Οι κυνικοί του εικοστού πρώτου αιώνα, περιγελάμε τον εαυτό μας αν μεγαλώσουν λίγο του έρωτα τα φτερά. Καταπίνουμε τη λέξη εκεί που πάει να γεννηθεί , ορκιζόμαστε σαν Φραγκισκανοί μοναχοί πίστη στις εμμονές μας, υπακοή στις λογικές μας και αιώνια σιωπή. Κρατώντας το ροζάριο μετράμε χαμένες εποχές, κι οι προσευχές μας πάνε στα χαμένα, γιατί δεν ξέρουμε σε ποιο Θεό να προσευχηθούμε. Γιατί ο Θεός μας ήταν πάντα ο Έρωτας μα αυτή δεν είναι η αναγέννηση, αυτός είναι ο μεσαίωνας του εικοστού πρώτου αιώνα, ο αιώνας της ερωτομαχίας που οι σκεπασμένοι με μαύρα υφάσματα σάτυροι μένουν με στεγνωμένα χείλη και κομμένους φαλλούς να περιμένουν την ανάσταση τους.
Κυνικοί, γονατιστοί σε άλλους Θεούς ζητάμε σε μονά κελιά μαστιγωνόμαστε σαράντα παρά μία, αυτοδικαζόμαστε και καταδικαζόμαστε, απέναντι στεκόμαστε κρυμμένοι στον όχλο και ουρλιάζοντας διαπομπεύουμε το γυμνό μας σώμα σε όλη την πόλη και μετά μας λιθοβολούμε στη μέση της πλατείας ρίχνοντας πρώτοι με λύσσα τον πρώτο λίθο !
ΜΣ
Κυνικοί, γονατιστοί σε άλλους Θεούς ζητάμε σε μονά κελιά μαστιγωνόμαστε σαράντα παρά μία, αυτοδικαζόμαστε και καταδικαζόμαστε, απέναντι στεκόμαστε κρυμμένοι στον όχλο και ουρλιάζοντας διαπομπεύουμε το γυμνό μας σώμα σε όλη την πόλη και μετά μας λιθοβολούμε στη μέση της πλατείας ρίχνοντας πρώτοι με λύσσα τον πρώτο λίθο !
ΜΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου