mermaid

I close my eyes and sink in a semi salty parallelogram white coffin

others call it a bathtub but the water is never enough to rinse my consciousness clean

and you, never dared to sink with me

you were afraid that you would slip on the icy tiles, and the steam would awake your sleeping cells

imagine

only then, with your head immersed, to you hear your heart beating

And I , with out breath, I dive and I sink, overwhelmed by thoughts, with the illusion that I might some day balance between water and land, but I never belonged to this land, I will always be promised to water, sinking

there at the depths, at deserted oceans, deserted my self, I will be giving birth, with no mate, on white sand, I will be laying my eggs

I will be swimming and grabbing from rocks, next to skates with pointy tails

Once in a while, I can hear the octapus playing the piano, and I vaguely remember that I used to be human, that music did exist

but now, exists only a deep hum of lost souls, sinking, some from mistakes and some from passion, all inside this irresistible blue of mother sea

Mermaids with loose hair, no voice, only a set of pearls over their naked breasts and and a pair of stone eyes

sitting on chests, empty of jewlery, are waiting for a sailor to pass near by so they will claim his soul

laid on the rocks, detaching the sleeping shells, I loved you

you were not as afraid of my tail, as you were of the violence I was killing these innocent rock creatures to feed my self

for you were human but I had long ago forgotten the ways of men

But know this, I loved you

but now I have to sink again as the sun burns my naked back and drains my bleeding soul

with a strike of my tail I sink again as it has been centuries since I have forgotten how to walk

It s useless holding on to you, while you ll be reaching out for oxygen, I will once more be sinking

Marina Saveriadou

Understanding the sign of Scorpio in Astrology

..and I like it

And I like it, you know, how you continue your life away from the cruelest drug, casually, as if nothing has happened, but you were always strong, I admit it. ..
 And you like it, I know, how I continue my life, beautifully and unsuspectingly, away from my hardest addiction, but I've always been strong, admit it.. And I like it, you know, how the days and months and years will pass, and we will pretend that it has never happened, that we had never became one, and that we never, ever named it, but it will always be there rooted.. And you like it, I know, how you see me getting prettier, how my lines are smoothing, how men turn when I walk by, but I, am entirely devoted to thee ...
 And I like it, you know, that under that plain t-shirt, blue jeans and your smiling face, hides my lover and rival and a body that I have mapped inch by inch.. And you like it, I know, that I am burning up for you, that you are miles aways but have my passion turned on going round like thousands, all day, every day, in our own unique frequency.. And I like , you know, to think that maybe one day your passion takes over your “must’ and you turn your steering wheel to the street that will bring you back to me ..And you like, I know, how you are sure I will be keeping my door half open, your favorite music will be playing, and the candles will be burning and the only thing I will be expecting is for you to touch me the way you only know..And I like, you know, this infinity minimum chance of what can happen when we find ourselves once more in the arena, but even if it doesn’t.. You like it, I know, that I still want you paranoid and selfishly, hedonistically and ingeniously and I am turned on merely on the idea of an infinity minimum chance..
And you know, that I like that you like it Marina Saveriadou (short erotic stories)

the transformation of love

You often ask me if it was worth the trouble, if it was worth the time, if it was worth the pain, to know love for what love is and then be deprived of it.  And why is this deprivation so painful.

I too was puzzled, I really was, and I wouldn’t be able to answer this question the same way I am not able to answer who suffers more. The blind who has never seen and is not aware of what seeing means or the one who had sight for some part of his life and then lost his sight? And who is in more pain? Someone who is not sure of the existence of paradise or the one who is sure of it, as he lived there for a while, and shortly after he was thrown out?

Ι could tell you, it would have been best if you never knew love, you never had seen the light, you never had entered paradise. But, I won’t.  Instead, I will ask only of this. If you haven’t had met him, him who loved you more than anyone else in this world, who would you be today? Would you be still you, or someone else?

If you asked him the same question, he would reply that you would still be you, you were you before him, you will be you after him. For, in his eyes you were always flawless, perfect, but in what other way would love’s eyes see you? But, I know better. We both know very well that you became yourself after him, or to be more accurate, after you were loved by him.  Because he took every doubt from your head and threw it away, he transformed his love in a ladder that rose you in a pedestal and showed you your place in the world and in life and told you «that is where you belong». Up there! High ! Remember? And if at times you forget and doubt crawls inside you, take a trip to your past and remember. Because once you remember how it feels to have been loved, nothing and no one touches you.

And if today you walk down the street proudly and with your head high, it is neither arrogance or conceit, it is the simple manifestation that someone out there, at one point, loved “you” and this love raises your stature, this love strengthens your legs, this love is the reason you always look ahead.

You often ask me if it was worth the trouble, if it was worth the time, if it was worth the pain. At some point, when your eyes have cleared for tears, when your spirit had cleared for the pain of human existence, you will too be able to acknowledge what I am seeing.  That love is worth the trouble, love is worth the time, love is worth the pain. Through time and pain we are transformed by love, remembering, love never departs, love remains.

Marina saveriadou my diaries

λαρνακα θερινο σινεμά LARNACA SUMMER CINEMA

Θερινές προβολές ταινιών πρόσφατης παραγωγής, αλλά και κλασικών, διοργανώνει από την Τετάρτη 5 Ιουνίου και κάθε Τετάρτη στις 8.30μ.μ. η  Κινηματογραφική Λέσχη Λάρνακας-Αμμοχώστου, στον Κήπο του Μουσείου Πιερίδη. 

Η αρχή γίνεται στις 5 Ιουνίου με το ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Χαρίτου «DolphinMan» (2017). Ένα βιωματικό ταξίδι στο νερό, από την Κάρπαθο ως τις Μπαχάμες, που μεταφέρει την ομορφιά που είδε ο Μαγιόλ στη θάλασσα, το επείγον μήνυμά του για την προστασία της αλλά και την εμπειρία της επανασύνδεσης του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο. Ο Ζακ Μαγιόλ είναι ο θρυλικός δύτης που αποτέλεσε έμπνευση για την ταινία «Το Απέραντο Γαλάζιο». Η ταινία είναι παραγωγής Ελλάδας, Γαλλίας, Ιταλίας, Καναδά και Ιαπωνίας. 

Στις 12 Ιουνίου προβάλλεται η δανική ταινία «The Guilty» (2018) του Γκούσταβ Μέλερ, που προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες- Κύπρος 2019. Ο Γιάκομπ Σέντεργκρεν υποδύεται έναν υποβαθμισμένο αστυνομικό, που υπηρετεί ως τηλεφωνητής στα επείγοντα περιστατικά και απαντάει τηλεφωνήματα ρουτίνας και κλήσεις για βοήθεια σε μια βάρδια που μοιάζει τυπική. Μέχρι που η κλήση μιας γυναίκας που πιθανόν έχει απαχθεί θα δώσει στη βραδιά μια αναπάντεχη τροπή.

Στις 26 Ιουνίου προβάλλεται η αμερικανική ταινία «Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ»(The Miseducation of Cameron Post- 2018) της ιρανοαμερικανής Ντεζιρέ Ακαβάν. 1993. Η Κάμερον οδηγείται σε ένα χριστιανικό κέντρο «θεραπείας» γκέι εφήβων όταν ο φίλος της την πιάνει να ερωτοτροπεί με ένα κορίτσι κατά τη διάρκεια ενός σχολικού χορού. Εκεί, παρά τις εξοντωτικές ψυχολογικά συνθήκες, η νεαρή θα δημιουργήσει μια πολυπόθητη νέα οικογένεια. Η Κλόε Γκρέις Μόριτζ («Hugo», «Kick-Ass») πρωταγωνιστεί σ' έναν τρυφερό ύμνο στη διαφορετικότητα και την αισιοδοξία, που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο  Σάντανς.

Στις 3 Ιουλίου σειρά παίρνει το γαλλικό ντοκιμαντέρ της Ανιές Βαρντά και του JR «Faces Places» (2017) που κέρδισε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι ένα ζωηρό, αισιόδοξο road movie , με πρωταγωνιστές την Βαρντά και τον 33χρονο διεθνώς αναγνωρισμένο Γάλλο φωτογράφο και εικαστικό JR. Οι δυο τους διασχίζουν την επαρχία της Γαλλίας με ένα φορτηγάκι-φωτογραφικό θάλαμο. Συναντώντας καθημερινούς ανθρώπους, δημιουργούν τα γιγάντια πορτρέτα τους και, «αναρτώντας» τα σε δημόσιους χώρους, επεμβαίνουν δημιουργικά στο τοπίο.

Στις 10 Ιουλίου προβάλλεται η ταινία του Βόλγκανγκ Φίσερ «Styx» (2018), γερμανικής και αυστριακής παραγωγής. Η Σουζάνε Βολφ ενσαρκώνει την Ρίκε, μια Ευρωπαία γιατρό στο τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών αποφασίζει να εκπληρώσει το όνειρό της, να σαλπάρει με ιστιοπλοϊκό στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στο ταξίδι της έρχεται αντιμέτωπη μ' ένα αλιευτικό γεμάτο μετανάστες, το οποίο μετά από μία καταιγίδα βρίσκεται σε κίνδυνο.

Στις 17 Ιουλίου σειρά παίρνει η ταινία του Τέρι Γκίλιαμ «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Δον Κιχώτη» (2018). Ο αγαπημένος Βρετανός παραμυθάς ολοκλήρωσε την ταινία μετά από 30 χρόνια προσπαθειών. Πρωταγωνιστής είναι ένας σκηνοθέτης διαφημιστικών που συναντά έπειτα από χρόνια τον άνθρωπο που είχε ενσαρκώσει τον Δον Κιχώτη σε μια παλιά του ταινία, ο οποίος πιστεύει πως είναι ο ήρωας του Θερβάντες κι εκείνος ο πιστός του ακόλουθος Σάντσο Πάντσα. Παίζουν οι Άνταμ Ντράιβερ,  Όλγκα Κιριλένκο και Τζόναθαν Πράις.

Η ινδική ταινία του Σουμπασίς Μπουτιανί «Hotel Salvation» (2016) προβάλλεται στις 24 Ιουνίου. Ένας ηλικιωμένος αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει το σπίτι του και να ταξιδέψει μαζί με το γιο του στο μυθικό Βαρανάσι προκειμένου να αφήσει στην ιερή αυτή πόλη την τελευταία του πνοή.

Η πρόσφατη ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Μην ανησυχείς, δεν θα φτάσει μακριά με τα πόδια» (Don’t Worry he won’t Get Far on Foot- 2018) προβάλλεται στις 31 Ιουλίου. Ο Τζον Κάλαχαν έχει έφεση στο μαύρο χιούμορ και …τον αλκοολισμό. Μετά από ένα ατύχημα θα μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Στο ταξίδι της επιστροφής από τον απόλυτο πάτο, ο Κάλαχαν βρίσκει την ομορφιά στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την τέχνη. Παίζουν οι Χοακίν Φοίνιξ, Τζόνα Χιλ, Ρούνεϊ Μάρα. 

Στις 17 Αυγούστου σειρά παίρνει η κωμική περιπέτεια του Ισλανδού Μπένεντικτ Έρλινγκσον «Woman at War» (2018), του τιμήθηκε με το Βραβείο LUX του Ευρωκοινοβουλίου, με τους Χαλντόρα Γκεϊρχασντότιρ, Γιόχαν Σίγκουρντσον, Γιορούντουρ Ράγκναρσον. Η οικο-ακτιβίστρια Χάλα, πίσω από την «κανονική» της ζωή ως διευθύντριας χορωδίας, κηρύττει πόλεμο σε μία τοπική βιομηχανία αλουμινίου, για να εμποδίσει την καταστροφή του περιβάλλοντος στη χώρα της. Ρισκάρει τα πάντα για να προστατέψει τα ορεινά μέρη της Ισλανδίας, αλλά η κατάσταση ανατρέπεται όταν δέχεται την απρόσμενη άφιξη ενός ορφανού στη ζωή της.

Το αμερικανικό ντοκιμαντέρ «Rumble: The Indians Who Rocked the World» (2017) των Κάθριν Μπέινμπριτζ και Αλφόνσο Μαγιοράνα προβάλλεται στις 21 Αυγούστου. Εξετάζει το ρόλο των Ινδιάνων στη σύγχρονη μουσική ιστορία και πως συνέβαλαν στη μουσική σκηνή με τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε.

Στις 28 Αυγούστου σειρά παίρνει το ιαπωνικό «Shoplifters» (2018) του Χιροκάζου Κορίντα. Μια οικογένεια που επιβιώνει με εποχικές δουλειές και μικροκλοπές καταστημάτων στο Τόκιο αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός μικρού κοριτσιού. Η σύλληψη του μεγαλύτερου τους γιου θα φέρει στην επιφάνεια κρυμμένα μυστικά που θα διασαλεύσουν τις σχέσεις τους.

Τον Σεπτέμβριο, οι θερινές προβολές περιλαμβάνουν αφιέρωμα στον Φεντερίκο Φελίνι με τις ταινίες «8½» (1963) στις 4 Σεπτεμβρίου και «La Dolce Vita» (1960) στις 11 Σεπτεμβρίου, με την οποία πέφτει και η αυλαία του προγράμματος προβολών. 
 

Γενική Είσοδος | Tickets: €5 /€3 (μέλη | members)

www.larnakacinema.com
www.facebook.com/larnakacinema