Επήα στη μανα μου σήμερα το δείλις να μου βάψει το μαλλί τζιαι να φάω. Έκαμεν ψητό τζαι κεφτέδες μια διπλή υπέρβαση για τη μάνα μου που ποττέ δεν ήταν της κουζίνας ούτε του ψητού της Κυριακής, τους τελευταίους μήνες όμως εξύπνησεν η Λωξάντρα μέσα της τζιαι θέλει να μας μαιρεύκει τες Κυριακές. Εϊπαμεν πρώτα να φάμε τζιαι μετά να βάψουμε μαλλί να με βρωμίσουμε οξιζιενέ τους κιοφτέδες. Εφάμεν τζιαι τελικά ακύρωσε μου το βάψιμο γιατί είπεν έφτασα τζιαι τα έλουσα τζιαι άμαν είναι φρεσκολουμένα δεν τα βάφεις γιατί μπαίνει το φάρμακο στους πόρους της τζεφαλής τζιαι κρούζεις (όπως άμαν ήσουν μιτσής τζιαι σου εβαλαν πετρόλαο για να ψοφήσουν οι φτείρες) το λοιπόν άφηκε με, με την ρίζα ολόασπρη τζιαι θα είμαι αύριο στη δουλειά όπως την μάγγισα στα σκυλάκια της δαλματίας ή την άλλη την ηθοποιό στο ο διάολος φορούσε Πράδα, χωρίς τα πράδα.
Τελοσπάντων μιας τζιαι ακυρώθηκε το βάψιμο εκάτσαμεν εις την αυλούδαν για το θάψιμο τζαι είμασταν όπως θκυο ράδια που παίζουν ταυτόχρονα σε διαφορετικό σταθμό γιατί η μια ελάλεν το δικό της τζιαι η άλλη απάνταν το δικό της χωρίς να έχουν σχέση τα θέματα μας , αλλά κάποια στιγμή εσυντονιστήκαμεν τζιαι εκαμαμεν τζιαι διάλογο. Η μάνα μου είναι ένα κεφάλαιο, ένα βιβλίο, ένας τόμος που μόνη της , που επερίμενα σχεδόν σαράντα χρόνια για να έχουμε τη σχέση που έχουμε τωρά. Η μάνα μου ήταν ένας άνθρωπος που εγεννήθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, από λάθος γονείς, ένας άνθρωπος που εφορτώθηκε βάρη αβάσταχτα για σειρά ετών τζιαι τούτα ούλλα τα βάρη τζιαι οι υποχρεώσεις ήταν σε πλήρη αντίθεση με την ψυσιή της. Η ψυσιή της μάνας μου ήταν κλασσική μουσική , Ελύτης τζιαι Σεφέρης, πιάνο, σαβουάρ βιβρ τζιαι Γαλλικά, τζαι εβρέθηκε σε έναν προσφυγικό συνοικισμό, σαν ένα μικροσκοπικό εύθραυστο νούφαρο περιτρυγυρισμένο από πιράνχας.
Η μάνα μου, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει και που θα μπορούσε να είχε φτάσει αν της δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώσει εκείνον όλον τον πλούτο των ονείρων της, αν βρισκόταν σε ένα πεδίο που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Δεν ξέρω γιατί ήταν φτιαγμένη, για ταξίδια, για ποίηση, σίγουρα όχι για εκείνον τον περιορισμό που έζησε, σίγουρα όχι για εκείνη την κουτσουρεμένη ζωή που έζησε. Είχε την τάση πάντα να δραπετεύει. ¨Όταν ήταν μικρή και τσακώνονταν ο παππούς με τη γιαγιά εκείνη έπαιρνε τα βιβλία της και πήγαινε στα χωράφια και διάβαζε. Και εκείνη ετσι έμαθε να επιβιώνει, δραπευτεύοντας. Δραπετέυοντας από έναν άσχημο γάμο το 1980 όταν η μέση Κύπρια έμενε παντρεμένη, εκείνη είχε την τόλμη να χωρίσε. Δραπετεύοντας μερικές φορές και από τον γονεικό της ρόλο, γιατί ήταν πολύ βαρύς για να τον αντέξει. Δραπετεύοντας από την ζωή που ήταν πολύ σκληρή για να την αντέξει, και να κλειστεί στον δικό της κόσμο. Δραπετεύοντας από σχέσεις, από ανθρώπους, σε οτιδήποτε δεν ταίριαζε στο πώς θα έπρεπε να είναι τα όνειρα της.
Συνήθως λένε ότι το παιδί ή θα γίνει ακριβώς όπως ο γονιός ή ακριβώς το αντίθετο. Και η κόρη της μάνας μου έγινε μια σκληρή ρεαλίστρια, που ήθελε να ξέρει ακριβώς τι της γίνεται , να έχει μια σταθερή δουλειά, σταθερό μισθό, να εξασφαλίζει τα προς το ζην για τα παιδιά της, να έχει πλάνο Β για το κάθε τι και να μην αφήνει κανένα όνειρο να την καδοθηγεί. Η κόρη της μάνας μου, εφτιαξε ένα πλάνο ζωής όπου πρώτα έχουν προτεραιότητα εκείνοι και μετά εκείνη, τα όνειρα τους, οι σπουδές τους, και το όνειρο, όποιο και αν είναι αυτό, να περιμενει υπομονετικά τη σειρά του όταν έρθει η ώρα του.
η κόρη της μάνας μου, έγινε μάνα της μάνας της, μάνα των παιδιών της και μάνα του εαυτού της.
Όταν είσαι παιδί ενός δραπέτη, εκείνου του ανθρώπου που ήταν τόσο πολύ κλεισμένος στον κόσμο του που περίμενες μια στιγμή διαύγειας για να συναντήσει το βλέμμα του το δικό σου, να είναι παρόν, ένα πράγμα έχεις ανάγκη. Ρίζες !! όταν έχεις επαφή με ανθρώπους το βλέμμα τους να εισχωρεί στο δικό σου και ο λόγος τους να είναι αληθινός και με νόημα, και το άγγιγμα τους αληθινό. Η αγκαλιά τους σφικτή, όχι μισοδότζι..
Ανθρώπους που δηλωνουν αγάπη πίστη και αφοσίωση μέχρι τέλους !!
Τις προάλλες στο θέατρο ήρτεν τζιαι η μαμμα μου τζιαι ο παπάς μου, αν τζιαι χωρισμένοι 38 χρόνια τωρα ήρταν τζιαι οι θκυο τους , να είναι δίπλα στην χαρά της κόρης τους.
Φευκοντας είπεν μου η μάνα μου ότι πήγεν ο παπάς μου τζιαι της είπε ευχαριστώ γιατί του έσωσεν τη ζωή στον πόλεμο. Ήταν στην δεύτερη εισβολή τζαι εκκενώναν το Βαρώσι τζιαι η μανα μου είπεν του " φκάλε τα στρατιωτικά, θα σε σκοτώσουν αν σε έβρουν με τα στρατιωτικά" Τζιαι ο παπάς μου έβαλεν ρούχα πολιτικά. Η μάνα μου του ξαναείπε, "φκάλε τζιαι τη ζώνη τη στρατιωτική" τζιαι ο παπάς μου έμεινε με το παντελόνι το τζιν χωρίς κολάνι. Τον παπά μου τον επιάσαν αιχμάλωτο, εζησε πίσω τζαι εστράφηκεν.
Ο παπάς μου ήταν που τζείνους που εζήσαν κατά τύχης τζιαι τα καταφέραν να έρτουν πίσω. ¨Οι το θέμα μου δεν είναι η εισβολή η αιχμαλωσία τζιαι η κατάληξη αν τζιαι η εισβολή τζαι ο πόλεμος ήταν ακόμα μια επιπλέον τραυματική εμπειρία που ίσως επιδείνωσε την κατάσταση μεταξύ πολλών από εμάς, τα παιδιά των γονιών της μεταπολεμικής γενιάς.
Το θέμα μου είναι, ότι εμείς, τα παιθκιά των χωρισμένων, ξεχάννουμε ή δεν εσυνειδοτοποιήσαμεν ποττέ ότι οι δικοί μας ήταν κάποτε μαζί έχουν μόνο κάτι τζιτρινισμένες φωτογραφίες του γάμου τους αλλά καμιάν ανάμνηση. Τζιαι έρκτεται μετά που σαράντα χρόνια ο παπάς σου τζιαι λαλεί σου η μάνα σου έσωσεν μου τη ζωή, τζιαι έρκεται μετά που σαράντα χρόνια ο παπάς σου τζιαι λαλεί σου, πολλά ωραίο τούτο το καπέλο που φορείς, είσιε τζιαι η μάμα σου ένα το ίδιο. τζιαι λαλείς ρε γαμώτο μου θυμάται το καπέλο που είσιεν η μάνα μου τότε; τζιαι ετσι πάεις να καταλάβεις με κάτι λέξεις ποτζεί τζιαι ποδά ότι ξέρεις, τούτοι κάποτε ερωτευτήκαν, εσμίξαν, αγαπηθήκαν.. ασχέτως τι έγινε μετά.
Δεν ξέρω γιατί σμίουν οι ανθρώποι τζαι γιατί χωρίζουν οι ανθρώποι
Αν σμίουν για λλίο για να σώσει ο ένας τη ζωή του άλλου, αν διαρκεί τόσο η αγάπη έτσι ώστε να κρατήσει εσένα ζωντανό
Αν σμίουν τόσο όσο να ενωθούν τα κύτταρα τζείνον των θκυο παράξενων ανθρώπων τζιαι να φέρουν στον κόσμο έναν τρίτο που να έσιει την παραξενιά τζιαι των θκυο τζιαι μια παρακαταθήκη σκληρή
τζείνο που ξέρω είναι ότι που το βιβλίο της ζωής τους θκιαβάζουμε που τη μέση τζιαι μετά.. περίπου που τη σελίδα που ξεκινά το δικό μας βιβλίο
Υγ Αμμα τέλειοι οι κιοφτεδες
ΜΣ τα ημερολόγια 22/7/18
Τελοσπάντων μιας τζιαι ακυρώθηκε το βάψιμο εκάτσαμεν εις την αυλούδαν για το θάψιμο τζαι είμασταν όπως θκυο ράδια που παίζουν ταυτόχρονα σε διαφορετικό σταθμό γιατί η μια ελάλεν το δικό της τζιαι η άλλη απάνταν το δικό της χωρίς να έχουν σχέση τα θέματα μας , αλλά κάποια στιγμή εσυντονιστήκαμεν τζιαι εκαμαμεν τζιαι διάλογο. Η μάνα μου είναι ένα κεφάλαιο, ένα βιβλίο, ένας τόμος που μόνη της , που επερίμενα σχεδόν σαράντα χρόνια για να έχουμε τη σχέση που έχουμε τωρά. Η μάνα μου ήταν ένας άνθρωπος που εγεννήθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, από λάθος γονείς, ένας άνθρωπος που εφορτώθηκε βάρη αβάσταχτα για σειρά ετών τζιαι τούτα ούλλα τα βάρη τζιαι οι υποχρεώσεις ήταν σε πλήρη αντίθεση με την ψυσιή της. Η ψυσιή της μάνας μου ήταν κλασσική μουσική , Ελύτης τζιαι Σεφέρης, πιάνο, σαβουάρ βιβρ τζιαι Γαλλικά, τζαι εβρέθηκε σε έναν προσφυγικό συνοικισμό, σαν ένα μικροσκοπικό εύθραυστο νούφαρο περιτρυγυρισμένο από πιράνχας.
Η μάνα μου, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει και που θα μπορούσε να είχε φτάσει αν της δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώσει εκείνον όλον τον πλούτο των ονείρων της, αν βρισκόταν σε ένα πεδίο που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Δεν ξέρω γιατί ήταν φτιαγμένη, για ταξίδια, για ποίηση, σίγουρα όχι για εκείνον τον περιορισμό που έζησε, σίγουρα όχι για εκείνη την κουτσουρεμένη ζωή που έζησε. Είχε την τάση πάντα να δραπετεύει. ¨Όταν ήταν μικρή και τσακώνονταν ο παππούς με τη γιαγιά εκείνη έπαιρνε τα βιβλία της και πήγαινε στα χωράφια και διάβαζε. Και εκείνη ετσι έμαθε να επιβιώνει, δραπευτεύοντας. Δραπετέυοντας από έναν άσχημο γάμο το 1980 όταν η μέση Κύπρια έμενε παντρεμένη, εκείνη είχε την τόλμη να χωρίσε. Δραπετεύοντας μερικές φορές και από τον γονεικό της ρόλο, γιατί ήταν πολύ βαρύς για να τον αντέξει. Δραπετεύοντας από την ζωή που ήταν πολύ σκληρή για να την αντέξει, και να κλειστεί στον δικό της κόσμο. Δραπετεύοντας από σχέσεις, από ανθρώπους, σε οτιδήποτε δεν ταίριαζε στο πώς θα έπρεπε να είναι τα όνειρα της.
Συνήθως λένε ότι το παιδί ή θα γίνει ακριβώς όπως ο γονιός ή ακριβώς το αντίθετο. Και η κόρη της μάνας μου έγινε μια σκληρή ρεαλίστρια, που ήθελε να ξέρει ακριβώς τι της γίνεται , να έχει μια σταθερή δουλειά, σταθερό μισθό, να εξασφαλίζει τα προς το ζην για τα παιδιά της, να έχει πλάνο Β για το κάθε τι και να μην αφήνει κανένα όνειρο να την καδοθηγεί. Η κόρη της μάνας μου, εφτιαξε ένα πλάνο ζωής όπου πρώτα έχουν προτεραιότητα εκείνοι και μετά εκείνη, τα όνειρα τους, οι σπουδές τους, και το όνειρο, όποιο και αν είναι αυτό, να περιμενει υπομονετικά τη σειρά του όταν έρθει η ώρα του.
η κόρη της μάνας μου, έγινε μάνα της μάνας της, μάνα των παιδιών της και μάνα του εαυτού της.
Όταν είσαι παιδί ενός δραπέτη, εκείνου του ανθρώπου που ήταν τόσο πολύ κλεισμένος στον κόσμο του που περίμενες μια στιγμή διαύγειας για να συναντήσει το βλέμμα του το δικό σου, να είναι παρόν, ένα πράγμα έχεις ανάγκη. Ρίζες !! όταν έχεις επαφή με ανθρώπους το βλέμμα τους να εισχωρεί στο δικό σου και ο λόγος τους να είναι αληθινός και με νόημα, και το άγγιγμα τους αληθινό. Η αγκαλιά τους σφικτή, όχι μισοδότζι..
Ανθρώπους που δηλωνουν αγάπη πίστη και αφοσίωση μέχρι τέλους !!
Τις προάλλες στο θέατρο ήρτεν τζιαι η μαμμα μου τζιαι ο παπάς μου, αν τζιαι χωρισμένοι 38 χρόνια τωρα ήρταν τζιαι οι θκυο τους , να είναι δίπλα στην χαρά της κόρης τους.
Φευκοντας είπεν μου η μάνα μου ότι πήγεν ο παπάς μου τζιαι της είπε ευχαριστώ γιατί του έσωσεν τη ζωή στον πόλεμο. Ήταν στην δεύτερη εισβολή τζαι εκκενώναν το Βαρώσι τζιαι η μανα μου είπεν του " φκάλε τα στρατιωτικά, θα σε σκοτώσουν αν σε έβρουν με τα στρατιωτικά" Τζιαι ο παπάς μου έβαλεν ρούχα πολιτικά. Η μάνα μου του ξαναείπε, "φκάλε τζιαι τη ζώνη τη στρατιωτική" τζιαι ο παπάς μου έμεινε με το παντελόνι το τζιν χωρίς κολάνι. Τον παπά μου τον επιάσαν αιχμάλωτο, εζησε πίσω τζαι εστράφηκεν.
Ο παπάς μου ήταν που τζείνους που εζήσαν κατά τύχης τζιαι τα καταφέραν να έρτουν πίσω. ¨Οι το θέμα μου δεν είναι η εισβολή η αιχμαλωσία τζιαι η κατάληξη αν τζιαι η εισβολή τζαι ο πόλεμος ήταν ακόμα μια επιπλέον τραυματική εμπειρία που ίσως επιδείνωσε την κατάσταση μεταξύ πολλών από εμάς, τα παιδιά των γονιών της μεταπολεμικής γενιάς.
Το θέμα μου είναι, ότι εμείς, τα παιθκιά των χωρισμένων, ξεχάννουμε ή δεν εσυνειδοτοποιήσαμεν ποττέ ότι οι δικοί μας ήταν κάποτε μαζί έχουν μόνο κάτι τζιτρινισμένες φωτογραφίες του γάμου τους αλλά καμιάν ανάμνηση. Τζιαι έρκτεται μετά που σαράντα χρόνια ο παπάς σου τζιαι λαλεί σου η μάνα σου έσωσεν μου τη ζωή, τζιαι έρκεται μετά που σαράντα χρόνια ο παπάς σου τζιαι λαλεί σου, πολλά ωραίο τούτο το καπέλο που φορείς, είσιε τζιαι η μάμα σου ένα το ίδιο. τζιαι λαλείς ρε γαμώτο μου θυμάται το καπέλο που είσιεν η μάνα μου τότε; τζιαι ετσι πάεις να καταλάβεις με κάτι λέξεις ποτζεί τζιαι ποδά ότι ξέρεις, τούτοι κάποτε ερωτευτήκαν, εσμίξαν, αγαπηθήκαν.. ασχέτως τι έγινε μετά.
Δεν ξέρω γιατί σμίουν οι ανθρώποι τζαι γιατί χωρίζουν οι ανθρώποι
Αν σμίουν για λλίο για να σώσει ο ένας τη ζωή του άλλου, αν διαρκεί τόσο η αγάπη έτσι ώστε να κρατήσει εσένα ζωντανό
Αν σμίουν τόσο όσο να ενωθούν τα κύτταρα τζείνον των θκυο παράξενων ανθρώπων τζιαι να φέρουν στον κόσμο έναν τρίτο που να έσιει την παραξενιά τζιαι των θκυο τζιαι μια παρακαταθήκη σκληρή
τζείνο που ξέρω είναι ότι που το βιβλίο της ζωής τους θκιαβάζουμε που τη μέση τζιαι μετά.. περίπου που τη σελίδα που ξεκινά το δικό μας βιβλίο
Υγ Αμμα τέλειοι οι κιοφτεδες
ΜΣ τα ημερολόγια 22/7/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου