Tα βράδια κοιμάται η ομορφότερη των ομορφότερων η Ανδρομέδα
σε αραχνούφαντα σεντόνια και πουπουλένια μαξιλάρια ξαπλώνει το κορμί της
μα να είσαι η ομορφότερη των ομορφότερων είναι βαριά κατάρα
Σαράντα φύλακες απ έξω στέκουν έξω από την κάμαρα που κοιμάται η Ανδρομέδα
με ακονισμένα τα σπαθιά, φυλάνε την ανέγγικτη παρθένα
μα απ το ανοιχτό παράθυρο, κατάμαυρο πουλί, κρατάει στο στόμα το κλουβί της
με μάτια κλειστά, βήματα αργά, σαν πουλί που το σφίγγει του θανάτου χέρι
ταξιδεύει προς τον βασιλιά του Βάλτου, τον άρχοντα του Σκότους
για κείνην στρώνει στον βάλτο χρυσά χαλιά για να πατήσει
ανάβει δάδες το σκότος να φωτίσει, έρχεται η βασίλισσα του η Ανδρομέδα
ο θάνατος σε καλωσορίζει, της λέει και προσκυνά
Καλώς σε βρήκα θάνατε μου, του λέει και σκύβει το κεφάλι χαμηλά
ο θάνατος απόψε ζει για σένα, της λέει το χέρι απλώνει
η ζωή απόψε πεθαίνει για σένα, του λέει και στο κρεβάτι του ξαπλώνει
κλείσε τα μάτια Ανδρομέδα, αν με κοιτάξεις θα πετρώσω
δεν έχω μάτια, δεν έχω σώμα, δεν έχω ζωή
για να ρθω σε σένα , τα αφήνω όλα πίσω, για να μπω σε ετούτο το κλουβί
γιατί δε μ΄αγαπάς ποτέ στου ήλιου το φως θάνατε μου;
Αλίμονο βασίλισσα μου, για σένα, αγάπη μου για σένα
από κείνη τη μέρα που ήμουν ακόμα άνθρωπος και συναντηθήκαμε στο δάσος
αλίμονο ομορφιά μου, η ομορφότερη των ομορφότερων σε κάλεσα Θεά μου
την αλήθεια ζήλεψαν η Θεά του Δάσους, η Θεά των Θεών και η Θεά της ομορφιάς
και με καταράστηκαν να ζω στους βάλτους , στον θάνατο να μοιάζω
να μη δω ποτέ ξανά του ήλιου το φως, μα να που το βλέπω στον ερχομό σου
Θεά μου Ανδρομέδα, κι ας με καταραστούν όσοι είναι εκεί πάνω οι Θεοί
Δικό τους δημιούργημα δεν είσαι ; το δικό τους δημιούργημα εξυμνώ
Αλλά έτσι είναι οι Θεοί, ζηλεύουν των ανθρώπων την ευτυχία
Και στέλνουν κατάρες, σπέρνουν συμφορές και χωρίζουν αυτούς που αγαπιούνται
Αγάπη μου, μην ανοίγεις τα μάτια, ορκίσου να μη με κοιτάξεις ποτέ σου Ανδρομέδα
να με θυμάσαι όμορφο και νέο θέλω, όπως ήμουν εκείνη την πρώτη μέρα που με είδες
ορκίσου να με θυμάσαι όπως ήμουν, ορκίσου όπως τότε να με αγαπάς
Θάνατε μου
άφησε να απλωθεί το σκότος στους βάλτους, σβήσε τις δάδες, βασιλιά μου σβήσε τα κεριά
όπως διατάζεις βασίλισσα μου, αν με δεις μη με μισήσεις, ορκίσου όπως τότε να μ΄ αγαπάς
τα μάτια ανοίγω και να που σε κοιτάζω, μα εσύ είσαι πανέμορφος βασιλιά μου
δεν είδα πιο όμορφο φεγγάρι από αυτό που λάμπει στα μάτια του Θανάτου μου
αγάπησε με βασιλιά μου όσο μπορεί να αγαπήσει ο θάνατος τη ζωή
σε λατρεύω βασίλισσα μου, όσο μπορεί ο θάνατος να αγαπήσει τη ζωή
Κοίμησε με στην αγκαλιά σου θάνατε μου, πριν το φως φανεί
Κοιμίσου στην αγκαλιά μου και εγώ θα παρακαλώ τον ήλιο να αργεί
Ξημερώνει ……Κατάρα στον ήλιο που ξημερώνει αγάπη μου πριν ονειρευτείς
Ξημερώνει… Κατάρα στο φως που σπεύδει πριν στην αγκαλιά μου αποκοιμηθείς
Πρέπει να φύγω βασιλιά μου..
Μην κλαίς βασίλισσα μου, άσε εμένα ποτάμια να κλάψω να πνίξουν τον ήλιο και τη μέρα
Δεν αντέχω άλλο να φεύγω όταν ξημερώνει..
Φύγε να χαρείς μη σε βρει το ξημέρωμα εδώ, στο φως της μέρας δεν πρέπει να με δεις ποτέ
Γύρνα την πλάτη και φύγε , ο ήλιος δε θα σταματά ποτέ να ξημερώνει
η μοίρα μας έχει γραφτεί , να μαι εγώ ο θάνατος και εσύ η ζωή
στο έρεβος μόνο να μας αφήνουν οι Θεοί να αγαπιόμαστε Ανδρομέδα
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
σε αραχνούφαντα σεντόνια και πουπουλένια μαξιλάρια ξαπλώνει το κορμί της
μα να είσαι η ομορφότερη των ομορφότερων είναι βαριά κατάρα
Σαράντα φύλακες απ έξω στέκουν έξω από την κάμαρα που κοιμάται η Ανδρομέδα
με ακονισμένα τα σπαθιά, φυλάνε την ανέγγικτη παρθένα
μα απ το ανοιχτό παράθυρο, κατάμαυρο πουλί, κρατάει στο στόμα το κλουβί της
με μάτια κλειστά, βήματα αργά, σαν πουλί που το σφίγγει του θανάτου χέρι
ταξιδεύει προς τον βασιλιά του Βάλτου, τον άρχοντα του Σκότους
για κείνην στρώνει στον βάλτο χρυσά χαλιά για να πατήσει
ανάβει δάδες το σκότος να φωτίσει, έρχεται η βασίλισσα του η Ανδρομέδα
ο θάνατος σε καλωσορίζει, της λέει και προσκυνά
Καλώς σε βρήκα θάνατε μου, του λέει και σκύβει το κεφάλι χαμηλά
ο θάνατος απόψε ζει για σένα, της λέει το χέρι απλώνει
η ζωή απόψε πεθαίνει για σένα, του λέει και στο κρεβάτι του ξαπλώνει
κλείσε τα μάτια Ανδρομέδα, αν με κοιτάξεις θα πετρώσω
δεν έχω μάτια, δεν έχω σώμα, δεν έχω ζωή
για να ρθω σε σένα , τα αφήνω όλα πίσω, για να μπω σε ετούτο το κλουβί
γιατί δε μ΄αγαπάς ποτέ στου ήλιου το φως θάνατε μου;
Αλίμονο βασίλισσα μου, για σένα, αγάπη μου για σένα
από κείνη τη μέρα που ήμουν ακόμα άνθρωπος και συναντηθήκαμε στο δάσος
αλίμονο ομορφιά μου, η ομορφότερη των ομορφότερων σε κάλεσα Θεά μου
την αλήθεια ζήλεψαν η Θεά του Δάσους, η Θεά των Θεών και η Θεά της ομορφιάς
και με καταράστηκαν να ζω στους βάλτους , στον θάνατο να μοιάζω
να μη δω ποτέ ξανά του ήλιου το φως, μα να που το βλέπω στον ερχομό σου
Θεά μου Ανδρομέδα, κι ας με καταραστούν όσοι είναι εκεί πάνω οι Θεοί
Δικό τους δημιούργημα δεν είσαι ; το δικό τους δημιούργημα εξυμνώ
Αλλά έτσι είναι οι Θεοί, ζηλεύουν των ανθρώπων την ευτυχία
Και στέλνουν κατάρες, σπέρνουν συμφορές και χωρίζουν αυτούς που αγαπιούνται
Αγάπη μου, μην ανοίγεις τα μάτια, ορκίσου να μη με κοιτάξεις ποτέ σου Ανδρομέδα
να με θυμάσαι όμορφο και νέο θέλω, όπως ήμουν εκείνη την πρώτη μέρα που με είδες
ορκίσου να με θυμάσαι όπως ήμουν, ορκίσου όπως τότε να με αγαπάς
Θάνατε μου
άφησε να απλωθεί το σκότος στους βάλτους, σβήσε τις δάδες, βασιλιά μου σβήσε τα κεριά
όπως διατάζεις βασίλισσα μου, αν με δεις μη με μισήσεις, ορκίσου όπως τότε να μ΄ αγαπάς
τα μάτια ανοίγω και να που σε κοιτάζω, μα εσύ είσαι πανέμορφος βασιλιά μου
δεν είδα πιο όμορφο φεγγάρι από αυτό που λάμπει στα μάτια του Θανάτου μου
αγάπησε με βασιλιά μου όσο μπορεί να αγαπήσει ο θάνατος τη ζωή
σε λατρεύω βασίλισσα μου, όσο μπορεί ο θάνατος να αγαπήσει τη ζωή
Κοίμησε με στην αγκαλιά σου θάνατε μου, πριν το φως φανεί
Κοιμίσου στην αγκαλιά μου και εγώ θα παρακαλώ τον ήλιο να αργεί
Ξημερώνει ……Κατάρα στον ήλιο που ξημερώνει αγάπη μου πριν ονειρευτείς
Ξημερώνει… Κατάρα στο φως που σπεύδει πριν στην αγκαλιά μου αποκοιμηθείς
Πρέπει να φύγω βασιλιά μου..
Μην κλαίς βασίλισσα μου, άσε εμένα ποτάμια να κλάψω να πνίξουν τον ήλιο και τη μέρα
Δεν αντέχω άλλο να φεύγω όταν ξημερώνει..
Φύγε να χαρείς μη σε βρει το ξημέρωμα εδώ, στο φως της μέρας δεν πρέπει να με δεις ποτέ
Γύρνα την πλάτη και φύγε , ο ήλιος δε θα σταματά ποτέ να ξημερώνει
η μοίρα μας έχει γραφτεί , να μαι εγώ ο θάνατος και εσύ η ζωή
στο έρεβος μόνο να μας αφήνουν οι Θεοί να αγαπιόμαστε Ανδρομέδα
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου