Όταν μπήκε στην αίθουσα του σινεμά τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα. Στην αίθουσα δεν υπήρχε κανένας άλλος. Κάθισε στο κέντρο της τελευταίας σειράς. Σε λίγο μπήκε στην αίθουσα αυτός. Ανέβηκε τα σκαλιά και έκατσε διπλα της. Το αριστερό μπράτσο του άγγιξε το δικό της. Γυρισε και την κοίταξε χαμογελώντας. Γεια σου. Ελπίζω να μη σε ενοχλεί που κάθισα δίπλα σου. Έχω ένα κόλλημα να κάθομαι πάντα στο κέντρο της τελευταιας σειράς. Κι εγώ το ίδιο, είπε εκείνη, ευτυχώς που τις βρήκαμε κενές. Σε λίγο ξεκίνησε η ταινία. Ήταν μια ασπρόμαυρη κλασσική ταινία του πενήντα. Οι ήρωες εζησαν για λίγες μέρες τον πιο παραφορο τους έρωτα. Στην τελευταία σκηνή αποχαιρετηθηκαν στην πλατφόρμα 13 ενός σιδηροδρομικου σταθμού. Αφού αγκαλιαστηκαν και φιληθηκαν παθιασμενα εκείνη ανέβηκε στο τρένο αφήνοντας τον να στέκει στη βροχή. Μπήκε σε μια μικρή κουκέτα, και στάθηκε ψάχνοντας τον έξω από το μικρό παράθυρο. Το τρένο σφύριξε και ξεκίνησε να κινείται αργά. Δεν τον έβλεπε πουθενά. Τα μάτια της γέμισαν δακρυα. Ήθελε να τον έβλεπε εκεί. Να του κουνήσει το χέρι να του φωνάξει σ αγαπώ τελευταία φορά. Αλλά αυτός την είχε εγκαταλείψει. Ξάφνου ένοιωσε δύο χέρια να την αγγίζουν και ένα πρόσωπο να κρύβεται στα μαλλιά της. Γύρισε προς το μέρος του. Σ αγαπώ της είπε και τη φίλησε. Όπου πας θα ρθω κι εγώ. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, ο προορισμός μου είσαι εσύ. Η ταινία τελείωσε και οι ήρωες έμειναν αιώνια να κάνουν έρωτα στο πάτωμα μιας μικρής κουκετας, στο τελευταίο βαγόνι ενός ξεχασμενου τρένου χωρίς προορισμό. Εκείνος και εκείνη σηκώθηκαν με βουρκωμένα μάτια , και χωρίστηκαν φεύγοντας από διαφορετική πλευρά. Αυτό που δεν ήξεραν είναι πως σ αυτή την αίθουσα, αυτού του σινεμά, έμπαιναν μόνο δύο θεατές κάθε φορά, ένας άντρας και μια γυναίκα που η μοίρα τους τοποθετούσε σε διπλανές θέσεις, έτσι ώστε να αγγιζονται τα μπράτσα τους, να συντονίζονται οι ψυχές τους και να πρωταγωνιστούν σε ένα έργο σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ήρωες και θεατες για όσα ονειρεύονταν και η ζωή απαγορευε έξω από τούτη την αίθουσα. ΜΣ μικρές ερωτικές ιστοριες

5 Αυγ 2014, 10:29 μ.μ.