Σαράντα χρόνια μάνα

Σαράντα χρόνια σ’ ακούω Μάνα, μάρτυρας σου
σαν δαίμονας γυρνώ των ρολογιών τους δείχτες
να μεγαλώσουν τα πόδια μου να σε προφτάσουν
κάποτε να σε ανταμώσω
μές της ζωής σου τις αναλαμπές
ίσως τα χέρια μου σ΄αγγίξουν, σ΄αγκαλιάσουν

Σαράντα χρόνια πέρασαν για μένα
μεγάλωσα μάνα
κι εσύ ακόμα λείπεις
σε ένα σπίτι αδειανό για χρόνια τη ψυχή σου εγκαταλείπεις
Πες μου είσαι καλά να μην ανησυχώ
κοιμάσαι ήσυχα πια Μάνα ;

Πόσα συγνώμη σου χρωστάω ακόμα Μάνα
για όλα όσα σου χρέωνα κι αντιστεκόμουν
και τόσο μη σου μοιάσω παρακαλούσα , σ’ απαρνιόμουν
ετούτος ο κύκλος της κατάρας πώς δεν θα είχε τέλος και αρχή
και ετούτη η παρτίδα δεν θα τέλειωνε φοβόμουν

Σαράντα χρόνια Μάνα
κι είναι λες και πέρασε μια μόνο εποχή
σ’ εκείνο το μικρό δωμάτιο εκεί
κρύβεται ακόμα ένα παιδί
κάτω απ του χρόνου τα περάσματα
κρατώντας σφικτά την άκρη απ τα σκεπάσματα
αγκαλιά κοιμάται με φαντάσματα

Σαράντα χρόνια κι άλλα σαράντα σιωπή
κανείς ποτέ δε βρέθηκε αλήθεια να μας πει
«πόσες παιδικές ψυχούλες Μάνα
καταδικάστηκαν στων μεγάλων τη φυλακή;»

ΜΣ