Το χειμώνα στο σπίτι της γιαγιάς δεν είχαμε θερμάνσεις και τζάκι, είχαμε μια παλιοσόμπα του γκαζιού με μια κάθετη σχάρα πάνω στην οποία ψήναμε τις καπήρες μας, οι οποίες ήταν παράζαβες γιατί τις κόβαμε με το μαχαίρι, δεν υπήρχε κομμένο ψωμί ούτε σλάις, μετά το απαραίτητο κριτς κριτς με το μαχαίρι να ξύσεις το κρούσμα, βάζαμε μετά και το βούτυρο και το χαλλούμι και την κάναμε αμπέλι. είχε η γιαγιά και μιαν άλλη σχαρούδα του αμιάντου (νομίζω κυκλοφορούν ακόμα) που ψήναμε το χαλλούμι και το μισό κολλούσε πάνω στις γριλιούδες και μέχρι να το ξεκολλήσεις το χαλλούμι ετρέχαν τα σάλια σου. απαραίτητο συνοδευτικό το τσάι , σε εκείνη τη τσιαγέρα που φυσούσε όταν έβραζε το νερό, και μέσα η γιαγιά έβαζε κανελλογαρύφαλλα και δύο τρία φακελάκια μαύρο τσάι, γιατί τότε μόνο αυτό υπήρχε, και μετά μου έβαζε στο φλυτζάνι τσάι και γάλα και ήμουν έτοιμη να βουτήσω την καπηρούδα μου..... την καπηρούδα μου ακόμα την θέλω βουττημένη χειμώνα καλοκαίρι, ακόμα και αν είμαι διακοπές και προγευματίζω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και με βλέπουν παράξενα οι τουρίστες , χεχε, εγώ τις συνήθειες μου δεν τις αλλάζω για κανέναν.. καπήρα, βούτυρο, μαρμελάδα, χαλλούμι και μπλουμ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου