οι κολασμένοι

Οι κολασμένοι

Και ενώ ο Κέρβερος κοιμόταν
μικροί έρωτες ξέφυγαν από τους πίνακες της αναγέννησης
βούτηξαν τα βέλη τους στο μέλι και στο νέκταρ
τσίμπησαν τα στήθη των γυμνών αγαλμάτων
και όλοι μαζί κίνησαν για την κόλαση
Σώπασαν τα κλάματα των κολασμένων
στον ήχο της άρπας και του έρωτα τη μελωδία
κανάτες δροσερό νέκταρ ξεδίψασαν τα διψασμένα από αιώνες χείλη
τα καζάνια γέμισαν ροδόσταγμα κι η πίσσα έγινε ρετσίνα
μέθυσαν οι έρωτες και παντού έριξαν τα βέλη
και παράφορα ερωτεύτηκαν οι κολασμένοι
τ’ αλαβάστρινα κορμιά των αγαλμάτων
γεύτηκαν φιλιά και απέταξαν τις αλυσίδες
σκόρπισε λάμψη η αλήθεια
μέθυσαν από ηδονή και λήθη
Μα ξύπνησε ο Κέρβερος
που ανέραστος ορκίστηκε να μείνει
πιστός να φυλάει αιώνια του κάτω κόσμου τις πύλες
Σκόρπισαν φοβισμένοι οι έρωτες
τ’ αγάλματα έμειναν ασάλευτα και πάλι
βουβάθηκαν οι άρπες κι απλώθηκε ξανά σκοτάδι
Γονάτισαν οι κολασμένοι κι έκλαψαν απελπισμένα
Γιατί κανένα βασανιστήριο δεν πόνεσε
καμιά φωτιά ή πίσσα πιότερο δεν έκαψε
από αυτή την απουσία
της γλύκας της αγάπης
που για πρώτη φορά είχαν γευτεί
Καταδικασμένοι αιώνια
Όλοι στην ίδια της επίγνωσης κόλαση
της μνήμης ολοκαύτωμα
της αγάπης η καταλυτική απουσία
της ψυχής Μεγάλος θρήνος και οδύνη
των χειλιών έρημος
των κορμιών θάνατος
αιώνια κατάρα
στις πύλες που άνοιξαν και πέρασαν οι Έρωτες

ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)

18 Ιουν 2014, 2:41 μ.μ.