Ήταν πολύ όμορφο το κελί. Το εφτιαξε όπως ονειρευόταν. Μόνο που το παράθυρο ήταν πολύ ψηλά και δεν μπορουσε να δει εξω. Μια μερα έσκυψε στο παράθυρο αυτή και λάμψη γέμισε στο κελί και στη ψυχή του. Έκατσε μαζί του για ωρες και του περιέγραψε πως είναι έξω. Ξέρεις , ήμουν κι εγώ σ ένα κελί, όμορφο σαν το δικό σου, τόλμησα όμως και βγήκα έξω αφήνοντας πίσω μου την ασφάλεια του. Έξω βλεπεις τον ήλιο μα και τη βροχή , τον γαλάζιο ουρανό και την μπόρα. Υπάρχει η ευτυχία μα και μέρες που φοβάσαι, αυτό είναι το κόστος της ελευθερίας. Στο λέω όμως κι άκουσε με, ο αέρας είναι καθαρός και οι δρόμοι περιμένουν να τους περπατήσεις, και μια γαλάζια θάλασσα όλη δική σου να την κολυμπησεις. Εγώ να σου τα περιγράψω μόνο μπορώ, κι ο χρόνος να σκουριασει τις αλυσίδες, το κελί θα ναι πια μόνο στο μυαλό. Απο εκεί μέσα μόνο εσύ μπορείς να δραπετεύσεις, ο καθένας τις αλυσίδες μόνος του τις πετά. Όταν έρθει η στιγμή. Όχι πιο πριν ούτε πιο μετά. Κι όταν εγώ θα χω φύγει να θυμάσαι τα λόγια μου και να μην ξεχνάς να ονειρεύεσαι. ΜΣ

30 Ιουλ 2014, 10:27 μ.μ.