η έμπνευση έρχεται πάντα στην ώρα της

την στιγμή που συλλαμβάνω μια σκέψη για ένα νέο έργο νιώθω να με πλημμυρίζει μια ηδονή που ξεκινά από μυαλό και προχωράει στο σώμα.  Είναι ακριβώς οι ίδιες σωματικές αντιδράσεις που έχει ένας όταν ερωτεύεται, ο εραστής που σε λίγο θα συναντήσει την ερωμένη του, εκείνη τον εραστή της

η διέγερση ξεκινά από πριν, στην ιδέα της σκέψης, της προκείμενης συνάντησης

το ίδιο και τη στιγμή που έρχεται η ιδέα, η έμπνευση, ακριβώς όπως όταν είσαι ερωτευμένος, παύουν όλες οι άλλες σκέψεις, οι προβληματισμοί και το μόνο που επικρατεί στο μυαλό σου είναι η "ιδέα"

γιατί κάνουμε λόγο για "σύλληψη" της ιδέας όπως και του "εμβρύου"

ίσως επειδή ήταν κάτι που δεν υπήρχε μέχρι να υπάρξει

η ιδέα δεν υπήρχε πουθενά, δεν πήγες κάπου να την πάρεις αυτούσια, ήταν μια σωρεία από σκέψεις και εικόνες διάσπαρτες, παρελθοντικές, και ξαφνικά κάποια στοιχεία ενώνονται στο μυαλό σου και ιδού η "ιδέα"

ωραίο πράγμα η ιδέα και ηδονική η στιγμή της "σύλληψης" της, σχεδόν οργασμική θα έλεγα

ήθελα με κάποιον να το μοιραστώ, να το πω με όλον αυτόν τον ενθουσιασμό που νιώθω αυτή τη στιγμή και στο μυαλό μου μόνο ένας άνθρωπος ήρθε

είναι αυτό που σου είπα πριν λίγες μέρες, για τα κουμπάκια που ανάβουν μόνο όταν τα αγγίξουν ορισμένα άτομα, λοιπόν όταν επρόκειτο για "λογοτεχνία" και ιδέες, μόνον εκείνος ένιωθε τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα, μόνο εκείνος έδειχνε τόσο ενδιαφέρον, θαυμασμό και ήθελε να ακούσει κι άλλα και εγώ ήθελα να του πω κι άλλα και .... αυτό ήταν το μαγικό κουμπί που μου πατούσε.. ο δικός μοναδικός μας τρόπος επικοινωνίας, κάτι σχεδόν που μοιάζει με "έρωτα" μια ηδονή που τη μοιράζεσαι με κάποιον που χαίρεται με αυτό που κάνεις, το νιώθει, το συμμερίζεται, το ζει μαζί σου

έχει συγκεκριμένα άτομα για συγκεκριμένες επικοινωνίες

όταν έχεις ένα πρόβλημα θα αποταθείς σε κάποιον, όταν έχεις κάτι πάρα πολύ σοβαρό ίσως σε κάποιον άλλο που ξέρεις ότι θα σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα, και αποτείνεσαι σε διαφορετικούς ανθρώπους για διαφορετικά θέματα κάθε φορά αναλόγως της αντίδρασης που ξέρεις ότι θα έχεις και όταν πρόκειται για κάτι καλό που έχεις κάνει θα πας σε αυτόν που θα σου πει  "μπράβο αγάπη μου, είμαι τόσο περήφανος για σένα"  και ξέρεις, κάποτε σκέφτομαι ό,τι αυτή ίσως να είναι από τις βασικότερες ανάγκες ενός ανθρώπου, η γυναίκας ή άντρα, να έχει κάποιον να του πει ένα γνήσιο "Μπράβο αγάπη μου, σε θαυμάζω, είμαι τόσο περήφανος για σένα" για οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο κάνει, έστω είναι ένα θέατρο που γράφει, ένα δίστιχο, ή ένα ωραίο φαί που μαγείρεψε
μικρές ενέσεις αυτοπεποίθησης, έτσι τις ονομάζω, να λέμε στους ανθρώπους μας πόσο περήφανοι είμαστε για εκείνους

όταν όμως έχεις μια πάρα πολύ καλή ιδέα ;

άντε τώρα να κάτσεις να πεις για την ιδέα σου σε κάποιον που θα αδιαφορεί, η θα χασμουριέται ή θα σε κοιτάζει κάπως..

λοιόν έχει διαγωνισμό και λήγει στις 28 Σεπτεμβρίου και έχω μόνο 28 μέρες μέχρι το τέλος της προθεσμίας, όμως αποφάσισα να ετοιμάσω κάτι, γιατί καταβάθος με ιντριγκάρουν οι προθεσμίες και όταν έχω προθεσμίες γράφω καλά, γράφω όμορφα και την ώρα που γίνεται αυτό, βγαίνω από μένα και γίνομαι οι ιστορίες,οι ήρωες και αυτό για λίγη ώρα με κάνει να ξεχνώ για λίγο τη ζωή μου και να ζω τη ζωή τους

ο άνθρωπος που γράφει ζει διχασμένα, αυτό να το θυμάσαι, ζει εκεί κι εδώ, και όταν δεν αντέχει το εδώ πάει εκεί και μετά γυρίζει πίσω...

θα γράψω, είχα δύο θέματα στο μυαλό μου αλλά έχω καταλήξει ποιο θα έχει την τιμητική

28 μέρες να δουλέψω, ένας νέος στόχος, μικρός αλλά σημαντικός και άμα περάσουν τα χρόνια και το σκεφτείς ώριμα θα αντιληφθείς ότι το οτιδήποτε κάνουμε δεν αφορά το να πάμε κάπου, δεν είναι ο στόχος ούτε τα βραβεία, ούτε τα πρωτεία, ούτε κάτι άλλο, η δημιουργία είναι αυτοσκοπός, δημιουργείς για να διατηρείσαι απασχολημένος, για να κρατάς το μυαλό σου σε εγρήγορση, για να αποφεύγεις εκείνον το πνευματικό και συναισθηματικό τέλμα, την πλήξη και τη μονοτονία, με λίγα λόγια δεν είναι το που έχεις να πας ο σκοπός, αλλά το να συνεχίσεις να περπατάς..ακόμα και αν δε σε κρατάνε πια τα πόδια σου

έχω κάτι πολύ σημαντικό να σου γράψω, θα μείνουμε ζωντανοί όσο χρειάζεται και για να γίνει

η έμπνευση θα έρχεται πάντα στην ώρα της

p.s. η πιο δύσκολη διαδικασία, να βρίσκεις ονόματα για τους ήρωες σου

οι επαναστάσεις γίνονται με όνειρα

διαγωνισμός θεατρικού έργου από το ΡΙΚ

http://www.riknews.com.cy/pdf/rik/kanonismoi-2018.pdf

Τα 20 + 1 βασικά μυστικά της δημιουργικής γραφής από τον Βαγγέλη Προβιά

http://www.fortunegreece.com/article/ta-20-1-vasika-mistikaergalia-tis-dimiourgikis-grafis/

restart

Αύγουστος 29  Καφέ Νέρο Λάρνακα

Ξεκινούμε από εκείνη την ατάκα που ρίξαμε σε μια παλαιότερη ημερολογιακή εγγραφή (ημερολογιακή εγγραφή έχουμε και στην λογιστική αλλά εδώ σναφέρομαι στα αυτούσια ημερολόγια μου) Κάπου έλεγα λοιπόν σε μια παλαιότερη μου ημερολογιακή καταχώρηση  ό,τι ένας καλός λόγος για να συνεχίσεις να ζεις αυτόν τον παραλογισμό που ονομάζεται βίος, είναι απλά και μόνο από περιέργεια, έτσι απλά για την σπάσιμο όλων εκείνων των στατιστικών που θα σε ήθελαν ηττημένο και παραιτημένο.

Εγώ ηττημένη δε δήλωσα και δε θα δηλώσω ποτέ. Είμαι κάπως σαν το τραγούδι που λέει "να την πετιέται από ξαρχής και ανδριεύει και θεριεύει". Αυτή είμαι εγώ, πέφτω στον πάτο εκεί που λες δεν έχει πιο κάτω και μετά να μαι πάνω πάλι. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις ημέρες.

Η πρώτη μέρα που ξύπνησα στο κρεβάτι μου αφού χτες επιστρέψαμε από τις διακοπές. Περιττό να σου πω ότι χτες μέχρι να έρθουμε από Πάφο ήμουν σαν ψόφια και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Ήταν αμέσως εμφανής η διαφορά στη θερμοκρασία. Στον Πωμό ήταν δροσιά, το βράδυ φυσούσε και καθόμασταν στην βεράντα και κρυώναμε. Δεν νιώσαμε καμιά μέρα ζέστη ούτε και άναψα το κλιματιστικό στο δωμάτιο. Στην Λάρνακα αμέσως ένιωσα σαν να μπηκα και πάλι σε ένα φούρνο.

Ξημέρωσε όμως η μέρα και ξύπνησα και ήμουν όλο ενέργεια και μέσα στην καλή διάθεση, σπάνιο φαινόμενο για μένα. Λες όντως να ισχύει αυτό που λένε για τις μπαταρίες, ότι γεμίζουν στις διακοπές. Και είναι δυνατόν να γέμισαν σε μόλις τέσσερις ημέρες, μπας και να ήταν η αλλαγή σκηνικού, ότι και αν ήταν ξύπνησα καλά, με όμορφη διάθεση και το χάρηκα.

Πήρα τις νέες μου αποφάσεις για τον νέο χρόνο, ο οποίος νέος χρόνος για μέα ξεκινά από Σεπτέμβρη και όχι από Γενάρη όπως τους περισσότερους. Λοιπόν οι νέες μου αποφάσεις ήταν να ξαναμπώ σε πρόγραμμα με τη διατροφή μου και από βδομάδας να ξεκινήσω γυμναστήριο. Και τα δύο περιστρέφονται γύρω από το σώμα που, που είναι το μόνο που με απασχολεί και μου χαλά τη διάθεση όταν το σκέφτομαι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν μπει και αυτό σε καλό δρόμο θα νιώθω και εγώ πιο καλά με τον εαυτό μου και με τους υπόλοιπους μου στόχους.

Εμμένω στην απόφαση μου να είμαι εκτός φέισμπουκ και άλλων κοινωνικών διχτύων, έχει σχεδόν ένα μήνα τώρα που βγήκα, έχω ανακτήσει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα και  όσο περνάνε οι μέρες νιώθω όλο και καλύτερα, αν και αυτό συνυπάρχει με την “μοναξιά” μου που κάποιες στιγμές μου χτυπάει καμπανάκι κόκκινο, παρόλα αυτά όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ξέρω και νιώθω ενστικτωδώς ότι ήταν ορθή η απόφαση μου και αυτή η στροφή στην ζωή μου θα με οδηγήσει σε κάτι ποιοτικότερο στις πράξεις μου και κατά συνέπεια στις σχέσεις μου. Με την πράξη μου αυτή που την έχω βαφτίσει πράξη επαναστατική, αν και η επανάσταση είναι πάντα απέναντι στον εαυτό μου,  αναγκάζω τον εαυτό μου λοιπόν, τον υποχρεώνω  να μην συμβιβάζεται στις επιφανειακές σχέσεις και περιμένω και όχι μόνο περιμένω, θα κινηθώ και ενεργά προς αυτήν την κατεύθυνση, του να φέρω στη ζωή μου ανθρώπους, ανθρώπους με τον σωστό τρόπο και τον σωστό λόγο.

Είσαι ένας άνθρωπος και θέλεις να γνωρίσεις κόσμο !

Το να βγαίνεις έξω από το σπίτι είναι ένα βήμα. Το να φροντίζεις την εμφάνιση σου ένα ακόμα ένα βήμα. Το να φροντίζεις να είσαι εμφανίσιμη την ώρα που θα βγεις από το σπίτι είναι ένα ακόμα πολύ καλό βήμα. Το να πηγαίνεις σε εκδηλώσεις όπου θα γνωρίσεις ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα είναι ένα ακόμα πολύ καλό βήμα. Το γυμναστήριο είναι ένα από αυτά, μετά έχουμε τα επιμορφωτικά μαθήματα, σχολές χορού, άλλες δραστηριότητες, ή ένα καφέ όπου θα πηγαίνεις κάθε μέρα και πάλι εκεί έχεις πιθανότητες κάποιος, κάποια στιγμή να σου μιλήσει, να γνωρίσεις κόσμο. Α ναι και εκδρομές να μην ξεχάσουμε τις εκδρομές, και τα ταξίδια ! 

Πρέπει να αποφασίσω αν θα συνεχίσω τα ρωσσικά, κάνω και σκέψεις για να μάθω σκάκι, πέρσι δήλωσα στα επιμορφωτικά αλλά τελικά δε δημιουργήθηκε τμήμα, και το ακύρωσαν, ίσως φέτος μαζευτούν περισσότεροι.  όμως το ξέρω και το νιώθω αυτή η χρονιά κάτι καλό θα φέρει, μια κίνηση τσεκ ματ..ps look good and you will feel good, or feel good and you will look good Με λιγα λόγια αν νιώθεις καλά και όμορφα με τον εαυτό σου αυτό θα φαίνεται και στην εμφάνιση σου και αν δεν νιώθεις καλά και όμορφα με τον εαυτό σου ανίστρεψε το, ξεκίνα να δουλεύεις με την εμφάνιση σου, ντύσου όμορφα, βάλε μέικ απ και λίγο κραγιόν και βγες, δοκίμασε το, θα δεις ότι μόλις φτιάξει λίγο η εμφάνιση φτιάχνει και η διάθεση.

Εγώ αυτό έκανα σήμερα, ξύπνησα καλά, είχα και την σημερινή μέρα άδεια και αφού έκανα με περισσή όρεξη και διάθεση τα περί οικιακής καθαριότητας είπα οκ τώρα ώρα για βόλτα. Και βγήκα βόλτα, αφού φρόντισα πρώτα να ετοιμαστώ με κάπως περισσότερη όρεξη από άλλες φορές. Θυμήθηκα πώς ετοιμαζόμουν για έξοδο όταν με έπαιρνε ο φίλος μου και είχα τόση όρεξη και να ντυθώ και να μακιγιαριστώ και μετά σκέφτηκα ή μάλλον αποφάσισα ότι έτσι θα πρέπει να ετοιμάζομαι και να ντύνομαι ασχέτως αν δεν θα έρθει να με πάρει κανένας και θα σηκωθώ να πάω μόνη μου. Έτσι και έκανα. Ετοιμάστηκα λες και θα έβγαινα για ραντεβού. Όχι κάτι ιδιαίτερο, μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα, λίγο μεικ απ, λίγο κραγιόν και μάσκαρα και ήρθα στο καφέ. Νιώθω όμως ότι βγήκα από το σπίτι, ότι ήρθα σε ένα χώρο, ότι υπάρχω και είμαι όμορφη! Και όταν το νιώθεις το εκπέμπεις κιόλας και μπορεί να μη βγαίνεις για ραντεβού όμως που ξέρεις μπορεί το ραντεβού να βρεθεί επιτόπου ! λέμε τώρα.. το θέμα είναι να νιώθεις όμορφα  γιατί αξίζεις να νιώθεις όμορφα ! 

ps Να βάζω μπλούζα με μακρύ μανικι στο νέρο, είναι ψόφος 

Γαλήνη

κυριακή Πωμός τρίτο βράδυ

Άρχισα και συνηθίζω την βεραντούδα, τον αέρα και τον ήρεμο ύπνο χωρίς κλιματιστικά. Ξέχασα να σου πω, εδώ δεν έχεις ανάγκη να ανάψεις κλιματιστικό, απλά ανοίγεις τα παράθυρα και κοιμάσαι όπως το πουλλούδι. Τελικά ίσως να είναι οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου, τουλάχιστον ως προς το κατάλυμα και το μέρος, αυτός ο συνδιασμός να είσαι πάνω στο βουνό, να βλέπεις γύρω σου το πράσινο και από κάτω το μπλε της θάλασσα και να ακούς τη νύχτα τη θάλασσα είναι το κάτι άλλο.

Σήμερα πήγαμε προς τον Πύργο μια διαδομή πολύ κουραστική. Μια διαδρομή που θα ήταν πολύ συντομότερη αν ήταν όλο παραλία αλλά λόγω του ότι μεσολαβεί στο ενδιάμεσο η περιοχή Κόκκινα το οποίο είναι κατεχόμενο, αναγκαστικά περνάς από όλη την βουνοκορφή και πολύ δύσκολες στροφές. Η διαδρομή από Πωμό μέχρι Πύργο ήταν περίπου σαράντα λεπτά, όχι και τόσο μεγάλη σε διάρκεια αλλά δύσκολη λόγω των στροφών. Ο Πύργος δεν μας κίνησε και τόσο το ενδιαφέρον, κάτσαμε για λίγο σε ένα καφέ όπου είχε ένα λιμανάκι και μια μικρή οργανωμένη πλαζ, παραγγείλαμε κάτι να φάμε και φύγαμε σύντομα χωρίς καν να μπουμε στη θάλασσα, αν και είχαμε πάρει μαγιώ, γιατί βαρεθήκαμε τη διαδικασία. Νιώθαμε όλοι τόσο κοθυρασμένοι που θέλαμε απλά να γυρίσουμε πίσω.

Στην επιστροφή είδαμε ένα χωριό με το όνομα Αλεύκα στο οποίο ζούσαν Τουρκοκύπριοι αλλά εγκαταλείφθηκε το 1964 μετά τις φασαρίες. Τώρα έχουν απομείνει τέσσερα ερειπωμένα σπίτια, στα αριστερά και δεξιά του δρόμου, μέσα στο ένα από αυτά είχε και ένα κατσίκι. Στο ίδιο σημείο υπάρχει τώρα ένα φυλάκιο με το ίδιο όνομα και ακόμα ένα στρατόπεδο Ελληνικό και ένα φυλάκιο των Ηνωμένων Εθνών. Η τουρκική σημαία στο σημείο Κόκκινα που μας είπαν ότι πλέον χρησιμοποιείται ως φυλακές.

Γυρίσαμε και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Με ξύπνησε η φασαρία από τους διπλανούς, μωρά έκλαιγαν, μεγάλοι φώναζαν και ανησύχησα για λίγο ότι η ησυχία που βρήκαμε είχε καταστραφεί αλλά ευτυχώς ησύχασαν και επανήλθαμε και εμείς στην ηρεμία μας.

Το απόγευμα επισκεφτήκαμε μια άλλη ξάδελφη της μάνας μου, περπατητές αυτή τη φορά αφού το σπίτι της είναι σε μικρή απόσταση από το κατάλυμα που μένουμε. Γνωρίσαμε και τον άντρα της που ήταν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ως μηχανικός και δούλευε στις αραβικές χώρες, μας είπε ότι είχε γυρίσει τον κόσμο όλο λόγω δουλειάς, και τώρα ο καημένος δυσκολευόταν να περπατήσει μετά από δύο εγκεφαλικά. Φύγαμε από τη ξάδερφο με δύο τσάντες η μια γεμάτη αγγουράκια και η άλλη με βαζάνια και χτες με πέντε κιλά σταφύλι από την άλλη ξάδελφη και αν επισκεφτούμε και άλλους μας βλέπω να φεύγουμε με κοντέινερ από τον Πωμό.

Το πιο ωραίο ήταν το αποψινό μας δείπνο έξω στην βεράντα, ένα απλό λιτό δείπνο συνοδευμένο από το αεράκι του βουνού, την ησυχία και τον ήχο της θάλασσας από κάτω. Μετά πήγαμε περπατητές ένα γύρο κάτω στο χωριό και σταθήκαμε σε ένα σημείο που μπορούσαμε να δούμε τη θάλασσα η οποία απόψε χτυπάει άγρια την ακτή. Από πάνω το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο, μια κλωστή μακριά από την πανσέληνο και εγώ μια κλωστή μακριά από την ευτυχία.

Μια κλωστή μικρή αραχνουφαμένη η ευτυχία, η αποψινή ευτυχία μυρίζει δέντρα, ρόδια και παπουτσοσυτζιές, χώμα βρεγμένο και αροδάφνη. Μυρίζει αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, από τα παιδικά χρόνια της μάνας μου, μυρίζει παρελθόν, κάτι πολύ όμορφο και ιερό, σχεδόν άπιαστο.

Οι ζωές όλων εκείνων που έζησαν εδώ πριν από εμάς, των παππούδων και των γιαγιάδων που έζησαν στο βάθος του δάσους, στα παλιά δήμματα ή αλλιώς Μελλίσι και έφεγγαν με τις δάδες, πριν τους χτίσουν τα σπίτια τους στα νέα Δήμματα και την ακροθαλασιά, όταν ο κόσμος κοιμόταν τα βράδια στις στέγες των σπιτιών κάτω από τις καλύφες με τις καλαμόστεγες και κάτω από τα αμπέλια.

Η εποχή είχε τη δυσκολία της είχε όμως και τη μαγεία της

Εμείς τώρα έχουμε τα πάντα και χάσαμε τη μαγεία ..

Και ο μόνος τρόπος να την βρούμε είναι να πάμε πίσω, όσο πιο πίσω γίνεται, να θυμηθούμε

έσβησα την τηλεόραση, έσβησα το φέισμπουκ, ράδιο δεν ακούω, και αν είμαι καλά, κάποτε αν και εφόσον μπορέσω έτσι θέλω να ζω, απομωνομένη από όλους και όλα τα άσχημα του κόσμου, κλεισμένη στον μικρόκοσμο μου, να ακούω μια θάλασσα, να ακούω παλιές ιστορίες, να γράφω εγώ παλιές και καινούριες, και να ζω μια απλή ζωή, μέσα στη φύση με παρέα έναν άνθρωπο δικό μου και περιστασιακά αγαπημένους φίλους και επισκέπτες

τίποτα άλλο δεν θέλω να ξέρω από αυτήν την κοινωνία ... και που πρέπει να πάω πίσω, να πάω πίσω στο γραφείο και στην καθημερινότητα, γιατί πρέπει να βγάλω ένα μεροκάματο, με πολύ βαριά καρδιά, πήρα εδώ μια γεύση ηρεμίας, γαλήνης, μακριά από τη ζέστη και την υγρασία της Λάρνακας, άτε τωρά τι καλύτερο να περιμένεις από μια πόλη που το όνομα της είναι “τάφος” φέρετρο, τελοσπάντων.. ευτυχώς που θυμήθηκα πώς είναι να νιώθεις άνθρωπος !

ΓΟΝΙΜΗ ΓΡΑΜΜΗ: Από την Τήλο στη Τηλλυρία

ΓΟΝΙΜΗ ΓΡΑΜΜΗ: Από την Τήλο στη Τηλλυρία: Η Τήλος είναι ένα απομονωμένο, μακρινό, και άθικτο ελληνικό νησί στα Δωδεκάνησα. Η Τηλλυρία, βρίσκεται στο βορειοανατολικό μέρος της Κύπρου...

το οικογενειακό δέντρο

Πωμός 21,26 μμ ημέρα βράδυ Σαββάτου

δεύτερη ημέρα διακοπών. Καθισμένη στην βεράντα του καταλύματος στον Πωμό. Στα διαμερίσματα Καλίνα, ένα υπέροχο σπιτάκι, πάνω κάτω με πανέμορφο κήπο με λεμονόδεντρα στο πίσω μέρος και μια φωρτομένη καβάφα. Η μάνα μου στο τραπέζι μαζί μου τρώει αμίλητη για να μην με ενοχλεί που γράφω, το αεράκι φυσάει, η θάλασσα ακούγεται στο βάθος ..

μόλις επιστρέψαμε από τα Νέα Δήμματα, ένα πολύ μικρό χωριό δίπλα από τον Πωμό. Εκεί μένει μια πρώτη εξάδερφη της μάνας μου, αρκετά μεγαλύτερη σε ηλικία. Ήξερα πάντα ότι ο παππούς μου ήταν από τον Πωμό γι αυτό και υπογραφόταν Κωστας Χριστοφή Πωμίδης αλλά σήμερα μάθαμε από την ξάδερφη πολυ περισσότερα στοιχεία για την οικογένεια.

Μάθαμε ότι ο πατέρας του παππού μου του Κώστα με το όνομα Χριστοφής ήταν κωφάλαλος και γι αυτό και τους έλεγαν ο τάδε του "κουφού" Επίσης μάθαμε και γιατί του έδωσαν για γυναίκα τη προγιαγιά μας τη Σοφία. Η Σοφία λοιπόν ήταν μια από τις κόρες του Χατζηπαναγή από τον Πωμό. Τα σπίτια τους ήταν σε μια περιοχή που ονομαζόταν παλιάμπελα και ήταν βαθιά στο δάσος στον δρόμο προς την Παναγία την Χρυσοπατερίτισσα. Ένας πήγαινε και ενοχλούσε τα ζώα του Χατζηπαναγή, όπως μας είπε η θεία έδενε τις γλώσσες των βοδιών με τις τρίχες τους, του έκλεβε ζώα και γενικά τον ενοχλούσε. Πάνω στην ενόχληση, ενόχλησε και την κόρη του τη Σοφία και την κατέστρεψε, με λίγα λόγια την ξεπαρθένεψε. Και ο Χατζηπαναγής πήγε και τον σκότωσε.

Η Σοφία όμως αφού ήταν "καταστρεμμένη" δεν θα την έπαιρνε για γάμο κανένας και έτσι την έδωσαν στον Χριστοφή τον κωφάλαλο και μαζί έκαναν πέντε παιδιά. Ή πρώτη και μόνη κόρη η Μαρία. ο Αλέξανδρος, ο Αντρέας, ο Κώστας (πατέρας της μάνας μου) και ο Νεόφυτος. Μόλις γεννήθηκε η Μαρία ο πατέρας της δεν την ήθελε και έτσι όπως ήταν τυλιγμένη την έριξε μέσα στις κολοτζιές, επίσης όλη την περιουσία που είχε την μοίρασε στους τέσσερις του γιους και στην Μαρία δεν άφησε τίποτα εκτός από μια "μοίρα" 1/5 μιας αθασιάς που την άφησε και στα πέντε παιδιά του.
Η Μαρία ήταν η μάνα της θείας στο σπίτι της οποίας πήγαμε απόψε, η οποία είναι εβδομηνταοκτώ χρονών και σηκώνεται κάθε μέρα στις τέσσερις για να πάει στην Πόλη Χρυσοχούς να δουλέψει καθαρίστρια σε ένα ξενοδοχείο για εξακόσια ευρώ.

Αυτά και άλλα μάθαμε απόψε και πήραμε ακόμα μια φορά μια μικρή γεύση για την "μοίρα" των γυναικών στον τόπο μας μέχρι πρόσφατα.

δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους το τι περνούσαν τότε οι άνθρωποι λόγω της φτώχιας και της αμάθεις αλλά κυρίως οι γυναίκες αφού είχαν και την καταπίεση και τους βιασμούς και την υπόληψη τους και να δουλεύουν σκληρά και να γεννούν και να τους πετούν τα μωρά αν γεννιόντουσαν κορίτσια μέσα στις κολοτζιές..

η θεία περνά τον δικό της γολγοθά .. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.. δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω για αυτό...απλά παρακολουθούσα σιωπηλά και θαύμαζα το κουράγιο της και τη δύναμη της τόσον χρονών και να αντέχει να ζει αυτή τη ζωή, να πηγαίνει κάθε μέρα από τα χαράματα να καθαρίζει σε τέτοια ηλικία..

έχω πολλά να επεξεργαστώ απόψε..νιώθω ότι  έκανα ένα νοερό ταξίδι πίσω στο χρόνο και επέστρεψα.  Και ένιωσα μια ευγνωμοσύνη που ζω σήμερα και όχι τότε, που ζω σήμερα και έχω την ζωή μου στα χέρια μου. Δεν ανήκω σε πατέρα ή σύζυγο δεν θεωρούμαι προιόν για να με πειράξει κάποιος και να μειωθεί η αξία μου τόσο ώστε να με δώσουν λόγω χαμηλής αξίας σε έναν κωφάλαλο.

Δεν ξέρω αν ο πρόπαππους ο Χριστοφής εκτός από κωφάλαλος ήταν και τρελλός και πέταξε το πρωτότοκο του στις κολοτζιές γιατί βγήκε κόρη, ξέρω ότι στα γονίδια μου έχω λίγο Πωμό, λίγο Περιστερωνοπηγή, λίγο Άγιο Αμβρόσιο και λίγη Αγγλία ... άμα πάμε πίσω πίσω πίσω πίσω ίσως όλοι βρούμε έναν πρόγονο κουφό ή τρελλό ή κάποια γυναίκα δυναμική ή κάποιον καλλιτέχνη και τελοσπάντων όλον εκείνον τον συνδιασμό γονιδίων που έκανε αυτό που είσαι εσύ σήμερα.

Στην επιστροφή από τα Νέα Δήμματα προς τον Πωμό είδαμε τους βράχους στη θάλασσα να είναι μπλε. Σταματήσαμε ! Τελικά εχουν βάλει έναν μεγάλο μπλε προβολέα και φέγγει πάνω στους βράχους της θάλασσας και είναι ένα παράξενο  και μαγικό θέαμα που πρώτη φορά είδα. Την ώρα που στάθηκα μπροστά στον προβολέα φαινόταν η σκιά μου μέσα στη θάλασσα...ενθουσιάστηκα ! πρώτη φορά στάθηκα πάνω σε ένα βουνό, βράδυ και να φαίνεται η σκιά μου στη θάλασσα !

εβγαλα φωτογραφίες τις σκιές μας, τους μπλε βράχους και το φεγγάρι πίσω από το βουνό ! ήθελα να είσαι εκεί,   ήθελα να σου δείξω τους μπλε βράχους και το φεγγάρι..

ψες σκεφτόμουν ότι ο κάθε άνθρωπος έναν άνθρωπο μπορεί να αγαπήσει κάθε φορά... ο επόμενος που θα αγαπήσεις σβήνει τον προηγούμενο.. έτσι γίνεται.

η ζωή είναι στιγμές και όμως.. η μόνη στιγμή που δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο από την παρούσα στιγμή είναι όταν είσαι στην αγκαλιά κάποιου που αγαπάς, που σ αγαπάς και σκέφτεσαι δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού, οποιαδήποτε άλλη στιγμή, όσο όμορφη και αν είναι είναι λειψή, αν την στιγμή που τη ζεις, σκέφτεσαι ότι λείπει εκείνος με τον οποίο θα ήθελες να τη μοιραστείς ...

και πάλι ...αν μην τι άλλο...εμείς έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε όσα εκείνοι δεν ονειρεύτηκαν καν

Pomos sunset 24/8/2018

Διακοπές μέρα 1η

Το σπίτι υπέροχο , το χωριό υπέροχο, ο καιρός υπέροχος

νιώθω .....  ένα άδειασμα .. .. άδεια από σκέψεις από συναισθήματα, νύστα  χαλάρωση, ενα κενό, όχι το άσχημο κενό, το όμορφο γλυκό κενό εκείνο που απλα θελεις να κλείσεις όλους τους διακόπτες και να αφεθείς

Διακοπη λοιπόν ... 

"έλα να πάμε στο νησί, το λαπτοπ μου εγώ και εσύ "

Υπάρχει κάτι το οποίο ονομάζεται συγχρονικότητα

 Ο ψυχολόγος Carl Jung επινόησε τον όρο συγχρονικότητα, τον οποίο πολλοί πλέον τον γνωρίζουν ή τουλάχιστον τον έχουν ακουστά.

Η συγχρονικότητα είναι όταν εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα έρχονται μαζί κατά έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί από την αιτία και το αποτέλεσμα και που έχει νόημα για τον παρατηρητή.

~ Carl Jung

Όπως λέει και ο Γιουνγκ είναι αυτά τα παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν, ή αλλιώς συμπτώσεις.. Άλλοι λένε είναι απλά μια σύμπτωση και άλλοι λένε ότι όλα τα γεγονότα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους και τίποτα δεν είναι σύμπτωση, το ένα συμβαίνει για να ακολουθήσει το άλλο και το άλλο για να μας οδηγήσει κάπου αλλού κλπ

Συχνά πυκνά μου συμβαίνουν και εμένα ανεξήγητα πράγματα ή συμπτώσεις και μου αρέσει να λέω πάντα ότι έχω μια συμφωνία με το σύμπαν που μου λύνει καταστάσεις σαν από μηχανής θεός ή μου στέλνει οτιδήποτε χρειάζομαι. Δεν θα μπω αυτή τη στιγμή σε παραδείγματα ούτε με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, ο κάθε ένας ερμηνεύει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο και όπως τον εξυπηρετεί αυτόν.

Απλά πρόσφατα μου συνέβη το πιο παράξενο από όλα..

Τον Αύγουστο του 2005, ήμουν διακοπές με την οικογένεια μου στην Πάφο. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ξεκινήσω να γράφω μια ιστορία. Και τότε υπολογιστή δεν είχα, πήρα ένα μπλε τετράδιο και άρχισα να γράφω την ιστορία που σκέφτηκα. Στην αρχή το ονόμασα Κασσάνδρα, το όνομα της ηρωίδας, μετά το άλλαξα και το έκανα η Νήσος του Μ. γιατί η μισή ιστορία διαδραματίζεται σε ένα νησί το νησί του Μ. Το προχώρησα αρκετά αλλά μετά το άφησα, δεν ήμουν έτοιμη να ασχοληθώ με κάτι τόσο σοβαρό όσο ένα μυθιστόρημα, έγραψα άλλα πράγματα, ασχολήθηκα με το θέατρο, πέρασαν τα χρόνια, βραβεύτηκα, έμαθα να γράφω, ωρίμασε ο τρόπος της γραφής μου και μας βρήκε αισίως το 2018. Ένας άλλος λόγος που πάντα το άφηνα πίσω το συγκεκριμένο βιβλίο και δεν το τέλειωνα ήταν γιατί  τα κεφάλαια που διαδραματίζονταν στο νησί του Μ. ήθελα να ταξιδέψω εκεί για να τα γράψω.  Ένιωθα ότι ήθελα να έχω τις αυτούσιες εικόνες από το νησί αυτό, να πάω, να κάτσω λίγες μέρες σε ένα ξενοδοχείο, να γυρίσω το νησί, να μπω στις μπαμπ, να περπατήσω, να δω τις ακτές, τα σπίτια, τις μυρωδιές, τα δέντρα κλπ

Όμως δεν πήγα ποτέ μέχρι σήμερα ! Μεσολάβησε το 2013, ο χωρισμός, το διαζύγιο, όλη η νέα προσαρμογή στη νέα μου ζωή, όλα οι οικονομικές και συναισθηματικές ανακατατάξεις το τελευταίο που είχα στο νου μου ήταν να ταξιδέψω μόνη μου σε ένα νησί να γράψω. 'Ασε που μου είχε μπει η ιδέα ότι για να πάω πρέπει να είμαι με τον σύντροφο μου και όχι μόνη μου ούτε με τα μωρά μου, και αφού κανένα δεν είχα, δεν πήγα. Έβρισκα κάτι δικαιολογίες ότι ήταν το οικονομικό κλπ αλλά η αλήθεια είναι ότι ήθελα να το ζήσω όπως το είχα στο μυαλό μου και τίποτε λιγότερο. Τελικά, αφού το δικό μου δε γίνεται και το βιβλίο κάθεται εκεί, και αφού πήρα απόφαση να δουλέψω σοβαρά στο θέμα της συγγραφής, μέσα στα πλαίσια της απόφασης ήταν και το να τελειώσω το βιβλίο, είτε πάω είτε όχι στο νησί, ή λέω σαν δουλεύω πάνω του μπορεί να κυλήσει και ο τροχός και κάτι να προκύψει και να ταξιδέψω.

Τελοσπάντων ξεκίνησα έχει λίγες μέρες να δουλεύω δειλά δειλά τα παλιά κεφάλαια, τα οποία σχεδόν ξαναγράφω από την αρχή αφού από το 2005 μέχρι σήμερα άλλαξε πολύ το στυλ της γραφής μου και αυτά που έγραφα τότε μου φαίνονται γελοία. Ξαναδουλεύω τα κεφάλαια και ψες κάθομαι στον υπολογιστή και δουλεύω στο κεφάλαιο 2, όπου στο κεφάλαιο αυτό περιγράφω μια τυπική μέρα της ηρωίδας μου. Το βιβλίο επαναλαμβάνω ξεκίνησε να γράφεται το 2005. Το 2005 εγώ ήμουν εικοσιεννιά χρονών και περιέγραφα της ζωής μιας γυναίκας

Που είναι σαράντα χρονών, έχει δύο κόρες, η μια είναι στο εξωτερικό και σπουδάζει.. και στο τέλος του βιβλίου όπως το είχα τότε στο μυαλό μου, μαθαίνει κάτι πολύ συνταρακτικό και ανατρέπονται όλα..

Εγώ.. ξεκινώ μια ιστορία το 2005.. και περιέγραφα γεγονότα που θα ζούσα το 2018 .. που αν τα διαβάσει κάποιος όταν εκδοθεί το βιβλίο και ξέρει εμένα και τη ζωή μου θα νομίζει ότι τα έγραψα εφόσον και μετά που συνέβηκαν το 2018, όμως η ιστορία υπήρχε εκεί … μια ολόκληρη συνακολουθία γεγονότων όπως τα είχα φανταστεί, είχαν συμβεί με ανατριχιαστική λεπτομέρεια.

Αυτοεκπληρούμενες προφητείες , συμπτώσεις ή μη συμπτώσεις, καμιά φορά δεν ξέρω αν κάποιος εκεί πάνω γελάει μαζί μας, ή αν όλη αυτή η φαρσοκωμωδία που ζούμε έχει επιτέλους οτιδήποτε που να έχει εξήγηση ή λογική, όταν μου συμβαίνουν όμως αυτά τα παράλογα.. ξέρεις τι σκέφτομαι;

αν συγχρονικότητα είναι όταν εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα έρχονται μαζί κατά έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί από την αιτία και το αποτέλεσμα και που έχει νόημα για τον παρατηρητή 

αξίζει τον κόπο να δούμε τι άλλο θα δούμε ..να γελάσουμε όλοι μαζί
"έλα να πάμε στο νησί, το λάπτοπ μου εγώ και εσύ "

https://visualmeditation.co/el/carl-jung-sygxronikothta/

Scorpiotica

Ναι είναι δύσκολο να συμβιώνεις με ενα Σκορπιό αλλά το δυσκολότερο είναι να συμβιώνεις με τον εαυτό σου όταν εισαι σκορπιός. 

Στην ηλικία που τα αλλα παιδάκια παίζουν με επιτραπέζια το παιδί σκορπιός αρχίζει να σκέφτεται βαθύτερα ερωτήματα όπως το θάνατο και αυτα ερωτήματα παιδευεται να τα απαντησει όλη του τη ζωή. Τιποτα δεν είναι απλό , τιποτα δεν είναι επιφανειακό. Πάντα ψάχνει κάτι να μάθει κάτι να ανακαλύψει και γι αυτό το βλέμμα του για πολλούς είναι παραλυτικό και γι αυτό επίσης ονομάζεται ο ντετέκτιβ του ζωδιακού.

Με το βλέμμα του διαβάζει τη ψυχή σου, μετρά τις κινησεις σου, αν τον αγγίξεις έστω και για μια χειραψία θα καταλάβει πολλά. Θα σε αναλύσει, θα δε διαβάσει, θα ξέρει τις προθέσεις σου απέναντι του σε χρονο μηδέν. Ποτε μην μπεις στον κόπο να πεις ψέμματα στο Σκορπιό. Άδικος κόπος. Πες ακριβώς αυτό που νοιώθεις, πες τι θέλεις, κι αν τον απεχθανεσαι πες το και αυτός θα εκτιμήσει την ειλικρίνεια σου και ίσως μπει στον κόπο να σε πείσει για το αντίθετο, αν σε συμπαθήσει πρώτα εκείνος εννοείται γιατί αν δεν σε συμπαθήσει δεν θα μπει στον κόπο να σε πείσει και αυτό είναι μια χαρά.

Δεν τον νοιάζει η έγκριση σου ούτε την εχει ανάγκη. Τον νοιάζει η αλήθεια σου. Αν πληρείς τις προδιαγραφές του θα εχεις έναν πιστό και αφοσιωμένο φιλο για μια ζωή. Αν εισαι δήθεν και ψεύτης θα εχεις διαγραφεί από την πρώτη στιγμή. Για τον Σκορπιό δεν υπαρχουν ημίμετρα.

Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται πολλοί μέχρι να γνωρίσουν έναν Σκορπιό είναι γιατί εκείνος είναι πάντα ο θύτης ποτε το θήραμα .. ο μεγάλος χειριστης του ζωδιακού, ο αλχημιστης των ψυχών, αυτός που θα φέρει όποιον θέλει εκεί που θέλει .. χωρίς ο άλλος φυσικά να πάρει είδηση αφού θα πιστεύει οτι εκείνος έφερε το σκορπιο εκεί που ήθελε. Αυτή είναι η υποχθονια φύση του σκορπιου. 

Και το σημαντικότερο επειδή πολλά ακούγονται για τον σκορπιό και το σεξ ! Ο σκορπιός δεν είναι η σεξομηχανή που όλοι φαντάζονται. Απλά όπως σε όλες τις δραστηριότητες του, ο σκορπιός πλήττει εύκολα και χάνει το ενδιαφέρον του ακόμα πιο εύκολα, οπότε αν ο σύντροφος του δεν του κεντρίζει το ενδιαφέρον με εναλλαγές τότε θα τον χάσει επίσης πολύ εύκολα. Για να καταλάβεις το πώς βλέπει τα πράγματα ο σκορπιός πρέπει να τον φανταστείς ώς ένα εξερευνητική που θέλει και έχει ανάγκη να μαθαίνει κάτι νέο κάθε μέρα. Και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και το πεδίο του έρωτα, οπότε δεν ξέρεις μέχρι που θα φτάσει η εξερεύνηση και το ταξίδι. 

Για τον σκορπιο η λέξη κλειδί δεν είναι το σεξ όπως νομίζουν πολλοί, η λέξη κλειδί είναι ο έλεγχος και το σεξ για εκείνον είναι η τέλεια μέθοδος ελέγχου και δεν θα μπει στον κόπο να ασχοληθεί με το σώμα σου αν δεν ενδιαφέρεται να σε καταχτήσει πλήρως. Οπότε στο χειριστικό μυαλού το σκορπιού, ο έρωτας είναι μια πολεμική στρατηγική, την οποία θα χρησιμοποιήσει για να μάθει κάθε σημείο του σώματος σου, να σου προσφέρει την μεγαλύτερη ηδονή, με τις καλύτερες τεχνικές, με απώτερο σκοπό να έχεις το καλύτερο σεξ της ζωής σου, με βαθύτερο σκοπό να δημιουργηθεί μια σχέση εξουσίας - υποταγής, στην οποία δεν θα έχεις αντιληφθεί καν ότι παραδίδεσαι. 

Μια κατάχτηση - παράδοση που θα επιφέρει την πλήρη ένωση πνευματική-ψυχική-σωματική ένωση που ζητά ο σκορπιός για να νιώθει ολοκληρωμένος. Αυτό που θέλει στην ουσία είναι να "αφοιομοιωθεί" να γίνει ένα μαζί με τον σύντροφο του και γι αυτό πολλοί πιο ανάλαφροι χαραχτήρες βρίσκουν τον τρόπο έκφρασης της αγάπης του σκορπιού αποπνικτικό. Αν δεν μπορείς να φτάσεις τα επίπεδα της ψυχοσωματικής εμπειρίας που θέλει να έχει μαζί σου, αν δεν είσαι εκεί 100% αν είναι μόνο το σώμα σου και όχι το μυαλό σου θα το ξέρει. Άρα όταν μιλάμε για σκορπιό και σεξ εννοούμε σκορπιός και μυστικισμός,  εμπειρία πέραν των πέντε αισθήσεων, τελετουργία ! 

Αν βρει  έναν άξιο σύντροφο θα βρει και τον δρόμο προς την εκτόνωση και έχουμε καλώς .. 

Αν όχι , εκείνο που αναζητά ο σκορπιός, την υπέρβαση μέσω των αισθήσεων, μπορεί να τον οδηγήσει σε καταχρήσεις, αλκοολισμό, σεξουαλική υπερδραστηριότητα, μυστικιστικές εμπειρίες και οτιδήποτε μπορεί να τον οδηγήσει σε πράξεις εγκληματικότητας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να του προκαλέσει το ενδιαφέρον. βλέπε Charles Manson Αν δεν γίνει εγκληματίας όλη του η ενέργεια θα στραφεί προς τα έσω θα γίνει πικρόχολος, νευρικός και θα είναι ένα ενεργό ηφαίστειο που σιγοβράζει και δεν ξέρει τι του φταίει.

Ο σκορπιός μπορεί είναι ο καταστροφέας του ίδιου του, του εαυτού. Και αυτοκαταστρέφεται ξανά και ξανά και αναγεννάται ξανά και ξανά μέχρι τη στιγμή που θα τιθασεύσει αυτό το ηφαιστειακό πάθος που έχει μέσα του και το διοχετεύεσει σε δημιουργικές διεξόδους.

αν το καταφέρει αυτό, θα θριαμβεύσει. βλέπει Pablo Picaso, Bill Gates

Ω ναι είναι γενναιόδωροι και βράχοι δύναμης και ευχάριστοι στην συναναστροφή αλλα καταβαθος δεν παύουν να θέλουν τον έλεγχο. Κι αν δεν νοιώθουν οτι με αυτόν που μοιράζονται το είναι τους είναι ενωμένοι σώμα και ψυχή απλά θα τον εγκαταλείψουν.

Αν όχι σωματικα ψυχικά ναι ..και αυτή είναι η μόνη εκδίκηση του. Να σε εγκαταλείψει . Και θα σε πονέσει σίγουρα .
Γιατί θα σε εχει αγαπήσει πολύ, με τον απόλυτο , ερωτικό τρόπο που Αγαπα και μετα θα σε αφήσει στην μετριότητα των συνηθισμένων ανθρώπων.

Γιατι η αγαπη του σκορπιου δεν εχει μέτρο και όπως αγαπά θέλει να αγαπιέται χωρίς μέτρο. Θέλει πολλή αγαπη, πολύ πάθος , πολλή σημασία , θέλει να είναι το επίκεντρο της ζωής του συντρόφου του. Αν αγαπηθεί έτσι και χορτάσει για λίγο την πείνα του,  ίσως ηρεμήσει ηρεμήσει, ησυχάσει,νοιώσει ασφαλής ακόμα και για την ίδια την σκέψη του θανάτου, κατασταλάζει, αφήνεται και παραδίνει πλέον και τον έλεγχο.. η μήπως όχι εντελώς;;

Σκορπιός είναι δεν θα ξέρεις ποτέ

αγαπημένη λέξη "Θέλω"

μια ανάσα "αγάπης"

Μου λείπεις.. ξέχασα να στο πώ, γλύτωσε από τα χέρια μου μια φωτογραφία. Ξέρεις τι, όταν βάλεις το κινητό στον υπολογιστή να φορτίσει σε ρωτάει αν θες να κατεβάσει όλα τα δεδομένα.. και λέω, ας τα κατεβάσω, και κατεβάζει από άκρη ότι έχει στη μνήμη, και αυτά που διέγραψες δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό.. μπαμ, ξανά μπροστα μια φωτογραφία από την Μπέλα μου την τελευταία νύχτα πριν μας πεθάνει.  Άκουγα για αυτούς που κλαίνε όταν πεθάνουν τα κατοικίδια τους και λέω καλά ρε πώς κάνετε έτσι, μέχρι που πέθανε και το δικό μου και κατάλαβα γιατί κάνουν έτσι.  Τη θυμάμαι συχνά πυκνά, ειδικά την ώρα που πάω να ξαπλώσω. Την ώρα που πήγαινα στο δωμάτιο μου, ερχόταν, στεκόταν έξω από την πόρτα και την γρατζούνιζε με το ποδαράκι της για να της ανοίξω. Και εγώ σηκωνόμουν, της άνοιγα, έμπαινε μέσα κυρία και τρύπωνε κάτω από το κρεβάτι και κοιμόταν εκεί. Μόλις σηκωνόμουν, ξετρύπωνε και αυτή και βγαίναμε έξω μαζί. Τα μεσημέρια το ίδιο. Τον Χειμώνα την έβαζα μαζί μου να κοιμηθεί, είχε την κουβερτούλα της στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και ερχόταν στο δωμάτιο, στεκόταν κάτω από την πλευρά της και περίμενε και της έλεγα έλα και πεταγόταν πάνω.  Εγώ που κρύωνα την έπιανα λίγο αγκαλιά και όπως την κρατούσα ένιωθα την καρδούλα της να χτυπά μέσα στην παλάμη μου. Αν γύριζα στο δεξί πλευρό την κρατούσα από το δεξί, όταν ερχόταν η ώρα να γυρίζω από το άλλο πλευρό και η Μπέλλα μαζί μου, από την άλλη…. Και όπως την έβαζα και όπως την κρατούσα, έμενε, συνέχιζε τον ύπνο της κανονικά, ίσως είχε και εκείνη ανάγκη τις αγκαλιές, ποιος ξέρει. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν αγάπησα άλλο σκυλάκι σαν αυτήν, ακόμα και το άλλο που έχουμε δεν τον αγάπησα όσο αυτήν.. δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον ξέρω γιατί, αυτή της μιλούσες και καταλάβαινε, υπάκουη, φρόνιμη, νταξ είχε και κάτι τάσεις φυγής ..

Χτες πέρασε από το δρόμο μου η γειτόνισσα μου, μια Εγγλέζα με δύο σκυλιά. Η Μπέλλα είχε το συνήθειο να το σκάει από το σπίτι μας και να φεύγει να πηγαίνει στο σπίτι της Εγγλέζας και να κοιμάται στην κουζίνα της. «ο μικρός σου Χουντίνι, ξαναήρθε πάλι» μου έλεγε η Εγγλέζα και εγώ χαμογελούσα. Ο μικρός μου Χουντίνι δεν θα ξανάρθει της είπα χτες… και αυτή η απόλυτη απώλεια που δεν έχει επιστροφή, αυτή η μη αναστρέψιμη απώλεια .. σε κάνει να αναθεωρείς πολλά πράγματα!

Όταν σχολάσω και πάω σπίτι, τώρα περιμένει μόνο ο Σκάμπι και πώς περιμένει, σιωπηλός με το παιχνίδι του στο στόμα. Γιατί ο Σκάμπι το μόνο που θέλει είναι να του πετάς το παιχνίδι του και να πηγαίνει να το φέρνει. Ενώ η Μπέλα, πίσω από την εξώπορτα, γαύγιζε και σχεδόν έκλαιγε όταν ερχόμουν σπίτι, πεταγόταν πάνω στα πόδια μου και έκαμνε παράπονα λες και είχε μέρες να με δει.
Κάποτε, το μεσημέρι, όταν σχολάσω και πάω στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω, περιμένω να ακούσω γρατσουνίσματα πάνω στην πόρτα, και κάποτε νομίζω ότι είναι ακόμα κάτω από το κρεβάτι. χμ, είναι παράξενο πράγμα η οριστική απώλεια, σου επιβάλλεται με έναν τρόπο πολύ σκληρό, κανένας δε σε ρώτησε, απλά έτσι, σου λέει η ζωή, πάρτο και και χειρίστου το όπως θέλεις.. deal with it !! τελείωσε

ο μικρός μου Χουντίνι έφυγε, έτσι απροειδοποίητα και ναι ήταν μόνο ένα μικρό σκυλάκι αλλά αυτό το μικρό σκυλάκι μου έδινε για πεντέμιση χρόνια απίστευτη αγάπη ! ο θρήνος της απώλειας είναι σχεδόν πάντα μεταχρονολογημένος, την στιγμή που συμβαίνει η απώλεια δεν αντιλαμβάνεσαι, πρέπει να περάσει καιρός, να ζήσεις την έλλειψη, να γυρίσεις το κεφάλι δεξιά και αριστερά και κάτι "λείπει"  Κάτι λείπει, κάτι λείπει, κάποιος λείπει, είμαστε μείον ένας, μείον, δύο, μείον τρεις... ερημώνει το σπίτι, μείναμε εγώ και το μωρό και ο ένας σκύλος, ο αναίσθητος, ο κουρούππετος που ζει στον κόσμο του, που ξέρω ότι τώρα με νευριάζει γιατί έφυγε η αγαπημένη μου και έμεινε αυτός, αλλά ξέρει ότι καταβάθος τον αγαπώ ! Τις απώλειες μου μέσα, τώρα βρήκες και εσύ να λείπεις ρε αγάπη!

Ίσως το «αγάπη» μου καμιά φορά η άνθρωποι να το βρίσκουν βαρύ και ασήκωτο και όταν τους το λες να θέλουν να το αποποιούνται γιατί μοιάζει να απαιτεί κάτι από εκείνους.. δεν συνοδεύεται πάντα με μια απαίτηση το «αγάπη» μου. Συγνώμη μου ξέφυγε, λές μετά για να δικαιολογηθείς, γιατί θεωρητικά δεν έχεις δικαίωμα να λες στον άλλο "αγάπη" μου αλλά στην πραγματικότητα δεν σου ξέφυγε, το λες γιατί το νιώθεις, κι αν δεν το ένιωθες δεν θα γύριζε η γλώσσα σου να το πεις, το "αγάπη" μου δεν βγαίνει με το ζόρι. Και μετά από δέκα χρόνια να δεις κάποιον, "αγάπη μου" θα πεις, κι αν συγκρατήσεις τη λέξη μέσα στο στόμα σου μέσα σου ήδη θα το έχεις νιώσει.. κάποτε όμως το λες, και καμιά φορά το προφέρεις, έστω και παραβιάζοντας την μεταξύ σας απόσταση,  όχι γιατί ο άλλος έχει τόσο ανάγκη να το ακούσει, αλλά γιατί εσύ έχεις ανάγκη να το πεις. Και είναι αυτό το να χεις σε κάποιον να πεις «αγάπη μου» τόσο ουσιώδες και απαραίτητο όσο ο αέρας που αναπνέεις… Η ανάγκη να πεις «αγάπη μου» να πεις καλημέρα, να νοιαστείς, να αγκαλιαστείς, να απλώσεις το χέρι και να το βάλεις σε ένα άλλο χέρι.. κάτσε εξήγα τώρα στις ανάγκες σου, ότι δεν πληρούνταν οι προδιαγραφές.. 

Κάτσε εξήγα σε ένα ορφανό που στέκει πίσω από τα κάγκελα ενός ιδρύματος  ότι δεν θα έρθει κανένας να το πάρει ούτε και σήμερα ..

Κάποτε έγραψα ένα ποίημα για τα ορφανά και πώς εκείνα μαζεύουν δυνάμεις και αντέχουν την ορφάνια τους όταν στο ίδρυμα που ζουν, έρχονται νεότερα ορφανά και αναλαμβάνουν τα μεγαλύτερα να παίξουν τον ρόλο της μάμας και του παπά για τα μικρότερα.. ξέρεις κάτι όμως. Καθένας την «ορφάνια» του την κουβαλά όσους ρόλους και αν αναλάβει, όσο απαραίτητος και αν πείσει τον εαυτό του ότι είναι, όσα υψηλά ιδανικά και αν υπηρετεί. Ο καθένας την «ορφάνια» του την κουβαλά, όσο συνειδητοποιημένος και αν είναι, ή έχει τα αρχίδια να το παραδέχεται , ή το κρύβει βαθιά μέσα του σαν επτασφράγιστο μυστικό.

Κοιτάζεις στα μάτια κάποιου και είναι το πρώτο που βλέπεις.. την ορφάνια του. Και την ανάγκη του να αγαπηθεί. Γίνεται ένα στιγμιαίο ζύγισμα και αμέσως ξέρεις ποιος θα υιοθετήσει ποιον, σε αυτή τη σχέση ποιος θα είναι ο γονιός και ποιος το παιδί, ποιος θα είναι ο ασθενής και ποιος θα περιθάλπτει, όλα αυτά που παζαρεύονται μέσα μας όταν μπαίνουμε σε μια σχέση, φιλική ή ερωτική.  Και οι ρόλοι δεν έχουν να κάνουν με τις ηλικίες. Ένα συναισθηματικό πάρε δώσε που λειτουργεί επιτυχημένα όταν δίνεις και παίρνεις ισόποσα.  Δίνεις ηδονή, παίρνεις θαυμασμό, δίνεις φροντίδα, παίρνεις σημασία κλπ

Όταν λοιπόν είσαι αρκετά συνειδητοποιημένος και ώριμος για να παραδέχεσαι μέσα σου τι σου συμβαίνει πραγματικά, όταν λες «μου λείπει» κάποιος στην ουσία αυτό που σου λείπει ήταν εκείνο που σου έδινε ο συγκεκριμένος. Δηλαδή κάτι που μπορούσε μόνο ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, με τον δικό του τρόπο, τη δική του φωνή, τα δικά του  τα χαραχτηριστικά σαν κουμπάκια που πατά κάποιος. Κουμπιά όμως όχι δικά σου, είναι κουμπιά συγκεκριμένα που εκείνος τα δημιούργησε και που ανάβουν σαν τα λαμπάκια του φωτεινού παντογνώστη μόνο κάτω από τα συγκεκριμένα δάχτυλα. Συνάψεις εγκεφαλικές που προκύπτουν από ένα πάρε δώσε μεταξύ δύο συγκεκριμένων ανθρώπων που έχουν μια συγκεκριμένη επικοινωνία που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους, που δεν θα υπάρξει ποτέ με κανέναν άλλο άνθρωπο. Συγκεκριμένοι ήχοι, δικά τους αστεία, αγγίγματα, βλέμματα, μια επικοινωνία που προχωρά πολύ πέραν της λεκτικής.

Όταν σου «λείπει» κάποιος, σου λείπει εκείνο που υπήρχε μεταξύ σας, σου λείπει ο εαυτός σου όπως ήταν όταν συνηπήρχε με αυτόν τον άνθρωπο, ένα κομμάτι του εαυτού σου που γεννιόταν δίπλα του. Έτσι όπως ήσουν μαζί του δε θα είσαι ποτέ με κάποιον άλλο. Γι αυτό οι άνθρωποι αφήνουν τις γέφυρες εκεί, έστω και αν δεν θα τις περάσουν ποτέ ξανά εντελώς, γι αυτό και τους βλέπεις να κρατιούνται από μια λεπτή κλωστή, έστω και αν ξέρουν ότι δε θα ξαναδούν ποτέ ολόκληρη την ίδια ταινία, τους βλέπεις να παίζουν μια μικρή σκηνή, λίγων δευτερολέπτων … ένα μήνυμα κάθε μια στο τόσο… σαν τους σφουγγαράδες που ανεβαίνουν για μια ανάσα πριν ξαναβυθιστούν και πάλι.. μια ανάσα «αγάπης» να αντέξουμε αυτόν τον μαύρο βυθό της μιζέριας μας, μια διαβεβαίωση, ότι «υπήρξαμε» και αφού «υπήρξαμε» ίσως «υπάρξουμε» και πάλι και αν έχουν ανάγκη οι άνθρωποι να πουν ένα «αγάπη μου» όταν δεν πληρούνται πια οι προδιαγραφές, είναι που αυτές οι αμετάκλητες απώλειες  τους τρομάζουν.

Αυτές οι αμετάκλητες απώλειες τρομάζουν και τα κενά μας ανοίγουν τρύπες στα σώματα μας,
κοιτάζεις το ένα δωμάτιο, το ένα μωρό έχει φύγει, κοιτάζεις το κρεβάτι, κάποιος λείπει, κοιτάζεις το τραπέζι, από τις έξι καρέκλες, οι τέσσερις μένουν άδειες, κοιτάζεις το χέρι σου και λείπει το δικό της και ενώ σε όγκο είσαι ίδιος, λείπει το περίγραμμα σου..

Μη θυμώνεις με τον εαυτό σου αν κάποτε δεν αντέχονται οι απώλειες, δεν είσαι αδύναμος χαραχτήρας, ούτε ζητιανεύεις αγάπη

Ακριβώς όπως το ορφανό την πρώτη γυναίκα που θα του δώσει αγάπη θα την πει "μάμα" ή το μωρό που δεν έχει αγκαλιά να μπει μέσα, θα ψάξει για μια άλλη αγκαλιά, κι αν δεν βρει άλλη αγκαλιά, θα πάρει αγκαλιά ένα αρκουδάκι, ας είναι και παλιό και αν δεν βρει αρκουδάκι, θα πάρει το σεντονάκι του και θα το φέρει στο προσωπάκι του να τρίβει απαλά να παρηγορηθεί..μετά μεγαλώνεις (υποτίθεται) ...ψάχνεις παρηγοριά, σε μια αγκαλιά, και αν δεν βρεις αγκαλιά, θα παράξεις ψευδαισθήσεις, αγνώστους με παρόμοιες ανάγκες, να σου πουν και να ακούσεις,  θα στείλεις ένα μήνυμα, θα ψάξεις μια φωτογραφία, θα φέρεις στη μνήμη σου την τελευταία σου όμορφη ανάμνηση, τότε που ένιωσες ότι αγαπιέσαι... ένα "μου λείπεις αγάπη " !!

συνέντευξη 2016 to biblio net

Το σημερινό άρθρο της λογοτεχνικής δράσης «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι αφιερωμένο στην λογοτέχνη Μαρίνα Σαβεριάδου, την οποία και ευχαριστώ για την τόσο αυθόρμητη συνέντευξή της!

Ας την γνωρίσουμε όμως καλύτερα πριν προχωρήσουμε στις απαντήσεις της:

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ

Ονομάζομαι Μαρίνα Σαβεριάδου και εργάζομαι στον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού ως λογιστής. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την συγγραφή. Ήδη κάποια θέατρα μου έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο του ΡΙΚ. Διατηρώ επίσης ένα ηλεκτρονικό μπλοκ με ελεύθερα κείμενα μου, ποίηση κλπ http://marinasaveriadouwriter.blogspot.com/2010/11/writer.html

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς και Ποιητές

1. Γιατί γράφεις;

Δεν έγινα συγγραφέας για να……… ούτε και γίνεσαι συγγραφέας. Δεν κάθεσαι μια μέρα εκεί στον υπολογιστή ή στο τετράδιο και λες τι καλά και τι ωραία, βαριέμαι ας γράψω κάτι. Γράφεις την αρρώστια σου, γράφεις τον πόνο σου μέχρι να γίνεις καλά. Και εγώ ήθελα να γράψω για να δώσω ένα κλειδί στον κάθε φυλακισμένο και να του πω πάρτο και τρέξε, σώσε τη ζωή σου, φύγε. Πήγαινε , ζήσε, βρες ποιος είσαι. Ήθελα να γράψω για να έχω ένα κόσμο δικό μου όπου υπάρχει δικαιοσύνη, ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά, και τα βράδια λιώνουν στο κρεβάτι από έρωτα και όχι από πόνο, απόρριψη ή μοναξιά.

2) Για ποιους λόγους θα συμβούλευες κάποιον να γίνει συγγραφέας ή ποιητής και γιατί να τ’ αποφύγει;

Δεν μπορείς να συμβουλέψεις οποιονδήποτε να γίνει οτιδήποτε και ειδικότερα συγγραφέας. Για να γράφει έστω ημερολόγιο, έστω κάποιες αράδες που ονομάζονται ποίηση πρέπει να έχει μια εσωτερική ανάγκη να το κάνει. Συγγραφέας μπορεί να γίνει αν βρει το θάρρος να δείξει αυτό που έχει γράψει και αν κάποιος βρεθεί να το αγαπήσει. Δεν πιστεύω στα σεμινάρια συγγραφής και ότι η συγγραφή μπορεί να διδαχτεί,  πιστεύω ότι είναι ένα ταλέντο που ή το έχει κάποιος ή δεν το έχει.

3) Ποιο είδος γραφής αγαπάς να υπηρετείς και για ποιο πιστεύεις πως δεν έχεις τις απαραίτητες ικανότητες, διάθεση και γνώσεις για να συνεισφέρεις;

Στην μέχρι τώρα πορεία μου υπηρέτησα ως επί το πλείστον το ραδιοφωνικό θέατρο και το πιο δύσκολο μου επιχείρημα ήταν να γράψω  ένα μονόπρακτο στην Κυπριακή διάλεχτο, έμμετρο και με ομοιοκαταληξία. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη συγγραφική άσκηση για το μυαλό. Γενικά γράφω σε οποιοδήποτε είδος, αλλά έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο και στο ελεύθερο κείμενο, αρθογράφημα ή απλά σε στυλ ημερολογίου.

4) Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;

Οι αναγνώστες πάντα κρίνουν , όμως ευτυχώς είχα την καλή τύχη μέχρι τώρα να με κρίνουν ως επί το πλείστον θετικά. Αυτό που νιώθω εγώ κυρίως για τους αναγνώστες είναι ότι έχω απέναντι μου φίλους, ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινούς προβληματισμούς και πολλές είναι οι φορές μου έχουν πει ότι μέσα από τα κείμενα μου εκφράζω αυτά που νιώθουν ή αυτά που φοβούνται να πουν. Τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, την ανάγκη του να αγαπηθεί, να νιώσει ασφάλεια και στήριξη κλπ.

5) Τι εικόνα πιστεύεις πως έχουν για εσένα οι αναγνώστες; Ισχύει;

Δεν έχουν μια όποια εικόνα, αλλά γνωρίζουν ξεκάθαρα ποια είμαι και ο λόγος είναι ότι σαν άνθρωπος δεν επεδίωξα να δημιουργήσω κάποιο «μυστήριο» και παράξενο προφίλ για να κεντρίσω το ενδιαφέρον. Η ζωή μου είναι πολύ απλή, η καθημερινότητα μου πολύ απλή, και αυτό το οποίο πιστεύουν για μένα είναι ότι εκφράζομαι με απόλυτη ειλικρίνεια, γι αυτό που θα βιώσω και θα νιώσω, τη στιγμή που θα συμβεί και θα το μεταφέρω στα κείμενα μου, αυτούσιο, αφιλτράριστο.

6) Με άριστα το 10, πού κατατάσσεις την συγγραφική σου ικανότητα και γιατί;

Μιας και η συνέντευξη συμπέφτει με την βράβευση μου από το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου στην κατηγορία ραδιοφωνικού θεάτρου και μιας και αυτό το θέατρο υπήρξε εκπόνημα μιας εβδομάδας συγγραφικής δουλειάς, από τεχνικής απόψεως και φαντασίας θα μου δώσω ένα οκταράκι.

Θα μου αφαιρέσω πόντους όσον αφορά όχι την ικανότητα αλλά την πειθαρχία, γιατί αναβάλλω εδώ και πολλά χρόνια να ολοκληρώσω το πρώτο μου μυθιστόρημα.

7)Ανέφερε τρείς χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρείς για τους οποίους όχι.

Αν και δεν είναι καθαρά «συγγραφική» η ερώτηση επιλέγω να την απαντήσω. Λοιπόν είμαι περήφανη που είμαι «μάνα» «γυναίκα» και «άνθρωπος». Δεν είμαι περήφανη που είμαι μερικές φορές «οξύθυμη» κάποιες άλλες «τεμπέλα» και στις προσωπικές μου σχέσεις αυτό που λέμε «υπερευαίσθητη»  αν και οι φίλες μου κάπως αλλιώς το λένε.

8)Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάσαι για την καριέρα σου και το ομορφότερο όνειρό που σου έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάς να συμβεί στο μέλλον;

Δεν υπάρχει εφιάλτης όσον αφορά την καριέρα μου. Η δουλειά μου είναι λογιστής και αν κάποτε μείνω χωρίς δουλειά, θα ψάξω για άλλη δουλειά και ούτω κάθ΄εξής.  Δεν με τρομάζουν τα πρακτικά θέματα της ζωής, πιστεύω ότι όταν υπάρχει θέληση μπορείς να βρεις λύσεις.  Από το μέλλον μου αυτό που προσδοκώ είναι μόνο ένα: να υπάρχει στη ζωή μου ένας άνθρωπος, με καλή ψυχή, καθαρή καρδιά και πολλή αγάπη και μαζί να μοιραστούμε όμορφες , απλές στιγμές, μέχρι τα βαθιά γεράματα.

9) Έχεις μόνο συμπάθειες ή και αντιπάθειες στους λογοτεχνικούς κύκλους;

Κύπρο μένω οπότε μιλάμε για έναν περιορισμένο λογοτεχνικό κύκλο και ακόμα πιο περιορισμένος γίνεται φυσικά ο κύκλος του καθενός μας εφόσον δεν είναι δυνατόν ένας λογοτέχνης να γνωρίζει όλους τους υπόλοιπους. Εδώ όμως θα αναφέρω το εξής: Προσωπικά γράφω για μένα, εκτός από τα θέατρα μου που έχουν παιχτεί τα τελευταία χρόνια στο ραδιόφωνο, δεν έχω εκδώσει ούτε εχω βιβλία για πούλημα.

Είμαι όμως ο διοργανωτής λογοτεχνικών παρουσιάσεων:
Τις παρουσιάσεις τις κάνω για δύο λόγους . Πρώτον για να φέρω το αναγνωστικό κοινό κοντά στους λογοτέχνες και δεύτερον γιατί θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωριζόμαστε και μεταξύ μας οι λογοτέχνες . Μέσα από το φεισμπουκ και τις παρουσιάσεις γνώρισα και έκανα φίλους που είναι επίσης λογοτέχνες. Τον Γιάννο , την Όλγα, το Δημήτρη , την Ισαβέλλα, την Μαρία και πολλούς άλλους.

Με αυτούς θα παραμείνω φίλη ακόμα κι αν αύριο αποφασίσω να μην ξαναγράψω.  Ουδέποτε ρώτησα ούτε θα ρωτήσω κανέναν τι έχει εκδόσει, πόσα πούλησε , και τι επίπεδου είναι. Για μένα κριτήριο είναι ο άνθρωπος και το έργο του θα το κρίνει ο κάθε αναγνώστης, όχι εγώ.

Γι αυτό οι παρουσιάσεις που είναι πάντα ανοιχτές σε όλους και προτεραιότητα έχουν οι άσημοι , οι ανώνυμοι , αυτοί που δεν έχουν τα λεφτά να επωμιστούν το κόστος μιας έκδοσης , αυτοί οι παράξενοι και περιθωριακοί που όμως έχουν βαθυστόχαστο λόγο γεμάτο αγάπη και νόημα.  Δικαιούνται και αυτοί το βήμα και το λόγο γιατί συγκαταλέγονται στους λογοτέχνες και να μοιραστούν ένα κομμάτι από την ψυχή τους με μας. Και γι αυτό θα έλεγα ότι οι περισσότεροι λογοτέχνες στον τόπο μας όχι μόνο με συμπαθούν αλλά με εκτιμούν και αγαπούν και αυτό το δείχνουν μέσα από την ενεργή συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις μας.

10) …και η ώρα σου να ανταποδώσεις την…. ιερή εξέταση που πέρασες από αυτή την ανακριτική συνέντευξη! Κάνε μια δική σου, λογοτεχνική ερώτηση-ταμπού για κάτι που θα ήθελες να μάθεις για τον δημιουργό αυτού του ερωτηματολογίου!

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και να σε ερωτήσω αν πιστεύεις ότι ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί να εκδόσει την αυτοβιογραφία του όσο είναι εν ζωή;

Θεόφιλος Γιαννόπουλος: Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ συγγραφέα μου, τόσο για την συμμετοχή σου όσο και για την ιδιαίτερη ερώτηση! Θεωρώ πως μια τέτοια κίνηση από μέρους του εκάστοτε δημιουργού, θα ήταν κάτι που θα έδειχνε είτε εγωισμό και ανάγκη για αυτοπροβολή, είτε εξομολογητική αυτοκάθαρση. Προσωπικά, θα έκρινα μια τέτοια αυτοβιογραφία από το περιεχόμενό της καθώς και από την διαπίστωση της ειλικρίνειας ή όχι, του συγγραφέα. Κι αυτό, γιατί συμβαίνει συχνά να δημιουργούνται παραπλανητικές εντυπώσεις με μοναδικό σκοπό το κέρδος.

Αν είσαι συγγραφέας, ποιητής, αναγνώστης ή κριτικός βιβλίων, τότε σε καλούμε σε μια προσωπική λογοτεχνική συνέντευξη-ταμπού στην στήλη ”Θάλασσα ιδεών”!

Για να σας αποσταλεί  το ερωτηματολόγιο  επικοινωνείτε μαζί μου στο προφίλ www.facebook.com/giannopoulos.theofilos ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο theofilosbook@yahoo.gr με τίτλο  θέματος: «Μιλάμε για τη λογοτεχνία» συμπληρώνοντας την λέξη «Συγγραφέας», «Ποιητής» , «Αναγνώστης» ή «Κριτικός βιβλίων», ανάλογα με την ιδιότητά σας.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την συμμετοχή.

Ελάτε να βάλουμε όλοι μας από ένα λιθαράκι ώστε ο λογοτεχνικός κόσμος να γίνει ακόμη ομορφότερος!

Με όλη μου τη θετική ενέργεια

Θεόφιλος Γιαννόπουλοςhttps://tovivlio.net/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BD-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF/

μια αγκαλιά να σε χωράει

20 Αυγούστου 2018

Σήμερα έβγαλα με τη τσιμπίδα δύο άσπρες τριχούλες από το αριστερό μου φρύδι και μια από το δεξί. Δεν ξέρω με τι ρυθμό σκοπεύουν να ασπρίζουν και αν θα γινούν όπως το Καραμανλή, ή αν θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίζω να βάφω και τα φρύδια μου, όι τατουάζ δεν τα κάμνω, εν έχει τσανς, άτε το πολύ να τα βάφω σε ένα χρώμα καστανούδι κοντά στο φυσικό τους.. 
το μαλλί μου πάλε δεν θυμάμαι πότε ήταν άβαφτο, αφού ασπρίσαν από τα εικοσιπέντε μου και πιθανολογώ να είναι λόγω ντι εν έι του τζύρη μου που και εκείνον πάντα με άσπρο μαλλί τον θυμάμαι. Για τις υπόλοιπες δεν έχω ανησυχία, πήγα και χτύπησα ένα λέιζερ ολόσωμο, εκατόν πενήντα ευρώ η μανιτζιά, εμ σόρυ η φορά, και αν πάνε όλα καλά σε μερικά σέσιονς (διάβαζε το σωστά) θα είμαι μαντάμ όπως τις απαφτές που πάνε στους αγώνες που κάμνουν κορμί , έλα ρε γαμώτο , που τους βάλουν πάνω τους λάθκια τζιαι κλώνουντε ποτζεί ποδά τζιαι δείχνουν τα μπράτσα τους τζιαι τους κοιλιακούς τους. 
Ε, εγώ από αυτήν την μαντάμ θα έχω το λάδι τζιαι την έλλειψη τρίχας. Σιγά σιγά, με βιάζεσαι, θα διαμορφώσουμε και τους μυς και αν δεν διαμορφώνουνται θα πιάσω σιξ πακ να πιούμε μπυρούες να γινουμε στρακόττο τζιαι εν θα μας κόφτει πέντε. Οκ εν έχω τόση ψηλούς στόχους όσο να γίνω η επόμενη τζέην Φόντα, οι στόχοι μου είναι να μπορώ να σίφκω να βάλλω το σιειμώνα τις κλάτσες μου χωρίς να πονώ τη μέση μου, να κατεβαίνω κανονικά από το κρεβάτι, χωρίς να διπλώνομαι όπως τη φυσαρμόνικα και να κάμνω τις καθημερινές μου δραστηριότητες ...

η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά όσο και αν θέλουμε να τα διακωμωδούμε και πρώτη και καλύτερη η υποφαινόμενη. Εγώ, ο εαυτός μου και η αφεντιά μου όπως έλεγε η ταινία me myself and Irene εγώ το λοιπόν εκτός τα άλλα όλα που έχω, έχω να κάνω κουμάντο και τον εαυτό μου και τον νου μου και την αυτοαξία μου που είναι στα πατώματα από τον καιρό περίπου των εικοσιτεσσάρων. Θα μου πεις τωρά εσύ; Ναι εγώ. Πολλοί συγχίζουν την αυτοπεποίθηση με την αυτοαξία. Αυτοπεποίθηση έχω να φάνε και οι κότες, αυτοπεποίθηση στη δουλειά μου, οκ δώσε μόυ όση δουλειά θέλεις, θα την κάνω στην εντέλεια. Αυτοπεποίθηση στις υποχρεώσεις μου, δώσε μου προβλήματα, θα τα λύσω, δώσε μου δυσκολίες, θα τις υπερβώ, θα κόψω, θα ράψω, θα μπω, θα βγω θα τα φέρω τα πράγματα εκεί που πρέπει και θα με δεις πάλι να κερδίζω, κάθε φορά κάθε μάχη

εκτός από μια. Εκείνη που λέει ότι στέκεσαι απέναντι σε έναν καθρέφτη και λες στον εαυτό σου

Είσαι όμορφη, αξίζεις να αγαπηθείς. Εδώ και πέντε χρόνια κάνω προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου, να θυμίσω στον εαυτό μου πώς ήμουν σε όλη μου τη ζωή, μέχρι τα εικοσιτέσσερα μου, μια όμορφη κοπέλα και μετά μια πανέμορφη γυναίκα, με πανέμορφο σώμα, μια αθλήτρια, μια γυναίκα που χόρευε με τις ώρες και έκανε ανάποδες τούμπες στην πισίνα, μετά που είχε γεννήσει ήδη ένα μωρό

και μετά ... τι στο διάολο έγινε μαλάκα; πώς γίνεται να ξυπνάς μια μέρα χρόνια μετά και να μισείς αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη, όχι να τον μισείς, να τον απεχθάνεσαι, να απεχθάνεσαι αυτό που έχεις γίνει, αυτό το πράγμα μέσα στο οποίο έχεις κρύψει τον εαυτό σου..και μετά ξυπνάς και αντιδράς και λες δε θέλω να είμαι έτσι, θέλω να είμαι εγώ, όπως ήμουν τότε, χαρούμενος

και το παλεύεις , δεν είσαι όμως πια 24, αντιστράφηκαν τα νούμερα, πλησιάζουμε στο 42

δεν ξέρω όμως τι σημαίνει 42, όπως δεν κατάλαβα τι σημαινε 41, ούτε τι σήμαινε να κλείνω 40

δεν κατάλαβα τίποτα, το μόνο που νιώθω είναι ένα μωρό με τα ίδια παράπονα μέσα σε ένα σώμα που καταπονήθηκε από το χρόνο, από τα βάρος που το φόρτωσα, από την μελαγχολία, από τα νεύρα, από τις ώρες στο τιμόνι, από τις ώρες πίσω από τα γραφεία, από τις ώρες στα μοναξιασμένα σεντόνια

θυμάμαι τη ξάδερφη μου όταν χώρισε και αδυνάτισε τόσο πολύ, θυμάμαι που μου είπε με ένα παράπονο “ήθελα να αδυνατίσω για να χωράω σε μια αγκαλιά” και αδυνάτισε αλλά ξέρεις τι , η ξάδερφη μου δεν ήταν χοντρή. 

απλά η κοινωνία μας έμαθε ότι όταν δεν αγαπιόμαστε κάτι φταίει, είμαστε πολύ χοντροί, πολύ λεπτοί, περάσαμε τα σαράντα, είμαστε χωρισμένοι και δεν θα μας θέλει κάποιος γιατί έχουμε παιδιά. Ο νους μας τα λέει αυτά και κανένας άλλος, ο κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί όπως κι αν είναι το καλούπι του και η μορφή του, απλά η πουτάνα η ζωή μας, τα έχει φέρει έτσι ώστε να είμαστε δισεκατομμύρια και να μην αναλογεί ένας προς έναν ..μη ρωτάς γιατί μαλάκα.. δεν έχει γιατί, είναι η ίδια έλλειψη λογικής που υπάρχει στο όλο παράλογο που ζούμε γύρω μας

απλά εσύ προσπαθείς, έκοψες το τσιγάρο πέρσι, σταμάτησες να τρώεις τα νύχια σου φέτος, πας σε νυχού ταχτικά αν και τούτα όλα τα βρίσκεις έξω από εσένα, προσπαθείς να παλέψεις τους εθισμούς σου, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου μα πίστεψε με.... δυσκολότερη μάχη από αυτή δεν υπάρχει

κάθε φορά που σπάζει κάτι μέσα μου, για τούτο όλο το άδικο και το παράλογο στο ομολογώ με πιάνει εκείνο το παράπονο γιατί έχω δει κάτι ταινίες που οι άνθρωποι κόβουν τα ναρκωτικά και αποτοξινώνονται και χτυπιούνται στα κρεβάτια τους σφαδάζοντας από τους πόνους

δεν ξέρω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί

έχω δει όμως και κάτι άλλες σκηνές που οι άνθρωποι μένουν για χρόνια στερημένοι από μια αγκαλιά και όταν τους δεις πάνω στα κρεβάτια τους, έχουν τα γόνατα στο στήθος σε μια εμβρυακή στάση και το μαξιλάρι αγκαλιά και μοιάζει πολύ αυτή η στάση με των άλλων

ξέρω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί

και όταν στενοχωριέμαι , στενοχωριέμαι για όλους, και τον άνθρωπο που δεν θα αγαπήσει ποτέ, και την άλλη που δε θα αγαπηθεί ποτέ και τον γέρο που πεθαίνει μόνος του σε ένα διαμέρισμα και για  άλλους που αγαπιούνται και δεν μπορούν να είναι μαζί και για εκείνους που είναι μαζί και δεν αγαπιούνται

γιατί είναι κοινή αυτή η μοίρα, η μοίρα του παραλόγου

τι πονάει λιγότερο ; να κατανοώ, να νοώ πρωτίστως και κατόπιν να κατανοώ !

ίσως έτσι θυμώνω λιγότερο και καταλάβω ότι δεν είναι προσωπική μου αποτυχία 

Ο γέρος λέει δε θλίβεται γιατί είναι γέρος, θλίβεται γιατί θυμάται πώς ήταν όταν ήταν νέος

να προσθέσουμε και τον μεσήλικα, που δεν έζησε αυτά που θα έπρεπε να ζήσει όσο ήταν νέος και ξαναξεκινά από την αρχή, από το μηδέν, και θέλει να πάρει όσα η ζωή δεν του έδωσε και όσα η ζωή του χρωστά και συγχίζεται και αγχώνονται τι θα προλάβει και τι όχι και ο χρόνος μετρά αντίστροφα

τους νέους που χάσκει η ζωή μπροστά τους και εκείνη την νομίζουν για χαράδρα και πέφτουν μέσα

κι εμάς τους τελευταίους των ρομαντικών που μας λένε οι άλλοι βλάκα, πήγαινε για μια ξεπέτα

ξεπέτα μεγάλε, λες και η αγάπη πλέον είναι ντεμοντέ 

έλα εδώ, στάσου για λίγο δίπλα μου δώσε μου για λίγο το χέρι , κοίτα 

¨Εχουμε ανέβει το βουνό στεκόμαστε στη μέση και βλέπουμε και από τις δυο πλευρές

.....κάθε μέρα κοιτάζω αν έρχεται κάποιος.... ανέβηκα μόνη δεν θέλω να κατέβω μόνη
αλλά ούτε και εσύ θέλω να κατέβεις μόνος .. ούτε και κανένας
κάθε ένας αξίζει μια αγκαλιά να τον χωράει ακριβώς έτσι όπως είναι

και αν δεν χωρούσες στην προηγούμενη ξαναδοκίμασε βρε, μπορεί η αγάπη να ήταν όπως τα πειράματα του Τέσλα, εντοπίσαμε το τι δεν πετύχαινε, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε

κατάλαβες ;