Κάθε φορά που κλαίω πεισμωνω. Πρώτα κλαίω και μετά πεισμωνω πιο πολύ. Πάνε χρόνια που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι της ανάβασης. Αυτό το ταξίδι είναι δυσκολο, το βουνό δεν έχει δέντρα για σκιά ούτε μια ρίζα για να πιαστείς. Αυτή την πορεία την κανω μόνη, χωρίς γαντζους και σχοινιά, χωρίς συντρόφους για να κρατηθώ αν πέσω. Πίσω άφησα τους λύκους που ήθελαν να με κατασπαράξουν. Στην μέση βρήκα εσένα. Δεν μπορώ να μεινω στη μέση όπως δε μπορώ να γυρίσω πίσω. Θα το ανεβω το βουνο, μέρα με τη μέρα, ένα βήμα τη φορά, θα συρθω με τα γόνατα αν χρειαστεί, θα γδαρω τα χέρια και τα πόδια αν χρειαστεί, αλλά θα ανεβω. Τις νύχτες θα γλυφω τις πληγές, θα κλαίω τους νεκρούς μου και όσους έμειναν πίσω. Αλλά το πρωί θα σηκώνομαι και θα κάνω την ίδια πορεία. Εκεί είναι η κορυφή. Εκεί είναι το τερμα. Εκεί δεν έχει βραβεία και στέφανα ελιάς για τους νικητές, έχει όμως θέα το άπειρο. Εκεί φοράς τα φτερά και πετάς. Εκεί είναι η αγαπη και η ελευθερία. Εκεί θα φτάσω κι εγώ. Δεν έχει πια γυρισμό. Απόψε έκλαψα γιατί σε άφησα πίσω. Μετά πεισμωσα. Αύριο συνεχίζω το ταξίδι, είναι μεγάλος ο δρόμος κι ανηφόρα, αλλά θα γινω μουλάρι και θα ανεβω με σκοπό να πετάξω σαν αιτος. ΜΣ

27 Αυγ 2014, 1:44 π.μ.