η ημέρα της μητέρας

12 Μάη 2019

Η ημέρα της μητέρας

Κάπου διάβασα ότι όταν μια γυναίκα κάνει μωρό νωρίς στη ζωή της, είναι γιατί προσπαθεί να αντικαταστήσει τη μάνα που δεν είχε. Δεν νιώθει τη μάνα κοντά, κάνει εκείνη παιδί και γίνεται εκείνη η μάνα στο παιδί της. Έγινα μάνα είκοσι χρονών. Βλέποντας τις φωτογραφίες τόσα χρόνια μετά, βλέπω ένα μικρό κορίτσι να κρατά ένα νεογέννητο βρέφος, το πρόσωπο μου λεπτό με δύο τεράστια μάτια, στα μάγουλα μου ακμή, και ένα βλέμμα γαλήνιο σαν της παναγίας που κρατούσε τον Ιησού Χριστό. Ένα μωρό που κρατούσε ένα μωρό, ένιωθα όμως μέσα μου το δέος της μητρότητας, το πόσο πολύτιμο ήταν εκείνο το βρέφος που κρατούσα, η κόρη μου.

Ήμουν μικρή, άσχετη και δεν είχα ιδέα πώς έπρεπε να είμαι μάνα. Πήγα στην κλινική με μια κοιλιά φουσκωμένη και επέστρεψα με ένα πλάσμα αγγελικό που έδωσε νόημα στη ζωή μου και όλη τη δύναμη του κόσμου. Η κόρη μου που έφυγε για σπουδές έχει τέσσερα χρόνια τωρα και μένει τον περισσότερο χρόνο μακριά μας και πολλές φορές σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν ο γονιός να συνηθίζει στην απουσία του παιδιού του που επί δεκαοκτώ τόσα χρόνια έμενε συνεχώς μαζί του. Συνηθίζεις όμως και η ζωή παίρνει το δρόμο της και η καθημερινότητα συνεχίζεται και όταν έρθει για τις διακοπές και περάσει το κατώφλι του σπιτιού, είναι σαν να μην άλλαξε τίποτε και όταν έρθει η στιγμή να ξαναφύγει συνηθίζεις και πάλι. Η απουσία αντέχεται και συνηθίζεται όταν ξέρεις ότι υπάρχει ημερομηνία επιστροφής.

Αμφισβήτησα και αμφισβητώ τον εαυτό μου για πολλά θέματα, με αυτοκατηγορώ και με μαστιγώνω για πολλά θέματα, αλλά όχι γι αυτό. Μου πήρε πολλά χρόνια, αλλά τα μωρά με έπεισαν ότι είμαι καλή μάνα, και έφτασα στο σημείο να το πιστέψω και εγώ. Ναι, σε αυτό δεν απέτυχα. Ήμουν και είμαι καλή μάνα γιατί ξέρω και ξέρουν ότι ότι μα ότι και αν συμβεί μπορούν να βασιστούν πάνω μου, ξέρουν ότι και αν συμβεί έχουν προτεραιτότητα, ξέρουν ότι θα τις ακούσω και θα τις σεβαστώ και είμαι εδώ για να τις στηρίξω σε εκείνο που θέλουν και ονειρεύονται.

Υπάρχει μια τρομερή αίσθηση ευθύνης απέναντι τους να τους συνοδέψω στην ενήλικη ζωή και να είναι τόσο δυνατά τα φτερά τους ώστε να μπουν στη μάχη και να νικήσουν. Υπάρχει ένας φόβος και μια ενοχή γιατί τους μεγαλώνω με αγάπη και στοργή και αθωότητα και εκεί έξω επικρατεί η κόλαση, ο φόβος του κάθε γονιού να είναι καλά, να παραμείνουν καλά, να μην τους αρπάζει κάποιος , κάτι και να χάσεις το παιδί σου. Και είναι έξω μόνη της, στην Αθήνα, στα Εξάρχεια και εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο ίδιο σου το παιδί, ότι όλα αυτά που έζησες μαζί της τόσα χρόνια, της άφησαν την κρίση να προστατεύει τον εαυτό της από κάθε τι που μπορεί να την βλάψει.

Σε τρία χρόνια θα ανοίξει και η άλλη τα φτερά της. Τρία χρόνια διαδρομές, μαθήματα θεάτρου και μαθήματα φωνητικής, πάρε φέρε στα γενέθλια, δώρα και σινεμά και μετά.. τρία χρόνια και μετράμε αντίστροφα και κάθε φορά που λείπει είναι το σπίτι τόσο άδειο που βρίσκω πάντα κάπου να πάω για να φύγω, δεν αντέχεται αυτό το τεράστιο σπίτι όταν δεν έχει μέσα κανένα. Η ζωή όμως τα φέρνει έτσι ώστε να έρχονται νέοι άνθρωποι στη ζωή σου, να βρίσκεις νέα πράγματα να κάνεις, να φεύγεις , να ανακατώνεσαι με το πλήθος, να δοκιμάζεις νέα πράγματα. Λέω η ζωή τα φέρνει έτσι και η ζωή τα φέρνει έτσι όταν το επιδιώξεις και όταν το παλέψεις και εσύ και δεν αφεθείς γιατί καλός γονιός είσαι όταν είσαι ευτυχισμένος γονιός και ευτυχισμένος γονιός είσαι όταν προετοιμάζεις το παιδί σου να ανεξαρτητοποιηθεί από εσένα και τον εαυτό σου να απεναρτητοποιηθεί από το παιδί.

Και αν είσαι δυστυχισμένος γονιός; Αν βαθιά μέσα σου έχεις μια θλίψη που δε φεύγει, ένα κενό που

δε γεμίζει και τα μάτια σου μερικές φορές βουρκώνουν χωρίς λόγο. Ένα παιδί ρώτησε μια φορά την μάνα του “μάμα εμείς δεν είμαστε αρκετοί για να είσαι ευτυχισμένη” και η απάντηση ήταν η πιο σκληρή απάντηση που έδωσε μάνα σε παιδί. “όχι” γιατί δεν σε έφερα στον κόσμο για να είσαι μαζί μου, σε έφερα στον κόσμο για να μείνεις ένα διάστημα μέχρι να ανοίξεις τα φτερά σου και να φύγεις. Και το να είσαι μάνα και να μεγαλώνεις παιδιά δεν είναι αρκετό για να νιώθεις πλήρης σαν άνθρωπος ούτε και το να είσαι πατέρας και να μεγαλώνεις παιδιά. Ο πατέρας είναι και άντρας και η μάνα είναι και γυναίκα και ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία παραμένουν, όσο καλός γονιός και αν είσαι, όσο και αν προσπαθείς να κρατάς τις ισορροπίες. Όμως δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως περιμένουμε. Και εγώ έβλεπα τη δική μου μάνα να κλειδώνεται στην κουζίνα και να καπνίζει κρυφά, τη μάνα της καλύτερης μου φίλης να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και να κλαίει γιατί την εγκατέλειψε ο αγαπημένος της. Και εμείς βλέπαμε γονιούς μόνους να κλαίνε, και είμασταν παιδιά και μας φαινόταν παράξενο και παράλογο και σκεφτόμασταν πώς τολμούν να είναι λυπημένοι ; δεν είναι η παρουσία μας αρκετή για να είναι ευτυχισμένοι ; όμως δεν ήταν ! Μεγαλώνεις όμως και περνάς την ίδια ασθένεια και καταλαβαίνεις τον πόνο της. Γι αυτό αν νιώθεις κάποτε τη θλίψη να σε πλημμυρίζει μην νιώθεις ενοχές απλά μην ξεσπάς σε εκείνα. Να χαίρεσαι με τη χαρά τους, να σηκώνεις το κεφάλι προς τα πάνω όσο εκείνα ψηλώνουν, και αν κάνουν κάτι μικρό κάτι ανεπαίσθητο και εσένα σε πνίξει ο θυμός απλά ρώτα τον εαυτό σου; μου φταίει το μωρό ή μου φταίει που είμαι μόνος μου; η ευθύνη σου δεν είναι να μην είσαι μόνος σου γιατί μπορεί να είσαι μόνος σου ακόμα και αν κάνεις ότι περνά από το χέρι σου, η ευθύνη σου δεν είναι να είσαι πάντα χαρούμενος γιατί δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος, η ευθύνη σου είναι να είσαι αληθινός και να έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να πεις την αλήθεια στο παιδί σου, ότι εκείνο είναι μόνο πηγή χαράς, μόνο πηγή χαράς, και ποτέ δεν σε έκανε εκείνο να λυπηθείς !! 

Μάμα, θα σου πει κάμια μέρα, σου άξιζε να αγαπηθείς και από κάποιον άλλο εκτός από εμάς 

(μάμα, άξιζε σου να αγαπηθείς και από κάποιον άλλο εκτός από εμένα, λυπάμαι που σε βλέπω να γερνάς και να είσαι ακόμα μόνη σου μάμα, ακόμα ελπίζω, ακόμα εύχομαι κάποια μέρα μάμα)