μου λες πονάει το αδειανό κρεβάτι
και ας έχει περάσει καιρός
κι ας έχει ξεθωριάσει πια ακόμα και το περίγραμμα από το σώμα του
μου λες πονάει
κοίτα όμως
όσο κι αν πονάει ένα αδειανό κρεβάτι
δεν πονάει όσο ένα αδειανό τραπέζι
γιατί όπως κι αν το δεις
αν σου φαίνεται αδειανό το διπλό κρεβάτι
κι αν μπάζει μοναξιά
βάζεις διπλό σκέπασμα και λίγα ακόμα μαξιλάρια
ένα στο προσκέφαλο
ένα για αγκαλιά
κι ένα ανάμεσα στα πόδια σου
έτσι όπως έσφιγγες τότε το δικό του
την παλεύεις μέχρι τα μεσάνυχτα
που θα σε πάρει ο ύπνος
στο τραπέζι όμως
πάντα θα υπάρχει απέναντι μια αδειανή καρέκλα να σε κοιτάζει
κρεβάτια υπάρχουν μονά
τραπέζια ποτέ για έναν
φώναξε στη μάνα σου, φώναξε στα παιδιά
κάτσετε να φάτε μαζί
χρειάζεται αγάπη να φτιαχτεί το φαί
χρειάζεται οικογένεια να μοιραστεί
χρειάζεται ακόμα μια θέση να γεμίσει η ψυχή
και απέναντι ένα ζευγάρι χαμογελαστά μάτια
ΜΣ

26 Απρ 2014, 9:10 μ.μ.