Είναι αυτοί που κάνουν στη ζωή τους τόσο μεγάλα και σημαντικά πράγματα, που αλλάζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων με τις ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα τους. Άνθρωποι που το όνομα τους καταγράφεται στην ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Μετά είμαστε και οι υπόλοιποι
Αυτοί που ζουν μια συνηθισμένη ζωή, κάνουν μια βαρετή δουλειά, με 8-5 ωράριο, που δεν θα εφεύρουν ποτέ κάτι καινούργιο για την υπηρεσία της ανθρωπότητας. Αυτοί που ξέρουν ότι όταν φύγουν δεν θα τους θυμάται η Ιστορία.
Πως τεκμηριώνεται η ύπαρξη αυτών;
Πιστεύω με την αγάπη
Κι αυτό είναι που την κάνει να είναι τόσο απαραίτητη στη ζωή του μέσου ανθρώπου. Αυτό είναι που κάνει τον άνθρωπο που νοιώθει ασήμαντος να νοιώθει σημαντικός.
Μια αριθμητική πράξη Ένα συν Ένα
Το να υπάρχει ένας που ανάμεσα στις χιλιάδες και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους επιλέγει συνειδητά εσένα
Κι αυτό είναι η δική σου βαθύτερη ανάγκη, να έχεις επιλεγεί, να γνωρίζεις πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ενώ υπάρχουν γύρω πιο όμορφοι, πιο έξυπνοι, πιο πλούσιοι, πιο ότιδήποτε, σε έχει κάποιος ξεχωρίσει από το πλήθος για τους δικούς του λόγους
Και είναι το πρώτο που αναρωτιέσαι προσπαθώντας να επιβεβαιώσεις την επιλογή ; Γιατί εμένα
Πέρα από το συναίσθημα , πέρα από την ανάγκη επιβίωσης υπάρχει η βαθύτερη ανάγκη να τεκμηριώνεις την ύπαρξη σου μέσα από έναν άλλο άνθρωπο
Αυτό το γεννήθηκες για μένα
Αυτό το γεννήθηκα για σένα, όσο ρομαντικό και ουτοπικό και αν ακούγεται, κούφιο και ανούσιο ίσως για μερικούς, είναι μια βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη. Είναι κάτι περισσότερο από μεγάλα λόγια και ρομαντικά. Είναι που θέλεις να ξέρεις γιατί γεννήθηκες. Και τίποτα από όλα τα αλλά δεν σε καλύπτει.
Δεν σε καλύπτει να ξέρεις ότι γεννήθηκες για να μεγαλώσεις και να σπουδάσεις και να βρεις μια καλή δουλειά και να έχεις όμορφο σπίτι. Πάντα μένει ενα κενό. Νιώθεις ότι είναι απλά ένα σύντομο πέρασμα
Μέχρι να βρεις αυτόν που θα νιώσεις ότι είναι ο ένας και θα νιώσει το ίδιο για σένα. Τότε αλλάζουν όλα, όλα μπαίνουν στη θέση τους και το ξέρεις και το νιώθεις πώς τη μια μέρα δεν είχες όρεξη και κίνητρο και όλα ήταν μια καθημερινή αγγαρεία και μετά, όταν βρεθεί ο άλλος άνθρωπος αντιμετωπίζεις τα πάντα με άλλη διάθεση και έχεις όρεξη να φροντίσεις τον εαυτό σου και το σπίτι σου και να κάνεις τα πάντα πιο όμορφα.
Και ειδικά στην εποχή μας που έχουν γίνει όλα τόσο ρευστά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο κάθε ένας ξέρει και κατατρέχεται από αυτήν την ανασφάλεια του τίποτα δεν είναι βέβαιο. Μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να χάσεις τη δουλειά σου, μπορεί να χάσεις το σπίτι σου, μπορεί να χάσεις την οικονομική σου ασφάλεια, μπορεί να χάσεις κάθε τι μικρό και μεγάλο που έχτισες, όπως ένας σεισμός που έρχεται και τα ρίχνει όλα κάτω και πρέπει να τα ξαναχτίσεις όλα από την αρχή. Υπάρχει όμως κάτι που χρειάζεσαι για να έχεις το κουράγιο όταν όλα ανατρέπονται γύρω σου να ξαναχτίζεις από την αρχή, και από την αρχή, και ξανά.
Να έχεις έναν άνθρωπο και αν χάσεις το σπίτι σου να μη σε νοιάζει γιατί έχεις εκείνον.
Να έχεις έναν άνθρωπο να μη σε νοιάζει αν τρως μόνο ψωμί και ελιά γιατί έχεις εκείνον
Να έχεις μια τσέπη άδεια και να μη σε νοιάζει γιατί δεν θέλεις τίποτα άλλο εκτός από εκείνον
Να μην έχεις τίποτα και να νιώθεις ότι έχεις τα πάντα γιατί έχεις εκείνον.
Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι είναι γιατί είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη αυτή και η ανάγκη είναι υπαρξιακή.
Και ο μόνος λόγος είναι ότι θέλουν να θυμούνται, να νιώθουν, ακόμα κι αν περάσουν τα χρόνια, κι όταν ακόμα γεράσουν ότι υπήρξε εκείνος ο κάποιος που για εκείνον υπήρξαν μοναδικοί κι αναντικατάστατοι.
Αυτό, μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Έστω, για έναν.
Γι αυτό τους βλέπεις χρόνια μετά να αναπολούν και να κρατιούνται από αυτό το μεγάλο και δυνατό που έζησαν, ή ακόμα και την ψευδαίσθηση ότι υπήρξε εκείνη η μοναδική σύνδεση μεταξύ ενός και ενός άλλου. Είναι η ίδια η ανάγκη με την ύπαρξη της ψυχής, του Θεού, της μεταθανάτιας μας ζωής, να ξέρω γιατί υπήρξα και να ξέρω ότι η δική μου ύπαρξη έκανε εσένα πιο ευτυχισμένο είναι για τον μέσο άνθρωπο μια ικανοποιητική τεκμηρίωση. Πόσο μάλλλον όταν όλο και λιγότεροι πλέον πιστεύουν στο Θεό, η ανάγκη γίνεται εντονότερη.
Δεν είναι ο άνθρωπος που παράγει την ουτοπία , είναι η ίδια η ιδεα της ασημαντότητας μας τόσο αβάσταχτη που σε κάνει να κρατιέσαι από αυτό.
Αυτό το ότι είχες επιλεγεί, το ότι είχες αγαπηθεί, σε παρηγορεί, δικαιολογεί και τεκμηριώνει την ασήμαντη κατά τα αλλά ύπαρξη σου, αυτό το φευγαλέο πέρασμα που ονομάζεται ζωή.
Αυτο το να έχεις επιλεγεί και αγαπηθεί έστω για λίγο, έστω από έναν, είναι το εφόδιο που σε κρατά για να αντέξεις την ασημαντότητα ενός ολόκληρου βίου.
Έζησα ; αναρωτιέσαι και αυτό που πραγματικά ρωτάς είναι
Αγάπησα ;
Αγαπήθηκα ;
Αγαπήθηκα απαντάς και ανασαίνεις με ανακούφιση.... υπήρξα..
Υπάρχουμε εμείς και υπάρχουν και αυτοί που θα παράξουν έργο και θα κάνουν σπουδαία πράγματα, θα κερδίσουν βραβεία και Νόμπελ και Πούλιτζερ. Αν ρωτούσες όμως και εκείνους τι νιώθουν όταν επιστρέφουν με ένα πολυπόθητο βραβειο στο χέρι σε ένα άδειο σπίτι θα σου έλεγαν το ίδιο. Δεν εχει σημασία αν έχεις χιλιάδες θαυμαστές ή ακόλουθους, Οταν δεν έχεις κάποιον να δείξεις το βραβείο και να σου πει μπράβο, το μόνο που σου μένει είναι μια πικρή γεύση στο στόμα. Η χαρά δεν είναι χαρά μέχρι να τη μοιραστείς.
Μαρίνα Σαβεριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου