Πήγα στο συνοικισμό ψες να δω τη μάνα μου που δεν ήταν καλά. Ψηλή πίεση της είπε ο γιατρος, της έδωσε να πίνει κάτι χάπια. Πήρα και τα παιδιά μαζί μου, να της φτιάξουμε λίγο τη διάθεση, μαγείρεψα, φαγαμε όλοι μαζί έξω στη αυλή, ήπαμε κανένα αστείο γελάσαμε.. μετά έπρεπε να φυγουμε. βλέπεις πάνε τώρα δεκατρία χρόνια που έφυγα από εκείνο το μέρος, το συνοικισμό, και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο δύσκολο το βρίσκω να πηγαίνω πίσω, τόσο λιγότερο θέλω να μένω..χτες όμως, κάτι που είχε πέσει το σκοτάδι και η ζέστη και η υγρασία κολλουσαν πάνω μας, κάτι που ήταν η μάνα μου άρρωστη, ένιωσα ένα μαύρο συναίσθημα να με πνίγει..
μου έμοιαζε αυτό το μέρος στοιχειωμένο, να γερνά κι αυτό μαζί με τους κατοίκους του, στο απέναντι σπίτι η κυρία Κ. έχασε την κόρη της εδώ και λίγα χρόνια και κάθε βράδυ κάθεται πλάι στην ανοιχτή εξώπορτα σε μια μικρή ξύλινη καρέκλα, με την μαντήλα δεμένη στα μαλλιά.. η κυρία Μ. με ένα πι έσερνε τα βήματα της στον κάτω δρόμο κι όταν την φώναξα δεν με κατάλαβε, πλησίασα, μου λέει έχασα πια και την ακοή μου..
πάντα λέω ότι η πιο σωστή απόφαση που πήρα στη ζωή μου ήταν που έφυγα από τον συνοικισμό και μετακόμισα στα Λιβάδια και όμως θα σου φανεί παράξενο κάθε φορά που ονειρεύομαι ένα σπίτι αυτό του συνοικισμού ονειρεύομαι, στέκομαι στο παράθυρο του παιδικού μου υπνοδωματίου και αγναντεύω απέναντι τα αεροπλάνα να απογειώνονται ή τρέχω χαρούμενη στα χωράφια δίπλα.. παράξενο πράγμα το μυαλό του ανθρώπου, στον ξύπνιο σου είσαι σαράντα και ζεις σε άλλο μέρος και όταν κοιμηθείς είσαι παιδί και ζεις ακόμα στο πατρικό σου, ο εγκέφαλος σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία και τώρα κόβει όλες τις άσχημες σκηνές, λες και επανέρχεται μήπως και αυτή τη φορά ζήσεις όπως θα έπρεπε να τα ζήσεις, χαρούμενα
δεν ξέρω, τέτοιο μαύρο συννεφο δεν ξανάνιωσα όπως ψες, ίσως να μου χτύπησε αυτό το καμπανάκι του χρόνου που περνά, της μάνας που γερνά, της κατάθλιψης που την γυροφέρνει, και ένιωσα για ακόμα μια φορά ότι στα πιο σημαντικά δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, να τα υπομείνουμε μόνο και άντε να αντέξεις τον χρόνο που περνά και τον τσακίζει, εκείνο το βλέμμα της απελπισίας μέσα στα μάτια τους, όταν νιώθουν τον χρόνο να τους προδίδει πώς αντέχεται;
ισως απλά να προσπαθησουμε αν μη τι άλλο να είμαστε δυνατοί εμείς για τους νεότερους, να φροντίσουμε να έχουν καλύτερες αναμνησεις από τις δικές μας..
τα ημερολόγια 23/07/2017
μου έμοιαζε αυτό το μέρος στοιχειωμένο, να γερνά κι αυτό μαζί με τους κατοίκους του, στο απέναντι σπίτι η κυρία Κ. έχασε την κόρη της εδώ και λίγα χρόνια και κάθε βράδυ κάθεται πλάι στην ανοιχτή εξώπορτα σε μια μικρή ξύλινη καρέκλα, με την μαντήλα δεμένη στα μαλλιά.. η κυρία Μ. με ένα πι έσερνε τα βήματα της στον κάτω δρόμο κι όταν την φώναξα δεν με κατάλαβε, πλησίασα, μου λέει έχασα πια και την ακοή μου..
πάντα λέω ότι η πιο σωστή απόφαση που πήρα στη ζωή μου ήταν που έφυγα από τον συνοικισμό και μετακόμισα στα Λιβάδια και όμως θα σου φανεί παράξενο κάθε φορά που ονειρεύομαι ένα σπίτι αυτό του συνοικισμού ονειρεύομαι, στέκομαι στο παράθυρο του παιδικού μου υπνοδωματίου και αγναντεύω απέναντι τα αεροπλάνα να απογειώνονται ή τρέχω χαρούμενη στα χωράφια δίπλα.. παράξενο πράγμα το μυαλό του ανθρώπου, στον ξύπνιο σου είσαι σαράντα και ζεις σε άλλο μέρος και όταν κοιμηθείς είσαι παιδί και ζεις ακόμα στο πατρικό σου, ο εγκέφαλος σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία και τώρα κόβει όλες τις άσχημες σκηνές, λες και επανέρχεται μήπως και αυτή τη φορά ζήσεις όπως θα έπρεπε να τα ζήσεις, χαρούμενα
δεν ξέρω, τέτοιο μαύρο συννεφο δεν ξανάνιωσα όπως ψες, ίσως να μου χτύπησε αυτό το καμπανάκι του χρόνου που περνά, της μάνας που γερνά, της κατάθλιψης που την γυροφέρνει, και ένιωσα για ακόμα μια φορά ότι στα πιο σημαντικά δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, να τα υπομείνουμε μόνο και άντε να αντέξεις τον χρόνο που περνά και τον τσακίζει, εκείνο το βλέμμα της απελπισίας μέσα στα μάτια τους, όταν νιώθουν τον χρόνο να τους προδίδει πώς αντέχεται;
ισως απλά να προσπαθησουμε αν μη τι άλλο να είμαστε δυνατοί εμείς για τους νεότερους, να φροντίσουμε να έχουν καλύτερες αναμνησεις από τις δικές μας..
τα ημερολόγια 23/07/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου