24 - 42

24 -42

20 Αυγούστου 2018

Σήμερα έβγαλα με τη τσιμπίδα δύο άσπρες τριχούλες από το αριστερό μου φρύδι και μια από το δεξί. Δεν ξέρω με τι ρυθμό σκοπεύουν να ασπρίζουν και αν θα γίνουν όπως του μακαρίτη του Καραμανλή. Και καλά τώρα είναι μια δύο οι άσπρες τριχούλες και τις βγάζω αν όμως γίνουν περισσότερες θα πρέπει κάποια στιγμή να δω τι θα κάνω, όχι τατουάζ δεν υπάρχει περίπτωση να τα χτυπήσω, άντε το πολύ να τα βάφω σε ένα χρώμα καστανόξανθο, όπως είναι το φυσικό τους χρώμα. Τα μαλλιά μου πάλι δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήταν άβαφτα, αφού έχουν ασπρίσει από τα εικοσιπέντε μου και πιθανολογώ ότι αυτό οφείλεται στο ντι – εν – έι που κληρονόμησα από τον τζύρη μου (πατέρας στα κυπριακά) ή αλλιώς μάι φάδερ που και εκείνον πάντα με άσπρο μαλλί τον θυμάμαι.

Για τις υπόλοιπες δε δεν έχω καμία ανησυχία, πήγα πρόσφατα και χτύπησα ένα λέιζερ ολόσωμο, εκατόν πενήντα ευρώ στο καθισιό μου, εμ σόρυ τη φορά, και αν πάνε όλα καλά σε μερικά σέσιονς (διάβαζε το σωστά) θα είμαι μαντάμ όπως τις απαφτές που πάνε στους αγώνες που κάμνουν κορμί , έλα ρε γαμώτο, πώς τις λένε, τις μποντιμπιλτερούσες, που τους βάζουν πάνω τους λάδια, σαν το βρέφος το μυρωμένο, και δείχνουν τα μπράτσα τους και τους κοιλιακούς τους.  Ε, το λοιπόν εγώ από αυτές τις μαντάμ διαθέτω το λάδι (εξαιρετικό παρθένο λαμιτζάνας) και την έλλειψη τρίχας. Καλά βρε, σιγά σιγά, μη βιάζεσαι, θα διαμορφώσουμε και τους μύγες ( ο μυς, του μύγα) και αν δεν είναι ξεροκέφαλοι και δεν διαμορφώνονται θα πάνω να πάρω σιξ πακ, θα πιούμε τις μπυρίτσες μας, θα κάνουμε κεφάλι και θα έχουμε πιο τέλεια κορμιά και από την Μις Οφήλιος. Οκ τώρα σοβαρά, δεν έχω τόση ψηλούς στόχους όσο να γίνω η επόμενη τζέην Φόντα, οι άμεσοι και σημαντικότεροι στόχοι μου είναι πρώτον να μπορώ να σκύψω το Χειμώνα για να φορέσω τις κάλτσες μου χωρίς να πονώ τη μέση μου, δεύτερον να κατεβαίνω μόλις ξυπνήσω κανονικά από το κρεβάτι, χωρίς να διπλώνομαι όπως τη φυσαρμόνικα και τρίτον να κάμνω τις καθημερινές μου δραστηριότητες χωρίς να ξεφυσώ σαν εγκυμονούσα γουρούνα.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά όσο και αν θέλουμε να τα διακωμωδούμε και πρώτη και καλύτερη διακωμωδούσα η υποφαινόμενη. Εγώ, μι, μουά,  ο εαυτός μου και η αφεντιά μου, όπως έλεγε και η ταινία «Μe myself and Irene». Εγώ το λοιπόν εκτός τα άλλα όλα τα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω, έχω να κάνω κουμάντο και τον εαυτό μου, τον νου μου και την αυτοαξία μου που είναι στα πατώματα από τον καιρό περίπου των εικοσιτεσσάρων. Α, μεγάλη παράλειψη. Ποια είμαι εγώ; Απλά θα σου πω αυτό αντρίστρεψε το εικοσιτέσσερα, έτσι , βάλε το δυαράκι πρώτα και δεύτερο το δύο. Α, γεια σου είμαι μια Κυπρία ετών σαράντα δύο. 24-42 βλέπεις τώρα την αντίθεση;

Με ρωτάει η bff μου μα εσύ; Ναι εγώ. Πολλοί είναι αυτοί που συγχύζουν την αυτοπεποίθηση με την αυτοαξία. Α, αυτοπεποίθηση διαθέτω μπόλικη, να φάνε και οι κότες, διαθέτω αυτοπεποίθηση στη δουλειά μου, δώσε μου όση δουλειά θέλεις, μπορώ να δουλέψω υπό πίεση, υπό συμπίεση, τη δουλειά θα την κάνω στην εντέλεια. Αυτοπεποίθηση για το πόσο καλά μπορώ να εκτελέσω τις υποχρεώσεις μου, ω μα ναι, αυτά είναι παιχνιδάκι, δώσε μου προβλήματα, θα τα λύσω, ρίξε μου δυσκολίες, θα τις υπερβώ, θα κόψω, θα ράψω, θα μπω, θα βγω θα τα φέρω τα πράγματα εκεί που πρέπει και θα με δεις πάλι να κερδίζω, κάθε φορά κάθε μάχη. Εγώ, είμαι προσωποποιημένη η κα. Αυτοπεποίθηση. Όμως διαθέτω λίγη έως και καθόλου αυτοαξία, ξέρεις εκείνο που  τι στέκεσαι απέναντι σε έναν καθρέφτη και λες στον εαυτό σου «Είσαι όμορφη, αξίζεις να αγαπηθείς». Ξέρεις, εδώ και έξι χρόνια κάνω προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου, να θυμίσω στον εαυτό μου πώς ήμουν σε όλη μου τη ζωή, μέχρι τα εικοσιτέσσερα μου, μια όμορφη κοπέλα και μετά μια πανέμορφη γυναίκα, με πανέμορφο σώμα, μια αθλήτρια, μια γυναίκα που χόρευε με τις ώρες και έκανε ανάποδες τούμπες στην πισίνα, μετά που είχε γεννήσει ήδη ένα μωρό μέχρι που.... τι στο διάολο έγινε μαλάκα; πώς γίνεται να ξυπνάς μια μέρα χρόνια μετά και να μισείς αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη, όχι να τον μισείς, να τον απεχθάνεσαι, να απεχθάνεσαι αυτό που έχεις γίνει, αυτό το πράγμα μέσα στο οποίο έχεις κρύψει τον εαυτό σου..και μετά ξυπνάς και αντιδράς και λες δε θέλω να είμαι έτσι, θέλω να είμαι εγώ, όπως ήμουν τότε, χαρούμενος, δεν είσαι όμως πια 24, αντιστράφηκαν τα νούμερα,  είσαι στο 42, να μου πείτε ποιος ηλίθιος αντίστρεψε τα νούμερα και έγινε το 24-42 . Μεταξύ μας δεν ξέρω τι σημαίνει 42, όπως δεν κατάλαβα τι σημαινε 41, ούτε τι σήμαινε να κλείνω 40, μεταξύ μας ούτε που κατάλαβα τίποτα, το μόνο που νιώθω είναι ένα μωρό με τα ίδια παράπονα μέσα σε ένα σώμα που καταπονήθηκε από το χρόνο, από τα βάρος που το φόρτωσα, από την μελαγχολία, από τα νεύρα, από τις ώρες στο τιμόνι, από τις ώρες πίσω από τα γραφεία, και από τις ατέλειωτες νύχτες στα μοναχικά σεντόνια.

Θυμάμαι τη ξαδέρφη μου όταν χώρισε, που αδυνάτισε τόσο πολύ, θυμάμαι που μου είπε με ένα παράπονο “ήθελα να αδυνατίσω για να χωράω σε μια αγκαλιά” και τα κατάφερε και αδυνάτισε αλλά ξέρεις τι , η ξαδέρφη μου δεν ήταν ποτέ χοντρή, η κοινωνία απλά μας εμπεδώνει ότι, όταν δεν αγαπιόμαστε κάτι φταίει, είμαστε πολύ χοντροί, πολύ λεπτοί, περάσαμε τα σαράντα, είμαστε χωρισμένοι και δεν θα μας θέλει κάποιος γιατί έχουμε παιδιά.

Βασικά ο νους μας είναι που μας τα λέει αυτά και κανένας άλλος, και ο κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί όπως κι αν είναι το καλούπι του και η μορφή του, απλά η πουτάνα η ζωή, τα έχει φέρει έτσι ώστε να είμαστε δισεκατομμύρια και να μην αναλογεί ένας προς έναν ..μη ρωτάς γιατί μαλάκα.. δεν έχει γιατί, επικρατεί ακριβώς η ίδια έλλειψη λογικής που υπάρχει στο όλο παράλογο που ζούμε γύρω μας. Εσύ συνεχίζεις να προσπαθείς, έκοψες το τσιγάρο πέρσι, σταμάτησες να δαγκώνεις τα νύχια σου φέτος, πας σε νυχού ταχτικά αν και τούτα όλα τα βρίσκεις έξω από εσένα, προσπαθείς να παλέψεις τους εθισμούς σου, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου μα πίστεψε με.... δυσκολότερη μάχη από αυτή δεν υπάρχει, το ξέρω, το παλεύω κάθε φορά που μπαίνω σε κατάστημα με ρούχα και θέλω να κλάψω.  

Κάθε φορά που σπάζει κάτι μέσα μου, για όλο αυτό το άδικο και το παράλογο στο ομολογώ με πιάνει ένα βαθύ παράπονο που δεν έχω λόγια να στο περιγράψω. Έχω δει κάτι σε ταινίες σκηνές που δείχνει κάποιους που έκοψαν τα ναρκωτικά και αποτοξινώνονται και χτυπιούνται στα κρεβάτια τους σφαδάζοντας από τους πόνους, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί. Έχω δει όμως και κάτι άλλες σκηνές ανθρώπους που έμειναν εδώ και χρόνια στερημένοι από μια αγκαλιά και τους βλέπεις στα κρεβάτια τους, με τα γόνατα στο στήθος σε εμβρυακή στάση και το μαξιλάρι αγκαλιά και μοιάζει πολύ αυτή η στάση με των άλλων, των εθισμένων και ξέρω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί. Αλλά πώς στο διάολο αποτοξινώνεσαι από την ανάγκη σου για αγάπη, μου λες;

Kαι όταν κλαίω, κλαίω για όλους, και εκείνον που δεν θα γνωρίσει την αγάπη ποτέ, και την άλλη που δε θα αγαπηθεί ποτέ και τον γέρο που πεθαίνει μόνος του σε ένα διαμέρισμα, κλαίω και εκείνος που αγαπιούνται και δεν μπορούν να είναι μαζί και ακόμα περισσότερο για εκείνους που είναι μαζί και δεν αγαπιούνται. Γιατί είναι κοινή αυτή η μοίρα, η μοίρα του παραλόγου. Τι πονάει λιγότερο ; να κατανοώ, να νοώ πρωτίστως και κατόπιν να κατανοώ ! Ίσως έτσι θυμώνω λιγότερο και καταλάβω ότι δεν είναι προσωπική μου αποτυχία. 

Ο γέρος λέει δε θλίβεται γιατί είναι γέρος, θλίβεται γιατί θυμάται πώς ήταν όταν ήταν νέος. Ο μεσήλικας θλίβεται, που δεν έζησε αυτά που θα έπρεπε να ζήσει όσο ήταν νέος και ξεκινά στα σαράντα ή τα πενήντα από την αρχή, από το μηδέν, με δίψα να πάρει όλα όσα η ζωή δεν του έδωσε και του χρωστά και τον πιάνει πανικός και αγχώνεται τι θα προλάβει και τι όχι και ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Οι νέοι θλίβονται όταν χάσκει η ζωή μπροστά τους και εκείνη την νομίζουν για χαράδρα και πέφτουν μέσα. Και εγώ θλίβομαι που μου λένε οι άλλοι ηλίθια, πήγαινε για μια ξεπέτα, ξεπέτα μεγάλε, λες και η αγάπη είναι πια σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Έλα εδώ, στάσου για λίγο δίπλα μου δώσε μου για λίγο το χέρι , κοίτα, άκουσε με λίγο

Έχουμε ανέβει το βουνό στεκόμαστε στη μέση και βλέπουμε και από τις δυο πλευρές. Κάθε μέρα κοιτάζω αν έρχεται κάποιος, ανέβηκα μόνη, δε θέλω να κατέβω μόνη
αλλά ούτε και εσύ θέλω να κατέβεις μόνος, ούτε και κανένας.
κάθε ένας αξίζει μια αγκαλιά να τον χωράει ακριβώς έτσι όπως είναι.
Και αν δεν χωρούσες στην προηγούμενη ξαναδοκίμασε βρε, μπορεί η αγάπη να ήταν όπως τα πειράματα του Τέσλα, απλά εντοπίσαμε το τι δεν πετύχαινε, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε. Κατάλαβες ;