"πες μου να έρθω και όλα τα αφήνω ..αλλά πες μου" ένα υπέροχο βιβλίο του Αλμπερτ Εσπινόσα

 Μέσα από τις λιγοστές ομολογουμένως σελίδες του βιβλίου του καταφέρνει να αποδείξει πως οι διαφορετικοί ταιριάζουν με τους διαφορετικούς τους οποίους απεγνωσμένα αναζητούν στη διάρκεια της ζωής τους για να κερδίσουν έστω ελάχιστες στιγμές πολύτιμης ταύτισης, κατανόησης και επικοινωνίας. Αυτή η συναισθηματική και νοητική συγγένεια με λίγους κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ύπαρξης αποδεικνύει, κατά τον Εσπινόσα και τη μοναδικότητα του ανθρώπου.

Αυτοί οι σκόρπιοι που με λαχτάρα ανταμώνουν – αν ανταμώσουν, που έχουν συνήθως αλλιώτικες μορφές, ηλικίες, φύλο ή σωματική διάπλαση αναγνωρίζονται μέσα από την κοινή οπτική υπό την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή και διαχειρίζονται το οπλοστάσιο των εμπειριών τους.
Σαν συγκοινωνούντα δοχεία, ανταλλάσσουν ενέργειες και παίρνουν κουράγιο για να υπομείνουν έναν κόσμο που μοιάζει εχθρικός για τα δεδομένα τους.
Τα μηνύματα πολλά.
Πρώτο και καλύτερο, το δυσεπίτευκτο της ανθρώπινης αυτογνωσίας που με άρτια συμπύκνωση το διατυπώσει στη φράση: «πρέπει να χάσεις πρώτα τον εαυτό σου για να τον βρεις. Και είναι καλύτερα να τον χάσεις μικρός, για να μην τον χάσεις μεγάλος».
Δευτερευόντως, η αξία της ανθρώπινης συντροφικότητας και η υπερνίκηση των φόβων σου προκειμένου να είσαι αυτός που χρειάζεται ο άλλος για να μπορέσει να σου προσφέρει αντίστοιχα αυτό που χρειάζεσαι εσύ.
Όμως το αληθινό μέγεθος του βιβλίου φαίνεται στο τρίτο κυρίαρχο νόημα: στην ουσία και στο δίδαγμα κάθε απώλειας την οποία παρουσιάζει ο Εσπινόσα ως προϋπόθεση ενηλικίωσης.
Η συμφιλίωση με τις απώλειές μας και η συνειδητοποίηση της δυνατότητάς μας να «ψηλώνουνε» όταν στα αλήθεια το προσδοκούμε, αποτελεί ένα μήνυμα διαχρονικό που κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του αναγνώσματος.

El Mundo για το βιβλίο του Εσπινόσα

Το καλύτερο με τις αναμνήσεις ειναι οτι μπορείς να επιστρέψεις όταν το επιθυμείς, κανεις δε μπορεί να σ το κλέψει αυτό η να σ εμποδίσει.
Ισως αυτό που μου κανει περισσοτερη εντύπωση να ειναι που, κάθε φορά που επιστρέφεις, η ανάμνηση είναι διαφορετική.
Κι αν η ανάμνηση είναι διαφορετική, τότε και εσυ εισαι διαφορετικός, γιατί εκεί βρίσκονται οι ρίζες σου, και αν οι ρίζες σου αλλάζουν, αλλάζει κι ο κορμός...

Είναι φορές που ενα ζευγάρι σέρνει τόσα μαζί του, ώστε ούτε ο έρωτας δεν είναι αρκετός

Το θυμάμαι σαν να ειναι τωρα που μου είπε :

"Δε θελεις να μπορέσεις να ευτυχησεις από κάθε άποψη στη ζωή σου; Να μην πρέπει να δέχεσαι τιποτα από αυτά που δε σ ευχαριστούν ; Να νοιώθεις πως ελέγχεις τη ζωή σου και όχι πως τρέχεις πίσω της;"

Δεν απάντησα
Και δεν είπα τιποτα, διότι, όταν επί σειρά ετών αποδέχεσαι πως η ζωή είναι κάτι που σου συμβαίνει και όχι αυτό που φαντάζεσαι.. ε τότε, δυστυχώς, συνηθίζεις.

Στο τέλος με κοίταξε και μου πέταξε τις τρεις ερωτήσεις που χρονια τωρα ήθελα να μου κανει κάποιος:
" θέλεις η δε θέλεις να ελέγχεις τη ζωή σου; θελεις η δε θέλεις να εισαι κύριος της κάθε στιγμής; Θέλεις;"

Και είπα ναι, το πιο δυνατό και βροντερό ναι που είχε βγει ποτε από το στόμα μου αυτά τα σαράντα χρονια που βρισκόμουν στη ζωή .

Άλμπερτ Εσπινοσα