Μικρές διαδρομές

Πάντα η ίδια καθημερινή διαδρομή, 7.30 στο πράσινο λεωφορείο. Να κάθομαι στην ίδια θέση, πάντα αριστερά, δύο θέσεις πριν το τέλος. Κρατώ τη τσάντα στα γόνατα μου, δε θέλω να την αφήνω στο άδειο κάθισμα, φωνάζει στον άλλο μην καθίσεις και δε θέλω να είμαι αγενής.
Κάθε μέρα οι ίδιοι επιβάτες, ένας νεαρός με ρολά χαρτιά στα χέρια τυλιγμένα, αρχιτέκτονας νομίζω, ένας κοντός και χοντρούλης κύριος με την πένα του πάντα στερεωμένη στη δεξιά τζέπη του πουκάμισου του, μια όμορφη ξανθιά που μπαίνει πάντα τελευταία. και κάποιοι καινούργιοι επιβάτες κάθε μέρα, για να σπάζει η ρουτίνα.
7.30 το λεοφωρείο προς Λευκωσία οι περισσότεροι κοιμούνται με γερμένα στο πλάι κεφάλια, άλλοι με τα συρματάκια στα αυτιά τους ακούνε μουσική, δυο τρεις μιλάνε χαμηλόφωνα και στο μπροστινό μέρος ο οδηγός γελά δυνατά. Πρωί, μισοκοιμούνται ακόμα οι ψυχές, δεν τις βαραίνει ακόμα το άγχος της ημέρας, κάποιοι ίσως είναι ευτυχισμένοι αυτές τις πρώτες πρωινές ώρες.
Δευτέρα, στη συνηθισμένη θέση, κρύβομαι πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά, κρατώ σφικτά τη τσάντα και προσπαθώ να κοιμηθώ. Κάθεσαι δίπλα μου, ενστικτωδώς κάθομαι πιο ίσια για να μην με ακουμπάς, όμως με αγγίζεις. Ανοίγω τα μάτια μου, σου χαμογελώ ανόρεχτα και τυπικά «καλημέρα»
Φοράς τζην παντελόνι και άσπρο πουκάμισο. Δεν έχω όρεξη για κουβέντες. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και προσποιούμαι ότι συνεχίζω να κοιμάμαι ενώ περνούν από το μυαλό μου βλακείες. Πόσο καλά σιδερωμένο είναι το πουκάμισο σου, τι κολώνια είναι αυτή που φοράς.
Φτάνουμε…. Κατεβαίνεις πρώτος …
Την Τρίτη, στη συνηθισμένη θέση, ξανακάθεσαι δίπλα μου «καλημέρα»
Πάντα με εκείνο το μπλε τζην και το πάντα καθαρό και φρεσκοσιδερωμένο λευκό πουκάμισο, πάντα με εκείνη την παράξενη απροσδιόριστη κολώνια. Ούτε και σήμερα λέμε τίποτα περισσότερο, δεν είμαστε πρωινοί τύποι.
Την Τετάρτη κάθομαι και σε περιμένω…. Είμαι σε αναμονή. Μπαίνεις «καλημέρα» Όταν κατεβαίνεις αφήνεις στο κάθισμα σου ένα λευκό τριαντάφυλλο. Το παίρνω και αμέσως το μυρίζομαι, δε μυρίζει τριαντάφυλλο, μυρίζει εκείνο το παράξενο απροσδιόριστο άρωμα που έχει η κολώνια σου.
Την επόμενη μέρα δεν έρχεσαι στο λεοφωρείο…ρωτάω μια κυρία που κάθεται πάντα πίσω μου αν σε ξέρει …με κοιτάει παράξενα…για ποιον κύριο μιλάς… για αυτόν που καθόταν δίπλα μου….γελάει…όνειρο θα έβλεπες … όχι …. Το τριαντάφυλλο είναι ακόμα στη τσάντα μου.. δεν γίνεται να ήταν όνειρο. Γυρίζω μπροστά, αναρωτιέμαι αν έχω τρελλαθεί.
Αν ήσουν τελικά ένα όνειρο ή ένα φάντασμα, χίλιες φορές να είναι όλοι αυτοί εδώ μέσα φαντάσματα και να σαι εσύ πραγματικός.
Κατεβαίνω ….. βγάζω το τριαντάφυλλο από τη τσάντα και το μυρίζομαι…. Μυρίζει λες και βγήκε μέσα από ένα δάσος με κυπαρίσσια… όπως εσύ…
Γυρίζω και κοιτάζω λυπημένη το λεοφωρείο που απομακρύνεται … σε βλέπω να κάθεσαι στη θέση μου βλέπω τα χείλη σου να μου λένε «καλημέρα»

ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)

13/06/2014