η κιτρινισμένη σελίδα

Ονειρεύτηκα στον ύπνο του απομεσήμερου πως ήμουν λέει μια παλιά κιτρινισμένη σελίδα ενός βιβλίου, ακουμπισμένη στο ξύλινο σκαλιστό γραφείο ενός πληγωμένου ποιητή. Βούτηξε το λευκό του φτερό στο μελάνι και άρχισε να γρατζουνάει στην πλάτη μου παθιασμένες λέξεις που όσο πιο παθιασμένες γίνονταν τόσο πιότερο αυλάκωναν το δέρμα μου. Δε σάλεψα γιατί με χάιδευε η παλάμη του και η άκρη από το άσπρο μεταξωτό του πουκάμισο. Δε σάλεψα γιατί ρουφούσα με πόθο στάλα στάλα τον ιδρώτα του προσώπου του και ένα δάκρυ που του ξέφυγε μουτζουρώνοντας τα παθιασμένα λόγια. Όταν με γύρισε από την άλλη έτοιμος να γράψει και πάλι ένοιωσε την καρδιά μου να πάλλεται μέσα στο άψυχο χαρτί και νόμισε πως του σάλεψε το μυαλό ο ανεκπλήρωτος πόθος. Με έσχισε και με δίπλωσε ίσα που να με χωρά η παλάμη του. Με κράτησε σφικτά, θέλοντας να σταματήσει τους παλμούς μου, αλλά αυτοί ήδη είχαν κλέψει το ρυθμό του. Με πλησίασε στην φωτιά. Πλησίασε το τέλος. Μετά μετάνιωσε, με ξεδίπλωσε σιγά σιγά, και με απόθεσε απαλά στο συρτάρι του γραφείου του, να με διαβάζει τις μέρες που θα πονά χαιδεύοντας τα σημάδια από τις μουτζουρωμένες λέξεις.


ΜΣ (ΜΙΚΡΕΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ) 2/5/2013