Το πείραμα του ανέκφραστου προσώπου (the still face experiment) διεξήχθη το 1975 από τον τότε διευθυντή του τμήματος ανάπτυξης παιδιού του Πανεπιστημίου του Harvant, Edward Tronick και τους συνεργάτες του.
Στόχος του πειράματος ήταν να αποδειχθεί η αλληλεπίδραση μητέρας-βρέφους στα πρώτα χρόνια της ζωής.
Στο πείραμα συμμετείχαν μία μαμά με το ενός έτους μωράκι της. Όπως θα δείτε και από το βίντεο, στη αρχή μαμά και μωρό «αλληλεπιδρούσαν» παίζοντας, κάνοντας γκριμάτσες και γελώντας. Μέχρι εκεί όλα καλά.
Τι συμβαίνει όμως όταν ξαφνικά η μαμά είναι ανέκφραστη; Πως αντιδρά το μωρό της;
Το μωρό στην αρχή δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί και συνεχίζει τα παιχνίδια με την μαμά του. Παρατηρεί την αλλαγή της αλλά συνεχίζει να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της… της γελάει, βγάζει κραυγές προσπαθώντας να επικοινωνήσει μαζί της, απλώνει τα χεράκια του… Όταν αντιλαμβάνεται ότι η μαμά δεν συμμετέχει και δεν ανταποκρίνεται στο «κάλεσμά» του απογοητεύεται και κλαίει.
Όταν η μαμά αποκτά πάλι το παιχνιδιάρικο ύφος της, το μωρό ανταποκρίνεται αμέσως, σταματάει το κλάμα και συνεχίζει το παιχνίδι μαζί της.
Σύμφωνα με τον Edward Tronick, το συναισθηματικό «πάρε δώσε», η ψυχική αλληλεπίδραση ξεκινάει από την πρώτη ανάσα, το πρώτο βλέμμα της ζωής, τα πρώτα βρεφικά σκιρτήματα. Η φύση της ανθρώπινης ψυχής μαρτυρά από την νεογνική ακόμα ηλικία την ανάγκη της για επαφή, για ανταλλαγή συναισθημάτων, για αγάπη, χαρά και τρυφερότητα. Και αυτό που είναι σίγουρο, αυταπόδεικτο και αναμφισβήτητο είναι πως όσο πιο ζεστή κι αληθινή είναι η ανθρώπινη επικοινωνία τόσο πιο ωφέλιμη, ευεργετική και χρήσιμη είναι, ενώ η απουσία της όπως και η κακοπροαίρετα εκφρασμένη εκδοχή της, δημιουργεί δυσαρμονικές κι επώδυνες καταστάσεις με βλαπτικές και πολλές φορές μη αναστρέψιμες συνέπειες για το παιδί.
Αν το πάρουμε τώρα αυτό και το εφαρμόσουμε στην ενήλικη ζωή θα καταλάβουμε πώς ο άνθρωπος χτίζει τις μόνιμες σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους βάση προσδοκιών δοσίματος και ανταπόδωσης, έστω αυτό γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα
Έστω ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο και τον ερωτεύεσαι.
Τον ερωτεύεσαι κυρίως για την συμπεριφορά του απέναντι σου. Ακριβώς όπως το βρέφος συνηθίζεις στον ήχο της φωνής, στο χαμόγελο του όταν θα σε πλησιάσει, στην λάμψη που έχουν τα μάτια του όταν σε κοιτάζει, στην χαρά του που διαχέεται γύρω του κατά την παρουσία σου, στην προσδοκία του να σε δει, στην ανάγκη του να είναι κοντά σου.
Και μετά ξαφνικά ο άνθρωπος σου γίνεται ανέκφραστος; Πως αντιδράς εσύ, ο ενήλικας ;
Ακριβώς όπως το βρέφος στο πείραμα
Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί και συνεχίζει τα παιχνίδια. Παρατηρείς την αλλαγή αλλά συνεχίζεις να προσπαθεί να τραβήξεις την προσοχή του… γελάς, βγάζεις κραυγές προσπαθώντας να επικοινωνήσεις μαζί του, απλώνεις τα χέρια σου… Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος δεν συμμετέχει και δεν ανταποκρίνεται στο «κάλεσμά» του απογοητεύεσαι και κλαίεις. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι πείραμα !
Δεν είναι ο άνθρωπος που σου λείπει, είναι εκείνος που ήταν, εκείνο που αντιπροσώπευε !
Αυτό που θέλουν είναι εκείνο που πρωτοένιωσαν για τον άνθρωπο, εκείνο που έζησαν με εκείνον τον άνθρωπο.. την θετική αλληλεπίδραση που είχε ο ένας για τον άλλο
και όταν εκείνο φύγει, εκείνοι θρηνούν ακόμα κι αν ο άνθρωπος είναι εκεί..
στη μια γωνία ο ίδιος άνθρωπος αλλά όχι εκείνος ..στην άλλη εσύ αλλα όχι εσύ ...
γι αυτό ο διακόπτης πέφτει και για τους δύο μόλις πέσει για τον ένα
http://www.imommy.gr/vrefos/anaptiksi/article/4441/binteo-eseis-gnwrizete-to-peirama-toy-anekfrastoy-proswpoy/
ΜΣ
published on FB 18 Ιουλ 2018, 10:45 π.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου