Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας
ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ
please feel free to contact me at moctober1976@gmail.com
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024
happy woman's day
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024
Συνάντηση με μια από τις αδελφές ψυχές μου
Έχει μέρες που ήθελα να καταγράψω
αυτήν την συνάντηση που με τόση μαεστρία ενορχήστρωσε το σύμπαν. Το σύμπαν με
το οποίο πλέον είμαστε συν-εργοί και αυτό το κατάλαβα όταν συνειδητοποίησα ότι
το σύμπαν είμαι εγώ και η νόηση είναι μία. Για πολλές μέρες τον σκεφτόμουν και ήθελα
να τον δω. Και μετά το σύμπαν μου έκλεισε το μάτι. Σχόλασα στις 3 όπως πάντα
και πήγα στην συνεδρίαση του Δήμου για το θέμα του δάσους και μετά που
ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση αντί να πάω απευθείας σπίτι επέστρεψα στην μακαρίου
για να πάω στον φούρνο να πάρω κάτι να φάω.
Στάθμευσα το αυτοκίνητο και κατέβηκα στον φούρνο, πήρα φαί, πλήρωσα και
βγήκα έξω να πάω στο αυτοκίνητο μου. Άκουσα μια αντρική φωνή να μου φωνάζει το
όνομα μου «Μαρίνα» . Κοντοστάθηκα. Γύρισα προς το μέρος του και τον είδα για πρώτη
φορά στη ζωή μου. Είχα δει μόνο φωτογραφίες του στο φέισμπουκ αλλά κατάλαβα
αμέσως ποιος είναι. Πάγωσα, ένιωσα αυτό
που λένε πεταλούδες στο στομάχι ή δεν ξέρω αν ήταν κανένα άλλο έντομο, και με
έπασε αμέσως ταχυπαλμία. «Δεν με κατάλαβες» είπε εκείνος. Σε κατάλαβα είπα εγω «Είσαι
ο ..»
Προχώρησα προς το μέρος του και δώσαμε
τα χέρια για μια χειραψία. Και κοίταξα για πρώτη φορά τα μάτια του, τα πιο
υπέροχα μάτια που είδα ποτέ. Θυμάμαι τι είπαμε αλλά δεν έχει σημασία, ήταν κουβέντες
για εμάς και για άσχετα και κάτι χαζά αστεία που προσπαθούσα να κάνω εγώ και το
όνομα της γάτας του.
Κυρίως καταγράφω την οικειότητα
που ένιωσα αμέσως δίπλα του, το ότι του
μιλούσα και στεκόμουν σε μια απόσταση αναπνοής νιώθοντας πως το ήξερα πολλά
χρόνια ή πολλές ζωές και πως ένιωθα μια ανάγκη να μπω στην αγκαλιά του, παρόλο
ό,τι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα. Στεκόμασταν και φυσούσε ο κρύος αέρας αλλά
κανένας από τους δύο μας δεν φαινόταν να βιάζεται να φύγει. Είναι κάτι υπάρξεις που δεν θέλεις να
απομακρυνθείς από δίπλα τους, νιώθεις όπως νιώθεις όταν κάθεσαι δίπλα από το
τζάκι και απλώνεις τα χέρια στη φωτιά και ζεσταίνεσαι και αν κάνεις λίγα βήματα
μακριά νιώθεις και πάλι το κρύο. Αυτό ένιωσα για εκείνον, μια ζεστασιά και μια
θαλπωρή και ένα ενεργειακό δεσμό που ενεργοποιήθηκε μόλις ενωθήκαμε και πάλι
στο τρισδιάστατο πεδίο. Σου υπενθυμίζω ό,τι
τον έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Αλλά εκείνα που ένιωθα δεν εξηγούνταν με τις πέντε αισθήσεις. Όταν
βλέπεις έναν άνθρωπο με τα μάτια της ψυχής, δεν κοιτάς πια ούτε το ανάστημα, ούτε
το σώμα αν είναι αθλητικό, ούτε αν σου αρέσει σαν τον ρόλο τον οποίο έχει ενδυθεί.
Αυτό που νιώθει η ψυχή είναι ότι εκείνη η ψυχή η οποία φιλοξενείται από εκείνο
το σώμα, δίπλα της νιώθεις ασφάλεια, ανακούφιση, οικειότητα. Αυτό που νιώθεις
είναι πρώτον αυτήν την άμεση αναγνώριση και δεύτερον μέσα σου χαμογελάς γιατί
ξέρεις πολύ καλά ό,τι αυτή η συνάντηση φαίνεται μεν τυχαία αλλά τυχαία δεν
είναι, είναι προσεχτικά ενορχηστρωμένη από την ανώτερη δύναμη που το οργάνωσε
αυτοί οι δύο, να βρεθούν στον ίδιο χώρο, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και στο
ίδιο σημείο για να συναντηθούν. Θα με ρωτήσεις το γιατί να γίνει αυτό και θα
σου απαντήσω. Είναι για να είναι αυτοί οι δύο κάποτε μαζί, να ζήσουν ένα μεγάλο
ρομαντικό έρωτα; Θα σου απαντούσα ό,τι θα υπήρχε σαν πιθανότητα αλλά δεν είναι
απαραίτητα η μοναδική πιθανότητα. Εκείνοι οι δύο άνθρωποι οι οποίο σκέφτονταν ο
ένας την άλλη και η άλλη τον άλλο για μέρες και είχαν αυτήν την επιθυμία να
συναντηθούν συγχρόνισαν την σκέψη τους και το συναίσθημα τους παράγοντας μια ενέργεια που προκάλεσε το αποτέλεσμα που ήθελαν.
Το σύμπαν ενορχηστρώνει αυτές τις
συναντήσεις με τις αδελφές ψυχές μας γιατί όταν συναντηθείς με μια αδελφή ψυχή
σου, φορτίζεσαι ενεργειακά, ειδικά αν βρίσκεσαι σε μια περίοδο δύσκολη με πολλές
προσωπικές προκλήσεις. Είναι σαν να σου στέλνει το σύμπαν δώρο ένα φορτιστή με
έξτρα μονάδες για να αντέξεις την δύσκολη περίοδο που περνάς. Αν επιπλέον έχεις
απεξαρτηθεί από την ανάγκη παραγωγικής κάποιου αποτελέσματος και έχεις περάσει
σε αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη και άφεση στο ανώτερο σχέδιο της ψυχής σου
τότε νιώθεις ευγνώμων γι’ αυτήν την συνάντηση χωρίς να νιώθεις κάποια ανάγκη ή απαίτηση για περαιτέρω
αποτέλεσμα. Η ψυχή σου είναι σε πλήρη συνεννόηση με την ψυχή του άλλου και γνωρίζει
πολύ καλά ό,τι θα προχωρήσει και εκείνος με το δικό του πλάνο και έστω και αν
δεν ξαναβρεθείτε ποτέ δεν έχει καμιά σημασία.
Υπάρχει η αγάπη, υπάρχει η σύνδεση, υπάρχει η αναγνώριση είτε ήταν λίγα
λεπτά είτε ήταν μια ζωή είτε αιώνες.
Από την ώρα που αποχωριστήκαμε μέχρι και την
ώρα που πήγα για ύπνο είχα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου και έλεγα
ευχαριστώ ευχαριστώ που τον είδα, τόσο πολύ ήθελα να τον δω. Και ένιωθα τόσο τυχερή που έγινε έτσι, με αυτόν
τον τρόπο, τυχαία και δεν έγινε με κάποιο προκαθορισμένο ραντεβού και δεν είχα
έγνοια τι θα φορέσω και αν θα βάλω μεικ απ και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες. Ήμουν ο εαυτός μου και φορούσα γαλάζιο και
ήταν ο εαυτός του και φορούσε μπλε, μια απαλή φωνή και κρυστάλλινη πεντακάθαρη αύρα.
Και είχαμε μεταξύ μας δέκα λεπτά ολόδικα
μας να ξαναβρεθούμε και
να τα πούμε και κάπου δίπλα οι ψυχές μας να αγκαλιάζονται σφικτά.
Αν γινόταν αυτή η συνάντηση πριν χρόνια θα είχα
μετά μια αγωνία αν θα ξανασυναντηθούμε. Δεν έχω όμως , ξέρω πολύ καλά ό,τι αν
θα ξανασυναντηθούμε θα γίνει ενορχηστρωμένα και αβίαστα όπως έγινε και εκείνη
την ημέρα, όπως γίνεται κάθε φορά, με όλους όσους είναι γραμμένο να συναντηθούμε.
Απλά ήθελα να καταγράψω αυτήν την συγκίνηση που ένιωσα όταν μου έκανε αυτό το
υπέροχο δώρο το σύμπαν !
Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2024
Στα μεταλλεια
Σήμερα έπιασα τηλέφωνο τη μάνα μου και της επρότεινα να πάμε για μεσημεριανό. Επέτυχα την σε καλή διάθεση και εδέχτηκε. Πήγα και την πήρα λίγο πριν τις μία και πήγαμε παραλία. Κάτσαμε σε ένα καφέ-εστιατόριο, παραγγείλαμε και κάποια στιγμή της είπα για το έργο που είδα εψές. Ήταν λοιπόν για ένα αγοράκι από την Ινδία που μπήκε σε ένα τρένο και αποκοιμήθηκε και όταν ξύπνησε βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την περιοχή που βρισκόταν. Τελικά δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τους δικούς του και τον υιοθέτησε μια οικογένεια από την Αυστραλία και είκοσι χρόνια μετά γυρίζει πίσω στην Ινδία να βρει τους δικούς του. Η μάνα μου τότε μου λέει «ξέρεις το ότι και εμένα με εζήτησαν για να με υιοθετήσουν» και μου είπε την ιστορία πώς η νονά της που δεν έκαμνε παιδιά, πήγε στην γιαγιά μου και ζήτησε τη μάμα μου, δηλαδή τη βαφτιστικιά της για να την υιοθετήσει. Τότε, δεν ξέρω αν έκαμναν επίσημα χαρτιά, ίσως να την ζήτησε απλά για αναγιωτή, δηλαδή να την μεγαλώσει εκείνη. Η γιαγιά μου αρνήθηκε λέγοντας όσα παιδιά κι αν έχω, όσο δύσκολο και αν είναι να τα μεγαλώσω, δεν θα δώσω κανένα από τα παιδιά μου. Αύριο όταν μεγαλώσει θα το χει παράπονο. Και δεν σε έδωσε μάμα; Όχι δε με έδωσε. Μετά που τελειώσαμε το φαί την έπιασα αγκαλιά για να διασταυρώσουμε το δρόμο να πάμε απέναντι στον παραλιακό πεζόδρομο και η μάνα μου είπε «μα ήντα καλή κόρη έχω ρε» και εγώ της είπα συνομωτικά στο αυτί εν που επήρα που τη γιαγιά μου την Ελένη, πράμα που μας έκανε και τις δύο να γελάσουμε γιατί η γιαγιά μου δεν ήταν αυτό που λέμε «καλή» ούτε και κακή ήταν, δηλαδή δεν έκαμνε κακό σε κανέναν, απλά είχε ένα αυστηρό ύφος όταν έδιννε το φρύδι της και δεν σήκωνε πελλάρες. Τελικά ο «καλός» ήταν ο παππούς ο Κώστας ο οποίος ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που του άρεσε στον ελεύθερο του χρόνο να μελετά την αγία γραφή. Η γιαγιά όμως με τον παππού δεν τα έβρισκαν και είχαν μια προβληματική σχέση που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Η γιαγιά μου ήταν δύσκολος χαραχτήρας, είπε η μάμα μου αν και εγώ θυμάμαι όμορφα πράγματα από εκείνη, ίσως πάλι οι άνθρωποι με τα εγγόνια να είναι πιο «καλοί» από ότι ήταν με τα παιδιά τους. Ίσως μέχρι τότε, να ηρεμούν σαν άνθρωποι και να επανορθώνουν και να γίνεται αυτό μια γέφυρα επανασύνδεσης ή αποκατάστασης των σχέσεων και με τα παιδιά τους. Το ίδιο περίπου έγινε και με τη δική μου μάνα με τα δικά μου παιδιά και ίσως τελικά πολλοί άνθρωποι να είναι πολύ καλύτεροι ως παππούδες από όσο υπήρξαν γονείς. Η γιαγιά μου λοιπόν ήταν δύσκολος χαραχτήρας είπεν η μάμα μου και εγώ ως η αγαπημένη της εγγονή πάντα προς την υπεράσπιση της και να σημειώσω ότι της έδωσαν έναν άντρα όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πριν ακόμα γίνει γυναίκα, έναν άντρα φτωχό, πολλά χρόνια μεγαλύτερο της με τον οποίο έκανε έξι παιδιά συν ένα που πέθανε. Θυμάμαι πάντα που μιλούσε η γιαγιά για εκείνο το ένα το μωρό της που πέθανε και μου έκαμνε εντύπωση που ενώ είχαν περάσει τόσα χρόνια συνέχεια το είχε στο μυαλό της. Τελικά η μάμα μου είπε ότι εκείνο το κοριτσάκι είχε γεννηθεί στην περίοδο της κατοχής και πέθανε από την πείνα γιατί δεν είχε η γιαγιά γάλα να το ταίζει. Μετά γεννήθηκαν και τα υπόλοιπα παιδιά και κάπως κατάφεραν να ζήσουν και να μεγαλώσουν και να μην πεθάνουν από την πείνα. Ο παππούς δούλευε στα μεταλλεία και τους έδωσε η εταιρία ένα μικρό σπίτι να ζουν στο Ξερό και μετά ο παππούς έπαθε ένα εργατικό ατύχημα στο μεταλλείο και η εταιρία του έδωσε μια αποζημίωση και με την αποζημίωση αγόρασε ένα μικρό οικόπεδο στην Κάτω Δερύνεια και έχτισε ένα μικρό σπίτι. Οι αναμνήσεις της μάνας μου, η οποία ήταν τότε έφηβη από το πρώτο δικό τους σπίτι είναι μίζερες, γιατί έχτισαν το σπίτι αλλά δεν είχε πάτωμα, δεν είχε ρεύμα και διάβαζε με μια λάμπα πετρελαίου. Μετά έγινε ο πόλεμος και το σπίτι δεν πρόλαβε να τελειώσει ποτέ.
Όταν έγινε ο πόλεμος η γιαγιά μου ήταν πενήντα τεσσάρων χρονών και η μικρότερη αδερφή της μάμας μου δεκατεσσάρων, αλλά εγώ νόμιζα ότι ήταν γιαγιά, δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο νέα ήταν, ότι οι άνθρωποι στα πενήντα ακόμα ξεκινούν ζωές, ξεκινούν σχέσεις, εγώ νόμιζα ότι ήταν πάντα η γιαγιά. Η γιαγιά που την πάντρεψαν από τα δεκαπέντε και έκανε το πρώτο της παιδί, που πέρασε μια ζωή με έναν άντρα που την πάντρεψαν με το ζόρι, μια γιαγιά που η μάμα λέει ήταν δύσκολος χαραχτήρας.
Εγώ πίσω από τη γιαγιά μου βλέπω μια γυναίκα που έπρεπε να επιβιώσει από όλα όσα της επιβλήθηκαν, τον άντρα, την φτώχια, την μιζέρια, την έλλειψη επιλογών και κρατώ αυτό, δεν έδωσε κανένα από τα παιδιά της και την ευχαριστώ γι αυτό γιατί αν έδινε τη μάνα μου αναγιωτή, εγώ δεν θα είχα εκείνη γιαγιά και ξέρω ότι πήρα πολλά πράγματα από εκείνη !
ΜΣ (τα ημερολόγια)
φωτό 1952 - στα δεξιά ο παππούς μου ο Κώστας κρατάει το Μιχάλη, δίπλα του η γιαγιά μου η Ελένη, καθιστή με τις σταυρωτές τιράντες η θεία Σωτηρία και το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα η μαμά μου
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2023
το μπλε ποδήλατο
Όταν ήμουν μικρή μου πήρε ένα μπλε ποδήλατο bmx μπλε ναι, αν και ήμουν κορίτσι ήμουν μπλε κορίτσι, δεν ήμουν ποτέ ροζ, ίσως να μην σκεφτόμουν και να ένιωθα ποτέ ροζ κορίτσι. Πήγαμε στον ποδηλατά, μου είπε διάλεξε ποιο σου αρέσει και εγώ διάλεξα το μπλε.
Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2023
βιβλιοπωλείο Ευρώπη
Αν είσαι ένα από αυτά τα παιδιά που ο γονιός σου σε έπαιρνε μαζί του στην δουλειά, τότε ξέρεις το συναίσθημα του να νιώθεις ότι εκείνος ο “κόσμος” γινόταν για σένα παιχνιδότοπος και πεδίο εξερεύνησης. Τα μισό μου χρόνο το λοιπόν τον περνούσα εκεί. Στο βιβλιοπωλείο του παπά μου.
Το πρώτο
βιβλιοπωλείο ήταν στην Λάρνακα, κοντά στο δημοτικό που πήγαινα τότε, στην
Μικτή. Αν θυμάσαι τότε εκεί κοντά στην
πυροσβεστική ήταν ένα καφενείο του Αντωνάκη και ο κύριος Αντωνάκης είχε τες πιο
ωραίες κούπες. Ο παπάς ερχόταν το διάλειμμα και μου έφερνε κούπα, της έβαζε και
λεμόνι και εγώ έτρωγα. Μετά όταν σχόλανα πηγαίναμε περπατητοί στο βιβλιοπωλείο.
Είχε και έναν υπάλληλο ας τον πούμε κύριο Κ. Αυτός είχε πολύ χοντρά φρύδια και
ήταν πολύ μελαχροινός και είχε και μια παράξενη δυνατή φωνή και εγώ μικρό
παιδάκι τότε τον φοβόμουν. Ο παπάς με
άφηνε να πιάσω βιβλια από τ βιβλιοπωλείο και να τα πάρω σπίτι, και μου είχε
βάλει κανόνα να διαβάζω τριάντα σελίδες την ημέρα και μετά να του λέω τι
διάβασα. Εμένα τα μάτια μου έκλειναν το βράδυ και θυμάμαι μετρούσα πότε θα
τελειώσουν αυτές οι τριάντα σελίδες.
Μετά ο
παπάς μετακόμισε Παραλίμνι και εγώ πήγαινα να μείνω τα Σαββατοκυριακα και τις
διακοπές. Μαζί μετακόμισε και το βιβλιοπωλείο και άνοιξε άλλο, το όνομα του
ήταν Ευρώπη. Το πρωί πηγαίναμε μαζί και τον βοηθούσα να ανοίξει το
βιβλιοπωλείο. Βρίσκαμε έξω από την κλειστή πόρτα ένα δέμα με τις εφημερίδες της
ημέρας και έπρεπε να βγάλουμε έξω το σταντ και να της βάλουμε πάνω με τη σειρά.
Μετά συγυρίζαμε, ξεσκονίζαμε και ο παπάς έφτιαχνε καφέ στο μικρό κουζινάκι. Μερικές
φορές με άφηνε να πάει δίπλα στον κουρέα να κουρευτεί και εγώ ένιωθα τρομερό
άγχος και ευθύνη.
Είχε το
γραφείο του με την ταμιακή και εγώ είχα ένα μικρό σκαμνάκι δίπλα του. Εκεί
καθόμουν και διάβαζα με τις ώρες γιατί εκεί μέσα όλα ήταν δικά μου για λίγο,
δεν είχα να αγοράσω κάτι, τα διάβαζα και τα έβαζα πίσω στα ράφια τους. Μικυ μάους, μικροί εξερευνητές, μπλέικ,
περιοδικά, βιβλία με ανέκδοτα, και ότι άλλο θέλεις. Εκανα ένα γύρο στα ράφια, έβλεπα τα
σβηστήρια, τα μύριζα, τις ξύστρες, τα μολύβια, τις μολυβοθήκες. Είχε πάντα μια
ωραία μυρωδιά αυτή η απεριόριστη ποσότητα χαρτιού.
Και μετά
ερχόταν η εποχή που θα άνοιγαν τα σχολεία. Ο παπάς μου έλεγε κάνε τη λίστα σου.
Και εγώ έκανα τη λίστα μου. Και διαλέγαμε μαζί, βαλίτσα, ρίγα, μολύβια,
χρωματιστά. Και όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που μπορούσα να πάρω σπίτι να διαβάσω
και να φέρω πίσω. Με μια προυπόθεση. Να τα προσέχω, γιατί μετά θα πάνε σε
κάποιο άλλο παιδάκι. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα βιβλία του Ιούλιου Βερν και
κάποια στιγμή όταν έκλεισε και το δεύτερο βιβλιοπωλείο, κληρονόμησα τα βιβλία
αυτά, του Ιούλιου Βερν και τα έχω στο σπίτι. Παλιές εκδόσεις, σκληρό εξώφυλλο
και στην πρώτη σελίδα γράφει την τιμή, με τα γράμματα του παπά μου, σε μιλς. Τα
διάβασα, τα διάβασαν τα παιδιά μου, ίσως κάποια μέρα και οι επόμενες γενιές.
Το πιο
ωραίο πράγμα με τις ιστορίες, είναι ότι αυτό που γεννά το μυαλό ενός ανθρώπου,
οι ήρωες, η πλοκή, αυτό το παράλληλο σύμπαν, δεν θα μπορούσε να το γεννήσει
ακριβώς το ίδιο το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτή είναι η μαγεία, ότι ποτέ
δεν θα στερέψει η φαντασία, ποτέ δε θα στερέψουν οι ιστορίες. Κληρονόμησα που
λες τα βιβλία του Ιούλιου Βερν. Κληρονόμησα την αγάπη για την μουσική, την
αγάπη για τον κινηματογράφο, και την παραξενιά του καλλιτέχνη. Αυτή την ανάγκη
να φεύγω από την καθημερινότητα, να παράξω κάτι άλλο, μια μαγεία που πάντα
αναζητώ, αυτό το δικό μου σύμπαν, να το δημιουργώ και να μπαίνω μέσα και εγώ,
ίσως κάποτε και εσύ..
Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2023
εξομολογήσεις μιας γάτας
Εξομολογήσεις μιας γάτας
Ρώτησαν μια γάτα τι είναι το
νόημα της ζωής. Ρώτησαν και εμένα κάποια στιγμή. Τελευταίως το χω χάσει και ψάχνω πάλι να το
βρω μια μοιάζει διαφορετικό από την προηγούμενη φορά. Ετσι παθαίνω πάντα, μέχρι να μπω στo καλάθι μου και να ξαναβγώ το νόημα αλλάζει.
Την τελευταία φορά ήθελα να κάνω
τους ανθρώπους να νοιώσουν καλύτερα. Να κάθομαι εκεί στα πόδια τους και να τους
αφήνω να με χαιδεύουν και να κάνω γκρρρ γκρρρ. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος μου
νιώθει ότι του «κάθομαι» είμαι πειθήνια και υπάκουη και όχι μόνο αυτό, τον
αφήνω να με αγγίζει, και κάνω και το γκκρ γκρρ από πάνω, ένδειξη ευχαρίστησης.
Πολύ το χαίρονται οι άνθρωποι όταν οι γάτες κάνουν αυτόν τον ήχο.
Μου λείπει ο γάτος μου και ο
κύριος μου δεν με αφήνει να βγω. Μα είναι μέρες που τρελλαίνομαι και κοιτάζω
έξω από το παράθυρο. Ο γάτος είναι εκεί απέναντι και με περιμένει. Στις αρχές νιαούριζε τα βράδια αλλά μετά από
ένα δυο μπουκάλια νερό που του πέταξαν οι γείτονες το έκοψε. Καλός ο έρωτας
αλλά το νερό το σιχαίνεται. Δεν φεύγει όμως κάθεται εκεί. Και εγώ μέσα τον κοιτάζω . Με μυρίζεται στον
αέρα και μυρίζομαι και εγώ εκείνον. Είναι ανάμεσα μας όμως το γυαλί, η πόρτα
και το λουρί.
Με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα.
Ποιο ήταν το νόημα για μια γάτα; Να σκοτώνει ποντίκια, να κυνηγάει τα βράδια
και να γυαλίζουν τα μάτια της στο σκοτάδι, όπως τα άλλα αιλοροειδή. Πέρασαν τα
χρόνια όμως και μας άλλαξαν το νόημα. Και τώρα υπάρχουμε για να τρώμε πατέ, να
κατουρούμε μέσα σε κασόνια μια ειδική άμμο, να παίζουμε με κουβάρια με μαλλί
και να κάνουμε γκρρρ γκρρρρ, άμα μας έρθει η όρεξη, γιατί μας έχουν αφήσει και
μια ας την πούμε πρωτοβουλία.
Με πιάνουν όμως κάτι αναλαμπές,
κληρονομημένη μνήμη λένε και θέλω να δαγκώσω το χέρι αυτού που μου χει βάλει το
λουρί να του φύγω και να πάω έξω να κάνω εκείνον τον παλιοχαραχτήρα τον
κεραμιδόγατο και να τον αφήσω να μου κάνει το τρίχωμα άθλιο πέρα ως πέρα. Σκεφτόμουν τα γλέντια που θα κάναμε, τις
στέγες που θα ανεβαίναμε, τα ποντίκια και τις σαύρες που θα σκοτώναμε, έστω θα
σκότωνε εκείνος και για τους δυο μας και μετά … Χθες πλησίασε στο παράθυρο,
ακούμπησε την μουσούδα του στο γυαλί και εγώ ακούμπησα την δική μου στο ίδιο
σημείο, ήταν η μοναδική φορά που ήρθαμε τόσο κοντά. Και μετά ο γάτος έφυγε.. δεν
νομίζω να έρθει ξανά πίσω, η μύτη του κυνηγάει μια άλλη μυρωδιά.
Λες να έχω την ίδια λαχτάρα να
δραπετεύσω τώρα που κανένας δε με περιμένει; Είναι κι αυτός εκεί πέρα που με
λαχτάρα με χαιδεύει κάθε βράδυ, αυτόν ποιος θα τον παρηγορεί; με αγαπάει το
ξέρω, κάνει τόσα για μένα, το καλύτερο φαί μου φέρνει, έχω τα πάντα, το ζεστό
μου καλάθι, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ψυχαγωγία, τα παιχνίδια μου, το
πόδι του, το χέρι του, το σβέρκο του, την κοιλιά του, τις ζεστές του ανάσες…
Αν, αν, πάλι έκανα μια διαπραγμάτευση μαζί του, να βγαίνω λίγο και μετά να
έρχομαι πίσω;
Μα που να τολμήσω, μια φορά βγήκα
λίγο πιο έξω στην αυλή και έπαθε αμόκ. Με πήρε για έλεγχο μπας και κόλλησα
ψύλλους, μπας και έπιασα καμιά αρρώστια και κόντεψε να αρρωστήσει και ο ίδιος.
Άσε, δεν είμαστε για πειραματισμούς, αν θα φύγω θα πρέπει να φύγω για τα καλά.
Κάποτε με ρώτησαν ποιο είναι το
νόημα της ζωής, αλλά την ώρα που το αναλογιζόμουν, ο «κύριος» μου άνοιξε μια
κονσέρβα και μοιάζει να ναι η αγαπημένη μου γεύση, ξέρεις το φαί μου ο «κύριος»
μου, μου το ζεσταίνει, σε συγκεκριμένη θερμοκρασία, την ονομάζει θερμοκρασία,
θαλπωρής, ούτε πολύ ζεστή, ούτε καυτή, είναι άνετη και καταπίνεται εύκολα. Και
το λουρί μου ο κύριος μου δεν μου το έχει πολύ σφικτά, τόσο όσο, να ξέρω ότι
του ανήκω αλλά να μην πνίγομαι κιόλας…. Α ναι, με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα
της ζωής και την ώρα που το αναλογιζόμουν, αποκοιμήθηκα χορτάτη πάνω στα γόνατα
του, και έτσι όπως έκλεινα νυσταγμένη τα μάτια μου, θυμήθηκα τα μάτια του γάτου
μου, ο γάτος μου έφυγε, στο είπα ναι; έφυγε
Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023
το φίδι
Κάποτε μου θυμίζει η ζωή εκείνο
το παιχνίδι με τις σκάλες και τα φιδάκια, το θυμάσαι; Που ανέβαινες ζάρι το
ζάρι και νούμερο το νούμερο και έφτανες σε μια σειρά ψηλά και μετά σε έτρωγε το
φίδι και πάλι τρεις τέσσερις σειρά πιο κάτω. Έτσι και η ζωή, νομίζεις πως
ξεπέρασες πράγματα, νομίζεις ότι δυνάμωσες και μετά σου δίνει μια, και πάλι
πίσω και όλα εκείνα που πάλεψες να νικήσεις να τα και πάλι μπροστά σου. Νόμιζα
ό,τι είχα γίνει πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή, δεν είχα τάσεις για τα ίδια,
τα προ δεκαετίας, εκείνα που με μείωναν σαν άνθρωπο, εκείνα που μου αφαιρούσαν
από αξία. Και όμως, ένα δάγκωμα είναι αρκετό, άνθρωπος, άνθρωπος και η τάση
είναι πάντα εκεί για να γίνεις και πάλι κάτι άλλο. Και για τον αλκοολικό ένα
ποτήρι λέει είναι αρκετό για να γίνει και πάλι αλκοολικός. Δεν ξέρω γιατί ήρθε
και πάλι αυτή η συγκυρία, να όμως που ήρθε και μου έδειξε πόσο λάθος είχα που
νόμιζα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο. Τα είχα όλα εκτός από ένα. Να παρασύρομαι
από τις φωνές των «γοργόνων» όταν μου λένε όμορφα λόγια και μου δίνουν
σημασία. Να πιστεύω στα ψέματα. Να πιστεύω
ότι θα κτίσω κάτι γερό όταν από κάτω έχει βάλτο. Να πιστεύω ότι υπάρχει λίγο
λευκό σε ανθρώπους που μου δείχνουν χωρίς καμιά ενοχή το μαύρο της ψυχής τους.
Να είμαι αφελής. Να είμαι ευκολόπιστη. Να είμαι βλάκας. Εγώ είμαι η σκάλα που
ανυψώνει την ψυχή μου και εγώ είμαι το φίδι που με τρώει !
happy woman's day
Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας H μάνα , η ηρωίδα, η εργαζόμενη, η κόρη, η φίλη , η υποταγή οι ρόλοι της ; Που είναι ακριβώς η γυν...
-
"ΤΙΤΛΟΣ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ http://marinasaveriadouwriter.blogspot.com/2010/11/blog-post_05.html
-
Το καλοκαίρι του 2021 με βρίσκει σε βαθιά περισυλλογή αλλά ήρεμη Είναι η πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου που έχω απαλλαγεί από το ενοχλητικό ...