Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Πάντα φοβόμουν τις κλειστές πόρτες. Τους κοστουμαρισμένους ανθρώπους που σαν βγάλουν τις γραβάτες βγαίνει το θηρίο μέσα τους και η εξουσία. Σε χαιρετάνε στα καταστήματα, στην υπεραγορά, με ψεύτικα χαμόγελα και τη σιδηρογροθιά τους έτοιμη. Δίπλα τους πρόσωπα σκυθρωπά, με ένα χρωματισμένο πρόσωπο με πολλές στρώσεις χαμόγελο, για να καταφέρει να κρύβει το φόβο. Δεν έχει τίποτα χειρότερο από το να ζεις δίπλα σε ένα γραβατωμένο τέρας. Θα θελα να μπορούσα να σε σώσω Μαρία μα έμαθες να χαμογελάς δίπλα του και ίσως δε θέλεις να σωθείς. Λυπάμαι, σε βλέπω και θέλω να σε κρατήσω από το χέρι όταν χαιρετιόμαστε τυχαία και με κοιτάζουν τα μάτια σου σπαρακτικά, ενώ μου μιλάς. Από την άλλη παλεύω κα εγώ ακόμα με τα δικά μου τέρατα! Λυπάμαι για αυτή τη σάπια κοινωνία, που βλέπει και σιωπά, βλέπει και δεν κουνάει το δαχτυλάκι της. Όταν ερχόταν τις πρωινές ώρες μεθυσμένος και ακούγαμε τις φωνές κάποιας άλλης Μαρίας όταν αυτός τη χτυπούσε και της φώναζε σε μισώ, ενώ αυτή πάλευε με την δικής της αρρώστια. Ζούσε και αστυνομικός στη γειτονιά μας, μα αυτοί κι αν είναι ο πιο κουφοί από όλους. Βουτηγμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό ανίκανοι να βοηθήσουν μια γυναίκα που τη δέρνουν, γιατί δεν είναι ώρα καθήκοντος. Ας το διάολο όλοι σας. Είρωνες και αλαζονικοί, να προσποιήστε τους ανθρώπους, τέρατα ! με ρωτάτε αν αυτά που γράφω είναι αληθινά, είναι τόσο αληθινά που πολλές φορές φοβήθηκα ότι θα πάρω σβάρνα τις γειτονιές και να τους σκοτώσω έναν έναν. Αυτά τα αρχίδια που δεν έχουν αρχίδια, που χτυπάνε τις μάνες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Κάποτε νοιώθω να με πλημμυρίζει οργή και φοβάμαι ότι μου έχει γίνει η ψυχή μου μαύρη ανεπανόρθωτα. Με δεν θα πάψω ποτέ να ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο εκεί έξω όπως το Διογένη με το φανάρι του.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
1/5/2013
Πάντα φοβόμουν τις κλειστές πόρτες. Τους κοστουμαρισμένους ανθρώπους που σαν βγάλουν τις γραβάτες βγαίνει το θηρίο μέσα τους και η εξουσία. Σε χαιρετάνε στα καταστήματα, στην υπεραγορά, με ψεύτικα χαμόγελα και τη σιδηρογροθιά τους έτοιμη. Δίπλα τους πρόσωπα σκυθρωπά, με ένα χρωματισμένο πρόσωπο με πολλές στρώσεις χαμόγελο, για να καταφέρει να κρύβει το φόβο. Δεν έχει τίποτα χειρότερο από το να ζεις δίπλα σε ένα γραβατωμένο τέρας. Θα θελα να μπορούσα να σε σώσω Μαρία μα έμαθες να χαμογελάς δίπλα του και ίσως δε θέλεις να σωθείς. Λυπάμαι, σε βλέπω και θέλω να σε κρατήσω από το χέρι όταν χαιρετιόμαστε τυχαία και με κοιτάζουν τα μάτια σου σπαρακτικά, ενώ μου μιλάς. Από την άλλη παλεύω κα εγώ ακόμα με τα δικά μου τέρατα! Λυπάμαι για αυτή τη σάπια κοινωνία, που βλέπει και σιωπά, βλέπει και δεν κουνάει το δαχτυλάκι της. Όταν ερχόταν τις πρωινές ώρες μεθυσμένος και ακούγαμε τις φωνές κάποιας άλλης Μαρίας όταν αυτός τη χτυπούσε και της φώναζε σε μισώ, ενώ αυτή πάλευε με την δικής της αρρώστια. Ζούσε και αστυνομικός στη γειτονιά μας, μα αυτοί κι αν είναι ο πιο κουφοί από όλους. Βουτηγμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό ανίκανοι να βοηθήσουν μια γυναίκα που τη δέρνουν, γιατί δεν είναι ώρα καθήκοντος. Ας το διάολο όλοι σας. Είρωνες και αλαζονικοί, να προσποιήστε τους ανθρώπους, τέρατα ! με ρωτάτε αν αυτά που γράφω είναι αληθινά, είναι τόσο αληθινά που πολλές φορές φοβήθηκα ότι θα πάρω σβάρνα τις γειτονιές και να τους σκοτώσω έναν έναν. Αυτά τα αρχίδια που δεν έχουν αρχίδια, που χτυπάνε τις μάνες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Κάποτε νοιώθω να με πλημμυρίζει οργή και φοβάμαι ότι μου έχει γίνει η ψυχή μου μαύρη ανεπανόρθωτα. Με δεν θα πάψω ποτέ να ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο εκεί έξω όπως το Διογένη με το φανάρι του.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
1/5/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου