με ρωτάς αν άξιζε τον κόπο

Με ρωτάς συχνά Μαρία αν άξιζε τον κόπο, αν άξιζε τον πόνο, αν άξιζε το χρόνο η αγάπη, να γνωρίσεις αυτήν καθ’ αυτήν την αγάπη και μετά να την στερείσαι. Και συχνά αναρωτιέμαι και εγώ γιατί πονάει τόσο η στέρηση αυτή.

Και εγώ προβληματίστηκα, πραγματικά προβληματίστηκα και δεν βρίσκω μια απάντηση να σου δώσω, όπως δεν μπορώ να απαντήσω ποιος πονάει περισσότερο. Ο τυφλός που δεν έχει δει ποτέ και δεν ξέρει τι είναι αυτό που στερείται, η αυτός που έχει δει για λίγο και μετά στερείται το φως του; Και ποιος πονάει περισσότερο; Αυτός που δεν είναι σίγουρος για την ύπαρξη του παραδείσου, ή αυτός που είναι βέβαιος για την ύπαρξη του, γιατί έζησε εκεί για λίγο και πριν προλάβει να ανασάνει τον πέταξαν έξω;

Θα μπορούσα να σου απαντήσω πώς ίσως να καλύτερα να μην γνώριζες την αγάπη, να μην έβλεπες ποτέ το φως, να μην έμπαινες για λίγο στον παράδεισο.  Όμως δε θα σου το πω. Απλά θα σε ρωτήσω. Αν δεν υπήρχε εκείνος που σε αγάπησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, ποια θα ήσουν εσύ σήμερα; Θα ήσουν εσύ, ή κάποια άλλη;

Αν ρωτούσες εκείνον, θα έλεγε ότι εσύ θα ήσουν εσύ, ότι εσύ ήσουν εσύ πριν από αυτόν, εσύ θα είσαι εσύ μετά από εκείνον.  Γιατί για τα δικά του μάτια ήσουν πάντα άψογη, τέλεια, αλλά πώς αλλιώς να σε κοιτάξει η αγάπη; 

 Όμως εγώ ξέρω καλύτερα. Και οι δυο ξέρουμε πολύ καλά ότι εσύ έγινες εσύ μετά από εκείνον, ή μάλλον θυμήθηκες ποια ήσουν εσύ μετά που σε αγάπησε εκείνος. Ο κάθε ένας είναι ο εαυτός του, αλλά ο ίδιος αμφισβητεί πάντα για το ποιος είναι μέχρι που να έρθει κάποιος άλλος και να σταθεί απέναντι του σαν καθρέφτης και να του δείξει ότι αυτό που είναι, πάρα πολύ όμορφο. 

Και εσύ ήσουν πάντα πολύ λίγη, πολύ λεπτή, πολύ χοντρή, πολύ ευαίσθητη, πολύ ψηλή, πολύ κοντή, υπερβολικά αισιόδοξη,  κάποτε κουραστική, κάποτε μελαγχολική και πολλές φορές ιδιότροπη. Για εκείνον όμως ήσουν τέλεια. Γιατί πήρε την κάθε αμφιβολία από το μυαλό σου και την πέταξε,  έκανε την αγάπη του σκάλα και  σε ανέβασε σε ένα βάθρο και σου έδειξε τη θέση σου στον κόσμο και στη ζωή και σου είπε εκεί ανήκεις. Ψηλά! Θυμάσαι; 

Και αν ξεχνάς και αν μέσα σου σε τρυπά η αμφιβολία να κάνεις ένα ταξίδι πίσω στο παρελθόν και να αναγκάζεις τον εαυτό σου να θυμηθεί ξανά, να ανατρέχεις σε εκείνα τα μικρά, εκείνα τα τόσο σημαντικά, εκείνα που ποτίστηκαν με γέλιο και με δάκρυ. Να θυμάσαι γιατί  όταν θυμάσαι πώς ήταν να σε αγαπάει κάποιος παραμένεις ψηλά, δε σε αγγίζει κανένας και τίποτα.

Και αν σήμερα περπατάς στον δρόμο περήφανα και με το κεφάλι ψηλά, δεν είναι από αλαζονεία ή έπαρση, είναι που κάποιος εκεί έξω, κάποια φορά σ’ αγάπησε και η αγάπη αυτή σου ορθώνει το ανάστημα, η αγάπη αυτή σου υψώνει το ηθικό, η αγάπη αυτή σου δυναμώνει τα πόδια, για την αγάπη αυτή βλέπεις πάντα μπροστά.

Με ρωτάς συχνά αν άξιζε τον κόπο, αν άξιζε τον πόνο, αν άξιζε το χρόνο.  

Κάποια στιγμή, όταν καθαρίσουν τα μάτια σου από τα δάκρυα, όταν καθαρίσει το πνεύμα σου από τον πόνο της ανθρώπινης σου ύπαρξης, θα μπορέσεις να δεις αυτό που τώρα βλέπω και εγώ. Ότι η αγάπη αξίζει τον κόπο, τον πόνο και τον χρόνο.  Μέσα από κόπο, πόνο και χρόνο γίνεται η μεταμόρφωση της αγάπης. 

Και να θυμάσαι, η αγάπη δε φεύγει, τα σώματα φεύγουν μόνο, η αγάπη είναι εκεί.

ΜΣ 14/3/17  τα ημερολόγια