Τρίτη 28 Μαΐου 2019

Don't grow up


Today I’ll be weaving my existence on your with t-shirt and your smile I took from a picture and placed it in my dreams.
Don’t stand too close to me, I will only be looking at you from a distance, just like a framed photograph from summer holidays we took only yesterday.
For you, will not be one more love, you will be my childhood love, because you came while I was sitting alone in the yard and reached your hand out to me and we played the whole afternoon.
Then, we shared an ice-cream, but you kept letting it melt and put the cone on the tip of your nose, while you were balancing on horizontal logs and your childhood carelessness.
And I, couldn’t stop laughing and I watched you slip away and disappear hidden in fields of gold, just to surprise me, closing my eyes with your palms, and then, I , pretended I didn’t know who it was, and I called out different names, just so you would stay close to me a few more moments, just so I could feel your heartbeat and your quick breath, before you run away and hide again.
Today I’ be weaving my existence on your white t-shirt and your happy eyes.
And if you ever get frightened by darkness, come with me at the edge of Salina. There we will sit next to the ancient salt lake, like two flamingos who haven’t immigrated yet and there, we will make rings of silver gum paper, sealing our childhood love.
But please, don’t grow up…you look so good in white !!


Marina Saveriadou (short love stories)

Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

Όταν μπήκε στην αίθουσα του σινεμά τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα. Στην αίθουσα δεν υπήρχε κανένας άλλος. Κάθισε στο κέντρο της τελευταίας σειράς. Σε λίγο μπήκε στην αίθουσα αυτός. Ανέβηκε τα σκαλιά και έκατσε διπλα της. Το αριστερό μπράτσο του άγγιξε το δικό της. Γυρισε και την κοίταξε χαμογελώντας. Γεια σου. Ελπίζω να μη σε ενοχλεί που κάθισα δίπλα σου. Έχω ένα κόλλημα να κάθομαι πάντα στο κέντρο της τελευταιας σειράς. Κι εγώ το ίδιο, είπε εκείνη, ευτυχώς που τις βρήκαμε κενές. Σε λίγο ξεκίνησε η ταινία. Ήταν μια ασπρόμαυρη κλασσική ταινία του πενήντα. Οι ήρωες εζησαν για λίγες μέρες τον πιο παραφορο τους έρωτα. Στην τελευταία σκηνή αποχαιρετηθηκαν στην πλατφόρμα 13 ενός σιδηροδρομικου σταθμού. Αφού αγκαλιαστηκαν και φιληθηκαν παθιασμενα εκείνη ανέβηκε στο τρένο αφήνοντας τον να στέκει στη βροχή. Μπήκε σε μια μικρή κουκέτα, και στάθηκε ψάχνοντας τον έξω από το μικρό παράθυρο. Το τρένο σφύριξε και ξεκίνησε να κινείται αργά. Δεν τον έβλεπε πουθενά. Τα μάτια της γέμισαν δακρυα. Ήθελε να τον έβλεπε εκεί. Να του κουνήσει το χέρι να του φωνάξει σ αγαπώ τελευταία φορά. Αλλά αυτός την είχε εγκαταλείψει. Ξάφνου ένοιωσε δύο χέρια να την αγγίζουν και ένα πρόσωπο να κρύβεται στα μαλλιά της. Γύρισε προς το μέρος του. Σ αγαπώ της είπε και τη φίλησε. Όπου πας θα ρθω κι εγώ. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, ο προορισμός μου είσαι εσύ. Η ταινία τελείωσε και οι ήρωες έμειναν αιώνια να κάνουν έρωτα στο πάτωμα μιας μικρής κουκετας, στο τελευταίο βαγόνι ενός ξεχασμενου τρένου χωρίς προορισμό. Εκείνος και εκείνη σηκώθηκαν με βουρκωμένα μάτια , και χωρίστηκαν φεύγοντας από διαφορετική πλευρά. Αυτό που δεν ήξεραν είναι πως σ αυτή την αίθουσα, αυτού του σινεμά, έμπαιναν μόνο δύο θεατές κάθε φορά, ένας άντρας και μια γυναίκα που η μοίρα τους τοποθετούσε σε διπλανές θέσεις, έτσι ώστε να αγγιζονται τα μπράτσα τους, να συντονίζονται οι ψυχές τους και να πρωταγωνιστούν σε ένα έργο σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ήρωες και θεατες για όσα ονειρεύονταν και η ζωή απαγορευε έξω από τούτη την αίθουσα. ΜΣ μικρές ερωτικές ιστοριες

Σήμερα η ενιαχρονη κόρη με πλήρη συνείδηση του λόγου της είπε σε έναν πενηνταχρονο κύριο. Ξέρεις, τα αγόρια και εσείς οι άντρες είσαστε ανωριμοι. Τελοσπαντων, οχι όλοι, τελοσπαντων, εκτός εσύ . (Προσπάθησε στο τέλος να το σώσει.) Η ουσία είναι ότι μια ενιαχρονη έχει ήδη σχηματίσει άποψη για το αντίθετο φύλο και την παρρησία να την εκφράζει. Σε λίγα χρόνια θα μεγαλώσεις και θα κρατάς μερικές απόψεις για τον εαυτό σου, για το παρόν έχεις πλήρη ελευθερια λόγου :) για αποφυγή παρεξηγήσεων δεν αναφέρω αν συμμερίζομαι η όχι την πιο πάνω άποψη, εγώ μεγάλωσα :-)

Ο Φρέντι ήταν ένα μικρό πορσελανινο ποντικάκι. Όταν το αγόρασαν ο πωλητής τον τοποθέτησε προσεχτικά σε ένα διαφανές πλαστικό σακουλάκι γιατί ο Φρέντι ήταν μόνο τρία εκατοστά και πολυ ευθραυστος. Πέρασε μέρες στο συρτάρι του ταμπλω ενός αυτοκινήτου και μετα τον έβαλαν σε ένα άλλο συρτάρι ενός άλλου αυτοκινήτου. Εκεί γνώρισε ένα μικρό μαύρο βραχολακι και έπιασαν κουβέντα. Εσυ πως βρέθηκες εδώ, ρώτησε ο Φρέντι το βραχιολακι. Κοιτα, με αγορασαν για να με φορέσουν στο χέρι αλλα ήμουν πολύ σφικτό. Με έβγαλαν λοιπόν και επειδή δεν ήθελαν να με πετάξουν με φυλαξαν στο συρτάρι αυτό. Εσυ; ρώτησε το βραχιολακι τον Φρέντι. Εμενα με αγορασαν για να ζήσω κάπου. Σε κάποιο γραφείο όπου θα με έβλεπαν και θα χαμογελούσαν. Όπως βλεπεις ομως είμαι πολύ μικροσκοπικος και γυαλινος και φοβούνταν ότι θα σπάσω. Οι άνθρωποι μας βλέπουν και μας παίρνουν γιατί μας θέλουν αλλά δεν ξέρουν πάντα τι να μας κάνουν και που να μας τοποθετήσουν για να είμαστε ασφαλείς. Μην ανησυχείς , απάντησε το βραχιολακι , οι άνθρωποι μας ξαναθυμουνται όταν βρεθεί η κατάλληλη θέση για μας. Και που ξέρεις Φρέντι, ίσως σκεφτούν να σε βάλουν σε ένα όμορφο κουτί και τοτε θα μπορείς να είσαι πάνω σε ένα γραφειο και να σε θαυμάζουν χωρίς να κινδυνεύεις να σπάσεις. Και που ξέρεις, απάντησε ο Φρέντι, ίσως με το πέρασμα του χρόνου να μην είσαι τόσο στενο και να μπορεί κάποιο χέρι να σε φοράει άνετα χωρίς να το σφιγγεις. Για το παρόν όμως θα κάνουμε οι δύο μας παρεούλα στο μικρό συρταρακι. ΜΣ Μικρα παραμυθια
Της ψυχής μου μικροί εθισμοι, σας αφήνω πίσω με ότι βαραίνει, κλεινω τα αυτιά στων σειρηνων τα όμορφα τραγούδια, κλείνω τα μάτια σε ότι με τυφλωνει, με καθε μου δάκρυ λύνω της συνήθειας τους κομπους, αφήνω πίσω ότι με φυλακίζει και κρατάω ότι μ απελευθερώνει. Αγάπη στη γη ξανά μη με δεσεις, εγω όπως σε ονειρεύτηκα θα σε περιμένω , με λευκοκεντημενα να 'ρθείς φτερά, μαζί να πετάξουμε για πάντα ψηλά.
Γνωρίστηκαν στην ακρογιαλιά, ξάπλωσαν αγκαλιά και ερωτεύτηκαν δίπλα στο κυμα. Κρατήθηκαν χέρι χέρι και περπάτησαν μαζί στη θάλασσα. Εκεί αγαπήθηκαν για ένα μόνο βράδυ. Τώρα είναι ξένοι και σαν περάσουν χρόνια ίσως τη ψάξει για να δει μια φορά ακόμα το χρώμα των ματιών της, τη στιγμή που ανατέλλει ο ήλιος, δε θα ξέρει που να τη βρει, γιατί δε ρώτησε ποτέ το όνομα της κι ας την αγάπησε πολύ κι αυτή έφυγε χωρίς να αφήσει σημάδι γιατί τον αγάπησε πολυ . ΜΣ

Η γυναίκα Η γυναίκα μεγαλώνει με παραμύθια και πρότυπα. Στα παραμύθια μαθαίνει ότι μια μέρα θα έρθει ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο για να την κάνει βασίλισσα και ότι για να την διαλέξει πρέπει να είναι η πιο όμορφη του παραμυθιού. Τα πρότυπα της είναι η κούκλα BARBIE που είναι η μόνη παιδική κουκλα με βυζί 3C και κώλο πιο στητό από της Λόπεζ και ένας ΚΕΝ που έχει πουλί αλλά όχι μπαλάκια. Τελοσπάντων ντύνει και ξεντύνει την κουκλίτσα της που έχει ασορτί παπουτσάκια και τσαντούλες και σάλια και ένα σπίτι με ανσανσέρ και ένα σκυλάκι κανίς με φιογκάκι. Μεγαλώνει βλέποντας στα περιοδικά και στην τηλεόραση να παρελαύνουν γυμνές και ημίγυμνες καλλονές και σιγά σιγά εμπεδώνεται στο μυαλό της ότι για να έχει αξία μια γυναίκα πρέπει να είναι καλλονή. Αλλά δεν γενιούνται όλες καλλονές ούτε άνω του 1,70, ούτε με τέλειες αναλογίες, ούτε με τέλεια χαραχτηριστικά. Οπότε δεν νοιώθει αντάξια. Το αποτέλεσμα είναι ότι από την εφηβεία και μετά το κορίτσι και μετέπειτα γυναίκα σπατάλαει μεγάλο μέρος της ζωής της, των χρημάτων της, της ενέργειας της και της ψυχολογίας της να προσπαθεί με κάθε μέσο να μοιάσει στην τέλεια εικόνα που τα μέσα επιβάλλουν η οποία στις πλείστες φορές είναι ψεύτικη και επικάλλυμμένη από ένα πολύ καλό Photoshop. Αφού προσπαθήσει να φτιάξει την εικόνα της τότε έρχεται και η σειρά του πρίγκηπα ο οποίος θα συνεισφέρει οικονομικά στην διατήρηση της εικόνας της πριγκίπισσας του. Αυτά για την εικόνα, προχωρούμε στην συμπεριφορά Η γυναίκα λόγω των πιο πάνω που είπαμε έχει μεγάλη ανασφάλεια. Πάντα κοιτάζει γύρω της αν υπάρχει κάποια ομορφότερη, ψηλότερη και ειδικά αν κοιτάζει ο πρίγκηπας ο οποίος κινδυνεύει με αποκεφαλισμό αν ξενοκοιτάξει. Η γυναίκα κατά τις εξόδους της κρατά πάντα τον πρίγκηπα από το μπράτσο γιατί αυτό είναι το μήνυμα «μην πλησιάζετε» προς τις υπόλοιπες γυναίκες. Όταν κάτσουν στο καφέ ή στο εστιατόριο θα φροντίσει να έχει πάντα οπτική επαφή με τον «πρίγκηπα» της για να ελέγχει αν τον βλέπουν ή αν βλέπεις αυτός κάποια άλλη. Αν δει κάτι που θα την ενοχλήσει δε θα κάνει σκηνή φυσικά, θα πάρει με απόλυτη φυσικότητα και ηρεμία το φραπέ της , αλλά θα μασά το καλαμάκι βλέποντας τον στα μάτια κάνοντας τον να χλωμιάσει και να ξεροκαταπίνει ξέροντας τι τον περιμένει. Η γυναίκα που ζηλεύει είναι η χειρότερη θύελλα, καταιγίδα και τσουνάμι μαζί. Είτε φταίει είτε δεν φταίει ο πρίγκηπας θα πληρώσει τη νύφη πολύ ακριβά. Συμβουλή μου. Μην της πείτε ποτέ ατάκες του τύπου , αγάπη μου μα έβαλες λίγο βάρος ; έφαες την ! μα είδες πόσο ομόρφησεν η κουμέρα; Έφαες την ! μα άλλαξε χτένισμα η φίλη σου ; έφαες την ! Γενικά μην λέτε οτιδήποτε καλό για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα εκτός αν είναι η μάνα της και σ΄αυτήν μην λέτε ποτέ αυτό που σκέφτεστε αν είναι άσχημο, πείτε το διπλωματικά ή συμβουλευτείτε οδηγό βοήθειας. Η γυναίκα μια φορά το μήνα περιμένει περίοδο και τότε έχει τα νεύρα της και γίνεται πιο επικίνδυνη από τη Μοσάντ και την ΚαΓκεΜπέ μαζί . Εάν δεν της έχετε πει ή κάνει κάτι κακό σήμερα, θα ψάξει καλά το αρχείο και θα ανασύρει ότι έχετε πει και κάνει και την έθιξε την τελευταία δεκαετία. Θα σας τα ψάλλει, μετά θα κλάψει για ώρα και μετά θα σου πει συγνώμη αγάπη μου , μόλις είδα περίοδο και πονώ πολύ. Φέρνεις μου ένα Panadol; Γυναίκες. Κάποιες μαγειρεύουν. Μερικές δεν μαγειρεύουν. Κουβαλάνε ταπεράκια από τη μαμά και την πεθερά και την Παρασκευή παραγγέλουν take-away. Αυτές που μαγειρεύουν αρνούνται κριτική για το μαγείρεμα τους γιατί το φαί τους είναι τέλειο και μην τολμήσεις να το συγκρίνεις με της μάνα σου, είναι άξιες να το πετάξουν όλο και να σε αφήσουν νηστικό. Τα πρώτα χρόνια θα ζηλεύει γιατί πας κανένα μεσημέρι να φας στη μάνα σου και τα επόμενα θα σε στέλλει στη μάνα σου γιατί τα κουπέπια της είναι καλύτερα και φέρε και λίγα για μένα. Μεγάλο ποσοστό γυναικών χρησιμοποιούν το σεξ ως μοχλό πίεσης για τον άντρα τους. Αν τους έχει φταίξει θα πουν από μέσα τους η ευθέως. «τώρα να δεις θα κάνεις ένα μήνα να» Αν θέλει όμως κάτι εκείνη, θα λουστεί, θα αρωματιστεί θα ανάψει κεράκια, θα περιποιηθεί δεόντως τον πρίγκηπα και δύο λεπτά πριν αποκοιμηθεί θα του πει με γλυκιά φωνή «αγάπη μου, θέλω να μου πάρεις ένα τηλέφωνο» και τότε αυτός θα της πει «εντάξει αγάπη μου» για να γλυτώσει τη φασαρία και να κοιμηθεί ήσυχος γιατί ως γνωστόν μετά το σεξ ο άντρας νυστάζει. Η γυναίκα έχει φίλες. Με τις φίλες της, ειδικά αν είναι πιστές και από την παιδική ηλικία θα έχει στενότερη σχέση απ ότι μαζί σας. Και με τις φίλες τις θα μοιραστεί και συζητήσει τα πάντα. και όταν λέω τα πάντα εννοώ τα πάντα. Και δεν την νοιάζει αν σας παντρεύτηκε και έχετε παιδιά, θα σας θάψει αν χρειαστεί και θα ρθει μετά σπίτι λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Το κεφάλαιο γυναίκα είναι ανεξάντλητο και ίσως επανέλθω αλλά όσο χιουμοριστικά και αν παρουσίασα το θέμα βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η γυναίκα έχει εξουσία και ξέρει πώς και πότε θα την χρησιμοποιήσει . Θα κλείσω παραθέτοντας αυτό που διάβασα σε ένα βιβλίο πριν χρόνια και είναι πέρα για πέρα πραγματικότητα. Το δυνατό φύλο Γίνεται αδύνατο φύλο Λόγω αυτής της αδυναμίας του Για το αδύνατο φύλο ΜΣ

04/08/2014
Η Κυπριακή κοινωνία αποτελείται από μικρές και μεγάλες ομάδες που χωρίζονται και ηλικιακά. Έχουμε λοιπόν τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που έζησαν όπως έζησαν και παντρεύτηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους και στις πλείστες των περιπτώσεων οι γιαγιάδες καταπιέζονταν αλλά δεν υπήρχε τότε η επιλογή, ούτε υπήρχε η γνώση , η επιλογή, ή η τόλμη για κάτι άλλο οπότε σιωπούσαν και μάθαιναν να ζουν με αυτά που είχαν. Μετά έχουμε την ηλικία των σαραντάρηδων και πενηντάρηδων σήμερα, αυτοί λοιπόν έζησαν σε μια εποχή που ήταν της μόδας να παντρεύονται στα είκοσι και στα δεκαοχτώ. Αυτό από μόνο του είναι μια παράνοια η οποία εξαλείφει αυτόματα την επιτυχία του γάμου. Δεν είναι δυνατόν ένα κορίτσι να τελειώνει το σχολείο ή να έχει εγκαταλείψει πολλές φορές το σχολείο και να παντρεύεται τον πρώτο που ερωτεύτηκε ή της έχουν προξενέψει , να γίνεται μάνα στα δεκαοκτώ ή στα είκοσι. Η το αγόρι με το που τέλειωνε το στρατό να γίνεται σύζυγος και πατέρας. Και η κάθε προσπάθεια δημιουργίας οικογένειας από παιδιά καταλήγει ή σε έναν νεκρό γάμο ή σε ένα διαζύγιο ή σε σωρεία προσπαθειών των συζύγων να ξεφύγουν. όταν δεν έχεις ζήσει τη ζωή σου, όταν δεν έχεις εμπειρίες τότε κάπου στα τριάντα και μετά αρχίζεις να ψάχνεσαι. ήδη έχει περάσει ο πρώτος έρωτας και αρχίζουν να φαίνονται τα κενά και τότε προσπαθούν οι άνθρωποι να καλύψουν τα κενά. Οι άνδρες κοιτάζουν γύρω γύρω, οι γυναίκες δεν είναι ικανοποιημένες με τη σκούπα και το φλόκκο και το μαγείρεμα. όλοι θέλουν πια κάτι άλλο. Μετά ήρθε η επιλογή του διαζυγίου και αυξήθηκαν δραματικά τα ποσοστά διαζυγίων σε σημείο που έγιναν μάστιγα σε ένα νησί που η οικογένεια ήταν ο πιο δυνατός πυρήνας. Και το διαζύγιο είναι μια οδυνηρή λύση που αφήνει δύο άνθρωπους να ξαναξεκινούν από το μηδέν και το κυριότερο παιδιά , που όποιας ηλικίας και να είναι ο χωρισμός των γονιών του θα του στοιχίσει. Και μετά τι ; Ξαναφτιάχνεις οικογένεια ; Με ένα νέο σύζυγο ; Μια νέα σύζυγο ; Αλήθεια πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα που έχει παιδιά να ξαναπαντρευτεί ; Στατιστικές λένε ότι και ο δεύτερος γάμος θα είναι 80% αποτυχία, απλά και μόνο επειδή υπάρχουν παιδιά από τον προηγούμενο γάμο. Πληθαίνουν λοιπόν τα διαζύγια. Και πληθαίνουν οι μονογονιοί. Και πληθαίνουν τα παιδιά που βλέπουν τους γονιούς τους να έχουν χωρίσει και θα μεγαλώσουν έχοντας ήδη απορρίψει ήδη το μύθο του γάμου στο μυαλό τους. Για μένα ο γάμος είναι μια κοινωνική υποχρέωση που δεν συμβαδίζει με την εποχή. Σαν λαός είμαστε πολύ ανώριμοι και πολύ πίσω. Προτεραιότητα είναι η ύλη και όχι το πνεύμα. Το τελευταίας τεχνολογίας i-phone και τα μεγάλα σπίτια είναι ακόμα σε πρώτη ζήτηση. Παιδιά έρχονται με πτυχία και δεν έχουν άποψη και κοινωνική μόρφωση απλά παπαγαλίζουν ότι έμαθαν. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ποιοι είναι, τι θέλουν, τι αξίζουν , που βαδίζουν και όχι τι έχουν και τι μπορούν να αγοράσουν με τα λεφτά του μπαμπά. ίσως αν μάθουμε στα παιδιά μας ότι η αξία είναι μέσα μας, στο μυαλό μας και στο συναίσθημα μας, στην ανθρωπιά, στην κατανόηση, ίσως τότε τα μάθουμε να σέβονται και τον εαυτό τους και παράλληλα και αυτόν που θα επιλέξουν στην πορεία για σύντροφο. Ίσως κάποτε δούμε να δημιουργούνται και πάλι σωστές και όμορφες οικογένειες που αντέχουν στον χρόνο, στα προβλήματα και στις προκλήσεις της εποχής. ίσως αν επιτρέψουμε στα παιδιά μας να ζήσουν τα νιάτα τους όπως πρέπει να ζούνε τα νιάτα, να μάθουν, να έχουν εμπειρίες , να κάνουν λάθη, να ερωτευτούν και να ξερωτευτούν χωρίς να τους απειλούμε με το γάμο και να το αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια όταν και αν είναι έτοιμοι. Μετά τα τριάντα ΜΣ
Αυτό τα λόγια που λέμε και τα ακραια που κανουμε εν βρασμώ ψυχής μπορεί να τα ξανασκεφτομαστε την επόμενη μερα αλλά μακροπρόθεσμα αποδεικνυονται σωστά. Δεν μετανοιωσα ποτέ, την μετάνοια την αφήνω σ αυτούς που με πλήγωσαν. Είμαι αληθινή αλλά και απόλυτη. Γι αυτό και απαιτώ σεβασμό.

Αυτό που τόσο αγαπάμε βρισκουμε τρόπο να σκοτώσουμε. Μια λάθος λέξη που γίνεται η τέλεια αφορμή, ένα αντίο που αρνούμαστε να πούμε, πνιγουμε στο θυμό τη λύπη και εγωιστικά και αμετάβλητα αποχωρούμε. Τα δάκρυα δεν θα τα αφήσουμε να κυλήσουν
Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος έρχεται πάντα μεταχρονολογημενα. Μάθαμε να φοβόμαστε τη χαρά, γι αυτό σκοτωνουμε πριν μας σκοτώσει ότι περισσότερο αγαπούμε. Προχωρούμε. ΜΣ
Ήταν πολύ όμορφο το κελί. Το εφτιαξε όπως ονειρευόταν. Μόνο που το παράθυρο ήταν πολύ ψηλά και δεν μπορουσε να δει εξω. Μια μερα έσκυψε στο παράθυρο αυτή και λάμψη γέμισε στο κελί και στη ψυχή του. Έκατσε μαζί του για ωρες και του περιέγραψε πως είναι έξω. Ξέρεις , ήμουν κι εγώ σ ένα κελί, όμορφο σαν το δικό σου, τόλμησα όμως και βγήκα έξω αφήνοντας πίσω μου την ασφάλεια του. Έξω βλεπεις τον ήλιο μα και τη βροχή , τον γαλάζιο ουρανό και την μπόρα. Υπάρχει η ευτυχία μα και μέρες που φοβάσαι, αυτό είναι το κόστος της ελευθερίας. Στο λέω όμως κι άκουσε με, ο αέρας είναι καθαρός και οι δρόμοι περιμένουν να τους περπατήσεις, και μια γαλάζια θάλασσα όλη δική σου να την κολυμπησεις. Εγώ να σου τα περιγράψω μόνο μπορώ, κι ο χρόνος να σκουριασει τις αλυσίδες, το κελί θα ναι πια μόνο στο μυαλό. Απο εκεί μέσα μόνο εσύ μπορείς να δραπετεύσεις, ο καθένας τις αλυσίδες μόνος του τις πετά. Όταν έρθει η στιγμή. Όχι πιο πριν ούτε πιο μετά. Κι όταν εγώ θα χω φύγει να θυμάσαι τα λόγια μου και να μην ξεχνάς να ονειρεύεσαι. ΜΣ
Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, οι μικρές αναθεματισμενες ασήμαντες λεπτομέρειες. Που τελικά κάνουν όλη τη διαφορά. Γιατί οι άνθρωποι επικοινωνούν στη σιωπή, με βλέμματα, αγγίγματα και οι κεραίες είναι σε πλήρη λειτουργία όταν έχεις απέναντι αυτόν που αγαπάς. Και η αγάπη δε γελιεται ούτε κοροιδευεται ούτε τρώει αμασητα τα λόγια που της λες. Η αγάπη βλέπει και νοιώθει , μετρά, ζυγίζει, κρίνει και ξέρει πάντα να λαμβάνει τα σήματα. Ευλογία και κατάρα να βλεπεις τις μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες. ΜΣ

Η μόνη φυλακή είναι ο φόβος και ο φόβος της μοναξιάς φυλακίζει τους ανθρώπους που φοβούνται και μένουν μαζί, ζουν μαζί αλλά είναι μόνοι. Η πραγματική αγάπη είναι αν δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο να σε αφήσω να φύγεις. Το να κρατάς κάποιον δίπλα σου δυστυχισμενο είναι εγωισμός. Αν δεν με κανεις ευτυχισμένη και με αγαπάς με αφήνεις να φύγω. Αυτό είναι πραγματικη αγάπη , η αγάπη δεν είναι ιδιοκτησία. Είναι ελεύθερη συνειδητή επιλογή και οι άνθρωποι αλλάζουν κάθε μέρα, τα συναισθήματα αλλάζουν επίσης και χρειάζεται θάρρος και συναισθηματική ωριμότητα να ξέρεις πότε κάτι έχει τελειωσει και όσο δύσκολο κι αν φαίνεται η φυγή του δυνατοτερου θα δώσει και στους δύο φτερά. Στην αγάπη να αφήνεις πάντα την πόρτα ανοιχτή. ΜΣ

Έρωτας
Να τον έχεις κοιτάξεις στα μάτια και να νοιώθεις ότι αυτός είναι και αυτό το συναίσθημα να μη χωρά καμιά αμφισβήτηση, να σου αποκλείει κάθε ανάγκη να κοιτάξεις δεξιά ή αριστερά για να βρεις κάτι καλύτερο. να την έχεις κοιτάξει στα μάτια και να λάμπει ολόκληρη γιατί βλέπει εσένα. γιατί είσαι εσύ ο έρωτας της και μαζί σου ομορφαίνει μέρα με τη μέρα. και θα ομορφαίνει να σαι σίγουρος όσο εσύ την αγαπάς, γιατί η αγάπη είναι ένα λουλούδι και ο έρωτας το νερό που το ποτίζει. Κι όσο αγαπάς μεγαλώνει και ανθίζει και μοσχομυρίζει.
Δεν έχει μεγαλύτερη πράξη αγάπης από το να δείχνεις στον άλλο πως τον αγαπάς. με κάθε τρόπο, με κάθε λέξη, με κάθε στιγμή, και όσο ο άλλος νοιώθει ότι αγαπιέται ανταποδίδει και είναι αυτή μια όμορφη αλληλένδετη πράξη, δύο συγκοινωνούντα δοχεία που ανταλλάζουν ενέργεια. Πρέπει να σαι αποφασισμένος για δύο πράγματα εξ αρχής. Ότι αυτός είναι ο ένας το ένα. Και αν αυτός είναι ο ένας είσαι εκεί, στις όμορφες στιγμές, στις δύσκολες στιγμές, στα πάνω και στα κάτω, και η μόνη δέσμευση δεν είναι αν σας συνδέει ένα χαρτί ή ένα στεφάνι αλλά αν σας συνδέει πραγματική και βαθιά αγάπη, που συνεπάγεται θαυμασμό, σεβασμό, πόθο και πάθος του ενός προς τον άλλο. Γι αυτό πρέπει να ναι ο ένας. Για να περιμένεις όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, να έρθει η στιγμή που θα επιστρέψεις σ΄αυτόν. Γιατί αυτός είναι το σπίτι της ψυχής σου, η αυλή της καρδιάς σου και εκεί όπου θα κατοικήσει το κορμί σου.
Η δέσμευση είναι πάνω απ όλα ψυχική και δεν χωράει αμβισβήτηση ή συμβιβασμό. Πρέπει να βλέπεις τον άλλο και να νοιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο γύρω ή μέσα σου, διαφορετικά δεν είναι αυτός ο ένας. Τότε μην κάνεις τον κόπο να πεις πως αγαπάς. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Και ο έρωτας ; O έρωτας θα μείνει ζωντανός όσο εσύ θέλεις, όσο θέλετε και οι δύο. Κι αν είναι όπως λένε μια φωτιά , η φωτιά θέλει δύο πράγματα , υλικό να καίγεται και οξυγόνο να αναπνέει, ελευθερία δηλαδή, να είσαι στη σχέση σου γιατί θέλεις είσαι , γιατί δεν θα είσαι πουθενά αλλού πιο όμορφα και οικεία και μένεις γιατί γουστάρεις όχι γιατί είσαι υποχρεωμένος. Αν υπάρχει ελευθερία τότε υλικό είναι απλό, φαντασία, πρωτοτυπία και όρεξη. και να μην θεωρείς ποτέ ότι έχεις κερδίσει, να μη θεωρείς ποτέ τον άλλο δεδομένο, ο έρωτας είναι μια μικρή όμορφη διαδικασία που θέλει λίγο πονηράδα, λίγο πιπέρι και αλάτι. Να διώξεις στο διάολο τη ρουτίνα. Κι αν στερέψουν τα ξύλα που κρατούν τη φλόγα αναμμένη, ξέρεις τι, πέφτετε μέσα μαζί και να δεις τότε πως ανάβουν οι φλόγες. Κανένας δεν ανήκει κανενός.
Ο έρωτας είναι μια μικρή ηθελημένη αυτοπαράδοση στην πιο μεγάλη εξουσία.
ΜΣ
Υπάρχουν οι πολεμοχαρείς , υπάρχουν οι ειρηνοποιοι και υπάρχουν και αυτοί που δεν ανήκουν πουθενά .... Στη μέση του πουθενά τα βραδυα τα άστρα λάμπουν για τις μοναχικές ψυχές και λίγο πριν χαράξει βλέπεις για πρώτη φορά τα μάτια αυτού που έμελλε να σε κατοικήσει, εκεί , μέσα σου, μαζί, να ανηκετε στο πουθενά 

ΜΣ

Και σήμερα θα υφάνω την ύπαρξη μου πάνω στο λευκό σου φανελάκι και το χαμόγελο σου που πήρα μέσα από μια εικόνα και το βαλα στα όνειρα μου.
Μη στέκεσαι πολύ κοντά μου, από μακριά θα σε κοιτώ, έτσι, σαν μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία από καλοκαιρινές διακοπές που βγάλαμε μόλις χτες.
Δε θα’ σαι ένας ακόμα έρωτας, θα είσαι ο παιδικός μου έρωτας γιατί ήρθες όσο καθόμουν μόνη στην αυλή και μου άπλωσες το χέρι και παίξαμε μαζί όλο το απόγευμα.
Μετά μοιραστήκαμε ένα παγωτό χωνάκι, αλλά εσύ όλο το άφηνες να λιώνει και στερέωνες το χωνάκι στην άκρη της μύτης σου ακροπατώντας σε οριζόντιους κορμούς και στην παιδική σου ανεμελιά.
Και εγώ όλο γελούσα και σε κοιτούσα να μου ξεφεύγεις και να χάνεσαι κρυμμένος μέσα σε στάχυα, μόνο για να με ξαφνιάσεις κλείνοντας μου τα μάτια και εγώ τότε προσποιούμουν ότι δεν ήξερα ποιος είναι και με άλλα ονόματα σε φώναζα, μόνο για να μείνεις λίγες παραπάνω στιγμές κοντά μου, να νοιώσω το στήθος σου να λαχανιάζει και τα ιδρωμένα χέρια σου στα δικά μου πριν μου κρυφτείς και πάλι.
Και σήμερα θα υφάνω τα όνειρα μου πάνω στο λευκό σου φανελάκι και τα χαρούμενα μάτια σου.
Κι αν σε φοβίζουν τα σκοτάδια σου, έλα μαζί μου στην άκρη της Σαλίνας να κάτσουμε δίπλα στην αρχαία λίμνη σαν δυο φλαμίνγκο που δεν μετανάστευσαν ακόμη και να φτιάξουμε δαχτυλίδια από ασημένια χαρτάκια τσίχλας σφραγίζοντας την παιδική μας αγάπη.
Μόνο μη μεγαλώσεις … το λευκό σου πάει πολύ!
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)

Κι όταν ήρθε η σειρά της σταχτοπουτας να δοκιμάσει το γυάλινο γοβακι , ο πριγκηπας γονάτισε μπροστα της σιγουρος ότι αυτή ήταν η πριγκίπισσα του, όμως εκείνη του είπε "φύλαξε το γυάλινο γοβακι για άλλη, εγώ προτιμώ αυτά με τα καρφιά" του έδωσε μια στα αχαμνά και έζησαν αυτοί Καλα και εμείς καλύτερα....

26/07/2014
Κι αν ζούσαμε στο μεσαίωνα,θα μας καταδίκαζαν σιγουρα οι Ιεροεξεταστές γιατί μαγεία είναι να ερωτεύεσαι το άπιαστο , πλατη με πλάτη σε ένα πασαλλο θα μας εκαιαν, μα η πυρά καθόλου δε θα μας εκαιε, παρά μόνο αν προλάβαμε να φιληθουμε τελευταία φορά..... ΜΣ
Και μοιάζει η αιωνιότητα μια ονειροπαγιδα που την κρεμμαμε στο προσκέφαλο μας και μας κλέβει τις πιο όμορφες στιγμές......


21/07/2014 (χωριό Γιόλου)
Στην αγάπη άφηνε πάντα λίγο την πόρτα ανοιχτή..... Είτε για να έρθει , είτε για να φύγει... Στην αγάπη δεν μπαίνει λουκέτο, δεν σφραγίζει με κωδικούς, δεν δένεται με κόμπους, είναι αυτόνομη, αυτεξουσια και μένει όσο είναι η πόρτα ανοιχτή για να αναπνέει

21/07/2014
Για όλες τις λέξεις που είχαμε ακόμα να πούμε μην ψάξεις , για όλα όσα είχαμε ακόμα να κάνουμε μην κλάψεις, μεγάλη μου αγάπη.....τα τελευταία μου λόγια κράτησε μόνο στην καρδιά σου...... Και να δεις που πρόλαβα και στο είπα, πόσο τυχερή ήμουν φαντάσου.. χαρά μου πάψε να λυπάσαι "σ αγαπώ να το θυμάσαι"
ΑΦΗΝΕ ΜΕ
άφηνε με να μπαίνω λίγο..σαν αεράκι κάτω απ’ την πόρτα, λίγο μόνο..
να βλέπω ότι είσαι εκεί, να ξέρω ότι είσαι καλά
τι κι αν πάντα είσαι μακριά,
με τα δικά μου χρώματα σε ζωγράφισα
έτσι όπως μεγαλώνεις το παιδί και το αφήνεις να φύγει
έτσι όπως γιατρεύεις του πουλιού τη σπασμένη φτερούγα και το αφήνεις να πετάξει
κάνε ότι μπορείς για να’ σαι εντάξει
έχει ανηφόρα η ζωή
και εγώ από μακριά θα σου μιλάω
από μακριά θα σ’ αγαπάω
μα ξέρεις πολύ καλά
εκείνες τις δύσκολες τις ώρες
που περπατάς και χάνεσαι στα δάση
θα είμαι δίπλα σου εκεί
εκείνες της μοναξιάς τις ώρες
που αναζητάς με παράπονο τα χρόνια που φύγαν
που ατενίζεις με φόβο τα χρόνια που θα’ ρθουν
θα είμαι εκεί
εκείνες της μοναξιάς τις ώρες που θα κάνεις έρωτα με τις αναμνήσεις
εκείνες τις σκληρές νύχτες που θα ψάχνεις αφόρητα ένα χάδι για να νοιώθεις πως αγαπιέσαι
θα είμαι εκεί
μακριά
μα δίπλα σου εκεί
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
Τις μεγάλες αγάπες δεν τις σβήνει η απόσταση , ούτε ο χρόνος που περνά, της ψυχής ο δεσμός ούτε πεθαίνει ούτε γερνα, κι αν σε τούτη τη ζωή χωρίζουν δύο κορμιά, αχωριστες μένουν αιώνια οι ψυχές, τις μεγάλες αγάπες, καρδιά μου, μην τις κλαις.....

Σήμερα σου έγραψα ένα γράμμα
που έλεγε
μου έλειψες και σήμερα
και ειδικά που σήμερα
ήταν μέρα χαράς
έζησα
χαμογέλασα
ονειρεύτηκα
έκανα τις μικρές μου καθημερινές διαδρομές
όπως τα ξέρεις
είχα τόσα να σου πω
είχα τόση χαρά να μοιραστώ
και είναι δύσκολο
τα δάκρυα αντέχονται μακριά σου
αλλά τόση χαρά
που να την ακουμπήσω ;
έτσι που μου έρχεται να τη στείλω στο διάολο
να της δώσω μια να την κλωτσήσω
κάλπικη ψεύτικη χαρά
πουτάνα φτιασιδωμένη χαρά
με βλέπει και με περιγελάει και μου λέει
όλα καλά
γελάμε ;
όλα καλά
πονάμε ;
όλα καλά
γονατίζουμε ;
Ποτέ ! όλα καλά !
αυτό δεν μάθαμε να λέμε τόσα χρόνια;
όλα καλά !
και να θυμάσαι
θα έρθει και απ εκεί η πουτάνα η χαρά
ρίξε της ένα πήδημα στα όρθια
κρίμα να πάνε άδικα τα στολίδια
πουτάνα είναι
μένει λίγο πληρώνεται ακριβά
να το θυμάσαι καρδιά μου
και όλα θα πάνε καλά

ΜΣ (τα κυνικά)
Τσιγγάνοι στου χρόνου το καραβάνι
σε αντίθετες πάντα ταξιδεύουν τροχιές
μέχρι το βράδυ που οι αστερισμοί διασταυρώνουν
οι τσιγγάνοι ανάβουν στο στερέωμα φωτιές
κάθε που επαληθεύονται πανάρχαιοι χρησμοί
αρχίζουν να πάλλονται ταυτόχρονα οι καρδιές
γνωστό το λίκνισμα του φιδίσιου κορμιού της
αμαρτωλό σαν τον όφη στων πρωτόπλαστων τον κήπο
γνωστή η μελωδία και του τραγουδιού του ο πόνος
μαντείου πανάρχαια αποκάλυψη και μύθος
«σήκω και χόρεψε μαζί μου τσιγγάνε»
«έλα και δώσ’ μου φιλί μάγισσα μου, διάβασε της ζωής μου τη μοίρα γυναίκα»
«το πεπρωμένο σου άντρα είναι ένα, να καίγεσαι όσο ζεις στη φωτιά μου»
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
Και να που ήρθες αγάπη
Χωρίς τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια
Χωρίς μεγάλες εισόδους και φωνές
Απλά ήρθες
Όπως σε φαντάστηκα , όπως σε περίμενα
Με ένα ζευγάρι θάλασσες μάτια
Με ένα ζευγάρι κουρασμένα χέρια
Με ένα αγέρωχο κορμί
Με μια ζεστή καρδιά
Με μια περήφανη ψυχή
Με έναν άσβεστο πόθο
Όπως σε ζωγράφισα, όπως σε ονειρεύτηκα
Έτσι ήρθες
Χωρίς επιτηδευμένα λόγια, χωρίς ενοχές
Χωρίς υποσχέσεις κι ανταμοιβές
Να που ήρθες αγάπη
ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
Μικρό φοβισμένο μου παιδάκι, φοράς τα ρούχα του ενήλικα κάθε πρωί και το σκληρό σου προσωπείο και επιστρέφεις το βράδυ στο χρυσοστολισμένο σου κλουβί, που τόσο καμαρώνεις. Σε δωμάτια τετράγωνα και ορθογώνια, στα διακόσια ευρύχωρα σου τετραγωνικά, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες χρήσης και σωστής συντήρησης.
Πώς να βάζετε τα αισθήματα σας στην κατάψυξη, καλά τυλιγμένα στο τελευταίο συρτάρι του ψυγείου. Οδηγία νούμερο τρία.
Πώς να είστε ένας καθώς πρέπει άνθρωπος, ενταγμένος και στοιβαγμένος σε ένα κιβώτιο με άλλα σάπια φρούτα, οδηγία νούμερο δύο.
Πώς να γίνετε αλλεργικός στην αγάπη, πίνοντας δύο σφηνάκια «συνήθεια» και ένα σφηνάκι «αδιαφορία» την ημέρα. Οδηγία νούμερο ένα.
Μα πρόσεξε τώρα. Όσο πιστά και αν ακολουθείς τις πιο πάνω οδηγίες θα έρθει αναπόφευκτα αυτή η στιγμή στη ζωή σου που θα αντιδράσεις. Γιατί όσο όμορφα και καλοραμμένα και αν είναι τα κοστούμια που φοράς, όσο καλά και να στερεώνεις το προσωπείο σου, μέσα σου θα υπάρχει πάντα ένα παιδάκι.
Θυμάσαι, τότε που ήσουν τριών και σου έλεγε η μαμά σου να μην αγγίζεις το φούρνο γιατί καίει; τι έκανες ; παρόλο που άκουγες την οδηγία, παρόλο που η μαμά έχει πάντα δίκαιο, άπλωνες διστακτικά το δαχτυλάκι σου για να καταλάβεις τι σημαίνει καίει. Και καιγόσουν. Και λερωνόσουν βουτώντας τα χέρια στις νερομπογιές γιατί ήταν διασκεδαστικό και βουτούσες στις λάσπες και τα χώματα γιατί ήταν απολαυστικό και δάγκωνες το χωνάκι του παγωτού από την κάτω πλευρά γιατί είχε χάζι και το παγωτό δεν πρέπει να τον τρως πάντα όπως πρέπει.
Τι έγινε λοιπόν; τι μεσολάβησε; Βιαζόσουν να μεγαλώσεις, τώρα μετάνιωσες; Βιαζόσουν γιατί νόμιζες ότι σαν ενήλικας θα κάνεις ότι θέλεις, θα πηγαίνεις όπου θέλεις, θα έχεις όσα θέλεις. Μια παραπλάνηση που έχουν όλα τα παιδάκια βλέποντας τους μεγάλους να δίνουν συνεχώς διαταγές. Ενήλικας αγαπητό μου όμως είναι να κάνεις όσα θέλει το αφεντικό στη δουλειά, το αφεντικό στο σπίτι ή στην οικογένεια γενικότερα. Το αφεντικό μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, ο άντρας, ο φίλος, ο αδελφός και όποιος έχει στη ζωή σου εξουσία. Και βρίσκεις τον εαυτό σου, ενήλικα πια, να δέχεσαι εντολές από ένα ή περισσότερα αφεντικά σε σημείο που δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς την προηγούμενη έγκριση τους. Αυτό συνεπώς επηρεάζει και την ελευθερία του να πηγαίνεις όπου θέλεις, ή το να έχεις όσα θέλεις, γιατί οι ανάγκες των αφεντικών προηγούνται των δικών σου, ειδικά αν μπουν στο πετσί του ρόλου και τα παιδιά σου και αυτά είναι αφεντικά που δύσκολα ικανοποιούνται. Αν με το να εκτελείς τα αιτήματα τους ζητάς αγάπη και σεβασμό το μόνο που θα κάνεις είναι να τους μετατρέψεις σε μικρούς αχόρταγους τύραννους.
Και τι γίνεται τότε με το δικό σου μικρό παιδάκι; Θα το ακούσεις κάποια στιγμή να χτυπά επιτακτικά το πόδι, να ζητά και να ουρλιάζει μέσα σου ζητώντας τα δικά του. δύσκολο τελικά να είσαι ενήλικας και να έχεις ένα κακομαθημένο παιδάκι μέσα σου να κάνει σαματά. Ειδικά την ώρα που πηγαίνουν όλα τα μικρά και μεγάλα αφεντικά και κάθεσαι λίγη ώρα μόνος σου να ησυχάσεις, πετάγεται αυτό μπροστά σου, σε τραβά από το χέρι και σου δείχνει το ρολόι ρωτώντας σε γιατί δεν δίνεις σημασία στους δείχτες που κινούνται ασταμάτητα. Κάθεσαι σε εκείνο το τεράστιο σπίτι που με τόσο κόπο ξεπληρώνεις, στις αναπαυτικές σου καρέκλες, στον βασιλικό σου θρόνο μετά από την θριαμβευτική σου νίκη που πέτυχες ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες , μα εκείνο το βασιλικό στέμμα σου φαίνεται πιο βαρύ και δοκιμάζεις να το φορέσεις στο κεφαλάκι του παιδιού που βρίσκεται μέσα σου μα του πέφτει πολύ βαρύ και το βγάζει. Θυμήσου όμως, τα αφεντικά εμείς τα διαλέγουμε και αν σου πέφτει πολύ βαρύ το ωράριο και ανθυγιεινές οι συνθήκες εργασίας, χτύπα μια αναδιαπραγμάτευση όρων. Συμβουλή μου, αφεντικά να χεις μόνο στο οκτάωρο εργασίας, στις υπόλοιπες ώρες να σαι εσύ το αφεντικό του εαυτού σου. Όσο για το γάμο, δε σηκώνει αφεντικά και υποταγμένους, μόνο συνεταιρισμός.
Αν μοιάζεις με καπετάνιο που έχει φτάσει μετά από πολύμηνο ταξίδι στην Αμερική και λίγο πριν μπεις στο λιμάνι αναρωτιέσαι αν τελικά ήθελες να πας στην Αμερική ή στην Αυστραλία, δες το θετικά καπετάνιε. Αν βρισκόσουν μετά από πολύμηνο ταξίδι στην Αυστραλία, το ίδιο θα αναρωτιόσουν αν τελικά ήθελες να πας στην Αμερική. Έτσι είναι τα ταξίδια και οι προορισμοί. Πάντα λίγο πριν φτάσεις σκέφτεσαι ότι έχει κάπου καλύτερα που θα μπορούσες να πάς. Έτσι είναι τα παιδάκια. Κρατάνε το αγαπημένο τους παιχνίδι, αυτό που δεν αποχωρίζονται γιατί το λατρεύουν, μέχρι που θα δουν ένα άλλο παιχνίδι, που το κρατά ένα άλλο παιδάκι και τότε το άλλο παιχνίδι αποχτά περισσότερο ενδιαφέρον από το δικό τους, το πετάνε μονομιάς και θέλουν να παίξουν με το άλλο.
Μη στενοχωριέσαι λοιπόν μικρό μου. Aν θέλεις να μεγαλώσεις πρέπει να καταλάβεις ότι όλα τα παιχνίδια είναι τα ίδια και τα δικά σου πρέπει να το φροντίζεις και να τα προστατεύεις και να μην τα πετάς. Αν θέλεις να μεγαλώσεις πρέπει να καταλάβεις ότι σε μια ζωή, που είναι τόσο μικρή δεν μπορείς να ταξιδέψεις παντού, γι’ αυτό διάλεξε τους αγαπημένους σου προορισμούς από την αρχή και προσπάθησε να μείνεις πιστός στις επιλογές σου. Δεν είναι τα ξένα λιμάνια πιο όμορφα, ούτε το γρασίδι απέναντι πιο πράσινο. Είναι η απόσταση που κάνει τα μακρινά να φαίνονται πιο δελεαστικά, όπως μια διαφημιστική φωτογραφία, μια όμορφη εικόνα που σε καλεί να την ζήσεις. Η φωτογραφία όμως δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, δεν έχει ήχο, θερμοκρασία, μυρωδιά, κάποτε πρέπει να κλείνεις τα μάτια στην εικόνα και να βασίζεσαι στις υπόλοιπες αισθήσεις. Αυτά τα βρίσκεις στο λιμάνι σου και πριν στρίψεις το τιμόνι για να πας στην απέναντι ήπειρο, κατέβα λίγο στη στεριά, κατέχτησε τη γη που σε κάλεσε εξαρχής.
Όσο για μένα, λέω να μη μεγαλώσω ποτέ. Θα περπατάω με το παιδάκι που έχω μέσα μου, αυτό που βιάστηκα να μεγαλώσω για να έχω και εγώ την εξουσία της ενήλικης ζωής. Την αποποιούμαι την εξουσία και μου επιτρέπω να μην εξουσιάζω και να μην εξουσιάζομαι. στα λιμάνια μου μπήκα, την στεριά τους την πάτησα, έκτισα τα βασίλεια μου και τα χάλασα, κατέβηκα από το θρόνο, πέταξα και το στέμμα και ξαναβγήκα στο πέλαγο, να αρμενίζω χωρίς προορισμό, έχει και ο ωκεανός τις ομορφιές του. Άλλα βασίλεια και θρόνους δε γουστάρω, ας είμαι μόνο ένα μόνο καραβάκι με σκληρό σκαρί, τόσο ώστε να αντέχει στις φουρτούνες. Να είμαι εκεί που ανήκω, γιατί η μοίρα μου δε με ονόμασε Γη με ονόμασε Θάλασσα.
ΜΣ (μικρές e-stories)
Η Marina Saveriadou ενημέρωσε την κατάστασή της.
Ο έρωτας όπως όλοι οι χοροί για να χορεύεται σωστά πρέπει να συμφωνηθεί από την αρχή ποιος θα καθοδηγεί και ποιος θα ακολουθεί......
Επίσης όπως όλοι οι χοροί χρειάζεται ρυθμό, αίσθημα και συνεχή οπτική επαφή ! 

ΜΣ
S.A.G.A.P.O.

Αν αναζητούσες την τελειότητα στον έρωτα αυτό θα το έβρισκες στην μη πραγματοποίηση του, ή έστω στην μη ολοκλήρωση του.
Ίσως είναι η μοναδική περίπτωση που υπάρχει η τελείωση αφήνοντας κάτι ατέλειωτο. Πράγμα παράδοξο όπως όλα τα παράδοξα που αφορούν τον έρωτα.
Αυτή η πρώτη ματιά
το πρώτο σταμάτημα της καρδιάς
όταν η ενέργεια του εισβάλει χωρίς να πάρει άδεια στη δική σου
πριν ακόμα μάθεις το όνομα του
πριν ακόμα ακούσεις τη φωνή του
όταν το μόνο που σας συνδέει είναι εκείνη η στιγμή, η πρώτη στιγμή που έχει κιόλας περάσει
μακάρι να σταματούσε ο χρόνος σε τούτη την πρώτη στιγμή
να μην μάθαινες ποτέ το όνομα του
να μην άκουγες ποτέ τη φωνή του
τώρα έχει χάσει ο έρωτας τη μαγεία αυτής της πρώτης στιγμής
οι άνθρωποι γνωρίζονται υπερβολικά
προτού συναντήσεις κάποιον τον ξέρεις απ έξω κι ανακατωτά
έχει δει τις φωτογραφίες του, ξέρεις τι βιβλία διαβάζει,αν διαβάζει, τι μουσική ακούει, τι έχει φάει ψες, δεν έχει μείνει τίποτα να ανακαλύψεις
έχεις κιόλας βαρεθεί
κι αυτή η πρώτη στιγμή έχει παραβιαστεί από αλεπάλληλες πληροφορίες που συνοδεύουν τον εγκέφαλο και δεν αφήνουν χώρο στη φαντασία
αυτό το τύφλωμα που φέρνει ο έρωτας, η τεχνητή ουτοπία στην οποία ζεις για τόσο λίγο έχει κι αυτή χαθεί
αν γνωρίζονταν σήμερα ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα θα αντάλλαζαν κάποιες μυστικές συνομιλίες στο φατσοβιβλίο και θα κατέληγαν μετά από πολλές μέρες και αλεπάλληλες συγκαταβατικές συμβουλές ότι θα ήταν καλύτερα να μην το ρίσκαραν.
Η τεχνολογία έχει κατακρεουργήσει το ερεθιστικό αίσθημα της αναμονής, εκεί που οι εραστές περίμεναν μέρες και βδομάδες για ένα μυστικό ραβασάκι, τώρα όλα γίνονται στο άψε σβήσε και ένα βιαστικό sms μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις και αλληλοπαρανόηση. Οι λέξεις έχουν χάσει την ουσία τους, έχει παραγκωνιστεί το σ΄αγαπώ και τα φωνήεντα έχασαν τη θέση τους από τις συντομογραφίες και τα greekglish. Sgp . k ego ! τι ρομαντικό. Μου θυμίζει τον ρακιντζή με τα εξωγηινέ ρούχα να τραγουδά. S.a.g.a.p.o. αυτό το βλέπω σε λίγα χρόνια, να βάζεις ένα δυο ευρώ σε ένα ρομπότ και να σου λέει s.a.g.a.p.o. και ένα ευρώ ακόμα … P.o.l.i
MS
Κάλτσες μόνες ψάχνουνε ταίρι , άλλες στα λευκά κι άλλες στα χρωματιστά , χωρίστηκαν από του λευκαντικου το ασπλαχνο χέρι.....ΜΣ
Αγάπη είναι να θέλεις να του περιγράψεις το βλακίστικο όνειρο σου μόλις ξυπνήσεις, να του πεις το τελευταίο χαζό ανέκδοτο που άκουσες, να του διηγηθείς όλες τις παιδικές σου σκανταλιές, να του δείξεις ένα ένα τα σημαδάκια από τα παιδικά χτυπήματα και να του ζητάς να τα κάνει μάκια να γίνουν καλά.....
Αγάπη είναι να προσπαθείς να χαμογελάς λιγότερο όταν έρχεται και περισσότερο όταν φεύγει...για να μη σε βλέπει στενοχωρημένη και λυπάται .. γιατί εσύ τον θέλεις πάντα να χαμογελά
Αγάπη είναι να τον κοιτάς όσο εκείνος κοιμάται, και αυτός να σε ρωτά πάντα γιατί, μα είναι λίγο περίπλοκο να εξηγήσεις πώς είναι απαραίτητο να τον κοιτάς για ώρες, γιατί με εκείνα τα καρφωμένα βλέμματα υφαίνεις της μνήμης τον ιστό, εκείνον που σας κρατά μαζί όταν είσαστε μακριά, εκείνον που σε κάθε τσίμπημα απουσίας, κεντά από πάνω μια βελονιά "σ' αγαπάω κι είμαι εδώ" 

Κυριακή 3,13 ( μικρές ερωτικές ιστορίες)

είσαι η αγάπη μου , ο έρωτας μου, το κινεζάκι μου, η τρέλα μου , το πάθος μου, ο καλύτερος μου φίλος, η χαρά μου


Η λήθη είναι μεν ωραία παραμύθα αλλά η βουτιά στην θάλασσα, η αγκαλιά , η απογοήτευση, η στενοχώρια , ο έρωτας , η αγάπη είναι οι πανέμορφες αλήθειες...

το καλύτερο που έχεις να κάνεις για το παιδί σου είναι να επιλέξεις σωστά τον πατέρα και τη μητέρα του....
το δεύτερο καλύτερο που έχεις να κάνεις για το παιδί σου, αν δεν επιλέξεις σωστά τον πατέρα ή τη μητέρα του να μην το χρεώσεις με τη δική σου λάθος επιλογή..
αν τέλος βαρέθηκες τη μητέρα ή τον πατέρα που εσύ διάλεξες για το παιδί σου, είναι δικό σου πρόβλημα και όχι του παιδιού
το παιδί έχει ανάγκη να βλέπει, να αγαπά, και να έχει συμμετοχή στη ζωή και των δύο γονιών, ανεξάρτητα από το τι μαλακίες θα κάνουν εκείνοι μεταξύ τους... χειριστείτε το και αφήστε τα παιδιά απ' έξω...


που είσαι ?

Που είσαι ;

Kι απόψε σε μια λευκή πορσελάνινη μπανιέρα
μισό γυμνό κορμί βουτηγμένο
οι ώμοι ακουμπάνε την παγωμένη πορσελάνη
και δυο στήθη πηγαινοέρχονται ψάχνοντας το δικό σου στόμα
η πλαστική κουρτίνα την μοναξιά ξυπνάει
αργά κι υγρά μια ύπαρξη βουλιάζει

που είσαι ;

γυρνάει μπρούμυτα
παίρνει βαθιά ανάσα
Στο ζεματιστό νερό βυθίζει το κεφάλι
ακούει την καρδιά της να μαρσάρει
το σαπούνι καίει τις αναμνήσεις
πνίγεται μια ψυχή σε εκατοστά τριάντα

που είσαι;

Κι απόψε στο γκρίζο υπνοδωμάτιο
στρωμένο το κρεβάτι με σατέν σεντόνια
ζεστή η αγκαλιά να μην κρυώνεις
μουσική θα παίζει για να χαλαρώνεις
και δυο κεριά θα καίνε όπως πάντα
να λιώνουν πάνω στο κορμί που έκαιγες εσύ

που είσαι ;

Ο καθρέφτης την κοιτάζει
ν’ απλώνει τα όνειρα της σε όλο το σώμα
σε γεύση σοκολάτα και καρύδα
μόνο το σατέν νυχτικό την αγκαλιάζει
βρεγμένα ακόμα τα μαλλιά της
μπάζει νερό η μνήμη σαν καταραμένη

που στο διάολο είσαι;

μόνο ένα φάντασμα κι απόψε
Φυσάει και σβήνει τα κεριά
ανάσκελα θα την ξαπλώσει
με λόγια λήθης θα την ζαλίσει
μα ούτε αυτό ξέρει που είσαι

παίρνει βαθιά ανάσα
και βυθίζει το δάχτυλο στο στόμα
ένα δάκρυ κυλάει στο κόκκινο σατέν νυχτικό
και τα μάτια κοιτάνε στο κενό
γιατί τρυπάει τ’ αυτιά μου η σιωπή σου;
Πονάς και εσύ αγάπη μου μαζί μου;

που είσαι;

σαν φίδι στριφογυρνά κι απόψε στο σκοτάδι
αποσυντίθεται αθόρυβα
δύο δόντια καρφώνονται στο μαξιλάρι
η επικήδεια ονείρωξη
πάντα δηλητήριο στάζει
άραγε ακούς ποτέ που σου φωνάζει;

Μακριά σου αργοπεθαίνω ! Που είσαι;

ΜΣ (μικρές ερωτικές ιστορίες)
Μεταξύ στην ανασφάλεια και την επιβεβαίωση είναι μια αγάπη δρόμος .....

Μεταξύ της ευτυχίας και του συμβιβασμού είναι μια γέφυρα που είτε την περνάς είτε την γκρεμίζεις....

ΜΣ

29/06/2014

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

My Sunday father


My "Sunday" father

I always think of you on Sundays, because Sundays were always for the two of us.
Back then when I lay beside you, in the small refugee house in Ayious Anargyrous and you told me all those stories about the years you worked as a sailor on boats. I still remember that strange side table lamp witch deemed with a little round button and made a funny zzz noise accompanied of the wisteling noise of your nose as soon as you fell asleep it just made me want to lough I had to turn the other way.

On my school lunch breaks, you came with a plastic bag full of warm koupes from Antonakis cofee shop. In winter sundays, two movies in a row, with your newpaper on your knees, ready to cover my eyes, on all the unfit scenes. But before that we had to go, sit at a cafe, and you made me bring all of my homework for you to check it, and I hated it, and I felt it was humiliating and embarrassing but because of you I became a good student and grew to love books and reading.

On summer Sundays, we would be swimming in the icy Protaras waters, you always in the front, with your fish gun in your hand, and I, following you, trying to keep up and shouting “daddy, daddy, wait for me”. And you laughed, showing me small seashells you picked from the sand, teaching me how to grab and pull them from the rocks. “you have to do it really abruptly otherwise they know they are in danger and they hook firmly on to the rock and you won't be able to unlatch them”.

Adventures, trip and endless stories about your village and the fruityards and your own childhood and how mischivieous you were. For you were still a child above all and we were growing up together, what if you were my father, you were more than anything else real, you did not give me theories and preachings, your actions did all the teaching. No one taught me as much as you, no one loved me as much as you, or believed in me as much as you.

And those who think that a father can not love enough in one Sunday, is because they haven' t met you. You, who paid so much attention each Sunday, that kept me fullfilled until the next. That's how you taught me that great loves sustain dad, they stand in time, they stand distances, with a special code they lock and seal !!


Love you

your daughter

Marina

(letters to my father)



Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

The art of living


White as the color of innocence, white as the canvas you have in front of you each time you start working on a painting or other art form.
just like every other artist you work on your art  in stages.
You begin and all you have in front of you is this white, empty canvas, or a white paper if you are a writer in my case.
There it is, in front of you, and a few hours later, or a few days later, or maybe even years later you have the finished result. Many people think that art is born when the artist conceives an idea and he manages to put it down successfully and present it to the world. 
This is not the whole truth, the artist does not put down simply ideas, what he does is bringing out a feeling, for art is always about feelings, feelings we are not able to express in other ways.
Something that hurt you in the past, something that might still hurt you, something you experienced and has moved your world inside out, it might be sadness, passion, desire, or your hidden hopes and dreams.
This is art, bringing out a piece of one’s soul primarily to release his own soul and then to share it with someone else.
Just like painting our own life begins with an empty white canvas. The only difference is that though we are all born white and innocent as this empty canvas, there is a period of our lives that other people draw or paint on us.
These are the first critical years of our childhood, and if we have a happy childhood we have a happy start off with lovely colors on our canvases, beautiful flowers and pink butterflies, a yellow bright sun in the corner of the page, a bright blue sky and white seagulls. In a few words if you have a happy colorful canvas to start with, then it’s easier to have a healthy adulthood with happy colors to continue.
But really, how many people out there have had happy childhoods? I’ m not really sure, but I’m sure that there are people who have not had such colorful childhoods, neither rainbows, blue skies and butterflies!
So did you start with a black canvas? blue? grey? and what are the odds of getting brighter colors on your life’s canvas at your adulthood? Do you have a chance or are you stuck with black, blue and grey for the rest of your life?
There will come one day in your life that you will have to make a decision.  The options are always there and you do have a choice! You always have a choice, but you are the one who has to decide first if you want to continue letting others coloring your life’ s  painting or if you are going to do it yourself.
 And then, the day you decide it is you who is in charge, it is your own life, it is your own responsibility, no one else’s, you are the one holding that pen and drawing every line,  you are the one making a small and big decision every day, how to live your life, where to live, with whom, then, when you decide to take life in your hands, it doesn’t matter what you decide to be, a white demon, a black angel, just as long as you hold the paintbrush every step of the way.
Holding the pen or the paintbrush gives you the freedom and the responsibility that comes with it, at any given stage of your life to take a few steps back, take a look at your life’s canvas, and ask yourself.
Am I happy with what I have designed so far?
Do I like this picture? Do I want to make a small or big change? So, if you are feeling sad, unhappy, stressed, if you don’t like the picture, you know, that you have the right and the power to change it, delete parts of it and recreate new ones, correct mistakes and start again, on a new canvas, with new colors, better colors, brighter colors, and this is the true beauty of being alive and enjoy the art of Living.






one last time


Take me one more time 

To journeys of no return
In the dark room of the cinema
at the last seats
Your jacket covering both of us
At the back row of the train
Final route
Final stop
last time
This is what we always say
but then…

You take me one more time
At those illegal journeys
At the beach waiting for sunrise
The sand puncturing our conscience 
Inside the steaming old car 
swearing this is the last time 
crying that awkard goodbye
but then.. 

you take me one more time 
and our hearts are bursting 
like teenage students kissing for the first time
our souls connecting
like moribund lovers refusing death to take them apart

our whole lifetime sentenced to hell
for a flash moment of stolen paradise
I will be swearing and begging don’t take me again
But i know you will take me for one last time 

MARINA SAVERIADOU (SHORT EROTIC STORIES)






Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Αγαπημένη μου φίλη,
με ρωτάς γιατί σταμάτησε να σε αγαπά όπως στις αρχές
να σου απαντήσω γλυκιά μου
οι άντρες είναι δύο πράγματα πρώτον κυνηγοί και δεύτερον παιδιά
και λέω πρώτον κυνηγοί γιατί αυτό είναι το αρχέγονο ένστικτο που καθοδηγεί όλες τους τις πράξεις σε όλες τις εκφάνσεις της ενήλικης ζωής είτε αφορά την εργασία και κυρίως τη γυναίκα. Σαν κυνηγοί λοιπόν θα κυνηγήσουν το θήραμα που έχουν βάλει στο μάτι. Και το κυνήγι δε γίνεται με όπλα και τόξα και βέλη αλλά με λόγια , μηνύματα και sms και διάφορα άλλα τεχνάσματα που χρειάζονται χρόνια πείρας για να φτάσουν στο επίπεδο higher. Και η γυναίκα, η κάθε γυναίκα, που τα χει ακούσει πολλές φορές, επιλέγει ή όχι να τα πιστέψει γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε η γυναίκα είναι ένα μικρό κοριτσάκι που της αρέσουν τα παραμυθάκια. Και έτσι ο κυνηγός επιστρέφει με το θήραμα.
Και μετά ?
Μετά φεύγει ο κυνηγός και έρχεται το παιδάκι. Και το παιδάκι άντρας αλλάζει συμπεριφορά.
και η γυναίκα γίνεται το παιχνιδάκι , παίζει για λίγο και το βάζει στη γωνιά για την επόμενη φορά. Αργά ή γρήγορα δεν έχει καμιά σημασία, η αλλαγή θα έρθει και η γυναίκα το ξέρει. Και δεν είναι ότι δε σε αγαπά απλά πλέον θεωρεί ότι σε έχει καταχτήσει και είσαι εκεί δεδομένη.
ίσως να τον θεωρείς και εσύ δεδομένο, να μην κάνεις τα πράγματα που έκανες στις αρχές, να μην έχεις τον ενθουσιασμό που είχες στις αρχές, ίσως να είναι αυτό μια απλή διαδικασία. ίσως απλά να είναι η αναπόφευκτη απομυθοποίηση του έρωτα που είναι επώδυνη.
Μη στενοχωριέσαι, αυτά τα πράγματα είναι απλές ανθρώπινες συμπεριφορές, οι άνθρωποι βαριούνται φίλη μου, βαριούνται να τρώνε τα ίδια φαγητά, βαριούνται να πηγαίνουν στα ίδια μέρη, βαριούνται να πηδάνε την ίδια ώρα της βδομάδας στις ίδιες στάσεις, η ρουτίνα σκοτώνει. Και χωρίζουν γιατί βαριούνται να μπουν στον κόπο να κάνουν εκείνη την επιπλέον προσπάθεια για να κρατήσουν τη φλόγα ζωντανή, και πλέον είναι ευκολότερο να αλλάξεις σύντροφο αλλά εκατόν να αλλάξεις θα φτάνεις πάλι στον ίδιο παρονομαστή. Η μαγεία χάνεται γιατί εμείς την αφήνουμε να χαθεί, γιατί είμαστε τεμπέληδες και οι σχέσεις είναι ένα παιχνίδι που θέλει καλούς παίχτες, πείσμα, εξυπνάδα, πονηράδα, φαντασία, κόπο, χρόνο και πάνω απ’ όλα να είσαι αποφασισμένος ότι τον άνθρωπο που διάλεξες δε θα τον αλλάξεις ούτε θα τον δώσεις μέσα για να πάρεις μια PLASMA TV. Η ρουτίνα σκοτώνει τον άνθρωπο, τον έρωτα, τα πάντα. Αν σταματήσεις να παίζεις τότε χάνεις. Διαφορετικά το αφήνεις στο έλεος του χρόνου και της ρουτίνας και λιώνει όπως λιώνει το κύμα ένα κάστρο στην άμμο.
Τα πάντα παίζονται στη λεπτομέρεια. σε εκείνο το sms που έστελλες στην αρχή και τώρα δεν, σε εκείνα τα λόγια που έλεγες στην αρχή και τώρα δεν, σε εκείνα τα βλέμματα που ήταν όλο φωτιά και τώρα απλά δεν…. φίλη μου….. κάθε ΔΕΝ είναι και μια σταγόνα που σβήνει τη φωτιά.
Λυπούμαι πραγματικά που δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι ότι όσο κόπο χρειάζεται να χτίσεις άλλο τόσο κόπο χρειάζεται να συντηρήσεις το συναίσθημα ζωντανό.
Εάν θέλεις να διατηρήσεις ζωντανό το συναίσθημα κάθε μέρα πρέπει να είναι καλύτερη και πιο ποιοτική από την προηγούμενη. Η στασιμότητα είναι μια αντίστροφη μέτρηση προς τη σήψη.
σου το είπα και να το θυμάσαι αγάπη μου, η ζωή παίζεται στις λεπτομέρειες …
Με αγάπη η φίλη σου
Μαρίνα

το άλλο μου εγώ

Σκέφτομαι λοιπόν τα λόγια σου φίλε και προβληματίζομαι και ίσως να χεις δίκαιο. Ίσως όλα να ναι μια απλή συνδιαλλαγή, που απλώς τα ονομάζουμε με όμορφες λέξεις για να νοιώθουμε και εμείς καλύτερα και λιγότερο ενοχοποιημένα. Ας πάρουμε λοιπόν τον έρωτα. Ας πάρουμε παράδειγμα τον άνθρωπο, τον άντρα και τη γυναίκα. Όσοι λένε ότι η ομορφιά δεν έχει σημασία λένε ψέματα στον εαυτό τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε εκπαιδευτεί να αρεσκόμαστε στην ομορφιά και να ζούμε σε μια κοινωνία όπου η ομορφιά πουλά, βρίσκει δουλειές, και χτυπά και προαγωγές. Βγαίνεις λοιπόν από το σπίτι για να ζήσεις σε αυτή την ανταγωνιστική κοινωνία που η εικόνα πουλά περισσότερο και από την κοκα-κόλα. Η γυναίκα θα φροντίσει να ναι ντυμένη όμορφα, μακιγιαρισμένη, χτενισμένη, να βάλει τα αρώματα της, να έχει το νύχι της βαμμένο, να έχει κρύψει τα μαλλιά της που έχουν ασπρίσει, τις πρώτες ρυτίδες που άρχισαν να φαίνονται και να φορέσει και ένα χαμόγελο είναι δεν είναι καλά. Γιατί όσο και να λέμε τα κατεβασμένα μούτρα δεν πουλάνε. Ο άντρας το ίδιο, καλά ντυμένος, να μυρίζει όμορφα, να χαμογελά επίσης. Και αρχίζει το εμπόριο. Τον βλέπεις σου αρέσει, σε βλέπει, δεν του αρέσεις, γυρνά το βλέμμα στην επόμενη, τι κοιτά? Α, οκ αυτή είναι πιο λεπτή, πιο σέξυ. Δεν πειράζει φίλε, λες. Παρακάτω. Σε βλέπει άλλος, τον βλέπεις, σκέφτεσαι τι χάλιας που είναι, γυρνάς από την άλλη, ούτε να το σκέφτεσαι φίλε. Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι. Προδιαγραφές φίλε, όλα με προδιαγραφές. Τι έχω εγώ; Να τα χεις και εσύ, και κάτι παραπάνω, λέμε τώρα. Ξέρεις, να διατηρείς μια άλφα εικόνα προϋποθέτει και ένα άλφα κόστος. Οι άνδρες δε που χτυπιούνται στα γυμναστήρια και ξοδεύουν ώρες για να στρώσουν κοιλιακούς και ραχιαίους δύσκολα θα κοιτάξουν μια γυναίκα που δεν είναι γυμνασμένη. Είναι θέμα προδιαγραφών. Αν ο άντρας δεν είναι του γυμναστηρίου και είναι του πνεύματος, λέμε τώρα, ή που θα ψάξει για μια χαζή που θα της πουλά το πνεύμα ή μια έξυπνη που θα συναγωνίζονται στο πνεύμα και θα τονώνεται ο εγωισμός και τον δύο ότι έχουν βρει κάποιον το ίδιο έξυπνο με αυτούς. Είπαμε προδιαγραφές. Γι’ αυτό τα όμοια έλκονται και όχι τα αντίθετα γιατί αν εσένα σ΄αρέσει η λογοτεχνία και ο άλλος σου μιλάει για το τελευταίο του πρωτεινούχο ρόφημα δεν θα πάει και πολύ μακριά η συζήτηση. Εν τέλει ψάχνεις τον εαυτό σου στον άλλο, ή κάτι που θα δυο θυμίζει τον εαυτό σου, ή αυτό που θαυμάζεις και θα ήθελες να είσαι, ή αυτό που ζηλεύεις και θέλεις να το καταχτήσεις. Και αρχίζει το παιχνίδι. Η εγκεφαλική προσέγγιση που για τους άντρες ονομάζεται κατάχτηση και για τις γυναίκες ονομάζεται «άσε τον να νομίζει ότι σε έριξε» γιατί δεν ρίχνεις τη γυναίκα, η γυναίκα πάντα επιλέγει αν θα σε αφήσει να την ρίξεις, γιατί σε έχει επιλέξει πρώτα εκείνη, αλλά σε αφήνει να κάνεις εκείνες τις προσπάθειες που είναι απαραίτητες και για τους δύο, για εκείνη να μη φαίνεται εύκολη και για εσένα να νοιώθεις καλά με τον εγωισμό σου ότι την κατάφερες. Οκ την κατάφερες λοιπόν, με όλα τα μέσα που διαθέτεις, έδωσες χρόνο, σημασία, έφαγες είκοσι κουταλάκια ζάχαρη και έβγαλες όλη τη γλυκάδα στα λόγια σου, της είπες όλα τα κομπλιμέντα που μπορούσες να σκεφτείς και ήσουν πιο πειστικός από βουλευτή που πάει για επανεκλογή. Την κατάφερες λοιπόν. Μετά ; μετά έρχεται η κρίσιμη στιγμή, αυτή που θα ανακαλύψετε χημεία (θα προτιμούσα να το ονόμαζαν γεωγραφία, αφού πας για ανακαλύψεις πιο βαθιά από το National geographic) αλλά έστω χημεία. Χημεία λοιπόν για τα αδάβιαστα είναι να εντοπίσεις με διάφορους και ποικίλους τρόπους τις σεξουαλικές ικανότητες του συντρόφου σου, σε ένα ή ενάμιση το πολύ δύο ραντεβού, εάν έχεις υπομονή για δεύτερες ευκαιρίες. Εάν είναι καλός/καλή το ονομάζεις έρωτα, πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και χαμογελάς χαζοχαρούμενα. Εάν δεν σε έχει ικανοποιήσει, δεν υπάρχει χημεία (ευγενικά) και αυτό ισχύει και για τους δύο, όλα τα πιο πάνω ακυρώνονται πριν πεις καληνύχτα, θέλεις να την κάνεις με χίλια, να βρεις το πλησιέστερο φαρμακείο και να κάνεις γαργάρες και να πάρεις φόρα κουτουλώντας στην επόμενη κολώνα. Και τότε υπάρχει το εξής πρόβλημα. Είναι κι αυτή η χυλόπιτα που θα την σερβίρει ο ένας και θα τη φάει ο άλλος και αν την σερβίρεις εσύ καλώς, αν θα τη φας καλή σου χώνεψη. Το θέμα με τη χημεία, τη γεωγραφία και τις άλλες επιστήμες είναι ότι χρειάζονται μελέτη και εξάσκηση. Γιατί όποιες και αν είναι οι προδιαγραφές που θα σε οδηγήσουν εκεί, όταν θα είσαι εκεί, εάν δεν το κατέχεις το αντικείμενο θα μείνεις ανεξεταστέος/α. Μην ανησυχείς ! κάνε ιδιαίτερα το καλοκαίρι και ξαναδώσε το Σεπτέμβρη. Τώρα σοβαρά, όσοι μιλάνε για έρωτα και αγάπη χωρίς ανταπόδοση λένε μπαρούφες. Αλτρουισμός υπάρχει αλλά σε άλλες εκφάνσεις της ζωής.
Στον έρωτα θέλουμε το εγώ μας, στο αντίθετο φίλο, να μας γουστάρει τρελά σχεδόν όσο και ο καθρέφτης μας. Στον έρωτα θέλουμε αυτόν / αυτήν που θα έχει τις οκτώ από τις δέκα απαραίτητες προϋποθέσεις που έχουμε στον εγκέφαλο μας και άμα τον βρούμε γαντζωνόμαστε από πάνω του πιο σφικτά από το τσιμπούρι στην πατούσα μας και αυτό τότε ονομάζεται «αγάπη» όταν περάσουν τα χρόνια και ο άλλος κάνει όλο και λιγότερα για σένα και εσύ αφήνεσαι στο έλεος του Θεού και μοιάζεις πιο απεριποίητη και από την παπαδιά τότε σαφώς θα λιγοστέψουν τα λάικ του ενός για τον άλλο και τότε αυτό ονομάζεται «δεδομένο» μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά αλλά εν τέλει έχει να κάνει και με τη χημεία γιατί όταν πια ο άλλος είναι «δεδομένο» και δεν θεωρείς ότι η σχέση χρειάζεται δουλειά είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι θα μπει στην εξίσωση ο άγνωστος x και ή ο κύριος θα κόψει τις μπύρες και θα ξαναρχίσει τα γυμναστήρια ή η κυρία από παπαδιά θα ξαναγίνει πιο xot και από μεξικάνικο πιάτο σε λιγότερο από σαράντα μέρες και τότε πάρτε ανά χείρας και πάλι τη λίστα. Όλοι έχουν εκείνη τη λίστα με τα top ten που είναι πιο ιερή και από ευαγγέλιο. Ο τίτλος της «ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΕΓΩ»

Και τώρα λίγες συμβουλές για τα κορίτσια που βρίσκονται στο ψάξιμο

Μάθετε να αγαπάτε τον εαυτό σας πρώτα από όλα πριν σας αγαπήσει ο οποιοσδήποτε άντρας
Μάθετε να ζείτε ευτυχισμένοι
Α) και μόνοι σας
Β) και όταν γνωρίσετε κάποιον χωρίς να γίνεται το επίκεντρο της ζωής σας, δηλαδή μην αλλάξετε ριζικά τις συνήθειες σας προσαρμόζοντας τις στην παρουσία του έρωτα σας, μην ξεγράψετε παλιούς φίλους, συνεχίστε να βγαίνετε μόνοι σας και επιτρέψετε και σε εκείνον το ίδιο
Γ) και τέλος όταν θα χει πιθανώς φύγει . Να είστε πάντα προετοιμασμένοι ότι κανένας ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να φύγει από τη ζωή σας ανά πάσα στιγμή.
Οι άντρες μισούν το δράμα, τα κλάματα, τις μεγάλες εκδηλώσεις αγάπης και να κρέμεστε από πάνω τους λες και δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτούς. Είναι πολύ βαριά η ευθύνη και σύντομα θα τους τρέψετε σε φυγή.
Να είστε από την αρχή ο εαυτός σας. Δηλαδή μην το παίζεις Μις σαβουάρ Βιβρ και μετά να σκυλοβρίζεις σαν νταλικέρης. (συγνώμη από τους νταλικέρηδες – τρόπος του λέγειν)
Επίσης λίγη εγκράτεια στους τρόπους δεν βλάφτει. Αν έχεις να κάνεις σεξ μήνες τώρα και οι ορμόνες σου έχουν χτυπήσει κόκκινο, δεν είναι ανάγκη να βγαίνεις έξω με την ταμπέλα «for sale / or rent» κορίτσι μου, μη μεθάς σαν έφηβη Αγγλίδα στην Αγία Νάπα και μην ρίχνεις δίχτυα εκεί και εδώ , κανείς δε θα σε λάβει σοβαρά υπόψη, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Και τέλος κρίσιμη συμβουλή ένας πιθανός εραστής δεν πρέπει ποτέ να ξέρει τα πάντα.

Και τώρα λίγες συμβουλές για τους άντρες

Μάθετε να αγαπάτε τον εαυτό σας πρώτα από όλα πριν σας αγαπήσει ο οποιαδήποτε γυναίκα
Μάθετε να ζείτε ευτυχισμένοι
Α) μόνοι σας - και αυτό σημαίνει και το τονίζω - κόψετε τον ομφάλιο λώρο από τη μάνα σας και μετακομίστε από το πατρικό σπίτι όσο πιο νωρίς γίνεται - διαφορετικά δεν είστε άντρες, είστε παιδιά των τριάντα ή των σαράντα ή χειρότερα των πενήντα – τέλος !!!! στο εξωτερικό ενηλικιώθηκαν τα παιδιά παίρνουν τον δρόμο τους, αυτό το σύνδρομο το πολυετούς θηλασμού είναι φαινόμενο Ελληνικό, που στερεί από τους άντρες πολλά, όπως να μάθουν να έρχονται σε οργασμό χωρίς να έχουν κλειδώσει την πόρτα του μπάνιου ή του υπνοδωματίου τους . !!!!!!
Β) και όταν γνωρίσετε κάποιαν και ενδιαφέρεστε γι αυτή πραγματικά πείτε τι νοιώθετε επιτέλους και δεν λέω αυτά που λέτε μέχρι να πηδήξετε , μιλώ για απ εκεί και πέρα. Κάντε την να νοιώσει ότι είναι το επίκεντρο της ζωής σας, ότι είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, έστω κι αν ξέρει πως δεν είναι, και ποτέ μα ποτέ μην την συγκρίνετε με τις πρώην. Θανάσιμο!
Γ) εάν είστε ανασφαλείς, εάν είστε καταθλιπτικός, εάν είστε νευρικός, εάν θέλετε θεραπεία αναζητείστε την στον κατάλληλο γιατρό, οι γυναίκες δεν είναι νοσοκόμες χωρίς πληρωμή. Δεν έχει τίποτα πιο ξεθεωτικό από έναν άντρα που ζητά συνέχεια επιβεβαίωση, που φορτώνει τη γυναίκα με άγχος, για τις δουλειές του, τα οικονομικά του , τα ψυχολογικά του, εάν έχετε χάσει τα καρύδια σας αναζητείστε τα στις χρυσές αγγελίες και όχι από τη φιλενάδα σας. Η γυναίκα πάνω απ όλα θέλει να νοιώθει ασφάλεια, ότι ο άντρας που είναι δίπλα της μπορεί να την στηρίξει και να την φροντίσει. Εάν σας αγαπάει αρκετά θα αναλάβει το ρόλο της να σας φροντίσει και να σας στηρίξει και να σας συμβουλεύσει και να σας ακούσει, αλλά αν στο τέλος αντιστραφούν οι ρόλοι τότε θα νοιώθει εκείνη ο άντρας και τότε ίσως αρχίσει να σας λυπάται, ίσως να μείνει μαζί σας γιατί έχει τις δικές τις ανασφάλειες και χρειάζεται να είναι με κάποιον που την χρειάζεται. Με τη διαφορά ότι εκείνη δε θα νοιώθει πια η γυναίκα αλλά η μάνα σας.
Μα δεν είναι η μάνα σας που θα σας αγαπά άνευ όρων. Η γυναίκα έχει ανάγκη να είναι δίπλα σε κάποιον που θαυμάζει, που είναι πιο ψηλά από κείνην, που νοιώθει περήφανη γι αυτόν.
Όχι αλαζόνα ! όχι κάποιον που θα την μειώνει, κάποιον που θα είναι πιο έξυπνος από εκείνην, αλλά τόσο έξυπνος που να το κρύβει.

Τέλος και πιο κρίσιμο εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς και ισχύει και για τα δύο φύλα

Μην βρίσεις
Μην χτυπήσεις
Μην φωνάξεις
Μην απειλήσεις
μην την / τον κάνεις να κλάψει
μην χτυπήσεις την πόρτα πίσω σου
μην γυρίσεις την πλάτη σου
μην φύγεις χωρίς Αντίο

Κλείνω και λέω ότι βλέπουμε πολλά στις μέρες μας, κόσμος παντρεύεται , κόσμος χωρίζει. Ίσως είναι η μόδα της εποχής, ίσως τα καταπιεστικά κατάλοιπα της προηγούμενης γενιάς να έχουν προκαλέσει μια έλλειψη αντοχής στη δική μας, όσοι απλά οι άνθρωποι να εξελίσσονται και δυο άνθρωποι που πίστευαν ότι ταίριαζαν και θα ήταν ευτυχισμένοι μαζί, να μην ταιριάζουν πια και να μην είναι ευτυχισμένοι πια μαζί. Αυτό που λέω εγώ είναι το εξής.
Εάν δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο, θα φύγω πριν δε θα σε κάνω δυστυχισμένο.
Εάν με κάνεις δυστυχισμένη, άσε κάποιον άλλο, να με κάνει ευτυχισμένη.

Πέρα αυτού όμως εάν έχεις ζήσει όμορφες στιγμές με έναν άνθρωπο μην τις ακυρώνεις με μια άνανδρη φυγή. Μην τον ακυρώσεις σαν άνθρωπο κάνοντας κάτι που θα τον πληγώσει ανεπανόρθωτα. Πες ένα ευχαριστώ, ένα όμορφο αντίο, κοίταξε τον άλλο στα μάτια με σεβασμό για ότι υπήρξε και φύγε με αξιοπρέπεια στον εαυτό σου και σε αυτόν που κάποτε αγάπησες. Μια σωστή αρχή έχει μεγάλη σημασία, ένα σωστό τέλος ακόμα μεγαλύτερη.

ΜΣ (τα κυνικά)
κι άμα θέλω θα κολυμπήσω στις πέντε τα χαράματα
κι άμα θέλω θα χορέψω στις έξι το πρωί πριν πάω δουλειά
κι άμα θέλω θα σ' αγαπώ και θα σ' ερωτεύομαι και ας τρελαίνομαι
κι άμα θέλω θα παρατήσω όλα τα πρέπει στη μέση για ένα και μόνο ακόμα θέλω
γιατί ξύπνησα μια μέρα και είπα ...τι στο διάολο... θέλω να ζήσω... κι αυτό είναι το μόνο πρέπει κι έτσι το θέλω.

ΜΣ.
Μην ανάψεις απόψε το κουτί
Έλα μαζί μου στη βεράντα
Αρχές του ογδόντα
Κάτω από τ΄αστέρια
Και την ανθισμένη φλαμουριά
Να απλώσουμε κατάχαμα
Το πουπουλένιο πάπλωμα
Να σκεπαστούμε μ’ ένα μεταξωτό σεντόνι
Με την παιδική μας αθωότητα για προσκεφάλι
Να ονειρευτούμε και πάλι
τα Κυριακάτικα μας καλοκαίρια

MS (μικρές e-στορίες)
Πάρε με ξανά
σε εκείνα τα χωρίς γυρισμό ταξίδια
στη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά
τελευταίες θέσεις
με το σακάκι σου να σκεπάζει και τους δυο μας
Στα πίσω καθίσματα του τρένου
τελευταία διαδρομή
τελευταία στάση
τελευταία μας φορά
αυτό λέμε πάντα
Και μετά…..
Με παίρνεις ξανά
σε εκείνα τα παράνομα ταξίδια
γυμνή πνίγεται η ενοχή στη θάλασσα
δύουμε κι ανατέλλουμε πλάι στα κύματα
στη μάτια μας χαράζει η ελπίδα
το κορμί σου γλυκαίνει η αλμύρα
σε θέλω , ακόμα μια, μόνο ακόμα μια
τελευταία φορά…
Μα μετά….
με παίρνεις ξανά
Σε εκείνο το παλιό αυτοκίνητο
με τα τζάμια θολωμένα απ τις ανάσες
στου έρωτα μας παγιδευμένοι τις λεωφόρους
χωρίς διέξοδο, πάντα στο ίδιο αδιέξοδο
να μας τσακίζει εκείνο το καταραμένο αντίο
να χωριζόμαστε στα δύο …
μα σε θέλω, σε θέλω, σε θέλω, μια ακόμα φορά
Και εσύ..
με παίρνεις ξανά
και είναι το ίδιο το χτυποκάρδι
σαν πρωτάρηδες μαθητές
που δίνουν το πρώτο κλεφτό φιλί στα σκοτεινά
Και είναι ίδια η επιμονή
σαν ετοιμοθάνατοι εραστές
που αρνούνται το τέλος να τους βρει χωριστά
και σε θέλω και πεθαίνω μα στο λέω..
μόνο για μια τελευταία φορά
στ ορκίζομαι στ’ αλήθεια θα ναι..
τελευταία φορά
κάθε φορά ..
θα ναι η μοιραία, η πρώτη, η τελευταία φορά
Στην κόλαση ισόβια
για κλεμμένες στιγμές παραδείσου
Εγώ θα βλαστημάω και θα ικετεύω
σε εκείνα τα χωρίς επιστροφή ταξίδια
μη με καταδικάζεις ξανά ..
μα εσύ πάρε με, ξανά και ξανά και ξανά
για μια μόνο τελευταία φορά !

ΜΣ ( μικρές ερωτικές ιστορίες)
τελικά από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε τον εαυτό του βρίσκει όλο και περισσότερους τρόπους για να μισεί το είδος του.
Ανακάλυψε το θεό και μισεί οποιονδήποτε πιστεύει σε άλλο Θεό απ' τον δικό του.
Ανακάλυψε το χρώμα του και μισεί οποιονδήποτε έχει άλλο χρώμα απ' το δικό του.
Οι άντρας μίσησε τη γυναίκα και αποφάνθηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να την ελέγξει ήταν να την υποτιμήσει, μειώσει, ακρωτηριάσει και τις αφαιρέσει για αιώνες οποιαδήποτε δικαιώματα λόγου, έκφρασης, σεξουαλικότητας και προσωπικότητας. ίσως για πολλά χρόνια ένα καλό άλογο είχε πολλή περισσότερη αξία για έναν άντρα από μια γυναίκα.
και όμως η γυναίκα είναι η ίδια η ζωή και χωρίς τη γυναίκα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί το είδος γι' αυτό και η γυναίκα κυοφόρησε και γέννησε με πόνους και πολλούς φορές έχασε τη ζωή της φέρνοντας στον κόσμο ένα παιδί. βύζαξε και μεγάλωσε τα παιδιά της με πόνο και δάκρυ.
παιδιά που έφυγαν, που κλήθηκαν να πολεμήσουν σε πόλεμους με άλλα παιδιά, μιας άλλης μάνας, άλλου χρώματος, άλλου Θεού και σκοτώθηκαν τα παιδιά και έκλαψαν οι μάνες.
για ένα Τζέκινγς Χαν, ένα Χίτλερ, ένα διψασμένο πόθο που γεννά και τρέφει η τρέλλα. να επικρατήσει το δικό σου είδος και να εξαφανίσεις ότι είναι διαφορετικό.
διαβάζοντας τα βιβλία Ιστορίας δεν κατάφερα ποτέ να εντοπίσω ποτέ έναν λόγο για τον οποίο έγινε ένας πόλεμος εκτός από την απληστεία. ΑΠΛΗΣΤΕΙΑ να τα θες όλα, να μην αφήνεις τίποτα για κανέναν άλλο.
αυτό δεν έκαναν οι αυτοκρατορίες; αυτό δεν κάνουν μέχρι σήμερα οι μεγάλες δυνάμεις; ΤΡΕΛΛΑ
σκέφτομαι και το άλλο
πολλοί μιλούν για το τέλος του κόσμου, μετράνες μήνες
αν υπήρχε έστω 1% πιθανότητα να ήταν πράγματι το τέλος του κόσμου πως θα περνούσαμε τις τελευτάιες μας στιγμές;
να αγαπιόμαστε, να κάνουμε έρωτα, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να λέμε ο ένας στον άλλο πόσο χαρήκαμε που ζήσαμε τα χρονια που ζήσαμε και που τα ζήσαμε μαζί;
ή απλά θα βλέπαμε με αγωνία τους τελευταίους θανάτους στο δελτίο των 8,30 αγνοώντας τον δικό μας;
ms

12 12

  Το σημερινό μου άρθρο απευθύνεται στους μονογονιούς τζιαι στους ανθρώπους που εδεχτήκαν βία Μετά από τον ντόρο και την φασαρία στα μίντια ...