είχαμε μια μικρή συζήτηση με ένα φίλο για την οικειότητα και μου θύμησε αυτήν την μικρή ιστορία αγάπης που έζησα τότε ..έφηβη πριν 25 και κάτι χρονους που πήγαμε με το σχολείο κατασκήνωση στην Πόλη χρυσοχούς
όταν λέω πήγαμε από το δικό μου το σχολείο ήμουν εγώ και η διπλανή μου, και οι υπόλοιπες κορούδες από άλλα σχολεία από όλη την Κύπρο
περάσαμε πολλές περιπέτειες εκείνο το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αλλά σήμερα δε θα σας πω για τις περιπέτειες μας. θα σας πω για κάτι που μου έκανε εντύπωση και το θυμήθηκα πρόσφατα προχτές δηλαδή που έπρεπε να ετοιμάσω ένα κείμενο με θέμα οι καλοκαιρινές μας νύχτες
Είχαμε λοιπόν ένα δάσκαλο που ήταν υπεύθυνος της ομάδας μου "ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΕΣ" (τρομάρα μας) στην κατασκήνωση , Παφίτης, μελαχροινός, πράος και καλόψυχος. Νομίζω ήταν από τους λίγους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου που ήταν τόσο καλόψυχοι. Είναι αυτοί οι τύποι ξέρεις που σου μιλούν πάντα με ήπιο τόνο, που ότι κι αν συμβαίνει πάντα έχουν αυτό το ήρεμο χαμόγελο, που προσπαθούν να επιλύουν τις όποιες συγκρούσεις (και υπήρχαν πολλές συγκρούσεις σε μια κατασκήνωση γεμάτη πελλοέφηβες) με χιούμορ και καλή διάθεση.
Ο υπεύθυνος δάσκαλος μας λοιπόν αυτός, για την ιστορία θα τον πούμε κύριο Χ. ήταν πάντα εκεί με χαμόγελο και με την καλή του την κουβέντα και φυσικά εμείς τον λατρεύαμε σαν πατέρα.
Η κατασκήνωση μας δεν ήταν σε κατασκηνωτικό χώρο, ο χώρος ήταν στο Γυμνάσιο της Πόλης Χρυσοχούς και εμείς χωρισμένες σε ομάδες κοιμόμασταν μέσα στις τάξεις του σχολείου, τις οποίες είχαν διαμορφώσει σπρώχνοντας τα θρανία γύρω και βάζοντας σε σειρά κάτι σιδερένια κρεβάτια.
Τα απογεύματα είχαμε έξοδο. Πηγαίναμε περπατητές στη θάλασσα εκεί όπου είναι ο κατασκηνωτικός χώρος. Εκεί λοιπόν ένα απόγευμα και εγώ πάντα με την κολλητή μου είδαμε ότι ο κύριος Χ. είχε φέρει την οικογένεια του στη θάλασσα, δύο μικρά κοριτσάκια και τη γυναίκα του. Κάτσαμε και εμείς εκεί κοντά και μιλούσαμε. Τότε προσέξαμε και εγώ και η φίλη μου την γυναίκα του που θα πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα. Δύο δεκατριάχρονες λοιπόν έβλεπαν
Προσέξαμε λοιπόν ότι η κοπέλα δεν ήταν αυτό που θα έλεγε κάποιος λεπτή, ήταν μάλλον γεματούλα και όχι μόνο αυτό είχε και κάτι άσπρες γραμμές πάνω στους γοφούς της που τότε δεν ξέραμε τι ονομάζονται αλλά μετά μάθαμε ότι τις λένε ραγάδες.
Εμείς τότε ήμασταν μωρά, λεπτά, αθλούμασταν, ούτε ένα περιττό κιλό και τίποτα πάνω στο δέρμα μας. Λοιπόν σχολιάζαμε εμείς οι "τέλειες" έφηβες το πόσο χαλασμένο ήταν το σώμα και το δέρμα αυτής της κοπέλλας και μάλιστα λέγαμε καλα και δεν ντρέπεται και βάζει και μαγιώ.
Μετά προσέξαμε κάτι άλλο. Προσέξαμε τον κύριο Χ. Ο κύριος Χ. λοιπόν που ήταν μέρες μακριά από την οικογένεια του αφού ήταν στην κατασκήνωση και πρόσεχε εμάς, τώρα που τους είχε κοντά του ήταν καταχαρούμενος και φαινόταν. Δεν ξεκολλούσε από το πλάι της γυναίκας του και τη ρωτούσε αν θέλει νερό και αν θέλει φρούτο και τη φιλούσε τρυφερά και της κρατούσε το χέρι και κάθονταν δίπλα δίπλα και κοίταζαν τα κοριτσάκια τους που έπαιζαν.
Και ξαφνικά ενώ το θέμα συζήτησης ήταν το σώμα της γυναίκας αυτής, που ήταν πρωτοφανές θέαμα για εμάς, σωπάσαμε και οι δύο με τη φίλη μου και βλέπαμε αυτή την ιστορία αγάπης να εξελίσσσεται μπροστά στα μάτια μας
-Κοίταξε, λέω στη φίλη μου, πόσο την αγαπάει και μέσα μου εσκέφτουμουν μα πώς γίνεται, αφού το σώμα της είναι έτσι;
-Ναι, μου λέει εκείνη, για εκείνον δεν έχει σημασία τίποτα
Και από τότε κατάλαβα τι είναι αγάπη, για εκείνον που σε αγαπά να μην έχει σημασία τίποτα, ούτε αν δεν έχεις πια τόσο τέλειο σώμα, ούτε αν έχεις ραγάδες, και οτιδήποτε άλλο φέρνει ο χρόνος μαζί του.. είδα, ξέρω, καταλαβαίνω πια και τυχερές οι γυναίκες που έχουν συντρόφους σαν τον κύριο Χ.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι φτιαγμένοι με αυτό το υλικό που η αγάπη που έχουν να δώσουν στην οικογένεια τους είναι γεμάτη λατρεία και αφοσίωση.. τυχερός αυτός που αγαπιέται έτσι.. κύριε Χ. να σαι καλά και να τους αγαπάς πάντα ..
Συνοψίζοντας λοιπόν μια νόρμαλ γυναίκα θέλει αγάπη και λέγοντας νόρμαλ εννοώ (να μεν είναι καμιά πελλοφαλλαρισμένη , αππωμένη, που γουστάρει λούσα τζιαι λευτά τζιαι τον άντρα δούλο να της τα φέρνει) η νόρμαλ γυναίκα λοπιόν θέλει αγάπη όπως και ο νόρμαλ άντρας και τούτοι οι δύο έχουν να δώσουν έναν μεγάλο αγώνα παλεύοντας αυτό που ονομάζεται οικειότητα γιατί ο χρόνος μετρά ανάποδα και για τους δύο.
Η γυναίκα θα κάνει γέννες , θα κάνει καισαρικές, θα πέσει το στήθος, ο άντρας το πιο πιθανόν θα χάσει τα μαλλιά του, μπορεί να συνοδεύει την γυναίκα του με το μέγεθος της κοιλιάς στις εγκυμοσύνες και πολύ πιθανόν να διατηρήσει την κοιλιά του μετά που θα γεννήσει η γυναίκα. του.
Σκέφτου όμως τη στιγμή που εκείνη νιώθει χάλια, μόλις ένα μήνα μετά τη γέννα, με τις ραφές της καισαρικής να πονούν και το στήθος να είναι κρεπαρισμένο από το γάλα και τη ψυχολογία της στα πατώματα γιατί το μόνο που νιώθει είναι μια μηχανή που παράγει τροφή για ένα βρέφος και εκείνος, ναι εκείνος που ήταν το επίκρεντο της προσοχής της και τωρα΄νιώθει ο ίδιος ένα παραμελημένο μωρό και πολλές φορές δεν ξέρει καν τι ρόλο παίζει εκεί, εκείνος λοιπόν, είναι αυτός που θα την κάνει να ξανανιώσει γυναίκα.
και κάποτε θα γυρίσει ο τροχός και να είναι εκείνος ένα άθλιο κουρέλι, να έχει χάσει τη δουλειά του, να μην έχει λεφτά και δεν έχει χειρότερο πράγμα για ένα άντρα από το να μην είναι αυτοσυντήρητος και να νιώθει ότι μπορεί να προσφέρει . Γ αυτό λέω ο μεγαλύτερος σύμμαχος σου ειναι ο σύντροφος σου ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Η οικειότητα λοιπον δεν είναι και τόσο απειλητική αν εξαιρέσεις το γεγονός όιτι θα φτάσει κάποια στιγμή που θα σου λέει το ίδιο ανέκδοτο για τριακοστή φορά αλλά οκ . το θέμα είναι πώς όταν λείψουν τα ανέκδοτα και βαρεθεί ο ένας να ακούει τον άλλο, αντί να κάτσουν αν μάθουν νέα ανέκδοτα να λένε, πάνε και βρίσκουν άλλους ανθρώπους για να πουν τα ίδια ανέκδοτα.. κάπως έτσι; Ναι; το πρόβλημα είναι όμως ότι αν ξέρεις μόνο δέκα ανέκδοτα και σε κάποιον νέο να πάεις να τα πεις, επειδή μόνο λίγα ξέρεις, θα περάσει η πρώτη εντύπωση και θα σε βαρεθεί και ο άλλος.. αντί να γυρεύκεισαι ποτζεί τζιαι ποδά για νέο ακροατήριο, μάθε νέα ανέκδοτα λοιπόν και αν είναι και κανένα τσιαττιστό για να υπάρχει ενδιαφέρον με το ακροατήριο που ήδη έχεις ..
Ενός λεπτού σιγή για τα ζευγάρια που άντεξαν να κοιμούνται μαζί τριάντα και πλέον χρόνια και να μεν πνίξει ο ένας τον άλλο...
Μαρίνα Σαβεριάδου
όταν λέω πήγαμε από το δικό μου το σχολείο ήμουν εγώ και η διπλανή μου, και οι υπόλοιπες κορούδες από άλλα σχολεία από όλη την Κύπρο
περάσαμε πολλές περιπέτειες εκείνο το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αλλά σήμερα δε θα σας πω για τις περιπέτειες μας. θα σας πω για κάτι που μου έκανε εντύπωση και το θυμήθηκα πρόσφατα προχτές δηλαδή που έπρεπε να ετοιμάσω ένα κείμενο με θέμα οι καλοκαιρινές μας νύχτες
Είχαμε λοιπόν ένα δάσκαλο που ήταν υπεύθυνος της ομάδας μου "ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΕΣ" (τρομάρα μας) στην κατασκήνωση , Παφίτης, μελαχροινός, πράος και καλόψυχος. Νομίζω ήταν από τους λίγους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου που ήταν τόσο καλόψυχοι. Είναι αυτοί οι τύποι ξέρεις που σου μιλούν πάντα με ήπιο τόνο, που ότι κι αν συμβαίνει πάντα έχουν αυτό το ήρεμο χαμόγελο, που προσπαθούν να επιλύουν τις όποιες συγκρούσεις (και υπήρχαν πολλές συγκρούσεις σε μια κατασκήνωση γεμάτη πελλοέφηβες) με χιούμορ και καλή διάθεση.
Ο υπεύθυνος δάσκαλος μας λοιπόν αυτός, για την ιστορία θα τον πούμε κύριο Χ. ήταν πάντα εκεί με χαμόγελο και με την καλή του την κουβέντα και φυσικά εμείς τον λατρεύαμε σαν πατέρα.
Η κατασκήνωση μας δεν ήταν σε κατασκηνωτικό χώρο, ο χώρος ήταν στο Γυμνάσιο της Πόλης Χρυσοχούς και εμείς χωρισμένες σε ομάδες κοιμόμασταν μέσα στις τάξεις του σχολείου, τις οποίες είχαν διαμορφώσει σπρώχνοντας τα θρανία γύρω και βάζοντας σε σειρά κάτι σιδερένια κρεβάτια.
Τα απογεύματα είχαμε έξοδο. Πηγαίναμε περπατητές στη θάλασσα εκεί όπου είναι ο κατασκηνωτικός χώρος. Εκεί λοιπόν ένα απόγευμα και εγώ πάντα με την κολλητή μου είδαμε ότι ο κύριος Χ. είχε φέρει την οικογένεια του στη θάλασσα, δύο μικρά κοριτσάκια και τη γυναίκα του. Κάτσαμε και εμείς εκεί κοντά και μιλούσαμε. Τότε προσέξαμε και εγώ και η φίλη μου την γυναίκα του που θα πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα. Δύο δεκατριάχρονες λοιπόν έβλεπαν
Προσέξαμε λοιπόν ότι η κοπέλα δεν ήταν αυτό που θα έλεγε κάποιος λεπτή, ήταν μάλλον γεματούλα και όχι μόνο αυτό είχε και κάτι άσπρες γραμμές πάνω στους γοφούς της που τότε δεν ξέραμε τι ονομάζονται αλλά μετά μάθαμε ότι τις λένε ραγάδες.
Εμείς τότε ήμασταν μωρά, λεπτά, αθλούμασταν, ούτε ένα περιττό κιλό και τίποτα πάνω στο δέρμα μας. Λοιπόν σχολιάζαμε εμείς οι "τέλειες" έφηβες το πόσο χαλασμένο ήταν το σώμα και το δέρμα αυτής της κοπέλλας και μάλιστα λέγαμε καλα και δεν ντρέπεται και βάζει και μαγιώ.
Μετά προσέξαμε κάτι άλλο. Προσέξαμε τον κύριο Χ. Ο κύριος Χ. λοιπόν που ήταν μέρες μακριά από την οικογένεια του αφού ήταν στην κατασκήνωση και πρόσεχε εμάς, τώρα που τους είχε κοντά του ήταν καταχαρούμενος και φαινόταν. Δεν ξεκολλούσε από το πλάι της γυναίκας του και τη ρωτούσε αν θέλει νερό και αν θέλει φρούτο και τη φιλούσε τρυφερά και της κρατούσε το χέρι και κάθονταν δίπλα δίπλα και κοίταζαν τα κοριτσάκια τους που έπαιζαν.
Και ξαφνικά ενώ το θέμα συζήτησης ήταν το σώμα της γυναίκας αυτής, που ήταν πρωτοφανές θέαμα για εμάς, σωπάσαμε και οι δύο με τη φίλη μου και βλέπαμε αυτή την ιστορία αγάπης να εξελίσσσεται μπροστά στα μάτια μας
-Κοίταξε, λέω στη φίλη μου, πόσο την αγαπάει και μέσα μου εσκέφτουμουν μα πώς γίνεται, αφού το σώμα της είναι έτσι;
-Ναι, μου λέει εκείνη, για εκείνον δεν έχει σημασία τίποτα
Και από τότε κατάλαβα τι είναι αγάπη, για εκείνον που σε αγαπά να μην έχει σημασία τίποτα, ούτε αν δεν έχεις πια τόσο τέλειο σώμα, ούτε αν έχεις ραγάδες, και οτιδήποτε άλλο φέρνει ο χρόνος μαζί του.. είδα, ξέρω, καταλαβαίνω πια και τυχερές οι γυναίκες που έχουν συντρόφους σαν τον κύριο Χ.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι φτιαγμένοι με αυτό το υλικό που η αγάπη που έχουν να δώσουν στην οικογένεια τους είναι γεμάτη λατρεία και αφοσίωση.. τυχερός αυτός που αγαπιέται έτσι.. κύριε Χ. να σαι καλά και να τους αγαπάς πάντα ..
Συνοψίζοντας λοιπόν μια νόρμαλ γυναίκα θέλει αγάπη και λέγοντας νόρμαλ εννοώ (να μεν είναι καμιά πελλοφαλλαρισμένη , αππωμένη, που γουστάρει λούσα τζιαι λευτά τζιαι τον άντρα δούλο να της τα φέρνει) η νόρμαλ γυναίκα λοπιόν θέλει αγάπη όπως και ο νόρμαλ άντρας και τούτοι οι δύο έχουν να δώσουν έναν μεγάλο αγώνα παλεύοντας αυτό που ονομάζεται οικειότητα γιατί ο χρόνος μετρά ανάποδα και για τους δύο.
Η γυναίκα θα κάνει γέννες , θα κάνει καισαρικές, θα πέσει το στήθος, ο άντρας το πιο πιθανόν θα χάσει τα μαλλιά του, μπορεί να συνοδεύει την γυναίκα του με το μέγεθος της κοιλιάς στις εγκυμοσύνες και πολύ πιθανόν να διατηρήσει την κοιλιά του μετά που θα γεννήσει η γυναίκα. του.
Σκέφτου όμως τη στιγμή που εκείνη νιώθει χάλια, μόλις ένα μήνα μετά τη γέννα, με τις ραφές της καισαρικής να πονούν και το στήθος να είναι κρεπαρισμένο από το γάλα και τη ψυχολογία της στα πατώματα γιατί το μόνο που νιώθει είναι μια μηχανή που παράγει τροφή για ένα βρέφος και εκείνος, ναι εκείνος που ήταν το επίκρεντο της προσοχής της και τωρα΄νιώθει ο ίδιος ένα παραμελημένο μωρό και πολλές φορές δεν ξέρει καν τι ρόλο παίζει εκεί, εκείνος λοιπόν, είναι αυτός που θα την κάνει να ξανανιώσει γυναίκα.
και κάποτε θα γυρίσει ο τροχός και να είναι εκείνος ένα άθλιο κουρέλι, να έχει χάσει τη δουλειά του, να μην έχει λεφτά και δεν έχει χειρότερο πράγμα για ένα άντρα από το να μην είναι αυτοσυντήρητος και να νιώθει ότι μπορεί να προσφέρει . Γ αυτό λέω ο μεγαλύτερος σύμμαχος σου ειναι ο σύντροφος σου ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Η οικειότητα λοιπον δεν είναι και τόσο απειλητική αν εξαιρέσεις το γεγονός όιτι θα φτάσει κάποια στιγμή που θα σου λέει το ίδιο ανέκδοτο για τριακοστή φορά αλλά οκ . το θέμα είναι πώς όταν λείψουν τα ανέκδοτα και βαρεθεί ο ένας να ακούει τον άλλο, αντί να κάτσουν αν μάθουν νέα ανέκδοτα να λένε, πάνε και βρίσκουν άλλους ανθρώπους για να πουν τα ίδια ανέκδοτα.. κάπως έτσι; Ναι; το πρόβλημα είναι όμως ότι αν ξέρεις μόνο δέκα ανέκδοτα και σε κάποιον νέο να πάεις να τα πεις, επειδή μόνο λίγα ξέρεις, θα περάσει η πρώτη εντύπωση και θα σε βαρεθεί και ο άλλος.. αντί να γυρεύκεισαι ποτζεί τζιαι ποδά για νέο ακροατήριο, μάθε νέα ανέκδοτα λοιπόν και αν είναι και κανένα τσιαττιστό για να υπάρχει ενδιαφέρον με το ακροατήριο που ήδη έχεις ..
Ενός λεπτού σιγή για τα ζευγάρια που άντεξαν να κοιμούνται μαζί τριάντα και πλέον χρόνια και να μεν πνίξει ο ένας τον άλλο...
Μαρίνα Σαβεριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου