η συναισθηματική μας ανικανότητα

Μέρα Δευτέρα στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια, με την Αρίθα Φράκλιν να τραγουδά "a change is gonna come" και τον Σκάμπι το κουνόσκυλλο στρογγυλοκαθισμένο στον καναπέ πίσω μου. Αν και ακούγοντας τη φωνή της Αρίθα μου έρχεται να κλείσω μάτια και φώτα και απλά να ξαπλώσω και να την ακούω, θα αντισταθώ στην ιδέα και θα γράψω.

Τον Σκάμπι τον κούρεψα έχει λίγες μέρες και όπως λέει η bff μου έπιασε προαγωγή, έγινε το παραχαιδεμένο του σπιτιού, κοιμάται μέσα, απλώνει κανονικά σε όλους ανεξαίρετα τους καναπέδες, τον σκεπάζουμε με τις κουβέρτες και έχει το κουίλτ του στον καναπέ της κουζίνας και γενικά ζει μια παραδεισένια ζωή. 

Πριν το κούρεμα του κοιμόταν έξω και γενικά ήταν σε μαύρο χάλι και δεν του δίναμε καμιά σημασία. Ήμασταν αδιάφοροι μαζί του και ειδικά εγώ που τον έβλεπα και νευρίαζα μερικές φορές και σκεφτόμουν ότι δεν τον θέλω πια. Το παραδέχομαι έτσι ένιωθα και ο λόγος που ένιωθα έτσι ήταν γιατί τον Αύγουστο που μας πέρασε πέθανε το άλλο μου σκυλάκι, η Μπέλλα μου και μετά τον θάνατο της Μπέλλας ένιωσα απέχθεια για τον καημένο τον Σκάμπι..τελοσπάντων  μου πέρασε και αναπληρώνω τις μέρες της αδιαφορίας με έξτρα περιποίηση και αγάπη, επίσης τον αφήνουμε να γλύφει το κουππούδι του παγωτού κάθε Πέμπτη.

Τις συναισθηματικές αντιδράσεις μου σε διάφορα γεγονότα τις εξετάζω συχνά και πολλές είναι οι φορές που αντιλαμβάνομαι μεταχρονολογημένα τα κίνητρα μου. Δηλαδή πρώτα δρω και αργότερα κάθομαι να εξετάσω τον λόγο, λίγο ή πολύ καιρό μετά, όμως την ώρα που δρω βασίζομαι στο ένστικτο μου και συνήθως οι επεξηγήσεις που δίνω στο μέλλον, επαρκούν για να δικαιολογήσουν την πρώτερη μου πράξη.

Και φυσικά κάποια στιγμή έκατσα και εξέτασα και τα κίνητρα μου για την συμπεριφορά μου απέναντι στον Σκάμπι. 

Αν αφήσεις ένα σκύλο έξω στην βεράντα μόνο του, παραμελημένο, ακούρευτο για μήνες και το μόνο που κάνεις είναι να του βάζεις φαΐ και νερό μια φορά την ημέρα παίρνει μήνες να καταλάβεις ότι αυτό που έκανες στην ουσία ήταν να δημιουργείς μια απόσταση μεταξύ εσένα και του σκύλου, πως  τον αφήνεις να ασχημίσει και να βρωμεί για να μη σε πλησιάζει, για να τον βλέπεις και να νιώθεις αηδία για να μην έχεις καμιά διάθεση να τον αγκαλιάσεις και να τον αγαπάς λιγότερο, γιατί όταν αγαπάς λιγότερο, πονάς λιγότερο  όταν θα έρθει η ώρα που θα τον χάσεις ή θα πεθάνει, ή φτάνεις στα άλλα άκρα που εύχεσαι κρυφά μέσα σου να τον χάσεις ή παρακαλάς κάποιον να τον πιάσει και να φύγει.

Παίρνει καιρό να καταλάβουμε τι κάνουμε, να καταλάβουμε τα κίνητρα μας, και να καταλάβουμε ότι ο φόβος, ο φόβος της απώλειας, είναι εκείνος ο μεγάλος τοίχος που μας κρατά πίσω από το να συνδεθούμε με άλλα όντα, ανθρώπινα και μη. Υπάρχει εκείνο το όριο που βάζεις στον εαυτό σου για να μη συνδεθείς πολύ και να μην πονέσεις.

Όσον αφορά τους ανθρώπους πάλι έχω μια βαθιά επιθυμία και δίψα για σύνδεση, για βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία, για συζητήσεις τύπου ψυχανάλυσης, λατρεύω να καταδύομαι στα βαθιά νερά του ψυχισμού των ανθρώπων, ίσως και αυτός να είναι ένας λόγος που κάποιοι κάνουν μεταβολή γιατί έχουν μάθει να περιορίζονται σε επιφανειακές συζητήσεις και αποφεύγουν οτιδήποτε προσωπικό για να μη φανούν για οποιοδήποτε λόγο ευάλωτοι, αλλά είναι και κάποιοι άλλοι, που με την πρώτη φορά που θα με συναντήσουν, θα μου πουν την ιστορία της ζωής τους και τους φαίνεται παράξενο πους τους προκλήθηκε η ανάγκη και την άνεση να μιλήσουν και να πουν προσωπικά θέματα σε μένα. Και ακριβώς αυτή η δίψα μου για σύνδεση με κάνει αλλεργική σε επιφανειακές συζητήσεις και δε θα με βρεις σε καφέ να μιλώ για τα νύχια μου και να ανταλλάζω συνταγές. Μπαίνουν για λίγο άνθρωποι στη ζωή μου και δεν στεριώνουν ακριβώς αν δεν εντοπίσω αυτή τη σύνδεση μεταξύ μας σε κάποιο άλλο επίπεδο και ουδέποτε είχα την ικανότητα να διατηρήσω επικοινωνία με άτομα για τα οποία δεν είχα γνήσιο και βαθύ ενδιαφέρον ή να αισθανθώ ότι έχουν εκείνοι για μένα. Είναι ένα επίπεδο πέραν του λεκτικού, όχι απαραίτητα σωματικού, ένα επίπεδο που αφορά την επικοινωνία με λίγα ή καθόλου λόγια, υπάρχει η άνεση να μιλήσεις ή να μη μιλήσεις και ποτέ δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να πείσεις.

Εδώ και λίγες μέρες ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Rollo May "love and Will"  γράφω τον πρωτότυπο τίτλο γιατί στα ελληνικά η μετάφραση ήταν χάλια και υποβιβάζει το θέμα του βιβλίου που είναι επιστημονικό. Τον Rollo May μου τον σύστησε ο Ίρβιν Γιάλομ στην αυτοβιογραφία του. Ο Γιάλομ, σπουδαίος ψυχοθεραπευτής και πολύ καλός συγγραφέας, από τους αγαπημένους μου, γράφει για τους ψυχολόγους που θαύμαζε και ένας από αυτούς ήταν και ο ΄Ρόλλο Μέι. Εχοντας εμπιστοσύνη στην κρίση του Γιάλομ είπα να δω ποιος είναι αυτός ο Ρόλλο Μέι και γιατί τον θαύμαζε τόσο πολύ. Πήγα και πήρα το βιβλίο το Love and Will και διαβάζω τα αποτελέσματα ερευνών και μελετών της δεκαετίας του 50-60 που αντικατοπρίζουν με απίστευτη ακρίβεια την εποχή μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο σελ. 93
τώρα το πρόβλημα δεν είναι καθαυτή η επιθυμία και η ανάγκη ικανοποίησης του συντρόφου, αλλά το γεγονός ότι η ανάγκη ερμηνεύεται από τα πρόσωπα της ερωτικής συνεύρεσης μόνο τεχνικά - ανάγκη για φυσικό αισθησιασμό. Αυτό που παραλείπεται, ακόμη και από το ίδιο μας το λεξιλόγιο είναι η εμπειρία του να προσφέρεις συναισθήματα, να μοιράζεσαι φαντασιώσεις, να χαρίζεις τον εσωτερικό σου ψυχικό πλούτο, πράγματα που φυσιολογικά παίρνουν κάποιο χρόνο και βοηθούν την αίσθηση να υπερβεί τον εαυτό της και να γίνει συγκίνηση, και την συγκίνηση να γίνει αυτουπέρβαση γινόμενη τρυφερότητα και κάποτε αγάπη. 

Ο Ρόλλο Μέι έγραψε τα πιο πάνω το 1965, πριν ακόμα μπει στη ζωή μας για τα καλά το ίντερνετ, τα κοινωνικά δίχτυα κλπ. Που να ήξερε ότι σε πενήντα χρόνια η κατάσταση θα ήταν ακριβώς όπως την περιέγραφε.
Αυτό που με τόση ακρίβεια περιγράφει στο βιβλίο του ο κ. Μέι είναι ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος απελευθερώθηκε σεξουαλικά έκλεισε κάθε συναισθηματική θυρίδα  Θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό ο σύγχρονος άνθρωπος να πηδηχτεί με οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, επώνυμα ή ανώνυμα, να παραγγείλει από το κινητό του, την με ή χωρίς πληρωμή αρσενική ή θηλυκή πόρνη, με ένα πάτημα ενός κουμπιού και μετά από δύο ώρες να την στείλει στο σπίτι της και να παραγγείλει φαστ φουντ  γιατί πείνασε,  περνώντας από την  μια εμπορική συναλλαγή στην άλλη χωρίς κανένα συναισθηματικό κόστος.  Αυτό που βιώνεται ως μια επαναληπτική μουνο-πεο-συλλεξία για επιβεβαίωση, και ονομάζεται με πολλούς μοντέρνους  τίτλους, friends with benefits και fuckbuddies, one night stands και ξεπέτες αλλά προς Θεού μη συνδεθούμε ανεπανόρθωτα. Μια συναλλαγή που πολλές φορές δεν εμπεριέχει προσωπική επαφή, μια μαλακία με τη βοήθεια της οθόνης της τηλεόρασης σου ή του κινητού σου με παρτενέρ μια δυστυχισμένη και απελπισμένη ύπαρξη στην άλλη άκρη της γραμμής, πίσω από μια άλλη οθόνη, σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο, όσο πιο μακριά, τόσο το καλύτερο, όσο πιο μακριά, τόσο λιγότερες η πιθανότητες να συναντηθείς από κοντά, αυτό είναι το μόνο ασφαλές σεξ, εκείνο που ο εγκέφαλος αποφασίζει σε ποιον θα δώσει το γεννητικό όργανο, παρακάμπτοντας την καρδιά, παρακάμπτοντας τον κόπο, την προσπάθεια, και την όποια μαγεία!
Αυτή η αφθονία σεξουαλικών συντρόφων, αυτή η εύκολη πρόσβαση ανά πάσα στιγμή σε ένα ακόμα διαθέσιμο σώμα, έχει υποβιβάσει τον άνθρωπο σε ένα αντικείμενο χρήσης και ο σκοπός που είναι η "επιβεβαίωση" δεν επιτυγχάνεται γιατί βαθιά μέσα σου αντιλαμβάνεσαι ότι δεν "επιλέγηκες" συνειδητά αλλά "έτυχες" γιατί ήσουν ο άμεσα διαθέσιμος την παρούσα στιγμή που ο άλλος ήθελε να εκτονωθεί.  Αυτό που νιώθεις είναι ότι είσαι απλά ένας από τη μάζα.
Είναι πολλοί εκεί έξω και αυτό βολεύει μια χαρά γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει η δικλείδα ασφαλείας ότι πάντα θα υπάρξει ακόμα ένας. Είναι πολλοί εκεί έξω και εσύ αποφασίζεις να μην συνδεθείς με κανένα, γιατί αν συνδεθείς με αυτόν ή αυτήν και έρθει κάτι καλύτερο πιο μετά θα νιώθεις βλάκας που συμβιβάστηκε τη στιγμή που υπάρχει πάντα μια ομορφότερη, μια που δε γεύτηκες ακόμα, μια που θα χει ένα application που δεν το έχει το παλαιότερο μοντέλο, στην τελική όμως το νέο μοντέλο γυναίκας ακριβώς όπως και το νέο σου μοντέλο κινητού δεν θα το αγαπήσεις ποτέ όσο περιμένεις να βγει κάτι καινούριο.
Σωματα κενά και ποτέ θα δε ζήσουν την ηδονή του να κάνεις έρωτα με έναν άνθρωπο που φοβάσαι μη χάσεις και να επιλέγεις να τον αγαπήσεις και να του δοθείς παρόλον ότι φοβάσαι μην τον χάσεις. Και μπορείς με την βοήθεια του μπλε χαπιού να πηδάς μέχρι τα βαθιά γεράματα αλλά χάπι τη συναισθηματικη ανικανοτητα δεν θα βγάλει ποτέ καμιά φαρμακοβιομηχανία.  Ο Ρόλλο Μέι μιλά και για αυτούς που θα μείνουν έξω από αυτό το σύγχρονο σεξουαλικό πάρε-δώσε, αυτούς που θα είναι απροσάρμοστοι  σε αυτήν την αρρωστημένη εποχή της απάθειας και όσα αυτή συνεπάγεται, που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν με τα στάνταρτς της εποχής και θα είναι εκτός, αυτοί θα υποφέρουν περιμένοντας να ζήσουν με ιδεώδη και αξίες φθαρμένες μιας άλλης εποχής που δεν ισχύουν πλέον.
ο Σκάμπι κοιμάται δίπλα μου  και οι r.e.m τραγουδούν everybody hurts ...