3/111 26 Αυγούστου 2020
Πέντε μέρες πριν το φθινόπωρο και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί φθινόπωρο
για μένα είναι η αγαπημένη μου εποχή, είναι τα γενέθλια μου, είναι το τέλος ενός
μιας εποχής εξαντλητικής και η αρχή μιας εποχής όπου πεθαίνει το παλιό για να
αφήσει χώρο για το καινούριο.
Ήθελα τόσα πολλά να σου πω και άλλα τόσα να κάνουμε αλλά επιβάλλεται η
παύση.. και λέω παύση και όχι τέλος, λέω απόσταση και όχι διάσπαση, λέω
μετάβαση και όχι ρήξη λέω εν-θύμηση και όχι -ανάμνηση.
Ξέρεις, χρειάζεται καμιά φορά η απόσταση, ή και μας επιβάλλεται εκ των
άνωθεν, γιατί τον άνθρωπο που έχεις απέναντι
σου, όταν είσαι πάρα, μα πάρα πολύ κοντά του, δεν τον βλέπεις καθαρά, γιατί θολώνει
η όραση σου. Θυμίζει λίγο τα έργα τέχνης ιμπρεσιονισμού. Όταν τα βλέπεις από λίγα εκατοστά απόσταση το
μόνο που βλέπεις είναι πολύχρωμες κουκκίδες την μια δίπλα στην άλλη που δεν
βγάζουν σαφές νόημα. Για να δεις την
εικόνα, πρέπει να σταθείς λίγα μέτρα πιο πίσω. Έτσι είναι και οι σχέσεις. Για να δεις, να νοήσεις, να κατανοήσεις,
πρέπει να δια-χωρίσεις, να αφήσεις χώρο, να απελευθερώσεις, να αποδεσμεύσεις,
να αναπνεύσεις.
Με έπιανε πανικός μερικές φορές ότι δεν θα σε θυμόμουν αρκετά και μετά
ήρθε η εικόνα σου στο μυαλό μου μια μέρα που καθόμασταν σε ένα καφέ και ήσουν
ακριβώς απέναντι μου, στα δύο μέτρα απόσταση, και ησύχασα. Αποτυπώθηκε η εικόνα σου στο μυαλό μου, ο
τρόπος που κάθεσαι, ο τρόπος που κοιτάζεις.
Όλες τις υπόλοιπες φορές που συναντηθήκαμε, ήμασταν πάντα εφαπτόμενοι
και όχι απέναντι. Το απέναντι λοιπόν δίνει μια άλλη οπτική αισθητική στην
μνήμη. Τα χαραχτηριστικά αποτυπώνονται
εντονότερα.
Το άλλο που παρατήρησα είναι ότι οι πρώτες μας συναντήσεις με έναν νέο
άνθρωπο, είναι τόσο υπερβολικά φορτισμένες συναισθηματικά, την στιγμή που τις ζεις
που αφαιρούν λίγο από την εμπειρία. Εκείνες τις στιγμές, σκέφτεσαι τι θα πεις,
τι θα ακούσεις, πώς θα νιώσεις, είναι η πρώτες λέξεις του, το πρώτο βλέμμα του,
το πρώτο του φιλί, το πρώτο του χαμόγελο, η πρώτη του μυρωδιά, η πρώτη φορά που
θα σου απλώσει το χέρι, που θα βάλεις τα δάχτυλα σου μέσα στα δικά του. Ένα
δειλό δόσιμο, σαν το ποδαράκι που το βάζεις δειλά στη θάλασσα για να δεις αν είναι
αρκετά ζεστή πριν βουτήξεις ολόκληρος μέσα. Εκείνες οι στιγμές είναι γεμάτες αντικρουόμενα
συναισθήματα, ενθουσιασμό αλλά και ανησυχία,
επιθυμία και αυτοσυγκράτηση, πόθο
και φόβο, δεν ξέρεις ακόμα τι και πόσο.
Όλες τις αρχικές συναντήσεις θα τις επισκεφτείς σε μεταγενέστερο
στάδιο κάποια στιγμή. Αυτή τη στιγμή
είσαι εσύ και εκείνος στο παρελθόν και η μνήμη σου είναι η κάμερα που έχει
καταγράψει τη σκηνή. Συνήθως από αυτές
οι σκηνές, που παίζονται στο μέλλον απουσιάζουν οι διαλόγοι. Ίσως γιατί το τι λένε δυο άνθρωποι μεταξύ τους
δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Η μνήμη σπανίως καταγράφει επακριβώς τους διαλόγους.
Ο ήχος χαμηλώνει, οι διαλόγοι αποσιωπούνται
και μένουν οι εικόνες Εκείνο που καταγράφεται είναι η μυρωδιά
πρωτίστως, η γεύση, η αίσθηση της αφής και εκείνα που ένιωσες. Όταν θα
επισκεφτείς τις αρχικές συναντήσεις σε μεταγενέστερο στάδιο είναι για να
γνωρίσεις τον άνθρωπο αυτό, να τον δεις και να τον μελετήσεις από κοντά, χωρίς
την παρέμβαση των έντονων συναισθημάτων αυτή τη φορά, παγώνεις τον χρόνο, πατάς
παύση εκεί που θέλεις και αφομοιώνεις την εμπειρία, περνώντας από μέσα της, σαν
ιερό τελετουργικό.
Εισέρχεσαι στην εγκεφαλική χρονομηχανή, για να τον βιώσεις εκ νέου και
ολοκληρωτικά την εικόνα του, όχι εκείνου του αγνώστου που είδες εκείνη τη φορά,
αλλά του γνώριμου, όχι εκείνου του γεγονότος που σου προκαλούσε φόβο και
αγωνία, το εξαϋλώνεις και το αναγάγεις στην πραγματική του διάσταση, στην πρώτη
φορά που συνάντησες έναν άνθρωπο που στο μέλλον αγαπάς, αλλά εκείνο το μέλλον
ξεκινούσε ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Η στιγμή αυτή είναι για σένα πλέον ιερή,
πολύτιμη και την διαφυλάττεις. Είναι ένα
βιβλίο που τις πρώτες του σελίδες δεν τις πολύ-καταλάβαινες μέχρι που τέλειωσες
το βιβλίο και αφού μέσα από τις σελίδες του γεννήθηκε νέος τρόπος κατανόησης με
τον νέο τρόπο κατά-νόησης επιστρέφεις πίσω στις αρχικές σελίδες, τις ξαναδιαβάζεις,
με τα νέα σου μάτια, και να τις τιμήσεις όπως τους πρέπει, γιατί δεν το έπραξες
την πρώτη φορά. Τον άνθρωπο τον αγαπάς από την πρώτη στιγμή, απλά θα το μάθεις
αργότερα.
Εν-θυμούμαι σημαίνει τοποθετώ κάτι στον νου ή στην καρδιά μου
Σε θυμάμαι και αυτό με ανακουφίζει, με γεμίζει παρηγοριά. Σε θυμάμαι
και νιώθω δέος γι αυτήν την διαδικασία την οποία μας επιβάλλει η ζωή, σε αυτό
το μάθημα που μας διδάσκει η απόσταση. Όπως και στα έργα τέχνης χρειάζεται η
απόσταση για την σωστή προοπτική και
εκ-τίμη. Εκ-τίμηση όπως όταν καθορίζω
την αξία, εκ-τιμώ αλλά και την ίδια το τιμώ. Την εικόνα σου, την εικόνα μου,
την εικόνα μας, την εμπειρία μας, την αλληλεπίδραση, τις αλλαγές που γίνονται
μέσα μας, χωρίς να γίνονται αντιληπτές, μέσα από την αλληλεπίδραση, όλα όσα θα
συνειδητοποιήσουμε όταν δούμε τα γεγονότα από απόσταση.
Απελευθερωμένοι από τα πώς και τα γιατί, από τα αίτια και τις αφορμές,
αποδεχόμενοι και πλήρως απενεχοποιημένοι, απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε αρνητικό
συναίσθημα, πλέον περνάμε από το θυμό στην γαλήνη, από την ενοχή στην άφεση , από την εξάρτηση στην απ-εξάρτηση, από την άρνηση στην αποδοχή, από την διά-σπαση στην συν-χώρεση.
Αυτό που
γίνεται, ήταν γιατί αυτό έπρεπε να γίνει. Την ίδια στιγμή που τα φθαρτά μας σώματα
φοβούνται και τα μάτια μας εθελοτυφλούν, οι ψυχές συμπράττουν, διυλίζουν μέσα
από το μαύρο σκοτάδι των φόβων μας και
παράγουν αλήθεια, φως και ουσία που μας εκτοξεύει ακόμα λίγο πιο πάνω σε τούτο
το δύσκολο και επώδυνο ταξίδι.
«Η υπομονή είναι ένδειξη κουράγιου και η
επιμονή ένδειξη δύναμης»
Ένα νέο ταξίδι ξεκινά πάντα με πόνο, τον πόνο της στεριάς που πρέπει
να αφήσεις πίσω. Σε θυμάμαι και πονάω που σε αφήνω πίσω. Κάθε φορά που υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, τον αγαπάμε και λίγο
περισσότερο. Και κάθε φορά που αγαπάμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο
αγαπάμε και τους άλλους λίγο
περισσότερο. Και για να αγαπήσω εσένα έπρεπε να αγαπήσω εμένα όπως και εσύ για να αγαπήσεις εμένα έπρεπε να μάθεις να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Αυτός ήταν ο τίτλος του μαθήματος! πάμε τώρα να περάσουμε στην πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου