Όλοι γεννιόμαστε με το ίδιο καλούπι. Και μας σμιλευει η ζωή με τα μικρά της εργαλεία. Τον πόνο, τον χαμό, την απογοήτευση, την λύπη, και άλλους μας κανει απανθρωπους κι άλλους μας κανει ανθρώπους. Πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται οι μικρές μακαβριες ιστορίες, και ο διπλανός κλαιει, ο παρακει μεθα, άλλος βρίζει και χτυπά αλλά ποιος θα ανοίξει την πόρτα για να αναλάβει την ευθύνη. Κλείνεις τη δική σιυ πόρτα, κλείνεις τα μάτια, κλείνεις τα αυτια, κλείνεις το διακόπτη και παλεύεις να αντέξεις το δικό σου γολγοθά. Αλήθεια που σταματάς να εισαι άνθρωπος; κοινωνικό ον... Αστεία πράγματα. Όλοι χαμένοι , κλεισμένοι στο μικρόκοσμο μας. Ο καθένας ανάβει τη δική του φωτιά, θέλει να χορτάσει τη δική του πείνα, να προστατεύσει τα δικά του παιδιά. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, ακριβώς όπως τότε που πάλευε με τα ρόπαλα τα θηρία, ο καθένας ζει και πεθαίνει στη δική του σπηλιά.

15 Σεπ 2014, 9:43 μ.μ.