ποινή

 ένα ιδρωμένο φανελακι αγκαλιάζει το κουρασμένο σου σώμα

Και το πρόσωπο σου τριάντα μοίρες ακροβολημένο αριστερά

σου έριξα μια φευγαλέα ματια
Και γύρισα σελίδα
μα ηταν αρκετή αυτή η στιγμη
έτσι βαθιά να καρφωθεί
στη μνήμη μου ανεξίτηλα
το μελαγχολικό σου βλέμμα

Μου μαράθηκες ψυχή μου
Και θα κουβαλω βαρύ φορτίο στη συνείδηση μου
διαπίστωση σκληρή

Πως η αγά

πη
Οσο κι αν περισσεύει και πάλι δε φτάνει
στην αμίληχτη μοίρα ψηλά σηκώνει τα χέρια
σαν ανισχυρο παιδί

Κι εγω παρέδωσα τα όπλα
Κι εγω εγκατέλειψα τη μάχη
Κι εγω τα δάχτυλα μου άνοιξα
κι άφησα το χερι σου τ αγαπημένο
Και σαν έφυγες
σφικτά την παλάμη μου ξανακλεισα
σφικτά σφραγιζοντας την ενοχή εντός μου

Τι ήττα Θεέ μου
που δεν το μπόρεσα
να χρωματίσω το θλιμμένο σου βλέμμα
Τι ποινή Θεέ μου
να μη μπορώ να σε δω ξανά να μου χαμογελάς

Μου μαράθηκες ψυχή μου
κι ας γινόμουν κανάτα νερό να σε χορτάσω
με στέγνωνες στα χείλη σου πριν αδειάσω
μου ξεράθηκες καρδιά μου

Κι ας απλωσα αγγελου χέρι
απο την κόλαση να σε περάσω
σαν δέντρο στο χώμα έσκαψα τη γη βαθιά
μα τα σκουλήκια μου έφαγαν τις ρίζες πριν σε φτάσω

ΜΣ ποίηση 2018