111/111

 ημερα εκατοστη εντεκατη απο εκατον εντεκα μερες προκλησης

οι μερες πέρασαν τόσο σύντομα

ο χρόνος περνά τόσο σύντομα λες και ζουμε ενα παραμύθι 

οι 111 μερες περασαν αλλα η προκληση δεν τελειωσε

η προκληση ειναι η κάθε μια μέρα που ζεις

να τρεφεσαι σωστά

να ασκεισαι 

να αναπνέεις βαθιά 

να κοιταζεις καθε μερα τον ήλιο λες και είναι η πρωτη φορα

να αντεχεις 

7 Δεκέμβρη 2020 * 106/111 * αγάπη εις εαυτόν

 7 Δεκέμβρη 2020 * 106/111

Πηγαίνοντας το περπάτημα μου κάθε απόγευμα με τα σκυλιά βλέπω μια επιγραφή πάνω στην γυάλινη προθήκη στην στάση του λεωφορείο που έγραψε η μεγάλη μου κόρη την τελευταία φορά που ήρθε, φέτος το καλοκαίρι… την είδα και χτες και την βλέπω κάθε μέρα και συγκινούμαι γιατί βλέπω την σκηνή μπροστά μου η Γαβριέλλα μου με την φίλη της να γράφουν την επιγραφή και να πειράζονται και να γελάνε.. είναι σαν να μου άφησε μια μικρή ανάμνηση από εκείνη να την βλέπω κάθε μέρα.. με πιάνουν κάτι παράξενες θλίψεις τούτες τις ημέρες, κάτι που πλησιάζουν χριστούγεννα, κάτι που μάλλον δε θα έρθει η κόρη μου φέτος τα χριστούγεννα, κάτι που τέτοιες μέρες μας  χτυπάει κέντρο η μοναξιά, κάτι που άρχισα και σκέφτομαι ότι σε ενάμιση χρόνο φεύγει και η μικρή, κάτι που δεν βρήκα ακόμα κάποιον να καλύψει εκείνα τα κενά και να σκέφτομαι ότι εντάξει θα φύγουν τα παιδιά μου αλλά θα έχω αυτόν. Και ξέρεις ότι δεν μιλώ για τους φίλους μου, που τους αγαπώ και τους λατρεύω και περνάμε υπέροχα, μιλάμε για έναν σύντροφο. Σταμάτησα πια να ψάχνω τα γιατί. Καμιά εξήγηση δεν υπήρξε ικανοποιητική, είναι απλά ένα δεδομένο της ζωής όχι μόνο εμένα αλλά και πολλών γυναικών και αντρών που ζούμε με αυτό και άλλες μέρες είναι γεμάτες και δεν μας απασχολεί και κάποιες άλλες μας πειράζει περισσότερο.

Εκείνο που μας σώζει είναι που ζούμε ξέροντας το σήμερα μας και ελπίζοντας για το αύριο. Και το είδα πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις. Όταν έπαιρνα την κόρη μου ας πούμε στο αεροδρόμιο Σεπτέμβρη του 2015 δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα μας έβρισκε το 20 και θα ήταν ακόμα Αθήνα και μακριά μας. Όταν χώριζα τον Απρίλη του 2013 δεν ήξερα ότι θα περνούσαν 7 χρόνια και ακόμα θα ήμουν μόνη μου. Αν μου το έλεγαν τότε θα με τρομοκρατούσε. Γι αυτό δεν μας αποκαλύπτεται το μέλλον μας για να το αντέχουμε μέρα με τη μέρα σαν παρόν.  Τούτα είναι τα γεγονότα.  Απλά περνώντας τα χρόνια και συνειδητοποιώντας τις πραγματικότητες ή θα παραδοθούμε  ή θα αντισταθούμε και θα αναπτύσσουμε το ένστικτο της επιβίωσης. Γιατί επιβίωση είναι να αντιστέκεσαι σε όσα σου επιβάλλονται. Και αυτά που σου επιβάλλονται είναι όλα όσα επάνω τους δεν έχεις κανένα έλεγχο.  Είναι ένα κρίσιμο σημείο στη ζωή του ανθρώπου όπου πρέπει να αναπτύξει την νοητική του ικανότητα να υπερβαίνει τα γεγονότα, να τα παρακάμπτει, να κατακερματίζει την εξουσία των εξωτερικών παραγόντων στην εσωτερική του συναισθηματική κατάσταση.

Όταν η ζωή σου αφαιρεί από κάπου αναγκάζεις να αναπτύξεις άλλες ικανότητες με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος που δεν έχει μια αίσθηση αναπτύσσει τις υπόλοιπες.  Οξυδέρκεια, παρατήρηση, αυτοανάλυση, εμβάθυνση, αναζήτηση, όλα είναι ικανότητες επιβίωσης όταν η ζωή σου είναι δύσκολη. Όταν είσαι μόνος ! όταν η ζωή σου όλη είναι μία συνεχής πάλη, ένας αγώνας.  Όταν έχεις εκπαιδευτεί σε σκληρή μάχη η εντός και εκτός σου ειρήνευση είναι ένας σκοπός από μόνος του.  Να βρεις ένα νόημα, μια χαραμάδα ελπίδας.  Με ρωτά η κόρη μου γιατί έχω μανία με το λευκό, παντού λευκό.. το έχω ανάγκη !  

Συγχώρα με που υπήρξα σκληρή ! δεν μπορώ πια να λέω ψέματα, δεν μπορώ τους συμβιβασμούς, δεν μπορώ την μαγεία που την σκότωσες ξανά και ξανά να την αναπαράξω. Η μαγεία όταν πεθάνει θα ξαναγεννηθεί μεν αλλά μεταξύ δύο άλλων ανθρώπων δε και μεταξύ εμάς των δύο, μόνον ο ένας είχε αλλάξει. Και εγώ την έχω ανάγκη την μαγεία στη ζωή μου, στις σχέσεις μου, στα πάντα μου. Θέλω τον ρομαντισμό μου και την αστερόσκονη μου. ήταν πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα για μένα. ο άνθρωπος που έρχεται, σε γνωρίζει, μαγεύεται (αν μαγευτεί) και αν γίνει αυτή η όμορφη χημική έκρηξη, σε διεκδικεί και δεν ξανακάνει βήμα πίσω γιατί δε θέλει να σε χάσει. Αυτό θέλω, αυτό αξίζω, τίποτα λιγότερο. Αυτό αξίζει ο κάθε ένας. Δεν είμαστε διαμερίσματα να πάς να δεις αν βρεις κάτι σε καλύτερη τιμή και να ξαναρθεις αν δεν βρεις.. ξέρεις.. πόνεσα πολλές φορες ανθρώπους με την αλήθεια που είπα αλλά πλέον ο κάθε ένας, συμπεριλαμβανομένου πρώτα και πάνω από όλους του εαυτού μου, θα ακούσει, θα αποδεχτεί και θα λάβει την αλήθεια του, χωρίς καμιά παρέκκλιση και χωρίς εκπτώσεις.

Η δική σου ευθύνη και του καθενός είναι να αναγνωρίζεις τη δική σου αλήθεια, ότι νιώθεις και όσα νιώθεις και να δρας αναλόγως με ειλικρίνεια και απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στον άλλο.  Αν τώρα ο άλλος σε κάνει να νιώθεις αμφιβολίες και ανασφάλειες δική του ευθύνη. Αν ο άλλος δεν σε αντιμετωπίζει ως κάτι υπέροχο, όμορφο και πολύτιμο δική του ευθύνη. Αν ο άλλος σε προσπερνά σαν να είσαι κάτι μετριο και αντικαταστίσιμο δική του ευθύνη. Αν ο άλλος πετά στα σκουπίδια την ευκαιρία που του δίνεις δική του ευθύνη.  Αν ο άλλος μετανοιώσει όταν είναι πλέον αργά δική του ευθύνη. Προχωρήσαμε πάρα πολύ για να κάνουμε πλέον βήμα πίσω 

αγάπη εις εαυτόν σημαίνει και κάποια σκληρά όχι που θα είναι για τον εαυτό σου ένα ναι δικαίωσης

 

 

 

 

 

the butterfly effect

 01/12/2020 Ημέρα 100/111 *The butterfly effect*

Σήμερα ημέρα 100^η του προσωπικού μου challenge και πρώτη η μέρα του τελευταίου μήνα του έτους 2020 θα μιλήσουμε για το butterfly effect σε μετάφραση το φαινόμενο της πεταλούδας.  Σε προηγούμενα κεφάλαια αναφέρθηκα στο ίδιο φαινόμενο με την ονομασία συγχρονικότητα.  

Ο τίτλος περιγράφει ένα φαινόμενο όπου The butterfly effect is the idea that small things can have non-linear impacts on a complex system

Μια αλληλουχία γεγονότων τα οποία φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους με την πρώτη ματιά και όψη αλλά εκ των υστέρων εντοπίζεις όχι μόνο την σύνδεση τους αλλά και το πώς το ένα γεγονός προκάλεσε το επόμενο κ.ο.κ

Το challenge το ξεκίνησα αρχές Αυγούστου έχοντας κάποιους στόχους. Και το ολοκληρώνω σε 11 μέρες με αλλαγές που δεν περίμενα ότι θα γίνουν τη στιγμή που ξεκινούσα.  Επιγραμματικά αναφέρω τα κομβικά σημεία. Το διήμερο 1-2 Οκτώβρη στην Πάφο όπου πέρασα κάποιες ώρες στο σπα. Τις συζητήσεις με την φίλη μου, την αρχική ιδέα, την ιδέα που έγινε έρευνα, την έρευνα που έγινε πράξη, την εγγραφή στο κολλέγιο.

Και να που με βρίσκει το τέλος του χρόνου,  να κάνω ένα όνειρο πράξη. Ένα όνειρο που δεν ήξερα καν ότι είχα όχι πριν ένα χρόνο, αλλά ούτε πριν ένα μήνα. Αυτό μου λέει ότι ίσως όλοι μας να έχουμε όνειρα μέσα μας που δεν ξέρουμε ότι έχουμε ή δεν τολμούμε να ονειρευτούμε.  Η ζωή όμως δεν είναι δουλειά, πληρωμή λογαριασμών, μεγάλωμα παιδιών, εκτέλεση υποχρεώσεων. Ίσως να είναι μόνο αυτά για κάποια χρόνια λόγω ανάγκης αλλά είναι ευθύνη μας, του καθενός ξεχωριστά, να βρει την έξοδο, έστω μετά από δέκα ή είκοσι ή εικοσιπέντε χρόνια μητρότητας και να βρει χρόνο για τον εαυτό του.

Όταν κάτσεις με τον εαυτό σου, θα σου μιλήσει. Αν σωπάσεις τα πάντα γύρω σου και βρεις τις ισορροπίες και την ηρεμία μέσα σου θα ακούσεις όλα αυτά που θέλει να σου πει.

Το τέλος του χρόνου με βρίσκει με ένα νεογέννητο όνειρο στα χέρια. Και το κρατάω στα χέρια μου σφικτά και το φροντίζω και το πλάθω και το περιμένω μέρα με τη μέρα να μεγαλώσει. Κάνω τα μαθήματα μου και σκέφτομαι πώς θα είναι η στολή μου, και πώς θα είναι το όνομα του στούντιο μου, και πώς θα είναι οι κάρτες μου. Σχεδιάζω τον χώρο μου που θα είναι στο σπίτι μου και ανυπομονώ.  Έχει πάρει νέο νόημα η ζωή μου και ένιωσα τόσο ενθουσιασμό που έχει χρόνια να νιώσω.  Το σκέφτομαι τόσο έντονα που οδηγώ και χάνω την έξοδο προς το σπίτι γιατί το όραμα κρύβει τις ταμπέλες και μετά γελώ και γυρίζω πίσω… Έτσι είναι το όνειρο, έτσι είναι ο έρωτας, κρατάς το τιμόνι μεν, αλλά προχωράς ολόισια…

Με ρωτάτε γιατί δεν γράφω πλέον τόσο συχνά… δεν γράφω τόσο συχνά γιατί ζω περισσότερο και έχω λιγότερο χρόνο να γράφω. Αγαπώ τον εαυτό μου και ζω την κάθε μου μέρα και ονειρεύομαι το αύριο και είμαι τόσο απορροφημένη. Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα με τους φίλους μου. Γελούσαμε από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ ασταμάτητα.. γιατί αυτοί είναι οι φίλοι μου. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να γελούν, όπως και εγώ. Θέλουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Όπως και εγώ. Θέλουν να περνούν όμορφα. Να αφήνουν πίσω τα χρέη, τα άσχημα, την καθημερινότητα και να  σκέφτονται θετικά. Όπως και εγώ.

Ένα είναι το μόνο κριτήριο με τις όμορφες σχέσεις. Να μην νιώθεις πίεση καμιά και να είσαι απλά ο εαυτός σου. Είτε με φίλο είσαι είτε με φίλη είτε με σύντροφο να μην νιώθεις καμιά πίεση. Αυτό !! Ο χρόνος να κυλά, η κουβέντα να κυλά, η ενέργεια να κυλά.. και όταν ξεφορτωθείς όλα όσα σε δένουν, ανθρώπους και  τοξικά συναισθήματα να δεις πόσο όμορφα κυλούν τα υπόλοιπα, Πώς η μαγική πεταλουδίτσα της συγχρονικότητας θα φέρει με ένα μαγικό τρόπο τους σωστούς ανθρώπους, τις σωστές ευκαιρίες και όλα θα γίνουν όπως πρέπει. 

Καλό μήνα εύχομαι με κόκκινο λευκό, χρυσό και όνειρα

Μ