Mind games

 

Του έστειλε μήνυμα στο κινητό μια φωτογραφία με το σβέρκο της σημαδεμένο, μελανιασμένο, ένα σημάδι όπως τότε, όπως αυτό που της έκανε εκείνος την πρώτη νύχτα που έκαναν έρωτα.

Σημείωση συγγραφέα (Α στο διάολο, δε μου αρέσει αυτή η φράση, δεν τους ταιριάζει, πολύ ασήμαντη για να περιγράψει αυτό που έκαναν. Λες και λέμε ψήνουμε σούπα, ή κάνουμε εργόχειρο. Τι στο διάολο σημαίνει έκαναν έρωτα; Βλακείες. Δεν έκαναν έρωτα, πόλεμο έκαναν, η μάχη των τιτάνων με πολλαπλούς οργασμούς.)

Σε λίγα δευτερόλεπτα ήρθε η απάντηση στο κινητό της

-          What the fuck is this?

-          Μου είπες όταν βρω κάποιον που θα μου κάνει σημάδια να σου στείλω φωτογραφίες. Και εγώ το ξέρεις πάντα κάνω ότι πεις.

-          Bullshit

-          Τι εννοείς

-          Lies

-          Πώς μπορείς να ξέρεις

-          You are a lying horny little bitch

-          Ωπα πήρα προαγωγή Την προηγούμενη φορά ήμουν σκέτο horny little bitch

-          Where are you now

-          Home

-          I m coming over

-          Δε ρώτησες αν μπορώ να σε υποδεχτώ. Περιμένω κόσμο

-          Bullshit. I said I’ m coming over

Σε δέκα λεπτά το αυτοκίνητο ήταν σταθμευμένο έξω από το σπίτι.  Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, σαφώς εκνευρισμένος αλλά προσπαθώντας να φαίνεται ψύχραιμος.  Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα πριν την χτυπήσει και στάθηκε δύο βήματα πιο μέσα.  Εκείνος μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι της, έσπρωξε την πόρτα με το πόδι του και την έκλεισε κλωτσώντας την.  Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάζει άγρια και να ανασαίνει βαριά. Εκείνη έμεινε  ακίνητη κοιτάζοντας τον στα μάτια. Φορούσε την λευκή σατέν της ρόμπα και από μέσα ήταν εντελώς γυμνή.

 -Γιατί είσαι ντυμένη έτσι; Ή μάλλον γιατί είσαι γδυμένη έτσι; ρώτησε οργισμένος

- Περιμένω τον εραστή μου και ήθελα να είμαι όσο πιο έτοιμη γίνεται, τον ειρωνεύτηκε

Πλησίασε προς το μέρος της, την πήρε από χέρι και την τράβηξε προς το μέρος του.  Την οδήγησε  προς τον τοίχο, την γύρισε και την έσπρωξε πιέζοντας τα στήθη της προς τον τοίχο. Με το δεξί του χέρι, κράτησε τα μαλλιά της σε κοτσίδα και τράβηξε γυρνώντας το κεφάλι της στο πλάι. Τράβηξε τη ρόμπα να πέσει κάτω από τον αριστερό της ώμο. Μετά τράβηξε το κεφάλι της στα αριστερά και έλεγξε τον δεξί της ώμο. Άφησε μια ανάσα ανακούφισης και χαλάρωσε το κράτημα του

-          I was right, είπε

-          You are always right

-          You are a lying little horny bitch είπε και την γύρισε προς το μέρος του.

-          Not so little baby. Είμαι 1,70 επιμένεις να μου μιλάς λες και είμαι χόμπιτ

-          Γιατί μου είπες ψέματα παλιοκόριτσο;

-          Για το σημάδι;

-          Ναι.

-          Έλεγξες καλά, δεν έχει τίποτα;

-          Αν είχες σημάδι και δεν ήταν δικό μου δεν θα μιλούσαμε τώρα. Γιατί είπες ψέματα;

-          Για να ζηλέψεις και να με τιμωρήσεις

-          Πήγαινε στο δωμάτιο σου

-          Και εσύ;

-          Να μην το πω δεύτερη φορά.

Εκείνη έκανε αυτό που της είπε. Ανέβηκε τα σκαλιά για να ανέβει στον πάνω όροφο μπήκε στο δωμάτιο της και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Άκουσε την εξώπορτα να κλείνει με κρότο.

Προχώρησε στο αυτοκίνητο του χωρίς να κοιτάξει προς το παράθυρο.  Μπήκε στο αυτοκίνητο, οδήγησε μέχρι τη στροφή και σταμάτησε. 

Εκείνη με το πρόσωπο κολλημένο στο παγωμένο γυαλί έμεινε να κοιτάζει το μικρό λευκό βαν σταματημένο στη γωνία. Ακούστηκε ο ήχος από εισερχόμενο μήνυμα στο κινητό.   

-          -Όταν θέλεις τόσο πολύ την τιμωρία, τότε η τιμωρία σου θα είναι να μη σε τιμωρήσω. Κατάλαβες;

Και εκείνη έγραψε

-      Δεν ήθελα ποτέ να με τιμωρήσεις. Ήθελα να σου αποδείξω ότι ακόμα με γουστάρεις παλιοστριμμένε.  Με έστειλες στο διάολο γιατί δεν υπέκυπτα στον έλεγχο σου και όμως να που ακόμα ζηλεύεις και ακόμα με θεωρείς δική σου. Τελικά ποιος τιμωρεί ποιον; 

Es  Η τιμωρία σου είναι ότι στερείσαι την απόλαυση του να με αγγίζεις γιατί το να έχεις τον έλεγχο ήταν πιο σημαντικό από εμένα και ήθελες εμένα και με ήθελες πολύ και το ήξερες και αυτό σημαίνει ότι θα έχανες τον έλεγχο.

Πάτησε - αποστολή

σε λίγο ήρθε άλλο εισερχόμενο μήνυμα

-          Πήγαινε πηδήξου Άλις

Σημείωση συγγραφέα (την αποκαλεί Άλις για να την νευριάσει, όπως τότε που την αποκάλεσε χαζή, γενικά οτιδήποτε μπορεί να την πειράζει πληγώσει, ιντριγκάρει, να την κάνει να αντιδράσει. Εκείνη όμως πλέον ξέρει γιατί το κάνει και απλά γελά όπως γελά κάποιος μεγάλο με τα καπρίτσια ενός κακομαθημένου μωρού που χτυπιέται μέχρι να γίνει το δικό του. Το να απαντάς με την απάθεια σου σε κάποιον που γουστάρει να σε ιντριγκάρει είναι μια ας πούμε καλή κίνηση. Πώς απαντάς λοιπόν στο πήγαινε πηδήξου Άλις, όταν δε σε λένε καν Άλις και όταν αυτός που σε στέλνει να πηδηχτείς είναι αυτός που γουστάρεις τρελά; Δεν απαντάς καθόλου)

Φόρεσε το μπλε της τζιν, ένα άσπρο φανελάκι και παπούτσια αθλητικά. Κατέβηκε τη σκάλα, πήρε τα κλειδιά από το τραπεζάκι και μπήκε στο αυτοκίνητο. Πέρασε δίπλα από το λευκό βαν που ήταν ακόμα σταματημένο στη γωνία και εκείνος στο κάθισμα του οδηγού κρατώντας το κινητό του, περιμένοντας την απάντηση της στο τελευταίο του μήνυμα που δεν θα ερχόταν ποτέ. 

το μαύρο αυτοκίνητο πέρασε αργά δίπλα από το λευκό βαν και κανένας δεν γύρισε να κοιτάξει τον άλλο

Το μαύρο αυτοκίνητο προχώρησε και εκείνος σήκωσε τα μάτια και το κοίταξε να απομακρύνεται

κοίταξε ξανά το κινητό του

καμιά απάντηση

Της έδωσε χρόνο να συμμορφωθεί, να δεχτεί τους όρους του, περίμενε μήπως της ήταν τόσο απαραίτητος που δε θα μπορούσε χωρίς εκείνον, ειχε μάθει τις αδυναμίες της, είχε βρει τα κουμπιά της, της έδωσε τους καλύτερους οργασμούς που είχε ποτέ και την τύλιγε σιγά σιγά στον ιστό του. Εκείνη όμως τα απαρνήθηκε όλα και του δάγκωσε το χέρι, του έσπασε το εγώ και τον γελοιοποίησε όταν του είπε όχι, μόλις κατάλαβε την παγίδα που της έστηνε.  Η Άλις δε δέχτηκε το νέο της όνομα ούτε την νέα της ταυτότητα. Παρέμεινε η ίδια ξεροκέφαλη, αλαζονική, εγωίστρια, διαολεμένα έξυπνη, σχεδόν όσο και εκείνος.  

Στο τρίτο ραντεβού της έμαθε το αγαπημένο του παιχνίδι, ένα παιχνίδι με νούμερα, στο πρώτο παιχνίδι την κέρδισε εκεινος. Εκείνη παρακολουθούσε προσεχτικά, μάθαινε εύκολα, μάθαινε γρήγορα, και μπορούσε να υπολογίσει από πριν τις επόμενες κινήσεις. Στο επόμενο παιχνίδι κέρδισε εκείνη.

Σημείωση συγγραφέα.  

Σε κάθε ιστορία υπάρχει εκείνος που νομίζει ό,τι κάνει παιχνίδι, εκείνος που κάνει τον άλλο να πιστέψει ό,τι κάνει παιχνίδι και  ο παρατηρητής , εκείνος που την ώρα που παίζεται το παιχνίδι παρατηρεί τους παίχτες.  Εκείνος που είναι στο τέλος κερδισμένος είναι ο/η συγγραφέας γιατί τα πάντα είναι μια αφορμή για μια καινούρια ιστορία όπου θα παίξουν την επόμενη παρτίδα, εκείνος που θα γράφει την ιστορία και εκείνος που θα την διαβάζει.   Ποτέ δεν είχε τόση σημασία η ιστορία αυτή καθ' αυτή, σημασία έχει να είσαι εσύ που θα δώσεις στον εαυτό σου κάτι τόσο σημαντικό έτσι ώστε να έχεις τη δύναμη και να είσαι σε θέση να απαρνηθείς το κάθε υποζύγιο και σωματικά και πνευματικά και να παραμένεις   ελεύθερος να βιώνεις τις δικές σου ιστορίες, είτε είσαι συγγραφέας είτε όχι. 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-           

-           

 

κηδεία

 

Είναι η κηδεία του θείου σήμερα.  Δύσκολη μέρα, παράξενη, είμαι στο γραφείο αλλά δεν έχω όρεξη να δουλέψω άλλο.

Δεν νιώθω όμορφη νιώθω θλιβερή και μουδιασμένη και βαθιά ανεπιθύμητη.

Είναι από εκείνες τις ημέρες που σου λείπει περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες εκείνος ο δικός σου άνθρωπος. Εκείνος που θα μπορούσε να σου δώσει δύναμη, να είναι δίπλα σου, να κρατήσει εκείνος στο τιμόνι και να κάτσεις στη θέση του συνοδηγού και να έχεις την πολυτέλεια να βιώσεις τα συναισθήματα σου. Αλλά αυτή η πολυτέλεια μου έχει αφαιρεθεί εδώ και καιρό.  Μου αφαιρέθηκε όταν μου δόθηκε αυτός ο ρόλος που έπρεπε όλα να τα αναλάβω εγώ.

Νιώθω αυτή την πίκρα να εξαπλώνεται στο σώμα μου και να με παραλύει και μόνο εγώ μπορώ να κόψω τις φλέβες μου και να ρουφήξω τούτο το φαρμάκι και να το φτύσω. Ξέροντας ό,τι και πάλι μετά από μέρες ή μήνες και πάλι θα αναπαραχθεί.  Τόσα χρόνια κάνω τη διαδικασία αυτή που έμαθα πότε φούλαρα και πότε είναι η ώρα να θεραπευτώ.  Ήξερα και ποια ήταν η θεραπεία αλλά μέχρι τότε πρέπει να το κάνω και αυτό για μένα όπως και όλα τα άλλα. Κρατιέμαι από παλιές αγάπες, κρατιέμαι από όμορφες αναμνήσεις, κρατιέμαι από τις πιθανότητες να έρθει κάτι όμορφο και πάλι στο μέλλον.

Αλλά ποτέ δεν θα απαντηθεί εκείνο το γιατί,

 

Πριν λίγες νύχτες είδα όνειρο τον Α. Καθόταν στην μπλε πολυθρόνα και εγώ καθόμουν στα γόνατα του.  Έβαλε τα δάχτυλα του στο σώμα μου και μετά τα έφερε στην μύτη του και τα μυρίστηκε και έκανε ένα μορφασμό παράξενο σάμπως και δεν του άρεσε η μυρωδιά μου. Εγώ νευρίασα και σηκώθηκα από τα γόνατα του και πήγα στο διπλανό δωμάτιο.  Μετά μου πέρασε και ήρθα και πάλι πίσω. Ο συγκεκριμένος ποτέ δεν με έκανε να νιώσω έτσι, το μυαλό μου  έκανε σενάρια άσχετα. 

 

Πέρασαν όμως εποχές που ήμουν με κάποιον που ένιωθα ό,τι με αηδίαζε και είναι το χειρότερο που μπορεί να σε κάνει κάποιος να νιώσεις.

Τη ζημιά που σου κάνει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πρόβλημα με τον εαυτό του και αυτό το πρόβλημα το μεταθέτει σε εσένα, ένας άνθρωπος που είναι αντι-ερωτικός και προσπαθεί να δικαιολογήσει την απέχθεια του αντικειμενοποιώντας σε ως εκπρόσωπο αυτού του οποίου απεχθάνεται. Πώς λίγο λίγο μετά από την αργή και σταθερή καθημερινή απόρριψη σου εκπληρώνεις τις «κατηγορίες» της απόρριψης και μετατρέπεσαι σε ένα ον χωρίς σεξουαλικότητα, χωρίς λίμπιντο, χωρίς αυτό-αγάπη, χωρίς αυτό-φροντίδα, χωρίς καμιά όρεξη για να  εκπληρώσεις τις βαθύτερες σου επιθυμίες αφού την μια μετά την άλλη τις καταργείς για το χατήρι της συνέχισης μιας σχέσης που σιγά σιγά σε σκοτώνει.

 

Σου λέει σ’ αγαπώ αλλά δε σ΄αγαπάει γι’ αυτό που είσαι. Γιατί είσαι γεννημένος για να φτάσεις ψηλά σαν δέντρο που είσαι αλλά εκείνος σε θέλει καλουπωμένο και σε κόβει κάθε μέρα λίγο εδώ και λίγο εκεί και για να είσαι όμορφο δε, μπονζάι δε να σε έχει στην γωνιά να σε καμαρώνει. Σ’ αγαπάει αλλά κρυφά σε αηδιάζει και για να πηδήξει θέλει να σε πλύνει από πάνω ως κάτω με μπετατίνες, να γίνεις μπλε και κίτρινη να μην μυρίζεις γυναίκα.  Να είσαι αποτριχωμένη, κι άμα σε κοντέψει και κάτι δεν του αρέσει με το μάτι θα σε ζυγίσει λες και είσαι κομμάτι κρέας κρεμασμένο στο τσιγκέλι, με κριτικό μάτι, με σκέψη και σύνεση και στο τέλος θα αποφασίσει ό,τι σήμερα δε θα σε πάρει. Και άντε μετά να φύγεις από την ψυχή σου αυτήν την ρετσινιά. Ό,τι δεν είσαι αρκετά όμορφη, αρκετά ποθητή, αρκετά γυναίκα.

 

Αλλά πέρασαν τα χρόνια και είπες να δώσεις τέλος σ αυτόν τον σαδισμό και έφυγες.  Έμειναν εκεί οι λέξεις, τα βλέμματα απόρριψης, τα σκουντήματα, οι τσακωμοί, τα γιατί.  Ο απόηχος μιας δήθεν αγάπης που ήταν μια παρωδία.

 

Και μετά ήρθε ο πόθος και σου έδειξε το πρόσωπο του.  Υπήρχε στις πέτρες και στα κύματα, στα πίσω καθίσματα των  γεμάτων ανάσες αυτοκινήτων, στο γέλιο, στα ξύλινα σκαλιά και στο βλέμμα του, όταν είσαστε γυμνοί, όταν είσαστε ντυμένοι και όταν κρατούσατε μόνο τα χέρια.

 

Όταν ένας άντρας σε ποθεί τότε ναι ανθίζεις. Τότε νοιάζεσαι, τότε γίνεσαι γυναίκα, πιο γυναίκα από πριν, αλλάζει και η μυρωδιά σου και η στάση του σώματος σου, η επιδερμίδα σου και τα πάντα.  

happy woman's day

Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας

H μάνα , η ηρωίδα, η εργαζόμενη, η κόρη, η φίλη , η υποταγή

οι ρόλοι της ; Που είναι ακριβώς η γυναίκα ;

Γυναίκα και γυναικεία σεξουαλικότητα

Τι σημαίνει ακριβώς γυναίκα

Αν γυναίκα καθορίζεται από το "φύλο της" και το σεξουαλικό της όργανο, την μήτρα της και την ικανότητα της να γεννά, την υποχρέωση από την φύση της να υποφέρει πόνους κάθε μήνα από τα 12-13 μέχρι και τα 40 ή πενήντα

Σου είπαν έγινες γυναίκα όταν είδες το αίμα να κυλά από τα σκέλια σου για πρώτη φορά και σου έδωσαν ένα χαστούχι, και ένα μικρό ποτήρι κρασί για να το γιορτάσεις, έτσι όπως ήταν το έθιμο

Μετά σου είπαν να προσέχεις την "παρθενία" σου, να την φυλάς σαν κόρη οφθαλμού και ό,τι αναμένεται να αιμορραγήσεις και πάλι την πρώτη φορά που θα κάνεις σεξ

Οι θρησκείες και η κοινωνία καταπίεσαν και καταπιέζουν μέχρι και σήμερα εκείνο που σε κάνει γυναίκα. Την γυναικεία σεξουαλικότητα, αντικειμενοποιήθηκε η θηλυκότητα και έγινε αντικείμενο και αυτό προς βρώση και προιόν.

Και μετά έγινες σεξουαλικά ενεργή και είτε ήσουν με κάποιον που δεν ήξερε, δεν τον ένοιαζε δεν είχε ούτε και ο ίδιος ιδέα τι πάει να πει γυναικείος οργασμός, ούτε καν ήξερε αν αυτό έπρεπε να συμβαίνει και στην γυναίκα.

Ή με κάποιον άλλο που "νοιαζόταν" και νοιαζόταν τόσο πολύ που η πρώτη του ερώτηση μετά την πράξη ήταν "ετέλειωσες"; με πραγματικό ή προσποιητό ενδιαφέρον. Και φτάσαμε στο 2023 να παρακολουθούμε κάποιον να μιλά με μικρόφωνο στο κοινό και να σχολιάζει για την γυναιικεία σεξουαλικότητα και να λέει με χιούμορ "εσείς οι Κυπραίες αρκείτε να τελειώσετε" λες και είναι και αυτό ένας ακόμα αγώνας δρόμου κατά τον οποίο πρέπει να αποδώσει η γυναίκα καλά. Τούτο είναι δηλαδή η ερωτική πράξη, μια πράξη ανταπόδωσης όπου ο ένας πρέπει να "τελειώσει" τον άλλο και ο άλλος να του πει μπράβο;

Αν δούμε την σεξουαλικότητα από την ορθή προσέγγιση πρέπει να σπάσουμε τις εντολές και τις προκαταλήψεις των προηγούμενων πολλών γενεών όπου το σεξ ήταν κάτι κακό και κάτι που έπρεπε να γίνεται μόνο για την αναπαραγωγή.

Πρέπει να το εναγκαλίσουμε στην πραγματική του φύση και διάσταση. Δεν είναι το σώμα σου το δώρο που θα προσφέρεις σε κάποιον άλλο, είναι η ηδονή που παράγεται μέσα στο σώμα σου το δώρο που σου προσφέρει το ίδιο σου το σώμα. Είναι μια ικανότητα που παράγεται από τις ορμόνες, από το δέρμα και από τις νευρικές απολήξεις, τον εγκέφαλο το όνειρο και την φαντασία. Είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει να νιώσει από όμορφα μέχρι και εκστασιακά και εν τέλει και συμπληρωματικά να γίνει και το μέσο όπου θα γεννηθεί μια νέα ζωή.

Η σεξουαλικότητα είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος είτε άντρας είτε γυναίκα πρέπει να αποδεχτεί πρώτα και να εξερευνήσει πρώτα με τον εαυτό του, δίνοντας αγάπη στον εαυτό του, ο οποίος εαυτός σου είναι η νόηση ή ψυχή ή πνέυμα που κατοικεί και φιλοξενείται από ένα σώμα και αυτό το σώμα πρέπει και να το ευχαριστείς που σε φιλοξενεί αλλά και να του δίνεις τα σωστά μηνύματα. Ενα σώμα λοιπόν που σε υπηρετεί με την αναπνοή και με το περπάτημα και με την πέψη και όλες τις άλλες του τις λειτουργίες, έχει και μια άλλη λειτουργία και αυτή είναι να σου δίνει απόλαυση.

Είναι το δώρο που σου κάνει εσένα το σώμα σου, δεν είναι το δώρο που θα κάνει κάποιος άλλος έξω από εσένα για εσένα. Τα κουμπιά είναι πάντα εκεί, απλά θα τύχει να επιτρέψεις σε κάποιον άλλο, να πατήσει αυτά τα κουμπιά. Δε θα έρθει κανένας να σε διδάξει, να σε μάθει, να σε καθοδηγήσει, κλπ

Αφήστε λοιπόν στην άκρη τα χρονόμετρα και τις ερωτήσεις τύπου "ετέλειωσες" Ο ερωτισμός αντιπροσωπεύει την ίδια την στάση ζωής και η ζωή είναι εδώ και τώρα χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να μηδενίζεις, να αδειάζεις, να αποβάλλεις την οποιαδήποτε ανάγκη "καλής απόδοσης" και εφόσον είσαι με έναν σύντροφο, να το θεωρείς ως μια ευκαιρία δύο ανθρώπων να κάνουν ένα ταξίδι μαζί, ένα ταξίδι στο οποίο θα έρθουν σε επαφή σωματικά αλλά μέσω αυτού θα επικοινωνήσουν σε πολλαπλά επίπεδα αφού πρώτα απενεργοποιήσουν τον εγκέφαλο τους. Χωρίς να έχεις έγνοια πότε θα ξεκινήσεις, πόση ώρα θα πάρει και σε πόση ώρα θα "τελειώσεις" αν "τελειώσει" ο άλλος ή εσύ και άλλοι τέτοιοι ψυχαναγκασμοί.

Ειναι μια συνθήκη όπου δύο ανθρώποι που είναι καλά με τον εαυτό τους και νιώθουν όμορφα και χαρούμενοι και ό,τι ελκύονται ο ένας με τον άλλο θέλουν να νιώσουν ομορφότερα μαζί. Είναι η ανάγκη την "σύνδεσης" δύο ανθρώπων όπου βιώνουν στην καθημερινότητα τους σκοτούρες και κούραση και προβλήματα και λύπες αλλά βρίσκουν ένα καταφύγιο ο ένας με τον άλλο, να τριπάρουν για λίγο και να δραπετεύσουν κάπου μακριά οι δυο τους, να φορτίσουν ενεργειακά ο ένας τον άλλο για να επιστρέψουν μετά δυνατότεροι να δώσουν τις μάχες τους.

Η διατήρηση μιας καλής σεξουαλικής ζωής σας βοηθά να διατηρήσετε έναν υγιή δεσμό με τον/την σύντροφό σας. Μια καλή σεξουαλική ζωή βοηθά πρωτίστως να έχετε έναν υγιή δεσμό με τον εαυτό σας.

Οπότε που καταλήγουμε αγαπητού μου εορτάζουσα γυναίκα

Ό,τι γιορτάζεις και μπορείς να γιορτάζεις κάθε μέρα για αυτήν την υπέροχη μηχανή που ονομάζεται σώμα σου και δεν ήρθες σε αυτόν τον κόσμο για να υποφέρεις τις μέρες πόνου σου, αλλά δικαιούσαι να απολαύσεις και τις άλλες τις όμορφες μέρες, που αλλάζουν οι ορμόνες και ανθίζουν τα λουλούδια και τσιτώνει το δέρμα και γυαλίζει το μαλλί και ροδοκοκκινίζει το πρόσωπο και νιώθεις εκείνατα άλλα συναισθήματα, όποτε θέλεις, όσο συχνά θέλεις και για όσο θέλεις και αυτό είναι όμορφο και αυτό είναι υπέροχο.

Γιατί η γυναίκα είναι η σελήνη και σαν σελήνη γεμίζει και αδειάζει, είναι η πλημμυρίδα και η άμπωτη, το γέλιο και το κλάμα της, το ξέσπασμα και η αναγέννηση της κάθε φορά που αποβάλλει κάθε τι νεκρό. Η γυναίκα είναι ο κύκλος, η ιέρεια του εαυτού της και των μυστηρίων που επισυμβαίνουν μέσα της. Η γυναίκα είναι τα υγρά της, το δάκρυ το αίμα της, το γάλα της και οι οργασμοί της.

Να ζήσουμε γυναίκες αγαπώντας το κάθε κύτταρο μας και την κάθε μας στιγμή

Μαρίνα Σαβεριάδου

Συνάντηση με μια από τις αδελφές ψυχές μου

 

Έχει μέρες που ήθελα να καταγράψω αυτήν την συνάντηση που με τόση μαεστρία ενορχήστρωσε το σύμπαν. Το σύμπαν με το οποίο πλέον είμαστε συν-εργοί και αυτό το κατάλαβα όταν συνειδητοποίησα ότι το σύμπαν είμαι εγώ και η νόηση είναι μία. Για πολλές μέρες τον σκεφτόμουν και ήθελα να τον δω. Και μετά το σύμπαν μου έκλεισε το μάτι. Σχόλασα στις 3 όπως πάντα και πήγα στην συνεδρίαση του Δήμου για το θέμα του δάσους και μετά που ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση αντί να πάω απευθείας σπίτι επέστρεψα στην μακαρίου για να πάω στον φούρνο να πάρω κάτι να φάω.  Στάθμευσα το αυτοκίνητο και κατέβηκα στον φούρνο, πήρα φαί, πλήρωσα και βγήκα έξω να πάω στο αυτοκίνητο μου. Άκουσα μια αντρική φωνή να μου φωνάζει το όνομα μου «Μαρίνα» . Κοντοστάθηκα. Γύρισα προς το μέρος του και τον είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είχα δει μόνο φωτογραφίες του στο φέισμπουκ αλλά κατάλαβα αμέσως ποιος είναι.  Πάγωσα, ένιωσα αυτό που λένε πεταλούδες στο στομάχι ή δεν ξέρω αν ήταν κανένα άλλο έντομο, και με έπασε αμέσως ταχυπαλμία. «Δεν με κατάλαβες» είπε εκείνος. Σε κατάλαβα είπα εγω «Είσαι ο ..»

Προχώρησα προς το μέρος του και δώσαμε τα χέρια για μια χειραψία. Και κοίταξα για πρώτη φορά τα μάτια του, τα πιο υπέροχα μάτια που είδα ποτέ. Θυμάμαι τι είπαμε αλλά δεν έχει σημασία, ήταν κουβέντες για εμάς και για άσχετα και κάτι χαζά αστεία που προσπαθούσα να κάνω εγώ και το όνομα της γάτας του.

Κυρίως καταγράφω την οικειότητα που ένιωσα αμέσως δίπλα του,  το ότι του μιλούσα και στεκόμουν σε μια απόσταση αναπνοής νιώθοντας πως το ήξερα πολλά χρόνια ή πολλές ζωές και πως ένιωθα μια ανάγκη να μπω στην αγκαλιά του, παρόλο ό,τι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα. Στεκόμασταν και φυσούσε ο κρύος αέρας αλλά κανένας από τους δύο μας δεν φαινόταν να βιάζεται να φύγει.  Είναι κάτι υπάρξεις που δεν θέλεις να απομακρυνθείς από δίπλα τους, νιώθεις όπως νιώθεις όταν κάθεσαι δίπλα από το τζάκι και απλώνεις τα χέρια στη φωτιά και ζεσταίνεσαι και αν κάνεις λίγα βήματα μακριά νιώθεις και πάλι το κρύο. Αυτό ένιωσα για εκείνον, μια ζεστασιά και μια θαλπωρή και ένα ενεργειακό δεσμό που ενεργοποιήθηκε μόλις ενωθήκαμε και πάλι στο τρισδιάστατο πεδίο.  Σου υπενθυμίζω ό,τι τον έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου.  Αλλά εκείνα που ένιωθα δεν εξηγούνταν με τις πέντε αισθήσεις. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με τα μάτια της ψυχής, δεν κοιτάς πια ούτε το ανάστημα, ούτε το σώμα αν είναι αθλητικό, ούτε αν σου αρέσει σαν τον ρόλο τον οποίο έχει ενδυθεί. Αυτό που νιώθει η ψυχή είναι ότι εκείνη η ψυχή η οποία φιλοξενείται από εκείνο το σώμα, δίπλα της νιώθεις ασφάλεια, ανακούφιση, οικειότητα. Αυτό που νιώθεις είναι πρώτον αυτήν την άμεση αναγνώριση και δεύτερον μέσα σου χαμογελάς γιατί ξέρεις πολύ καλά ό,τι αυτή η συνάντηση φαίνεται μεν τυχαία αλλά τυχαία δεν είναι, είναι προσεχτικά ενορχηστρωμένη από την ανώτερη δύναμη που το οργάνωσε αυτοί οι δύο, να βρεθούν στον ίδιο χώρο, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και στο ίδιο σημείο για να συναντηθούν. Θα με ρωτήσεις το γιατί να γίνει αυτό και θα σου απαντήσω. Είναι για να είναι αυτοί οι δύο κάποτε μαζί, να ζήσουν ένα μεγάλο ρομαντικό έρωτα; Θα σου απαντούσα ό,τι θα υπήρχε σαν πιθανότητα αλλά δεν είναι απαραίτητα η μοναδική πιθανότητα. Εκείνοι οι δύο άνθρωποι οι οποίο σκέφτονταν ο ένας την άλλη και η άλλη τον άλλο για μέρες και είχαν αυτήν την επιθυμία να συναντηθούν συγχρόνισαν την σκέψη τους και το συναίσθημα τους παράγοντας μια  ενέργεια που προκάλεσε το  αποτέλεσμα που ήθελαν.

Το σύμπαν ενορχηστρώνει αυτές τις συναντήσεις με τις αδελφές ψυχές μας γιατί όταν συναντηθείς με μια αδελφή ψυχή σου, φορτίζεσαι ενεργειακά, ειδικά αν βρίσκεσαι σε μια περίοδο δύσκολη με πολλές προσωπικές προκλήσεις. Είναι σαν να σου στέλνει το σύμπαν δώρο ένα φορτιστή με έξτρα μονάδες για να αντέξεις την δύσκολη περίοδο που περνάς. Αν επιπλέον έχεις απεξαρτηθεί από την ανάγκη παραγωγικής κάποιου αποτελέσματος και έχεις περάσει σε αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη και άφεση στο ανώτερο σχέδιο της ψυχής σου τότε νιώθεις ευγνώμων γι’ αυτήν την συνάντηση χωρίς να νιώθεις  κάποια ανάγκη ή απαίτηση για περαιτέρω αποτέλεσμα. Η ψυχή σου είναι σε πλήρη συνεννόηση με την ψυχή του άλλου και γνωρίζει πολύ καλά ό,τι θα προχωρήσει και εκείνος με το δικό του πλάνο και έστω και αν δεν ξαναβρεθείτε ποτέ δεν έχει καμιά σημασία.  Υπάρχει η αγάπη, υπάρχει η σύνδεση, υπάρχει η αναγνώριση είτε ήταν λίγα λεπτά είτε ήταν μια ζωή είτε αιώνες.

Από την ώρα που αποχωριστήκαμε μέχρι και την ώρα που πήγα για ύπνο είχα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου και έλεγα ευχαριστώ ευχαριστώ που τον είδα, τόσο πολύ ήθελα να τον δω.  Και ένιωθα τόσο τυχερή που έγινε έτσι, με αυτόν τον τρόπο, τυχαία και δεν έγινε με κάποιο προκαθορισμένο ραντεβού και δεν είχα έγνοια τι θα φορέσω και αν θα βάλω μεικ απ και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες.  Ήμουν ο εαυτός μου και φορούσα γαλάζιο και ήταν ο εαυτός του και φορούσε μπλε, μια απαλή φωνή και κρυστάλλινη πεντακάθαρη αύρα.  Και είχαμε μεταξύ μας δέκα λεπτά ολόδικα μας να ξαναβρεθούμε και να τα πούμε και κάπου δίπλα οι ψυχές μας να αγκαλιάζονται σφικτά.  

Αν γινόταν αυτή η συνάντηση πριν χρόνια θα είχα μετά μια αγωνία αν θα ξανασυναντηθούμε. Δεν έχω όμως , ξέρω πολύ καλά ό,τι αν θα ξανασυναντηθούμε θα γίνει ενορχηστρωμένα και αβίαστα όπως έγινε και εκείνη την ημέρα, όπως γίνεται κάθε φορά, με όλους όσους είναι γραμμένο να συναντηθούμε. Απλά ήθελα να καταγράψω αυτήν την συγκίνηση που ένιωσα όταν μου έκανε αυτό το υπέροχο δώρο το σύμπαν !

 

 

Στα μεταλλεια

 Σήμερα έπιασα τηλέφωνο τη μάνα μου και της επρότεινα να πάμε για μεσημεριανό. Επέτυχα την σε καλή διάθεση και εδέχτηκε. Πήγα και την πήρα λίγο πριν τις μία και πήγαμε παραλία. Κάτσαμε σε ένα καφέ-εστιατόριο, παραγγείλαμε και κάποια στιγμή της είπα για το έργο που είδα εψές.  Ήταν λοιπόν για ένα αγοράκι από την Ινδία που μπήκε σε ένα τρένο και αποκοιμήθηκε και όταν ξύπνησε βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την περιοχή που βρισκόταν. Τελικά δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τους δικούς του και τον υιοθέτησε μια οικογένεια από την Αυστραλία και είκοσι χρόνια μετά γυρίζει πίσω στην Ινδία να βρει τους δικούς του. Η μάνα μου τότε μου λέει «ξέρεις το ότι και εμένα με εζήτησαν για να με υιοθετήσουν» και μου είπε την ιστορία πώς η νονά της που δεν έκαμνε παιδιά, πήγε στην γιαγιά μου και ζήτησε τη μάμα μου, δηλαδή τη βαφτιστικιά της για να την υιοθετήσει. Τότε, δεν ξέρω αν έκαμναν επίσημα χαρτιά, ίσως να την ζήτησε απλά για αναγιωτή, δηλαδή να την μεγαλώσει εκείνη. Η γιαγιά μου αρνήθηκε λέγοντας όσα παιδιά κι αν έχω, όσο δύσκολο και αν είναι να τα μεγαλώσω, δεν θα δώσω κανένα από τα παιδιά μου. Αύριο όταν μεγαλώσει θα το χει παράπονο. Και δεν σε έδωσε μάμα; Όχι δε με έδωσε. Μετά που τελειώσαμε το φαί την έπιασα αγκαλιά για να διασταυρώσουμε το δρόμο να πάμε απέναντι στον παραλιακό πεζόδρομο και η μάνα μου είπε «μα ήντα καλή κόρη έχω ρε» και εγώ της είπα συνομωτικά στο αυτί εν που επήρα που τη γιαγιά μου την Ελένη, πράμα που μας έκανε και τις δύο να γελάσουμε γιατί η γιαγιά μου δεν ήταν αυτό που λέμε «καλή» ούτε και κακή ήταν, δηλαδή δεν έκαμνε κακό σε κανέναν, απλά είχε ένα αυστηρό ύφος όταν έδιννε το φρύδι της και δεν σήκωνε πελλάρες. Τελικά ο «καλός»  ήταν ο παππούς ο Κώστας ο οποίος ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που του άρεσε στον ελεύθερο του χρόνο να μελετά την αγία γραφή. Η γιαγιά όμως με τον παππού δεν τα έβρισκαν και είχαν μια προβληματική σχέση που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους. 

 Η γιαγιά μου ήταν δύσκολος χαραχτήρας, είπε η μάμα μου αν και εγώ θυμάμαι όμορφα πράγματα από εκείνη,  ίσως πάλι οι άνθρωποι με τα εγγόνια να είναι πιο «καλοί» από ότι ήταν με τα παιδιά τους. Ίσως μέχρι τότε, να ηρεμούν σαν άνθρωποι και να επανορθώνουν και να γίνεται αυτό μια γέφυρα επανασύνδεσης ή αποκατάστασης των σχέσεων και με τα παιδιά τους. Το ίδιο περίπου έγινε και με τη δική μου μάνα με τα δικά μου παιδιά και ίσως τελικά πολλοί άνθρωποι να είναι πολύ καλύτεροι ως παππούδες από όσο υπήρξαν γονείς. Η γιαγιά μου λοιπόν ήταν δύσκολος χαραχτήρας είπεν η μάμα μου και εγώ ως η αγαπημένη της εγγονή πάντα  προς την υπεράσπιση της και να σημειώσω ότι της έδωσαν έναν άντρα όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πριν ακόμα γίνει γυναίκα, έναν άντρα φτωχό, πολλά χρόνια μεγαλύτερο της με τον οποίο έκανε έξι παιδιά συν ένα που πέθανε.  Θυμάμαι πάντα που μιλούσε η γιαγιά για εκείνο το ένα το μωρό της που πέθανε και μου έκαμνε εντύπωση που ενώ είχαν περάσει τόσα χρόνια συνέχεια το είχε στο μυαλό της.  Τελικά η μάμα μου είπε ότι εκείνο το κοριτσάκι είχε γεννηθεί στην περίοδο της κατοχής και πέθανε από την πείνα γιατί δεν είχε η γιαγιά γάλα να το ταίζει. Μετά γεννήθηκαν και τα υπόλοιπα παιδιά και κάπως κατάφεραν να ζήσουν και να μεγαλώσουν και να μην πεθάνουν από την πείνα. Ο παππούς δούλευε στα μεταλλεία και τους έδωσε η εταιρία ένα μικρό σπίτι να ζουν στο Ξερό και μετά ο παππούς έπαθε ένα εργατικό ατύχημα στο μεταλλείο και η εταιρία του έδωσε μια αποζημίωση και με την αποζημίωση αγόρασε ένα μικρό οικόπεδο στην Κάτω Δερύνεια και έχτισε ένα μικρό σπίτι. Οι αναμνήσεις της μάνας μου, η οποία ήταν τότε έφηβη  από το πρώτο δικό τους σπίτι είναι μίζερες, γιατί έχτισαν το σπίτι αλλά δεν είχε πάτωμα, δεν είχε ρεύμα και διάβαζε με μια λάμπα πετρελαίου. Μετά έγινε ο πόλεμος και το σπίτι δεν πρόλαβε να τελειώσει ποτέ. 

Όταν έγινε ο πόλεμος η γιαγιά μου ήταν πενήντα τεσσάρων χρονών και η μικρότερη αδερφή της μάμας μου δεκατεσσάρων, αλλά εγώ νόμιζα ότι ήταν γιαγιά, δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο νέα ήταν, ότι οι άνθρωποι στα πενήντα ακόμα ξεκινούν ζωές, ξεκινούν σχέσεις, εγώ νόμιζα ότι ήταν πάντα η γιαγιά. Η γιαγιά που την πάντρεψαν από τα δεκαπέντε και έκανε το πρώτο της παιδί, που πέρασε μια ζωή με έναν άντρα που την πάντρεψαν με το ζόρι, μια γιαγιά που η μάμα λέει ήταν δύσκολος χαραχτήρας. 

Εγώ πίσω από τη γιαγιά μου βλέπω μια γυναίκα που έπρεπε να επιβιώσει από όλα όσα της επιβλήθηκαν, τον άντρα, την φτώχια, την μιζέρια, την έλλειψη επιλογών και κρατώ αυτό, δεν έδωσε κανένα από τα παιδιά της και την ευχαριστώ γι αυτό γιατί αν έδινε τη μάνα μου αναγιωτή, εγώ δεν θα είχα εκείνη γιαγιά και ξέρω ότι πήρα πολλά πράγματα από εκείνη !  

ΜΣ (τα ημερολόγια)

φωτό 1952 - στα δεξιά ο παππούς μου ο Κώστας κρατάει το Μιχάλη, δίπλα του η γιαγιά μου η Ελένη, καθιστή με τις σταυρωτές τιράντες η θεία Σωτηρία και το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα η μαμά μου