Έκαναν έρωτα και εκείνη τον τραβηξε από πάνω της και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έκλαιγε γιατί κατάλαβε εκείνη τη στιγμή, που γίνονταν ένα, ότι αυτός ήταν. Και αυτός την κράτησε σφικτά αγκαλιά, της χάιδεψε τα μαλλιά και την άφησε αμίλητος να κλάψει. Γιατί εκείνος κατάλαβε πολύ πιο πριν, από την πρώτη φορά που την είδε στο φως του φεγγαριού, με ένα μακρύ πράσινο φόρεμα να ανάβει έξι μικρά κερακια γύρω από δύο άγνωστες ψυχές που αγαπιουνταν εδώ και αιώνες και ξανασυναντιουνταν δίπλα στο κύμα για πρώτη φορά, ότι αυτή ήταν. Ναι, μάρτυρας το φεγγάρι που τους έβλεπε, τα κεριά που έκαιγαν χωρίς να τα σβήσει το κύμα η ο αέρας μέχρι την ανατολή, μάρτυρας η θάλασσα που ξεπλυνε τα διψασμενα κορμιά τους και ο ήλιος που τους ανέτειλε για να δουν ο ένας τα μάτια του άλλου για πρώτη τους φορά, αυτοί ήταν και αυτοί θα είναι σε κάθε ζωή ...... ΜΣ

11 Αυγ 2014, 10:08 μ.μ.