ένοχη συνείδηση

Τρεις τα χαράματα, φωνάζει και πάλι η ένοχη συνείδηση μου, ακούω κάτω απ το παράθυρο φωνές να γελούν μαζί μου. Βλέπουν τη γύμνια μου απ το παράθυρο και νοιώθω τόση ντροπή. Μα οι κουρτίνες είναι κλειστές όπως πάντα και εγώ δεν είμαι γυμνή. Είναι μόνο το μυαλό που παίζει άσχημα παιχνίδια όπως πάντα, φαντάσματα ή μήπως εσύ που στέλνεις τις λέξεις σου να μου τσιγκλάνε το μυαλό; Τρέμω και παραμιλώ. Ψάχνω την ανάσα μου να βρω. Προτού κοιμηθώ σκεφτόμουν πάλι εσένα, όπως τόσες μέρες, όπως τόσες νύχτες, σκέψεις επικίνδυνες που δεν τολμώ ούτε με το μαξιλάρι να τις μοιραστώ. Σκέψεις αμαρτωλές που ούτε στα σεντόνια δεν ομολογώ. Μα έχουν ήδη αντιληφθεί τη διαφορά, στην βαρετή μου ανάσα, στο ρυθμικό ανασήκωμα του στήθους, στους μικρούς αναστεναγμούς που δεν ακούει κανείς, στα πυρακτωμένα μου μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι. στο σώμα μου που ηλεκτρίζεται σαν το αγγίζει η άκρη της κουρτίνας κάθε που την παρασέρνει το νυχτερινό αεράκι. Είμαι έτοιμη μια πυρκαγιά ολόκληρη να εκραγώ μα βασανίζω τον πόθο μου και τον κρατάω κλειδωμένο, για αιώνες περιμένω και γυρεύω θάλασσες και παγωμένα νερά εξαγνίσω το σώμα και το μυαλό μου από τις λέξεις. Μα εσύ εκεί να με πειράζεις, να πετάς δολώματα και να με ταράζεις, με λαμπαδιάζεις και μετά κοιμάσαι χωρίς να με λυπάσαι, άραγε μαζί μου θα γελάς ή στον ύπνο σου και εσύ θ’ αναστενάζεις; Το διασκεδάζεις. Να με φέρνεις στα όρια, μα αντέχω ακόμα, στα γόνατα δε θα με δεις. Είναι που θέλω και καίγομαι, είναι που γουστάρω τις νύχτες να σε θέλω και να τρελαίνομαι να ξέρω πως ποτέ δε θα παραδοθώ και ποτέ δε θα παραδοθείς.

ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)

18/05/2013