36/111 * αγάπη εις εαυτόν * The harvest moon

36/111 * αγάπη εις εαυτόν * The  harvest moon *

 Ημέρα 36η από 111^η

 Έχουν πεταχτεί εφτά κιλά.  Πήγα την περασμένη Πέμπτη στην διατροφολόγο μου, είχα διώξει ακόμα 800 γρ σε μια βδομάδα, μου είπε ότι και 400 γρ να φεύγουν την βδομάδα εκείνη είναι ευχαριστημένη. Και εγώ είμαι ευχαριστημένη με την διατροφολόγο μου, με την θετικότητα της, με την στήριξη της, με την ελαστικότητα της να προσαρμόζει τη διατροφή μου στα γούστα μου και να είναι πάντα δίπλα μου.  

Από ένα σημείο και μετά δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά μόνο στον δείχτη της ζυγαριάς. Υπάρχει ορατή διαφορά και στο σώμα. Στα υπέρ ! φοράω ρούχα που βρίσκονταν μέσα στο ντουλάπι και δεν μου έμπαιναν.  Δεν με πιάνει ταχυπαλμία να ανέβω από το ισόγειο στον πρώτο όροφο του σπιτιού μου.  Οι κινήσεις γίνονται με μεγαλύτερη ελαστικότητα, δεν πονάω τη μέση μου, δεν πονάω τα γόνατα μου, δεν πονάω τις κλειδώσεις μου.  Πηγαίνω το περπάτημα μου χωρίς να κουράζομαι. Τα κατά είναι εκείνα τα αρνητικά που σκέφτομαι, όταν κοιτάζω το σώμα μου, εκεί που βρίσκεται το βάρος και τώρα φεύγει και αρχίζει να χαλαρώνει το δέρμα και αρχίζω και κάνω σενάρια με το νου μου για το πόσες πλαστικές θα θέλω μετά γιατί δεν θα παρουσιάζομαι. Γιες αυτά λέει ο νους μου, και εγώ πρέπει να σκέφτομαι ότι τούτα είναι μαλακίες. αλλά δυστυχώς τζιαμέ που είναι η φαιά δίπλα ακριβώς βλαστούν τζιαι οι μαλακίες, είναι δυο σε ένα. Οπωσδήποτε καταλήγω ότι ούτα είναι  λεπτομέρειες και ούτε καν του παρόντος, του παρόντος είναι να φτάσω σε ένα φυσιολογικό βάρος πρώτα για την υγεία μου και μετά τα άλλα όλα και μετά υπάρχει και η άλλη επιλογή, με το που θα παστήνω να με δει κάποιος μαχαραγιάς ή κανένας Άραβας και να μου επιχορηγήσει το υπόλοιπο μετά απώλειας βάρους νέο λουκ !! όχι ; καθόλου καλή ιδέα; καλά εντάξει θα κάμω γυμναστική, συσφικτικές κρέμες, κρέμα για το βυζί, κρέμα για τις ζάμπες, κρέμα εντωμεταξύ τωρα που θα σιειμωνιάσει ήταν πάει μια κρέμα custard...αχ αχ αχ 

όπως εκατάλαβες επέρασα τρεις μέρες μεγάλης πείνας την περασμένη βδομάδα, όχι ότι είχε κάτι η διατροφή μου, απλά πεινούσα περισσότερο από άλλες μέρες. Ήταν μια φάση δύσκολη, που έπρεπε να φανώ δυνατή και έπινα συνέχεια νερό, έτρωγα καρότα, (μπορείτε να με φωνάζετε και κουνελάκι, όχι του Χέφνερ, σκέτο κουνελάκι) έτρωγα αγγουράκια, ετρωα τη συνάδελφο μου που τη γλώσσα και σκεφτόμουν ότι την ώρα που πεινάς ο οργανισμός καίει θερμίδες και παρηγοριόμουν.  Δύο φορές πήγα στο μολ την περασμένη βδομάδα, και δυο φορές αντιστάθηκα στην παλιά μου συνήθεια. Η παλιά μου σταθερή συνήθεια όταν πάω στο μολ ήταν να παίρνω από ένα καφέ εκεί ατάκα και επιτόπου να σκοτώνω και ένα κάροτ κέικ. Για να καταλάβεις πόσο μου αρέσει γράφω κάροτ κέικ και τρέξαν τα σάλια μου. Ας είναι την έβγαλα με καφέ. Πέρασα από το καφέ , είδα το κάροτ κέικ στη βιτρίνα και του είπα από μακριά ένα γεια.

Εγώ περπατώ

- Γεια (στο κάροτ κεικ)

Εγώ προχωρώ

Και έτσι αποφασίστηκε μια γενική ταχτική για αυτήν την περίοδο ολικής και γενικής αποτοξίνωσης. Ό,τι μου παράγει μια πρόσκαιρη ικανοποίηση ή και ανακούφιση αλλά μακροπόθεσμα δεν εξυπηρετεί την ευημερία μου θα κρατηθώ μακριά του. Πρόσεξε , δεν είπα να κρατηθεί εκείνο, είπα θα κρατηθώ εγώ. Γιατί ούτε το κάροτ κέικ έρχεται και μας βρίσκει ούτε κανένας άλλος. Εμείς πάμε, εμείς καταφεύγουμε σε ώρα κρίσης, βουλιμίας και ανάγκης. Θα κρατηθώ μακριά του (του κάροτ κεικ) και μακριά του και μακριά  της και μακριά τους και μακριά από οτιδήποτε πάμε όλοι μαζί, εύγεστο μεν, βαρυστόμαχο δε. 

Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού. Εντόπισα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω και συνεπώς δεν επιδιώκω ούτε νέες γνωριμίες και αποφεύγω τις συνάξεις με πολλά άτομα. Και όχι δεν είναι λόγω του covid. Ο λόγος είναι ότι εκείνοι που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο περιβάλλον μου είναι άτομα με τα οποία έχει δοκιμαστεί η σχέση μας και έχουμε βρει μια ισορροπία του τι δίνει και τι παίρνει ο κάθε ένας, κοντά τους νιώθω ηρεμία, ασφάλεια και γαλήνη και οι ίδιοι είναι ήρεμοι και δεν έχουν ξεσπάσματα. Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω για άτομα που θα γνωρίσω τώρα οπότε δεν θα μπω στη διαδικασία. Με λίγα λόγια επιδιώκω ένα όσο το δυνατόν ελεγχόμενο περιβάλλον.

 

Νιώθω εν μέρει σαν μια κάμπια που έχει κλειστεί στο κουκούλι της και μέσα στην ησυχία της φτιάχνει ένα όμορφο ζευγάρι φτερά. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πόσο απολαμβάνω αυτήν την ησυχία τούτο να μην έχω κανέναν να διαφωνώ, να εξηγώ, να προσπαθώ, να αναστατώνομαι!   Αυτήν την παραίτηση από το άσκοπο κυνηγητό του οποιουδήποτε πάθους ή πόθου, στόχου, ονείρου, οράματος.  Είμαι στο κέντρο του κύκλου που είναι μια μαύρη τελεία, είμαι εντός του σκοτεινού μου πυρήνα. 

Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι γιατί έπρεπε τα απλά και αυτονόητα να είναι τόσο δύσκολα και άπιαστα για μένα και μετά θυμάμαι πώς μετά από κάθε μεγάλη μου οδύνη, πόνο και απόρριψη αναγεννήθηκε ένας άλλος άνθρωπος από μέσα μου, ένας άνθρωπος πιο σοφός, με βαθιά κατανόηση. Δεν ήταν τα εύκολα για μένα γιατί μόνον εγώ είχα την ευστροφία και την σοφία να βρω ουσία και γαλήνη μέσα από τα δύσκολα και όχι αυτό που λέω δεν είναι ναρκισσισμός, είναι το άλλοθι μου για ένα ανώτερο νόημα. Δεν ήταν ευκολα γιατί εγώ τα δυσκόλεψα όταν πήρα μια συνειδητή απόφαση να μην συμβιβάζομαι σε θέματα ουσίας. 

Αυτη τη στιγμή, το πιο μακροπρόθεσμο μου πλάνο είναι η Πέμπτη 1 Οκτώβρη που θα μπω με μια βαλίτσα στο αυτοκίνητο και θα πάρω το δρόμο για το διήμερο μου.  1 Οκτώβρη με την πανσέληνο στον Κριό, η πρώτη από τις δύο πανσέληνους του Οκτωβρίου. Αυτή η πρώτη πανσέληνος λοιπόν ονομάζεται και Harvest Moon φεγγάρι της συγκομιδής και ονομάστηκε έτσι γιατί οι γεωργοί το βράδυ αυτό και με το δυνατό φως της πανσέληνου, πήγαιναν στα χωράφια τους για να κάνουν την συγκομιδή.  Πριν από την πανσέληνο όμως θα είναι η δύση ηλίου στις  18:33 ακριβώς και εγώ θα την παρακολουθήσω από το πιο αγαπημένο μου σημείο.

 

Τούτη η πληροφορία που διάβασα χτες μου θύμισε ένα βιβλίο που διάβασα πριν χρόνια. Τούτο το βιβλίο ήταν μια συλλογή από επιστολές από ταξιδιώτες που επισκέφτηκαν το νησί μας από την αρχαιότητα μέχρι τα πιο σύγχρονα χρόνια και περιέγραφαν τη ζωή στο νησί.  Είχε πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά ένα από εκείνα που μου έκαναν τρομερή εντύπωση ήταν οι περιγραφές ενός ταξιδιώτη που ήρθε στο νησί κάνοντας στάση με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Μιλούσε για το νησί μας αποκαλώντας το «κόλαση» λόγω της ζέστης και έγραφε για το πώς οι Κύπριοι επιζούσαν της φοβερής αυτής ζέστης. Οι Κύπριοι λοιπόν έγραφε ο ταξιδιώτης, βρίσκονταν όλοι μέρα κλεισμένοι στα σπίτια τους και κοιμόνταν και έκαναν όλες τις γεωργικές τους εργασίες το βράδυ και τους έβλεπες μόλις νύχτωνε να βγαίνουν και να πηγαίνουν στα χωράφια τους. Το harvest moon λοιπόν ίσως να ήταν και τοπικό έθιμο.

 

 

 Ίσως τελικά αυτή η μέση κατάσταση, αρκετά φωτεινό φεγγάρι αλλά που να μην είναι καυτός ήλιος, να είναι το ιδανικό για να παράξεις μια καλή συγκομιδή.  Ίσως το συμπέρασμα να είναι ότι ο άνθρωπος πάντα προσαρμόζεται επακριβώς στις συνθήκες στις οποίες ζει, για να παράξει το μεγαλύτερο όφελος χωρίς να καίγεται. Too bad που δεν το ήξερε ο Ίκαρος. 

 

Ήθελα σήμερα επίσης να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ γιατί  είσαι δίπλα μου σε όλη αυτήν την προσπάθεια.  Είναι πολύ μεγάλο κίνητρο το να έχεις δώσει  σε κάποιον / κάποιους, πέραν από τον εαυτό σου, δώσει, μιαν νοερή υπόσχεση ότι έχω αυτόν τον στόχο και θα τον καταφέρω. Αυτό από μόνο του σε παροτρύνει να προσπαθήσεις με μεγαλύτερη ευσυνειδησία. Με λίγα λόγια, θα κάμω το αδύνατο δυνατό να τα καταφέρω, γιατί χαίρεσαι και εσύ μαζί μου !  Οπότε ναι! Ναι μπορώ!

Καλό βδομάδα με πολλή αγάπη και λιγότερα λίπη 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*Not this* By Elizabeth Gilbert

 Αγαπημένοι μου

Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποιο στάδιο στη ζωή μας ( εκτός κι αν είμαστε ένας από αυτούς που τα χουμε φτιάξει όλα τέλεια.. δηλαδή κανένας) θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι κάπως έχουμε φτάσει στο λάθος μέρος – ή τουλάχιστον σε κάποιο πολύ άσχημο μέρος.
Ίσως να πρέπει τότε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε μια λάθος δουλειά. Ή σε μια λάθος σχέση. Ή με τους λάθος ανθρώπους γύρω μας. Ζούμε σε λάθος γειτονιά. Έχουμε λάθος συμπεριφορά. Χρησιμοποιούμε λάθος ουσίες. Προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε σε πράγματα στα οποία πια δεν πιστεύουμε. Προσποιούμαστε ότι είμαστε κάπου που δεν προοριζόμασταν ποτέ να είμαστε.
Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης σπάνια είναι ευχάριστη. Αντίθετα συχνά είναι τρομακτική.
Αποκαλώ τη στιγμή αυτή. Όχι αυτό.
Γιατί μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που γνωρίζεις, σε μια τέτοια στιγμή.
Το μόνο που γνωρίζεις είναι: Όχι αυτό.
Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που μπορείς να γνωρίζεις.
Αυτό που ξέρεις είναι μια βαθιά δύναμη ζωής μέσα σου που λέει: ¨Όχι αυτό, και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Το σώμα σου λέει: Όχι αυτό
Η καρδιά σου λέει : Όχι αυτό
Η ψυχή σου λέει : Όχι αυτό
Αλλά το μυαλό δεν μπορεί να αποδεχτεί να πει « Όχι αυτό» γιατί αυτό θα δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το εξής: δεν διαθέτεις σχέδιο Β στα σκαριά. Αυτή είναι η μόνη ζωή που έχεις. Αυτή είναι η μόνη δουλειά που έχεις. Αυτός είναι ο μόνος σύντροφος που έχεις. Αυτό είναι το μόνο σπίτι που έχεις. Ο εγκέφαλος σου λέει «μπορεί να μην είναι θαυμάσιο, αλλά πρέπει να το ανεχτώ, γιατί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Δεν γνωρίζεις πως κατέληξες εκεί – στο ΟΧΙ ΑΥΤΟ – αλλά σίγουρα δεν ξέρεις πως στο διάολο να βγεις από εκεί.
Έτσι ο εγκέφαλος συνεχίζει να λέει: «Πρέπει να το ανεχτούμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που έχουμε.»
Όμως, χτυπώντας σαν σιωπηλό τύμπανο, το σώμα σου και η καρδιά σου και η ψυχή σου συνεχίζουν να λένε: ΌΧΙ ΑΥΤΟ…ΟΧΙ ΑΥΤΟ

Αγαπημένοι μου
Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποιο στάδιο στη ζωή μας ( εκτός κι αν είμαστε ένας από αυτούς που τα χουμε φτιάξει όλα τέλεια.. δηλαδή κανένας) θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι κάπως έχουμε φτάσει στο λάθος μέρος – ή τουλάχιστον σε κάποιο πολύ άσχημο μέρος.
Ίσως να πρέπει τότε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε μια λάθος δουλειά. Ή σε μια λάθος σχέση. Ή με τους λάθος ανθρώπους γύρω μας. Ζούμε σε λάθος γειτονιά. Έχουμε λάθος συμπεριφορά. Χρησιμοποιούμε λάθος ουσίες. Προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε σε πράγματα στα οποία πια δεν πιστεύουμε. Προσποιούμαστε ότι είμαστε κάπου που δεν προοριζόμασταν ποτέ να είμαστε.
Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης σπάνια είναι ευχάριστη. Αντίθετα συχνά είναι τρομακτική.
Αποκαλώ τη στιγμή αυτή. Όχι αυτό.
Γιατί μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που γνωρίζεις, σε μια τέτοια στιγμή.
Το μόνο που γνωρίζεις είναι: Όχι αυτό.
Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που μπορείς να γνωρίζεις.
Αυτό που ξέρεις είναι μια βαθιά δύναμη ζωής μέσα σου που λέει: ¨Όχι αυτό, και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Το σώμα σου λέει: Όχι αυτό
Η καρδιά σου λέει : Όχι αυτό
Η ψυχή σου λέει : Όχι αυτό
Αλλά το μυαλό δεν μπορεί να αποδεχτεί να πει « Όχι αυτό» γιατί αυτό θα δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το εξής: δεν διαθέτεις σχέδιο Β στα σκαριά. Αυτή είναι η μόνη ζωή που έχεις. Αυτή είναι η μόνη δουλειά που έχεις. Αυτός είναι ο μόνος σύντροφος που έχεις. Αυτό είναι το μόνο σπίτι που έχεις. Ο εγκέφαλος σου λέει «μπορεί να μην είναι θαυμάσιο, αλλά πρέπει να το ανεχτώ, γιατί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Δεν γνωρίζεις πως κατέληξες εκεί – στο ΟΧΙ ΑΥΤΟ – αλλά σίγουρα δεν ξέρεις πως στο διάολο να βγεις από εκεί.
Έτσι ο εγκέφαλος συνεχίζει να λέει: «Πρέπει να το ανεχτούμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που έχουμε.»
Όμως, χτυπώντας σαν σιωπηλό τύμπανο, το σώμα σου και η καρδιά σου και η ψυχή σου συνεχίζουν να λένε: ΌΧΙ ΑΥΤΟ…ΟΧΙ ΑΥΤΟ

Σκέφτομαι τους φίλους που γενναία μπήκαν σε συναντήσεις Ανώνυμων Αλκοολικών για να διαλυθούν μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους και να πουν ΟΧΙ ΑΥΤΟ.
Σκέφτομαι τη φίλη που πήρε τα παιδιά της μακριά από το κατηχητικό, μια Κυριακή στην μέση της εκκλησίας επειδή δεν άντεχε άλλο την κριτική και τα ψεύτικα λόγια που δίδασκε η συγκεκριμένη εκκλησία. Ναι ήταν η κοινότητα της. Ναι ήταν η φυλή της. Ναι αλλά δεν άντεξε να βρίσκεται σε εκείνο το κτίριο πλέον, χωρίς να μην νοιώθει ότι θα εκραγεί. Δεν ήξερε που θα πήγαινε τώρα, πνευματικά ή κοινοτικά, αλλά είπε ΟΧΙ ΑΥΤΟ. και έφυγε.
Εκλογικεύοντας το, είναι τρέλα να εγκαταλείπεις μια τελείως καλή ζωή (ή τουλάχιστον μια οικεία ζωή) για να πηδήξεις στη συνέχεια σε ένα μυστήριο. Κανένας λογικός άνθρωπος δε θα σε συμβουλέψει να κάνεις τέτοιο άλμα. χωρίς σχέδιο Β να περιμένει. Υποτίθεται πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, επιφυλαχτικοί.
Και όμως…
Και όμως..
Εάν συνεχίζεις να αγνοείς τις φωνές μέσα σου που λένε ΟΧΙ ΑΥΤΟ, απλά επειδή δεν ξέρεις τι να κάνεις, στο τέλος θα καταλήξεις να είσαι δέσμιος του ΟΧΙ ΑΥΤΟ για πάντα.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις που θα πας για να παραδεχτείς ότι εκεί που στέκεσαι τώρα είναι λάθος.
Το γενναιότερο που μπορεί να πεις είναι αυτές οι δυο λέξεις.
Τι ακολουθεί;
Δεν ξέρω. Δεν ξέρεις. Κανένας δεν ξέρει. Μπορεί να είναι χειρότερα. Μπορεί να είναι καλύτερα.
Αλλά ότι και αν είναι … Δεν θα είναι ΑΥΤΟ
Συνεχίζουμε
(μετάφραση από το κείμενο της Elizabeth Gilbert)

30/111 * αγάπη εις εαυτόν * The challenge within the challenge *

 

30/111 * αγάπη εις εαυτόν * The challenge within the challenge *

18 09 2020 είχα ραντεβού στην γυναικολόγο για ΠΑΠ τεστ και εξέταση ρουτίνας. Της αναφέρω το ινομύωμα που εντόπισε πέρσι ο γιατρός . Της αναφέρω ότι έχω πάρα πολύ πόνο κατά την περίοδο, αυξημένη αιμορραγία και αύξηση της διάρκειας στις μέρες της περιόδου. Η  γιατρός διενεργεί το ΠΑΠ τεστ και μετά με εξετάζει με υπέρηχο. Εντοπίζει κάτι που ονομάζεται πολύποδας.  Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Μου λέει ότι χρειάζεται αφαίρεση.

Της λέω οκ να προχωρήσουμε με επέμβαση το συντομότερο. Μου δίνει ημερομηνία 30/9. Είναι τα γενέθλια της Κατερίνας μου. Της λέω να μου δώσει άλλη ημερομηνία. Προγραμματίζεται η επέμβαση για 16/10. Κρατώ τις λέξεις κλειδιά, ολική νάρκωση, μισή ώρα, νηστική, προεγχειριτικές αναλύσεις, τεστ για κορονοιό, σημειώνω τα στο μικρό μου κίτρινο βιβλιαράκι, δίπλα από τη λίστα με τα ψώνια,  να θυμάμαι.

 Στον δρόμο προς το σπίτι διερωτούμαι αν τούτος ο πολύποδας είναι κανένα μικροσκοπικό ζωούδιν που κυκλοφορεί, τρώει πίνει και διασκεδάζει μέσα στο ενδομήτριο. Σκέφτομαι τον να κυκλοφορεί τζει μέσα τζιαι ανατρισιάζω. Στο σπίτι στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο μου να τον αγκαζάρω να με πάρει 16/10 στην κλινική, πριν όλα τα άλλα,  λες και ήταν βία και προτεραιότητα, τακτοποιώ το πρακτικό μέρος. Να βρω κάποιον να με πάρει στην κλινική και να με φέρει γιατί θα είμαι ζαλισμένη από το υπνωτικό. Σκέφτομαι ηλιθιότητες όπως το τι θα φορώ, ότι πρέπει να πάω να κάμω πεντικιούρ την προηγούμενη ημέρα να μην είναι χάλια τα πόδια μου, αν θα αντέξω νηστική από τις 12 το προηγούμενη βράδυ, αν θα πεθάνω της δίψας, αν θα πάρω μαζί μου σερβιέτες, αν θα λαλώ μαλακίες την ώρα που θα ξυπνώ από το υπνωτικό και ότι άλλη βλακεία φανταστείς. Ο φρεντ μου με ρωτά με αν αγχώθηκα, προς το παρόν μόλις το έμαθα, δεν πρόλαβα να νιώσω οτιδήποτε.

Μπαίνω στο google να μάθω επιτέλους τι είναι τούτος ο κερατάς. Τελικά ευτυχώς δεν είναι ζωούδι που κυκλοφορεί, είναι κάτι που παράγει αυτόνομα ο οργανισμός αλλά χρειάζεται άμεση αφαίρεση. Καλά ρε ιατρική κοινότητα , γιατί το ονομάσατε πολύποδα να νομίζουμε ότι είναι ζωούδι να νεκατσιούμε; Ονομάστε το κάτι άλλο, σταφυλάκι, κνιζί, μανιταράκι,  ξέρω εγώ…. Διαβάζω και τις υπόλοιπες ορολογίες, καλοήθης όγκος, μία στις δέκα γυναίκες, 3% ποσοστό, βιοψία. Πρόσεξες ότι άμαν μπει στην πρόταση η λέξη βιοψία αλλάζει εντελώς η προοπτική σου, τίποτα άλλο δεν είναι τόσο σοβαρό πλέον, ούτε η μοναξιά, ούτε τα χρέη, ούτε σε νοιάζει τίποτε.  

Τις επόμενες ημέρες ξαναδιαβάζω αρκετές φορές τα άρθα του γκούκλι για τον πολύποδα μπας και έχει καμιά λέξη που μου ξέφυγε.  Έχω και εγώ τις φοβίες μου. Ο πόνος δεν με απασχολεί, ούτε θεωρώ ότι θα είναι κάτι επώδυνο. Εκείνο που με φοβίζει είναι η απώλεια του ελέγχου, η στιγμή που θα με κοιμίσουν. Τούτο με ενοχλεί.  Η απώλεια συνείδησης. Αλλά ενοχλεί με δεν με ενοχλεί, φοβίζει με δε με φοβίζει,  η οκκά είναι τετρακόσια. Είναι κάποιες εμπειρίες που θα περάσουμε μόνοι μας, και το περπάτημα μέσα στο σκοτεινό τούνελ της απώλειας συνείδησης είναι μια από αυτές. Δεν έχει θέλω ή δε θέλω.  Απλά πάω και το κάμνω.  

Δεν είμαι λυπημένη όχι. Βαθιά μέσα μου ένιωθα ότι κάτι ερχόταν, κάτι σημαντικό, ότι θα έπρεπε να περάσω κάτι. Το ότι ξεκίνησα την διατροφή τέλη Ιούλη δεν ήταν τυχαίο. Προετοίμασα το σώμα μου, απέβαλα τοξίνες και θα πάω να χειρουργηθώ με δέκα κιλά λιγότερα που αυτό σημαίνει λιγότερο κίνδυνο από το υπνωτικό και καλύτερη ανάρρωση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα αυτόνομα νοσήματα, το τι προκαλεί ο κάθε άνθρωπος στον οργανισμό του, με την χρόνια θλίψη, με τον θυμό, με την ανακυκλωμένη τοξικότητα του, όλα τα ανέκφραστα αισθήματα που κρατάει μέσα του για χρόνια. Τίποτα δεν ειναι τυχαίο. Το μηνύματα που σου στέλνει το σώμα σου εκείνα που σου δείχνει, η ώρα που η συσσωρευμένη τοξικότητα γίνεται ένα όγκος και  η απόφαση σου να αλλάξεις και να αφαιρέσεις οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σου αλλά δεν είναι σώμα σου, οτιδήποτε παρασιτεί και μπορεί να εξελιγκτεί σε ένα καρκίνωμα.  Το ότι έγιναν όλα όσα έγιναν, το ότι άλλαξα τρόπο σκέψης και ζωής τώρα και όχι πριν ή μετά δεν ήταν τυχαίο. Τη στιγμή που αποφασίζω να απαλλαχτώ από τον θυμό από την θλίψη, από την χαμηλή αυτοαξία, το σώμα μου με ενημερώνει ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο, αλλά υπάρχει ακόμα κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαχτώ και όλα θα πάνε καλά. 

Η πρόκληση που είχα βάλει στον εαυτό μου ήταν να είμαι πειθαρχημένη σε κάποιους κανόνες που έβαλα στον εαυτό μου για να καλυτερεύσει η υγεία μου και η ψυχολογία μου. Η νέα πρόκληση που μου βάζει η ζωή είναι να παραμείνω πειθαρχημένη κατά την διάρκεια της περιόδου μέχρι την επέμβαση , να παραμείνω δυνατή, θετική, να παραμείνω ήρεμη. Αποδεχτή η πρόκληση, θεέ μου σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να το βιώσω και αυτό να βγω νικήτρια και να νιώσω περισσότερη ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που μου δίνεται.

Τούτο το ταξίδι αλλάζει μορφή και πλαίσιο, μεταμορφώνεται από κάτι που ήταν απλά μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης, σε μια πιο βαθιά ιερή πνευματική εμπειρία που στρέφεται εντός ! ο γήινος μου εαυτός φοβάται αλλά ο ανώτερος μου εαυτός αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει και αποδέχεται την μέγιστη αλήθεια ότι 

                                    τίποτε δε συμβαίνει σε Εμένα αλλά όλα συμβαίνουν για εμένα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

29/111 αγάπη εις εαυτόν * be a diamond *

 29/111 * a new unexpected challenge*

Ημέρα 29η από τις 111 ημέρες  του challenge μου. 

Αν θυμάσαι, που θυμάσαι πάρα πολύ καλά γιατί ξέρω ότι με παρακολουθείς,  σου είπα, ότι είναι γεγονός, ακριβώς όπως τους νόμους του Μέρφι, ότι τη στιγμή που συνειδητά αποφασίζεις να αλλάξεις τρόπο ζωής και να κάνεις βήματα προς την άλλη κατεύθυνση, αρχίζει και η δοκιμασία εκ του άνωθεν.

 Μου θύμισε αυτή η διαδικασία, τις βιογραφίες Αγίων, όχι ότι θα αγιάσω, ήντα τσανς, αλλά, μου θύμισε πραγματικά κάτι ιστορίες που διαβάζαμε για κάποιον που αποφάσιζε να στραφεί προς τον Θεό και την ενάρετη ζωή και με το που το αποφάσιζε άρχιζαν να παρουσιάζονται πειρασμοί.. ειναι σαν να κάμνεις δίαιτα τζιαι να έρκεται η Ανέτ με ένα κουτί κοκ, τρουφούδες τζιαι τάρτες που τον Ζορπά. 

 Οι πειρασμοί είναι πολλών ειδών και περάσαμε πολλούς και δώσαμε εξετάσεις και περάσαμε στην επόμενη τάξη.  Κάποια στιγμή έρχεται και πάλι ένα εμπόδιο και άμα είναι από αυτά που πέρασες πολλές φορές στο παρελθόν και το μάθημα το έχεις μάθει καλά δεν επηρεάζεσαι, το περνάς χωρίς δυσκολία. Γιατί το μάθημα το έχεις περάσει με άριστα όταν πλέον εκείνο που θα σου συμβεί, που φαινομενικά είναι κάτι κακό – άσχημο – μια ταλαιπωρία, αυτό λοιπόν τη στιγμή που θα σου συμβεί δεν θα σε επηρεάσει αρνητικά, ή τουλάχιστον όχι τόσο αρνητικά όσο θα σε επηρέαζε πριν από μερικά χρόνια.

 

Ο «σκοπός» είπαμε και ξεκαθαρίζουμε δεν είναι η ευτυχία, που είναι άπιαστο όνειρο αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γαλήνη και ηρεμία, η οποία αποσκοπεί στο εξής. 

 

Και για να το βάλω κάτω και να το εξηγήσω σωστά πρέπει να το θέσω σαν μια απλή λογιστική πράξη.

 

1)      Εχω x χρόνια να ζήσω

2)      Εχω κάποιες υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να αντεπεξέλθω οικονομικά και συναισθηματικά

3)      Για να αντεπεξέλθω στις πιο πάνω υποχρεώσεις πρέπει να βρίσκομαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση στην υγεία μου και στην ψυχολογία μου. Αναγνωρίζω ότι για να βρίσκομαι στην καλύτερη κατάσταση σωματικά πρέπει να είμαι καλά ψυχολογικά.  Αναγνωρίζω ότι για να είμαι καλά ψυχολογικά πρέπει να είμαι καλά σωματικά. Για να γίνει αυτό εξαρτάται μόνο από εμένα. 

4)      Για να γίνει αυτό χρειάζεται ανακατεύθυνση της ενέργειας μου από τις αρνητικές δραστηριότητες.

5)      Αποκλείω από τη ζωή μου οτιδήποτε μου προκαλεί αρνητικότητα, μου σπαταλά εγκεφαλικά κύτταρα άσκοπα, με λυπεί, με στενοχωρεί, με κάνει να νιώθω τοξικά συναισθήματα, ζήλεια, φθόνο, μειωμένη αυτοπεποίθηση κλπ.  Έχω μετακινήσει τον εαυτό μου μακριά από οποιαδήποτε μέσα ήταν τοξικά και λέω όχι στην υπερέκθεση.  Έχω ξεπεράσει τους εθισμούς των λάικ και των κόκκινων σημάτων.

6)      Εντάσσω στη ζωή μου ωφέλιμες δραστηριότητες.  Αναπνέω, περπατώ, ασκούμαι στην ευγνωμοσύνη, περνώ χρόνο με την φύση, με τον εαυτό μου, με το όλο.

7)      Κάνω οικονομία ενέργειας.  Τούτο σημαίνει ότι σταματώ να νευριάζω με πράγματα άσκοπα και πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω και φυλάω την ενέργεια μου και τις δυνάμεις μου για εκείνα, που θα συμβούν κάποια μέρα αναπόφευκτα και όταν θα συμβούν θα πρέπει να είμαι δυνατή.  Και μιλώ για τους γονείς μου που γερνούν και έχουν να αντιμετωπίσουν τα θέματα υγείας τους και τον χρόνο που πέρασε, μιλώ για τα παιδιά μου που έχουν μια ζωή μπροστά τους και είναι στην εκκίνηση, μιλώ για τα αδέρφια μου και τον στενό μου κύκλο και τους ανθρώπους μου.  

Αυτό με την εξοικονόμηση ενέργειας ήταν κάτι που άκουσα στο σεμινάριο που πήγαμε με τον δάσκαλο πολεμικών τεχνών και μου άρεσε και το κράτησα.  Το να μην νευριάζεις  άσκοπα, να μην μουρμουράς άσκοπα και να μην μπλέκεσαι με τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις για χάριν της περιπέτειας είναι μεγάλη σοφία.  Αποσκοπεί στην ηρεμία σου, που συνεισφέρει στην υγεία σου, που θα σε κρατήσει γερό και δυνατό για όσα μέλλουν και για τις μάχες που θα έχεις να δώσεις την ώρα που θα πρέπει να τις δώσεις.  

 

Εκείνες τις μάχες από τις οποίες θα πρέπει να βγεις νικητής.  Και κάπου εδώ πάμε πίσω στην αρχή, στην «αρχή» που λέει ότι το μάθημα είναι ότι πρέπει να παραμένεις ήρεμος, ακόμα και κατά τη διάρκεια της μάχης, και σαν καλός καπετάνιος να κρατάς το πηδάλιο σφικτά και να μην ξεφεύγεις από την ρότα σου. Αυτό σημαίνει την ώρα που θα συμβεί το ξαφνικό το εμπόδιο και το απρόβλεπτο και θα έχεις την τάση να επιστρέψεις στους εθισμούς σου για να απαλύνεις τον πόνο το σοκ το άγχος σου, εκείνη είναι η στιγμή που θα πρέπει  να αποφύγεις την παγίδα.  Ξυπνά το μωρό μέσα σου που δε θέλει να του βάλουν δύσκολα

 

-          Συνέβη αυτό και κοίτα πόσο κρίμα είμαι. Και αφού είμαι κρίμα και αφού συμβαίνουν πάντα δύσκολα σε μένα, άφησε με να φάω – να πιω (αν είσαι αλκοολικός  ) – να πάω να πάρω τη δόση μου και η δόση μπορεί να είναι ένα τσιγάρο που θα καπνίσεις μετά που το έχεις κόψει για έξι μήνες, μπορεί να είναι ένας πρώην που θα πάρεις τηλέφωνο, γιατί ξέρεις ότι θα σου πει εκείνα που θέλεις να ακούσεις και θα νιώσεις για λίγο καλύτερα.  Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν πρώην, που δεν μπόρεσε να είναι νυν, να δει το τηλέφωνο σου στην οθόνη του και να νιώσει ότι τον «χρειάζεσαι»  παίρνει εκείνος αξία γιατί ακόμα τον *χρειάζεσαι*  ή τον *χρειάστηκες* και σίγουρα θα τρέξει προς την υπηρεσία σου και για να σε εξυπηρετήσει ή για να σε παρηγορήσει αλλά ξέρετε και οι δύο πολύ καλά ότι αυτό θα οδηγήσει σε κάτι άλλο και ενώ ο συναισθηματικός και ενεργειακός δεσμός είχε κοπεί, τον επαναφέρεις, και ξανανοίγεις ένα κεφάλαιο μεταξύ δύο ανθρώπων, που θα κληθούν να παίξουν ξανά ίδιες σκηνές από μια ταινία που την ξέρουν καλά, μια ταινία που δεν είχε καλό τέλος γιατί αν είχε καλό τέλος αυτοί οι δύο θα ήταν μαζί και δεν θα θυμόνταν ο ένας τον άλλο όταν *χρειάζονται* κάτι.  

Είναι πολύ σημαντικό και ήταν και αυτό κάτι που κατάλαβα πρόσφατα ότι πρέπει να είναι ξεκάθαρη η κάθε παρουσία του  κάθε ενός ανθρώπου στη ζωή μας, όπως ξεκάθαρη πρέπει να είναι και η απουσία του.  Δεν λέω ότι δύο πρώην δεν μπορούν να έχουν ρόλο ο ένας στην ζωή του άλλου αλλά αν υπάρχουν συναισθηματικά υπολείμματα ή στον έναν ή στον άλλο ή και στους δύο απλά εκείνο που γίνεται είναι μια αναπαραγωγή – επανάληψη μιας αυταπάτης , το άνοιγμα μιας πληγής που θα έπρεπε να είχε κλείσει. 

Ναι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εθισμοί, οι μεγαλύτεροι εθισμοί θα έλεγα απλά παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο ή χρόνια να αντιληφθείς το fixation την δόση αυτοπεποίθησης, ικανοποίησης,  ηδονής σου δίνει ο κάθε ένας αλλά και το τι καλείσαι να πληρώσεις σε αντάλλαγμα.  Δεν παύει να είναι ένα fix μια γρήγορη δόση η επίδραση της οποίας θα κρατήσει μόνο για λίγο. Μια δόση με επιφανειακά αποτελέσματα προσωρινής ανακούφισης  που θα σε αφήσει  όμως να ξεκινάς από εκεί που το άφησες την προηγούμενη φορά.

 

Για να μην είσαι εξαρτημένος από μια σχέση, είτε γονική, είτε συντροφική είτε φιλική πρέπει να βασίζεται σε μια ισόποση και ισότιμη συναλλαγή , απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε υποχθόνιες τάσεις  εκμετάλλευσης και χειριστικότητα.  Και για να επιτευχθεί αυτό και για να έχεις υγιείς συναλλαγές με τους γύρω σου πρέπει να έχεις επακριβή αίσθηση της «αξίας» σου και να  θεωρείς τον εαυτό σου ένα ατόφιο διαμάντι ανεκτίμητης αξίας του οποίου η τιμή δεν είναι διαπραγματεύσιμη.   Και γιατί λέω διαμάντι. Γιατί άμα το σκεφτείς το διαμάντι είναι ο πιο ακριβός πολύτιμος λίθος όχι γιατί λάμπει περισσότερο από τους άλλους αλλά γιατί είναι ο μόνος λίθος που δεν χαράσσεται από κανέναν άλλο και η ίδια η ονομασία του είναι από τη λέξη «αδάμας» που σημάνει αδάμαστος.  Διαμάντι λοιπόν.  like a diamond που λέει και η Ριάνα. Τίποτε λιγότερο.

Let’s get back to basics. Θα συμβούν πολλά που θα είναι παγίδες και σαν γοργόνες με όμορφη φωνή θα σε καλούν να επιστρέψεις στους εθισμούς σου, όποιοι και αν είναι αυτοί. Ο κάθε ένας τους δικούς του τους ξέρει, είναι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Το θέμα είναι να δεις ποιο είναι το μοτίβο, τι κάνεις, τι σου προσφέρει και τι συνέπειες υπάρχουν.  Επίσης να αντιληφθείς την τάση που έχεις , όταν κάτι συμβαίνει, να το χρησιμοποιείς ως δικαιολογία και άλλοθι,  έτσι ώστε να κάνεις εκείνο που ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να κάνεις.  Γιατί ξέρεις τι πρέπει και τι όχι

 

Καλημέρα μας και καλή βδομάδα πάντα με αγάπη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

26/111 αγάπη εις εαυτόν * leaving the comfort zone

 26/111 18 Σεπτέμβρη 

Πήγα στη διατροφολόγο μου χτες. Δεν περίμενα ότι εδιωξα κι αλλο βαρος, δεν ένιωθα διαφορά και όταν μου είπε ότι έδιωξα ακόμα ένα κιλό ήρθε μου έκπληξη. Φεύγοντας  ένιωθα ότι ήθελα να κλαίω από χαρά.  Για πρώτη φορά μετά από δύο σχεδόν μήνες, ένιωσα ότι άρχισε κάτι να γίνεται. Για πρώτη φορά νιώθω ότι θα τα καταφέρω, βλέπω τα φορέματα μου στο ντουλάπι και τους λέω, άντε θα έρθει και η σειρά σου σύντομα. Κάνω τη γυμναστική μου κάθε πρωί και την απολαμβάνω, το ξύπνημα στις έξι το συνήθισα και μου άρεσε που έχω ενάμιση ώρα μπροστά μου πριν φύγω για δουλειά και ετοιμάζομαι με χαρά και με καλή διάθεση. Οι αρχικές μου αλλαγές άρχισαν σιγά σιγά και μου γίνονται βίωμα. 

Σκέφτομαι πάρα πολλά αυτές τις μέρες,  για τα χρόνια που πέρασαν και όλα όσα έγιναν και καταλαβαίνω ότι κάπου ήμουν κολλημένη, νόμιζα ότι άλλαζα αλλά δεν άλλαζα, επαναλάμβανα τα ίδια και τα ίδια, είχα τάσεις προσκόλλησης και δρούσα σπασμωδικά ή απότομα προς τα μπρος ή απότομα προς τα πίσω.  Ήμουν πολλά πράγματα, έκανα πολλά πράγματα αλλά δεν ήμουν ήρεμη.   Δεν ξέρω αν άλλαξα ακόμα,  απλά περνώ μια διαδικασία όπου μπορώ, έχω την δυνατότητα να δω ξεκάθαρα το πώς δρούσα στο παρελθόν.  

Και για να δρω πιο σωστά στο μέλλον αυτή τη στιγμή επέλεξα την παύση.

Η παύση μου είναι πάρα πολύ σημαντική.  Η παύση μου είναι ο χρόνος που θα περάσω για να γνωρίσω τον εαυτό μου, να κάνω τα πράγματα που δεν έκανα στο παρελθόν, να βγω έξω από τη ζώνη βολέματος μου.  Πέρασα πολλά χρόνια να μεγαλώνω παιδιά και να φροντίζω άλλους, που, όχι ξέχασα, απλά δεν πρόλαβα ποτέ να μάθω να φροντίζω τον εαυτό μου. Τώρα στα σαράντα τρία έβαλα επιτέλους σταθερά στο πρόγραμμα μου κάθε μήνα μανικιούρ και πεντικιούρ και ακόμα και προχτές που τέλειωσα από το ραντεβού μου, το όμορφο συναίσθημα ήρθε να σκιάσει η ενοχή ότι ήταν πολλά τα λεφτά που ξόδεψα «πάνω» μου. Αυτό ένιωσα ! Γιατί εικοσιπέντε χρόνια ξόδευα πάνω τους και πάνω στο σπίτι και πάντα άφηνα τελευταία εμένα.  Τόσα πολλά χρόνια που νιώθω τύψεις  να ξοδέψω για να κάνω για μένα πράγματα βασικά, πράγματα που είναι απαραίτητα για μια γυναίκα. Και με λεφτά που τα βγάζω μόνη μου.

Ψες άρχισε να συνεδριάζει η επιτροπή αρνητικότητας.  Άτε τωρά θα πάεις να δώσεις τόσα λεφτά για να πάεις διακοπές, τη στιγμή που έχει τόσα πράγματα να γίνουν στο σπίτι. Και σε λίγο θα μπει ο χειμώνας και θα βρέχει και θα στάζει η στέγη και έπρεπε να κάνεις μόνωση και όχι να τα ξοδεύεις αλλού κλπ κλπ κλπ

-          Και πότε δεν έχει κάτι να γίνει στο σπίτι;

-          Ποτέ ! Πάντα κάτι έχει να γίνει στο σπίτι. Και αν κάτσω να κάνω λίστα με όλα όσα έχουν να γίνουν στο σπίτι δεν θα τελειώσουμε.

-          Αρα

-          Αρα θα πάω διακοπές. Γιατί εγώ δουλεύω και εγώ φέρνω λεφτά στο σπίτι και εγώ επιλέγω τι θα τα κάμω.Η συνεδρίαση έληξε και η επιτροπή αρνητικότητας σχόλασε και παίρνει άδεια άνευ απολαβών.  

SΣήμερα το πρωί έκανα την κράτηση μου. Η Μαρία έδωσε το οκ. Την ρώτησα χτες αν θεωρεί ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω χάσει δέκα κιλά και είπε αν προσέχω ναι και εγώ είπα ότι και αν δεν έχω χάσει δέκα και έχω χάσει οκτώ πάλι θα πάω γιατί τα άλλα δύο θα τα χάσω εκεί που θα πάω. Η Κατερίνα έδωσε το οκ η Γαβριέλλα εδωσε το οκ και οι δύο μου κόρες είναι υπέρ της αλλαγής αυτής, με στηρίζουν και χαίρονται. Η μάνα μου είπε οκ, επίσης είπε θα μου αγοράσει καινούρια βρακιά. Της λέω μάνα μόνη μου θα πάω. Δεν γίνεται ολοκληρωμένη αλλαγή αν δεν αλλάξεις βρακιά ! Λεει το φεγκ σουι σε ελεύθερη μετάφραση από την μανα μου.  Άρα 1^η του μήνα έφυγα !!  

Ο Οκτώβρης, ο μήνας των 44^ων γενεθλίων μου θα είναι μήνας όπου θα ξεκινά με ένα πολύ ωραίο δώρο για μένα. 

 

 

Λευκά άνθη

Τα μαλλιά της έχουν μεγαλώσει και τα χείλη της εξήντα μέρες αφίλητα. Και ενώ πακετάρει  τις βαλίτσες της κοιτάζει έξω από το παράθυρο,  αλλά έχει εξαφανιστεί η ψηλή φοινικιά και  μπροστά στα μάτια της αλλάζει η θέα.  

Ο κάκτος έχει γεμίσει άνθη λευκά και οι τζαμαρίες είναι κλειστές. Σαν φάντασμα περνάει από δίπλα του, είναι ξαπλωμένος  στον καναπέ, στην τηλεόραση κάτι παίζει αλλά δε δίνει σημασία.  Σκέφτεται, ονειρεύεται..

To σπίτι είναι γαλήνιο όπως πάντα και όλα στη θέση τους.  Εκείνη στέκει μπροστά από την είσοδο, φοράει το μαύρο της φόρεμα και είναι ξυπόλητη.  

Όλα είναι στη θέση τους.

Εκείνος στην κουζίνα φτιάχνει καφέ.   Η πόρτα του ψυγείου γεμάτη μαγνητάκια.  H γυάλινη μπουκάλα με νερό μισογεμάτη και μισοάδεια.  Είναι στην κουζίνα και αλέθει τον φρέσκο καφέ. Είναι στην κουζίνα και μυρίζει ολόκληρο το σπίτι φρέσκο ψημένο καφέ.  Εκείνος φτιάχνει καφέ. Εκείνη χτυπάει στο λευκό μιξεράκι το άπαχο γάλα. Εκείνος κάθεται στον καναπέ και εκείνη κάθεται δίπλα του. Ακουμπάει το κεφάλι της στα πόδια του. θέλει ένα φιλί. Θέλει ξανά το πρώτο του φιλί. Θέλει ξανά και ξανά εκείνο το πρώτο φιλί.

Οι μηχανές στο μικρό έπιπλο απέναντι από την είσοδο τα μαξιλάρια στοιβαγμένα στην μονή πολυθρόνα. Η μεταλλική απλώστρα δίπλα από το τραπέζι, μπροστά από την τζαμαρία. 

Όλα είναι στη θέση τους.

Εκείνη σηκώνεται πάντα πρώτη και εκείνος την ακολουθεί στο δωμάτιο. Το μαύρο της φόρεμα, το λευκό της εσώρουχο.  Τα γυμνά της πόδια.  Η γλώσσα του.   Εκείνος την ακολουθεί, μα εκείνος πάντα κάνει παιχνίδι. Εκείνη ξαπλώνει γυμνή στο κρεβάτι του. Εκείνος την παρακολουθεί, τον κάθε της ήχο, τον κάθε στεναγμό, την κάθε της κίνηση, τα γαντζωμένα στην πλάτη του χέρια, τα ανοιχτά πόδια, τα κλειστά παράθυρα, τα διψασμένα χείλη, οι σπασμωδικές κινήσεις, οι μεταλλάξεις των χτύπων, τα λευκά κύματα, η ακόρεστη πείνα τους, το σπασμένο ρολόι, η τελική πτώση, η άνευ όρων μάχη, η παράδοση.  

Τα κίτρινα σεντόνια στρωμένα στο διπλό κρεβάτι. Το φωτιστικό στο μικρό κομοδίνο. Η μικρή ξύλινη καρέκλα στην αριστερή πλευρά του δωματίου με τα ρούχα του ριγμένα επάνω. Το βιβλίο στο αριστερό κομοδίνο. Εκείνη ακουμπάει την βρεγμένη  πετσέτα στην ξύλινη καρέκλα και εκείνος  την παίρνει και πάλι πίσω στο μπάνιο, να την κρεμάσει στο μικρό σιδερένιο πιαστράκι,  γιατί σε αυτό το σπίτι όλα πρέπει να είναι στη θέση τους. Και εκείνη στη δική της δίπλα του.

Εκείνη ξέρει, εκείνη βλέπει, εκείνη νιώθει. Εκείνος νιώθει μια μεγάλη ικανοποίηση όταν όλα είναι στην θέση τους και όταν ελέγχει το κάθε κύτταρο του σώματος της.  Εκείνη νιώθει μια μεγάλη ικανοποίηση γιατί τον παρακολουθεί να νιώθει τόση ικανοποίηση όταν την ελέγχει. αι την σεταρει σαν ψυχρός προγραμματιστης όπως θέλει.

Του πήρε τέσσερις μέρες.

Την πρώτη φορά που την κάλεσε στο διαμέρισμα του, της κάλεσε να κάτσει στον δερμάτινο καναπέ.

Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα; θες να ακούσουμε μουσική, θες να σου δειξω φωτογραφίες;

Εκείνη σώπαινε, απλά τον κοίταξε

Έκατσε δίπλα της. Είχε πυκνό μαύρο μαλλί και φορούσε γυαλιά, και ήταν ένας ψυχρός παγωμένος προγραμματιστής, από αυτά τα σαίνια του πανεπιστημίου, ένας nerd.

Εκείνη διερωτήθηκε πώς στο διάολο άραγε μυρίζει, πώς φιλά, πώς κάνει έρωτα ένας nerd.

Της άνοιξε αργά αργά τα κουμπιά του πουκαμίσου, τράβηξε το στήθος της εξω από το σουτιέν, και εβαλε ολόκληρη τη ρώγα στο στόμα του, απαλά, ίσα που την άγγιζε. Τόσο αργά, τόσο απαλά, τόσο αβίαστα. Εκείνη χαλάρωσε αμέσως, γιατί δεν της άρεσε καθόλου η βιασύνη και η αγριάδα. Αυτό το νερντ όμως δεν βιαζόταν. δεν βιαζόταν καθόλου. το κορμί της ήταν έτοιμο για προγραμματισμό και εκείνος είχε υπομονή, απαλά δάχτυλα και διάθεση για εξερεύνηση. Τον παραξένεψε που εκείνη βογγούσε τόσο ηδονικά και αυτό τον ερέθισε ακόμα περισσότερο.

Μετά της έβγαλε τα παπούτσια. Της έβγαλε το τζιν. Της έβγαλε το εσώρουχο. Μετά γονάτισε μπροστά στον καναπέ. Το γυμνό της σώμα κολλούσε πάνω στον δερμάτινο καναπέ. Το αριστερό της πόδι ήταν απλωμένο πάνω στον καναπέ και το δεξί της ακουμπούσε στο πάτωμα. Εκείνος της έδωσε ένα μαξιλάρι και εκείνη το έβαλε πίσω από το κεφάλι. Και μετά εκείνη του έδωσε ένα μαξιλάρι και έβαλε κάτω από τα γόνατα. Την κοίταξε για λίγο λες και ήθελε να δει αν είναι έτοιμη. Απειροελάχιστα δευτερόλεπτα αναμονής εκείνη άφησε έναν αναστεναγμό πριν την αγγίξει. Ειχε κλείσει τα μάτια. Ενιωσε τα χείλη του να ακουμπάνε απαλά στον δεξί της γλουτό και μετά την γλώσσα του, δέκα εκατοστά μακριά από το αιδοίο της.

Εκείνη έβγαλε έναν ήχο που ήταν ανάμεσα σε θυμωμένο μουγκρητό και παράκληση.

Εκείνος είπε μμμμμμμ και την κοίταξε. Δεν φαινόταν πια το πρόσωπο της ήταν κρυμμένο πίσω από ένα μαξιλάρι που το δάγκωνε.

Εκείνος συνέχισε τον προγραμματισμό.

Ενιωσε τα χείλη του να ακουμπάνε απαλά στον αριστερό της γλουτό και μετά την γλώσσα του, δέκα εκατοστά μακριά από το αιδοίο της.

Εκείνη έβγαλε ξανά έναν ήχο που ήταν ανάμεσα σε πιο θυμωμένο μουγκρητό και παράκληση.

Εκείνος είπε μμμμμμ και της έκανε μια μικρή δαγκωματιά. Και την κοίταξε και πάλι. Και μετά έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια της. Εκείνη ηρέμησε, χαλάρωσε, αναστέναξε, σε λίγο το χέρι της χαλάρωσε και έπεσε στο πάτωμα το μαξιλάρι. Εκείνος δεν βιαζόταν. Πέρασε ώρα, πέρασε κι άλλη ώρα. κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε.

- Πάμε στο κρεβάτι, δεν είσαι άνετη εδώ. Κάποιο κορίτσι δεν τελείωσε ακόμα.

Του πήρε τέσσερις μέρες να την προγραμματίσει. ήθελε προσοχή, υπομονή, αργές και προσεχτικές κινήσεις.

Εκείνη του είπε δεν μπορώ διαφορετικά, για να τελειώσω πρέπει να χαιδευτώ.

Και τόσα χρόνια, με όλους τους προηγούμενους, αυτό γινόταν. Λίγα δευτερόλεπτα πριν έπρεπε να χαιδευτεί, λες και ήταν υποβοηθούμενος οργασμός, αφού κανένας δεν τα κατάφερνε μέχρι τότε και αφού εκείνη δεν ήξερε, ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να προσποιηθεί οργασμό.

Ας υποβοηθήσω, σκεφτόταν, και οι άντρες δεν νοιάζονταν, και κάποιοι εγωιστές, που τους χαλούσε το εγώ τους να την βλέπουν να χαιδεύεται, το άφηναν να περάσει.

Και μετά ήρθε ο προγραμματιστής. Ο νεαρός άντρας, με το αγορίστικο βλέμμα, το άτριχο πρόσωπο όχι και τόσο αθλητικό σώμα, τα χοντρά γυαλιά και το λευκό δέρμα. Εκείνος το είχε πάρει απο΄την πρώτη μέρα απόφαση, όταν της είπε ότι κάποιο κορίστι δεν τέλειωσε ακόμα.

Την τέταρτη φορά, πήρε με το χέρι του απαλά το δικο της και το απομάκρυνε.

-Ασε εμένα, είπε

Και εκείνη τον άφησε. Και εκείνος την κοίταζε. Πατώντας ένα ένα τους διακόπτες της. Σε ποιον ανταποκρίνεται και σε ποιον όχι και τόσο. Αργά, μεθοδικά, χωρίς βιασύνη. Και εκείνη αφέθηκε. Και είχε τον πρώτο, μη υποβοηθούμενο της οργασμό, στο στόμα του. Και τον επόμενο, τον επόμενο, τον επόμενο.

Tο βρήκαμε: είπε εκείνος

Μμμμμμ

Μιλώ πολύ;

Μμμμμμ

Πες μου να σκάσω

Σκάσε

τι θέλεις να κάνω;

Κι άλλο

Δεν θέλεις να χαιδευτείς

Όχι

τι θέλεις

Μόνο εσύ

Εκείνος είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Εκείνη είναι δίπλα του. Εκείνη γυρίζει στο δεξί της πλευρό και σκεπάζεται και εκείνος πάντα τραβάει το σεντόνι μακριά της..Δεν τον νοιάζουν οι λεκέδες στα σεντόνια και λατρεύει την γεύση της στο στόμα του και την ρωτάει πάντα γιατί τρέχει να λουστεί αμέσως μετά.

Και εκείνη απλά γελάει κρυφά γιατί όταν θα αφήσει επίτηδες την πετσέτα στην ξύλινη καρέκλα για να αναγκαστεί εκείνος να σηκωθεί να πάει και πάλι να την πάρει στη θέση της στο μικρό πιαστρακι στο μπανιο. Και τότε εκείνη θα αρπάξει και πάλι το σεντόνι.

Στο μπάνιο το σαμπουάν και η πλάκα από το σαπούνι . Μοσχομυρισμένες απαλές μπεζ πετσέτες και η ρόμπα.  Η ασημένια λαβή στο μικρό ξύλινο ντουλάπι κάτω από τον νιπτήρα. Το στενό παραθυράκι.  H οδοντόβουρτσα. Στο γραφείο η μπάλα στην αριστερή γωνιά. Οι υπολογιστές, η φωτογραφία στον τοίχο.

Όλα είναι στη θέση τους.Εκείνος είναι  μόνος στο σπίτι και εκείνη δεν έχει  φύγει ποτέ από δίπλα του. 

Εκείνη ετοιμάζει βαλίτσες για το επόμενο ταξίδι ! στη βαλίτσα της όλα είναι στη θέση τους.  Τα παπούτσια, τα ρούχα, η λευκή ρόμπα. το τσαντάκι με τα καλλυντικά, το άρωμα.Όλα είναι έτοιμα και εκείνος έχει φύγει. Αλλά ακόμα είναι εκεί. Είναι παντού ! Είναι στην αντανάκλαση των παραθύρων, στο κελάηδημα των σπουργιτιών το πρωί. Στο μπλε φως,  στις μωβ αποχρώσεις, στα αστέρια, στην φυγόκεντρο δύναμη, στα λουλούδια στην αυλή της, στα λουλούδια στον δρόμο, στον ατέλειωτο δρόμο με τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα, στα σαράντα χιλιόμετρα από τον έλεγχο στην παράδοση.  Εκείνος,  η καυτή λάβα κάτω από το παγωμένο παραπέτασμα. Η απόλυτη σιωπή πίσω από τα περίτεχνα λόγια. Είναι παντού, είναι γύρω της και μέσα της. Στα λευκά άνθη και τα αγκάθια, στον ύστερο αποχαιρετισμό των μελλοθανάτων. 

Ένα σπουργίτι κρύβει το κεφάλι στην δεξιά φτερούγα να μην βλέπουν τα δάκρυα του οι περαστικοί. Κάποιος του ψιθύρισε πώς την ώρα του μικρού θανάτου, από αυτό το ταξίδι δεν υπάρχει ποτέ γυρισμός.  Κάποιος του ψιθύρισε ότι, όταν μια γυναίκα την στιγμή του μεγάλου οργασμού την κοιτάζεις στα μάτια, της κλέβεις για πάντα την ψυχή.

Ήταν ψυχρός, παγωμένος και ευαίσθητος στο άγγιγμα. Δεν ήξερε να λέει ωραία λόγια, και την πονούσε ο ψυχρός τρόπος με τον οποίο μιλούσε.  Ήξερε να φτιάχνει φρέσκο καφέ. Και να προγραμματίζει γυναικεία σώματα. Όλα είναι στη θέση τους. Eκείνη έχει πλέον προγραμματιστεί και εκείνου έχει ολοκληρωθεί η εργασία. Ο καλός προγραμματιστής ξέρει ότι ο άντρας βρίσκει τα κουμπιά στο γυναικείο σώμα, δεν είναι το γυναικείο σώμα που θα προσαρμοστεί σε εκείνον. Τώρα πια το ήξερε και εκείνη. 

Η βαλίτσα είναι έτοιμη για το επόμενο ταξίδι.

Εκείνη μπαίνει στο αυτοκίνητο, εκείνος είναι στο σπίτι και όλα είναι στη θέση τους. 

 

 

 

 

 

 

23/111 'αγάπη εις εαυτόν' postdated grief

Postdated grief 23/111

Σήμερα δεν ήταν και τόσο καλή η μέρα. Όχι ότι συνέβη κάτι ιδιαίτερο αλλά γιατί ήρθε και με χτύπησε κάτι που ονομάζεται μεταχρονολογημένη θλίψη.  Κάποια μέρα, κάποια ώρα, έρχεται έτσι απροειδοποίητα και δεν ξέρω χωρίς να ξέρω τι φταίει, απλά θέλω να κλάψω. Η θλίψη άλλους τους χτυπά στο στομάχι, άλλους τους προκαλεί πονοκέφαλο, εμένα όταν με πιάσει, πονάνε όλες οι κλειδώσεις στο σώμα μου, λες και με έχουν χτυπήσει παντού.  Χάνεται η ενέργεια μου, η δυνατότητα συγκέντρωσης και φυσικά η όρεξη για δουλειά, ή για οτιδήποτε άλλο.  Είναι λες και αντί για αίμα μέσα στις φλέβες να κυλά ένα μαύρο τοξικό υγρό που μεταφέρει αυτόν τον πόνο παντού.

Χτες ήμουν καλά. Έκανα την γυμναστική μου το πρωί, έκανα τις κούρσες το απόγευμα, πήρα την μικρή στο μάθημα, ήρθα στο σπίτι, πήρα τα σκυλιά και πήγαμε για περίπου μια ώρα περπάτημα, άκουγα μουσική στα headphones και τραγουδούσα. Κοιμήθηκα νωρίς. Δεν έκανα ατασθαλίες στη διατροφή μου. Ήταν μια μέρα που βαθμολόγησα με καλή βαθμολογία τον εαυτό μου. Σήμερα το πρωί ξύπνησα στις έξι, έκανα τη γυμναστική μου, πήρα την μικρή σχολείο, πήγα στην υπεραγορά, πήρα σταφύλι και γιαούρτι για να έχω στο γραφείο, ήρθα δουλειά. Γύρω στις 9 με χτύπησε. Με ακινητοποίησε.  Θα συνέβαινε κάποια στιγμή.

Συσσωρευμένη κούραση, συσσωρευμένη υπερπροσπάθεια να είμαι καλά, μετά από αλεπάλληλα γεγονότα που συνέβαιναν και δεν είχα τον χρόνο και το περιθώριο να αντιδράσω γιατί έπρεπε να διαχειριστώ εγώ τα γεγονότα. Είναι εκείνα που συμβαίνουν και την ώρα που συμβαίνουν είσαι υπερβολικά ψύχραιμος, υπερβολικά θετικός, υπερβολικά συγκροτημένος. Έτσι έπρεπε να είμαι και έτσι έγινα.  Αλλά σήμερα ήθελα να κλάψω και δεν ήξερα το γιατί.  Γιατί τα έθαψα όλα μέσα μου σε έναν κοινό τάφο και δεν ήξερα ποια ήταν νεκρά πραγματικά και ποια ακόμα όχι. Και κάτι φωνάζει ακόμα μέσα μου και δεν ξέρω ποια φωνή είναι απ’ όλες.  o θάνατος, η ασθένεια, το ασθενοφόρο έξω από το σπίτι του γείτονα, η παγωμένη μου στάση όταν όλα περνούν μπροστά μου και η ενσωματωμένη μου στωικότητα. Consiousness .. να ζεις με πλήρη συνειδητότητα.. πριν μιλάς να σκέφτεσαι, πριν πράττεις να σκέφτεσαι, το γιατί, να θυμώνεις τη σωστή στιγμή, με το σωστό άτομο, για τον σωστό λόγο ή ακόμα καλύτερα να μη θυμώνεις με κανένα, να μην κρατάς κακία σε κανένα, να μην συμπεριφέρεσαι άσχημα.  Να δείχνεις κατανόηση, να αγαπάς! να έχεις υπομονή ! να έχεις επιμονή ! να είσαι ήρεμος !

Έκανα μεγάλο αγώνα για να παράξω μέσα μου τη θετικότητα. Την αυτοπεποίθηση, την πειθαρχία, την εγκράτεια, να παλέψω με τους εθισμούς μου για να μπορώ να λέω μπράβο στον εαυτό μου. Μπράβο που τα κατάφερες και σήμερα. Μπράβο που είσαι καλύτερη από χτες. Έπρεπε να παράξω πολλά πράγματα με την δύναμη της θέλησης με την δύναμη της σκέψης.  Εκείνο όμως που δεν μπορώ να παράξω με καμιά δύναμη είναι εκείνον, να με πάρει αγκαλιά, την ώρα που το έχω τόσο ανάγκη.  Εκείνη η αγκαλιά είναι αναντικατάστατη.  Δεν παραγγέλνεται, δεν εκμαιεύεται, δεν επιβάλλεται, δεν παζαρεύεται, δεν υποχρεώνεται. Υπήρχε και δεν υπάρχει και θα νιώσεις τη στέρηση κατά καιρούς μέχρι να υπάρξει ξανά. Και όχι δεν υπάρχει σύγκριση της όποιας αγκαλιάς με της άλλης ολοκληρωτικής αγκαλιάς. Ανάσα ! βυθός ! κατάδυση! Σήμερα θα πάω να δώσω αίμα, πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά και μου έχουν στείλει δύο φορές σήμερα ειδοποίηση στο κινητό ότι δεν υπάρχουν αποθέματα. Δεν ξέρω, αν είναι αμαρτία να είσαι λυπημένος χωρίς κάποιο προφανή λόγο, όταν κάποιοι συνάνθρωποι μας εκεί έξω περνάνε πολύ πιο δύσκολα και παλεύουν για τη ζωή τους. Σίγουρα δεν είμαστε μηχανές και δεν μπορούμε πάντα να είμαστε καλά και αν είμαστε κάποτε λυπημένοι για έναν όχι τόσο σοβαρό λόγο, δεν είναι γιατί δεν είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε, είναι απλά μια υπερβολίκή κούραση και κάτι τόσο ασήμαντο όσο η έλλειψη μιας αγκαλιάς. 

Κοίτα, τα μωρά που πήραν δώρο μια αλατιέρα πιπεριέρα που αγκαλιάζονται και τις έχω στο τραπέζι !

 

 

 

 

 

 

happy birthday to my Bmf

22/111 * our guardian angels and our soul tribes*

Σίγουρα θα έχεις ακούσει τον όρο soul mate. Τον άκουσα και εγώ, διάβασα γι αυτόν τον όρο και επίσης για τον όρο soul tribe. Soul mate ή αλλιώς ψυχικός σύντροφος είναι ένας άνθρωπος που θα συναντήσεις στη ζωή σου και θα σου προσφέρει ένα σημαντικό μάθημα. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα, μπορεί να είναι στη ζωή σου είτε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα είτε για πολλά χρόνια και δεν χρειάζεται απαραίτητα η σχέση να είναι ρομαντικής φύσης.  Soul tribe είναι η ομάδα των ανθρώπων που σε περιβάλλουν, νιώθεις μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους, νιώθεις ότι έχετε κάποια κοινά χαραχτηριστικά ως προς την προσωπικότητα, τον τρόπο δράσης και σκοπό ζωής και υπάρχει μια ωφέλιμη αλληλεπίδραση μεταξύ σας αλλά και η μεταξύ σας σχέση είτε δύο ατόμων είτε μιας ομάδας δημιουργεί ένα θετικό αποτέλεσμα προς την κοινωνία.

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη σε έναν guardian angel μου, έναν soul mate μου, ένα σημαντικό μέλος του δικού μου soul tribe. My bmf (όχι bff) Αντρέας.  Δεν είναι τυχαίο που είναι φίλος μου και όχι μόνο αλλά τον θαυμάζω, τον εκτιμώ και τον σέβομαι απεριόριστα.

Τον θαυμάζω γιατί.

Είναι αυτοδημιούργητος.  Βρίσκεται εκεί που βρίσκεται μετά από σκληρή δουλειά, θέληση και πειθαρχία. Χρησιμοποίησε το μυαλό του και απέκτησε μια σημαντική θέση στην εργασία του, έχτισε μια σημαντική και αξιοθαύμαστη καριέρα, μια θέση όπου τον σέβονται όλοι γύρω του, για το ήθος του και την ακεραιότητα του. Αγαπά τη δουλειά του και όταν αγαπάς αυτό που κάνεις το κάνεις και σωστά αλλά και μεταφέρεις την αγάπη σου και στους άλλους.

Η ύπαρξη του όλη είναι αφιερωμένη στην αγάπη του για τον συνάνθρωπο του. Και αυτό φαίνεται από το επάγγελμα που έχει επιλέξει να κάνει με τόση αγάπη αλλά και όλες τις άλλες δραστηριότητες στις οποίες αφιερώνει τον προσωπικό του χρόνο.  Έχει δημιουργήσει εθελοντική ομάδα, την KORCY, που είναι αφιερωμένη στην καθαριότητα του περιβάλλοντος και άλλες εθελοντικές δράσεις και έχει συσπειρώσει και επιτάξει συγγενείς και φίλους και έγινε το παράδειγμα για όλους μας ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι και εμείς, όπως και όποτε μπορούμε. 

Είναι ανήσυχος και θέλει συνεχώς να επιμορφώνεται, να αναπτύσσει το πνεύμα του και να κάνει κάτι περισσότερο, κάτι καινούργιο. Με την δράση του, γίνεται συνδετικός κρίκος και φέρνει ανθρώπους κοντά, γίνεται εκείνος η αιτία να έρθουν άλλοι άνθρωποι πιο κοντά και στηρίζει έμπρακτα το κοινωνικό σύνολο.

Τον θαυμάζω γιατί νοιάζεται. Νοιάζεται για τους πελάτες τους, για τους συγγενείς του, για τους φίλους του. Νοιάζεται και δεν απογοήτευσε ποτέ κανένα γιατί είναι ότι χρειαστούμε είναι εκεί.

Τον θαυμάζω γιατί μας στηρίζει. Όταν η μια του φίλη έχει παρουσίαση λέει στους άλλους δέκα, και όταν εγώ είχα την έκδοση του βιβλίου μου, πήρε για να το πάρει δώρο σε κάποιους άλλους, και όταν η άλλη του φίλη είχε εγκαίνια για το κατάστημα ρούχων της, πάλι ενημερώνει όλους τους υπόλοιπους και κάπως έτσι στηρίζει μια τον ένα και μια τον άλλο αλλά και μας διδάσκει το ένας για όλους και όλοι για έναν.

Τον θαυμάζω γιατί είναι θετικός, δεν παραπονιέται και έχει πάντα κάτι καλό να πει. Είναι η όμορφη πλευρά του νομίσματος της ανθρωπότητας. Είναι εκείνος που παρακολουθώντας τον να ζει, να υπάρχει και να δημιουργεί  σκέφτεσαι ότι ναι, υπάρχει ελπίδα και καλοσύνη.

Τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Γιατί είναι πάνω από όλα ο εαυτός του. Γιατί την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, πίνοντας τον πρώτο μας καφέ στα Λιβάδια, φεύγοντας μου είπε πάμε στο αυτοκίνητο να σου δώσω τα μέσπιλα που σου έφερα.  Λίγα χρόνια μετά, εν καιρώ καραντίνας ήμασταν κλεισμένοι με την Κατερίνα στο σπίτι. Ενα άσπρο αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το σπίτι μας, ένας άντρας πλησίασε το παράθυρο, και άφησε μια τσάντα πάνω στο περβάζι, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε.  Βγήκα έξω, και βρήκα μια τσάντα μέσπιλα πάνω στο παράθυρο. Εξ αποστάσεως μεν αλλά τα μέσπιλα μέσπιλα.  Είναι αυτά τα μικρά, τα σημαντικά. 

Είναι από τους λίγους άντρες που ξέρω, που είναι τόσο καλά με τον εαυτό του, που η αυτοπεποίθηση του σε κάνει να νιώθεις τόσο άνετα όταν είσαι κοντά του. Δεν τον νοιάζει να εντυπωσιάσει, δεν προσποιείται ποτέ, δεν θα σου πει ποτέ τίποτε ψεύτικο και υπερβολικό για να κερδίσει εντυπώσεις.

Μου πήρε πολλούς μήνες ίσως και κανένα δυο χρόνια να τον εμπιστευτώ. Όχι γιατί έκανε κάτι λάθος εκείνος αλλά επειδή εγώ, βγήκα μετά από ένα διαζύγιο, προβληματική και προβληματισμένη έξω στον κόσμο και έβλεπα τα πάντα και τους πάντες με σκεπτικισμό  και μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι ένας άντρας σου προσφέρει την φιλία του γιατί έχει καλή καρδιά και δεν θέλει κάτι για αντάλλαγμα.  Το να αφεθώ και να εμπιστεύομαι και πάλι ήταν κάτι που μου το δίδαξε αυτό το πλάσμα.

Μου δίδαξε πώς η πραγματική φιλία χτίζεται με υπομονή και ότι ο άντρας που αγαπά και θαυμάζει μια γυναίκα, δεν φεύγει τόσο εύκολα. Και ο Ανδρέας δεν έφευγε. Δεν ξέρω πόσες φορές κακοφανίστηκα για βλακείες και πόσες φορές του «την είπα» και όντως κακοφανιζόμουν για βλακείες και γιατί ο Αντρέας δεν απάντησε στο μεσσεντζερ σήμερα και απάντησε την επόμενη μέρα και γιατί πήγε να δει το Χόμπιτ μόνος του και για να τον εκδικηθώ πήγα και εγώ και είδα μια ταινία που είπαμε ότι θα πάμε μαζί να την δούμε, μόνη μου και πολλά άλλα. Με πείραζε, κρατούσα μούτρα, του έκαμνα παράπονα, του έλεγα θέλω λίγη απόσταση και μου απαντούσε οκ όπως νιώθεις και μετά από λίγες μέρες ερχόταν το μήνυμα του.  Μαρινάκι μου είσαι καλά; και με έλιωνε και ένιωθα τύψεις που ήμουν έτσι και εκείνος έδειχνε ανωτερότητα και τα ξεχνούσαμε όλα και δεν εγκαταλείψαμε κανένας μας αυτή τη σχέση και  σιγά σιγά έμαθα κάποια πράγματα που δεν καταλάβαινα πριν.

Ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και τα μικρά τετράγωνα κουτάκια που είχα στο μυαλό μου και οι κανόνες για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι είναι δικοί μου κανόνες, αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του κανόνες και τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς, τον δικό του τρόπο ζωής, τον δικό του τρόπο που θα σε αγαπήσει. με δίδαξε να σέβομαι τον χρόνο του άλλου και τον τρόπο του, ότι δεν είναι απαραίτητο να γίνονται όλα με τον τρόπο που θα σκέφτομαι εγώ. Mε δίδαξε να μην συμπεριφέρομαι σαν κακομαθημένο και να μην περιμένω ο άλλος να μαντέψει τι σκέφτομαι και πώς νιώθω και απλά να μάθω να επικοινωνώ σωστα και να εκφράζω τα θέλω μου. 

Το πιο σημαντικό  όπως που με δίδαξε ήταν ότι εκείνος που θα σε αγαπήσει, δε θα εγκαταλείψει με την πρώτη ευκαιρία, ότι και να πεις εσύ, όσες ανασφάλειες και αν έχεις,  όσες άμυνες και αν έχεις, όσο και αν κλωτσάς, θα κάτσει εκεί, θα επιμένει, μέχρι που σιγά σιγά, θα διαλύσει και την δυσπιστία σου και τις ανασφάλειες σου και θα σε πείσει ότι ναι, υπάρχουν άντρες που μπορούν να σε αγαπούν χωρίς να ζητούν τίποτε άλλο από την αγάπη και τη φιλία σου.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που με δίδαξε και είμαι ευγνώμων γι αυτό.

Αν ήταν αδερφός μου θα ήμουν πολύ περήφανη να λέω ότι είναι αδερφός μου.  Δεν είναι αδερφός μου αλλά είναι ο bmf μου, είναι ο άνθρωπος που από την μέρα που γνωριστήκαμε δεν έχασε θεατρική παράσταση της κόρης μου, που με συνόδευσε σε σημαντικές εκδηλώσεις όταν χρειαζόμουν συνοδό και οδηγό. Που δεν μου χάλασε ποτέ χατήρι. Έχει ένα γέλιο που γελάς απλά γιατί τον ακούεις να γελά, δεν σταματά να κρατά το κινητό στο bowling και πάντα κοιμάται όταν έχουμε movie night αλλά οκ λαλούμεν του τι έγινε όταν τελειώσει η ταινία. είναι η υπηρεσία πληροφοριών για ότι χρειαστώ, από μηχανικό μέχρι φυσιοθεραπευτή και το πιο σημαντικό στις κρίσιμες στιγμές είναι πάντα δίπλα μου. 

Αντρέα my dear friend σήμερα κλείνεις 30 και σαν μεγαλύτερη έχω να σου πω πολλά πολλά μπράβο για ότι κατάφερες μέχρι σήμερα και να σου δώσω μια μόνο μικρή συμβουλή. Εκτός από την αγάπη σου και την φροντίδα σου για όλους εμάς κράτα και λίγη ενέργεια για τον εαυτό σου. Κάνε πράγματα και αφιέρωνε ώρες και μέρες αποκλειστικά για σένα και όχι μόνο για τους άλλους.  Οι άλλοι στην τελική έχουν την ευθύνη της ζωής τους και θα κάνουν τις επιλογές τους και η ευθύνη σου είναι πρώτα απέναντι στον εαυτό σου και στη δική σου ζωή.  Φρόντισε να δίνεις και σε σένα όσα δίνεις σε εμάς. 

Love u lots thank you for everything Thank you for teaching me friendship