συν**ουσια**ζόμενοι
Και κατάφερα και σου μίλησα...παραμέρισα το θυμό και σου μίλησα, γιατί πρώτη εγώ ξέρω ότι δεν εκείνο που μοιάζει με θυμός στ' αλήθεια θυμός, μάλλον είναι ένα παράπονο και το παράπονο στρέφεται πάντα εντός μας.. έχει ρίζες στο παιδί που ζει αμίλητο πάντα μέσα μας
Ξέρω έχεις μέσα σου ένα παράπονο όχι γιατί δεν σε αγάπησε ούτε εκείνος, γιατί πώς μπορεί κάποιος να αγαπήσει αν δεν του τύχει; Και το ξέρεις ότι εκείνος βλέπει και αναγνωρίζει ότι η γυναίκα που έστεκε απέναντι του ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε εύκολα να αγαπήσει, έχει όλα εκείνα που τον ελκύουν, που τον ενθουσιάζουν, παρόλα αυτά η αγάπη εντός του δεν γεννιέται, γιατί η αγάπη εντός μας ουδέποτε γεννήθηκε κατά παραγγελία.
Έτσι και εγώ άφησα άσε το θυμό μου να καταλαγιάσει και στωικά και σιωπηλά μέτρησα στο δεξί μου χέρι τις αλήθειες του πρώταιρου μου βίου . "Είσαι πανέμορφη" είπε ο ένας, "πρώτη φορά γνώρισα τόσο έξυπνη γυναίκα" είπε ο άλλος και ο ένας, εκείνος που το ένιωσε και είπε "σ αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι η γυναίκα της ζωής μου", ήταν ήδη νεκρός, έκανε μεταβολή και προχώρησε στον Άδη.
Και όλοι είχαν το δίκαιο τους και όλοι έλεγαν αλήθεια και όλοι έδωσαν στο μέτρο τους, γιατί κανένας δεν αγαπά τελικά τον απέναντι του, αγαπά τον καθρέφτη του και δύσκολα κάποιος αγαπά όταν δεν αντέχει να τον κοιτάει η αλήθεια στα μάτια.
Γι' αυτό σου μίλησα και αυτά σου εξηγώ και γι' αυτό μιλώ στους ανθρώπους ακόμα και όταν δεν με αγαπούν ακόμα και αν δεν με επιλέγουν, ακόμα και αν θα σταθούν δίπλα μου για λίγο και μετά προχωρήσουν λίγο παρακάτω.
Είμαι ενήλικας, ώριμη, συνειδητοποιημένη, γεμάτη μεγαλοψυχία για τα ανθρώπινα πάθη και λάθη και πάντα καταλαβαίνω εκείνα που ίσως οι ίδιοι αδυνατούν. Η απόρριψη, όμως, όσο και αν την κατανοείς, όσο και να την δικαιολογείς, όσο και αν έχεις εκπαιδεύσει τον εαυτό σου να μην μέμφεται κανέναν, η απόρριψη, δεν παύει να πονάει. Το ξέρω Μαρία, καταβάθος ήθελες κάποιος να θέλει και σένα.
Μου θυμίζει τούτη η διαδικασία τα παιδάκια που στέκουν στα ορφανοτροφεία και έρχονται οι υποψήφιοι γονείς και τα βάζουν οι υπεύθυνοι του ορφανοτροφείου καλοντυμένα να σταθούν στη σειρά και είναι πάντα εκείνο το ένα που πάντα το προσπερνάνε. (Το παιδί είναι όμορφο αλλά έχει ήδη μεγαλώσει αρκετά και θα χει ολοκληρωμένο χαραχτήρα. Δε θα είναι πλαστεσίνη να το πλάσουν αυτοί όπως θέλουν. Το παιδί έχει ήδη ζήσει πολλά χρόνια στα ορφανοτροφεία, ας πάρουμε ένα άλλο, να του δώσουμε μια πραγματική ευκαιρία, κάτι τέτοια σκέφτονται και διαλέγουν κάποιο άλλο.)
Μου θυμίζει η ζωή σου ένα φόρεμα που το φόρεσαν σε μια πλαστική κούκλα που την στήνουν στη βιτρίνα και περνάνε οι κυρίες και το βλέπουν, τους αρέσει, το βγάζουν από την κούκλα, το δοκιμάζουν, αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει το γιατί, αν είναι εκείνο το ασημένιο κουμπί στον κολάρο ή το ύφασμα πολύ βαρύ, ή πολύ σκούρο το μπλε, τι στο διάολο έχει λάθος αυτό το φόρεμα, είναι όμορφο, αλλά όχι τόσο όμορφο όσο να το πάρουν, το δοκιμάζουν αλλά πάντα το βγάζουν και μετά λένε όχι όχι, είναι καλό αλλά όχι για μένα.
Αυτό είσαι Μαρία. ένα όμορφο φόρεμα που θα μείνει για πάντα στη βιτρίνα. Είσαι καλή, όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα αλλά όχι για κείνον, όχι για τον άλλο, όχι για κανένα.
Αν μια γυναίκα ήταν αλαζονική θα έλεγε ότι ίσως δεν την ήθελε κάποιος γιατί ήταν πολλή του, πολύ έξυπνη, πολύ όμορφη, πολύ ικανή, τόσο που δεν θα τον είχε ποτέ ανάγκη
Ίσως να προσπαθούσε να το παίξει ανώτερη και να κάτσει να κάνει εικασίας ότι εκείνος δεν ήταν έτοιμος, ήταν φοβισμένος, ίσως τα μαύρα μέσα του να μην αφήνουν χώρο στο λευκό της αγάπης.
Αν πάλι ήταν προσγειωμένη ή κυνική θα έλεγε ότι όλα αυτά είναι κοινωνικά φαινόμενα και οι άνθρωποι πια το βρίσκουν αδύνατο ή άσκοπο να ενώνονται με έναν και μόνο άνθρωπο.
Είναι όμως ένας απλός άνθρωπος που μπορεί να καταγράφει γεγονότα χωρίς να εκδίδει ετυμηγορία
Αν κατέγραφε λοιπόν την πραγματικότητα γύρω της και το πώς πάει η διαδικασία θα έλεγε:
Κόβεις τον εαυτό σου κομμάτια, σε άλλον δίνεις το σώμα σου, σε άλλον τη φιλία σου, με άλλον μοιράζεσαι τα προβλήματα σου. Σε άλλον δίνεις ένα κομμάτι τη ψυχή σου, σε άλλον επιτρέπεις να σκουπίσει το δάκρυ σου, εξετάζεις προσεχτικά τι θέλει και τι μπορεί να δώσεις εσύ.
Μια δίκαιη και αναίμαχτη συναλλαγή. Προσεχτικά κεντημένη με αραιές βελονιές, ούτως ώστε όταν κάποιος αποφασίσει να φύγει, να μη σου ξεριζώσει τα υπόλοιπα κομμάτια, να μένει ο κορμός ανέπαφος. Έτσι ώστε να έχεις τη δυνατότητα να αναπλάθεσαι από την αρχή.
Έτσι δε δίνεσαι ολόκληρος ποτέ και σε κανέναν. Όμως όταν δε δίνεσαι ολόκληρος πληρώνεις και το τίμημα να μη σου δοθεί και κάποιος άλλος ολόκληρος γιατί χρειάζονται όλα τα κομμάτια σου για να ενωθούν με όλα τα κομμάτια του. Όμως εσύ κατατεμαχίζεσαι, και παίρνεις ξεκρέμμαστες στιγμές, την ανάσα τους ενός, τα γλυκόλογα του άλλου, τα ξεσπάσματα θαυμασμού ενός, τα δάκρυα του άλλου, μετατρέπεις εαυτόν σε μια όαση που έρχεται ο κάθε κουρασμένος να ξεκουραστεί για λίγο. Υποβιβάζεις εαυτόν σε ένα σανατόριο ή ουρητήριο που χρησιμοποιεί για να ξαλαφρώσει.
Και εκείνοι όλοι μόνοι και εσύ μόνη, και εσύ σκορπισμένη και εκείνος μισός, ο άλλη καταρρακωμένη και ο άλλος διαλυμένος και κανείς κανενός γιατί ο άνθρωπος μόνο ολόκληρος με ολόκληρο ενώνεται..
Την ώρα που φεύγει ο θυμός έρχεται πάλι εκείνο το παράπονο, σου αφαιρεί χρόνια, σε κάνει πάλι παιδί και σε στήνει στη σειρά, ντυμένο με τα καλά σου ρούχα, καλοχτενισμένο, να περιμένεις..
Και ναι εύκολα φεύγει ο θυμός, γιατί κανένα μικρό παιδί δεν μπορεί να μείνει θυμωμένο για πολύ, γιατί είναι μεγάλη και επιτακτική η ανάγκη για αγάπη, τόσος ο πόνος που μοιάζει με ικεσία.
Άκου, ξέρω πολύ καλά πώς πάει αυτός ο κύκλος . Η αγάπη είναι πιο βαθιά από τον πόνο, ποτέ δεν θύμωσα με αυτούς που πόναγαν περισσότερο από εμένα, να σε αγαπάω μόνο μπορώ, όσο να γιατρευτείς, όσο να σταθείς, όσο να πετάξεις ..
'Οχι δεν παίζω τη μεγαλόψυχη ούτε σου δίνω μαθήματα ανθρωπιάς, είμαι ψεύτρα και υποκρίτρια και δολοπλόκα και αισχρή ακριβώς όπως και εσύ και λέω στους ανθρώπους ακριβώς αυτά που θέλουν να ακούσουν, αν μου πουν και εκείνοι ακριβώς αυτά που θέλω να ακούσω και εγώ και αυτό θέλει μεγάλη τέχνη, να είσαι τόσο αληθινός που κανείς να μην υποψιάζεται ότι είσαι τόσο αρχίδι και να είσαι τόσο αληθινός που να έχεις τα αρχίδια να είσαι έτσι ακριβώς όπως εκείνοι φοβούνται να είναι, να λες αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν, να τους κοιτάς στα μάτια μέχρι να χαμηλώσουν το βλέμμα
με ρωτούσε παλιά η συνείδηση μου αν ο άνθρωπος είναι πιστός, ο άνθρωπος είναι πιστός μόνο στην ανάγκη του.. γι αυτό μαλάκα να το λες.
"θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ολόκληρος και να μην μείνει κανένα κομμάτι μου να αιωρείται"
βλέπεις το κενό παίρνει πάντα το σχήμα του τελευταίου που το γέμιζε, για την αναλαμπή στα μάτια σου, για εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή..γι αυτό κατάφερα και σου μίλησα και δεν έχω κάτι να σου συγχωρέσω γιατί δεν ήταν στο χέρι σου γιατί κανένας ποτέ δεν επέλεξε ποιον και για πόσο θα αγαπήσει, γιατί κάτω από το παγωμένο προγραμματισμένο ρομπότ είναι αυτός που φωνάζει όπως κάποτε φώναζες
"θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ολόκληρος και να μην μείνει κανένα κομμάτι μου να αιωρείται"
Ξέρω έχεις μέσα σου ένα παράπονο όχι γιατί δεν σε αγάπησε ούτε εκείνος, γιατί πώς μπορεί κάποιος να αγαπήσει αν δεν του τύχει; Και το ξέρεις ότι εκείνος βλέπει και αναγνωρίζει ότι η γυναίκα που έστεκε απέναντι του ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε εύκολα να αγαπήσει, έχει όλα εκείνα που τον ελκύουν, που τον ενθουσιάζουν, παρόλα αυτά η αγάπη εντός του δεν γεννιέται, γιατί η αγάπη εντός μας ουδέποτε γεννήθηκε κατά παραγγελία.
Έτσι και εγώ άφησα άσε το θυμό μου να καταλαγιάσει και στωικά και σιωπηλά μέτρησα στο δεξί μου χέρι τις αλήθειες του πρώταιρου μου βίου . "Είσαι πανέμορφη" είπε ο ένας, "πρώτη φορά γνώρισα τόσο έξυπνη γυναίκα" είπε ο άλλος και ο ένας, εκείνος που το ένιωσε και είπε "σ αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι η γυναίκα της ζωής μου", ήταν ήδη νεκρός, έκανε μεταβολή και προχώρησε στον Άδη.
Και όλοι είχαν το δίκαιο τους και όλοι έλεγαν αλήθεια και όλοι έδωσαν στο μέτρο τους, γιατί κανένας δεν αγαπά τελικά τον απέναντι του, αγαπά τον καθρέφτη του και δύσκολα κάποιος αγαπά όταν δεν αντέχει να τον κοιτάει η αλήθεια στα μάτια.
Γι' αυτό σου μίλησα και αυτά σου εξηγώ και γι' αυτό μιλώ στους ανθρώπους ακόμα και όταν δεν με αγαπούν ακόμα και αν δεν με επιλέγουν, ακόμα και αν θα σταθούν δίπλα μου για λίγο και μετά προχωρήσουν λίγο παρακάτω.
Είμαι ενήλικας, ώριμη, συνειδητοποιημένη, γεμάτη μεγαλοψυχία για τα ανθρώπινα πάθη και λάθη και πάντα καταλαβαίνω εκείνα που ίσως οι ίδιοι αδυνατούν. Η απόρριψη, όμως, όσο και αν την κατανοείς, όσο και να την δικαιολογείς, όσο και αν έχεις εκπαιδεύσει τον εαυτό σου να μην μέμφεται κανέναν, η απόρριψη, δεν παύει να πονάει. Το ξέρω Μαρία, καταβάθος ήθελες κάποιος να θέλει και σένα.
Μου θυμίζει τούτη η διαδικασία τα παιδάκια που στέκουν στα ορφανοτροφεία και έρχονται οι υποψήφιοι γονείς και τα βάζουν οι υπεύθυνοι του ορφανοτροφείου καλοντυμένα να σταθούν στη σειρά και είναι πάντα εκείνο το ένα που πάντα το προσπερνάνε. (Το παιδί είναι όμορφο αλλά έχει ήδη μεγαλώσει αρκετά και θα χει ολοκληρωμένο χαραχτήρα. Δε θα είναι πλαστεσίνη να το πλάσουν αυτοί όπως θέλουν. Το παιδί έχει ήδη ζήσει πολλά χρόνια στα ορφανοτροφεία, ας πάρουμε ένα άλλο, να του δώσουμε μια πραγματική ευκαιρία, κάτι τέτοια σκέφτονται και διαλέγουν κάποιο άλλο.)
Μου θυμίζει η ζωή σου ένα φόρεμα που το φόρεσαν σε μια πλαστική κούκλα που την στήνουν στη βιτρίνα και περνάνε οι κυρίες και το βλέπουν, τους αρέσει, το βγάζουν από την κούκλα, το δοκιμάζουν, αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει το γιατί, αν είναι εκείνο το ασημένιο κουμπί στον κολάρο ή το ύφασμα πολύ βαρύ, ή πολύ σκούρο το μπλε, τι στο διάολο έχει λάθος αυτό το φόρεμα, είναι όμορφο, αλλά όχι τόσο όμορφο όσο να το πάρουν, το δοκιμάζουν αλλά πάντα το βγάζουν και μετά λένε όχι όχι, είναι καλό αλλά όχι για μένα.
Αυτό είσαι Μαρία. ένα όμορφο φόρεμα που θα μείνει για πάντα στη βιτρίνα. Είσαι καλή, όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα αλλά όχι για κείνον, όχι για τον άλλο, όχι για κανένα.
Αν μια γυναίκα ήταν αλαζονική θα έλεγε ότι ίσως δεν την ήθελε κάποιος γιατί ήταν πολλή του, πολύ έξυπνη, πολύ όμορφη, πολύ ικανή, τόσο που δεν θα τον είχε ποτέ ανάγκη
Ίσως να προσπαθούσε να το παίξει ανώτερη και να κάτσει να κάνει εικασίας ότι εκείνος δεν ήταν έτοιμος, ήταν φοβισμένος, ίσως τα μαύρα μέσα του να μην αφήνουν χώρο στο λευκό της αγάπης.
Αν πάλι ήταν προσγειωμένη ή κυνική θα έλεγε ότι όλα αυτά είναι κοινωνικά φαινόμενα και οι άνθρωποι πια το βρίσκουν αδύνατο ή άσκοπο να ενώνονται με έναν και μόνο άνθρωπο.
Είναι όμως ένας απλός άνθρωπος που μπορεί να καταγράφει γεγονότα χωρίς να εκδίδει ετυμηγορία
Αν κατέγραφε λοιπόν την πραγματικότητα γύρω της και το πώς πάει η διαδικασία θα έλεγε:
Κόβεις τον εαυτό σου κομμάτια, σε άλλον δίνεις το σώμα σου, σε άλλον τη φιλία σου, με άλλον μοιράζεσαι τα προβλήματα σου. Σε άλλον δίνεις ένα κομμάτι τη ψυχή σου, σε άλλον επιτρέπεις να σκουπίσει το δάκρυ σου, εξετάζεις προσεχτικά τι θέλει και τι μπορεί να δώσεις εσύ.
Μια δίκαιη και αναίμαχτη συναλλαγή. Προσεχτικά κεντημένη με αραιές βελονιές, ούτως ώστε όταν κάποιος αποφασίσει να φύγει, να μη σου ξεριζώσει τα υπόλοιπα κομμάτια, να μένει ο κορμός ανέπαφος. Έτσι ώστε να έχεις τη δυνατότητα να αναπλάθεσαι από την αρχή.
Έτσι δε δίνεσαι ολόκληρος ποτέ και σε κανέναν. Όμως όταν δε δίνεσαι ολόκληρος πληρώνεις και το τίμημα να μη σου δοθεί και κάποιος άλλος ολόκληρος γιατί χρειάζονται όλα τα κομμάτια σου για να ενωθούν με όλα τα κομμάτια του. Όμως εσύ κατατεμαχίζεσαι, και παίρνεις ξεκρέμμαστες στιγμές, την ανάσα τους ενός, τα γλυκόλογα του άλλου, τα ξεσπάσματα θαυμασμού ενός, τα δάκρυα του άλλου, μετατρέπεις εαυτόν σε μια όαση που έρχεται ο κάθε κουρασμένος να ξεκουραστεί για λίγο. Υποβιβάζεις εαυτόν σε ένα σανατόριο ή ουρητήριο που χρησιμοποιεί για να ξαλαφρώσει.
Και εκείνοι όλοι μόνοι και εσύ μόνη, και εσύ σκορπισμένη και εκείνος μισός, ο άλλη καταρρακωμένη και ο άλλος διαλυμένος και κανείς κανενός γιατί ο άνθρωπος μόνο ολόκληρος με ολόκληρο ενώνεται..
Την ώρα που φεύγει ο θυμός έρχεται πάλι εκείνο το παράπονο, σου αφαιρεί χρόνια, σε κάνει πάλι παιδί και σε στήνει στη σειρά, ντυμένο με τα καλά σου ρούχα, καλοχτενισμένο, να περιμένεις..
Και ναι εύκολα φεύγει ο θυμός, γιατί κανένα μικρό παιδί δεν μπορεί να μείνει θυμωμένο για πολύ, γιατί είναι μεγάλη και επιτακτική η ανάγκη για αγάπη, τόσος ο πόνος που μοιάζει με ικεσία.
Άκου, ξέρω πολύ καλά πώς πάει αυτός ο κύκλος . Η αγάπη είναι πιο βαθιά από τον πόνο, ποτέ δεν θύμωσα με αυτούς που πόναγαν περισσότερο από εμένα, να σε αγαπάω μόνο μπορώ, όσο να γιατρευτείς, όσο να σταθείς, όσο να πετάξεις ..
'Οχι δεν παίζω τη μεγαλόψυχη ούτε σου δίνω μαθήματα ανθρωπιάς, είμαι ψεύτρα και υποκρίτρια και δολοπλόκα και αισχρή ακριβώς όπως και εσύ και λέω στους ανθρώπους ακριβώς αυτά που θέλουν να ακούσουν, αν μου πουν και εκείνοι ακριβώς αυτά που θέλω να ακούσω και εγώ και αυτό θέλει μεγάλη τέχνη, να είσαι τόσο αληθινός που κανείς να μην υποψιάζεται ότι είσαι τόσο αρχίδι και να είσαι τόσο αληθινός που να έχεις τα αρχίδια να είσαι έτσι ακριβώς όπως εκείνοι φοβούνται να είναι, να λες αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν, να τους κοιτάς στα μάτια μέχρι να χαμηλώσουν το βλέμμα
με ρωτούσε παλιά η συνείδηση μου αν ο άνθρωπος είναι πιστός, ο άνθρωπος είναι πιστός μόνο στην ανάγκη του.. γι αυτό μαλάκα να το λες.
"θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ολόκληρος και να μην μείνει κανένα κομμάτι μου να αιωρείται"
μέχρι τότε ... ημίμετρα, και προσποιήσεις και υποκρισίες του κερατά και προσχήματα και μισόλογα
..σήμερα είχα ανάγκη να σου μιλήσω, να θυμηθώ το τελευταίο σχήμα που γέμιζε το κενόβλέπεις το κενό παίρνει πάντα το σχήμα του τελευταίου που το γέμιζε, για την αναλαμπή στα μάτια σου, για εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή..γι αυτό κατάφερα και σου μίλησα και δεν έχω κάτι να σου συγχωρέσω γιατί δεν ήταν στο χέρι σου γιατί κανένας ποτέ δεν επέλεξε ποιον και για πόσο θα αγαπήσει, γιατί κάτω από το παγωμένο προγραμματισμένο ρομπότ είναι αυτός που φωνάζει όπως κάποτε φώναζες
"θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ, ολόκληρος και να μην μείνει κανένα κομμάτι μου να αιωρείται"
