Μη μου μιλάς για καλοκαίρια

Μη μου μιλάς για καλοκαίρια...

Όταν δύο άνθρωποι δεσμεύονται, αυτό για το οποίο δεσμεύονται θα έπρεπε να είναι η ευτυχία και για τα δύο μέρη, που μεταφράζεται σε ικανοποίηση και ευημερία.

Ευτυχία σημαίνει μια υγιής σχέση όπου τα δύο μέρη αναπτύσσονται ατομικά τόσο εντός όσο και εκτός της σχέσης, σημαίνει πρόοδο, πνευματική και ψυχική ωρίμανση, ανακάλυψη νέων ενδιαφερόντων και του εαυτού, συνεχής επιμόρφωση και επίτευξη κοινών αλλά και προσωπικών στόχων.

Εάν η δέσμευση σου είναι η ευτυχία τόσο του εαυτού σου όσο και του συντρόφου, τότε πρέπει να αποδεσμευτείς από το απόλυτο και τελεσίδικο "μαζί" αυτό το ορθόδοξο και επιβλητικό μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει.. ίσως..λέω ίσως σας χωρίσουν πριν άλλα πράγματα, ίσως και όχι, όμως το "μαζί" είναι μια απόφαση που πρέπει να ζυγίζεται εκ νέου επί καθημερινής βάσης.

Τι σημαίνει αυτό.

Ότι αύριο μπορεί να επιλέξω να μην είμαι "μαζί" σου η εσύ μαζί μου, γιατί σαν ζευγάρι δεν επιτυγχάνουμε να ευτυχίσουμε αλλά παρόλα αυτά, επειδή έχουμε δεσμευτεί μεταξύ μας  στο ότι  προέχει η ευτυχία μας σαν άνθρωποι, απεγκλωβιζομαστε από τη σχέση και προχωρούμε πλέον ξεχωριστά και αν υπάρχει η δυνατότητα βοηθούμε ο ένας τον άλλο στην μετέπειτα μας πορεία.

Αυτή είναι η μόνη βάση μιας υγιούς σχέσης, είτε αφορά ένα ζευγάρι, είτε μια φιλία, είτε κάτι άλλο κυρίως όμως αφορά στις συντροφικές σχέσεις γιατί πολύ πιο εύκολα αφήνεις να φύγει ένας φίλος, πολύ εύκολα βγάζεις από τη ζωή σου ακόμα και συγγενείς, όμως όταν πρόκειται για έναν ερωτικό σύντροφο, κάποιον με τον οποίο συνδέεσαι συναισθηματικά, εκεί υπάρχει μεγαλύτερη κτητικότητα

Να μετράς λοιπόν κάθε μέρα και να επιλέγεις κάθε μέρα εκ νέου, έχοντας την πόρτα ανοιχτή στον εαυτό σου και στο σύντροφο σου όποια στιγμή νοιώθει ότι δεν είναι ευτυχισμένος να φύγει.

Και τότε θα μου πεις θα ζεις με την αβεβαιότητα ;

Ναι θα σου πω να μάθεις να ζεις με την αβεβαιότητα γιατί έτσι κι αλλιώς οποιοσδήποτε μπορεί σήμερα να είναι εκεί και αύριο να μην είναι και εσύ θα πρέπει να ξέρεις να επιβιώνεις, όπως θα αναγκαστεί οποιοσδήποτε να επιβιώσει αν αυτός που αποφασίσει να εγκαταλείψει πρώτος τη σχέση είσαι εσύ.
Από την άλλη η βεβαιότητα και η σιγουριά είναι εκείνα που μας σκοτώνουν, μας βάζουν σε μια διαδικασία εφησυχασμού και το αποτέλεσμα είναι να σταματάμε την προσπάθεια. Και όταν σταματήσεις να προσπαθείς αμέσως αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Σταματάς να προσπαθείς μόλις θεωρήσεις ότι ο άλλος σου ανήκει, έχεις φτιάξει ένα σταθερό πλάνο για τη ζωή σου και τα επόμενα τριάντα σαράντα χρόνια με εκείνον δίπλα σου, όπως έχεις φτιάξει το πλάνο αποπληρωμής του οικιστικού σου δανείου. Σταματάς να προσπαθείς, γιατί οι άνθρωποι βαριούνται να προσπαθούν, προτιμούν την ευκολία τους ..γίνεσαι κάπως όπως τον υπάλληλο της δημόσιας υπηρεσίας που ξέρει ότι βρέξει χιονίσει θα έρθει ο μισθός να τον βρει και σιγά σιγά δουλεύει λιγότερο, έτσι και στη σχέση σου, προσπαθείς λιγότερο, τον εκτιμάς λιγότερο (αφού ξέρεις ότι ο μαλάκας δε θα φύγει) νοιάζεσαι λιγότερο και εγκαταλείπεις οποιαδήποτε προσπάθεια να τον κάνεις ευτυχισμένο γιατί πλέον δεν είναι ο άνθρωπος που προσπαθείς να διεκδικήσεις αλλά ένα οικόσιτο που πρέπει να το ταΐζεις δυο φορές την ημέρα και να του βάζεις τα εμβόλια του. Και μετά κάποια στιγμή, ο άλλος ή εσύ θέλεις θα να φύγεις.

Πόσοι όμως έχουν την ωριμότητα να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να κάνουν τον άλλο ευτυχισμένο και τον αφήνουν να φύγει και έστω και αν το παραδεχτούμε πόσο εύκολο είναι να ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε εμείς ή να αφήσουμε τον άλλο να φύγει;

και εδώ επιστρατεύονται τα μεγάλα δράματα

Mη φύγεις θα πεθάνω, δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, λες και το πιστεύεις κιόλας και κλαις δάκρυα αληθινά και πονείς πραγματικά γιατί όντως νομίζεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλο.

Μπορείς όμως, γιατί αν δεν μπορούσες κάθε φορά που θα πέθαινε ένας σύντροφος θα έπεφτε δίπλα νεκρός και ο άλλος, αλλά όπως πολύ καλά ξέρουμε αυτό σπάνια συμβαίνει.

Συνήθως ζεις, εκ του θαύματος ζεις και μετά τον θάνατο του συντρόφου σου και συχνά ζουν και αρκετά χρόνια μετά, και δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπεις τις χήρες ανανεωμένες αφού έχει πεθάνει ο κατά πολλά χρόνια καταπιεστικός σύζυγος και έχουμε χηράτες κοτσονάτες και κεφάτες γιατί και απαλλαγμένες είναι και με καθαρό το μέτωπο αφού ο χωρισμός ήρθε με φυσικό τρόπο και δεν χρεώθηκαν καμιά παρατυπία. άντε όμως τώρα να περιμένεις τον φυσικό τρόπο επίλυσης τώρα που αυξήθηκε το όριο ζωής.

Υπήρξαν και περιπτώσεις που κάποια έβαζε λίγο δηλητήριο κάθε μέρα στον καφέ του άντρα της μέχρι που τον επόσπασε, αλλά τώρα με τις νεκροψίες τα περισσότερα δηλητήρια είναι ανιχνεύσιμα (μη σας μπαίνουν ιδεες) αν και τούτο είναι ένα καλό παράδειγμα του πόση βλάβη μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος που νιώθει εγκλωβισμένος αλλά δεν έχει τη δύναμη να ξεφύγει.

Θυμήσου τον Ντάνι Ντε Βίτο στο πέταξε τη μαμά από το τρένο και τα σενάρια που έκανε στο μυαλό του..μάνα γιος, άλλο ένα μεγάλο και θλιβερό κεφάλαιο εξάρτησης που θα το αφήσουμε για άλλη φορά.

είμαστε γελοίοι και θλιβεροί αλλά εκείνο που μας κρατά ζωντανούς είναι το ότι μπορούμε να βρίσκουμε γέλιο στην θλίψη

δεν τον θέλουμε και το ξέρουμε και ο πρώτος λόγος να ξέρεις ότι δε θέλεις κάποιον είναι να μην τον ποθείς οι στα κυπριακά κοιμάστε σαν τα αρφουθκια

τι γίνεται τότε και δεν θέλουμε να αποχωριστούμε τον σύντροφο μας και παρατείνουμε επ αόριστον την δυστυχία όλων;

διάφοροι λόγοι που έχουν να κάνουν με το Εγώ και όχι με την αγάπη γιατί όπου υπάρχει εγωισμός δεν υπάρχει αγάπη

συχνά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η επιλογή μας ήταν λάθος (Εγώ) και σπαταλάμε χρόνια να διορθώσουμε τον άλλο ή την κατάσταση αντί να τα παρατήσουμε

μας ενοχλά (Εγώ) η ιδέα ότι κάποιος άλλος / άλλη θα κάνει τον σύντροφο μας ευτυχισμένο και δεν τα "καταφεραμε" εμείς

υπάρχει μια ιδιοκτησιακή σχέση (Εγω) με τον άλλο, θεωρούμε ότι μας ανήκει και μας σκοτώνει η ιδέα ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς εμάς

Μας τρομάζει η ιδέα να βγούμε από τη συνήθεια μας, να ξαναρχίσουμε από την αρχή, δηλαδή με λίγα λόγια να ξεβολευτούμε από όλα όσα έχουμε έτοιμα και στρωμένα και να μπούμε στον κόπο να ξανασυγκροτηθούμε από την αρχή.

και γιατί να το κάνουμε άλλωστε τόσα χρόνια ξοδέψαμε και τώρα να τα πετάξουμε ; ας κάτσουμε μια δεκαετία ακόμα

Έτσι μένουμε και δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία, και μια δέκατη ευκαιρία και μια εκατοστή όχι όμως γιατί αυτό που μας κρατά είναι η αγάπη αλλά ό φόβος και η συνήθεια και αυτά τα βαφτίζουμε αγαπη και πλέον στόχος δεν είναι η ευτυχία του αλλου και η δική σου αλλά η δική σου ευτυχία αποτελείται μόνο από την παραμονή του άλλου, οποιουδήποτε άλλου, τότε ο "άλλος" γίνεται αντικείμενο και το " μαζί" κεκτημένο που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί και διατηρείται με δύο εντός εκτός και επί τα αυτά το "μαζί" γίνεται νοσηρό αυτό στο οποίο δεσμευεσαι είναι η αυτοκαταστροφή τόσο του εαυτού σου, του αλλου και όσων θα επηρεάζονται από τις συνέπειες της νοσηρής σχέσης

Μια ερώτηση διευκρινίζει την κάθε αμφιβολία

Αυτόν τον άνθρωπο, αν τον γνώριζα σήμερα, θα τον επέλεγα ξανά; θα τον ερωτευόμουν ξανά; θα επέλεγα και πάλι να του αφιερώσω μέρες και μήνες και χρόνια από τη ζωή μου;

αν όχι είναι ένας καλός λόγος να επαναπροσδιορίσεις αν πράγματι δεν μπορείς να ζεις χωρίς κάποιον ή απλά σε τρομοκρατεί ή ιδέα του μόνος.

Μην μου μιλάς λοιπόν για καλοκαίρια ..πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ΄αγαπάς !!!

ΜΣ