το μπλε ποδήλατο

 Όταν ήμουν μικρή μου πήρε ένα μπλε ποδήλατο bmx μπλε ναι, αν και ήμουν κορίτσι ήμουν μπλε κορίτσι, δεν ήμουν ποτέ ροζ, ίσως να μην σκεφτόμουν και να ένιωθα ποτέ ροζ κορίτσι. Πήγαμε στον ποδηλατά, μου είπε διάλεξε ποιο σου αρέσει και εγώ διάλεξα το μπλε.

Μου είπε θα είσαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου, του είπα δε θυμάμαι ποιο είναι το δεξιά και ποιο το αριστερά. Και για να θυμάμαι μου έδεσε πάνω στο τιμόνι ένα κομμάτι ρούχο στην αριστερή πλευρά. Απ’ εδώ είναι το αριστερά. Δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ χωρίς να κρατώ σφικτά το τιμόνι. Δεν είχα τόση πολλή ισορροπία. Έβλεπα τα αγόρια και ζήλευα.

Χθες το πρωί με πήρε να μου πει. Ψες έβλεπα τον Ιντιάνα Τζόουνς και ήταν η σκηνή που πήγαν στην Ινδία, ξέρεις. -Ξέρω (δεκάδες φορές την έχουμε δει) On the way to Delhi you must stop at Pankot palace. Και ήθελα να σε πάρω να σου το πω την ώρα που έδειχνε τη σκηνή αυτή και μετά είδα την ώρα και ήταν 11,30 και σκέφτηκα ότι είναι αργά και θα κοιμάσαι.

Η χριστουγενιάτικη κάρτα ήρθε και φέτος με το ταχυδρομείο, την βρήκα πριν λίγες μέρες στο κουτί. Να σε ρωτήσω κάτι, πες μου όταν γράφεις την αφιέρωση στην κάρτα κρατάς ριγοούδα και τραβάς γραμμή με το μολύβι για να είναι ίσια τα γράμματα σου; E, ναι μου λέει θέλω να είναι ίσια. Τόσα χρόνια τώρα πρόσεξα αυτήν την σχεδόν αόρατη μολυβένια γραμμή.

Θέλω να γυρίσει ο χρόνος και να είμαστε στον παραλιακό, να με κρατάει από το χέρι να παραγγέλει σάντουιτς και να παίζουμε μετά φλίππερ στις Φοινικούδες. Και μετά να πάμε για μια ακόμα μια διπλή παράσταση στο Αττικό με τρία διαλείμματα. Να μη με νοιάζει τι λέει η ταινία, να με νοιάζει τι θα πάμε να μου πάρεις από την καντίνα στο διάλειμμα. Να μην έχω να διαλέξω που θα πάμε, τι θα κάνουμε, τι θα δούμε, να κοιμούμαι ότι ώρα θέλω στην πίσω μαξιλάρα του αυτοκινήτου.

Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε καν μας κάνει τη χάρη να επιβραδύνει λίγο, απλά τρέχει τρέχει. Όπως έπιανε ταχύτητα το μπλε ποδήλατο στην κατηφόρα και πατούσα τα στόπερ και έπρεπε να θυμάμαι να πατώ τα πισινά τα στόπερ γιατί μου είχε πει όταν πατάς τα μπροστινά είναι επικίνδυνο να πέσεις από το ποδήλατο. Έχει κάτι μήνες που με κρατάει τούτη η θλίψη, έχει κάτι μήνες που δεν ξέρω, αν και ξέρω, τι μου φταίει, είναι ο χρόνος που περνά, είναι το σκυλί μου που γέρασε και τρέμουνε τα πόδια του, αλλά όταν έρθει η ώρα του περιπάτου η ουρίτσα του κουνάει χαρούμενα, και να ναι καλά που δεν ξέρει πώς γέρασε και ξεκινάει με τρεμάμενα πόδια να κάνει την βόλτα του μέσα στην μακαριότητα της άγνοιας του.

Και εμείς το ξέραμε αλλά ποτέ δεν το πιστέψαμε λες και ήταν ένα ψέμα ή ένα κακόγουστο αστείο. Κοιτάς την ώρα που πέρασε και λες αποκλείεται, δεν γίνεται κάτι λάθος έχει γίνει. Αυτό ναι, κάτι λάθος γίνεται, ήθελα κι άλλο χρόνο για μας και εκείνος μας ξεγέλασε. Και ούτε καν μας ρώτησε.

βιβλιοπωλείο Ευρώπη

Αν είσαι ένα από αυτά τα παιδιά που ο γονιός σου σε έπαιρνε μαζί του στην δουλειά, τότε ξέρεις το συναίσθημα του να νιώθεις ότι εκείνος ο “κόσμος” γινόταν για σένα παιχνιδότοπος και πεδίο εξερεύνησης.  Τα μισό μου χρόνο το λοιπόν τον περνούσα εκεί. Στο βιβλιοπωλείο του παπά μου.

Το πρώτο βιβλιοπωλείο ήταν στην Λάρνακα, κοντά στο δημοτικό που πήγαινα τότε, στην Μικτή.  Αν θυμάσαι τότε εκεί κοντά στην πυροσβεστική ήταν ένα καφενείο του Αντωνάκη και ο κύριος Αντωνάκης είχε τες πιο ωραίες κούπες. Ο παπάς ερχόταν το διάλειμμα και μου έφερνε κούπα, της έβαζε και λεμόνι και εγώ έτρωγα. Μετά όταν σχόλανα πηγαίναμε περπατητοί στο βιβλιοπωλείο. Είχε και έναν υπάλληλο ας τον πούμε κύριο Κ. Αυτός είχε πολύ χοντρά φρύδια και ήταν πολύ μελαχροινός και είχε και μια παράξενη δυνατή φωνή και εγώ μικρό παιδάκι τότε τον φοβόμουν.  Ο παπάς με άφηνε να πιάσω βιβλια από τ βιβλιοπωλείο και να τα πάρω σπίτι, και μου είχε βάλει κανόνα να διαβάζω τριάντα σελίδες την ημέρα και μετά να του λέω τι διάβασα. Εμένα τα μάτια μου έκλειναν το βράδυ και θυμάμαι μετρούσα πότε θα τελειώσουν αυτές οι τριάντα σελίδες.

Μετά ο παπάς μετακόμισε Παραλίμνι και εγώ πήγαινα να μείνω τα Σαββατοκυριακα και τις διακοπές. Μαζί μετακόμισε και το βιβλιοπωλείο και άνοιξε άλλο, το όνομα του ήταν Ευρώπη. Το πρωί πηγαίναμε μαζί και τον βοηθούσα να ανοίξει το βιβλιοπωλείο. Βρίσκαμε έξω από την κλειστή πόρτα ένα δέμα με τις εφημερίδες της ημέρας και έπρεπε να βγάλουμε έξω το σταντ και να της βάλουμε πάνω με τη σειρά. Μετά συγυρίζαμε, ξεσκονίζαμε και ο παπάς έφτιαχνε καφέ στο μικρό κουζινάκι. Μερικές φορές με άφηνε να πάει δίπλα στον κουρέα να κουρευτεί και εγώ ένιωθα τρομερό άγχος και ευθύνη.

Είχε το γραφείο του με την ταμιακή και εγώ είχα ένα μικρό σκαμνάκι δίπλα του. Εκεί καθόμουν και διάβαζα με τις ώρες γιατί εκεί μέσα όλα ήταν δικά μου για λίγο, δεν είχα να αγοράσω κάτι, τα διάβαζα και τα έβαζα πίσω στα ράφια τους.  Μικυ μάους, μικροί εξερευνητές, μπλέικ, περιοδικά, βιβλία με ανέκδοτα, και ότι άλλο θέλεις.  Εκανα ένα γύρο στα ράφια, έβλεπα τα σβηστήρια, τα μύριζα, τις ξύστρες, τα μολύβια, τις μολυβοθήκες. Είχε πάντα μια ωραία μυρωδιά αυτή η απεριόριστη ποσότητα χαρτιού.

Και μετά ερχόταν η εποχή που θα άνοιγαν τα σχολεία. Ο παπάς μου έλεγε κάνε τη λίστα σου. Και εγώ έκανα τη λίστα μου. Και διαλέγαμε μαζί, βαλίτσα, ρίγα, μολύβια, χρωματιστά. Και όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που μπορούσα να πάρω σπίτι να διαβάσω και να φέρω πίσω. Με μια προυπόθεση. Να τα προσέχω, γιατί μετά θα πάνε σε κάποιο άλλο παιδάκι. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα βιβλία του Ιούλιου Βερν και κάποια στιγμή όταν έκλεισε και το δεύτερο βιβλιοπωλείο, κληρονόμησα τα βιβλία αυτά, του Ιούλιου Βερν και τα έχω στο σπίτι. Παλιές εκδόσεις, σκληρό εξώφυλλο και στην πρώτη σελίδα γράφει την τιμή, με τα γράμματα του παπά μου, σε μιλς. Τα διάβασα, τα διάβασαν τα παιδιά μου, ίσως κάποια μέρα και οι επόμενες γενιές.

Το πιο ωραίο πράγμα με τις ιστορίες, είναι ότι αυτό που γεννά το μυαλό ενός ανθρώπου, οι ήρωες, η πλοκή, αυτό το παράλληλο σύμπαν, δεν θα μπορούσε να το γεννήσει ακριβώς το ίδιο το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτή είναι η μαγεία, ότι ποτέ δεν θα στερέψει η φαντασία, ποτέ δε θα στερέψουν οι ιστορίες. Κληρονόμησα που λες τα βιβλία του Ιούλιου Βερν. Κληρονόμησα την αγάπη για την μουσική, την αγάπη για τον κινηματογράφο, και την παραξενιά του καλλιτέχνη. Αυτή την ανάγκη να φεύγω από την καθημερινότητα, να παράξω κάτι άλλο, μια μαγεία που πάντα αναζητώ, αυτό το δικό μου σύμπαν, να το δημιουργώ και να μπαίνω μέσα και εγώ, ίσως κάποτε και εσύ..

 

 

εξομολογήσεις μιας γάτας

 

Εξομολογήσεις μιας γάτας

Ρώτησαν μια γάτα τι είναι το νόημα της ζωής. Ρώτησαν και εμένα κάποια στιγμή.  Τελευταίως το χω χάσει και ψάχνω πάλι να το βρω μια μοιάζει διαφορετικό από την προηγούμενη φορά.  Ετσι παθαίνω πάντα, μέχρι να μπω στo καλάθι μου και να ξαναβγώ το νόημα αλλάζει.

Την τελευταία φορά ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να νοιώσουν καλύτερα. Να κάθομαι εκεί στα πόδια τους και να τους αφήνω να με χαιδεύουν και να κάνω γκρρρ γκρρρ. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος μου νιώθει ότι του «κάθομαι» είμαι πειθήνια και υπάκουη και όχι μόνο αυτό, τον αφήνω να με αγγίζει, και κάνω και το γκκρ γκρρ από πάνω, ένδειξη ευχαρίστησης. Πολύ το χαίρονται οι άνθρωποι όταν οι γάτες κάνουν αυτόν τον ήχο.

Μου λείπει ο γάτος μου και ο κύριος μου δεν με αφήνει να βγω. Μα είναι μέρες που τρελλαίνομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ο γάτος είναι εκεί απέναντι και με περιμένει.  Στις αρχές νιαούριζε τα βράδια αλλά μετά από ένα δυο μπουκάλια νερό που του πέταξαν οι γείτονες το έκοψε. Καλός ο έρωτας αλλά το νερό το σιχαίνεται. Δεν φεύγει όμως κάθεται εκεί.  Και εγώ μέσα τον κοιτάζω . Με μυρίζεται στον αέρα και μυρίζομαι και εγώ εκείνον. Είναι ανάμεσα μας όμως το γυαλί, η πόρτα και το λουρί.

Με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα. Ποιο ήταν το νόημα για μια γάτα; Να σκοτώνει ποντίκια, να κυνηγάει τα βράδια και να γυαλίζουν τα μάτια της στο σκοτάδι, όπως τα άλλα αιλοροειδή. Πέρασαν τα χρόνια όμως και μας άλλαξαν το νόημα. Και τώρα υπάρχουμε για να τρώμε πατέ, να κατουρούμε μέσα σε κασόνια μια ειδική άμμο, να παίζουμε με κουβάρια με μαλλί και να κάνουμε γκρρρ γκρρρρ, άμα μας έρθει η όρεξη, γιατί μας έχουν αφήσει και μια ας την πούμε πρωτοβουλία.

Με πιάνουν όμως κάτι αναλαμπές, κληρονομημένη μνήμη λένε και θέλω να δαγκώσω το χέρι αυτού που μου χει βάλει το λουρί να του φύγω και να πάω έξω να κάνω εκείνον τον παλιοχαραχτήρα τον κεραμιδόγατο και να τον αφήσω να μου κάνει το τρίχωμα άθλιο πέρα ως πέρα.  Σκεφτόμουν τα γλέντια που θα κάναμε, τις στέγες που θα ανεβαίναμε, τα ποντίκια και τις σαύρες που θα σκοτώναμε, έστω θα σκότωνε εκείνος και για τους δυο μας και μετά … Χθες πλησίασε στο παράθυρο, ακούμπησε την μουσούδα του στο γυαλί και εγώ ακούμπησα την δική μου στο ίδιο σημείο, ήταν η μοναδική φορά που ήρθαμε τόσο κοντά. Και μετά ο γάτος έφυγε.. δεν νομίζω να έρθει ξανά πίσω, η μύτη του κυνηγάει μια άλλη μυρωδιά.

Λες να έχω την ίδια λαχτάρα να δραπετεύσω τώρα που κανένας δε με περιμένει; Είναι κι αυτός εκεί πέρα που με λαχτάρα με χαιδεύει κάθε βράδυ, αυτόν ποιος θα τον παρηγορεί; με αγαπάει το ξέρω, κάνει τόσα για μένα, το καλύτερο φαί μου φέρνει, έχω τα πάντα, το ζεστό μου καλάθι, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ψυχαγωγία, τα παιχνίδια μου, το πόδι του, το χέρι του, το σβέρκο του, την κοιλιά του, τις ζεστές του ανάσες… Αν, αν, πάλι έκανα μια διαπραγμάτευση μαζί του, να βγαίνω λίγο και μετά να έρχομαι πίσω;

Μα που να τολμήσω, μια φορά βγήκα λίγο πιο έξω στην αυλή και έπαθε αμόκ. Με πήρε για έλεγχο μπας και κόλλησα ψύλλους, μπας και έπιασα καμιά αρρώστια και κόντεψε να αρρωστήσει και ο ίδιος. Άσε, δεν είμαστε για πειραματισμούς, αν θα φύγω θα πρέπει να φύγω για τα καλά.

Κάποτε με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα της ζωής, αλλά την ώρα που το αναλογιζόμουν, ο «κύριος» μου άνοιξε μια κονσέρβα και μοιάζει να ναι η αγαπημένη μου γεύση, ξέρεις το φαί μου ο «κύριος» μου, μου το ζεσταίνει, σε συγκεκριμένη θερμοκρασία, την ονομάζει θερμοκρασία, θαλπωρής, ούτε πολύ ζεστή, ούτε καυτή, είναι άνετη και καταπίνεται εύκολα. Και το λουρί μου ο κύριος μου δεν μου το έχει πολύ σφικτά, τόσο όσο, να ξέρω ότι του ανήκω αλλά να μην πνίγομαι κιόλας…. Α ναι, με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα της ζωής και την ώρα που το αναλογιζόμουν, αποκοιμήθηκα χορτάτη πάνω στα γόνατα του, και έτσι όπως έκλεινα νυσταγμένη τα μάτια μου, θυμήθηκα τα μάτια του γάτου μου, ο γάτος μου έφυγε, στο είπα ναι; έφυγε

 

 

το φίδι

 

Κάποτε μου θυμίζει η ζωή εκείνο το παιχνίδι με τις σκάλες και τα φιδάκια, το θυμάσαι; Που ανέβαινες ζάρι το ζάρι και νούμερο το νούμερο και έφτανες σε μια σειρά ψηλά και μετά σε έτρωγε το φίδι και πάλι τρεις τέσσερις σειρά πιο κάτω. Έτσι και η ζωή, νομίζεις πως ξεπέρασες πράγματα, νομίζεις ότι δυνάμωσες και μετά σου δίνει μια, και πάλι πίσω και όλα εκείνα που πάλεψες να νικήσεις να τα και πάλι μπροστά σου. Νόμιζα ό,τι είχα γίνει πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή, δεν είχα τάσεις για τα ίδια, τα προ δεκαετίας, εκείνα που με μείωναν σαν άνθρωπο, εκείνα που μου αφαιρούσαν από αξία. Και όμως, ένα δάγκωμα είναι αρκετό, άνθρωπος, άνθρωπος και η τάση είναι πάντα εκεί για να γίνεις και πάλι κάτι άλλο. Και για τον αλκοολικό ένα ποτήρι λέει είναι αρκετό για να γίνει και πάλι αλκοολικός. Δεν ξέρω γιατί ήρθε και πάλι αυτή η συγκυρία, να όμως που ήρθε και μου έδειξε πόσο λάθος είχα που νόμιζα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο. Τα είχα όλα εκτός από ένα. Να παρασύρομαι από τις φωνές των «γοργόνων» όταν μου λένε όμορφα λόγια και μου δίνουν σημασία.  Να πιστεύω στα ψέματα. Να πιστεύω ότι θα κτίσω κάτι γερό όταν από κάτω έχει βάλτο. Να πιστεύω ότι υπάρχει λίγο λευκό σε ανθρώπους που μου δείχνουν χωρίς καμιά ενοχή το μαύρο της ψυχής τους. Να είμαι αφελής. Να είμαι ευκολόπιστη. Να είμαι βλάκας. Εγώ είμαι η σκάλα που ανυψώνει την ψυχή μου και εγώ είμαι το φίδι που με τρώει !

αβαταρ

Το άσχημο με τους σβησμένους διακόπτες έιναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πότε έσβησαν. Ζούμε σε μια εποχή βλέπεις, που μας τσάκισε ο καπιταλισμός. Είναι η εποχή που δουλεύεις σκληρά, αγχώνεσαι πολύ και η ανάσα γίνεται διακεκομμένη αναπνοή. Σιγά σιγά οι κινήσεις σου γίνονται όλο και περισσότερο μηχανικές, το αυτοκίνητο ξέρει τον δρόμο για την δουλειά, ο καναπές έχει πάρει το σχήμα του σώματος σου, το δέρμα σου μένει ανέγγικτο, το σώμα σου ανέραστο, η ψυχή σου θλιβερή, ο ζωή σου χωρίς νόημα, το μυαλό σου κενό. Μετατρέπεσαι αργά και ανώδυνα σε να άβαταρ που δουλεύει σε μια δουλειά που μισεί, για να επιστρέψει σε ένα σπίτι που συγκατοικούν και άλλα άβαταρ.

Και εκείνη ήταν ένα άβαταρ αλλά της εγκατέστησαν καταλάθος στις εργοστασιακές της προδιαγραφές και ερωτισμό, κάτι που μόνο οι κανονικοί άνθρωποι ένιωθαν. Και εκείνη ήθελε να ξανανιώσει ζωντανή, ζήλευε τους πραγματικούς ανθρώπους.

Σαν τα ζόμπι που πετάγονται απο΄τους τάφους τους, πετάγεται από μέσα της αυτός ο απ-έθαντος ερωτισμός και τα πάντα γίνονται πάθος. Τηλεφωνά κατά καιρούς στην εταιρία υποστήριξης και παραγγέλει μια εργοστασιακή αναβάθμιση.

- Ναι γεια σας. Εδώ μοντέλο 261 του 76 . Υπάρχει μήπως κάποια αναβάθμιση για εμάς ; Όχι άλλο πένθος μαλάκα προγραμματιστή, δώσε μου πόθο και πάθος. Ξύπνα, τώρα, σήμερα, δεν έχουμε πολύ καιρό. ........................................................Πόσο κοστίζει ; Ηλίθιε ! Κλεινει την γραμμή νευριασμένη.

Τον κοιτάζει έτσι όπως κάθεται στην μονή πολυθρόνα, τον συντροφο-άβαταρ της, πάει καιρός που κάθεται μόνος εκεί, μακριά της. Έχουν βγάλει σχεδόν χαρτιά ιδιοκτησίας, εκείνος στην μονή, εκείνη στον διπλό καναπέ. Εκεί φορτίζονται ο κάθε ένας ξεχωριστά στην δική τους ηλεκτρονική εισδοχή, εκείνος είναι διπολικός και εκείνη τριπολική.

Εκείνος στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού, εκείνη στην δεξιά και το Γραντ Κάνυον στη μέση. Άλογα πόθου καλπάζουν σε αυτό τα απέραντο ρήγμα μα ψοφούν νεκρά στη μέση.

Σε θέλω άβαταρ μου, ξύπνα.

Τον κοιτάζει όπως κάθεται στην καρέκλα μπροστά από τους υπολογιστές, μπροστά στην μεγάλη κονσόλα. Τον πλησιάζει αργά, σκύβει το κεφάλι της και φυσά απαλά στον λαιμό του.

Σε θέλω άβαταρ μου, ξύπνα. Εκείνος ούτε και σήμερα κατάλαβε τίποτα.

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ήταν τόσο διαολεμένα ελκυστικός ένας αντρικός λαιμός, όταν τον κοιτάζεις απο δύο μέτρα απόσταση από πίσω.

Αν δε με ήξερα καλά, θα υποψιαζόμουν ότι αντί για άβαταρ μου έβαλαν στις βασικές μου προδιαγραφές λειτουργίες βαμπίρ. Η μήπως είμαι και δεν τον ξέρω. Εχω χάσει και το μάνιουαλ.

Θέλω να τον δαγκώσω αλλά είναι αυτή η επιθυμία τόσο διεγερτική που κάνει την αναμονή ακόμα τόσο πιο διεγερτική και στέκομαι, πάνε κάτι χρόνια τώρα, πίσω του , τις ώρες που κάθεται πίσω από αυτόν τον υπολογιστή και κάθομαι εκεί στην άκρη κρυμμένη σαν παλιό πεταμένο φωτιστικό και στάζουν όλα επάνω μου. Και αυτό μου κάνει ζημιά, γιατί όταν στάζουν τα άβαταρ σκευρώνει το μέταλλο μας, κι ας μας έχουν πει δήθεν ότι είμαστε κατασκευασμένοι από ανοξείδωτο μέταλλο.

Κάποιες φορές νομίζω ότι θα γυρίσει και θα με δει και αν κάνει κάποια παράξενη κίνηση, κρύβονται ενστικτωδώς οι κυνόδοντες μου και κάνω μισό βήμα και πάλι πίσω από την ρουτίνα. Αλλά εκείνος είναι τόσο αφοσιωμένος εκεί, στην οθόνη του, και εγώ σαν κερί δύο μέτρα πίσω του στάζω και λιώνω.

Σήμερα τόλμησα και τον πλησίασα, άγγιξα τον ώμο του ενώ καθόταν και πάλι μπροστά από τις οθόνες του. Ήταν παγωμένος και έκανε μια κίνηση αποστροφής λες και ήταν το χέρι μου μύγα ή κουνούπι που ήθελε να διώξει. Ήταν τόσο παγωμένος.

- Αγάπη μου, νομίζω μου πέθανες, είπα και έβγαλα τους κυνόδοντες μου έξω.

Εσκυψα αργά, έσπρωξα απαλά το κεφάλι του δεξιά και πλησίασα τον λαιμό του. Τον δάγκωσα αργά. Εσφιξε τα χέρια του πάνω στον πάγκο και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και άφησε ένα μικρό αναστεναγμό πόνου. Πέρασαν τριάντα τρία δευτερόλεπτα.

-Σε θέλω αγάπη μου, ξύπνα, μετουσίωνα στις συνάψεις του εγκεφάλου του την οδηγία.

Γύρισε αργά την καρέκλα του προς το μέρος μου και το βλέμμα του επιτέλους με έβλεπε. Δεν υπήρχαν στις κόρες των ματιών του πια αριθμοί, υπήρχε ένα ολόγυμνο σώμα.

Μαρίνα Σαβεριάδου * μικρές * αντι-αβαταρ-ιστορίες

do androids dream of electric sheep * Philip K DIck *

επιστροφή

την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Αθήνα η μεγάλη μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι του b&b και με αγκάλιασε. Την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Θεσσαλονίκη η μικρή μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Το μεσημέρι ήθελε να της κάμω μουτζιέντρα. Μισή ώρα έψηνα τα κρεμμύδια σε χαμηλή φωτιά να είναι καλά ψημένα να γίνει ωραία η μουτζιέντρα. 5.30 το πρωί ξύπνησα να ετοιμαστώ για το αεροδρόμιο, η Κατερίνα σηκώθηκε και ξεκίνησε να τρώει μουτζιέντρα παγωμένη. Ηταν η πιο ωραία που έκαμα ποτέ, είπε, κάθε φορά λένε το ίδιο.

Συνήθισε στο νέο της διαμέρισμα και το έχει φτιάξει με αγάπη και γούστο. Αγόρασε λάμπες με χρωματιστό γυαλί και έβαλε γλάστρες με φυτά έξω στο μικρό της μπαλκόνι. Παρόλα αυτά είναι πολύ μικρό το διαμέρισμα, ένιωθα ότι είμαι μέσα στα πόδια της. Πέντε νύχτες μου παραχώρησε το κρεβάτι της και κοιμόταν στον καναπέ και κάθε πρωί μου έφτιαχνε καφέ εσπρέσο στο μικρό ειδικό μπρίκι που έχει αγοράσει. Μετά με ρωτούσε τι θέλω να κάνουμε, όλες οι μέρες είναι δικές σου, μου είπε. τρεις μέρες στην Αθήνα , περίπατο στα Εξάρχεια και στην Ακρόπολη και μετά περίπατο στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης. Τους είπα δεν με νοιάζει αν δεν κάνω κάτι άλλο, ας περπατώ πάνω κάτω σε αυτόν τον παραλιακό και μου είναι αρκετό. Χτες στις 6,20 το πρωί ήμουν στο λεωφορείο στον δρόμο για το αεροδρόμιο και να δεις που και τόσο νωρίς είχε και πάλι κόσμο και περπατούσε, τέτοια ώρα χαράματα, στον παραλιακό. Διερωτήθηκα, λες να ξυπνάνε τόσο νωρίς, ή να μην είχαν πάει ακόμα για ύπνο. Και δεν είχε και τόση σημασία στο τέλος. Κάναμε κι άλλα πράγματα, πήγαμε θέατρο, πήγαμε σινεμά, πήγαμε βόλτες και μίνι κρουαζιέρα με το Αργώ. Κάναμε αγκαλιές, πολλές αγκαλιές και περπατάμε κρατώντας χεράκια. Η κόρη μου ξέρει ότι δεν θέλω να μου σφίγγουν το χέρι και μου λέει έμαθα το μυστικό, απλώνω το χέρι μου προς το δικό σου και αν θέλεις μου το δίνεις και εσύ.

Εκείνη η πόλη που ήταν άγνωστη έχει γίνει λίγο πιο «πατρίδα» και φτιάχνουμε συνήθειες και μοτίβα και παίρνουμε πάντα κρέπα από την Ναβαρίνου, και ένα κομμάτι πίτσα από την Δραγούμη, θα πάμε τουλάχιστον μια φορά θέατρο και μια φορά σινεμά, και τρίγωνα από τον Στράτο. Και ακόμα μια φορά τα κατάφερε και πήγε και έφερε κρυφά ένα κομμάτι red velvet απο΄τον Σωτηρόπουλλο άναψε ένα κεράκι και μου τραγούδησαν Happy birthday, όπως έκαναν το 2021 την πρώτη φορά που πήγαμε Θεσσαλονίκη.

Δεν ξέρω που είναι η πατρίδα τελικά, εκεί που ζούμε ή εκεί που είναι η καρδιά μας ; η είμαστε απλά διασπασμένοι, εδώ το σώμα, αλλού η καρδιά, λίγη καρδιά εδώ, λίγη εκεί, λίγο μυαλό εδώ, λίγο εκεί. Συνηθίζουμε και προσαρμοζόμαστε και εμείς και τα παιδιά και αυτό είναι από τα πιο αξιοθαύμαστα στην ανθρώπινη φύση και εφευρίσκουμε νέους ρόλους και νοήματα. Και οι εικόνες αλλάζουν μπροστά από τα μάτια μας αστραπιαία, οι αποχαιρετισμοί δεν είναι πια δακρύβρεχτοι και τα αντίο γίνονται στο επανιδείν.

Μαρίνα Σαβεριάδου

Ο γατούλης

Στον γατούλη

Καλημέρα

Τι Παράξενο

Της λείπεις

Κι ας μην σε έχει δει ποτέ

Μάλλον θα είναι το μέλλον που δεν ήρθε

Μας λείπει πάντα ότι έμεινε για τόσο

Έτσι ώστε όταν φύγει

Να αφήνει εκεί που καθόταν ένα κενό

Ο γάτος στην αυλή σαν σηκωθεί

Από την σπασμένη καρέκλα

Αφήνει το αποτύπωμα του

Το τρίχωμα του

Και την ζεστασιά από την κοιλίτσα του

Πάνω στο μισοδιαλυμένο κάθισμα της

Η μάνα μου είπε

Ότι ο γάτος επέλεγε την σπασμένη καρέκλα

Γιατί εκεί που είχε ξηλωθεί το κάθισμα

Είχε ακριβώς το σχήμα της κοιλιάς του

Και μπορούσε να κουλουρωθεί άνετα

Γατούλη από εσένα τι της λείπει

Μήπως που την έκανες να νιώσει

Την έκανες να χαμογελάσει

Την έκανες να νευριάσει

την έκανες να νιώσω διέγερση

την έκανες να νιώσει προσμονή

την έκανες να νιώσει λύπη

ίσως να έκλαιγε τώρα που έχεις φύγει

αν δεν ήταν απλά

μια σπασμένη άχρηστη καρέκλα

της λείπεις και ήσουν η απόδειξη

ότι δεν θέλει και πολύ να αναπτύξεις

μια εξάρτηση και πάλι

δεν χρειαζόταν ούτε να ακούσεις ούτε να δεις

το μόνο που χρειάστηκε ήταν να νιώσεις

Μαρινα Σαβεριάδου

πειθαρχία

 

19 10 2023

Μέρα παράξενη, μουντή, συννεφιασμένη. Ο πόλεμος μαίνεται δίπλα και εγώ σε δυο μέρες φεύγω για ταξίδι.  Όπως πάντα τελευταία στιγμή θα ετοιμάσω τα πράγματα μου, τελευταία στιγμή θα φτιάξω βαλίτσα. Μου λείπει ο γάτος μου, μου λείπει και η ουρά μου.

Θέλεις να πάμε στο ντιβάνι

Θέλω

Πώς νιώθεις

Πονώ το σώμα μου. Μου λείπει ο γάτος μου. Πώς γίνεται να σου λείπει κάποιος που δεν είδες ποτέ;

Όπως δείχνουν τα πράγματα, γίνεται.  Υπήρξε μια σταθερή επικοινωνία, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκείνο σου λείπει. Σου λείπει επίσης εκείνο που προσδοκούσες να ζήσεις μαζί του.

Ηθελα να του στείλω ένα άλλο, αποχαιρετιστήριο μήνυμα μετά από εκείνο το απότομο κλείσιμο.

Αλλά δε θα το κάνεις. Είπαμε θα σκέφτεσαι τα κίνητρα σου πριν πράξεις κάτι. Δε θα πρόσφερε κάτι σε εκείνον, εκείνο το επιπλέον μήνυμα, εσένα θα εξυπηρετούσε, βασικά τον ναρκισσισμό σου.

Φτάσαμε εκεί λοιπόν;

Σιγά σιγά ναι φτάσαμε εκεί, να είμαστε σε θέση να λέμε αλήθειες.

Κάθε φορά τα ίδια κάνεις,  για να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο, το κλείσιμο που θέλεις, να διαβεβαιώσεις τον άλλο που έσφαλε απέναντι σου ότι και καλά δεν είσαι θυμωμένη, και τον συγχώρεσες και ότι μπορείς να δεις τα πράγματα από την δική του πλευρά κλπ. Γιατί;

Είναι και αυτό ένας τρόπος ελέγχου

Ναι. Και η δική σου ανάγκη να είσαι στα μάτια του άλλου μεγαλόψυχη και καλοσυνάτη και ένα πλάσμα με αγάπη και κάτι άλλες μαλακίες, ενώ στην ουσία, αυτό που θέλεις, είναι να αφήνεις την πόρτα λίγο ανοιχτή, μπας και συμμορφωθεί ο άλλος και δει την αξία σου και έρθει πίσω.

Μα θέλω να έρθει πίσω

Αν είναι να έρθει θα έρθει, δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο, κλείσε το ! τι είναι τώρα αυτό κατάλαβες;  

Φυσικά, μια επανάληψη ενός παλαιότερου μαθήματος !

Και όχι μόνο αυτό.

Είναι ένας άνθρωπος που ήρθε στην ζωή σου, σε μια φάση που χρειαζόσουν να έρθει κάποιος στη ζωή σου, να σου αποσπάσει για λίγο την προσοχή, για να ξεχάσεις κάτι άλλο

Σωστά, έτσι και έγινε, μέσα σε δύο εβδομάδες και ως διά μαγείας, ξέχασα τον άλλο

Επειδή σκέφτεσαι τον γάτο

Ε ναι ήρθε ο γάτος και εκτόπισε τον άλλο

Ώραια, άρα ο γάτος μπορεί να ήρθε όχι μόνο για την δική του μοναξιά, γιατί ήθελε από κάπου να πιαστεί, αλλά ίσως και γιατί εσύ ήθελες από κάπου να πιαστείς.

Ισχύει

Και τώρα θα συνεχίσει ο κάθε ένας τον δρόμο του.

Με ρώτησε αν μπορεί τουλάχιστον να μου γράφει

Και εσύ είπες όχι

Είπα όχι. Μπορείς να συνδεθείς με κάποιον ακόμα και αν το μόνο που κάνετε είναι να ανταλλάζετε μηνύματα, μπορεί να σου γίνει συνήθεια, να γεμίζει τα κενά σου, μπορεί να σου γίνει παυσιπονο, βάλσαμο, μια επικοινωνία που μπορεί να γίνει αλληλοεξάρτηση.

Ή μπορείς να πεις μετά από καιρό. Ας πάω τελικά γι αυτόν τον καφέ, έστω φιλικά. Ανώδυνα.

Και να είναι και των δυο σας η σάρκα πεινασμένη.

Και ο καφές να γίνει μια άλλου είδους συνάντηση, δυο ανθρώπων που επικοινωνούν για καιρό και αναπτύσσει μια ακατάσχετη πείνα ο ένας για τον άλλο.

Και να σκεφτείς, ας τον αγγίξω, μια φορά, μόνο μια φορά.

Και του δίνεις το σώμα σου, σου δίνει το δικό του και τον ερωτεύεσαι παθιασμένα και σε θέλει σαν τρελός γιατί το άγγιγμα του ξυπνά το κάθε κύτταρο σου και εσύ για εκείνον είσαι εκείνη που περίμενε για χρόνια.

Αλλά έχετε συμφωνήσει ότι θα είναι μια μόνο φορά

Και εκείνος πρέπει να φύγει και εσένα διαλύουν τα πάντα μέσα σου

Και εκείνος νιώθει ενοχές και γίνεται ακόμα πιο δυστυχισμένος

Μπορείς να μου εγγυηθείς ότι δεν θα γίνει το πιο πάνω σενάριο;

Όχι, ξέρω ότι αν τον δω και αν νιώθω για εκείνον έλξη, θα αφεθώ. Και νιώθω ήδη έλξη για εκείνον

Άρα ούτε μηνυμα. Πειθαρχία. 

Ούτε μήνυμα ούτε κουδούνι, στης μονιαξιάς μου το μπουντρούμι (τραγούδι)

Δεν χαίρεσαι τουλάχιστον που εξαιτίας του γάτου ξεπέρασες τον άλλο

Αυτό σίγουρα, εννοείται.

Τουλάχιστον όταν θα θυμάμαι τον γάτο, θα τον θυμάμαι με χαμόγελο

Είδες;

Και είπαμε να δείχνεις εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Θα σου δώσω ακόμα ένα κινητρο

Για πες

Ότι ίσως του γάτου του λείπεις και εσύ και ίσως ξεμπερδέψει και έρθει να σε βρει

Σωστά

Αλλά εσύ στο μεταξύ δεν περιμένεις, είσαι ανοιχτή σε όλες τις πιθανότητες σε όλες τις εμπειρίες

Πολύ σωστά

Πότε θα ετοιμάσεις τη βαλίτσα;

 

 

 

 

 

 

O Γάτος

 

Ήταν ένας γάτος λοιπόν που δεν τον είδα ποτέ, δεν τον μυρίστηκα ποτέ, ούτε και άκουσα το νιαούρισμα του.  Ναι πολύ καλά κατάλαβες, δεν μιλάω για έναν γάτο, για έναν άντρα μιλώ, αλλά τον παρομοιάζω με γάτο, γιατί έχει τα πιο γατίσια μάτια που είδες ποτέ που σε συνδιασμό με τα ροζ χείλη του που όταν χαμογελά τα σφίγγει λίγο σε ένα παράξενο χαμόγελο,  αινιγματικό, δεν είναι χαρά αλλά ούτε και μελαγχολία, είναι ένας παράξενος συνδιασμός. Όμορφος άντρας, όμορφο σχήμα προσώπου, ωραίο πηγούνι, ωραία αυτάκια, όμορφα χείλη και μετά εκείνα τα παράξενα γατίσια ματάκια που όταν χαμογελά κλείνουν λίγο περισσότερο και σου θυμίζουν πραγματικά έναν γάτο.

Με τον γάτο λοιπόν επικοινωνούσαμε μόνο με μηνύματα. Ξεκινήσαμε με τυπικά μηνύματα, ποιοι είμαστε και αν έχουμε παιδιά, και τι κάνουμε και όλα αυτά τα τυπικά που γράφεις στις αρχές. Μετά ο γάτος μου είπε «αρέσκεις μου κόρη μιτσιά»  και ήταν πολύ διεγερτικό να μου έρχεται αυτή η ατάκα τόσο απότομα, από το πουθενά, και στα Κυπριακά. 

Είπαμε να βρεθούμε για καφέ την επόμενη Δευτέρα.  Μεσολάβησε το Σαββατοκυριακο και δεν μου έστειλε μήνυμα ούτε το Σάββατο ούτε την Κυριακή. Εγώ νευρίασα. Γιατί; αφού λέει του αρέσω, αφού κανονίσαμε να βρεθούμε για δύο μέρες δεν υπάρχω; Η υπάρχει κάτι άλλο;  Δευτέρα πρωί ακύρωσα τον καφέ. το βράδυ πήγα κανονικά στο μάθημα χορού, μετά πήγα για περπάτημα με τις φίλες μου, και εκείνος μου έστειλε μήνυμα το ίδιο βράδυ, δεν απάντησα, το επόμενο πρωί ξαναέστειλε, μου πέρασε, απάντησα.

Αυτή η επικοινωνία ήταν σαν χορός που τα μισά βήματα τα κάνεις προς το μέρος του παρτενέρ σου και τα άλλο μισά τον σπρώχνεις πίσω. Εγώ έσπρωχνα πίσω, εκείνος ερχόταν προς το μέρος μου και μετά χανόταν εκείνος και τον έψαχνα εγώ. Δεν πήγαμε για εκείνον τον καφέ. Η επικοινωνία ήταν κάτι μεταξύ αστείου και σέξι και πάλι πίσω στο αστείο και λίγο πιο πικάντικο, μέχρι που θύμωσα και του είπα φτάνει δεν θα μιλώ άλλο με σεξουαλικά υπονοούμενα γιατί είναι σαν να μην έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε και απλά ποσκολιούμαστε.   Και πάλι έκανα βήματα πίσω… και πάλι εκείνος επέμενε, και πάλι μέχρι το επόμενο πρωί μου πέρασε. Και μετά από αυτό άλλαξε η επικοινωνία του μαζί μου. Δεν μου ξαναέστειλε μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα.

Επικοινώνησε μαζί μου επιτέλους χωρίς τις μάσκες του. Η μια μάσκα του κοίτα πόσο αστείος είμαι και η άλλη μάσκα κοίτα τι καλός εραστής είμαι. Και τα δύο μάσκες που κρύβουν τα άλλα, τα συναισθήματα, τις ευαισθησίες του, ίσως και τα κενά. Όμως άλλαξε απέναντι μου και ένιωσα την διαφορά. Είδα κάποιον άλλο, εκείνον που περίμενα να δω και να νιώσω. Εκείνον που με ρωτούσε πως νιώθω, αν είμαι  έτοιμη για την παρουσίαση, που έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον για μένα και τα συναισθήματα μου, άνοιξε ένας δρόμος για μια πιο ανθρώπινη επικοινωνία, που θα μπορούσε να μας φέρει πιο κοντά συναισθηματικά.

Ναι είχε και το χιούμορ την θέση του ακόμα και το λίγο φλερτ και το υπονοούμενο αλλά ήθελα και εκείνο το παραπάνω, δεν ήθελα να περιοριζόμαστε στην επιφανειακή συζήτηση και να μην γίνει ποτέ η άλλη συζήτηση που θα έφερνε την άλλη σύνδεση.  Μου αρέσει αυτός ο άντρας και το πόσο προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτόν τον τοίχο με προκαλεί να θέλω να σπάσω αυτήν τον τοίχο και να πάω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να του χαϊδέψω  την πλάτη και το κεφάλι και να τον μάθω να μην χτίζει τοίχους ανάμεσα μας.

Κάποια στιγμή έσπασε ο ηλίθιος τοίχος και μου είπε την αλήθεια. Δε θα πάμε τελικά για εκείνον τον καφέ και δεν θα τον δω, δεν θα τον μυριστώ και δεν θα ακούσω το νιαούρισμα του.  Ούτε θα δω τα γατίσια μάτια του από κοντά.  Λυπήθηκα ναι ! γιατί ήδη η φαντασία μου έφτιαξε σενάρια για τα δυο μας,  μου έβγαλε κάτι ζαβολιάρικο αυτό το γατί και ήθελα να δω πώς θα πίνει το γάλα από το μπολάκι του και πώς θα γουργουρίζει όταν το χαϊδεύω. Το γατί ήταν πρόστυχο και ήθελε μια γυναίκα να τον κάνει να νιώσει την αργή και βασανιστική ηδονή που θέλει να νιώσει ένας άντρας, που είναι τόσο άντρας που δεν φοβάται να αφεθεί  σε μια γυναίκα. 

Γιν και γιανγκ ή νιάου και νιάου, το δίπολο, Ταύρος – Σκορπιός, γη και νερό, η άνυδρη  γη που διψά για νερό. Αυτό το ηδονικό παιχνίδι της παράδοσης και της αντίστασης. Ξέρεις πολύ καλά, ξέρεις από πριν. Ξέρεις τις πιθανότητες και τις δυνατότητες. Ίσως και να είναι αυτό το πιο ηδονικό με τις σχέσεις που τελειώνουν τόσο νωρίς και μένουν στην σφαίρα του απραγματοποίητου και του φανταστικού. Ότι θα μείνεις με την υποψία του τι θα μπορούσε να συμβεί μετά, τι θα του έκανες, πώς θα βογγούσε όταν τον δάγκωνες, (ναι οι σκορπίνες δαγκώνουν γατούλη) και το ήξερε, ότι εκείνος θα ήταν μια γη που θα διψούσε και θα ήθελε κι άλλο και εσύ θα του το έδινες.. γιατί υπάρχει μεγάλη ηδονή στο να είσαι η ιδιοκτήτρια των κλειδιών της ηδονής κάποιου και να έχεις τον απόλυτο έλεγχο. 

Η ηδονή του εκείνου είναι να φαντασιώνεται τι θα μπορούσες να του κάνει

Η ηδονή εκείνης είναι να παίζει το παιχνίδι με τους όρους της  και να φεύγει

Η ηδονή και των δύο είναι το αν ….

Και η αγάπη; μιλήσαμε γι αυτήν μια δυο φορές, πώς φτάνεις στην αγάπη; όταν σπάζεις τους τοίχους έναν ένα και συνδέεσαι. Όπως και όταν φεύγει εκείνη που θα ήθελε να σε αγαπήσει, γιατί η αγάπη θέλει λευκό καμβά !

Πριν φύγω μου είπε σε νοιάζομαι, είσαι ότι πιο όμορφο έχει συμβεί στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό και συγνώμη.

Όμορφα λόγια από κάποιον άντρα που δε σε έχει δει ποτέ. Όμορφα λόγια για να σου πει την ώρα που φεύγεις.  Λόγια που σου αφήνουν μια γλυκάδα στην ψυχή, νιώθεις ότι κάπου κάτι έδωσα όμορφο, ίσως κάποιο κουμπί πάτησα και αυτός ο άνθρωπος κάτι ένιωσε. Και εκείνος έκανε καλό σε μένα, και εκείνος ήρθε την στιγμή που τον χρειαζόμουν όπως έρχεται κάθε συνάντηση με ανθρώπους την στιγμή που τους έχουμε ανάγκη. Και εμένα με βοήθησε η παρουσία του και η επικοινωνία μας και ας είχε τα πάνω κάτω της, είχαν και αυτά τη νοστιμιά τους. Αυτός ο κύκλος, δεν ξέρω αν έκλεισε διά παντός, υπάρχει μια πείνα μέσα μου για το ανεξερεύνητο αυτό κεφάλαιο. 

Αλλά συνεχίζω να ζω, και με ανεξερεύνητα κεφάλαια και με μισόκλειστους κύκλους, χαμογελώντας και ξέροντας ό,τι αν είναι να βρεθούμε κάποτε και να πιούμε εκείνον τον καφέ, θα γίνει, όταν έρθει η ώρα.

αποχαιρετώ λοιπόν

Γατούλη θα μου λείψεις

Αν ποτέ ξεμπερδέψεις αυτό το κουβάρι

Έλα να με βρεις

Με αγάπη

Η ουρίτσα σου

 

 

 

 

 

 

 

Ζώντας την εποχή του ναρκισσισμού

 

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα. Πάρα πολύ δύσκολο. Και δεν εννοώ όλη αυτήν την ασφάλεια που νιώθουμε ζώντας σε ένα τόπο που πάντα γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος. Και δεν εννοώ την ίδια την πολιτική κατάσταση που ζούμε από την μέρα που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο. Δεν εννοώ τον φασισμό, τον ρατσισμό και την οικονομική ανασφάλεια. Όλα αυτά τα υπομένεις, τα παίρνεις απόφαση, ζεις αποδεχόμενος ότι μπορεί μια καλή μέρα να έρθει και μια βόμβα να πέσει πάνω σου ή μια καλή μέρα αποφασίζεις να φύγεις και να πάς να ζήσεις αλλού.   Αυτά λέω, ήταν η συνθήκη μας από πάντα

Εκείνο που δεν αντέχεται πλέον σε αυτόν τον αιώνα είναι το πόσο μαύρη έχει γίνει η ψυχή των ανθρώπων, το πόσο χάθηκε ανεπιστρεπτεί η αθωότητα, το πόσο δεν έχουν την αίσθηση του πόνου που μπορεί να προκαλέσει το ψέμα, η μάσκα, η υποκρισία, το παραμύθι. Η πορνεία που μας περιβάλλει, εντός και εκτός. 

Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, ο κάθε ένας είναι θύμα του χαραχτήρα του και της εποχής που διάλυσε τα πάντα.  Της σάρκας που έγινε θέαμα, της ηδονής που έγινε προιόν, του συναισθήματος που έγινε αλλεργία, της αλήθειας που έγινε είδος προς εξαφάνιση. Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, κι αν ένιωθα ίσως αντιδρούσα κάπως, γιατί ο θυμός παράγει κάτι, εγώ όμως νιώθω πίκρα και η πίκρα γίνεται ένας βάλτος.

Είδες καμιά φορά την σκηνή με το φοβισμένο σκυλί που συναντά έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος του μιλά γλυκά και του λέει έλα έλα και απλώνει το χέρι. Και το σκυλί αναθαρρεύει λίγο και πλησιάζει, και λίγο ακόμα και μόλις πλησιάζει σε κοντινή απόσταση ο άνθρωπος που του ξεγέλασε για να έρθει, του τραβάει μια κλωτσιά και το ρίχνει ένα μέτρο πιο εκεί. Και εκείνο κάθεται φοβισμένο στην γωνιά του και δεν καταλαβαίνει ποτέ τι έκαμε.

Μέσα σε αυτήν την τρομοκρατία υπάρχουμε.  Όμορφα λόγια και όμορφες προθέσεις που γίνονται πισώπλατα μαχαιρώματα και εσύ δεν καταλαβαίνεις ποτέ το γιατί κάποιος συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί εσύ δεν θα συμπεριφερόσουν έτσι, δεν ξέρεις, δεν έμαθες, δεν σου περνά… Ψιλά γράμματα. Μετράς τις σταθερές αξίες σου, είναι η μάνα μου, ο παπάς μου, τα παιδιά μου, φίλοι καλοί και έμπιστοι που μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, έστω.  Είναι οι σταθερές αξίες σου. Και μετά μετράς τις προσωπικές αξίες σου. Να είσαι ειλικρινής, να είσαι αληθινός, να είσαι αυθεντικός, να έχεις καλοσύνη, να δείχνεις αγάπη.  Να μένεις αναλλοίωτος.

Και μετά έρχεται ένας άνθρωπος που βρίσκει τον τρόπο και σε βρίσκει ευάλωτο και εισχωρεί.  Η επαφή σου μαζί του σε αρρωστά, σαν μικρόβιο εισχωρεί στην ύπαρξη σου και στο μυαλό σου και γίνεσαι  έναν χτικιάρικο ον,  που πρέπει ξανά από την αρχή να αναρρώσει, να αποβάλει από μέσα του κάθε τοξικό και δηλητήριο σου έβαλε ο άλλος, να πάρει μέρες και εβδομάδες και να ξαναέρθεις στα ίσια σου και να αποκαταστήσει και πάλι την συναισθηματική σου ισορροπία και να κάνεις μια ολόκληρη μάχη, ξανά, ακόμα μια φορά, για να μην χάσεις και την τελευταία σου ρανίδα ελπίδας σε αυτήν την ανθρωπότητα. Να μην χάσεις τη χαρά σου , την αισιοδοξία σου, το χιούμορ σου, την δημιουργικότητα σου.

Ναι είναι δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα του παραλογισμού. Είναι μια ψυχική πάλη.  

 

Domina

 

Γιατί ήρθες; πες μου

Ξέρεις

Όχι δεν ξέρω, πες μου

Σε θέλω

Όχι δεν με θέλεις, πες μου τι θέλεις

Θέλω

Σκέψου καλά

Θέλω να με κάνεις να νιώσω

Τι θέλεις να σε κάνω να νιώσεις

Θέλω να με κάνεις να νιώσω ζωντανός

Τι νιώθεις όταν δεν νιώθεις ζωντανός

Πλήξη, ανία, αποχαύνωση, νιώθω να είμαι ολόκληρος μια μηχανή

Γιατί

Γιατί είναι κάθε μέρα το ίδιο, μια επανάληψη, μια θλιβερή επανάληψη της προηγούμενης μέρας, τα ίδια κοστούμια, η ίδια διαδρομή για τη δουλειά, τα ίδια και τα ίδια στην δουλειά, οι φωνές, το άγχος, οι οργισμένοι άνθρωποι,  η ίδια διαδρομή στην επιστροφή, το άδειο σπίτι

Πόσες μέρες έχει να έρθεις

Πέντε

Δεν ορκίστηκες την τελευταία φορά , ότι δεν θα ξαναέρθεις;

Το  ορκίστηκα, έκανα λάθος, συγνώμη. Δεν το εννοούσα

Πάψε!  Σου είπα δεν μου αρέσουν οι ψεύτικες συγνώμες.

Συγνώμη

Μην συνεχίζεις την βλακεία. Πες κάτι άλλο. Πες την αλήθεια. Δεν ήθελες να ξαναέρθεις.

Δεν ήθελα να ξαναέρθω

Το πάλεψες και έχασες

Το πάλεψα και έχασα

Και τώρα τι θέλεις

Σου είπα, μη με βασανίζεις άλλο.

Τότε γιατί ήρθες;  Μη λες άλλες βλακείες

Θέλω να νιώσω ζωντανός.

Τελευταία ευκαιρία. Πες την αλήθεια

Σε θέλω, εσένα, εσένα, σε θέλω. Ικανοποιήθηκες τώρα;

Μάλιστα ! Eίδες τι ωραία είναι όταν λες την αλήθεια; Πέντε μέρες, ούτε καν βδομάδα δεν άντεξες. Τέρας αυτοσυγκράτησης. Αλλά με μια μικρή διαφοροποίηση. Δε θέλεις εμένα, θέλεις αυτό που σου δίνω. Σωστά; Εκεί έξω θα κυκλοφορείς με τη μάσκα σου, εδώ μέσα θα λέμε αλήθειες. Πες το λοιπόν

Θέλω αυτό που μου δίνεις

Ωραία! Σιγά σιγά ωριμάζεις. Ο προμηθευτής της αδρεναλίνης σου !

Σε παρακαλώ

Τι με παρακαλείς !

Δώσε μου

Όχι

Λίγο

Όχι

Ελάχιστο;

Καθόλου.

Σε μισώ

Το ξέρω

Είσαι μια ..

Πες το

Είσαι μια απαίσια, κακιά αράχνη

Και εσύ είσαι ένα κακομαθημένος, κακότροπος άντρας με πλήρη έλλειψη αυτοπειθαρχίας

Είσαι ανελέητη

Μπορείς και καλύτερα. Ή θα προσπαθήσεις περισσότερο ή θα φύγεις.

Σε παρακαλώ άγγιξε με

Όχι

Πονάω όταν δε με αγγίζεις

Αυτό δεν ήθελες; να νιώσεις;

Να νιώσω ήθελα, όχι να πονώ

Και τον πόνο τον νιώθεις και πολύ έντονα μάλιστα. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα;

Απαίσιο! Είσαι εκεί και δεν με αγγίζεις. Άγγιξε με

Δεν θα μου πεις ποτέ τι θα κάνω. Ποτέ

Σε εκλιπαρώ, άγγιξε με

Όχι ! δε θα σε αγγίξω. Πες μου, πώς πέρασαν οι πέντε μέρες χωρίς τη δόση σου;

Απαίσια,  μου έλειπες συνεχώς. Πονούσα παντού, το σώμα μου, την ύπαρξη μου όλη

Πήγαινες όμως στη δουλειά ναι;

Ναι πήγαινα,  αλλά ήμουν συνεχώς νευρικός, ο μισός εκεί και ο μισός μαζί σου.  Ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω.

Δεν έφυγες όμως, έκανες κανονικά το οκτάωρο σου.

Ναι το άντεχα.

Και πώς περνούσες τα βράδια;

Έμπαινα στο ντους και άφηνα ζεστό νερό να κυλήσει πάνω μου και μερικές φορές δεν άντεχα και

Και;

Και έκλαιγα

Και μετά τι έκανες;

Ξάπλωνα στο κρεβάτι γυμνός. Και σε σκεφτόμουν. 

Άγγιζες τον εαυτό σου;

Όχι, όλη την δουλειά την έκανε ο εγκέφαλος μου. Δεν μπορούσα να με αγγίξω.

Γιατί δεν μπορούσες να σε αγγίξεις;

Ξέρεις πολύ καλά γιατί. Με έχεις εκπαιδεύσει αλλιώς.

Ναι, να είναι τα χέρια σου δεμένα.  Άρα θα έβγαινες από την ρουτίνα σου.

Είσαι απαίσια, σε μισώ.

Το είπες, μην επαναλαμβάνεσαι. Για πες μου. Εσύ, δεν ήρθες εδώ, και μου έδωσες την εξουσία στην ηδονή σου;

Ναι

Γιατί δεν κράτησες κάτι και για σένα;

Δεν ξέρω, ήταν εύκολο να την δώσω όλη σε σένα.

Αλλά τώρα την θέλεις πίσω

Ναι

Αλλά δεν μπορείς να νιώσεις ηδονή αν δεν είσαι δεμένος

Όχι

Και γιατί δεν πάς να βρεις άλλη να σε δένει;

……

Δεν απαντάς

…..

Γιατί δεν πάς να βρεις άλλη;

Γιατί θέλω αυτό που μου δίνεις.

Πάλι μαλακίες λες!

Θέλω αυτό που με φτιάχνει να μου το δίνεις εσύ. Καμιά άλλη, εσύ!

Ωραία ρε διάολε. Και εγώ λοιπόν αποφάσισα ότι θα πάψω να σου το δίνω.

Το ξέρω μου το είπες

Τότε γιατί ήρθες;

………

Θέλω εσένα

Δεν άκουσα

Θέλω εσένα

Εθισμένο μου αγοράκι, θα πεις οτιδήποτε για να μείνεις ακόμα λίγο. Δε θέλεις εμένα.

Απλά ο εγκέφαλος σου έχει εθιστεί και στην ηδονή και στον προμηθευτή της ηδονής σου.

Δεν είναι αλήθεια

Απόδειξε το

Δείξε μου τον τρόπο να απεξαρτηθώ.

Ήρθες στον προμηθευτή σου να σε βοηθήσει να απεξαρτηθείς; Τι λογική είναι αυτή;

Επειδή εσύ είσαι η μόνη που μπορεί να με βοηθήσει να απεξαρτηθώ από την ανάγκη μου να με αγγίζεις.

Έτσι νομίζεις;

Έτσι νομίζω

Είσαι μια πουτάνα αρσενική που βρήκε δικαιολογία για να πάρει λίγη ακόμα δόση.

Δεν το πιστεύω.

Ωραία . Πήγαινε στο κρεβάτι.

Τι θα μου κάνεις;

Θα υπακούσεις;

Ναι

…..

Βγάλε τα ρούχα σου

…

Ξάπλωσε

....

πάρε με το δεξί σου χέρι το λουρί και δέσε τον αριστερό σου καρπό στο κεφαλάρι

Εσύ;

Ούτε να το σκέφτεσαι. Δε θα ξαναρχίσουμε τα ίδια. Μόνος σου

…

Το άλλο;

Το άλλο θα μείνει ελεύθερο. Με τα δύο χέρια δεμένα, αφήνεις την εξουσία σε κάποιον άλλο, να φροντίζει εκείνος για την ηδονή σου. Καλόμαθες να φροντίζει άλλος για σένα. Τώρα άσε ένα χέρι ελεύθερο… δέσε το ένα μόνο.. έτσι μπράβο !

Εσύ;

Εγώ είπαμε δε θα κάνω τίποτα. Μόνος σου.

………

Σταμάτα να κοιτάζεις εμένα. Θα σβήσω τα φώτα καλύτερα να μην βλέπεις τίποτα.

Σε θέλω έλα. Πάψε να με βασανίζεις.

Δε θα έρθω, πάψε.

……..

Άγγιξε το σώμα σου.

…………

 Άγγιξε αργά το υπέροχο σώμα σου.

……..

Χαιδεψε το.  Χαίδεψε τα χείλη σου.  Τώρα το στέρνο σου. Το στήθος σου. Αργά.

Έλα σε μένα!

Συγκεντρώσου.

………

Πώς νιώθεις;

Μου λείπεις !

Δε σου λείπω.

Μου λείπεις !

Εδώ είμαι, απλά δε σε αγγίζω. Άκου τη φωνή μου και συνέχισε. Άγγιξε το σώμα σου. Πάρε την εξουσία πίσω.  Γίνε εσύ ο κύριος της ηδονής σου. Έτσι μπράβο.

Σε θέλω !

Πες το στον εαυτό σου. Πες θέλω να νιώσω

Θέλω να νιώσω

Πες θέλω να γίνω ένα με εμένα

Θέλω να γίνω ένα με εσένα

Ξεροκέφαλο αγόρι. Πες το σωστά

Θέλω να γίνω ένα με εμένα.

Έτσι μπράβο.

Τώρα απελευθέρωσε και το άλλο σου χέρι.

….

Άγγιξε το σώμα σου και με τα δύο χέρια.

……

Πώς είναι να δίνεις ηδονή στον εαυτό σου;

Υπέροχο

Ωραία.

Ποιος είναι ο κύριος της ηδονής σου τώρα;

Η φωνή σου

Όχι, η δική σου φωνή είναι, απλά μοιάζει με τη δική μου.

…….

Σε ξαναρωτώ . Ποιος είναι ο κύριος της ηδονής σου;

Εγώ

Πώς νιώθεις όταν αγγίζεις το σώμα σου

Ηδονή.

Υπέροχα. Και ποιος σε κάνει να νιώθεις ηδονή;

Ο εαυτός μου

Υπέροχα. Και ποιος θα σου δώσει σε λίγο έναν υπέροχο εκστασιακό οργασμό;

Ο εαυτός μου

Και ποιον έχεις ανάγκη;

Εσένα

Ξεροκέφαλε !  Ποιον έχεις ανάγκη ;

Κανέναν

Ψεύτη! Ποιον έχεις ανάγκη ; Πες το

Eμένα

Έτσι μπράβο !

Που πας;

Βγαίνω έξω.  Μπορείς να συνεχίσεις μόνος σου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ένας μήνας

Πώς είσαι σήμερα

Είναι το τελευταίο ορόσημο, 22 Σεπτέμβρη, ένας μήνας μετά.  Ο κύκλος κλείνει.  Πριν ένα μήνα, έτσι ώρα τον περίμενα να έρθει.  Περίμενα να προσγειωθεί το αεροπλάνο, να μου πει ότι ήρθε πίσω. Να τον δω.  Ήταν πολύ σημαντική, όμορφη μέρα.  Ετοιμάστηκα. Έβαλα το όμορφο μου φόρεμα, πήγαμε στο ωραίο μας δείπνο.  Και μετά, λίγες ώρες μετά, έφυγε και φιληθήκαμε για καληνύχτα, και ήταν όλα καλά, και δεν ήξερα καν ότι ήταν  τελευταία φορά που τον έβλεπα.

Πέρασε κιόλας ένα μήνας και τι μεγάλη μαλακία να φεύγει κάποιος και να μην τον ξαναβλέπεις και να μην τον έχεις αποχαιρετίσει ποτέ, να τσακώνεσαι και να χωρίζεις από μηνύματα, Τι παιδιάστικο, βλακίστικο και απάνθρωπο

Το ροζ φόρεμα το έπλυνα και είναι κρεμασμένο στο ντουλάπι. Θα το βάλω την νύχτα της παρουσίασης του βιβλίου, έτσι σκέφτομαι, προς τιμήν. Είναι παράξενη η μέρα, έχει μια μελαγχολία, έχω πονοκέφαλο από το πρωί, περιμένω και να αδιαθετήσω, είναι οι ορμόνες μου και τα συναισθήματα μου ένα μπάχαλο.

Μου λείπει.  Επέτρεψα στον εαυτό μου να μου λείπει και σήμερα, θα πάω σπίτι να ρίξω ένα κλάμα να αποφορτιστώ και θα γυρίσει η μέρα, θα προχωρήσει η ζωή, και θα τον ξεχάσω όπως θα με ξεχάσει και εκείνος. Αλλά σήμερα έχω μια ανάγκη να έχω μια αφορμή να κλάψω. Θα κλάψω για κάτι τιποτένιες λεπτομέρειες όπως τις πέτρες που δε βάψαμε ποτέ Οι Mr and Mrs Stone εμειναν εκεί μέσα στο κουτί.  Σαν ένα μωρό που του πιάνουν τα παιχνίδια του πριν προλάβει να παίξει.

Έχει πολλές μέρες που προσπαθώ να σκεφτώ αρνητικά μόνο και μόνο για να χω τη δύναμη να αντέξω αυτήν την περίοδο, βλέπω βιντεάκια στο youtube για τις πρώτες μέρες μετά το χωρισμό, για το No contact και περνάνε οι μέρες και αντέχω.  Και όμως μου λείπει.  Πήρε ένα μαχαίρι και μας έκοψε και πάλι δεν θα χω κάτι να μια θυμωμένη ούτε να του καταλογίσω.  Τελοσπάντων.. θα μου περάσει όπως πέρασαν και τα άλλα, και οι άλλοι, οι μεγάλοι οι έρωτες.

Αρχές του Οκτώβρη ξεκινάμε μαθήματα και τέλος του Οκτώβρη πάμε ταξίδι.. η ζωή προχωρά και σχέδια κάνουμε και με τα μάτια δακρυσμένα και με πόνο και ότι και αν συμβαίνει.  Ψες πήγα με την μάμα στο πάρκο στο Παττίχειο και κάναμε Τσι Γκογκ και περάσαμε τέλεια και απόψε θα πάω στον Ψευδά, για δείπνο στον κήπο της Umay και θα γνωρίσω κόσμο και θα κάνω νέους φίλους και ίσως ποιος ξέρει, κάπου εκεί, κάποιος βρίσκεται

Η αγάπη…  

η τιμωρία

 

Του έστειλα μήνυμα στο κινητό μια φωτογραφία με το σβέρκο μου σημαδεμένο, μελανιασμένο, ένα σημάδι όπως τότε, όπως αυτό που μου έκανε εκείνος την πρώτη νύχτα που κάναμε έρωτα. Α στο διάολο, δε μου αρέσει αυτή η φράση, δεν μας ταιριάζει, πολύ ασήμαντη για να περιγράψει αυτό που κάνουμε. Λες και λέμε ψήνουμε σούπα, ή κάνουμε εργόχειρο. Τι στο διάολο σημαίνει κάνουμε έρωτα; Βλακείες . Εμείς δεν κάναμε έρωτα, πόλεμο κάναμε, η μάχη των τιτάνων με πολλαπλούς οργασμούς.

Σε λίγα δευτερόλεπτα ήρθε η απάντηση στο κινητό μου

  What the fuck is this ?

-       Μου είπες όταν βρω κάποιον που θα μου κάνει σημάδια να σου στείλω φωτογραφίες. Και εγώ το ξέρεις πάντα κάνω ότι πεις.

-          Bullshit

-          Τι εννοείς

-          Lies

-          Πώς μπορείς να ξέρεις

-          You are a lying horny little bitch

-          Ωπα πήρα προαγωγή Την προηγούμενη φορά ήμουν σκέτο horny little bitch

-          Where are you now

-          Home

-          I m coming over

-          Δε ρώτησες αν μπορώ να σε υποδεχτώ. Περιμένω κόσμο

-          Bullshit. I said I’ m coming over

Σε δέκα λεπτά το αυτοκίνητο ήταν σταθμευμένο έξω από το σπίτι.  Τον είδα να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, σαφώς εκνευρισμένος αλλά προσπαθώντας να φαίνεται ψύχραιμος.  Άνοιξα την πόρτα πριν την χτυπήσει και στάθηκα πιο μέσα.  Μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι μου, έσπρωξε την πόρτα με το πόδι του και την έκλεισε χωρίς να γυρίσει πίσω.  Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα να με κοιτάζει και να ανασαίνει βαριά. Εγώ ακίνητη. Φορούσα την λευκή μου σατέν ρόμπα και από μέσα ήμουν εντελώς γυμνή.

 -Γιατί είσαι ντυμένη έτσι; Ή μάλλον γιατί είσαι γδυμένη έτσι; Είπε οργισμένος

- Περιμένω τον εραστή μου και ήθελα να είμαι όσο πιο έτοιμη γίνεται

Πλησίασε προς το μέρος μου, με πήρε από χέρι και με τράβηξε προς το μέρος του.  Με οδήγησε προς τον τοίχο, με γύρισε και έσπρωξε πιέζοντας τα στήθη μου προς τον τοίχο. Με το δεξί του χέρι, κράτησε τα μαλλιά μου σε κοτσίδα και τράβηξε γυρνώντας το κεφάλι μου στο πλάι. Τράβηξε τη ρόμπα να πέσει κάτω από τον αριστερό μου ώμο. Μετά τράβηξε το κεφάλι μου στα αριστερά και έλεγξε τον δεξί μου ώμο.

-          I was right

-          Yes you are

-          You are a lying little horny bitch είπε και με γύρισε προς το μέρος του.

-          Not so little baby. Είμαι 1,70 επιμένεις να μου μιλάς λες και είμαι χόμπιτ

-          Γιατί μου είπες ψέματα;

-          Για το σημάδι;

-          Ναι

-          Έλεγξες καλά, δεν έχει τίποτα;

-          Αν είχες σημάδι και δεν ήταν δικό μου δεν θα μιλούσαμε τώρα. Γιατί είπες ψέματα;

-          Για να με τιμωρήσεις

-          Πήγαινε στο δωμάτιο σου

-          Και εσύ

-     Άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Μπήκε στο αυτοκίνητο, οδήγησε μέχρι τη στροφή και σε λίγο ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό

-          Όταν θέλεις τόσο πολύ την τιμωρία, τότε η τιμωρία σου είναι να μη σε τιμωρήσω. Κατάλαβες;

-          Ναι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-           

-