Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019

δεν γυρνάω πίσω

Φοβάμαι σου τ΄ομολογώ
είναι χειμώνας, κάνει κρύο
και ο φόβος πιο παγωμένος απ τη νύχτα
κρυμμένος βαθιά στη δεξιά τσέπη του παλτού μου
με συνοδεύει κάθε που ανοίγω την πόρτα για να βγω
όμως να ξέρεις
τον δρόμο θα τον περπατήσω
δε βιάζομαι
δεν γυρνάω πίσω
το βουνό θα τ΄ανεβώ
και εκείνο το σκοτεινό δάσος με τους λύκους
μόνη θα το διασχίσω
στο ξαναλέω
δε γυρνάω πίσω
που θα πάει
θα φύγει ο Χειμώνας
θα πετάξω τον φόβο, το παλτό
και ένα Μάρτη ένα Απρίλη
σαν πρωτάνθιστη αμυγδαλιά
ζωή άνθισε σαν Άνοιξη
αγάπη μου χτύπα την πόρτα
να σας καλωσορίσω


ΜΣ

Ερινύες και Πόθοι

Ερινύες και πόθοι
έχοντας πρόσωπα και σώματα γυμνά
κραδαίνουν όπλα στο σκότος εναλλάξ
Μαχόμενοι Μορφέαν

Μακάριοι οι απαθείς
Τοιούτους περιορισμένης μνήμης παραπτώματα
Ότι αιώνιας πάλης
απαλλάττουσιν

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Το χάσμα το τραύμα και οι μεγάλες προσδοκίες

Ένα χάσμα δημιουργείται όταν δυο άνθρωποι που κάποτε κοιταζόντουσαν στα μάτια αρχίζουν πλέον να κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις ..
Όταν αρχίζεις να βαδίζεις, έστω νοερά, προς την αντίθετη κατεύθυνση, μέτρα προσεχτικά τα βήματα σου
Γιατί η σχέση είναι μια μαθηματική πράξη στην οποία όσα βήματα χρειάζονται για να φτάσεις σε σημείο ασφαλούς απόστασης, τόσα βήματα θα χρειαστούν για να επιστρέψεις
Γι αυτό πριν κάνεις το πρώτο βήμα, αναρωτήσου. Γιατί θέλεις να φύγεις;
Αν δεν είσαι σίγουρος για το λόγο της φυγής, κράτα ένα μίτο για να βρεις το δρόμο όταν θες να γυρίσεις πίσω.
Παρομοίως, αν μετά την απομάκρυνση, νιώσεις εκείνο το αίσθημα απελπισίας να σε πλημμυρίζει και θες αγωνιωδώς να γυρίσεις πίσω, αναρωτήσου και πάλι. Γιατί θέλεις να γυρίσεις πίσω;
Είναι γιατί σου λείπει αυτός που άφησες πίσω, ή γιατί φοβάσαι να μείνεις με τον εαυτό σου;
Ότι κι αν ισχύει από τη στιγμή που κάποιος ανακοινώνει ότι φεύγει «οριστικά» ακόμα κι αν επιστρέψει πίσω γιατί "μετάνιωσε" η κατάσταση δεν θα επανέλθει στην προϋπάρχουσα κατάσταση.
Εκείνος που επιστρέφει δεν είναι ο ίδιος, είναι ο «μετανοημένος», εκείνος που λίγο πριν πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τον άλλον. Και εκείνος στον οποίο επιστρέφει επίσης δεν θα είναι ο ίδιος. Θα είναι ο μέχρι πρόσφατα απορριμένος, ο εγκαταλελειμμένος. Εκείνος που δε θα σταματήσει να αναρωτιέται γιατί αφού τον εγκατέλειψες τότε ζητάς πάλι να μπεις στη ζωή του.
Έστω και αν ακόμα συνεχίσουν από εκεί που έμειναν, έστω και αν προσπαθήσουν για μια καινούρια επανασύνδεση, αυτό που θα γίνεται στην ουσία είναι η αναπαραγωγή σκηνών μιας παλιάς ταινίας που έχουν μάθει καλά να παίζουν, μόνο που οι ηθοποιοί δεν θα είναι οι ίδιοι. Θα είναι εκείνοι, που έπαιξαν για λίγο σε άλλη ταινία, δεν τους έκατσε ο ρόλος και γυρίζουν πίσω να παίξουν στην ταινία της οποίας τους ρόλους ξέρουν καλά.
Γι αυτό πριν φεύγεις να σαι κάτι παραπάνω από σίγουρος.
Κι αν δεν είσαι σίγουρος να μην φεύγεις.
Να μένεις! Να μη μένεις όμως στη σιωπή, να μιλάς, να το παλεύεις, να προσπαθείς να το σώσεις.
Μην απομακρύνεσαι, μην αφήνεις την απόσταση να μεγαλώνει μέχρι που να γίνεται χάσμα.
Γιατί το χάσμα δεν ξεπερνιέται.
Κι αν δε σώζεται τότε ναι, να φεύγεις , αλλά να φεύγεις με την βεβαιότητα ότι έκανες ότι μπορούσες και μέχρι εκεί, δεν είχες κάτι άλλο να κάνεις.
Ουδέποτε πίστεψα στις εκ των υστέρων μετάνοιες μετά από τελεσίδικες αποφάσεις. Ουδέποτε κατάλαβα τους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια και λένε σ' αγαπώ ενώ το σώμα και η ψυχή τους είναι ήδη μίλια μακριά. Αλήθεια με πόση μαθηματική ακρίβεια επιτυγχάνεται αυτή η διάσπαση;
Όταν έρθει η ώρα να πάρεις το δρόμο σου, να τον πάρεις, να χεις όμως το κουράγιο να τον τραβήξεις μέχρι τέλους.
Κι αν θα φύγεις, φύγε ολόκληρος, φύγε με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά και κόψε τον ομφάλιο λώρο που συντηρεί η ενοχή σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο από εκείνους που δεν έχουν την δύναμη να πουν την αλήθεια και πρέπει να σου την σερβίρουν με μικρές θανάσιμες δόσεις αδιαφορίας. Δεν έχει κάποιον πιο σκληρό από αυτόν που θέλει να φύγει και σε αναγκάζει με μεθοδικό τρόπο να τον διώξεις εσύ.
Δεν υπάρχει πιο χαμένος χρόνος από αυτόν που σπαταλάς με έναν άνθρωπο που το σώμα του είναι δίπλα σου ενώ ο υπόλοιπος λείπει.
Και δεν έχει τίποτα πιο θλιβερό μετά από όλα τα πιο πάνω, από έναν άνθρωπο που τσακίζει την περηφάνεια του και γυρίζει μετανοημένος, απλά και μόνο γιατί δεν του βγήκε η μαγκιά, πήγε πήρε μια γεύση ελευθερίας, δεν του άρεσε και γύρισε πίσω.
Όπως δεν υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να δέχεσαι πίσω κάποιον που επιστρέφει πίσω, όχι γιατί αναθεώρησε τα αισθήματα του για σένα, αλλά γιατί δεν του έκατσε το "έξω".
Όχι δεν πιστεύω ούτε στη μετάνοια, ούτε στη συγχώρεση, ούτε στις επανασυνδέσεις.
Ούτε ότι όταν τελειώνει με ψέμα, ανεντιμότητα και προδοσία μπορεί να ξαναρχίσει χωρίς να γίνεται πλέον ένας εξευτελιστικος προσυμφωνημένος συμβιβασμός.
Είναι όμως κοινή τακτική, οι άνθρωποι να συμβιβάζονται. Συμβιβάζονται και συνεχίζουν, απατημένοι και προδομένοι και δέχονται μια ψεύτικη συγνώμη την ώρα που ξέρουν ότι είναι ψεύτικη, γιατί ο φόβος και η ενοχή είναι μεγαλύτεροι από το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Ο φόβος και η ενοχή αλλά κυρίως ο φόβος.
Καλύτερα με εκείνον / εκείνην που έχω συνηθίσει δίπλα μου, παρά μόνος μου. Γιατί αυτό το "μόνος" μου χρειάζεται μεγάλα αρχίδια στο τέλος της ημέρας γιατί εγκαταλείπεις όχι μόνον εκείνον / εκείνην αλλά και όλη τη ζώνη του βολέματος σου και ξαναρχίζεις από το μηδέν.
Και αυτό το μηδέν αυτή τη φορά είναι πολύ σκληρό , γιατί τώρα δεν είσαι είκοσι για να γελαστείς και να ξεγελαστείς και να ενθουσιαστείς και να μπεις ξανά στο ίδιο τριπάκι που ήσουν Πατρίδα, οικογένεια και Πίστη με ένα νέο άτομο . Όλα έχουν αναλωθεί και καταναλωθεί και η εποχή μας δεν μας αφήνει περιθώρια ρομαντισμού, όλα έχουν γίνει ένα υπερσύγχρονο μαζικό μπουρδέλο, γύρω μας, μέσα μας, στις σελίδες των διαδιχτυακών μας συναναστροφών, όλοι για όλους και όλοι για Κανέναν. Τα λόγια δε σημαίνουν τίποτα και στα μεγάλα ψεύδη της εποχής μοιάζεις με Δων Κιχώτης.

Η γραφή είναι μια απλή καταγραφή γεγονότων.
Χωρίς καμιά διάθεση κριτικής για τις επιλογές κανενός Δεν υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από κανέναν
Ξέρω πια, πολύ καλά, ό,τι ο κάθε ένας επιλέγει εκείνο που μπορεί να αντέξει. Εκείνο που τον πονάει λιγότερο. 
Εμένα με πονάει το ψέμα, έζησα εντός του όμως για δεκαετίες. Μέχρι που το απέβαλα. Όταν αποβάλεις το "ψέμα" μένεις για λίγο γυμνός και ευάλωτος.  Είσαι κάτι που δεν ξέρεις ακόμα ποια είσαι και αρχίζεις και ξανακτίζεις κύτταρο κύτταρο το νέο δέρμα που θα σε περιβάλει και παίρνει χρόνο να δεις ποιος τελικά είσαι. Όταν αποβάλεις όμως το ψέμα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο ψέμα. Όταν "δεις" δεν μπορείς να ξανατυφλωθείς. Ο καρπός της γνώσης δεν ξαναεπιστρέφει πίσω στο δέντρο.

Όταν αποβάλω το ψέμα λοιπόν σε  πονάει το "λίγο" το "διφορούμενο" το "σχεδόν" το "ίσως" και το "θα δούμε"
Θέλεις ένα ξακάθαρο άσπρο ή ένα ξεκάθαρο μαύρο να ξέρεις πώς προχωράς.
Θέλεις να ξέρω αν είσαι εδώ και αν είσαι εδώ γιατί είσαι εδώ. Δεν θέλω να ξέρω για πόσο , το πόσο δεν το ξέρει κανείς. Αύριο μπορεί να σου στερέψω εγώ, μεθαύριο μπορεί να μου στερέψεις εσύ.
Όμως σήμερα, τώρα, θέλω να ξέρω τι νιώθεις για μένα. Θέλω να καταλάβεις εσύ τι νιώθεις για μένα. Θέλω να ξέρω εγώ τι νιώθω για σένα. Για να ξέρω όμως τι νιώθω για σένα πρέπει να σπάσουν όλα τι μικρά και μεγάλα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά ο ένας τον άλλο.
Θέλω από τις χιλιάδες που με περιβάλλουν να εντοπίσω εκείνους τους πέντε δέκα ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να έχω την ουσιαστική ψυχική και πνευματική σύνδεση που θέλω, και με εκείνους τους λίγους να ενώσω κάθε απόληξη μου μαζί τους, σαν τα μπλε πλάσματα στο "άβαταρ" και να νιώσουμε εκείνο που νιώθουν οι άνθρωποι όταν ηρεμούν και κατασταλάζουν μέσα τους στην παρουσία των "ομοίων". Μια ψυχική  συν-ουσία χωρίς κατάκριση, χωρίς αρνητικότητα, χωρίς απειλή, χωρίς απαίτηση. Μόνον μια αποδοχή ό,τι σε αγαπούν γιατί υπάρχεις και είσαι ο εαυτός σου. Και θα σε αγαπούν και την ώρα που θα σφάλεις και θα σε συγχωρέσουν πιο γρήγορα από ότι θα συγχωρέσεις εσύ τον εαυτό σου.
Θέλω την αλήθεια, στο άγγιγμα σου, στο χάδι, στο φιλί,  στον έρωτα σου , θέλω την αλήθεια σου ακόμα και στην ώρα του αποχαιρετισμού.
Μαρίνα Σαβεριάδου (τα ημερολόγια)

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019

πουλιά

Ψες ονειρεύτηκα πως ήμασταν πουλιά
δυο μικρά σπουργίτια
και είχαμε μια μικρή φωλίτσα με λάσπη και ξερόχορτα
Ήταν Χειμώνας και έκανε παγωνιά
μα όταν σκοτείνιαζε κάτω απ' τη φτερούγα σου κρυβόμουν
και δε με άγγιζε το κρύο
Και έτσι, όπως εγερνα το κεφάλι μου λίγο δεξιά,
μπορούσα να ακούω τους χτυπους της καρδιάς σου
και γαληνεμένα κοιμόμουν
γιατί ήμουν μονάχα ένα πουλί
μα αυτό ήταν το μόνο που ήξερα να είμαι
Και έτσι μικρό πουλί σαν ήμουν ούτε που ήξερα
αν μου έμελλε να ζήσω ως το ξημέρωμα
ή μέχρι την επόμενη Άνοιξη
Είχα τη φωλιά μας
είχα τη φτερούγα σου
και στον ύπνο παραδόθηκα
και πουλί σαν κοιμήθηκα..
ονειρεύτηκα πως άνθρωπος ήμουν
είχα ένα σπίτι από τσιμέντο και κεραμίδια
ήταν Χειμώνας και έκανε παγωνιά
και όταν σκοτείνιαζε δεν είχα αγκαλιά για να κρυφτώ
και με σκότωνε το κρύο
Και έτσι, όπως έγερνα το κεφάλι μου λίγο αριστερά,
άκουγα τους χτύπους του ρολογιού στο κομοδίνο
να μετράνε τον χρόνο που φεύγει
και φοβόμουν τα μάτια να κλείσω
γιατί ήμουν μονάχα ένας άνθρωπος
μα αυτό ήταν το μόνο που ήξερα να είμαι
και έτσι μεγάλος άνθρωπος σαν ήμουν ήξερα
ότι είναι οι μέρες μου μετρημένες
και σαν άνθρωπος ξέρω όσα δεν ξέρει ένα πουλί
και σαν άνθρωπος κλαίω που δεν έχω τη φωλιά μου
και σαν άνθρωπος θρηνώ που δεν έχω τη φτερούγα σου
και το κεφάλι γέρνω στο μαξιλάρι
κλείνω τα μάτια και εύχομαι
να μην ξαναξυπνήσω άνθρωπος
παρά μόνο πουλί..
Μαρίνα Σαβεριάδου

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019

μια αγκαλιά

Πέντε το απόγευμα
Εκείνη μόλις μπήκε σπίτι και ανεβαίνει με κόπο τα σκαλιά, προχωρά στο μισοσκότεινο δωμάτιο, την ακολουθούν τα σκυλιά. Κοντεύει να νυχτώσει. Το ένα σκυλί έχει ανέβει στο κρεβάτι και κουνάει την ουρά του. Βγάζει τα σάνδαλα
Είναι αρχές Νοέμβρη αλλά σ΄αυτό το σάπιο νησί δεν έχει ουρανό φθινοπωρινό. Έχει ξεσπάσματα βροχής και μετά ξεσπάσματα ζέστης, κουνούπια που γεννοβολάνε στα έλη, και μια σκόνη που προκαλεί φαγούρα έξω και μέσα. Βγάζει τα ρούχα και φοράει ένα παλιό ξεφτισμένο κόκκινο τεραντωτό φανελάκι. Τα παλιά ξεφτισμένα που πάντα είναι τα πιο απαλά. Ξαπλώνει και σκεπάζεται. Το πάπλωμα είναι δεκαπέντε χρονών και το ύφασμα του τσιμπάει το δέρμα της. Πριν λίγες μέρες βρήκε μια παπλωματοθήκη και το έντυσε. Τώρα δεν τσιμπάει ! Η αίσθηση του είναι απαλή όπως το φανελάκι. Γυρνάει στο δεξί της πλευρό. Το θηλυκό σκυλί βολεύεται στην καμπύλη του σώματος της και αφήνει ένα αναστεναγμό ανακούφισης που ήρθε σπίτι η μάνα της και ξαπλώνει δίπλα της και ησυχάζει. Τη χαιδεύει. Το αρσενικό σκυλί ζηλεύει και φέρνει τα μούτρα του στα μούτρα της για να την γλύψει. Εκείνη δεν αντέχει να της γλύφει το σκυλί τα μούτρα. η αναπνοή του μυρίζει άσχημα. Το σπρώχνει πίσω, το σπρώχνει να κάτσει κάτω, να ησυχάσει. Το αρσενικό σκυλί επιμένει, είναι το τελευταίο αρσενικό που έμεινε στο σπίτι, ξεροκέφαλο πολύ και καταβάθος δεν τον πολυπάει, της θυμίζει εκείνον που τον έφερε, πριν φύγει εκείνος και αφήσει πίσω το σκυλί. Εκείνο τίποτα απ όλα αυτά δεν ξέρει, θέλει αγάπη, θέλει φιλιά και εκείνη το μόνο που θέλει είναι να την αφήσει ήσυχη. 
Του γυρνάει την πλάτη και σκεπάζει την πλάτη της με το πάπλωμα. Εγκαταλείπει κάποια στιγμή και εκείνος και ξαπλώνει επιτέλους ήρεμος. Εκείνος αναστενάζει. Εκείνη δακρύζει. Το κρεβάτι είναι άδειο αλλά εκείνα θέλουν να την ακουμπάνε και εφαρμόζουν στις καμπύλες του σώματος της δεξιά και αριστερά και γίνονται όλοι ένα κουβάρι. Εκείνη δακρύζει. 
Πάνε μήνες να την αγκαλιάσει ένας άντρας. Το σώμα πονάει. Και δεν ξέρει αν πονάει από την κούραση ή από την έλλειψη της αγκαλιάς. Μετά τα σαράντα είναι δύσκολο να καθορίσεις αν πονάει το σώμα λόγω μοναξιάς ή αν πονάει η μοναξιά λόγω του σώματος ή αν γίνονται όλα κουβάρι όπως εσένα με τα σκυλιά. Εκείνη δακρύζει.
Το κινητό στο κομοδίνο αριστερά του κρεβατιού δονείται. Και αυτό το μπιμπ πάντα φέρνει στον εγκέφαλο μια αναλαμπή. Πριν κοιτάξεις την οθόνη ξέρεις από ποιον θέλεις να είναι το μήνυμα. Σκουπίζει με το χέρι τα δακρυσμένα μάτια και το κοιτάζει. 

-τι κάνεις; 

Ένα μικρό αγγελάκι πετάγεται μέσα από την παπλωματοθήκη και έρχεται και της ψιθυρίζει στο αυτί.
«Δες, κάποιος σε νοιάζεται, και θέλει να ξέρει τι κάνεις και ξέρεις» προσθέτει « ίσως παρόλο ότι είναι αργά, παρόλο ότι είναι κουρασμένος και εκείνος, ίσως και εκείνον να έχει καιρό κάποια να τον αγκαλιάσει»
Και η σκέψη στο μυαλό της γράφει νοερά μια ειλικρινή απάντηση σε κλάσματα δευτερολέπτων Τι να κάνω βρε φίλε, κοίτα πονάω, κλαίω, γιατί σχόλασα, είμαι μόνη μου, είμαι κουρασμένη, νυχτώνει νωρίς, έχει σκόνη  και δεν έχω κάποιον να με αγκαλιάσει. 

Αλλά το μόνο που απαντάει είναι 
-Καλά ! Εσύ;

Σκέφτηκες εκείνα τα δευτερόλεπα που μεσολαβούν μέχρι να πάρεις την απάντηση από τον άλλο άνθρωπο πόσες άλλες απαντήσεις μέσα από την ψυχή του σου έχει δώσει, αλλά δεν θα τις διαβάσεις ποτέ; 

Σε έναν κόσμο ιδανικό θα είχε τη δύναμη να σου ζητήσει να αφήσεις κάτω το κινητό, και να έρθεις να την αγκαλιάσεις και να κάτσετε εκεί για μισή ή μια ώρα, αμίλητοι, ακούνητοι, και αυτό να μην συνεπαγόταν καμιά ηθική ή συναισθηματική υποχρέωση. Θα είχε τη δύναμη να στο πει.  Σε έναν κόσμο ιδανικό θα είχες τη δύναμη να άφηνες κάτω το κινητό, να ερχόσουν να της κρατήσεις το χέρι και να μπεις στην αγκαλιά της χωρίς να νιώθεις ότι κινδυνεύεις να φαίνεσαι λιγότερο άντρας.  Μα είναι τόσο σφικτά ραμένοι επάνω μας αυτοί οι ρόλοι. 
Οι άνθρωποι έμαθαν να μην αγγίζονται, διδάχτηκαν να μην αγγίζονται. Οι άνθρωποι ή κρατούν μια τυπική απόσταση ή κάνουν σεξ με ή χωρίς δέσμευση. Νιώθουν όμως παράξενα με το άγγιγμα, το χάδι, την αγκαλιά. Ή στέλνουν ένα μήνυμα με δύο λέξεις φανερωμένες και χίλιες αφανέρωτες από πίσω. 
Δεν είναι αφελείς. Ξέρουν!  Αλλά το παρακάμπτουν επιμελώς! 

Ξεχνούν ότι γεννήθηκαν και ένιωσαν το χάδι, το άγγιγμα και την αγκαλιά πολύ πριν αναπτυχθεί το σεξουαλικό τους ένστικτο. Ξεχνούν ότι όταν γεράσει ο άνθρωπος, όταν πια έχει χάσει μέρος της όρασης του, της ακοής του, της όσφρησης του, η αφή παραμένει η μόνη αίσθηση που δεν επηρεάζεται μέχρι το τέλος της ζωής του. Χαίδεψες το χέρι μιας γιαγιάς ή ενός παππού που είναι σκυφτοί και χαμένοι στον κόσμο τους; Είδες πώς νιώθουν αμέσως το άγγιγμα σου και σηκώνουν το κεφάλι και σε κοιτάζουν;

Αυτό ! μια αγκαλιά, χωρίς προυποθέσεις, χωρίς γιατί και πώς, χωρίς παρελθόν και μέλλον. Αγάπη μου δεν θέλω πια να με ρωτάς τι κάνω και τι γίνεται. Να με νοιάζεσαι από δέκα λεπτά απόσταση και να μην έρχεσαι να με αγαπάς πολύ με μέτρα προστασίας, εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς. Έβαλε το κινητό στο αθόρυβο, δεν έχει ουσία και νόημα άλλο αυτή η εξ αποστάσεως συζήτηση και δεν ησυχάζουν ούτε τα σκυλιά. 

Κλείνει τα μάτια και σε λίγο αποκοιμιέται. Στον ύπνο της είναι καλοκαίρι, φοράει το μαυρο πράσινο φόρεμα με τις τιράντες και κάθεται στο σαλόνι, βλέπει μια ταινία στην τηλεόραση. Χτυπάει η πόρτα και εκείνη δεν ξέρει ποιος είναι. Σηκώνεται και την ανοίγει. Είναι ένας άντρας, φοράει στολή και κλείνει την πόρτα. Ήρθα να σε δω, να σε δώ πέντα λεπτά και να σε πάρω μια αγκαλιά. Δεν είναι πολύ παράξενο να έρχεται κάποιος στην πόρτα σου απλά και μόνο για να σε δει πέντε λεπτά και να σε πάρει μια αγκαλιά; Χαμογελά στον ύπνο της. Το απογευματινό ξυπνητήρι χτυπά. 

Έξι το απόγευμα, σηκώνεται, έχει σκοτεινιάσει . Είναι ηλίθιο να σκοτεινιάζει τόσο νωρίς ! Δεν ξέρουν τι τους γίνεται ούτε τα σκυλιά !





Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2019

οι άνθρωποι που σιχαίνονται τις Κυριακές

Ξυπνάς την νύχτα και κάνεις εμετό μου λες, είναι από την πολλή κούραση, από τις πολλές σκοτούρες μου λες. Θα μπορούσε κάποιος να σου πει ότι είναι από τα πολλά ψέματα που ταίζεις τον εαυτό σου τόσα χρόνια σε σημείο που άρχισε ο οργανισμός σου να φλομώνει και δεν μπορεί να καταπιεί άλλα. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να σου το το πει αλλά προφανώς δε θα είμαι εγώ γιατί αν στο πω εγώ, θα γυρίσεις να κοιτάξεις με εκείνο το βλέμμα σου.. που δεν έχω κουράγιο πια να λυπάμαι.
Η Μ. μου παραπονιέται ότι έχει συνέχεια άγχος για το ένα και το άλλο και έφτασε στο σημείο να μην μπορεί πια να το διαχειρίζεται... μου είπε.. και εγώ της απάντησα "σήκωσε το χαλί και δες τι έχεις θάψει από κάτω.Τι σου φωνάζει ο εαυτός σου και αρνείσαι να ακούσεις;" Ο εαυτός πάντα ξέρει και αρχίζει στην αρχή το ψιθυρίζει αλλά εμείς δεν ακούμε, κατόπιν το φωνάζει και πάλι δεν ακούμε και στο τέλος χτυπάει κάτι τύμπανα που ονομάζονται κατάθλιψη ή νεύρα ή άγχος και εμείς ψάχνουμε τα δήθεν αίτια των ασθενειών μας, γιατί απλά δεν ακούμε...
Ναι, είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να μην δεχτούν την απλή αλήθεια ότι είναι δυστυχισμένοι. Θα αφοσιωθούν στη δουλειά και θα φορτωθούν αβάσταχτα ωράρια για να μείνουν όσο λιγότερο στο σπίτι. Θα γεμίσουν το πρόγραμμα τους με δραστηριότητες και θα γυρίζουν μέρα νύχτα ασταμάτητα γιατί αρρωστούν στην απλή ιδέα ότι θα μείνουν μια μέρα στο σπίτι. Θα πείσουν τον εαυτό τους ότι μένουν σε αυτή τη θέση θυσιαζόμενοι για κάποιους άλλους, κάποιον ανώτερο σκοπό.
Θα αρρωστήσουν τον εαυτό τους, θα τον εξαντλήσουν θα τον εξοντώσουν αλλά δε θα παραδεχτούν ποτέ την αλήθεια.
Τους βλέπω γύρω μου, είναι οι άνθρωποι που σιχαίνονται τις Κυριακές !
Όχι εκείνοι που μελαγχολούν τις Κυριακές. Εκείνοι που τις συχαίνονται.
Έχει διαφορά. Ναι, έχει διαφορά να κάθεσαι σε ένα τραπέζι και να μην έχει κάποιον απέναντι σου από το να κάθεσαι σε ένα τραπέζι, επειδή είναι Κυριακή και είσαι αναγκασμένος να ανεχτείς το ψέμα σου να σε κοιτάζει κατάμουτρα.
Τους βλέπω γύρω μου, τους αναγνωρίζω όπως αναγνωρίζεις τα σημάδια μιας αρρώστιας που έχεις περάσει. Κανένας όμως δεν μπορεί τους γιατρέψει όπως κανένας δεν μπορεί να ξυπνήσει κάποιον που προσποιείται ότι κοιμάται..
Χτες Μαρία, έτσι όπως ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι με πλημμύρισε ένα συναίσθημα που είχα χρόνια να νιώσω. Ένα συναίσθημα ελευθερίας, γαλήνης, ηρεμίας, ένα ξαλάφρωμα όπως όταν φεύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Και τότε σκέφτηκα τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε κινούμενη άμμο και βυθίζονται σιγά σιγά και σε ξέρουν ότι σε λίγο θα πεθάνουν.
Τη στιγμή εκείνη οι άνθρωποι προσεύχονται για να βγούν από την κινούμενη άμμο ή από το βούρκο αν θες και παρακαλούν τον Θεό να τους τραβήξει έξω. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή λίγο τους ενδιαφέρει προς τα που θα πάνε όταν βγούν έξω, το μόνο που έχει σημασία είναι να βγουν..... αυτό, αυτό το συναίσθημα, μόλις βγαίνεις έξω και κλαίεις από ευγνωμοσύνη..
Δε σε νοιάζει ρε Μαρία αν θα πας πια δεξιά ή αριστερά και αν θα σε πάρει η ζωή από αυτόν τον δρόμο ή τον άλλο..
Ξέρεις, δεν έχει πια σημασία...απλά πήρες τη ζωή σου πίσω και αυτό έχει σημασία.

ΜΣ (τα ημερολόγια)

5/11/2017


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

Γάμος χωρίς σεξ = Ερωτική λιμοκτονία = Συναισθηματική κακοποίηση



Γάμος χωρίς σεξ = Ερωτική λιμοκτονία = Συναισθηματική Κακοποίηση
Το πιο κάτω άρθρο αφορά πολλούς , ένα θέμα ταμπού για την κοινωνία, ένα θέμα για το οποίο άνθρωποι υποφέρουν σιωπηλά, ένα θέμα που καταλύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όταν ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις ορκιστεί αιώνια αγάπη αρνείται να σε αγγίξει. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι, εάν οι λόγοι αφορούν θέματα υγείας τότε υπάρχουν πολλά προϊόντα στο εμπόριο, ή σεξολόγοι που μπορούν να βοηθήσουν ενεργά και να επιλυθεί το πρόβλημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις που ένα ζευγάρι απολαμβάνει την σεξουαλική του ζωή θα φροντίσει να λύσει το όποιο πρόβλημα προκύψει το συντομότερο. Όταν οι λόγοι είναι συναισθηματικοί τότε το πρόβλημα γίνεται εντονότερο γιατί συνήθως το άτομο που αρνείται προβάλλει διάφορους λόγους, συχνά επιρρίπτει την ευθύνη στον σύντροφο του, ενώ στην ουσία ασκεί, συνειδητά ή ασυνείδητα , την τιμωρία του συντρόφου του αποστερώντας του την ικανοποίηση που μόνο ο ίδιος μπορεί να προσφέρει. Με λίγα λόγια τον λιμοκτονεί ερωτικά. Το σεξ είναι μια φυσική σωματική πρώτα ανάγκη και σε συνέχεια συναισθηματική. Τα συμπτώματα του ανθρώπου που θέλει και δεν μπορεί να εκφραστεί ερωτικά θα εκδηλωθούν κάποια στιγμή και σωματικά, όπως σε έναν άνθρωπο που πεινά ή διψά και δεν μπορεί να φάει. Θα προσπαθήσει να υποκαταστήσει το σεξ είτε τρώγοντας περισσότερο είτε με άλλες δραστηριότητες αλλά η ανάγκη σε έναν υγιή ενήλικα δε θα εξαλειφθεί. Οι δε επιπτώσεις στη ψυχολογία και τα συναισθήματα είναι τεράστιες, ουσιαστικά κατατροπώνεται το Εγώ του ατόμου, δημιουργούνται αισθήματα κατωτερότητας μέχρι σημείου αμφισβήτησης του ίδιου του φύλου. Όσοι άνθρωποι βιώνουν την ερωτική άρνηση στο γάμο είναι δυστυχισμένοι, και πάνω από όλα συγχισμένοι γιατί ο αρνητής δεν απαρνιέται τον σύντροφο σαν άτομο αλλά τον σύντροφο σαν εραστή, προβάλλοντας ταυτόχρονα αισθήματα αγάπης, κτητικότητας ακόμα και ζήλειας. Στην ουσία είναι μια εγκλωβιστική εξουσία που ενώ ο αρνητής δεν θέλει να αγγίξει τον σύντροφο σου, είτε γιατί δε τον ελκύει ή γιατί τον έχει απορρίψει σαν Αντρα/ Γυναίκα εραστή, είτε γιατί ο ίδιος διεγείρεται περισσότερο με το να στερεί από τον σύντροφο του την απόλαυση παρά να του την προσφέρει, ταυτόχρονα δεν θέλει να τον αγγίξει και κανένας άλλος. Ένα καθαρά νοσηρό, εγωιστικό και ιδιοκτησιακό σ΄αγαπώ, η επιτομή της κατάχρησης εξουσίας στα πλαίσια του γάμου!!
Ακολουθεί η πραγματική ιστορία της / του γράφει με το ψευδώνυμο isleoflove και δε διευκρινίζει αλλά δεν έχει σημασία κιόλας το φύλο.
Ζώντας σε έναν λευκό γάμο (μια πραγματική ιστορία) από άρθρο
Η στέρηση του σεξ σε μια σχέση «αγάπης» είναι η πιο ύπουλη και αόρατης μορφής συναισθηματική κακοποίηση. Η άρνηση στο σύντροφο του δεσμού που καλλιεργεί την εγγύτητα και την οικειότητα μεταξύ των δύο συνιστά συναισθηματική κακοποίηση. Είτε η άρνηση τους οφείλεται σε κάποια ψυχολογική ασθένεια, σε παθητικό/επιθετικό θυμό ή θέματα ελέγχου το οποίο ίσως και να μη συνειδητοποιούν, η επιλογή του να μην προσπαθούν καν να διορθώσουν το λάθος είναι συναισθηματική κακοποίηση. Το σεξ είναι ο συνδετικός κρίκος που κρατά δύο ανθρώπους σε ένα γάμο/σχέση μαζί. Είναι η μοναδική πράξη που διαφοροποιεί τη σχέση δύο ανθρώπων από το να ονομάζονται απλά φίλοι ή συγκάτοικοι. Το να αρνείται ο ένας σύντροφος το σεξ και την ερωτική οικειότητα είναι συναισθηματική κακοποίηση γιατί κάνει τον σύντροφο του να νοιώθει ότι δεν τον θέλει, είναι ανεπιθύμητος, ανάξιος, μη ελκυστικός, δυστυχισμένος και ανεκπλήρωτος. Δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι γι’ αυτό για το οποίο δεσμεύτηκες. Και δεν θα έπρεπε να είναι αποδεχτό. Εάν ο σύντροφος που αρνείται δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους λόγους για τους οποίους προκαλεί αυτό το καταστροφικό χτύπημα στον ψυχισμό του συντρόφου του, στην αυτοεκτίμηση του και στην αίσθηση προσωπικής αξίας, τότε αυτό είναι καθαρά σκληρό και εγωιστικό. Κάνει τον σύντροφο του να αμφισβητεί την ίδια του την αξία, μπορεί να του προκαλέσει αισθήματα θλίψης, άγχους, υψηλή πίεση, να μειώσει την ικανότητα του για λογική σκέψη, του δημιουργεί αισθήματα απελπισίας και συνεχούς ανησυχίας. Είναι ακρωτηριαστικό. Είναι συναισθηματικά επώδυνο. Πονάει πραγματικά. Σε αποστερεί από ενέργεια, σε κάνει να νοιώθεις ότι παλεύεις μια χαμένη μάχη, και σε κάποια φάση αρχίζεις να διερωτάσαι για τη δική σου λογικότητα. Και πάλι, αυτό δεν είναι αποδεχτό. Πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος. Αυτός που του αρνούνται δεν το έχει προκαλέσει για να τιμωρείται με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και αν τον έχουν προκαλέσει δεν μπορείς να διορθώσεις εάν ο αρνητής δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να συζητήσει το θέμα. Ο αρνητής αποστερεί το σεξ και αυτό όχι μόνο δεν είναι δίκαιο αλλά είναι ένα λάθος, μεγάλο λάθος. Εάν υπάρχει πρόβλημα, είτε ψυχολογικής είτε σωματικής φύσης ή προσωπικός λόγος, πρέπει να το αντιμετωπίσουν καταπρόσωπο και να το συζητήσουν ανοιχτά. Το να αποφεύγεις την άμεση αντιμετώπιση κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα και προσθέτει επιπλέον προβλήματα. Αντιλαμβάνομαι και εκτιμώ ότι κάθε σχέση είναι διαφορετική και έχει τις δικές τις δυναμικές , αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η άρνηση στον εαυτό σου και στον σύντροφο σου της απόλαυσης, του πάθους, της χαράς και συναισθηματικής πληρότητας που προσφέρει η ερωτική οικειότητα είναι μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης και δεν είναι αποδεχτή. Η δική εμπειρία μου έδειξε ότι ο ένας μπορεί να δίνει και να δίνει περισσότερα και να προσπαθεί να κάνει την κατάσταση λειτουργήσιμη αλλά είναι μια μάχη που δεν κερδίζεται εφόσον είναι ο μόνος σύντροφος που προσπαθεί. Και τελικά έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα άλλο πια να δώσεις και τίποτα άλλο για να συμβιβαστείς. Έχεις δώσεις όλα όσα μπορούσες και έχεις ήδη συμβιβαστείς πέρα από τα όρια σου. Εάν κάποιος το συνειδητοποιήσει αυτό και δει την κατάσταση όπως πραγματικά είναι, θα το νοιώσει στα σωθικά του, θα ξέρει ότι αρκετά είναι αρκετά και κινηθεί έξω από τη νοσηρή κατάσταση και να συνεχίσει τη ζωή του όσο έχει ακόμα αγάπη για τον εαυτό του. Γιατί γάμος χωρίς σεξ είναι πραγματικά μια νοσηρή κατάσταση. Είναι μια μορφή συναισθηματικής κακοποίηση που πληγώνει τόσο το ρόλο του φύλου όσο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανεπανόρθωτα. ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που επιβίωσαν την εμπειρία και πέρασαν στην απέναντι πλευρά και ένοιωσαν την πραγματική ευτυχία μέσα σε μια υγιή σχέση με έρωτα, χαρά, τρυφερότητα και σεβασμό. Έχω υπάρξει εκεί που είσαι. Κατανοώ τον πόνο και την απογοήτευση σου. Δεν είσαι μόνος/μόνη. Καλή τύχη σε όποιον έχει βιώσει ή βιώνει τώρα τέτοια κατάσταση. Ελπίζω τα πράγματα να καλυτερεύσουν, αλλά αν δεν καλυτερεύσουν, εύχομαι να βρεις το κουράγιο και την εσωτερική δύναμη να φροντίσεις τον εαυτό σου.
Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο.
από το άρθρο http://www.experienceproject.com/…/Live-In-A-Sexles…/1116207


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

παιδί - τουρίστας

Εψές επήαμεν οικογενειακώς να δούμεν το παπά μου στο ξενοδοχείο που παίζει μουσική. 

Προσπαθώ ακόμα και τωρά που μεγάλωσα και ζω σε άλλη πόλη να πηγαίνω να τον βλέπω έστω μια δυο φορές. Είναι συγκινητικό το συναίσθημα όταν πάω, είναι σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω και επιστρέφω στα παιδικά μου χρόνια. Γενικά τα μισά μου παιδικά χρόνια τα πέρασα μέσα στα ξενοδοχεία γιατί η μάνα μου δούλευκε κομμώτρια στο Λόρδος και ο παπάς μου μουσικός στα ξενοδοχεία. Έτσι αν ήμουν με τη μάνα μου ήμουν μέσα στις πισίνες με τις ώρες, αν με έπαιρνεν ο παπάς μου μαζί του ήμουν το μωρό-τουρίστας, κόρη του μουσικού σε γενικές γραμμές μια παιδική τουριστική περίοδος.
Για τες ώρες που περνούσα στες πισίνες δεν το σχολιάζω ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει για ένα μωρό να έχει απεριόριστη πρόσβαση στην πισίνα και ότι ώρα πεινάσει να πηγαίνει στο σεφ του ξενοδοχείου και να παραγγέλει σάντουιτς με σλάις τυρί και χαμ και να μου το κόψουν σε δύο τρίγωνα και να μου το φέρουν, να το φάω και να ξαναμπώ γιατί το να περιμένω μισή ώρα μετά το φαί το εξέχαννα.
Η μάνα μου εβαλλε μου φυσικά όρους να μην πάω να μπω μέσα στη μεγάλη την πισίνα και αν θα μπω να μείνω από την πλευρά που ήταν τα ξέβαθα και εποσιέπαζε που το παράθυρο του κομμωτηρίου να δει τι κάμνω και εγώ εψήλωνα το σιερούι μου και την εσιαιρετούσα, αλλά μόλις εγύριζε που την άλλη εβουρούσα να πάω να βουττήσω που την πλευρά που ήταν τα βαθκιά γιατί ήταν όλα δικά μου και έπρεπε να καταχτήσω και το τελευταίο εκατοστό της πισίνας.
Κατά την περίοδο των διακοπών ο παπάς μου όπως είπα με έπαιρνε μαζί του στους γάμους (αλλά αυτό προσπαθώ να το μπλοκάρω που τη μνήμη μου) και στα ξενοδοχεία που έπαιζε Greek nights. Για να καταλάβεις την εικόνα και τον ενθουσιασμό μου σκέψου ένα δεκάχρονο μωρό να κάθεται σε ένα τραπεζάκι δίπλα που τον παπά του που παίζει μουσική, να τρώει από το μπουφέ μαζί με τους τουρίστες και να παραγγέλλει και το αναψυκτικούδι του και ο παπάς να ξεκινά να παίζει μουσική και να φωνάζει από το μικρόφωνο Hallo Marina ladies and gentlemen my beautifull daughter is here και εσύ να νιώθεις ότι είσαι το επίκεντρο της πισίνας, του ξενοδοχείου, και του κόσμου ούλλου και ότι ούλλοι οι σερβιτόροι είναι στα πόθκια σου γιατί τους είπεν από πριν ο παπάς να σου φέρνουν ότι θέλεις. Μετά να ξεκινούν οι Κυπριακοί χοροί οι Ελληνικοί χοροί και ο χορευτής του συγκροτήματος να έρχεται να σε σηκώνει και εσύ να χαζογελάς με το μικρό σου σιερούδι μέσα στο χέρι ενός τουρίστα που την μια και του χορευτή που την άλλη να χορεύκεις γύρω από την πισίνα.
Κάπως έτσι.. μεγαλώνεις και γίνεσαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν οι τουρίστες, ο τουρισμός, η μουσική, οι χοροί, η χαρά και τα χαμογελαστά πρόσωπα… γιατί εμεγάλωσες με όμορφες εικόνες και όμορφους ανθρώπους που περνούσαν καλά με τα κοντοπαντέλονα τους και τα σάνδαλα τους και ζευγαράκια ντυμένα απλά που χόρευαν στην πίστα αγκαλιά, όσων χρονών και αν ήταν.
Και την είδα τόσες πολλές φορές την εικόνα που εμπεδώθηκε στο μυαλό μου ότι έτσι πρέπει να είναι, να κάθεται η γυναίκα στο τραπέζι και να σηκώνεται ο άντρας να απλώνει το χέρι του, εκείνη να σηκώνεται και να χορεύουν ένα μπλουζ, αγκαλιά, ξέγνοιαστοι και χαμογελαστοί.
Τους εθαύμαζα τότε ! και παρόλο που ήμουν μωρό ένιωθα μια συγκίνηση που έβλεπα αυτά τα ζευγαράκια να χορεύουν τόσο αγαπημένα, ένιωθα ότι κάτι περισσότερο ξέρουν για τη ζωή. Ακομπλεξάριστα !!
Ψες ταξίδεψα και κάθε φορά που ταξιδεύω ανακαλύπτω ή μάλλον θυμάμαι και κάτι για το πώς έγινα εγώ… και ότι μέσα στο σημερινό εγώ υπάρχει εκείνο το μωρό που τότε έβλεπε αυτές τις εικόνες, τις τόσο όμορφες εικόνες που ίσως σκέπαζαν έκαναν λιγότερο οδυνηρές κάποιες άλλες εικόνες της μιζέριας στους συνοικισμούς και ίσως αυτό να βοήθησε να επέλθει κάποια ισορροπία.
Εκείνο το χαρούμενο παιδί σου λέει καλημέρα
Σ αγαπώ πολύ
Μαρίνα (τα ημερολόγια) 16/10/2017
p.s έβαλα σου τζ ένα μικρούλι βίντεο με τον παπά και τον Κόκο στο μπουζούκι
enjoy


Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

αναμένοντας την άφιξη του παιδιού σου

Από τη στιγμή που μια γυναίκα μαθαινει οτι είναι εγγυος, από το πρώτο πλημμυρισμα συγκίνησης στην είδηση του ερχομου μιας νέας ζωης, μέχρι τη στιγμή που θα το αντικρίσεις μεσολαβούν σχεδόν εννιά μήνες. Εννιά υπέροχοι μήνες αναμονής, περιμένεις να το δεις για πρώτη φορά στους υπέρηχους και δεν ειναι παρά μόνο μια τέλεια τελεία, και σου τη δείχνει ο γιατρός και σου λέει να αυτή η μαύρη κουκκίδα είναι το έμβρυο. Μετά περιμένεις να ακούσεις την καρδούλα του για πρώτη φορά και είναι όμορφη και γρήγορη σαν καλπασμός αλόγου. Μετά βλέπεις τα χεράκια και τα ποδαράκια να σχηματίζονται και ένα βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς νιώθεις το πρώτο φτερούγισμα στην κοιλιά σου που σύντομα θα γίνει δυνατές κλωτσιές. Το νιώθεις όταν κοιμάται και όταν έχει λόξυγγα και βυζαίνει το δαχτυλάκι του ενώ κολυμπά.
Σύντομα μεγαλώνει και στριμώχνεται και βλέπεις το ποδαράκι του να σχηματίζεται πάνω στην κοιλιά σου.
Και χαϊδεύεις την φουσκωμένη κοιλιά τραγουδώντας του απαλά για να συνηθίσει τη φωνή σου και του μιλάς και του λες πόσο ανυπομονείς να δεις πως μοιάζει.
Είναι και κάποιες στιγμές που αγωνιάς και φοβάσαι αν θα πάνε όλα καλά και κάποιες άλλες που σπάνε τα νεύρα σου και κλαις γιατί έχεις γίνει σαν βαρέλι και έχουν φουσκώσει τα πόδια σου και δεν μπορείς να κοιμηθείς τις νύχτες και πηγαίνεις τουαλέτα κάθε τρία λεπτά.
Όλα αυτά όμως ξεχνιούνται όταν το δεις και είναι το δικό σου υπέροχο πλασμα, το μωράκι σου.
Όταν ξέρεις τη μέρα που θα γεννήσεις δεν κοιμάσαι την προηγούμενη. Είναι ένα παράξενο συναισθημα, η αποστολη σου πλησιάζει στην ολοκληρωση και αυτό το.πλάσμα που μεγαλώνει μέσα σου, αύριο θα βγει από μέσα σου και θα το παραδώσεις στην ανθρωπότητα.
Τελευταία νύχτα που είναι μόνο δικό σου. Από αύριο θα είναι ένας νέος άνθρωπος που ήρθε στον κόσμο !
Αγάπη μου  2004 








Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

οι υδάτινοι άνθρωποι

Ψες είδα μιαν ταινία για την βιογραφία του Ζακ Κουστώ και όλες εκείνες τις υπέροχες υποβρύχιες εικόνες από τους ωκεανούς..
λίγο πριν έπαιζε μια άλλη ταινία όπου ο ήρωας λέει στην ηρωίδα
"τα εφήμερα είναι περίπλοκα" (βλέπε μια αγκαλιά στην Άκρη του κόσμου)
και με την ατάκα αυτή αναλογίστηκα για λίγο αυτό το εφήμερα και αυτούς που ζουν πράγματα εφήμερα, ή σχέσεις εφήμερες κλπ και επίσης αναλογίστηκα το πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους γιατί είναι και κάποιοι που αδυνατούν να ζήσουν οτιδήποτε εφήμερα
μετά έτσι ξαφνικά μου προέκυψε το πιο κάτω συμπέρασμα :
δεν μπορείς να τοποθετήσεις του ανθρώπους με βαθιά συναισθήματα μέσα σε εφήμερες σχέσεις
όπως δεν μπορείς να βάλεις έναν ωκεανό σε ένα κουταλάκι του γλυκού , απλά δεν χωράνε.
και μετά από αυτό στο καπάκι ξεκίνησε η ταινία με τον Κουστώ και την θαλάσσια Οδύσσεια του και ήρθε ξεκάθαρα μπροστά μου η εικόνα
ανάποδα τα σκεφτόμουν και τα έβλεπα
πώς είναι ποτέ δυνατόν να κλείσεις τον ωκεανό είτε σε ένα κουταλάκι είτε σε οτιδήποτε ο ωκεανός είναι που αυτός περικλείει τη γη
δεν ξεκινά ο ωκεανός εκεί που τελειώνει η γη, η γη είναι ολόκληρη καλυμμένη από έναν ωκεανό εκτός από τα κομμάτια της που είναι ψηλότερα και αναδύονται σαν πόλεις, σαν πεδιάδες σαν βουνοκορφές
μιλούσα με μια φίλη μου προχτές και της εξηγούσα πως είμαι ένας άνθρωπος βαθιά συναισθηματικός και ερμηνεύω τις οποιεσδήποτε ενέργειες των ανθρώπων γύρω μου με αυτόν τον τρόπο συναισθηματικά
και κάποτε καταλαβαίνεις περισσότερο ακόμα και τον εαυτό σου όταν τον δεις σαν μέρος μια εικόνας
ακριβώς όπως όταν κολυμπάς σε έναν βυθό και είναι οι ήχοι όλοι ξεκάθαροι, οι εικόνες κρυστάλλινες, οι ενέργειες περνούν μέσα από το υδάτινο φίλτρο και έρχονται προς τον δέχτη
έτσι
ίσως τώρα να έχουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα οι παρόμοιοι άνθρωποι, εκείνοι που νιώθουν ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους, εκείνοι που ξέρουν από την αρχή τις προθέσεις και διαθέσεις των άλλων, που νιώθουν τα πράγματα ξεκάθαρα, που αναδύεται η αλμύρα από μέσα τους είτε με τη μορφή δακρύων ή με τη μορφή του πάθους, αυτοί που θα έλεγα υδάτινοι άνθρωποι..
και πλέον είναι ξεκάθαρη η εικόνα γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν θα τοποθετηθούν ποτέ μέσα σε εφήμερες σχέσεις για τον ακριβή λόγο ότι υπάρχουν αυτόνομα και οι άλλοι είναι αυτοί που θα χαθούν μέσα τους, για λίγο ή πολύ, για μια βουτιά στα ξέβαθα ή σε μεγάλα βάθη
Μαρίνα Σαβεριάδου (τα ημερολόγια) 06/09/2017


Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

το πράσινο πραγματάκι

Ηταν εκνευριστικό τον τελευταίο καιρό να διαβάζω στο δωμάτιο μου με την λάμπα στο ταβάνι να κανει σκιά πάνω από το βιβλίο. Και εκνευριστικό και δύσκολο όταν διαβάζεις βιβλία με μικρά γράμματα. (Γεράματα) τελοσπαντων εχω δύο μικρότερα φωτιστικά στο δωματιο αλλα είναι κατι κοχύλια που αγόρασα από το πανηγυρι του κατακλυσμού πριν χρονια γιατι μου άρεσαν και τα κουβαλησα σπίτι ( χαρας την όρεξη μου ) όμορφα βεβαια αλλα καθόλου εξυπηρετικα για ανάγνωση αφού η λάμπα που έχουν είναι η μικρότερη λάμπα που υπάρχει . Απο αυτές που έβαζαν σε κάτι Παναγιες λάμπες οι γιαγιάδες μας στο εικονοστάσι. Κι εγω δεν έφτανε έβαλα και κόκκινες να είναι ρομαντικά στραβαρα μου και δεν τολμώ να τα ανάψω γιατί γίνεται το δωμάτιο σαν να είναι βωμός για ανθρωποθυσίες. Σημερα λοιπόν είπα να πάρω ενα φωτιστικό της προκοπής και εκμεταλλευτηκα την ευκαιρία που πηγα τη μικρή να πάρει σχολικά και τσιμπησα ενα λευκό φτηνό με γυρτο λαιμό ( οτι πρέπει και για ανάκριση ) παράταιρο με τη διακόσμηση , καλό όμως για διάβασμα . Αυτό που δεν υπολόγισα είναι οτι ζω στην ύπαιθρο και οτι το λευκό χειρουργικό φως θα ελκυε ολα τα ζωύφια για πάρτυ . Άναψα λοιπον το νέο μου φωτιστικό πηρα το βιβλίο και σκοτώνω μουγιουθκια και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό το πράσινο πραγματακι και αν προτιμά λογοτεχνία η ψυχολογία

31/8/2016


το σκαντζοχοιράκι

Γύρισε και τον κοίταξε ενώ κοιμόταν 
Ακούμπησε στον δεξί της αγκώνα και έφερε το πρόσωπο της σχεδόν μια ανάσα από το δικο του 
Αν ξυπνούσε θα τρόμαζε έτσι όπως τον περιεργαζοταν 
Το μέτωπο του αυλακωναν βαθιές ρυτίδες 
Τα φρύδια του χοντρά πάνω από δύο κλειστά τωρα μάτια και δύο τρεις άσπρες εκνευριστικες τριχουλες που πάντα πεταγονταν στη μέση 
Η μύτη του λίγο πιο μυτερη απ όσο έπρεπε και λίγο στραβή
Χείλη ανύπαρκτα και δύο γραμμες δεξιά και αριστερά από το στομα του τον έδειχναν πάντα σκληρό
Χάιδεψε το μάγουλο του...Δύο μέρες αξυριστος και εγδερνε σαν αγκαθια
Άγγιξε το δικο της μάγουλο , πονούσε από τα τσιμπήματα του , έκαιγε σχεδον.
Χιλιες φορές του ειχε πει να ξυριζεται , γιατί το παλιογενι του ηταν πιο σκληρό από αχινος, και εκείνος πάντα έλεγε εντάξει αγαπη μου και συγνωμη αγαπη μου μέχρι την επόμενη φορα που ηταν πάλι αξυριστος και εκείνης δεν της έκανε καρδιά να του πει φύγε, μη με φιλάς παλιοσκαντζοχοιρε.
Και τον άφηνε να τη φιλήσει και εκείνος την εγδερνε γιατί ηταν ξεροκεφαλος και τσακωμενος με τις λεπίδες αλλα δεν περνούσε μερα να μην τη φιλήσει .......
Αυτός είναι λοιπον, γαμω την καταδίκη μου, αυτός είναι ο άντρας της ζωής μου, σκέφτηκε και τον φίλησε με την άκρη της γλώσσας , κάνοντας το περίγραμμα των χειλιών του , ενώ τα χέρια του άρχισαν να την χαϊδεύουν


ΜΣ μικρες ερωτικές ιστορίες


31/8/2016


Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

μέταλλο και σκουριά


Πλησιάζεις το πρόσωπο σού για να με φιλήσεις αλλα εγω γυρναω λίγο πιο δεξιά, φέρνω τη μύτη μου στο δέρμα σού και εισπνεω βαθιά. 
Η μυρωδιά λένε , είναι της μνήμης αδελφή και εγω σε οσφραινομαι να σε θυμάμαι .. 
Σαν πιστό σκυλί μπροστά στον αφέντη του , η μυρωδιά σου χαμηλώνει τους παλμούς μου και ησυχάζω.
Σπίτι μου , αγκαλια μου ιερή ! 
Μέταλλο και σκουριά τα χέρια σού και γλυκός ιδρώτας στα χείλη σού σαν ζώο λυσσασμένα σε οσφραινομαι
Με το μέταλλο της μυρωδιάς σού σφυρηλατω το κουράγιο μου ν αντέξω να φυγω και πάλι, να εκριζωθω, ν αντέξω να ζήσω ..
Ανάσα βαθιά , μέταλλο και σκουριά, σε κουβαλω μαζί μου



ΜΣ

/26/08/2016
/

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019

Παράξενες συμπτώσεις

Παράξενες συμπτώσεις. 

Kατά καιρούς μας συμβαίνουν παράξενες συμπτώσεις. Θα σας διηγηθώ και γω κάτι που μου συνέβη πρόσφατα.

Πριν λίγες μέρες ήμουν διακοπές και όπως πάντα πήγα στον Πωμο μονοήμερη επίσκεψη γιατί ο παππούς μου καταγόταν από το όμορφο αυτό χωριό και πέρασα πολλά όμορφα καλοκαίρια εκεί όταν ήμουν παιδί.

Φέτος λοιπόν ξεκίνησα για Πωμο και αποφάσισα εντελώς αυθόρμητα μιας και ηταν 15 του Αυγούστου να ανέβω στο βουνό που θυμόμουν οτι είχε μια εκκλησία. Ειναι η εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοπατερίτισσας και είναι δίπλα από το φράγμα του Πωμού. 

Είχα να πάω εκεί πάνω από 25 χρονια. Tην τελευταία φορά που είχα πάει ήμουν δεκαπέντε χρονών και πήγαμε με τα ξαδέλφια μου στην εκκλησία για την πανήγυρι του δεκαπενταύγουστου και εγώ και η ξαδέλφη μου είχαμε τη φαεινή ιδέα να περπατήσουμε κάτω στο φράγμα και καταλήξαμε να περπατάμε μέσα στες λάσπες. (ακολουθούσαμε ένα αγόρι ξανθό με γαλανά μάτια που δε θυμάμαι το όνομα του) 

Πήγα λοιπόν, εικοσιπέντε χρόνια μετά, σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα. 

Δίπλα από την εκκλησία έχει ενα νεκροταφείο. Περπάτησα κοιτάζοντας από συνήθεια τα ονόματα στους τάφους και είδα σε μια φωτογραφία να με κοιτάζει έντονα. Πάνω στη φωτογραφία, μια λεπτή γυναικεια μορφή με κουρούκλα στο κεφάλι. Μου θύμιζε καποια. Διαβασα το ονομα στην ταφόπετρα.
Μαρία Χριστοφη. Μου φάνηκε παράξενο γιατί αυτό είναι το επίθετο της μαμάς μου. Ανατρίχιασα ! 

Προχώρησα

Όταν ήρθα Λάρνακα είπα στη μανα μου οτι πήγα στην εκκλησία τι συνέβη και μου απάντησε


Είναι και η θεία μου θαμμένη εκεί αδερφή του πατέρα μου


Πως την έλεγαν ;


Μαρία Χριστοφη είχε μαύρα μαλλιά, λεπτή φυσιογνωμία, της έμοιαζα πολυ


τα ημερολόγια 21/8/2016




Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

η μαντάμ Σουσού

Σήμερα ήρθε στο νου μου η μαντάμ-Σουσού. Είναι από αυτά τα έργα (ομολογώ πως ποτέ δε διάβασα το βιβλίο) τα οποία έβλεπα που ήμουν μικρή, αλλά το νόημα το κατάλαβα πολύ αργότερα
Τότε νόμιζα ότι η Σουσού αυτόν που δεν αγαπούσε ήταν τον Παναγιωτάκη. Μετά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν αγαπούσε τον Παναγιωτάκη αλλά ότι είχε πέσει η ίδια θύμα της εικόνας που είχε πλάσει για τον εαυτό της, της ίδιας της, της φαντασίας
Χτες, μόλις ξύπνησα από τον απογευματινό μου ύπνο και βρήκα αναπάντητη. Την πήρα πίσω, τι συμβαίνει, έρχομαι απ εκεί μου λέει, έκανα σφράγισμα το πρωί και δεν είμαι καλά, έρχομαι να προσπαθήσουμε να με βοηθήσεις να βρω οδοντίατρο.
Ήρθε, της έδωσα να κάνει στοματικό διάλυμα, την έφερα στο υπνοδωμάτιο και ξάπλωσε δίπλα μου, σε λίγη ώρα μου είπε ότι της πέρασε, συζητούσαμε και γελούσαμε, κάποια στιγμή μου λέει ξέρεις, δεν είναι τόσο ο πόνος, είναι που είμαι μόνη μου, να ρχομαι λίγο απ εδώ να μου περνά, να έρχεσαι, της είπα
Παραγγείλαμε γύρο και ενώ καθόμασταν και τρώγαμε άρχισε να αλλάζει το βλέμμα της, δεν μπορώ δεν είμαι καλά, έχω τρέμουλο. Φάε ! .... δεν ήταν καλά, το έβλεπα στο βλέμμα της. Τι έχεις, έχεις το ύφος ενός μωρού που ετοιμάζεται να κλάψει. Τι έχεις; Δεν είμαι καλά, δεν είμαι καλά, κάνει ζέστη, το νιώθετε και εσείς; Ναι, κάνει πολλή ζέστη. Άσε το φαί και πήγαινε ξάπλωσε στον καναπέ να σου βάλω τον ανεμιστήρα να δροσιστείς.
Έκατσε, άρχισε να κλαίει. Την άφησα λίγο να κλάψει. Πήγα, έκατσα δίπλα της. Δεν ξέρω αν πρέπει να πιω αυτήν την αντιβίωση και την προηγούμενη φορά που την πήρα αρρώστησα και φοβάμαι να την πιω, φοβάμαι. Έχω φοβίες !
Όχι δεν έχεις φοβίες, θλίψη έχεις. Και ξέρεις καμιά φορά ο άνθρωπος λυπάται αλλά δεν το καταλαβαίνει, ή δεν θέλει να το παραδεχτεί, αλλά δεν είναι κακό να λυπάσαι, κλάψε λοιπόν να σου περάσει.
Ξέρεις, είναι κάποιες στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να αγγίξεις κάποιον και πόσο πρέπει να τον αγγίξεις, αν πρέπει να τον αγκαλιάσεις σφικτά ή χαλαρά ή απλά να βάλεις το χέρι στον ώμο του. Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις αμήχανα γιατί είναι κάποιο κύκλοι της ζωής που αρχίζουν κάπως και προχωρούν κάπως αλλιώς και εσύ απλά επιλέγεις πότε θα είσαι μέσα και πότε έξω από τον κύκλο αυτό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται κάπως, με έναν χαραχτήρα έτσι ώστε τρέφουν την ίδια τους τη δυστυχία. Οι Μεγάλες προσδοκίες για ανθρώπους που έχουν μεγάλη εξυπνάδα, μεγάλη γνώση, πολύ χιούμορ, όμορφοι άνθρωποι, που έχουν όλα τα εχέγγυα να ευτυχήσουν και όμως.... δεν ξέρουν τον τρόπο. Γίνονται θύματα της ίδιας τους της φαντασίας και τα όνειρα που πλάθουν για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή τους, με ποιους θα έπρεπε να συναναστρέφονται, πώς θα έπρεπε να είναι ο σύντροφος τους. Και τίποτα λιγότερο δεν είναι αρκετό.
Δεν ασκώ πλέον κριτική σε κανέναν και καμιά κατάσταση στη ζωή μου, απλά παρακολουθώ βουβά τα τεκταινόμενα γύρω μου, τους ανθρώπους, τις ζωές τους, την ακμή και την παρακμή. Ο κάθε ένας στο σενάριο του, και στον χαραχτήρα του, σαν ηθοποιοί πάνω σε μια σκηνή, σε ένα έργο που κρατά χρόνια..
Κάπου υπάρχω και εγώ αν και είναι φορές που υπάρχω μέσα στο έργο και άλλες που απλά εξυπηρετώ σαν κομπάρσος, βοηθός, ψυχοθεραπευτής. Καμιά φορά βλέπω εμένα να γίνεται εκείνη, σε είκοσι, τριάντα χρόνια και κλείνω τα μάτια μου σφικτά απορρίπτοντας την εικόνα. Ίσως τα καταφέρω καλύτερα, αν ζήσω, πάντα υπάρχει και εκείνο το μεγάλο αν και πόσο.. ίσως τα καταφέρω καλύτερα, ίσως τα όνειρα μου, τα δικά μου είναι πιο εφικτά, έτσι κι αλλιώς ότι ονειρεύτηκα έφτυσα αίμα για να το καταφέρω, ουδέποτε στάθηκα σε καμιά όχθη περιμένοντας κανέναν να με πάρει απέναντι.. ξεκινώ προς τα κει..και βαδίζω προς τα κει.. και άμα δεν μου βγαίνει παίρνω άλλο δρόμο, αλλά ποτέ δεν περιμένω να έρθει εκείνη προς εμένα... έχουν όλοι δικαίωμα στην ευτυχία, αλλά το σχήμα της εκείνη το πλάθει μόνη της, δεν μπαίνει στο καλούπι που θα της φτιάξουμε !
Σήμερα ήρθε στο νου μου η μαντάμ - Σουσού. Με το καπελάκι της και τον αρχοντικό αέρα της. Εκείνην, έτσι όπως ήταν, βρέθηκαν άνθρωποι να την αγαπήσουν, ακόμα και όταν έσφαλε την πήραν πίσω, απλά, εκείνη ποτέ δεν αγάπησε τη ζωή της και αυτό ήταν που την έκανε δυστυχισμένη.. πάντα έμοιαζε η ζωή της κάτι ξένο και εκείνη ξένη στη ζωή της !
ΜΣ (τα ημερολόγια)


Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

REKBIEM



ΡΕΚΒΙΕΜ

Requiem aeternam dona eis Domine = ανάπαυσιν αιώνιον δος αυτοίς Κύριε

ΣΚΗΝΗ 1η

(μπορεί να ακούγονται κάποια κελαηδήματα πουλιών , ο αέρας στα δέντρα)


Άγγελος
Καλησπέρα.


Μικαέλλα
(ξαφνιασμένη) Ε, καλησπέρα.


Άγγελος
Συγνώμη, σε ξάφνιασα;


Μικαέλλα
Ε, ναι, λίγο! Eίμαι κι εγώ χαμένη στις σκέψεις μου.


Άγγελος
Ε, μα είναι και μέρος κατάλληλο για να χαθεί κάποιος στις σκέψεις του.


Μικαέλλα
Το μέρος, ναι.


Άγγελος
Έρχεσαι συχνά εδώ;


Μικαέλλα
Όχι τόσο συχνά  όσο θα έπρεπε, δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο.  Μερικές φορές νιώθω τύψεις, γιατί περνάει αρκετός καιρός να έρθω να τον επισκεφτώ και να,  που αυτή τη φορά, το παράκανα.


Άγγελος
Γιατί το λες αυτό;


Μικαέλλα
Δεν τον βρίσκω! Εδώ και τόση ώρα ψάχνω και δεν τον βρίσκω. Μέχρι που άρχισα να πιστεύω ότι με τιμωρεί ο Θεός.


Άγγελος
Έλα τώρα, μη σκέφτεσαι έτσι. Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός δεν έχει καμιά διάθεση να σε τιμωρήσει και πίστεψε με, δεν υπάρχει κανένας λόγος  να νιώθεις τύψεις. Έτσι κι αλλιώς,  είτε έρθεις εδώ είτε όχι, κάθε φορά που τον σκέφτεσαι, που τον θυμάσαι είναι μαζί σου εκείνος..


Μικαέλλα
o πατέρας μου


Άγγελος
Λυπάμαι! Πάει καιρός που τον έχασες;


Μικαέλλα
Σχεδόν ένας χρόνος! Έφυγε πολύ ξαφνικά,  μετά από ανακοπή.


Άγγελος
Συλλυπητήρια.


Μικαέλλα
Ευχαριστώ.  Μας σόκαρε πολύ το γεγονός, ειδικά  τη μητέρα μου.


Άγγελος
Άλλα αδέλφια έχεις;


Μικαέλλα
Όχι! Eίμαι μοναχοπαίδι και τώρα που χάσαμε τον μπαμπά, μείναμε μόνες εγώ και η μαμά.


Άγγελος
Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.


Μικαέλλα
Από οικονομικής άποψης όχι.  Η μαμά μου ήταν δασκάλα, τώρα αφυπηρέτησε αλλά παίρνει μια καλή σύνταξη κι εγώ είμαι τραπεζικός, τα βγάζουμε πέρα. Το δύσκολο είναι αυτή η μουντή ατμόσφαιρα στο σπίτι. Ειδικά το βράδυ που καθόμαστε οι δυο μας να φάμε και εκείνος λείπει.


Άγγελος
Του είχες αδυναμία; 


Μικαέλλα
Δεν φαντάζεσαι πόση. Ήταν ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, πράος,  με απίστευτο χιούμορ. Πάντα είχε κάτι καλό να πει για τον καθένα.
Έμαθα πολλά από αυτόν.  Εσύ;


Άγγελος
Εγώ;


Μικαέλλα
Έρχεσαι συχνά εδώ; 


Άγγελος
(με υπονοούμενο)  Καλή ερώτηση.  Για να είμαι ειλικρινής, μερικές φορές, νιώθω σαν να μην φεύγω ποτέ !


Σκηνή 2
(ακούγεται ο ήχος του παλμογράφου και αναπνοής από τεχνητό μηχάνημα)


Ιωάννα
(σιγοκλαίει)


Άγγελος
Κυρία Ιωάννα πάλι κλαίτε;


Ιωάννα
Πώς να μην κλαίω; Tόσες μέρες τώρα βλέπω τα παιδί μου συνδεδεμένο με αυτά τα μηχανήματα, σπαράζει η καρδιά μου.


Άγγελος
Να μην κλαίτε κυρία Ιωάννα, δεν κάνετε καλό σε κανέναν.


Ιωάννα
Και τι να κάνω γιατρέ;


Άγγελος
Να προσεύχεστε ! Να προσεύχεστε και να ελπίζετε.


ΣΚΗΝΗ 3η

(μπορεί να ακούγονται κάποια κελαηδήματα πουλιών, ο αέρας στα δέντρα  ή άλλοι ήχοι)


Μικαέλλα
(σιγοτραγουδά) Του φωνάζει ο γάτος γεια σου, θα σου κόψω την ουρά σου


Άγγελος
Γεια σου, ποιανού θα κόψεις την ουρά;


Μικαέλλα
(με έκπληξη) Γεια! Tι σύμπτωση να συναντιόμαστε και πάλι.


Άγγελος
Ναι, όμορφη σύμπτωση θα έλεγα και πάνω που ήθελα να σε ξαναδώ


Μικαέλλα
Αλήθεια;


Άγγελος
Ναι, τις προάλλες  που συναντηθήκαμε δε ρώτησα το όνομα σου.


Μικαέλλα
Ούτε και εγώ το δικό σου  και αναρωτιόμουν πώς σε λένε.


Άγγελος
Ας συστηθούμε λοιπόν. Με λένε Άγγελο.


Μικαέλλα
Χαίρω πολύ, Μικαέλλα.


Άγγελος
Χαίρω πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ.  Μα, τι συμβαίνει και άλλαξε το ύφος σου; Φαινόσουν χαρούμενη πριν,  σιγοτραγουδούσες..


Μικαέλλα
Σιγοτραγουδούσα ναι, απλά προσπαθούσα να ηρεμήσω τον εαυτό μου.


Άγγελος
Με αυτό το τραγούδι ηρεμείς; Με έναν γάτο που κινδυνεύει η ουρά του;


Μικαέλλα
Ναι, με αυτό το χαζό τραγούδι ηρεμώ. Μεγάλη ιστορία αυτό το τραγούδι.


Άγγελος
Ε, πες μου την λοιπόν, δεν πάμε όμως καλύτερα να περπατήσουμε λίγο; Και αν θες μου λες  και γιατί αναστατώθηκες.


Μικαέλλα
Καλή ιδέα,  έτσι κι αλλιώς σε λάθος μέρος με βρήκες.


Άγγελος
Τι εννοείς;


Μικαέλλα
Θυμάσαι την προηγούμενη φορά, που σου είχα πει ότι δυσκολευόμουν να βρω το μέρος όπου ήταν ο τάφος του πατέρα μου;


Άγγελος
Θυμάμαι ναι.


Μικαέλλα
Ούτε σήμερα τα κατάφερα, δεν ξέρω τι έχω πάθει και δεν τον βρίσκω. Και όχι μόνο δεν τα καταφέρνω να βρω τον τάφο του πατέρα μου, αλλά νιώθω ότι  όπου κι αν πάω, τα βήματα μου σαν μαγνητισμένα με φέρνουν εκεί.


Άγγελος
Που εδώ;


Μικαέλλα
Εκεί που με βρήκες σήμερα, εκεί που με βρήκες και την άλλη φορά, μπροστά σε έναν άλλο τάφο. Δεν καταλαβαίνω γιατί καταλήγω πάντα εκεί.


Άγγελος
Απλά χάνεσαι και επιστρέφεις στην έξοδο Μικαέλλα, αυτό είναι όλο!


Μικαέλλα
Λες; 


Άγγελος

Ναι, έτσι είναι, ηρέμησε.  Έλα, θα περπατήσουμε και θα ψάξουμε μαζί για τον τάφο του πατέρα σου. Δεν είναι δα και τόσο τεράστιο το κοιμητήριο.  
(ακούγονται τα βήματα τους που περπατούν)
Δεν μου είπες όμως,  ποια είναι τελικά η ιστορία με το τραγούδι;


Μικαέλλα
Λοιπόν, η ιστορία.  Καταρχάς δεν το ήξερα το τραγούδι ούτε είχα ακούσει να το τραγουδάει ποτέ κάποιος, στο ραδιόφωνο ας πούμε ή στο διαδίχτυο. 


Άγγελος
Και τότε;


Μικαέλλα
Άκου να δεις πώς έγινε ακριβώς.  Ένα βράδυ, πάνε λίγα χρόνια τώρα,  καθώς βρισκόμασταν με τη μαμά στο υπνοδωμάτιο της και διπλώναμε ρούχα, ξάφνου της λέω «μαμά, ξαναπές το αυτό».
«Ποιο αυτό;» με ρωτάει εκείνη.
«Αυτό ρε μαμά», της ξαναλέω, «αυτό που τραγουδούσες μόλις τώρα».
«Μα εγώ δεν τραγουδούσα κάτι» μου απαντά λοιπόν εκείνη απορημένη.


Άγγελος
Πώς γίνεται ; Εκείνη δεν τραγουδούσε αλλά εσύ άκουγες τραγούδι;


Μικαέλλα
Αυτό ακριβώς που άκουσες . Με κοιτάζει λοιπόν απορημένη και την ρωτώ ξανά «ρε μαμά, δεν τραγούδησες μόλις τώρα αυτό;» και ξεκινάω λοιπόν κύριε Άγγελε..


Άγγελος
Μη με λες κύριε Άγγελε, να χαρείς, σκέτο Άγγελος.


Μικαέλλα
Ξεκινάω λοιπόν Άγγελε να της το τραγουδάω  «του φωνάζει ο γάτος γεια σου, θα σου κόψω την ουρά σου».


Άγγελος
Και μετά;


Μικαέλλα
Γεμίζουν τα μάτια της δάκρυα και μου λέει: «Μικαέλλα δεν το τραγουδούσα το τραγούδι αυτό, το σκεφτόμουν μόνο».


Άγγελος
Τι λες;


Μικαέλλα
Τηλεπάθεια, αυτό! Άκουσα την σκέψη της μέσα στο δικό μου μυαλό.


Άγγελος
Απίστευτο.


Μικαέλλα
Είναι τόσα πολλά αυτά που δεν κατανοούμε γύρω μας, τόσο παράξενα. 


Άγγελος
Πάρα πολλά.


Μικαέλλα
Να ακούς τη σκέψη κάποιου από μακριά ή να νιώθεις τι νιώθει.


Άγγελος
Ή να τον σκέφτεσαι και την ίδια ώρα εκείνος να επικοινωνεί μαζί σου.


Μικαέλλα
Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα, γιατί με ηρεμεί αυτό το χαζό τραγούδι. Απλά, μου υπενθυμίζει ότι υπάρχει μια βαθύτερη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων, κάτι περισσότερο από αυτό που μας επιτρέπουν να νιώσουμε οι πέντε μας αισθήσεις.


Άγγελος
Σαν μια αόρατη κλωστή που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων.


Μικαέλλα
Ακριβώς  αυτό Άγγελε ! Το πιστεύεις λοιπόν; Δεν είσαι από αυτούς που λένε ότι όλα αυτά είναι βλακείες;


Άγγελος
Και βέβαια το πιστεύω, απόδειξη ότι συνέβη και σε μένα κάτι απίθανο.


Μικαέλλα
Πιο απίθανο από αυτό που μόλις σου διηγήθηκα;


Άγγελος
Άκου λοιπόν τι συνέβη στην περίπτωση μου για να μου πεις και εσύ την άποψη σου.


Μικαέλλα
Ακούω.


Άγγελος
Κρατήσου όμως, είναι πολύ απίθανο, απίστευτο, ανεξήγητο και μυστηριώδες.


Μικαέλλα
(γελά) Πες το λοιπόν, με έσκασες.


Άγγελος
Να, γνώρισα την πιο απίθανη κοπέλα, στο πιο απίθανο μέρος και ένιωσα για εκείνην, από την πρώτη στιγμή, τα πιο απίθανα συναισθήματα.


Μικαέλλα
Γουάου Άγγελε, αυτός είναι πράγματι ένας απίθανος συνδυασμός.


Άγγελος
Γι’ αυτό σου είπα, ένα εντελώς ανεξήγητο και μυστηριώδες γεγονός.


Μικαέλλα
Πραγματικά!


Άγγελος
Μα, εσύ κρυώνεις ;


Μικαέλλα
Λίγο ναι . Εσύ; Δεν κρυώνεις μ’ αυτό το λεπτό πουκαμισάκι που φοράς;


Άγγελος
Μπα, όχι.


Μικαέλλα
Δε λέω, όμορφο είναι, αλλά λεπτό το ύφασμα, πολύ λεπτό.
Μα και την προηγούμενη φορά, αυτά δεν φορούσες πάλι; Είναι η στολή εργασίας σου ή κάτι; Μπας και είσαι μάγειρας ;


Άγγελος
(γελά) Όχι, όχι δεν είμαι μάγειρας. Απλά μου αρέσει να φοράω λευκά.


Μικαέλλα
Να τα φοράς, σου πάνε πολύ. Με τα ξανθά σου μαλλιά και τα γαλανά μάτια, είσαι σαν πραγματικός άγγελος.  (επιφώνημα αγγίζοντας τον)
Ωχ,  ένας παγωμένος άγγελος.


Άγγελος
Και εσύ όμως, με το καστανό σου μαλλί και τα υπέροχα μάτια σου, είσαι πανέμορφη!


Μικαέλλα
Μια πανέμορφη παγοκολόνα θα είμαι αν μείνω εδώ πέντε ακόμα λεπτά.
Κοίτα, πραγματικά απολαμβάνω πολύ τη συζήτηση μας αλλά άρχισε να νυχτώνει και  λέω να την κάνω σιγά σιγά.


Άγγελος
Μα δεν πρόλαβα να σου τελειώσω την κουβέντα για το απίθανο κορίτσι που γνώρισα.


Μικαέλλα
Την επόμενη φορά θα μου πεις. Δεν μπορώ να μείνω άλλο. Πραγματικά κρυώνω πολύ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να περπατάμε, νιώθω έναν παγωμένο αέρα να με διαπερνά.


Άγγελος
Έλα μην κάνεις έτσι , ένα απλό απογευματινό αεράκι είναι.


Μικαέλλα
Από την Αλάσκα φύσηξε το απογευματινό αεράκι; Ψόφησα !


Άγγελος
Είμαι απαράδεχτος που δεν έχω ένα σακάκι να σου δώσω να φορέσεις.


Μικαέλλα
Είναι εντάξει, έχω μια ζακέτα στο αυτοκίνητο. Γεια σου Άγγελε.


Άγγελος
Περίμενε Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Καλό βράδυ.


Άγγελος
(απογοητευμένος ) Καλό βράδυ.

ΣΚΗΝΗ

(ακούγεται ο ήχος του παλμογράφου και αναπνοής από τεχνητό μηχάνημα)


Ιωάννα
(προσεύχεται σιγανά) Κύριε, φείσαι των πλασμάτων σου, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, μεθ’ ου ευλογητός ει, συν τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 


Άγγελος
Κυρία Ιωάννα.


Ιωάννα
Ναι.


Άγελλος
Τι κάνεις;


Ιωάννα
Προσεύχομαι γιατρέ. Αν και δεν ξέρω αν ακούει ο Θεός ή όχι.


Άγγελος
Ακούει κυρία Ιωάννα μου, μην χάνεις την πίστη σου.  Να σε ρωτήσω κάτι όμως, πόσες μέρες είσαι εδώ;


Ιωάννα
Δεν ξέρω, έχασα το μέτρημα. Τι μέρα είναι σήμερα;


Άγγελος
Κυριακή δεκαπέντε Οκτωβρίου.


Ιωάννα
Έχει δέκα μέρες που είναι έτσι (κλαίει) και δεν ξέρω αν θα συνέλθει ποτέ.  


Άγγελος
Κυρία Ιωάννα, σας παρακαλώ, σταματήστε να κλαίτε και ακούστε με. Είναι τόσες μέρες που είσαστε εδώ, που κάθεστε σε αυτήν την καρέκλα. Πρέπει να πάτε σπίτι σας, να ξεκουραστείτε λίγο.


Ιωάννα
Δεν μπορώ να φύγω νιώθοντας ότι δεν έχει κάποιον εδώ.


Άγγελος
Και δεν μπορεί να έρθει κάποιος άλλος για να μπορέσετε να πάτε εσείς  λίγο σπίτι;


Ιωάννα
Όχι γιατρέ.


Άγγελος
Ωραία, θα μείνω εγώ τότε! Τώρα ξεκίνησε η βάρδια μου, θα είμαι εδώ ως το πρωί.


Ιωάννα
Μα ..


Άγγελος
Δεν έχει μα. Είμαι γιατρός και σου λέω ότι αν συνεχίσεις έτσι θα αρρωστήσεις και όπως βλέπεις πολύ καλά, δεν έχουμε άλλα κρεβάτια στον θάλαμο. Γι’ αυτό θα πας στο σπίτι σου και θα γυρίσεις αύριο.


Ιωάννα
Και αν χειροτερέψει όσο λείπω γιατρέ; Αν ω μη γένοιτο.


Άγγελος
Στη δική μου βάρδια τους έχω απαγορεύσει ρητά να χειροτερεύουν.
Άντε, είσαι εδώ ακόμα; Καληνύχτα !                                                      .


Ιωάννα
Καληνύχτα γιατρέ.


Σκηνή 5η
(στο νεκροταφείο)


Άγγελος
Πάλι εδώ; Θα αρχίσω να υποψιάζομαι ότι δεν είναι τυχαίες οι συναντήσεις μας.


Μικαέλλα
Χμ, τι λες; Μήπως κάποια αόρατη δύναμη στο σύμπαν τα κανονίζει;


Άγγελος
Σαφώς ! Πάνω από δύο φορές νομίζω παύει να είναι σύμπτωση.


Μικαέλλα
Συμφωνώ.


Άγγελος
Πώς είσαι σήμερα;  Την προηγούμενη φορά έφυγες λίγο βιαστικά.


Μικαέλλα
Μα σου είπα, κρύωνα.


Άγγελος
Δεν πιστεύω να αρρώστησες;


Μικαέλλα
Όχι ευτυχώς τη γλύτωσα και όπως βλέπεις σήμερα προνόησα και έφερα τη ζακέτα μου. Εσύ όμως απ’ ότι βλέπω,  σταθερά με το λευκό πουκαμισάκι.


Άγγελος
Ο επιμένων λευκά.


Μικαέλλα
(ερωτηματικά) Άγγελε;


Άγγελος
Ναι Μικαέλλα, (παύση) πες μου τι συμβαίνει.


Μικαέλλα
Να, επειδή σε περίμενα, ήλπιζα τουλάχιστον να σε δω και σήμερα, έφερα καφέ και μπισκότα να σε κεράσω. Ελπίζω να μην κρύωσε ο καφές, γιατί έχει καμιά ώρα που ήρθα.


Άγγελος
Ευχαριστώ πολύ, δεν θέλω.


Μικαέλλα
(απογοητευμένη) Μπισκότα; Eίναι ολόφρεσκα.


Άγγελος
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είναι ολόφρεσκα και πεντανόστιμα.


Μικαέλλα
Τότε γιατί δε δοκιμάζεις έστω ένα;


Άγγελος
Στ΄αλήθεια δεν έχω όρεξη να φάω κάτι αυτή τη στιγμή.


Μικαέλλα
Ούτε να πιεις λίγο καφέ;


Άγγελος
Ούτε!


Μικαέλλα
(ψευτοθυμωμένη) Ω !Μα πολύ ακατάδεχτος είσαι βρε παιδί μου. (παύση)
(πιο ήρεμα) Άγγελε,  βλέπεις εκείνον τον κύριο που κάθεται εκεί;


Άγγελος
Τον βλέπω, ναι. Μα, έχω την εντύπωση ότι καθόταν εκεί και την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε. Τον ξέρεις τον κύριο;


Μικαέλλα
Όχι, εσύ;


Άγγελος
Ούτε εγώ.


Μικαέλλα
Όμως να, σκέφτομαι να πάω να τον ρωτήσω αν θέλει καφέ ή μπισκότα, κρίμα είναι, τόση ώρα κάθεται εκεί μόνος.


Άγγελος
Έλα πήγαινε τότε. Πονόψυχο μου εσύ !


(ακούγονται τα βήματα της Μικαέλλας που περπατά προς το μέρος που κάθεται ο Κυριάκος)


Μικαέλλα
Συγνώμη!


Κυριάκος
Γεια σου κόρη μου.


Μικαέλλα
Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω.


Κυριάκος
Δε με ενοχλείς κόρη μου, πες μου.


Μικαέλλα
Να, επειδή σας βλέπω συχνά εδώ και έρχομαι κι εγώ εδώ συχνά. Βασικά, ήθελα να σας ρωτήσω, έχω φέρει μαζί μου καφέ, θέλετε λίγο καφέ;


Κυριάκος
Όχι κόρη μου, ευχαριστώ.


Μικαέλλα
Έχω και μπισκότα, θέλετε ένα μπισκότο; Είσαστε ώρα εδώ, δεν πεινάτε;


Κυριάκος
Όχι, να σαι καλά!


Μικαέλλα
Και εσείς καλύτερα! Γεια !


(ακούγονται τα βήματα της Μικαέλλας που επιστρέφει προς το μέρος που κάθεται ο Άγγελος)


Άγγελος
Τι είπε;


Μικαέλλα
Δε θέλει είπε. Τι κατάσταση είναι αυτή σήμερα, όλοι ακατάδεχτοι βρε παιδί μου.  Λέω να πάρω τον καφέ μου, τα μπισκότα μου και να την κάνω σιγά σιγά.


Άγγελος
Έλα τώρα που θα φύγεις. Αφού το ξέρεις, περίμενα πώς και πώς να σε δω.


Μικαέλλα
Και εγώ περίμενα πώς και πώς να έρθεις και να με βοηθήσεις. Πάλι δεν τα κατάφερα Άγγελε.


Άγγελος
Τι δεν κατάφερες;


Μικαέλλα
Εδώ και μια ώρα γυρνάω εδώ μέσα και δεν τα καταφέρνω να τον βρω. Έφτασα στο σημείο να νιώθω ηλίθια.


Άγγελος
Έλα, μη μιλάς έτσι για τον εαυτό σου.


Μικαέλλα
Που ξανακούστηκε να μην μπορεί να βρει κάποιος τον τάφο του πατέρα του; Και όσο έρχομαι εδώ και δεν τον βρίσκω περισσότερο απογοητεύομαι, περισσότερο θυμώνω με τον εαυτό μου.


Άγγελος
Όταν λες απογοητεύεσαι, εννοείς και που βλέπεις εμένα;


Μικαέλλα
Όχι, όχι για σένα! Αντιθέτως χαίρομαι που είδα εσένα αν και στενοχωρήθηκα που δε θέλεις να δοκιμάσεις ένα μπισκοτάκι.


Άγγελος
Πες πως το δοκίμασα κιόλας. Δεν πιστεύω να βιάζεσαι πάλι να φύγεις;


Μικαέλλα
Αν βιαζόμουν δε θα έφερνα καφέ και μπισκότα κύριε ακατάδεχτε έτσι;


Άγγελος
Ωραία, μιας και δε βιάζεσαι τι θα έλεγες να κάτσουμε στο παγκάκι, σήμερα που έβαλες και τη ζακέτα σου και δε θα μου παραπονιέσαι ότι κρυώνεις;


Μικαέλλα
Και όμως,  κρυώνω λίγο.


Άγγελος
Έλα να σε πάρω αγκαλιά.


Μικαέλλα
Είσαι παγωμένος Άγγελε.


Άγγελος
Θα ζεσταθούμε τώρα μαζί!


Μικαέλλα
Άγγελε, δεν μπορώ, σπάω το μυαλό μου, θα τρελλαθώ! Γιατί δεν τα καταφέρνω να βρω τον τάφο του πατέρα μου;


Άγγελος
Καμιά φορά περνούμε μπροστά από κάτι Μικαέλλα, έναν τόπο, ένα πρόσωπο και ενώ είναι εκεί, μπροστά μας και το κοιτάζουμε, παρόλα αυτά  δεν το βλέπουμε.


Μικαέλλα
Και γιατί κάθε φορά καταλήγω να σταματώ μπροστά σε κάποιον άλλο τάφο; τον τάφο ενός αγνώστου;


Άγγελος
Μα που ακριβώς;


Μικαέλλα
Εκεί, που κάθεται εκείνος ο κύριος και δεν μπορώ να το εξηγήσω, κάθε φορά που τον κοιτάζω, νιώθω ότι τον ξέρω από κάπου, αλλά δε θυμάμαι από πού.


Άγγελος
Τώρα που πήγες να τον κεράσεις, γιατί δεν τον ρώτησες; Μπορεί να σε θυμάται εκείνος.


Μικαέλλα
Ντράπηκα. Αν έχει πένθος ο άνθρωπος σιγά μην έχει όρεξη να τον ρωτάω αν με θυμάται κι από που. Και εκείνος δεν φαινόταν να έχει όρεξη για πολλές κουβέντες. Μου έδειξε μόνο το ρολόι που φοράει στο χέρι του.


Άγγελος
Γιατί;


Μικαέλλα
Ε, ίσως να ήθελε να μου πει ότι βιαζόταν να φύγει. Τελοσπάντων, που να ξέρω κι εγώ γιατί μου δείχνει το ρολόι του ένας άγνωστος;


Άγγελος
Κι όμως μερικές φορές οι άγνωστοι είναι πιο γνωστοί από όσο νομίζουμε.


Μικαέλλα
Ωχ, με συγχύζεις Άγγελε.


Άγγελος
Μα είναι απλά τα πράγματα. Δες εμάς για παράδειγμα! Μέχρι  πριν λίγες μέρες ήμασταν άγνωστοι και όμως συμπτωματικά βρεθήκαμε εδώ και από την πρώτη στιγμή που σε είδα, νιώθω ότι μεταξύ μας υπάρχει μια βαθύτερη σύνδεση, κάτι που νιώθει κάποιος σπάνια.


Μικαέλλα
Το ίδιο ένιωσα και εγώ Άγγελε, από την πρώτη στιγμή που σε είδα , μια απίστευτη οικειότητα!


Άγγελος
Μια αίσθηση ότι ζήσαμε μαζί χρόνια ή αιώνες.


Μικαέλλα
Αυτή η αόρατη κλωστή που λέγαμε.


Άγγελος
Αυτή η αόρατη κλωστή που μας δένει.


Μικαέλλα
Άγγελε, να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;


Άγγελος
Ναι Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Δε σου φαίνεται πολύ ψηλό αυτό το περιτοίχισμα;


Άγγελος
Πολύ ψηλό.


Μικαέλλα
Πόσο ψηλό υπολογίζεις να είναι;


Άγγελος
Θα’ ναι πέντε με έξι μέτρα.


Μικαέλλα
Και γιατί  φτιάχνουν τους τοίχους των νεκροταφείων τόσο ψηλούς;
Δεν έχουν και πουθενά να πάνε οι νεκροί.


Άγγελος
Ναι, οι νεκροί δεν έχουν να πάνε πουθενά, αλλά δεν είναι για τους μέσα που χτίζονται οι τοίχοι. Για τους έξω χτίζονται και μάλιστα τόσο ψηλοί.


Μικαέλλα
Γιατί;


Άγγελος
Για να μην βλέπουν οι περαστικοί από μέσα.  Βλέπεις, είναι λιγότερο οδυνηρό να βλέπεις έναν ψηλό γκρίζο τοίχο και να μην ξέρεις τι έχει από πίσω, παρά να βλέπεις περνώντας απ’ έξω σταυρούς και μνήματα.


Μικαέλλα
Μα πιο παλιά, δεν υπήρχαν τοίχοι γύρω.


Άγγελος
Πιο παλιά οι άνθρωποι  ήταν πιο εξοικειωμένοι με το θάνατο, ήταν πιο κοντά στο Θεό, πίστευαν στην μετά θάνατο ζωή και ότι μια μέρα θα συναντήσουν ξανά τους αγαπημένους τους. Και έτσι, ο θάνατος ονομαζόταν ύπνος και ο τόπος ανάπαυσης των αγαπημένων τους κοιμητήριο και η όψη του, δεν τους προξενούσε ενόχληση.
Σκέψου μόνον ότι ακόμα πιο παλιά, οι νεκροί θάβονταν μέσα στο σπίτι.


Μικαέλλα
Και τώρα;


Άγγελος
Τώρα πια χάθηκε η πίστη, στο μυαλό του ανθρώπου o θάνατος ισοδυναμεί με την εκμηδένιση της ύπαρξης αντί με την έναρξη της αιώνιας ζωής.  Έτσι οι άνθρωποι, όχι μόνο προσπαθούν αγωνιωδώς να παρατείνουν την εδώ παρουσία τους με όποιο τρόπο μπορούν,  αλλά και τον ίδιο τον θάνατο προσπαθούν να τον ξορκίσουν από το μυαλό τους, να τον διαγράψουν.


Μικαέλλα
Και πως γίνεται αυτό;


Άγγελος
Δε πηγαίνουν σε κηδείες, ούτε σε νεκροταφεία, αρνούνται να παραδεχτούν ότι ο χρόνος περνά και όλοι μας θα γεράσουμε και θα πάψουμε να υπάρχουμε μια μέρα. Αυτοί όμως που έχουν χάσει την πίστη τους, αντιμετωπίζουν τρομερά προβλήματα όταν χάσουν κάποιον δικό τους.


Μικαέλλα
Γιατί;


Άγγελος
Σκέψου το λίγο Μικαέλλα.  Για παράδειγμα ένας γονιός που χάνει το παιδί του αλλά πιστεύει στον θεό, νιώθει ότι το παιδί του έχει επιστρέψει στην αγκαλιά του ουράνιου πατέρα.
Ένας άλλος γονιός επίσης χάνει το παιδί του αλλά είναι άθεος. Η λογική του θα του πει ότι δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό που κάποτε ήταν το παιδί του παρά η σκόνη.


Μικαέλλα
Και πώς  μπορεί να αντέξει κάποιος μια τέτοια σκέψη;


Άγγελος
Γι’  αυτό σου λέω! Ο ένας, ακριβώς θα κρατηθεί από την πίστη του για να παρηγορήσει τον εαυτό του ότι το παιδί του δεν χάθηκε για πάντα και με το να το οραματίζεται σε μια άλλη αγκαλιά, το ίδιο ζεστή όσο και η δική του. 


Μικαέλλα
Τελικά τι ισχύει Άγγελε; Υπάρχει αυτή η ουράνια αγκαλιά;


Άγγελος
Υπάρχει Μικαέλλα, όμως για το παρόν σε κρατώ σφικτά στη δική μου.


Μικαέλλα
Και νιώθω τόσο όμορφα και γαλήνια στην αγκαλιά σου . Νύσταξα όμως.


Άγγελος
Τώρα που σε κρατώ δεν μου κάνει καρδιά να σε αφήσω.


Μικαέλλα
Τώρα που με κρατάς δεν έχω δύναμη να φύγω. Θα κλείσω λίγο τα μάτια μου, νιώθω τόσο κουρασμένη που νομίζω δε θα ξυπνήσω ποτέ !


ΣΚΗΝΗ 6η
(στο νοσοκομείο * ακούγεται ο ήχος του παλμογράφου και αναπνοής από τεχνητό μηχάνημα)


Ιωάννα
(χαμηλόφωνα) Γιατρέ.


Άγγελος
Κυρία Ιωάννα ! Γύρισες κιόλας;


Ιωάννα
Ναι.


Άγγελος
Πήγες σπίτι;


Ιωάννα
Ναι.


Άγγελος
Κοιμήθηκες λίγο;


Ιωάννα
Λίγο ναι.


Άγγελος
(χασμουριέται) Και εγώ τον πήρα λίγο τον υπνάκο μου, αλλά όπως βλέπεις, τήρησα την υπόσχεση μου, έμεινα όλο το βράδυ εδώ.


Ιωάννα
Ευχαριστώ γιατρέ, θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων. Πώς είναι;


Άγγελος
Όπως βλέπεις το ίδιο!


ΣΚΗΝΗ 7η
(στο νεκροταφείο – βράδυ – ησυχία – ήχος ίσως από γρύλλους )


Μικαέλλα
(χασμουριέται) Αχ Άγγελε πέρασε η ώρα , πόση ώρα κοιμήθηκα;


Άγγελος
Δεν ξέρω, δεν φοράω ρολόι.


Μικαέλλα
Γιατί δεν με ξύπνησες νωρίτερα; Δεν μούδιασε το χέρι σου να με κρατάς;


Άγγελος
Δεν μου έκανε καρδιά να σε ξυπνήσω, φαινόσουν τόσο γαλήνια.


Μικαέλλα
Νύχτωσε όμως και έπρεπε να γυρίσω σπίτι εδώ και ώρα. Πρέπει να φύγω!

(ακούγονται τα βήματα της προς την έξοδο)

(η φωνή της ενώ μιλάει από μακριά)   Κάποιος μας κλείδωσε μέσα !



(ακούγονται τα βήματα του Άγγελου που πάει προς το μέρος της )


Άγγελος
Μην πανικοβάλλεσαι. Εδώ είμαι, πες μου τι έγινε.


Μικαέλλα
(ανήσυχη) Η καγκελόπορτα είναι κλειδωμένη. Ενώ κοιμόμουν κάποιος μας κλείδωσε μέσα. Πώς θα πάω τώρα σπίτι μου λες; Και το χειρότερο, δεν έχω μαζί μου ούτε το κινητό, το άφησα στο αυτοκίνητο.


Άγγελος
Είναι εντάξει Μικαέλλα, ηρέμησε.


Μικαέλλα
Πώς να ηρεμήσω Άγγελε; Για πόση ώρα θα μείνουμε εδώ μέσα κλειδωμένοι; Έχω υποχρεώσεις, ευθύνες,  η μάνα μου θα ανησυχεί που δε γύρισα σπίτι στην ώρα μου.



(ακούγεται ο ήχος που προσπαθεί να ανοίξει την μεταλλική πόρτα)


Άγγελος
Μην βασανίζεσαι άδικα. Δεν πρόκειται να ανοίξει η πόρτα.


Μικαέλλα
Τι εννοείς δεν πρόκειται να ανοίξει η πόρτα; Τι είναι τώρα αυτό; Μαύρο χιούμορ βραδιάτικα;


Άγγελος
Σε παρακαλώ, ηρέμησε.


Μικαέλλα
(θυμωμένη) Σταμάτα να μου λες να ηρεμήσω λες και απλά είδα μια κατσαρίδα.  Μου έχεις σπάσει τα νεύρα. Πες μου μόνο πώς στο καλό θα βγω από δω μέσα, εσύ μείνε όσο θες άμα γουστάρεις, εγώ θέλω να βγω.


Άγγελος
Μα δε θα βγεις Μικαέλλα!


Μικαέλλα
Τι κακόγουστο αστείο είναι τώρα αυτό; Με βλέπεις να γελώ; Δε γελώ!


Άγγελος
Δεν αστειεύομαι!


Μικαέλλα
Άρχισες να με φοβίζεις Άγγελε. Πάψε σε παρακαλώ.


Άγγελος
Δεν έχεις κάτι να φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά.


Μικαέλλα
Ποια όλα; Δεν καταλαβαίνω για ποια όλα μιλάς, πραγματικά με τρομάζεις.
(αρχίζει να κλαίει)


Άγγελος
Μην κλαις σε παρακαλώ.


Μικαέλλα
Μη με πλησιάζεις.


Άγγελος
Υπόσχομαι όλα θα πάνε καλά, έχε μου εμπιστοσύνη.


Μικαέλλα
(τρομοκρατημένη) Μα το Θεό δεν καταλαβαίνω τι γίνεται.


Άγγελος
Θα καταλάβεις πολύ σύντομα. Έλα μαζί μου.


Μικαέλλα
Που πάμε; Υπάρχει άλλη έξοδος;


Άγγελος
Θα δεις!

(ακούγονται βήματα όπως προχωρούν)
Μικαέλλα
Ο τάφος του πατέρα μου; Μα πώς το ήξερες;


Άγγελος
Όχι εδώ, δίπλα.  


Μικαέλλα
Που δίπλα;


Άγγελος
Εδώ. Θέλω να φανείς δυνατή και να κοιτάξεις.


Μικαέλλα
Όχι!


Άγγελος
Σε παρακαλώ, πρέπει!


Μικαέλλα
Αρνούμαι!


Άγγελος
Κοίταξε ! Είναι η στιγμή να αντικρίσεις την αλήθεια.



(ακούγεται για λίγη ώρα το κλάμα της)


Μικαέλλα
(δυσκολεύεται να μιλήσει) Είμαι νεκρή;


Άγγελος
Ναι.


Μικαέλλα
Πώς;


Άγγελος
Θυμήσου !


(ακούγεται  ο ήχος του αυτοκινήτου, το ραδιόφωνο που παίζει και ο ήχος του κινητού τηλεφώνου που χτυπά)


Μικαέλλα
Ναι, έλα μαμά τι κάνεις; Τι;
Περίμενε να χαμηλώσω το ραδιόφωνο, δεν ακούω, περίμενε.
Τι;
Κάτι επείγον να μου πεις;
Ωχ, το ξέρεις εκνευρίζομαι όταν το κάνεις αυτό ρε μαμά.
Ναι! Να με έχεις σε αγωνία τώρα τι είναι αυτό το επείγον που έχεις να μου πεις.
Εντάξει!  Έρχομαι σπίτι.
Είμαι στο δρόμο λέμε ναι! Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί
Ας το καλό μου έπεσε το κινητό και που στο καλό έπεσε τώρα …


(ακούγεται ο ήχος από αυτοκίνητα που συγκρούονται)


(επανερχόμαστε στην προηγούμενη σκηνή * ησυχία * ακούγεται  μόνο το κλάμα της)
Άγγελος
Θυμήθηκες ;


Μικαέλλα
Ναι. (συνεχίζει να κλαίει) Πέθανα δηλαδή;


Άγγελος
Ναι.


Μικαέλλα
(φοβισμένη και έξαλλη) Όχι, όχι, δε γίνεται να είμαι νεκρή. Δε γίνεται. Είναι μια ανόητη φάρσα , ένα γελοίο αστείο, άνοιξε να βγω ακούς, άνοιξε μου να βγω, άνοιξε, άνοιξε .

( η Μικαέλλα ξυπνά από το κώμα στο νοσοκομείο  ακούγονται οι ήχοι του νοσοκομείου και οι ήχοι που κάνει όταν ξυπνά)

Μικαέλλα
(χαμηλόφωνα και βογγώντας) Άνοιξε μου να βγω, άνοιξε μου να βγω..


Ιωάννα
Μικαέλλα, αγάπη μου
(συγκινημένη) Μικαέλλα μου ξύπνησες;
 (ακούγονται τα βήματα της που τρέχει έξω από το θάλαμο)
Γιατρέ, γιατρέ, θαύμα, έλα γρήγορα!


Άγγελος
Τι συμβαίνει κυρία Ιωάννα;


Ιωάννα
Ξύπνησε γιατρέ, η κόρη μου ξύπνησε.


Άγγελος
Κάντε λίγο πίσω, αφήστε με να της μιλήσω.
(παύση)
(με απαλή φωνή) Άνοιξε τα μάτια σου! Έτσι μπράβο, κοίταξε με λίγο. Εδώ στο φωτάκι. Πώς σε λένε; Θυμάσαι;


Μικαέλλα
(με πολύ αδύναμη φωνή) Μικαέλλα. (ξαφνιασμένη) Άγγελε ! Εσύ;


Άγγελος
Ο γιατρός είμαι. Είσαι στο νοσοκομείο.


Μικαέλλα
Νοσοκομείο;


Άγγελος
Ναι, είχες αυτοκινητιστικό δυστύχημα.


Μικαέλλα
Δεν είμαι νεκρή;  Δεν είσαι o Άγγελος μου;


Ιωάννα
O άγγελος σου είναι αγάπη μου ναι, ο γιατρός που σε έσωσε.


Μικαέλλα
Ο γιατρός;  (επιφώνημα πόνου)


Άγγελος
Τραυματίστηκες στο κεφάλι.


Ιωάννα
Αλλά είσαι καλά τώρα αγάπη μου.


Μικαέλλα
Μαμά;


Ιωάννα
Εδώ είμαι αγάπη μου.


Μικαέλλα
Νυστάζω.


Άγγελος
Είναι εντάξει Μικαέλλα, κοιμήσου !


Ιωάννα
(ανήσυχη) Γιατρέ.


Άγγελος
Μη φοβάσαι κυρία Ιωάννα! Άσ’ την να κοιμηθεί, χρειάζεται ξεκούραση, το μυαλό της είναι ακόμα συγχυσμένο, δώσε της λίγο χρόνο να επανέλθει.


ΣΚΗΝΗ 8η
(στο νοσοκομείο)


Άγγελος
Καλημέρα, πώς είμαστε σήμερα;


Μικαέλλα
Πολύ καλά γιατρέ ευχαριστώ.


Άγγελος
Έλα να σε ακούσω λίγο. Ανάπνευσε βαθιά… ξανά.


Μικαέλλα
Θα βγω σήμερα;


Άγγελος
Έτσι λέμε, εσύ τι λες; Είσαι έτοιμη να βγεις;


Μικαέλλα
Πανέτοιμη!


Άγγελος
Ωραία.  Και όπως είπαμε, θα μείνεις στο σπίτι για ένα περίπου ακόμα μήνα και μετά αν όλα είναι εντάξει, θα μπορείς να επιστρέψεις στην εργασία σου.


Μικαέλλα
Ευχαριστώ πολύ γιατρέ.


Άγγελος
Τίποτα, τη δουλειά μου κάνω.


Μικαέλλα
(διστακτικά) Γιατρέ..


Άγγελος
Ναι Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Μιας και θα φύγω σήμερα, ήθελα να σας πω κάτι.


Άγγελος
Πες μου.


Μικαέλλα
Όσο κοιμόμουν, όσο βρισκόμουν σε αυτήν την κατάσταση, σε κώμα..


Άγγελος
Ναι.


Μικαέλλα
Έβλεπα κάποια όνειρα.


Άγγελος
Ναι.


Μικαέλλα
Όχι  όμως κανονικά όνειρα, πιο ζωντανά, σαν να τα βίωνα πραγματικά.


Άγγελος
Τυχαίνει, δεν είναι κάτι το ασύνηθες, ο ασθενής που βρίσκεται σε κώμα να ονειρεύεται.


Μικαέλλα
Αυτό ναι, όμως  στο όνειρο μου ήσουν και εσύ! Αυτό πώς γίνεται;


Άγγελος
Και βέβαια γίνεται. Ήμουν ο πρώτος που έφτασα κοντά σου μετά το δυστύχημα και ο τελευταίος που είδες πριν πέσεις σε κώμα.


Μικαέλλα
Αλήθεια;


Άγγελος
Είχες εγκλωβιστεί στο κάθισμα σου και σου μιλούσα, σου έδινα κουράγιο, όσο οι πυροσβέστες προσπαθούσαν να σε απεγκλωβίσουν.


Μικαέλλα
Δε θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά.


Άγγελος
Ήσουν πανικοβλημένη που δεν άνοιγε η πόρτα. Κρατούσες το χέρι μου σφικτά και με παρακαλούσες να μη σε αφήσω. Μετά, σε βάλαμε στο ασθενοφόρο και σε λίγο έχασες τις αισθήσεις σου.


Μικαέλλα
Και γιατί στα όνειρα μου, έβλεπα ότι ήσουν συνεχώς μαζί μου;


Άγγελος
Προφανώς επειδή όντως ήμουν μαζί σου. Βλέπεις, δε σε άφησα, κάθε μέρα ήμουν εδώ δίπλα σου και περίμενα να ξυπνήσεις.  Μιλούσα με τη μητέρα σου και άκουγες τη φωνή μου, ίσως γι’ αυτό.


Μικαέλλα
Ναι, αλλά εκεί, στο όνειρο μου δεν ήμασταν γιατρός και ασθενής. Δεν σε έβλεπα ως γιατρό.


Άγγελος
Αλλά πώς;


Μικαέλλα
Βασικά επειδή φορούσες τα λευκά στην αρχή σε ρώτησα αν είσαι μάγειρας.


Άγγελος
(γελά) Μάγειρας. Καλό κι αυτό.


Μικαέλλα
Τώρα σοβαρά, είναι δύσκολο να σου το εξηγήσω, αλλά να, υπήρχε μεταξύ μια μας βαθιά σύνδεση.


Άγγελος
Σαν μια αόρατη κλωστή;


Μικαέλλα
Θεέ μου! Αυτό ακριβώς είπες και στο όνειρο μου.


Άγγελος
Σοβαρά;


Μικαέλλα
Ακριβώς αυτό. Μια αόρατη κλωστή.


Άγγελος
Ίσως αυτή η κλωστή που δένει τους ανθρώπους, να ξεκινά να υφαίνεται στα όνειρα μας, από τον ασυνείδητο μας κόσμο και κατόπιν, σιγά σιγά, να βγαίνει από τα όνειρα και να εισχωρεί στο συνειδητό μας κόσμο . Ίσως, όλα να γίνονται κάποιο λόγο.


Μικαέλλα
Ακόμα και τα δυστυχήματα;


Άγγελος
Ακόμα και τα δυστυχήματα . Αντιλαμβάνεσαι πόσο τυχερή φάνηκες;


Μικαέλλα
Ακόμα προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω.


Άγγελος
Πάρα πολύ τυχερή, είχες Άγιο.


Μικαέλλα
Και φύλακα άγγελο!


Άγγελος
Χαχα και αυτόν.  Ο φύλακας άγγελος όμως θα φύγει τώρα για λίγο, γιατί περιμένουν κι άλλοι ασθενείς, αλλά θα επανέλθω σε λίγο για να υπογράψω το εξιτήριο σου. Ετοίμασε στο μεταξύ τα πράγματα σου.
Α, να ! Ήρθε και η κυρία Ιωάννα για να σε παραλάβει.


Ιωάννα
Καλημέρα γιατρέ.


Άγγελος
Καλωσόρισες κυρία Ιωάννα μου, σχεδόν έτοιμο το κορίτσι σου.


Ιωάννα
(συγκινημένη) Ευχαριστώ γιατρέ, θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων για όλα.


ΣΚΗΝΗ 9η
(στο σπίτι)
Μικαέλλα
Μαμά!


Ιωάννα
Αγάπη μου ξύπνησες; Έλα, κάτσε καλά, σου έχω φτιάξει φρέσκο χυμό.


 Μικαέλλα
Ευχαριστώ. Έκανες τόσα πολλά για μένα αυτές τις μέρες.


Ιωάννα
Τίποτα δεν έκανα Μικαέλλα. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν..


Μικαέλλα
Είμαι καλά τώρα. Ηρέμησε! Και δε χρειάζεται να πηγαινοέρχεσαι να μου φέρνεις χυμούς και σούπες. Σηκώνομαι και μόνη μου.


Ιωάννα
Έλα να σε βοηθήσω να σηκωθείς να τον πιεις. Έτσι μπράβο!


Μικαέλλα
Έλα μαμά, κάτσε δίπλα μου θέλω να σου μιλήσω.


Ιωάννα
Πες μου αγάπη μου.


Μικαέλλα
Πες μου, τι έκανες τις μέρες που ήμουν σε κώμα;


Ιωάννα
Τι να κάνω; Έκλαιγα, προσευχόμουν, σου μιλούσα, σου τραγουδούσα.


Μικαέλλα
Και τον γάτο;


Ιωάννα
Και τον γάτο.


Μικαέλλα
(με ρυθμό) Του φωνάζει ο γάτος γεια σου


Ιωάννα
(με ρυθμό) Θα σου κόψω την ουρά σου


Μικαέλλα
Και δεν έφυγες καθόλου από δίπλα μου;


Ιωάννα
Σχεδόν καθόλου,  εκτός  από μια μέρα που ήρθε ο γιατρός και με έδιωξε.


Μικαέλλα
Σε έδιωξε;


Ιωάννα
Τρόπος του λέγειν. Απλά, επέμενε να έρθω για λίγο σπίτι να ξεκουραστώ.


Μικαέλλα
Καλά έκανε. Και ήρθες;


Ιωάννα
Ναι. Μόνο και μόνο επειδή μου υποσχέθηκε ότι θα έμενε αυτός μαζί σου.


Μικαέλλα
Αλήθεια; Και έμεινε;


Ιωάννα
Ναι, όλη τη νύχτα, σε εκείνη την άβολη πολυθρόνα. Kαι τον έχεις δει πόσο ψηλός είναι.


Μικαέλλα
Αν τον είδα λέει.


Ιωάννα
Λεβέντης.


Μικαέλλα
Λεβέντης δε λες τίποτα.

(γελάνε και οι δύο)
Ιωάννα
Ρώτησα για εκείνον, είναι ελεύθερος.


Μικαέλλα
Καλά ρε μαμά, εγώ ήμουν σε κώμα και εσύ κανόνιζες  προξενιά;


Ιωάννα
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

(γελάνε και οι δύο)
Μικαέλλα
Να σαι καλά. Με έκανες και γέλασα.
Μαμά. Σου το είπα ότι όσες μέρες κοιμόμουν ονειρευόμουν  ότι βρισκόμουν συνεχώς στο νεκροταφείο και ήταν μαζί μου ο Άγγελος;


Ιωάννα
Ναι, μου το είπες.


Μικαέλλα
Και ότι δεν τα κατάφερνα να βρω τον τάφο του μπαμπά;


Ιωάννα
Μου το είπες. Μην ανησυχείς. Εκεί που ήταν, είναι Μικαέλλα μου.


Μικαέλλα
Πότε θα πάμε;


Ιωάννα
Γίνε καλά εσύ και θα πάμε!


Μικαέλλα
Είναι και κάτι άλλο που δε σου είπα και θέλω να σου το πω.


Ιωάννα
Τι;


Μικαέλλα
Στο όνειρο μου, στο νεκροταφείο,  έβλεπα και έναν άλλο κύριο.


Ιωάννα
Ποιον κύριο;


Μικαέλλα
Δεν τον ξέρω, ούτε τον έχω δει ποτέ μου. Κι όμως μου θύμιζε κάποιον.


Ιωάννα
Ξέρω κι εγώ, μπας και ήταν κανένας Άγιος. Τι να σου πω τώρα κόρη μου;


Μικαέλλα
Και κάτι τελευταίο μαμά.


Ιωάννα
Πες μου.


Μικαέλλα
Τη μέρα που έγινε το δυστύχημα, οδηγούσα προς το σπίτι.


Ιωάννα
Ναι.


Μικαέλλα
Με πήρες τηλέφωνο και μου είπες ότι είχες κάτι σημαντικό να μου πεις. Δεν μου είπες ποτέ, τι σημαντικό είχες να μου πεις;


Ιωάννα
Α, καλά! Και περιμένεις να θυμηθώ τώρα τι σημαντικό είχα να σου πω. Που να θυμηθώ τώρα παιδί μου, μετά από όλα αυτά.
Το μόνο σημαντικό είναι ότι γύρισες σπίτι.




ΣΚΗΝΗ 10η
(άλλη μέρα - χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας – ακούγονται βήματα κ η πόρτα που ανοίγει)


Παύλος
Καλημέρα.


Ιωάννα
Καλημέρα.


Παύλος
Συγνώμη για την ενόχληση. Είμαι ο Παύλος Ονησιφόρου. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο.


Ιωάννα
Ναι, θυμάμαι.


Παύλος
Συγνώμη για την ενόχληση αλλά δε με πήρατε για το θέμα που είπαμε.


Ιωάννα
Είχα την κόρη μου στο νοσοκομείο. Είχε πολύ σοβαρό δυστύχημα.


Παύλος
Λυπάμαι πολύ. Πώς είναι;


Ιωάννα
Καλύτερα. Έχει λίγες μέρες που βγήκε, ακόμα αναρρώνει.


Παύλος
Λυπάμαι που σας αναστατώνω αλλά είναι πολύ σημαντικό το θέμα. Μπορώ να περάσω να μιλήσουμε για λίγο; Έχουμε κάποια νέα στοιχεία.


Ιωάννα
Όχι, λυπάμαι, δεν μπορείτε να περάσετε. Δε θέλω να αναστατωθεί η κόρη μου. Να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή.


Παύλος
Καλώς. Ορίστε η κάρτα μου. Θα σας περιμένω να περάσετε εντός των ημερών από το γραφείο μου.


Ιωάννα
Εντάξει . Θα περάσω. Ευχαριστώ!



(ακούγεται η πόρτα που κλείνει απότομα)



(η Μικαέλλα φωνάζει από το διπλανό δωμάτιο)
Μικαέλλα
Μαμά, ήρθε κάποιος;


Ιωάννα
Εκείνη η γριούλα που γυρίζει και πουλάει ροδόσταγμα και μαρμελάδες.

(η Μικαέλλα ήρθε στο σαλόνι)
Μικαέλλα
Α, ωραία! Αγόρασες;


Ιωάννα
Μα σηκώθηκες; Γιατί σηκώθηκες; Κάτσε πριν ζαλιστείς και πέσεις.


Μικαέλλα
Έλα μαμά, μην κάνεις έτσι. Δε ζαλίζομαι. Τελικά;


Ιωάννα
Τελικά τι;


Μικαέλλα
Πήρες καμιά μαρμελάδα;


Ιωάννα
Όχι !


Μικαέλλα
Γιατί όχι ρε μαμά; Αφού πάντα παίρνεις. Δεν είναι αυτή η γιαγιούλα που φτιάχνει την μαρμελάδα φράουλα που μου αρέσει;


Ιωάννα
Αυτή.


Μικαέλλα
Και γιατί δεν πήρες σήμερα;


Ιωάννα
Ε, δεν πήρα γιατί δεν είχα ψιλά επάνω μου. Έλα, πήγαινε να ξαπλώσεις  μη ζαλιστείς και πέσεις κάτω και άμα θέλεις μαρμελάδα έχω άλλη στο ψυγείο.


Σκηνή 11η

(Η Ιωάννα τηλεφωνά του γιατρού – ακούγεται το τηλέφωνο που χτυπά)


Άγγελος
Παρακαλώ.


Ιωάννα
Ναι. Γιατρέ καλημέρα, η Ιωάννα Λεωνίδου είμαι, η μητέρα της Μικαέλλας.


Άγγελος
(χαρούμενος) Ω, κυρία Ιωάννα τι κάνεις;


Ιωάννα
Καλά γιατρέ, ελπίζω να μην ενοχλώ.


Άγγελος
Καθόλου. Να, μόλις τέλειωσα τη βάρδια μου και ετοιμαζόμουν να σχολάσω. Η Μικαέλλα πώς είναι;


Ιωάννα
Όχι και πολύ καλά. Γι αυτό παίρνω.


Άγγελος
(ανήσυχος) Τι έχει; Τι συμβαίνει;


Ιωάννα
Παραπονιέται για ζαλάδες, πονοκεφάλους. Θα μπορούσες να έρθεις;


Άγγελος
Ναι, ναι βεβαίως θα έρθω. Δώστε μου τη διεύθυνση.


ΣΚΗΝΗ 12η

(χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας – ακούγονται βήματα κ η πόρτα που ανοίγει)


Ιωάννα
Γιατρέ, μα ήρθες τόσο σύντομα;


Άγγελος
Δεν είναι και μεγάλη η απόσταση από το νοσοκομείο.


Ιωάννα
Παρακαλώ, περάστε.


(βήματα στο διάδρομο - απαλό χτύπημα στην πόρτα του υπνοδωματίου της Μικαέλλας)


Μικαέλλα
Ναι;


Ιωάννα
Μικαέλλα μου έχεις επισκέπτη.


Μικαέλλα
Επισκέπτη;


Ιωάννα
Ναι, ήρθε ο γιατρός.


Μικαέλλα
Ποιος γιατρός μαμά;


Ιωάννα
Ο κύριος Άγγελος.


Μικαέλλα
(έκπληκτη) Τι; E, πες του να κάτσει και έρχομαι σε δύο λεπτά.

(βήματα στο διάδρομο – η Ιωάννα επιστρέφει στο σαλόνι)


Ιωάννα
Έρχεται.  Εσύ γιατρέ μου πώς είσαι;


Άγγελος
Καλά, πολύ καλά ευχαριστώ. Λίγο κουρασμένος αλλά από υγεία καλά.


Ιωάννα
Απολογούμαι, μόλις σχόλασες και εγώ αντί να σε αφήσω να γυρίσεις σπίτι να ξεκουραστείς σε ταλαιπωρώ κι άλλο.


Άγγελος
Μα τι λέτε τώρα κυρία Ιωάννα; Ταλαιπωρία να πεταχτώ πέντε λεπτά να σας δώ; Για όνομα του Θεού.


Ιωάννα
Να ΄σαι καλά γιατρέ μου. Να σας φέρω στο μεταξύ κάτι να πιείτε, καφέ, νερό; Έχω και ζεστά μπισκοτάκια, μόλις τα έβγαλα από το φούρνο.


Άγγελος
Ένα καφέ κυρία Ιωάννα μου και βεβαίως θα δοκιμάσω και μπισκοτάκια.


Μικαέλλα
(αστειευόμενη) Α, μάλιστα, τώρα θες και καφέ και μπισκοτάκια κύριε.


Άγγελος
Ω, καλώς την!


Μικαέλλα
Καλώς σε βρήκα γιατρέ.


Άγγελος
Είμαστε εκτός νοσοκομείου τώρα, μπορείς να με λες και Άγγελο.


Μικαέλλα
Πώς είσαι Άγγελε; Το νοσοκομείο;


Άγγελος
Εγώ καλά. Το νοσοκομείο εκεί που ήταν. Εσύ όμως; Η μαμά σου με πήρε τηλέφωνο, μου είπε ότι δεν ένιωθες πολύ καλά.


Μικαέλλα
(ειρωνικά) Α, ναι; Έτσι σου είπε;


Άγγελος
Ναι, είχες πονοκεφάλους λέει, ζαλάδες, κάτι ψηλούς πυρετούς, παραισθήσεις. (γελά)


Μικαέλλα
(γελά) Ώστε..


Άγγελος
Τι; Δεν έχεις ; Εγώ εδώ έφερα τα σύνεργα μου, στηθοσκόπιο, θερμόμετρο.


Μικαέλλα
Ε, όχι! Άμα τα έφερες να με εξετάσεις. Μην πάει και ο κόπος χαμένος. Όσο για τις παραισθήσεις, μάλλον η μάνα μου τις έχει, εγώ είμαι μια χαρά.


Ιωάννα
Να και το καφεδάκι σας. Μικαέλλα μου εσένα σου έφτιαξα ένα χυμό. Μα, τι λέτε εσείς εδώ;


Άγγελος
Να εδώ, ρωτούσα την κόρη σου για τους πονοκεφάλους και τις ζαλάδες της.


Ιωάννα
Α ναι! Πείτε τα μεταξύ σας αυτά. Εγώ, πρέπει να λείψω για λίγο, έχω κάπου να πάω. Θα κάτσεις λίγο μαζί της έτσι, να μην ανησυχώ.


Άγγελος
Ναι, βεβαίως να κάτσω, κανένα πρόβλημα.


Μικαέλλα
Μα πού θα πας μαμά;


Ιωάννα
Να, κάτι ψώνια έχω να κάνω, εδώ κοντά θα πάω, δε θα αργήσω.


Μικαέλλα
Καλά, να πας.


Ιωάννα
Γεια σας!


Άγγελος
Στο καλό κυρία Ιωάννα.

(η Ιωάννα φεύγει και ακούγεται η πόρτα που κλείνει)


Μικαέλλα
Πολύ περίεργα συμπεριφέρεται αυτές τις μέρες η μάνα μου.


Άγγελος
Δηλαδή;


Μικαέλλα
Δεν ξέρω, περίεργα, πολύ περίεργα.. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σου είπε να έρθεις, ούτε ζαλάδες είχα, ούτε πονοκέφαλο.


Άγγελος
(με αστείο ύφος) Μάλιστα, δε χαίρεσαι που με βλέπεις δηλαδή.


Μικαέλλα
Τι λες; Και βέβαια χαίρομαι που σε βλέπω, τη συμπεριφορά της μάνας μου σχολιάζω.  Γενικά,  την βλέπω κάπως παράξενη αυτές τις μέρες.


Άγγελος
Κοίτα, ίσως να’ ναι το σοκ που πέρασε. Ο φόβος της μήπως σε χάσει, όλα αυτά την ταρακούνησαν ψυχολογικά. Μην ξεχνάς ότι έχασε και τον άντρα της πρόσφατα, της συνέβησαν πολλά και απανωτά.


Μικαέλλα
Ναι έχεις δίκαιο. Κάποιες στιγμές παραβλέπω το γεγονός ότι το διάστημα που εγώ βρισκόμουν σε κώμα, εκείνη αγωνιούσε αν θα ξυπνήσω ξανά.


Άγγελος
Όπως και να χει εγώ χαίρομαι που μου ζήτησε να έρθω.


Μικαέλλα
Κι εγώ χαίρομαι που ήρθες.


Άγγελος
Μια και ήρθα λοιπόν και είσαι καλά, τι θα έλεγες να πηγαίναμε καμιά βόλτα;


Μικαέλλα
Λες;


Άγγελος
Λέω.


Μικαέλλα
Καλή ιδέα.


Άγγελος
Ωραία.


Μικαέλλα
Άγγελε, θα σου φαινόταν περίεργο αν σου ζητούσα να περάσουμε από το κοιμητήριο;


Άγγελος
Όχι βέβαια.


Μικαέλλα
Ωραία, δώσε μου δύο λεπτά να ετοιμαστώ και πάμε.


ΣΚΗΝΗ 13η
(στο γραφείο του Παύλου Ονησιφόρου * χτυπά η πόρτα)


Παύλος
Περάστε.


Ιωάννα
Καλημέρα. Ο κύριος Ονησιφόρου;


Παύλος
Ο ίδιος. Περάστε κυρία Λεωνίδου. Σας περίμενα.


Ιωάννα
Συγνώμη που άργησα, σας εξήγησα τον λόγο. Η κόρη μου.


Παύλος
Ναι, θυμάμαι.  Ελπίζω να είναι καλύτερα.


Ιωάννα
Ναι. Καλύτερα, ευχαριστώ.


Παύλος
Λοιπόν! Ο λόγος που επέμενα να έρθετε είναι γιατί προέκυψαν κάποια νέα στοιχεία που ήθελα να διευκρινίσω μαζί σας.


Ιωάννα
Τι στοιχεία;


Παύλος
Κοιτάξετε. Έχει εντοπιστεί ένας ομαδικός τάφος στον οποίο πιστεύουμε ότι βρίσκονται και τα λείψανα του συζύγου σας. 
Κυρία Λεωνίδου, είστε καλά;


Ιωάννα
Ναι, κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Απλά μου ήρθε λίγο απότομο.


Παύλος
Θέλετε λίγο νερό;


Ιωάννα
Όχι είμαι εντάξει, συνεχίστε.


Παύλος
Έχει βρεθεί ένα στοιχείο το οποίο θέλω να δείτε.


Ιωάννα
Τι;


Παύλος
Μια βέρα.


Ιωάννα
Την έχετε εδώ;


Παύλος
Ναι. Ορίστε!


Ιωάννα
Ναι, είναι η δική του.


Παύλος
Πώς το πιστοποιείτε;


Ιωάννα
Ορίστε, από την επιγραφή στο εσωτερικό μέρος της βέρας.  Το όνομα μου Ιωάννα και η ημέρα του γάμου 28 Μαΐου. Η βέρα του είναι. Το πιστοποιώ.


Παύλος
Και κάτι άλλο. Βρέθηκε και ένα ρολόι, δεν είμαστε σίγουροι .


Ιωάννα
Να το δω.


Παύλος
Ορίστε!


Ιωάννα
Ναι, είναι το δικό του. Εγώ του το είχα δωρίσει τη μέρα του γάμου μας.


Παύλος
Εντάξει κυρία Ιωάννα. Θα σας επιστραφεί μαζί και με τη βέρα μετά το πέρας της ταυτοποίησης και γι αυτό ακριβώς το θέμα είναι που ήθελα να συζητήσουμε κυρίως.


Ιωάννα
Την ταυτοποίηση;


Παύλος
Ακριβώς. Σαν διερευνητική επιτροπή πρέπει να εντοπίσουμε τα πρώτου βαθμού μέλη της οικογένειας του αποθανώντα. Απ ότι γνωρίζουμε όμως, οι γονείς του έχουν πεθάνει, και δεν είχε καθόλου αδέρφια.


Ιωάννα
Έτσι είναι.


Παύλος
Εσείς υπήρξατε παντρεμένοι για κάποιο διάστημα πριν την εισβολή.


Ιωάννα
Ναι, όπως σας είπα ο γάμος έγινε εικοσιοκτώ του Μάη το 1974.


Παύλος
Και η κόρη σας γεννήθηκε;


Ιωάννα
Δεκατέσσερις του Φεβράρη το 1975.


Παύλος
Και το παιδί αυτό προήλθε από τον γάμο σας με τον αποθανώντα;


Ιωάννα
Ναι! Η Μικαέλλα είναι κόρη του Κυριάκου.


Παύλος
Οπότε η κόρη σας είναι ο μόνος συγγενής πρώτου βαθμού.


Ιωάννα
Ναι.


Παύλος
Γνωρίζετε τι σημαίνει αυτό;


Ιωάννα
Ναι.


Παύλος
Θα πρέπει να έρθει για να δώσει δείγμα DNA για να μπορέσουμε να κάνουμε την ταυτοποίηση.


Ιωάννα
Κατάλαβα κύριε Ονησιφόρου.


Παύλος
Πότε θα μπορείτε να την φέρετε για να προχωρήσουμε;


Ιωάννα
Δώστε μου λίγες μέρες. Η κόρη μου δε γνωρίζει για τον πατέρα της.




Σκηνή 14η
(στο νεκροταφείο * ο Άγγελος και η Μικαέλλα περπατούν  )

Μικαέλλα
Ευχαριστώ που με έφερες Άγγελε.


Άγγελος
Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς. Δεν ήταν καθόλου κόπος.


Μικαέλλα
Ξέρεις, είναι παράξενο να έρχομαι σήμερα μαζί σου μετά από όλα εκείνα τα όνειρα που είδα.


Άγγελος
Δε μου είπες όμως, τι ακριβώς έβλεπες στα όνειρα σου;


Μικαέλλα
Έβλεπα τους δυο μας εδώ. Συναντιόμασταν τυχαία και απλά περπατούσαμε, μιλούσαμε και σου έκανα παράπονο ότι δεν τα κατάφερνα να βρω τον τάφο του πατέρα μου. Γι’ αυτό ήθελα να έρθουμε σήμερα, να τον βρω, να τον δω, να ησυχάσω.


Άγγελος
Ναι Μικαέλλα μου, καλά έκανες, να ηρεμήσεις. Αυτός είναι;


Μικαέλλα
Ναι. Εδώ! Παναγιώτης Λεωνίδου.


Άγγελος
Θέλεις να σε αφήσω λίγο μόνη;


Μικαέλλα
Όχι Άγγελε είναι εντάξει. Κάτσε εδώ μαζί μου, δε νομίζω να πειράζει τον μπαμπά που ένας άγνωστος συνοδεύει την κόρη του σήμερα.


Άγγελος
Ελπίζω να μην με θεωρείς τόσο άγνωστο πια, θα ήθελα να με θεωρείς ως ένα καλό φίλο.


Μικαέλλα
Θα σου φανεί παράξενο αλλά στο όνειρό μου..


Άγγελος
Ναι;


Μικαέλλα
Άστο, θα σου ακουστεί αστείο.


Άγγελος
Πες μου, σε παρακαλώ.


Μικαέλλα
Στο όνειρο μου, ένιωθα για σένα μια απίστευτη έλξη και κάτι πέρα από αυτό, κάτι παράξενο.


Άγγελος
Σαν μια οικειότητα που δεν μπορείς να εξηγήσεις;


Μικαέλλα
Όπως όταν βλέπεις κάποιον που νιώθεις ότι μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του.


Άγγελος
Χωρίς να ντραπείς ή να φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσει.


Μικαέλλα
Ακριβώς. Κάποιον με τον οποίον μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.


Άγγελος
Σαν να σε δένει κάτι με αυτόν από πολύ παλιά, πριν καν γνωριστείτε.


Μικαέλλα
Ναι Άγγελε, λες και κάποιους μας δένει από πριν μια αόρατη κλωστή.


Άγγελος
Καταλαβαίνω Μικαέλλα και έτσι είναι. Κάποιους από εμάς όντως  μια αόρατη κλωστή μας δένει από πριν. Και αυτό είναι που νιώθω κι εγώ από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Από τη στιγμή που άπλωσες το χέρι σου μέσα από το αυτοκίνητο, με εκείνο το απελπισμένο βλέμμα στα μάτια σου, και μου είπες «βοήθησε με».


Μικαέλλα
Και με βοήθησες Άγγελε.


Άγγελος
Ναι καρδιά μου.


Μικαέλλα
Και με έσωσες.


Άγγελος
Ναι ψυχή μου!


Μικαέλλα
Και περίμενες να ξυπνήσω!


Άγγελος
Περίμενα και προσευχόμουν και παρακαλούσα να ζήσεις, να ξυπνήσεις, να γίνεις καλά να μπορέσω να σου πω…


Μικαέλλα
Να μου πεις..


Άγγελος
Σ’ αγαπώ. Δεν ξέρω, ακούγεται αστείο, είναι πολύ νωρίς να το λέω;


Μικαέλλα
Όχι δεν ακούγεται αστείο γιατί το ίδιο νιώθω και εγώ.


Άγγελος
Μπορώ;


Μικαέλλα
Ναι (παύση) ευτυχώς η αγκαλιά σου είναι ζεστή. Στο όνειρο μου ήσουν πάντα παγωμένος.


Άγγελος
Στο υπόσχομαι να μην είναι ποτέ παγωμένη αυτή η αγκαλιά.


Μικαέλλα
Άγγελε.


Άγγελος
Αγάπη μου.


Μικαέλλα
Πάμε; Θέλω να γυρίσω σπίτι.


Άγγελος
Ναι βέβαια.

(ακούγονται ξανά τα βήματα τους)


Μικαέλλα
Δε θέλω με ψάχνει η μαμά και να ανησυχεί.


 Ιωάννα
(φωνάζει από μακριά) Μικαέλλα!


Μικαέλλα
Μαμά, τι κάνεις εδώ;


Ιωάννα
Γύρισα σπίτι και δε σε βρήκα, έπαιρνα τηλέφωνο δεν απαντούσες και πήρα το αυτοκίνητο και οδήγησα στο πρώτο μέρος που υποψιάστηκα ότι θα πήγαινες.


Μικαέλλα
Συγνώμη μαμά, δεν ήθελα να ανησυχήσεις. Απλά..


Άγγελος
Εγώ φταίω κυρία Ιωάννα, της ζήτησα να πάμε μια βόλτα και ..


Ιωάννα
Δεν έχει πρόβλημα γιατρέ για όνομα του Θεού, καλά κάνατε και την βγάλατε να πάρει λίγο καθαρό αέρα, τόσες μέρες κλεισμένη ήταν.
Απλά να, δεν απαντούσες το τηλέφωνο σου  κόρη μου και ανησύχησα.


Μικαέλλα
Το άφησα στο αυτοκίνητο μαμά. Τώρα να εδώ, έλεγα στον Άγγελο να επιστρέψουμε σπίτι να μη με ψάχνεις.


Άγγελος
Ναι , έτοιμος ήμουν να σου την φέρω πίσω. Μικαέλλα, γιατί σταμάτησες, Ζαλίστηκες, είσαι εντάξει;


Μικαέλλα
Όχι δε ζαλίστηκα. Θυμάσαι , που λέγαμε πριν λίγο για το όνειρο;
Εδώ, σε αυτό το παγκάκι καθόμασταν και εκεί, απέναντι, καθόταν ένας κύριος. Θυμάσαι, το είπα και σε σένα μαμά και μου είπες μπορεί να ήταν κάποιος άγιος.


Ιωάννα
Ναι!


Άγγελος
Δεν βλέπω κανέναν κύριο πάντως σήμερα εδώ.


Μικαέλλα
Όχι. Αλλά θέλω να πάω μέχρι εκεί να δω τι γράφει πάνω στην πλάκα στον τάφο εκεί. Εκεί που καθόταν, εκεί που πήγα και μιλήσαμε.


Ιωάννα
Τι γράφει λοιπόν;


Μικαέλλα
Γιώργος και Κατερίνα Αριστείδη. Μαμά; μαμά τι έπαθες; Μαμά!!




ΣΚΗΝΗ 15η


Άγγελος
Κυρία Ιωάννα, έλα άνοιξε τα μάτια.


Ιωάννα
Τι, τι έγινε;


Μικαέλλα
Λιποθύμησες μαμά.


Άγγελος
Δεν είναι τίποτα. Λίγο η ένταση, λίγο η κούραση. Έλα κάτσε, πιες λίγη λεμονάδα.


Ιωάννα
Μα, πως με έφερες σπίτι;


Μικαέλλα
Να ναι καλά ο Άγγελος μαμά.


Ιωάννα
Αχ, γιατρέ μου πόσο σε ταλαιπώρησα σήμερα, χίλια συγνώμη.


Άγγελος
Καμιά ταλαιπωρία. Πώς νιώθεις τώρα, έχεις καθόλου τάση για λιποθυμία;


Ιωάννα
Όχι γιατρέ, είμαι εντάξει.


Άγγελος
Ζαλάδα, αναγούλα, ίλιγγο;


Ιωάννα
Όχι , τίποτα, είμαι καλά.


Άγγελος
Ωραία, μιας και είσαι καλά τότε να πηγαίνω και εγώ να σας αφήσω να ξεκουραστείτε. Μικαέλλα, αν χρειαστείς κάτι πάρε με αμέσως τηλέφωνο.


Ιωάννα
Γιατρέ!


Άγγελος
Ναι.


Ιωάννα
Περίμενε λίγο, μην φύγεις. Θέλω να μιλήσω στην Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Μαμά, τι συμβαίνει;


Ιωάννα
Σε παρακαλώ γιατρέ, κάτσε πέντε λεπτά ακόμα. Αυτό που πρέπει να πω στην κόρη μου είναι πολύ σημαντικό.


Άγγελος
Δε νομίζετε ότι είναι καλύτερα να τα πείτε οι δυο σας;


Ιωάννα
Όχι, προτιμώ να είσαι και εσύ εδώ!


Μικαέλλα
Μίλα λοιπόν μαμά. Τι συμβαίνει;


Ιωάννα
Τη μέρα που έγινε το δυστύχημα κόρη μου, θυμάσαι, σε είχα πάρει τηλέφωνο λέγοντας σου ότι είχα κάτι σημαντικό να σου πω..


Μικαέλλα
Ναι και όταν σε ρώτησα προχτές είπες ότι δε θυμόσουν τι ήταν.


Ιωάννα
Θυμόμουν Μικαέλλα, αλλά δεν ήξερα και δεν ξέρω πώς να σου το πω. Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε.


Μικαέλλα
Ωραία μαμά, να μιλήσουμε, μίλα λοιπόν.


Ιωάννα
Πρόκειται για τον πατέρα σου.


Μικαέλλα
Δηλαδή;


Ιωάννα
Ο Παναγιώτης δεν ήταν ο πατέρας σου Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Μαμά, τι είναι αυτά που λες; Και ποιός είναι ο πατέρας μου τότε;


Ιωάννα
Ο πατέρας σου είναι ο Κυριάκος Αριστείδης.


Μικαέλλα
Ποιος;


Ιωάννα
Ο Κυριάκος Αριστείδης. Παντρευτήκαμε τον Μάη του 74. Ιούλη έγινε η εισβολή. Ο πατέρας σου έφυγε για τον πόλεμο και δε γύρισε Μικαέλλα.


Μικαέλλα
Ο πατέρας μου, ήταν αγνοούμενος; Και μου το έκρυβες τόσα χρόνια μαμά; Και ο μπαμπάς, δηλαδή ο Παναγιώτης, δηλαδή ο πατριός μου;


Ιωάννα
Με τον Παναγιώτη γνωριστήκαμε το 77, διδάσκαμε στο ίδιο σχολείο.
Εσύ ήσουν δεν ήσουν τριών χρονών όταν μου ζήτησε να παντρευτούμε.  Εγώ, μαυροφορούσα τρία χρόνια για τον χαμό του πατέρα σου. Οι δικοί μου όμως με πίεζαν να παντρευτώ ξανά, να μην μείνω μόνη.
Ο Παναγιώτης μου έδειξε αγάπη, τρυφερότητα και μαζί σου, μαζί σου ήταν τόσο καλός. Και δέχτηκα Μικαέλλα, τον παντρεύτηκα. Αφήσαμε το παλιό προσφυγικό κατάλυμα και μας πήρε στο σπίτι του στην Λάρνακα, εγώ εσύ και εκείνος. Την μέρα που μετακομίσαμε στο σπίτι του, σου είχε έτοιμο το παιδικό σου δωμάτιο, βαμμένο ροζ με πολύχρωμες πεταλούδες στους τοίχους, ένα λευκό σιδερένιο κρεβάτι και ένα υπέροχο κίτρινο πάπλωμα. Και εσύ, σε λίγο καιρό άρχισες να τον φωνάζεις μπαμπά. Περνώντας ο καιρός αποφασίσαμε να κάνουμε ακόμα ένα παιδί για να έχεις και εσύ ένα αδελφάκι αλλά ανακαλύψαμε ότι ο Παναγιώτης δε θα μπορούσε να κάνει ποτέ παιδιά. Έτσι, μου ζήτησε να σε υιοθετήσει, για να έχεις το επίθετο του, όταν θα πήγαινες στο σχολείο, να είσαι και επίσημα η κόρη του.


Μικαέλλα
Και κάπως έτσι , με συνοπτικές διαδικασίες, διαγράψατε και επισήμως τον πατέρα μου από τα αρχεία.


Ιωάννα
Δεν ήταν έτσι τα πράγματα Μικαέλλα μου. Το κάναμε για τη δική σου προστασία, για να μην ρωτά ο κόσμος γιατί και πώς, για να μην ξέρει ο ένας και ο άλλος την ιστορία .  Εκείνος ήταν δάσκαλος, εγώ ήμουν δασκάλα, θα ήταν πολύ περίεργο το παιδί μας να έχει άλλο επίθετο. Και πλέον θα ήσουν η κόρη του, νόμιμη κληρονόμος.


Μικαέλλα
Θα μπορούσα να είμαι η κόρη του ναι μαμά, και στα χαρτιά και παντού και επίσημα όπως και έγινε.  Όμως, γιατί δεν μου είπατε την αλήθεια για τον βιολογικό μου πατέρα;


Ιωάννα
Δεν μας έκανε καρδιά κόρη μου. Ήσουν ένα τόσο ευαίσθητο παιδί. Σε έπαιρνε ο Παναγιώτης αγκαλιά και σου διάβαζε παραμύθια και εσύ κούρνιαζες. Σε βάζαμε για ύπνο και σε κοιτάζαμε που κοιμόσουν τόσο γαλήνια και κάθε βράδυ με ρωτούσε πριν κοιμηθούμε «Πότε θα της το πούμε Ιωάννα;» και του απαντούσα «Περίμενε λίγο ακόμα, άσε την να κοιμάται χωρίς εφιάλτες λίγο ακόμα» Πώς να μιλήσεις σε ένα μικρό παιδί για το θάνατο; Kαι πριν το καταλάβουμε πέρασαν τα χρόνια Μικαέλλα, μεγάλωσες..


Μικαέλλα
Μεγάλωσα μαμά, μέσα στο ψέμα, όμορφο μεν, ψέμα δε. Σαραντάρισα  και κανένας δεν μου είπε τίποτε. Γιατί αποφάσισες τώρα να μιλήσεις;


Ιωάννα
Επειδή τη μέρα που έγινε το δυστύχημα..


Μικαέλλα
Τι; Φοβήθηκες ότι θα πεθάνω χωρίς να έχω μάθει την αλήθεια και αυτό σε ταρακούνησε;


Ιωάννα
Μικαέλλα, τη μέρα που έγινε το δυστύχημα, ήταν η ημέρα που με πήραν τηλέφωνο  από την επιτροπή αγνοουμένων.


Άγγελος
Δηλαδή, έχουν βρεθεί τα λείψανα κύρια Ιωάννα;


Ιωάννα
Ναι Άγγελε και η Μικαέλλα είναι η μόνη που μπορεί να δώσει δείγμα


Μικαέλλα
Τι δείγμα μαμά;


Άγγελος
Δείγμα DNA Μικαέλλα για να μπορέσει να γίνει η ταυτοποίηση.


Μικαέλλα
Γιατί εγώ;


Ιωάννα
Γιατί είσαι η μόνη του συγγενής κόρη μου, οι γονείς του πατέρα σου, ο παππούς και η γιαγιά σου πέθαναν.


Μικαέλλα
Η γιαγιά και ο παππούς πέθαναν;


Ιωάννα
Ναι, πάνε πολλά χρόνια τώρα.


Μικαέλλα
Και να μαντέψω. Είναι θαμμένοι στον τάφο που είδαμε σήμερα, εκεί που λιποθύμησες;


Ιωάννα
Ναι !


Μικαέλλα
Δηλαδή εκείνος ο κύριος που έβλεπα στο όνειρο μου, που καθόταν μπροστά στον τάφο, ποιος ήταν μαμά; Ο πατέρας μου;


Ιωάννα
Δεν ξέρω Μικαέλλα μου, μπορεί να ήταν ο πατέρας σου.


Μικαέλλα
Και εγώ; Tι πρέπει να κάνω τώρα είπαμε; Εκτός από το να μην τρελαθώ με όλα αυτά που άκουσα σήμερα;


Άγγελος
Θα πρέπει να δώσεις δείγμα Μικαέλλα για να το ελέγξουν και να γίνει η ταυτοποίηση.


Μικαέλλα
Με λίγα λόγια για να έρθουν κάποιοι να μου πουν «Ναι! Είμαστε τώρα σίγουροι ότι αυτά τα οστά ανήκουν στον πατέρα σου; Εδώ μέσα είναι ο πατέρας σου; ένα κιβώτιο με κόκκαλα;» (κλαίει) Καλύτερα να μην μάθαινα τίποτα, να μην το μάθαινα ποτέ. Και πες μου κάτι άλλο μαμά, αν δεν είναι εκείνος τελικά, θα ζούμε πια με την αγωνία ότι δεν έχει βρεθεί;


Ιωάννα
Εκείνος είναι Μικαέλλα, έχει βρεθεί η βέρα του γάμου μας και το ρολόι του.


Μικαέλλα
Ρολόι; Ήταν πράγματι λοιπόν ο πατέρας μου στο όνειρο αυτός ο κύριος που μου έδειχνε το ρολόι του. Ο πατέρας μου ο Κυριάκος.
Εντάξει , θα πάω λοιπόν, θα δώσω το υλικό, να γίνει η ταυτοποίηση, να του κάνουμε την κηδεία και να τον θάψουμε  κοντά στους δικούς του, εκεί που καθόταν και περίμενε.


(ακούγεται ιερέας να ψάλλει το αιωνία η μνήμη * βήματα ανθρώπων )


Άγγελος
Μικαέλλα, είσαι καλά;


Μικαέλλα
Ναι, απλά λίγο μελαγχολική.  Δεν ξέρω καν πως να νιώσω ! Αλήθεια πώς έπρεπε να νιώσω Άγγελε σήμερα, να θάβω κάποιον που δεν γνώρισα ποτέ; Ένα πατέρα που τον βρήκα και τον έχασα, όταν μέσα σε μια μέρα μου είπε η μάνα μου αυτός είναι ο πατέρας σου και την ίδια μέρα μου είπε ο πατέρας σου δε ζει..


Άγγελος
Ίσως τελικά να είχε δίκαιο που σου το έκρυψε τόσα χρόνια. Ήταν κάτι που θα σε στενοχωρούσε άσκοπα και άδικα, θα αναρωτιόσουν τόσα χρόνια που είναι, αν ζει, αν θα έρθει πίσω.


Μικαέλλα
Ενώ τώρα που έμαθα απευθείας ότι είναι νεκρός είναι καλύτερα νομίζεις;


Άγγελος
Νομίζω το να περιμένεις και να μην γνωρίζεις είναι το χειρότερο από όλα. Να περιμένεις ότι ίσως μια μέρα, θα γυρίσει, και να περνά η  μέρα και να μη γυρίζει και να έρχεται και να περνά και η επόμενη μέρα και να μη γυρίζει. Ίσως η μάνα σου να μην ήθελες να περάσεις αυτό το μαρτύριο και να προτίμησε να το περάσει μόνη της.


Μικαέλλα
Ίσως να χεις δίκαιο.


Άγγελος
Ήταν σκληρός αυτός ο πόλεμος αγάπη μου. Αλλά το πιο σκληρό ήταν η μοίρα όλων αυτών των ανθρώπων που περίμεναν τους δικούς τους όλα αυτά τα χρόνια να γυρίσουν με τις φωτογραφίες στο χέρι. Μάνες που περίμεναν τα παιδιά τους, γυναίκες τους άντρες τους.


Μικαέλλα
Η μάνα μου πάντως δεν περίμενε και πολύ.


Άγγελος
Μην είσαι τόσο σκληρή μαζί της Μικαέλλα μου. Δεν ξέρεις τις αντοχές του κάθε ανθρώπου. Εκείνη  έκανε εκείνο που πίστευε ότι θα είναι καλύτερο για όλους. Δεν μεγάλωσες καλά, δεν ήσουν ευτυχισμένο παιδί;


Μικαέλλα
Ήμουν, είχα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.


Άγγελος
Σκέψου λοιπόν ότι εκείνη κουβαλούσε αυτό το τεράστιο μυστικό μέσα της τόσα χρόνια και εσένα ήθελε να…


Μικαέλλα
Να με κοροιδεύει.


Άγγελος
Όχι αγάπη μου, να σε προστατέψει


Μικαέλλα
Και ο πατέρας μου;


Άγγελος
Ο πατέρας σου ήρθε και σε βρήκε την ώρα που έπρεπε, την ώρα που ήθελε να σου φανερωθεί. Άλλωστε θυμάσαι αυτά που είπαμε, για τους ανθρώπους και τον τρόπο που ενώνονται οι ψυχές τους με τρόπους που δεν μπορεί το μυαλό μας να χωρέσει.


Μικαέλλα
Εκείνη η αόρατη κλωστή που λέγαμε.


Άγγελος
Ναι αγάπη μου, εκείνη η αόρατη κλωστή που μας δένει. Αυτή που δένει κι εμάς.


Μικαέλλα
Και τώρα Άγγελε. Κόρη με δύο πατέρες και κανέναν;


Άγγελος
Τώρα αγάπη μου θα χεις εμένα. Μητέρα πατέρα και αδερφό και φίλο και ότι θέλεις θα είμαι δίπλα σου σήμερα και αύριο και όσο ζούμε. Σ’ αγαπώ.


Μικαέλλα
Και εγώ σ΄αγαπώ Άγγελε.

ΤΕΛΟΣ








happy woman's day

Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας H μάνα , η ηρωίδα, η εργαζόμενη, η κόρη, η φίλη , η υποταγή οι ρόλοι της ; Που είναι ακριβώς η γυν...