σκέφτηκες ποτέ γιατί αυτό που θεωρούσες τόσο πολύτιμο την ώρα που δεν το είχες, σταματάς να το θεωρείς τόσο πολύτιμο όταν το αποκτάς;
γιατί εκείνο που ονειρευόσουν να βρίσκεται στην παλάμη σου, όταν το κρατάς πια στην παλάμη σου, χάνει αμέσως την αξία του;
και να πόσο σύντομα ο θησαυρός παύει να είναι θησαυρός, το διαμάντι γίνεται άνθρακας και το χέρι που τόσο δίψασες να κρατήσεις μέσα στο δικό σου τώρα κάνει την παλάμη σου να ιδρώνει προκαλώντας σου δυσφορία
....και εσύ αφήνεις τα δάχτυλα να ξεγλυστρίσουν ..
και όμως αυτή είναι η ουσία και η μόνη μας περιουσία, η αξία να παραμένει όταν πια έχεις αποχτήσει κάτι και όχι να μειώνεται ακριβώς επειδή επιτεύχθη ο σκοπός ..
η ουσία είναι πώς θα φερθείς εσύ στον θησαυρό σου ώστε να μεγαλώσει η αξία του..
εκεί είναι που την παθαίνουν οι περισσότεροι..ξεχνούν..ξεχνούν για τι εύχονταν, για τι προσεύχονταν, ξεχνούν τι υπέφεραν και μετά, όταν έρθουν όλα όσα περίμεναν και εκπληρωθούν τα όνειρα τους δεν έχει πια καμιά σημασία..λες και ήταν άλλοι εκείνοι που περίμεναν ..είναι η φύση του ανθρώπου λένε..η αίσθηση του ανικανοποίητου, η μήπως δεν ξέρεις αν θέλεις κάτι ή όχι μέχρι να το κρατήσεις, κι όταν πια το κρατήσεις απομυθοποιείται και δεν σου κάνει πια καμιά αίσθηση;
Ίσως πάλι να είναι και η μνήμη.. νομίζω αν κρατούσαν ένα αρχείο με εκείνα όλα που έζησαν στα πέτρινα χρόνια ίσως να εκτιμούσαν λίγο περισσότερο τις χαρές που τόσο νιώθουν τώρα ασήμαντες
Ξέρεις, εδώ και χρόνια τώρα πάω σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, κάθε μέρα, σχεδόν την ίδια ώρα, στη θάλασσα, από τον ίδιο δρόμο, σταματώ στο ίδιο σημείο, βάζω τη τσάντα μου, περπατώ μια απόσταση με τα πόδια μου στο κύμα, επιστρέφω και μετά μπαίνω μέσα και κολυμπώ. Και ποτέ, ούτε μια φορά και ούτε μια μέρα, δεν ένιωσα λιγότερη ανάγκη να πάω, ούτε την ανάγκη να πάω αλλού.
Γιατί για μένα εκείνο είναι το σταθερό σημείο αναφοράς αλλά εγώ κάθε μέρα που πάω, πάω άλλη, άλλη Μαρίνα, πέρασα τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου περπατητή κάνοντας αυτήν την απόσταση, αναπνέοντας βαθιά τον αέρα της , το κύμα της και παρακολουθώντας εκείνη πώς αλλάζει με τις εποχές της, άλλοτε ήρεμη και άλλοτε φουρτουνιασμένη, πώς είναι ολοκάθαρα τα νερά της στις έξι το πρωί και πώς θολώνει τα απογεύματα όταν φυσά, πώς είναι αρχές Μαρτίου όταν είμαστε οι δυο μας και πώς μέσα του καλοκαιριού όταν γεμίζει κόσμο και νιώθω ότι φθείρουν κάτι πολύτιμο δικό μου. Εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα έλλειψης όταν κάνω μέρες να πάω και πώς αμέσως νιώθω πλήρης μόλις πατήσουν τα πόδια μου στην άμμο. Παρακολουθώ και εμένα πώς αλλάζω με τις εποχές μου, και θυμάμαι σαν σκηνή που παίχτηκε εκατοντάδες φορές κάθε σκέψη που έκανα, κάθε φάση της ζωής μου που έζησε σε εκείνη την διαδρομή των λίγων μέτρων και πάω εκεί λίγο πριν κλείσει η μέρα και της λέω τα νέα μου, ήρθα και σήμερα, και κοίτα κατάφερα και έζησα και σήμερα και ότι κι αν συμβαίνει ήρθα. Ένα ιερό τελετουργικό !
Κάπως έτσι φανταζόμουν και τον έρωτα για έναν άλλο άνθρωπο, μια σχέση που παρ' όλες τις εξωτερικές αλλαγές, φουρτούνες και τρικυμίες, το κοινό σημείο θα παραμένει σταθερό, μια σχέση που δεν θα βαρεθείς να βυθίζεσαι εντός της ακόμα και αν προηγήθηκε εκατοντάδες φορές και να μη νιώθεις την ανάγκη να πάεις κάπου αλλού γιατί εκεί είναι η δική σου θάλασσα, μια θάλασσα, ένας έρωτας ένα ατέλειωτο πεδίο εξερεύνησης και μια συνεχής πρόκληση να μάθεις κάτι νέο, να κάνεις κάτι νέο, να ερωτευτείς εκ νέου και διαφορετικά..
♥
και να πόσο σύντομα ο θησαυρός παύει να είναι θησαυρός, το διαμάντι γίνεται άνθρακας και το χέρι που τόσο δίψασες να κρατήσεις μέσα στο δικό σου τώρα κάνει την παλάμη σου να ιδρώνει προκαλώντας σου δυσφορία
....και εσύ αφήνεις τα δάχτυλα να ξεγλυστρίσουν ..
και όμως αυτή είναι η ουσία και η μόνη μας περιουσία, η αξία να παραμένει όταν πια έχεις αποχτήσει κάτι και όχι να μειώνεται ακριβώς επειδή επιτεύχθη ο σκοπός ..
η ουσία είναι πώς θα φερθείς εσύ στον θησαυρό σου ώστε να μεγαλώσει η αξία του..
εκεί είναι που την παθαίνουν οι περισσότεροι..ξεχνούν..ξεχνούν για τι εύχονταν, για τι προσεύχονταν, ξεχνούν τι υπέφεραν και μετά, όταν έρθουν όλα όσα περίμεναν και εκπληρωθούν τα όνειρα τους δεν έχει πια καμιά σημασία..λες και ήταν άλλοι εκείνοι που περίμεναν ..είναι η φύση του ανθρώπου λένε..η αίσθηση του ανικανοποίητου, η μήπως δεν ξέρεις αν θέλεις κάτι ή όχι μέχρι να το κρατήσεις, κι όταν πια το κρατήσεις απομυθοποιείται και δεν σου κάνει πια καμιά αίσθηση;
Ίσως πάλι να είναι και η μνήμη.. νομίζω αν κρατούσαν ένα αρχείο με εκείνα όλα που έζησαν στα πέτρινα χρόνια ίσως να εκτιμούσαν λίγο περισσότερο τις χαρές που τόσο νιώθουν τώρα ασήμαντες
Ξέρεις, εδώ και χρόνια τώρα πάω σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, κάθε μέρα, σχεδόν την ίδια ώρα, στη θάλασσα, από τον ίδιο δρόμο, σταματώ στο ίδιο σημείο, βάζω τη τσάντα μου, περπατώ μια απόσταση με τα πόδια μου στο κύμα, επιστρέφω και μετά μπαίνω μέσα και κολυμπώ. Και ποτέ, ούτε μια φορά και ούτε μια μέρα, δεν ένιωσα λιγότερη ανάγκη να πάω, ούτε την ανάγκη να πάω αλλού.
Γιατί για μένα εκείνο είναι το σταθερό σημείο αναφοράς αλλά εγώ κάθε μέρα που πάω, πάω άλλη, άλλη Μαρίνα, πέρασα τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου περπατητή κάνοντας αυτήν την απόσταση, αναπνέοντας βαθιά τον αέρα της , το κύμα της και παρακολουθώντας εκείνη πώς αλλάζει με τις εποχές της, άλλοτε ήρεμη και άλλοτε φουρτουνιασμένη, πώς είναι ολοκάθαρα τα νερά της στις έξι το πρωί και πώς θολώνει τα απογεύματα όταν φυσά, πώς είναι αρχές Μαρτίου όταν είμαστε οι δυο μας και πώς μέσα του καλοκαιριού όταν γεμίζει κόσμο και νιώθω ότι φθείρουν κάτι πολύτιμο δικό μου. Εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα έλλειψης όταν κάνω μέρες να πάω και πώς αμέσως νιώθω πλήρης μόλις πατήσουν τα πόδια μου στην άμμο. Παρακολουθώ και εμένα πώς αλλάζω με τις εποχές μου, και θυμάμαι σαν σκηνή που παίχτηκε εκατοντάδες φορές κάθε σκέψη που έκανα, κάθε φάση της ζωής μου που έζησε σε εκείνη την διαδρομή των λίγων μέτρων και πάω εκεί λίγο πριν κλείσει η μέρα και της λέω τα νέα μου, ήρθα και σήμερα, και κοίτα κατάφερα και έζησα και σήμερα και ότι κι αν συμβαίνει ήρθα. Ένα ιερό τελετουργικό !
Κάπως έτσι φανταζόμουν και τον έρωτα για έναν άλλο άνθρωπο, μια σχέση που παρ' όλες τις εξωτερικές αλλαγές, φουρτούνες και τρικυμίες, το κοινό σημείο θα παραμένει σταθερό, μια σχέση που δεν θα βαρεθείς να βυθίζεσαι εντός της ακόμα και αν προηγήθηκε εκατοντάδες φορές και να μη νιώθεις την ανάγκη να πάεις κάπου αλλού γιατί εκεί είναι η δική σου θάλασσα, μια θάλασσα, ένας έρωτας ένα ατέλειωτο πεδίο εξερεύνησης και μια συνεχής πρόκληση να μάθεις κάτι νέο, να κάνεις κάτι νέο, να ερωτευτείς εκ νέου και διαφορετικά..
♥
photo Full moon Le Bay Larnaca 3/8/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου