Αφύπνιση !!

Χτες ήταν μια μέρα συναισθηματικά αποπνικτική.. σχόλασα και πήγα σπίτι, ήμουν πτώμα από την κούραση και λιώμα από τη ζέστη. Αγόρασα φαί από την ψησταριά και κάτσαμε και φάγαμε με τις κόρες μου. Μετά έπρεπε να πάρω την μεγάλη στη δουλειά της, Δευτέρα φεύγει πάει πίσω Αθήνα..δεν ξέρω πότε ήρθε και πότε φεύγει, ούτε πρόλαβα να την δω. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, περιμένοντας την να ετοιμαστεί, ξύπνησα με πόνο στο σβέρκο, την πήρα δουλειά, ήρθα πίσω, πίσω απευθείας στο δωμάτιο μου, ρίχτηκα στο κρεβάτι σαν ψόφια.. αν κοιμήθηκα πέντε λεπτά, μπορεί και όχι, ξύπνησα, σε μια κατάσταση με το κεφάλι μου να γυρίζουν χίλιες σκέψεις, με ένα καταπιεστικό συναίσθημα μοναξιάς να με πνίγει και κάτι άλλο, σαν πνίξιμο, σαν να θέλεις να ουρλιάξεις αλλά να ουρλιάζεις από μέσα σου, να κλάψεις αλλά δεν κλαίς, και νιώθεις σαν να κοντεύεις να τρελαθείς. Σαν κρίση άγχους, με το στήθος μου να νιώθει καταπλακωμένο από κάτι αόρατο, και εγώ απλά στο κρεβάτι, στο μισοσκόταδο, να κοιτάζω στο κενό, χωρίς καμιά ενέργεια να σηκωθώ, να μην μπορώ ούτε στην ιδέα ότι θα κάνω απλά πράγματα έξω από εκείνο το δωμάτιο μέσα στη ζέστη, μισώ τη ζέστη, δεν ξέρω αν στο είπα, και εκείνη μισεί εμένα.
Το θεώρησα ως τα πρώτα σημάδια της στέρησης του φέισμπουκ. Βγήκα από το φέισμπουκ πάει μια εβδομάδα τώρα, έμεινε το κινητό σιωπηλό, χωρίς κόκκινα φωτάκια, χωρίς μηνυματάκια να έρχονται στον ινμποξ, (όχι ότι έπαιζε κάτι απλά φιλικά μηνυματάκια να περνάει η ώρα) κρατούσα κάποιες επαφές στο βάιμπερ για λίγες μέρες, αλλά χτες δεν έστειλα τίποτα σε κανέναν. Ούτε ανίγραφο του κειμένου μου για να διαβαστεί από κανέναν, ούτε καλημέρες, ούτε τίποτα.
Και η μέρα είχε μια απίστευτα εκκωφαντική σιωπή.
Είναι απίστευτο πόσο λιγοστεύουν οι "φίλοι" όταν βγεις από τα δίχτυα και είναι απίστευτο πόση διαφορά έχει στη ζωή. Η ώρα φαίνεται να μην περνάει με τίποτα, νιώθεις ότι είσαι σε μια σπηλιά απομονωμένος, χωρίς ψυχή γύρω σου. Όχι δεν έχω παράπονο, δεν είμαι "γυμνή" από φίλους, έχω εκείνους του πέντε δέκα ανθρώπους που θα με ψάξουν και θα νοιαστούν και θα κάνουμε πράγματα μαζί. Αν ήθελα θα είχα και είκοσι αλλά είμαι επιλεκτική, δεν μπορώ να περνάω χρόνο με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω πράγματα να πω, απλά για να έχω έναν οποιοδήποτε άνθρωπο απέναντι μου σε ένα καφέ ή ένα τραπέζι. Υπάρχουν οι φίλοι αλλά και εκείνοι έχουν τη ζωή τους και δεν σε ψάχνουν κάθε μέρα και έρχεται και κάποια μέρα στις τόσες που δε θα σε ψάξει κανένας.. και είναι πολλή η σιωπή, πάρα πολλή, ειδικά άμα προηγήθηκε μια περίοδος όπου υπήρχε ένας άνθρωπος που σε έψαχνε συχνότερα, άστα να πάνε.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να σηκωθώ να "φύγω" είναι αυτό το αντιδραστικό να "φύγω" να βγω από αυτούς τους τέσσερις τοίχους πριν με πλακώσουν εντελώς. Να κάνω ένα μπάνιο, να ξυπνήσω από αυτήν την ψυχολογική πτώση, να ντυθώ, να μη νιώθω ζόμπι, να πάω κάπου, να νιώσω ότι δεν πέθανα ακόμα.  Έκανα το μπάνιο μου και ντύθηκα, φόρεσα την λευκή μου μπλούζα που μου έφερε μια φίλη δώρο στη γιορτή μου , κάπως το λευκό με βοηθά να νιώσω καλύτερα. Συνειρμικά και αντικειμενικά.

πήγα στο καφέ μόνη μου. Έκατσα και διάβασα λίγο κοιτάζοντας γύρω, τον κόσμο, άλλοι σε παρέες, άλλοι μόνοι τους, άλλοι με τα λάπτοπ τους, άλλοι μπροστά στα κινητά και άλλοι να συζητούν με ενδιαφέρον με τους φίλους τους.  Και εγώ στην καρεκλίτσα μου, με το βιβλίο μου να σκέφτομαι αν μου κατεβεί καμιά ιδέα για κανένα θεατρικό.. το θεατρικό, το βιβλίο, και τα άλλα τόσα που βάζουμε μπροστά μας ως στόχους για να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να ενεργοποιηθεί και να μην πέσει στην αχανή τρύπα του μηδενισμού.
Την έχω αυτήν την τάση του μηδενισμού και είναι η αιώνια μου μάχη.. αυτή είναι και η μεγάλη μαλακία όταν έρθει κάποιος στη ζωή σου , έστω και για λίγο. Εκείνο που νιώθεις καλύτερα, αναπτερώνεται το ηθικό σου, λές, α επιτέλους βρέθηκε και ένας άνθρωπος για μένα, να βγούμε, να ερωτευτούμε, να κάνει όλο αυτό να αξίζει και μετά, πριν το χαρείς, όλο αυτό τελειώνει και πάεις πίσω στο μηδέν και στην αναμονή, μπας και, κάποια μέρα, κάποιος άλλος, σε προσέξει..
Καθόμουν στο καφέ και σκεφτόμουν την κοπέλα και αυτό που της έτυχε, την διαδικασία που εκείνη πρέπει να περάσει για να φτάσει στην ηρεμία της, στην κατάσταση που είμαι εγώ, που σαφώς είναι σε καλύτερη από εκείνην και στο γαμημένο το γιατί να είναι τόσο δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο σωστό να κάνεις πέντε απλά πράγματα, να πιεις ένα καφέ, να πάεις μιαν εκδρομή, να πεις μια κουβέντα..

στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα θα προστεθεί και αυτό

Υπάρχει θεός  ;

Υπάρχει ζωή μετά το Θάνατο;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να  βρεις φίλο ;

Ορίστε τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα

Κάποτε πριν χρόνια κάποιος με αποκάλεσε "άτεγκτη" την έψαξα τότε τη λέξη γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει..

ένας από εκείνους τους "αρχίδια διανοούμενους" του φέισμπουκ, που κολλάνε των γυναικών, με όμορφα λόγια και φιλοσοφημένες ατάκες για να πουλήσουν πνεύμα και μετά σου στέλνουν στο ινμποξ μαλακίες για να αυνανίζουν το εγώ τους. Ένας από αυτούς που αν είσαι μια γυναίκα ανασφαλής που θέλει επιβεβαίωση μπορεί και να χάψεις αυτά που λέει και να τον ερωτευτείς. Ευτυχώς τότε τον πήρα γρήγορα είδηση και τον διαολόστειλα και μετά μια άλλη φίλη με ρωτούσε για εκείνον γιατί της είχε πουλήσει έρωτα και εκείνη πίστεψε, δεν ήταν χωρισμένη σαν εμένα, εκείνη ήταν εντός γάμου, εντός ενός δυστυχισμένου γάμου, εγκλωβισμένη από την δειλία της και την ανικανότητα της να πολεμήσει το κοινωνικό κατεστημένο και να πάρει διαζύγιο. Της είπα φίλη μακριά από αυτόν.

Και εκεί είναι μια σημαντική διαφορά ενός ανθρώπου που μένει σε ένα δυστυχισμένο γάμο και ψάχνει να καλύψει τα κενά του με διαδιχτυακές συνομιλίες που δε θα γίνουν ποτέ σχέση αληθινή, σε σύγκριση με έναν άνθρωπο που πήρε τη μεγάλη και επώδυνη απόφαση να τερματίσει έναν γάμο και να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο. Κάτι ουσιαστικότερο και αυτονόητο που στις μέρες μας έχει γίνει η εξαίρεση του κανόνα πλέον.. να ζητάς τα αυτονόητα και να ζητάς κάτι περισσότερο από τη συναισθηματική απαλλοτρίωση, ενός μαζικού οθονικού αυνανισμού !

Σαν αυτόν γεμάτο το φέισμπουκ. Απλά με το που μπαίνεις είσαι σαν τυφλό γατί που ψαχουλεύει εκεί και εδώ μέχρι να βρει τον δρόμο του. Μπορεί κάποια μέρα αν είσαι τυχερός να βρεις και την έξοδο ή τον τρόπο να το διαχειρίζεσαι σωστά, άτε να μην είμαι "άτεγκτη". Εγώ πλέον ήμουν στο σημείο όπου δεν άφηνα κανέναν να με ενοχλήσει, αλλά δεν το διαχειριζόμουν εγώ σωστά.. και σαν αυστηρή μάμα του εαυτού μου έβαλα μου όρια. Και ναι ήταν και ένα χρυσωμένο χάπι για την μοναξιά μου ! Κάποτε όμως πρέπει να φτύνουμε το χρυσωμένο χάπι και να αντιμετωπίζουμε την μοναξιά μας καταπρόσωπο.

Τούτο σημαίνει λιγότερες ώρες μπροστά στην οθόνη και περισσότερες ώρες σε δραστηριότητες όπου θα έχω ευκαιρία να γνωρίζω ανθρώπους που θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί, που είχαν και εκείνοι την ανάγκη και δύναμη να βγουν από τους τέσσερις τοίχους και να αφήσουν πίσω την οθόνη και να ψάξουν και εκείνοι άλλους ανθρώπους... δε θέλω άλλα λάικ.. ούτε άλλες χαμένες ώρες πίσω από μια οθόνη



"άτεγκτη" μίσιη μου μπορούσε απλά να μου πει "εισαι πολλά έξυπνη για να πιστέψεις τις μαλακίες που σου λαλώ" άντε από δω βρε Μπαμπινιώτη !!