MODUS OPERANDI

ΤΟ πιο κάτω θέατρο πήρε το Β' βραβείο από την ΕΘΣΚ το 2017

(προσοχή η ζωή περιέχει σκηνές που μπορεί να ενοχλήσουν)

ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΟΥ «MODUS OPERANDI»

ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ

Σημείωση του συγγραφέα για τον τίτλο

Το λεγόμενο «Modus Operandi» είναι το σύνολο εκείνων των ενεργειών ενός δράστη που κρίνονται απαραίτητες για την ολοκληρωμένη τέλεση της σκοπούμενης από αυτόν εγκληματικής πράξης. Με άλλα λόγια, είναι όλες εκείνες οι πράξεις και οι μέθοδοι που ακολουθεί ένας εγκληματίας προκειμένου:

α) Να τελέσει το έγκλημα.

β) Να απομακρυνθεί με ασφάλεια από τον τόπο του εγκλήματος

γ) Να διαφύγει της σύλληψης από τις αρχές.

ΠΡΟΣΩΠΑ

Σοφία  (40 χρονών) (δυναμική, έξυπνη, έντονη προσωπικότητα)

Βύρωνας Δημητριάδης (30)  (ψυχρός, κυνικός,  φιλοχρήματος, φιλόδοξος)

Άρτεμις  (25 χρονών )(εύθραυστη, φοβισμένη)

Mυρτώ (20) γυναίκα του Βύρωνα (συνειδητοποιημένη, αποφασισμένη)

Μαρία (50) βοηθός στο καταφύγιο (συμπονετική)

Αμαλία (η κόρη της Σοφίας)

Η σκηνή είναι χωρισμένη σε δύο σκηνικά τα οποία θα φωτίζονται εναλλάξ κατά τη διάρκεια του έργου Στην αριστερή πλευρά το σκηνικό ενός δικηγορικού γραφείου, με ένα γραφείο – καρέκλες επισκεπτών και ένα μικρό έπιπλο-μπαρ όπου βρίσκονται κάποια μπουκάλια με ποτά και ποτήρια. Στην άλλη πλευρά ένα σχεδόν άδειο δωμάτιο. Υπάρχουν μόνον καρέκλες σε ημικυκλική διάταξη
Το έργο ξεκινά και με τις δυο σκηνές χωρίς φως  ΣΚΗΝΗ 1η Ανάβει το φως στην πλευρά της σκηνής που είναι τo δικηγορικό γραφείο. Ο δικηγόρος  ντυμένος με κοστούμι εισέρχεται στο γραφείο. Βγάζει το σακάκι, χαλαρώνει  τη γραβάτα. Προχωρά προς το έπιπλο-μπαρ και βάζει ένα ποτό, το πίνει όλο αμέσως, αφήνει κάτω το ποτήρι και προχωρά στο γραφείο του, όπου τακτοποιεί κάποια χαρτιά. Πριν περάσει λίγη ώρα, επιστρέφει στο χώρο του μπαρ, βάζει ακόμα ένα ποτό και αδειάζει και πάλι το ποτήρι. Χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας. Ο δικηγόρος δείχνει σημάδια άγχους. Τοποθετεί το λερωμένο ποτήρι δίπλα στα καθαρά,  βάζει το μπουκάλι στη θέση του, παίρνει από το συρτάρι του γραφείου του ένα μικρό μπουκαλάκι και βάζει στο στόμα σπρέι  για να καθαρίσει  την αναπνοή του. Χτυπά ξανά το κουδούνι της εξώπορτας. Προχωρά προς την πόρτα. Φέρνει την παλάμη μπροστά στο στόμα του. Μυρίζεται την αναπνοή του Ανοίγει την πόρτα. (Στην σκηνή που ακολουθεί η Σοφία  συμπεριφέρεται ψυχρά, χωρίς ίχνος συναισθήματος, αναφέροντας απλά τα γεγονότα και παρακολουθώντας περισσότερο τις αντιδράσεις του Βύρωνα )
Βύρωνας	Παρακαλώ, περάστε.
Σοφία	Καλημέρα ! Ο κύριος Βύρωνας Δημητριάδης;
Βύρωνας	Ο ίδιος. Και εσείς πρέπει να είστε η κυρία.. .
Σοφία	Σοφία, σκέτο Σοφία.
Βύρωνας	Καλώς λοιπόν, σκέτο Σοφία. (χειραψία) Παρακαλώ καθίστε.
(κάθονται και οι δύο, ο ένας πίσω και η άλλη μπροστά από το γραφείο)
Σοφία	Απολογούμαι αν σας βγάζω από το πρόγραμμα σας.
Βύρωνας	Μη θορυβείστε.
Σοφία	Απλά είναι εξαιρετικά επείγον το θέμα.
Βύρωνας	Βεβαίως, θα το δούμε και το θέμα. Να σας προσφέρω κάτι; (δείχνει με το χέρι προς το μπαρ)
Σοφία	Ευχαριστώ, αλλά δεν συνηθίζω να καταναλώνω αλκοόλ τόσο νωρίς.
Βύρωνας	Υπάρχει και καφές.
Σοφία	Είμαι εντάξει, ευχαριστώ
Βύρωνας	Στο θέμα μας λοιπόν. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;
Σοφία	(με αδιαφορία) Πρόκειται για τη διάπραξη των πρόσφατων φόνων.
Βύρωνας	(με απορία) Φόνων ; Δεν έχω ακούσει κάτι.
Σοφία	Πρόκειται για το θάνατο του γιατρού την περασμένη βδομάδα. Δεν παρακολουθείτε ειδήσεις ;
Βύρωνας	Και εσείς (παύση) θέλετε να μου πείτε ότι γνωρίζετε τον δολοφόνο;
Σοφία	Την δολοφόνο
Βύρωνας	(εμβρόντητος) Πώς ;
Σοφία	Α, ναι, το ξέρω δεν είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο μια γυναίκα να διαπράττει φόνο όμως .. συμβαίνει.
Βύρωνας	Και;  Γνωρίζετε την δολοφόνο;
Σοφία	Ναι! Την έχετε μπροστά σας !
(ο δικηγόρος σηκώνεται ανήσυχος από τη θέση του και προχωρά προς το μπαρ και βάζει ακόμα ένα ποτό ενώ μιλά)
Βύρωνας	(με ενδιαφέρον)  Δεν είχα ιδέα ότι θα εξελισσόταν έτσι το πρωινό μου. Πάει καιρός να αναλάβω μια υπόθεση δολοφονίας.
Σοφία	Αν θεωρείτε ότι δεν είστε ο κατάλληλος να αναλάβετε την υπόθεση μου, ότι δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε..
Βύρωνας	(προσβεβλημένος) Δεν είπα κάτι τέτοιο, βεβαίως και μπορώ να αντεπεξέλθω. Πώς προχωρούμε είναι το θέμα! Χρειάζεται  προσεχτικός χειρισμός.
Σοφία	Το πώς προχωρούμε περιμένω να μου το πείτε εσείς, γι αυτό είμαι εδώ άλλωστε.
Ο δικηγόρος βηματίζει για λίγο στο δωμάτιο ενώ σκέφτεται και συνεχίζει να μιλά όρθιος
Βύρωνας	Λοιπόν, η διαδικασία έχει ως εξής: αρχικά θα πρέπει να μου αναφέρετε τα γεγονότα ως συνέβησαν με την παραμικρή λεπτομέρεια και κατόπιν θα σας συνοδέψω στον αστυνομικό σταθμό όπου και θα παραδοθείτε. Εκεί ο επί καθήκοντι αστυνομικός θα ζητήσει από το Επαρχιακό Δικαστήριο την έκδοση εντάλματος σύλληψης και  προσωποκράτησης σας. Κατόπιν εμείς,   θα ζητήσουμε να ελευθερωθείτε μέχρι και την έναρξη της δίκης κατόπιν καταβολής ποσού εγγύησης, την οποίαν και θα ορίσει ο δικαστής. Από λεφτά πως πάτε;
Σοφία	Τα λεφτά δεν είναι θέμα.
Βύρωνας	Πάλι καλά, γιατί θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι,  έστω και αν ο δικαστής αποδεχτεί την ελευθέρωση σας μετά από καταβολή εγγύησης, το ποσό που αναμένεται να οριστεί αρκετά ψηλό και πάλι επαναλαμβάνω εάν το αποδεχτεί καθώς πρόκειται για  εξαιρετικά σοβαρό αδίκημα.
Σοφία	Το έχω υπόψη.
Βύρωνας	Καλώς! Το γεγονός ότι ομολογείτε οικιοθελώς είναι ένα στοιχείο που θα προσμετρήσει υπέρ σας καθώς επίσης και το ποινικό σας μητρώο. Έχετε λευκό ποινικό μητρώο φαντάζομαι;
Σοφία	(ειρωνικά) Ω μα ναι! Λευκότατο σαν χιόνι.
Βύρωνας	Πολύ καλά ! Τώρα (βήχει) όσον αφορά την δική μου αμοιβή.
Σοφία	(τον διακόπτει) Σας είπα, τα λεφτά δεν είναι θέμα. Εξάλλου η φήμη σας είναι γνωστή, γι’ αυτό άλλωστε και αποτάθηκα σε εσάς, γνωρίζω ότι είστε ακριβός αλλά αποτελεσματικός!!
Βύρωνας	Ευχαριστώ και ελπίζω να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης σου! Ωραία λοιπόν, θα ήθελα να σε ενημερώσω επίσης, ότι η διαδικασία την οποία εγώ προσωπικά ακολουθώ, είναι να ηχογραφώ την προκαταρτική συνέντευξη με τον πελάτη μου.  Έχω την συγκατάθεση σου για να το πράξω;
Σοφία	Ναι!
Βύρωνας	Πολύ καλά. Ας ξεκινήσουμε.
(ο δικηγόρος ανοίγει το συρτάρι του, βγάζει ένα μικρό μαγνητοφωνάκι και βάζει μέσα μια καινούργια κασέτα, ανάβει το μαγνητόφωνο και το τοποθετεί πάνω στο γραφείο του, προς το μέρος της Σοφίας)
Βύρωνας	(Βήχει καθαρίζει το λαιμό του) Σήμερον βρισκόμενος εις το δικηγορικό γραφείο μου επί της οδού Θέμιδος 3 πραγματοποιείται η πρώτη προφορική κατάθεση εις την παρουσία του υπαιφαινόμενου Βύρωνα Δημητριάδη, δικηγόρου και της πελάτισσας του (προς την Σοφία) Ονομάζεστε;
Σοφία	Σοφία Αναστασίου.
Βύρωνας	Ετών;
Σοφία	Σαράντα.
Βύρωνας	Εργάζεστε;
Σοφία	Μάλιστα.
Βύρωνας	Παρακαλώ δηλώστε το επάγγελμα σας.
Σοφία	Είμαι κοινωνική λειτουργός και εργάζομαι στο (τονίζει) καταφύγιο κακοποιημένων ατόμων.
Βύρωνας	Παντρεμένη;
Σοφία	Όχι.
Βύρωνας	Παιδιά;
Σοφία	Μια κόρη!
Βύρωνας	Εκτός γάμου;
Σοφία	(ειρωνικά) Προφανώς !
Βύρωνας	Ετών;
Σοφία	Εικοσιπέντε.
(ο δικηγόρος σβήνει το μαγνητόφωνο / κινητό )
Βύρωνας	Μα αν είστε σαράντα και η κόρη σας εικοσιπέντε τότε την γεννήσατε στα..
	(τον διακόπτει)
Σοφία	Δεκαπέντε. Αλλά αυτό δεν αφορά την υπόθεση μας κύριε Βύρωνα.
Βύρωνας	Το παιδί αυτό, η κόρη σας, διαμένει μαζί σας;
Σοφία	Όχι! Δε διαμένει μαζί μου.
Βύρωνας	Ερωτώ γιατί, αυτό που κυρίως με ανησυχεί είναι ο αντίχτυπος που θα υπάρξει στα μέλη της οικογένειας σας, μετά την σύλληψη και δημοσιοποίηση των στοιχείων σας. Είναι προτιμότερο να τους ενημερώσετε εσείς πριν μεταβούμε στον αστυνομικό σταθμό.
Σοφία	(έντονο ύφος) Σας απάντησα ήδη, δε διαμένει μαζί μου !
(ο δικηγόρος παίρνει μια βαθιά ανάσα και πατά το κουμπί για να  συνεχίσει η συσκευή να μαγνητοφωνεί)
Βύρωνας	Προχωρήστε στο προκείμενο.
Σοφία	Θέλω να ομολογήσω ότι σκότωσα τον Ιωάννη Μιχαλακόπουλο στις 27 Απριλίου.
Βύρωνας	Πως συνέβησαν ακριβώς τα γεγονότα;
Σοφία	Γύρω στο μεσημέρι της ίδιας μέρας, τηλεφώνησα στο οδοντιατρείο όπου εργάζεται, μάλλον εργαζόταν ο Μιχαλόπουλος, ζητώντας επειγόντως ραντεβού. Η γραμματέας του, μου είπε να προσέλθω αργότερα το ίδιο βράδυ όταν όλα τα προγραμματισμένα ραντεβού της μέρας θα είχαν τελειώσει. Στις οκτώ βρισκόμουν εκεί, πέρασα στον χώρο υποδοχής και μια ανδρική φωνή μου φώναξε «περάστε». Προχώρησα από τον προθάλαμο στον χώρο του οδοντιατρείου, εκείνος βρισκόταν μόνος του, με χαιρέτησε και μου ένευσε με το χέρι να κάτσω στην λευκή δερμάτινη καρέκλα. Αποστείρωσε με ένα υγρό τρεις φορές τα χέρια του. Μετά φόρεσε ένα ζευγάρι καινούρια πλαστικά γάντια. Στερέωσε μια καθαρή πλαστική πετσέτα γύρω απ’ τον λαιμό μου, μου ζήτησε να ανοίξω το στόμα και ξεκίνησε να ελέγχει με ένα καθρεφτάκι και ένα μυτερό εργαλείο τα δόντια μου. -«Δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα», είπε σε λίγο. «Που πονάτε ακριβώς;» - «Γενικά» του απάντησα «νιώθω μια πίεση στα ούλα». -«Ευτυχώς, δε βλέπω κάποιο χαλασμένο δόντι. Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε για το παρόν, εφόσον θέλετε, είναι ένας καλός καθαρισμός για να αποφορτίσουμε τα ούλα από την ακαθαρσία και επίσης θα μπορούσα να σας γράψω και μια καλή οδοντόκρεμα για την ευαισθησία των ούλων.» Ευγενέστατος πραγματικά και με τόσο ελαφρύ χέρι. Κι’ όμως κάτω από την λευκή ρόμπα έκρυβε ένα σαδιστικό τέρας ! Από ένα ηχείο στον τοίχο ακουγόταν κλασική μουσική, που σε συνδυασμό με τον ήχο που έκαναν τα μεταλλικά εργαλεία και ο πλαστικός αναρροφητήρας στο στόμα, προξενούσαν έναν ανυπόφορο ηχητικό συνδυασμό. Επιπλέον, η τεράστια λάμπα φθορίου από πάνω, μου έκαιγε τόσο πολύ τα μάτια που αναγκάστηκα να τα κλείσω. Τότε, είδα μπροστά μου τη μορφή της Άρτεμις.
Βύρωνας	Άρτεμις;
Σοφία	Ναι, η Άρτεμις! Ήρθε για πρώτη φορά στο καταφύγιο, σε άθλια σωματική και ψυχολογική κατάσταση, όπως όλες οι γυναίκες όταν έρχονται κοντά μας. Εκεί, στο καταφύγιο, χρησιμοποιούμε ως θεραπευτική μέθοδο την ομαδική συζήτηση, όπου τα  θύματα μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να λυτρωθούν από την ψυχική τους οδύνη, να δουν ότι δεν είναι μόνες τους σ αυτόν τον δύσκολο δρόμο και κυρίως, να πάψουν να θεωρούν ότι ευθύνονται οι ίδιες γι αυτό που τους συμβαίνει. Μια βδομάδα περίπου μετά τη μέρα που έφτασε η Άρτεμις, και εφόσον άρχισε να ηρεμεί, εξέφρασε την επιθυμία να παραστεί στις συναντήσεις της ομάδας. Κατά τις πρώτες συναντήσεις, απλά άκουγε τις άλλες κοπέλες να διηγούνται τις ιστορίες τους, μέχρι που ένα απόγευμα ζήτησε να μιλήσει….
Τα φώτα χαμηλώνουν / ή σβήνουν στην πλευρά της σκηνής όπου είναι το δικηγορικό γραφείο και φωτίζεται η άλλη πλευρά της σκηνής Στην άλλη πλευρά είναι το δωμάτιο στο καταφύγιο όπου γίνεται η ομαδική θεραπεία. Τρεις γυναίκες κάθονται σε τρεις απλές καρέκλες  που σχηματίζουν ημικύκλιο προς τους θεατές. Στη μέση κάθεται η Άρτεμις, δεξιά και αριστερά η Μυρτώ και η Μαρία (βοηθός στο καταφύγιο)  που συγκεκριμένη είναι μόνο κομπάρσοι Η Άρτεμις σηκώνεται διστακτικά και συστήνεται στα άλλα μέλη της ομάδας αλλά και στους θεατές Σκηνοθετικά η ηθοποιός μπορεί να κινείται, να σηκώνεται ή να κάθεται,  παρουσιάζοντας τα διάφορα γεγονότα που διηγείται και οι άλλες δύο κοπέλες μπορεί να την πλησιάζουν κάνοντας κάποιες κινήσεις όπως κρατώντας της το χέρι / χαϊδεύοντας της τα μαλλιά, μπορεί να παραπέμπει αυτός ο μονόλογος σε σκηνή από αρχαίο δράμα. Σκηνή 2η
Άρτεμις	(χαμηλόφωνα) Ονομάζομαι Άρτεμις και αυτή είναι η ιστορία μου. Πριν δύο χρόνια χρειάστηκα να επισκεφτώ οδοντίατρο γιατί υπέφερα από τους έγκλειστους σωφρονιστήρες μου  και μια φίλη της μητέρας μου με παρέπεμψε στον Γιάννη Μιχαλακόπουλο. Ήμουν δεκαοχτώ και μισό! Μόλις είχα αποφοιτήσει από το λύκειο. Ο γιατρός μου αφαίρεσε τους σωφρονιστήρες και έτσι όπως ήμουν, πρησμένη και με τα βαμβάκια στο στόμα, μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι ήμουν πανέμορφη και θα ήθελε πολύ να έκανε ένα γιο να μου μοιάζει. Μου ζήτησε να βγούμε και εγώ δέχτηκα. Από εκείνη τη στιγμή με πολιόρκησε επίμονα.   Εγώ, άβγαλτη όπως ήμουν έπεσα εύκολα. Μου έλεγε ξανά και ξανά, ότι ήμουν η ομορφότερη κοπέλα που είχε δει ποτέ.  Με έπαιρνε σε ακριβά εστιατόρια και με θάμπωνε με τους καλούς του τρόπους,  με έκανε να νιώθω σαν πριγκίπισσα. Πριν το καταλάβω, μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Οι γονείς μου αντέδρασαν! Δεν τους ενδιέφερε αν ο γιατρός ήταν πάμπλουτος και μου έταζε μια ζωή μέσα στα λούσα. Οι γονείς μου  ονειρεύονταν να σπουδάσω, να με δουν να πραγματοποιώ τα όνειρα μου. Ο αδερφός μου προσπάθησε να με αποτρέψει.  Εγώ πάλι, δεν άκουγα τίποτα και κανέναν,  ήμουν ξετρελαμένη μαζί του. Ο έρωτας λένε τυφλώνει και εγώ είχα στραβωθεί πέρα για πέρα. Μέσα σε έξι μήνες, παντρευτήκαμε και μετακομίσαμε στην περιοχή Καλόγηροι έξω από τη Λεμεσό, σε ένα τεράστιο σπίτι, χτισμένο σε ένα ψηλό λόφο, που μου θύμιζε το παραμύθι με την πριγκίπισσα κλειδωμένη στον πύργο. Μόνο που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι εγώ θα ήμουν αυτή. Σε λίγο καιρό εξέφρασα την επιθυμία μου  να βρω δουλειά. Εκείνος εξάλλου, εργαζόταν ατέλειωτες ώρες στο ιατρείο και εγώ βαριόμουν  όλη μέρα σ’ αυτό το τεράστιο σπίτι. Ούτε άδεια αυτοκινήτου δεν είχα βγάλει για να μπορώ να μετακινούμαι. Του είπα, όμως αρνήθηκε! Δεν δέχτηκε να κάνω μαθήματα για να βγάλω άδεια οδηγού ούτε να ψάξω για δουλειά.  «Αν είναι ποτέ δυνατόν», μου είπε, «η γυναίκα του Μιχαλακόπουλου, του καλύτερου οδοντιάτρου της πόλης, να δουλεύει γραμματέας ή πωλήτρια για ένα ψωρομεροκάματο.» Υπάκουσα, κολακεύτηκα μάλιστα, που ο καλός μου αντρούλης δεν θα με άφηνε να κουράζομαι.  Έτσι, δεν ξαναμίλησα για το θέμα της δουλειάς και συνέχισα με τα ίδια, να καθαρίζω το σπίτι, να του μαγειρεύω και να τον περιμένω να γυρίσει. Όμως ο εφιάλτης τώρα άρχιζε. Την πρώτη φορά που είχαμε καλεσμένους στο σπίτι, ήταν και η πρώτη φορά που με χτύπησε. Το βράδυ εκείνο είχε καλέσει κάποιους συναδέλφους του με τις συζύγους τους για φαγητό. Κατά τη διάρκεια του δείπνου ένας από αυτούς, είπε στον άντρα μου «το σπίτι σας είναι πραγματικά υπέροχο αλλά το πιο όμορφο στολίδι του, είναι η γυναίκα σου».  Όλοι συμφώνησαν. Όλοι εκτός από εκείνον, που απλά μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Όταν και ο τελευταίος καλεσμένος μπήκε στο αυτοκίνητο του για να φύγει,  είδα για πρώτη φορά έναν άντρα εκτός ελέγχου, τόσο εξαγριωμένο που γυάλιζαν τα μάτια του από οργή. Άρχισε να φωνάζει, να με κατηγορεί άδικα «φλέρταρα ασύστολα με τους συναδέλφους του» φώναζε, «είχα ντυθεί πολύ προκλητικά, σαν φθηνή πόρνη» και άλλες βρισιές που ντρέπομαι να πω. Προσπάθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου αλλά δεν πρόλαβα. Μου πέταξε ένα από τα κρυστάλλινα ποτήρια που έσπασε στο μέτωπο μου. (δείχνει ένα σημάδι από κόψιμο στο μέτωπο της) Όμως δείτε; (προς τους θεατές ) Το σημάδι σχεδόν δε φαίνεται. Ο γιατρός, μου έκανε το ίδιο βράδυ τις ραφές. Δεν πρέπει να χω παράπονο, πάντα με φρόντιζε ο ίδιος, (ειρωνικά) κάθε φορά που εκσφενδόνιζε πράγματα πάνω μου. Μετά όμως, (ειρωνικά και μια δόση παράνοιας) να τον βλέπατε με πόση φροντίδα κρατούσε το βελόνι και έραβε τα σκισίματα, πόσο απαλά σκούπιζε τα αίματα με βαμβάκι και ιώδιο και πάντα μα πάντα όμως, έβαζε πάγο στους μώλωπες μου, μέχρι που μερικές φορές, έκλεινα τα μάτια και σχεδόν το απολάμβανα, αφού αυτές, ήταν οι μοναδικές μας στιγμές οικειότητας. (επανέρχεται στην κανονική ροή της διήγησης) Έτσι λοιπόν, με γαζωμένο μέτωπο και ανυπόφορη ημικρανία, βάλθηκα να συμμαζέψω την τραπεζαρία, να πλύνω τα πιάτα και να καθαρίσω τα αίματα από το πάτωμα. (στο κοινό) Βλέπετε, το αίμα άμα ξεραθεί δεν καθαρίζει εύκολα, πρέπει αμέσως να σφουγγαριστεί με ζεματιστό νερό.  Παρέλειψα να σας πω ότι ο γιατρός είχε μια αρρωστημένη μανία με την καθαριότητα.  Οπότε αντιλαμβάνεστε,  εγώ έπρεπε καθημερινά να καθαρίζω για ώρες, για να αστράφτει το τεράστιο σπίτι και να μυρίζει πάντα απολυμαντικό. Και επιπλέον, με καμία δύναμη δεν δεχόταν τίποτα βρώμικο και δύσοσμο να τον πλησιάζει. Έτσι, η πρώτη εντολή πάνω στον κατάλογο που ο ίδιος συνέταξε και αφορούσε την εύρυθμη λειτουργία του έγγαμου μας βίου, ήταν να λούζομαι μισή ώρα ακριβώς πριν σχολάσει. Στην συγκεκριμένη λίστα συμπεριλαμβάνονταν επίσης και άλλες οδηγίες όπως το να υπάρχει ζεστό δείπνο στο τραπέζι την ώρα της άφιξης του, ή απλά να εξαφανίζομαι από μπροστά του, αν εκείνος  επέστρεφε κουρασμένος από τη δουλειά, πράγμα που γινόταν αρκετά συχνά. Α και ξέχασα και το σημαντικότερο! Ο γιατρός μισούσε το σεξ. Το θεωρούσε ως μια μιαρή πράξη ανταλλαγής μικροβίων. Παρόλα αυτά, αποφάσισε να θυσιαστεί και να μπει στη διαδικασία να μολύνει τον εαυτό του μια και  μοναδική φορά, για να αποχτήσει τον πολυπόθητο διάδοχο του. Μου έδωσε λοιπόν οδηγίες για το πώς θα καταγράψω τις μέρες της εμμήνου ρύσης μου. Υπολόγισε τις μέρες που θα είχα ωορρηξία, Με θερμομετρούσε για μια βδομάδα μέχρι που υπήρχαν όλες οι ενδείξεις ότι ήταν η κατάλληλη μέρα για γονιμοποίηση. Το προηγούμενο βράδυ μου έκανε μια ένεση, η οποία θα βοηθούσε το ωάριο να ωριμάσει και να είναι έτοιμο. Την επόμενη μέρα έκανα τρεις φορές μπάνιο Ξάπλωσα. Μου ζήτησε να ανοίξω τα πόδια. Γδύθηκε. Ξάπλωσε από πάνω μου και μπήκε μέσα μου Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βλέμμα αηδίας και καταναγκασμού Ένα γυμνό παγωμένο σώμα με άγγιζε για πρώτη φορά Άρχισε να πάλλεται μέσα μου Έκλεισα σφικτά τα μάτια Ένιωσα να θέλω να κάνω εμετό Σε λίγο ένα ζεστό υγρό κυλούσε μέσα μου και εκείνος τραβήχτηκε Είχε εκείνο το ίδιο βλέμμα αηδίας Μου ζήτησε να βάλω τα πόδια ψηλά στο κεφαλάρι του κρεβατιού και να μείνω ακίνητη για μισή ώρα «Πρέπει να είμαι βέβαιος ότι θα εισχωρήσει το σπέρμα και θα γίνει η γονιμοποίηση, δεν έχω καμιά διάθεση να μπω για δεύτερη φορά σε αυτή την διαδικασία»  δήλωσε ξερά και έφυγε. Έμεινα εκεί για μισή ώρα, με τα πόδια μου να μουδιάζουν απλωμένα πάνω στο ξύλινο κεφαλάρι Από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα Ούτε και εγώ είχα καμιά διάθεση να μπω ξανά στην ίδια διαδικασία αλλά  ευτυχώς έμεινα έγκυος από αυτήν την μια και μοναδική φορά και παρόλη την παράνοια που ζούσα, μόλις το έμαθα ένιωσα τόσο ευτυχισμένη. Τηλεφώνησα στους γονείς μου και στον αδερφό μου, όταν έλειπε ο «δράκος» του κάστρου, εννοείται. Η μάνα μου έκλαιγε από χαρά, το ίδιο και ο πατέρας μου. «θέλουμε να σε δούμε κόρη μου» μου έλεγαν, «γιατί δεν έρχεσαι πια απ’ το σπίτι. Θέλεις να έρθουμε εμείς;» αλλά εγώ όλο και τους απέτρεπα παπαγαλίζοντας κάθε φορά νέες ηλίθιες δικαιολογίες ακριβώς όπως μου τις μάθαινε ο γιατρός «αποκλείεται να δεχτούμε τώρα επισκέψεις, κυκλοφορούν μικρόβια και είναι επίφοβο για την εγκυμοσύνη σου» «δε γίνεται τώρα, στην κατάσταση σου πρέπει να αποφεύγεις τις έντονες συγκινήσεις» (ειρωνικά) Ναι, έντονες συγκινήσεις που έπρεπε να αποφεύγονται, να δω την οικογένεια μου Παρόλα αυτά, από την μέρα της γονιμοποίησης, ο γιατρός δε με ξαναχτύπησε και όταν δε μάθαμε ότι κυοφορούσα και μάλιστα δίδυμα, έγινε άλλος άνθρωπος.  Μιλάμε για τεράστια αλλαγή. Μετρούσε κάθε μέρα την πίεση μου.  Μια φορά τη βδομάδα έπαιρνε ο ίδιος δείγμα από αίμα και το έπαιρνε στο χημείο για τις απαραίτητες αναλύσεις. Φρόντιζε να ακολουθώ κατά γράμμα το διαιτολόγιο που ο ίδιος μου συνέταξε. Και δόξα τω θεώ όλα πήγαιναν καλά. Μέχρι που κάποιες στιγμές νόμιζα ότι όλα τα γυαλικά, μπουνιές και κλωτσιές συνέβησαν  σε ένα άσχημο όνειρο. Μόλις μπήκα στον ένατο μήνα κλείσαμε το ραντεβού για την καισαρική. Εφτά το πρωί φτάσαμε στην κλινική. Μια νοσοκόμα με οδήγησε στο δωμάτιο μου, μου έδωσε μια πράσινη ρόμπα να φορέσω, μου ξύρισε το αιδοίο, μου έκανε κλύσμα  και εγώ νιώθοντας γελοία και ντροπιασμένη, που επέτρεπα σε μια άγνωστη να αγγίζει το σώμα μου, άρχισα να δακρύζω. Εκείνης από την άλλη, της φάνηκε αστείο που ντρεπόμουν και με πονηρό ύφος μου είπε για κάποιες άλλες, ξεδιάντροπες, που το γλεντούσαν καλά καλά το προηγούμενο βράδυ πριν έρθουν να γεννήσουν και έρχονταν τη μέρα της γέννας στην κλινική, με τη μυρωδιά του αρσενικού ακόμα στο σώμα τους. Δεν είχα ιδέα τι είδους γλέντι εννοούσε, σε εμένα μια φορά είχε συμβεί και δε μου φάνηκε καθόλου γλέντι. «Μην ανησυχείς μου είπε» σε λίγο θα γίνεις μανούλα, και με οδήγησε στο χειρουργείο και εγώ, σχεδόν παιδί, τρομοκρατημένη, ένιωθα ότι με οδηγούσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα Όταν ξύπνησα δεν πονούσα καθόλου, το μόνο που ένοιωθα ήταν ένα κενό στα σπλάχνα εκεί που πριν λίγες ώρες βρίσκονταν τα μωρά μου και έναν ενοχλητικό καθετήρα να πιέζει ανάμεσα στα σκέλια μου. Μόνον η νοσοκόμα βρισκόταν στο δωμάτιο όταν άρχισα να συνέρχομαι, ούτε οι γονείς μου ούτε ο αδερφός μου ήξεραν ότι είχα γεννήσει. Άνοιξα τα μάτια και τη ρώτησα πότε μπορώ να δω τα μωρά μου «Αργότερα θα σου τα φέρουμε», μου είπε. «Ή αύριο το πρωί. Τώρα είναι πολύ αδύναμα και τα έχουμε σε θερμοκοιτίδα» Με καμία δύναμη δεν θα άντεχα μέχρι το επόμενο πρωί για να τα αγκαλιάσω. Γύρισα στο δεξί μου πλευρό, κατέβασα σιγά σιγά τα πόδια απ το κρεβάτι, και έτσι διπλωμένη από τη μέση σαν ακορντεόν  άρχισα να κάνω μικρά βήματα, με την νοσοκόμα σαν πιστό ακόλουθο να σέρνει τον ορό μου πάνω στο τρίτροχο καροτσάκι. Μπήκαμε στο δωμάτιο νεογνών. Μύριζε πούδρες και γάλατα. Έκατσα σε μια πολυθρόνα λαχανιασμένη από τη διαδρομή των δέκα μέτρων. Έκλαιγαν και τα δύο σπαρακτικά. Η νοσοκόμα άνοιξε τη θερμοκοιτίδα και τα έφερε τοποθετώντας τα, το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά στην αγκαλιά μου. Φίλησα τα τυλιγμένα με γάζες κεφαλάκια τους με τα δάκρυα μου να κυλούν.  Τα αγοράκια μου στην γνώριμη μυρωδιά της μάνας τους, σταμάτησαν το κλάμα και χαμογέλασαν εφησυχασμένα. «να ξεκινήσεις να τα θηλάζεις το συντομότερο» μου είπε η νοσοκόμα μα προτού προλάβει να τελειώσει την κουβέντα της μπήκε στο δωμάτιο ο Μιχαλακόπουλος, με εκείνο το οργισμένο βλέμμα που το είχα σχεδόν ξεχάσει κάνοντας το κεφάλι μου να ανατριχιάσει και τα χέρια μου να παραλύσουν. Πήρε αμέσως τα παιδιά και τα έβαλε πίσω στη θερμοκοιτίδα και απείλησε τη νοσοκόμα ότι θα την καταγγείλει γιατί βγάλαμε τα μωρά από την κοιτίδα χωρίς την άδεια του. Εκείνη βγήκε από το δωμάτιο τρομοκρατημένη και με το κεφάλι σκυμμένο, δεν ήξερε τι σημαίνει Μιχαλακόπουλος. Εμένα δε με τράβηξε βίαια πίσω στο δωμάτιο, έκλεισε την πόρτα και με χαστούκισε τόσο δυνατά που το κεφάλι μου χτύπησε στον τοίχο. Κατόπιν έσφιξε την παλάμη του γύρω από το λαιμό μου και με απείλησε, ό,τι αν κάνω κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών του θα με σκότωνε χωρίς δεύτερη σκέψη και μετά έφυγε αφήνοντας με σύξυλη να αιμορραγώ μέσα και έξω. Να θέσω σε κίνδυνο τα παιδιά του ! (τονίζει το Του)  Ποιος; Εγώ, η μάνα τους, που μόλις με είχαν ανοίξει με νυστέρι για να τα φέρω στον κόσμο ! (άψυχα) Αυτό ήταν λοιπόν. Ο δράκος είχε επιστρέψει. Σε πέντε ημέρες επιστρέψαμε με τα βρέφη στο σπίτι. Εκεί ξεκίνησε το μαρτύριο. Τα βρέφη μεταφέρθηκαν στο παιδικό δωμάτιο που είχε ετοιμαστεί και εγώ, στο κρεβάτι του ξενώνα, εξαντλημένη από την αιμορραγία, προσπαθούσα να συνέλθω.  Τα στήθη μου είχαν φουσκώσει τόσο πολύ που πονούσα, γιατί εκείνος δεν μου επέτρεπε να θηλάσω τα μωρά μου. Έλεγε ότι η ψυχολογική μου κατάσταση δεν ήταν καλή και αυτό επηρέαζε την ποιότητα του γάλακτος και έφερε μια άγνωστη κοπέλα να μένει μαζί μας για να φροντίζει τα μωρά. Όταν πέρασαν πλέον μέρες και παρέμενε μέσα μου το γάλα αρρώστησα με ψηλούς πυρετούς και ρίγη.  Τότε εκείνος άρχισε να μου κάνει ενέσεις, δήθεν για να πέσει ο πυρετός, αλλά αντί να αναρρώσω χειροτέρευα, έπεφτα σε έναν συνεχή λήθαργο, σε σημείο που δεν ήξερα πλέον τι μέρα είναι, πότε νύχτωνε και πότε ξημέρωνε, άκουγα τα μωρά μου να κλαίνε και δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω να τα φροντίσω. Δε μου έφερνε καθόλου φαγητό, ούτε νερό, παρά μόνο μου έκανε αυτές τις υπνωτικές ενέσεις, μετατρέποντας με σιγά σιγά σε φυτό. Ένιωθα το τέλος μου να πλησιάζει. Και πλησίαζε. Μέχρι που μια μέρα, η κοπέλα που πρόσεχε τα μωρά, ο Θεός να την έχει καλά, ήρθε στο δωμάτιο που κοιμόμουν, με σκούντησε για αρκετές φορές μέχρι να ξυπνήσω,  με σήκωσε από το κρεβάτι, με βοήθησε να κατέβω τη σκάλα, άνοιξε την μεγάλη πόρτα και με έβαλε σε ένα ταξί που περίμενε σταθμευμένο έξω από το σπίτι. «Πήγαινε την στη Λευκωσία», είπε στο οδηγό του ταξί, «στην οδό Κυρηνείας, στο καταφύγιο».
ΣΚΗΝΗ 3Η
(τα φώτα σβήνουν από το μέρος της σκηνής όπου βρίσκεται η Άρτεμις και δυναμώνουν στο δικηγορικό γραφείο)
Σοφία	Από το ταξί δεν κατέβηκε μια γυναίκα αλλά ένας σκελετός με μακριά μαλλιά. Καλέσαμε αμέσως γιατρό που της χορήγησε ενδοφλέβιο ορό αλλά πήρε μέρες να αρχίσει να τρώει κάτι. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, Κύριε Βύρωνα ότι, αν η γκουβερνάντα δεν έπαιρνε το ρίσκο να βάλει την Άρτεμις στο ταξί και να την φυγαδεύσει, σε λίγες μέρες  η κοπέλα θα είχε πεθάνει από ασιτία. Παρά τρίχα γλύτωσε από τα χέρια του. Και μπροστά σ’ αυτόν τον παραλίγο δολοφόνο, αυτό το κάθαρμα με τη λευκή στολή, έναν ψυχοπαθή που δε δίστασε να ξεγελάσει μια κοπέλα, με την ίδια ψυχρότητα και επαγγελματισμό που κρατούσε τα αποστειρωμένα του εργαλεία, μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσει το σώμα της ώστε να του παράξει απογόνους και μετά να την εξοντώσει.  Και όταν πια η κοπέλα κατέφυγε κοντά μας εκείνος κίνησε γη και ουρανό για να την εντοπίσει και έλαβε πλέον άλλα μέτρα.
Βύρων	Δηλαδή ;
Σοφία	Κατέθεσε αίτηση διαζυγίου κατηγορώντας την για εγκατάλειψη συζυγικής στέγης. Ταυτόχρονα έβγαλε μονομερές διάταγμα, τα ξέρετε εσείς οι δικηγόροι τα κόλπα αυτά,  για αποκλειστική κηδεμονία και φύλαξη των παιδιών, με τη δικαιολογία ότι εκείνη είχε νοσήσει από επιλόχεια κατάθλιψη και προσπαθήσει να κάνει κακό στα βρέφη.
(διακόπτει ξανά την μαγνητοφώνηση)
Βύρων	Και ποιος δικηγόρος έβγαλε εξ-πάρτε απόφαση εναντίον μιας γυναίκας που μόλις είχε γεννήσει και έμενε σε καταφύγιο;
Σοφία	(ειρωνικά) Μα διάσημος μεγαλοδικηγόρος, όπως και εσείς, η ερώτηση σου όμως με εκπλήσσει. Λες και δεν ξέρεις καλά το σινάφι σας, δικηγόροι, δικαστές, λες και δεν ξέρεις ότι τα πάντα, νόμοι, δικαιοσύνη και αποφάσεις εξαγοράζονται.
Βύρων	Ναι! Καθώς επίσης  δολοφόνοι αθωώνονται, αν ο πελάτης έχει την οικονομική ευχέρεια να προσλάβει έναν ικανό δικηγόρο.
Σοφία	(γελά) Μπράβο, μια τέτοια ετοιμόλογη απάντηση  αποδεικνύει περίτρανα το μέγεθος της δικηγορικής σου δεινότητας και επιβεβαιώνει ότι είχα δίκαιο που σε επέλεξα.
(ο δικηγόρος σηκώνεται γελώντας  και πάει να βάλει ακόμα ένα ποτό)
Βύρων	Είστε σίγουρη ότι δε θέλετε να πιείτε κάτι;
(η Σοφία σηκώνεται και προχωρά και η ίδια προς τον χώρο με τα ποτά)
Σοφία	Θα πιω αλλά αν δεν σας ενοχλεί λέω να το φτιάξω μόνη μου.
Βύρων	Μα και βέβαια, παρακαλώ , ελεύθερα !
(ο δικηγόρος και η Σοφία στέκονται δίπλα δίπλα και βάζουν τα ποτά - ο δικηγόρος επιστρέφει στη θέση του – η Σοφία παραμένει όρθια μιλώντας)
Βύρων	Αν είστε έτοιμη να συνεχίσουμε με την κατάθεση λοιπόν; Μείναμε εκεί που καθόσασταν στην καρέκλα του οδοντιατρείου.
( ο δικηγόρος νεύει με το χέρι του στη Σοφία για να καθίσει, εκείνη κάθεται  και εκείνος ξαναπατά το κουμπί της συσκευής για να αρχίσει η ηχογράφηση)
Σοφία	Ναι, καθόμουν λοιπόν στην καρέκλα του οδοντιατρείου, όσο εκείνος καθάριζε τα δόντια μου και μπορούσα από απόσταση αναπνοής να μελετώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, τα μάτια του, τις μικρές  τριχούλες ανάμεσα στα φρύδια του, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν την Άρτεμις πίσω στο καταφύγιο, μακριά από τα νεογέννητα της, να παλεύει να βρει τη δύναμη να αντέξει αυτόν τον πόλεμο. «Τελειώσαμε» είπε εκείνος «μπορείτε να ξεπλύνετε το στόμα» Ξέπλυνα το στόμα με το ροζ υγρό από το πλαστικό ποτηράκι. Εκείνος έφερε τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου για να βγάλει την πλαστική πετσετούλα και την ίδια στιγμή εγώ άπλωσα το χέρι μου και πήρα μέσα από την τσάντα μου  μια ένεση και την κάρφωσα στο αριστερό μέρος του λαιμού του. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Ιωάννης Μιχαλακόπουλος βρισκόταν στο πάτωμα νεκρός.
	(ο δικηγόρος σβήνει το μαγνητόφωνο)
Βύρων	Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι, αφού εσείς πήγατε με σκοπό να τον σκοτώσετε, γιατί περιμένατε τόση ώρα για ..
Σοφία	Για να μου κάνει τον καθαρισμό;
Βύρων	Ακριβώς! το βρίσκω λίγο οξύμωρο.
Σοφία	Μα,  αυτή είναι και η μεγαλύτερη, ας την πούμε, απόλαυση. (σηκώνεται) Σκέψου το, να είσαι δίπλα σε κάποιον που σε λίγο θα σκοτώσεις, ο ίδιος να το αγνοεί και να συμπεριφέρεται με τρόπο άκρως φυσιολογικό, ενώ εσύ έχεις στο μεταξύ την ευκαιρία να μελετάς, τα τελευταία λεπτά της ζωής του, τον ίδιο, τον χώρο του, (η Σοφία παράλληλα κινείται και μελετά τον χώρο του δικηγορικού) και κυρίως, να απολαμβάνεις στο έπακρον την αίσθηση της δικής του άγνοιας. (παίρνει το ποτήρι του δικηγόρου από μπροστά του) Τι λες;  Θα πιούμε ένα ακόμα;
Βύρων	Γιατί όχι;
(η Σοφία του φτιάχνει το ποτό)
Σοφία	Αυτή τη φορά θα σας το φτιάξω όπως το πίνω εγώ.
(του το προσφέρει – εκείνος πίνει λίγο )
Βύρων	Πες μου, τι δηλητήριο είχε η ένεση που χρησιμοποίησες;
Σοφία	Τι σημασία έχει; Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε δηλητήριο, άλλωστε ο Παράκελσος είπε ότι : «δηλητήριο βρίσκεται στο κάθε τι, και κανένα πράγμα δεν είναι χωρίς δηλητήριο. Η δόση το κάνει είτε δηλητηριώδες είτε θεραπευτικό». Τρανό παράδειγμα το αλκοόλ. (σηκώνει ψηλά το ποτήρι της) Ένα ποτηράκι κρασί την ημέρα λένε τον γιατρό τον κάνει πέρα, όμως αν το ένα ποτηράκι γίνει δύο και τα δύο τρία και στο τέλος χάσεις το μέτρημα; Άρα θα συμφωνήσετε ότι είναι θέμα  δόσης και όχι ουσίας. Στην υγειά μας !!
Βύρων	Στην υγειά σας !!
(μια σύντομη παύση καθώς πίνουν και οι δύο από τα ποτήρια τους)
Βύρων	Παρόλη όμως τη σοφία και αλήθεια που εμπεριέχουν τα λόγια του Παράκελσου περί δηλητηριωδών (μικρή παύση) ουσιών το δικό μου ερώτημα αφορά καθαρά την πρακτική πλευρά του θέματος. Ο λόγος που πρέπει να ξέρω είναι γιατί, αυτή τη στιγμή ως δικηγόρος σου, πρέπει να μεθοδεύσω τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο θα γίνει η υπεράσπιση σου. Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν είναι, αν υπάρχει η δυνατότητα να δηλώσουμε ότι φόνος έγινε εν βρασμώ ψυχής.
Σοφία	Πώς δηλαδή;
Βύρων	Λοιπόν , κατά την κατάθεση σου στην αστυνομία δηλώνεις τα εξής: .. είχες πονόδοντο, χρειαζόσουν επειγόντως οδοντίατρο και βρήκες τυχαία στον κατάλογο τον συγκεκριμένο. Έκλεισες ραντεβού για το συγκεκριμένο απόγευμα και κατόπιν, κατά την ώρα του ραντεβού σου  αντελήφθης ότι εκείνος ήταν ο σύζυγος της συγκεκριμένης κοπέλας. Αυτό σε αναστάτωσε συναισθηματικά. Ενεπλάκης μαζί του σε μια λεκτική αντιπαράθεση, λογομαχήσατε και πάνω στο θυμό σου άρπαξες μια από τις ενέσεις  που βρίσκονταν στο ιατρείο, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο θάνατος του.
Σοφία	(με ειρωνία) ΩΩ !! μα εδώ κοντεύετε να πείσετε και εμένα. Μα πόσο πειστικά παρουσιάζετε τα γεγονότα, πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Βύρων	Σοφία, μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν αντιλαμβάνεσαι την σοβαρότητα της κατάστασης. (με έντονο ύφος) Άλλο να καταδικαστείς για φόνο που έγινε εκ προμελέτης και άλλο για  φόνο που έγινε εν βρασμώ ψυχής.
Σοφία	Υπάρχει τελικά τέτοιο πράγμα, φόνος που γίνεται εν βρασμώ ψυχής; Και τι είναι η ψυχή για να βράσει σε μισή ή μια ώρα, σε σημείο που να οδηγηθεί κάποιος σε φόνο; Θερμοσίφωνας; Όλοι οι φόνοι εκ προμελέτης γίνονται κύριε, μετά από συσσωρευμένο θυμό ετών, πίκρα και θλίψη που ξεκινά να μαζεύεται από πολύ νωρίς και κορυφώνεται όταν πια ξεχειλίσει το ποτήρι. Τότε είναι που κάνεις φόνο και όχι όταν κάποιος σε θυμώσει.
Βύρων	(προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία του) Όπως το θέτετε σηκώνει μεγάλη συζήτηση αλλά έστω κι έτσι να’ ναι τα πράγματα η δικαιοσύνη διαχωρίζει τον φόνο εκ προμελέτης από τον φόνο εν βρασμώ ψυχής. Και εμένα η δουλειά μου είναι να πετύχω την μικρότερη ποινή για την πελάτισσα μου. Γι’ αυτό σας τονίζω ότι δεν θα βοηθήσει την υπόθεση σας, να ομολογήσετε στον ανακριτή ότι μεταβήκατε στο οδοντιατρείο με προγραμματισμένο ραντεβού και την ένεση έτοιμη στην τσάντα, αλλά στο μεταξύ τον αφήσατε να σας κάνει και ένα καθαρισμό, έτσι απλά, για να απολαύσετε με την ησυχία σας τις τελευταίες του στιγμές. Αντιλαμβάνεσαι ότι αν τα δηλώσεις αυτά πάς μέσα ισόβια και αν αυτό έχεις αποφασίσει, αρνούμαι να αναλάβω την υπόθεση σου. Έχω και εγώ μια φήμη να διατηρήσω σαν δικηγόρος. Δεν συνηθίζω να χάνω υποθέσεις και δεν πρόκειται να χάσω αυτήν. Γι αυτό σε ξαναρωτώ. Πες μου τι περιείχε η ένεση.
Σοφία	(ψυχρά) Το δηλητήριο είναι μη ανιχνεύσιμο.
Βύρων	Και τότε για ποιο φόνο μιλάμε τόση ώρα;
Σοφία	Οι ρεπόρτερ δεν αναφέρθηκαν σε φόνο,  αλλά σε αδιευκρίνιστα  αίτια θανάτου.
Βύρων	Οπότε;
Σοφία	(αδιάφορα) Οπότε  τι;
Βύρων	Αφού δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον σου, γιατί θέλεις να παραδοθείς;
Σοφία	Μα δεν είπα ότι θέλω να παραδοθώ, εσείς το συμπεράνατε. Αυτό που είπα εγώ είναι ότι θέλω να μιλήσουμε σχετικά με τους φόνους.
Βύρων	Για ποιο λόγο;
Σοφία	Ε, δεν ξέρετε, καμιά φορά, μπορεί να αποφασίσω αύριο μεθαύριο, ή ακόμα και μετά από χρόνια να παραδοθώ και μέχρι τότε να μη θυμάμαι  πώς έγιναν τα γεγονότα. Θα υπάρχει η σημερινή μου κατάθεση, για όποτε τη χρειαστώ.
Βύρων	Και αν τελικά αποφασίσεις να μην παραδοθείς;
Σοφία	Απλά δε θα παραδοθώ. Βλέπεις, υπάρχει ένα θέμα πολύ πιο σημαντικό που με απασχολεί, το έργο μου στο καταφύγιο. Οι κοπέλες που βρίσκονται εκεί και αυτές που θα έρθουν αύριο μεθαύριο, έχουν ανάγκη τη βοήθεια μου και είμαι η μόνη που μπορεί να τους βοηθήσει.
Βύρων	(κυνικά) Γιατί; η κρατική υπηρεσία δεν διαθέτει άλλους κοινωνικούς λειτουργούς;
Σοφία	(αντεπιτίθεται) Η κρατική υπηρεσία διαθέτει αρκετό προσωπικό δεν είναι αυτό το θέμα. (συνεχίζει τον μονόλογο με το ύφος ανθρώπου που έχει αναλάβει σημαντική αποστολή από το Θεό – φαίνεται από το ύφος ότι η Σοφία ανήκει στο συγκεκριμένο είδος ανθρωποκτόνων που θεωρούν ότι το έργο τους είναι θεόσταλτο ή πράττουν για έναν ανώτερο σκοπό)
	Είναι εύκολο βέβαια να ειρωνεύεσαι όταν είσαι άντρας και μιλάς εκ του ασφαλούς. Είναι που δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και να ζεις μέσα σε συνεχή φόβο και ανασφάλεια, πώς είναι να σε χτυπά κάποιος καθημερινά, να σε βρίζει να σε μειώνει, να σε απειλεί. Και ναι, κάποιες  από αυτές βρίσκουν τη δύναμη να ξεφύγουν από αυτόν τον κλοιό και να έρθουν στο καταφύγιο και ναι, προσπαθούμε να τις βοηθήσουμε με τη συζήτηση και την ομαδική θεραπεία, να τους δείξουμε έμπρακτα αγάπη και συμπαράσταση, αλλά δεν λύνεται έτσι απλά το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εκεί, (κοιτάζει εκείνον)  ζωντανό και απειλητικό και εκείνες ζουν με τη συνεχή αγωνία αν θα ξαναπεταχτεί εκείνος μπροστά τους, αν θα τις εκδικηθεί, αν τους χτυπήσει ή αν προσπαθήσει να τους πάρει τα παιδιά και εξαφανιστεί, (τον κοιτάζει έντονα ) αν τελικά τις σκοτώσει. Βλέπεις οι περισσότεροι από αυτούς είναι παρανοϊκά συνδεμένοι με τις γυναίκες τους και δεν αντέχουν όταν εκείνες φύγουν, όχι επειδή τις αγαπούν, αλλά επειδή τις βλέπουν ως ιδιοκτησία τους και ο εγωισμός τους δεν αντέχει στην ιδέα της  εγκατάλειψης και το αίσθημα απόρριψης, ούτε αντέχουν στην προοπτική ότι εκείνες θα έχουν την ευκαιρία να ευτυχίσουν μακριά τους. Προτιμούν να τις καταστρέψουν. Και την εμμονή αυτή, την προσκόλληση ενός τρελού δεν μπορεί να την γιατρέψει κανένα διαζύγιο, ούτε τα διατάγματα του δικαστηρίου, ούτε τίποτα. Είναι ένας γόρδιος δεσμός από τον οποίο όσο ο ένας θέλει να ελευθερωθεί τόσο ο άλλος σφίγγει περισσότερο. Ένας γόρδιος δεσμός που μόνο ένα σπαθί μπορεί να τον κόψει και το σπαθί αυτό το κρατάω εγώ.
Βύρων	(ανήσυχος) Με λίγα λόγια….
Σοφία	Μη, μη με διακόπτεις , άσε με να ολοκληρώσω. Δε θα πάρει πολύ ακόμα.  (σηκώνεται και του σερβίρει ακόμα ένα ποτό ) Ξέρεις, δεν είχα πάντα αυτές τις δολοφονικές τάσεις. Θυμάσαι όταν σου είπα στην αρχή ότι έχω μια κόρη.
Βύρων	Ναι και ότι την γέννησες στα δεκαπέντε.
Σοφία	Την κόρη μου την γέννησα στα δεκαπέντε μετά από τον βιασμό μου, από τον ίδιο μου το θείο. Εγώ ζούσα με την μητέρα μου τότε, ο πατέρας μου δούλευε στα καράβια ναυτικός και την περίοδο εκείνη έλειπε σε ταξίδι. Μια μέρα ήρθε στο σπίτι μας για επίσκεψη, ο αδερφός της μητέρας μου,  μεθυσμένος, βρωμοκοπώντας αλκοόλ. Η μάνα μου έλειπε, εγώ βρισκόμουν στο δωμάτιο μου και διάβαζα, εκείνος μπήκε μέσα και αφού έκανε ότι έκανε, έφυγε σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Δεν τόλμησα να πω τίποτα στη μάνα μου, σε λίγους μήνες όμως άρχισε να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου. Όταν κατάλαβε εκείνη τι συμβαίνει πανικοβλήθηκε. Τηλεφώνησε στο σχολείο μου, τους είπε ότι είμαι άρρωστη και για τους υπόλοιπους μήνες με κλείδωσε στο σπίτι μέχρι να γεννήσω. Δέκα του Ιούλη γέννησα σε μια κλινική κρυφά. Το παιδί αυτό δόθηκε αμέσως για υιοθεσία. Την θυμάμαι, ήταν ένα πανέμορφο, ροδαλό κοριτσάκι.  Μου την έδωσαν και την κράτησα μια και μοναδική φορά. Την ονόμασα Αμαλία. Δεν ξέρω αν το κράτησαν ή αν της το άλλαξαν. Την πήραν από εμένα, την έδωσαν στους θετούς γονείς και έφυγαν από την κλινική. Εγώ σε τρεις μέρες επέστρεψα στο σπίτι. Τον επόμενο Σεπτέμβρη συνέχισα κανονικά το σχολείο και όταν επέστρεψε τα Χριστούγεννα από το ταξίδι ο πατέρας μου κανένας δεν του είπε τίποτε. Η μάνα μου δε, ούτε ρώτησε ποτέ ποιος με άφησε έγκυο αλλά κάτι μου λέει ότι βαθιά μέσα της ήξερε, γιατί τον αδερφό της δεν τον ξανάδαμε από τότε. Τέλειωσα το σχολείο και έφυγα για σπουδές. Επέλεξα να σπουδάσω κοινωνική λειτουργός μόνο και μόνο για να έχω την ευκαιρία να βρω κάποια μέρα δουλειά στην κυβέρνηση, να έχω πρόσβαση στα έγγραφα του ληξιαρχείου και να βρω που είναι η κόρη μου.
Βύρων	Και; κατάφερες να την βρεις;
Σοφία	Όχι δεν τα κατάφερα και αυτό με στοίχειωνε εδώ και τόσα χρόνια τώρα, αλλά η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν ανέλαβα υπηρεσία ως σύμβουλος στο καταφύγιο. Εκεί, ήρθα σε επαφή με τις κοπέλες που κακοποιούνταν και κάθε φορά που ερχόταν και μια άλλη κοπέλα και την έβλεπα έτσι δαρμένη, χτυπημένη, αμέσως ο νους μου πήγαινε στο δικό μου κορίτσι αναρωτιόμουν «Μήπως είναι η κόρη μου;» Κάθε φορά με βασάνιζε η ιδέα «Μήπως είναι αυτή η κόρη μου;» Και έλεγχα τις ημερομηνίες γεννήσεως τους, τις ηλικίες τους και αν ταίριαζαν τα στοιχεία για να διαπιστώσω, αν τυχόν ήταν κάποια από αυτές η κόρη μου. Και μετά, με όλα αυτά που έβλεπα, άρχισα να διερωτώμαι, δεν ήταν πιθανό  να ήταν και η δική μου κόρη κάπου εκεί έξω, υπό το καθεστώς και την εξουσία ενός άντρα που την κακοποιούσε; Και αν όντως η κόρη μου υπέφερε και κινδύνευε;  Εγώ δεν είχα που είναι για να τη βοηθήσω. Και έτσι με κυρίευσε αυτό το αίσθημα ματαιότητας. (απελπισία) Βλέπεις, δεν υπάρχει έχει χειρότερο μαρτύριο από αυτό, να μην ξέρεις που βρίσκεται το παιδί σου, αν είναι καλά. Όταν λοιπόν μας διηγήθηκε την ιστορία της η Άρτεμις και είδα τον πόνο στα μάτια της και την αγωνία που  ένιωθε, κάτι σάλεψε μέσα μου. Είχα βρεθεί στη θέση της. Ήξερα πολύ καλά  τι σημαίνει να σου παίρνουν το μωρό μέσα από τα χέρια. Και αν τότε ήμουν ένα δεκαπεντάχρονο ανυπεράσπιστο κορίτσι που δέχτηκε άβουλα τη μοίρα του αυτή τη φορά θα γινόμουν η μοίρα εγώ. (αλλάζει ύφος και κοιτάζει μια νοερή εικόνα στο κενό)
	Μόλις η Αμαλία έμαθε ότι εκείνος πέθανε, γύρισε στο σπίτι. Δεν έμεινε και πολύ βέβαια, πήρε τα παιδιά της και πήγε στο πατρικό της. Το μεγάλο σπίτι στον λόφο θα το πουλήσει λέει, δε θέλει να το βλέπει μπροστά της. Εκείνην όμως, αχ,  έπρεπε να την έβλεπες, χαμογελαστή, ξένοιαστη, άλλος άνθρωπος. Εγώ, πήγα και την είδα. Είδα και τα μωρά. Όμορφα σαν εκείνη. Δεν μετάνιωσα που σκότωσα το κάθαρμα ούτε και (τον κοιτάζει στα μάτια) για τον άλλο.
Βύρων	Ποιον άλλο; Υπάρχει κι άλλος;
Σοφία	Δυστυχώς ναι. Πάντα υπάρχει ακόμα ένας.
Βύρων	Να συνεχίσουμε με την μαγνητοφώνηση λοιπόν. (ο δικηγόρος ανάβει πάλι το μαγνητόφωνο)
Σοφία	Βεβαίως. Όπως σας έλεγα στο καταφύγιο έρχονται πολλές κακοποιημένες γυναίκες. Πριν λίγο καιρό, τον ίδιο περίπου καιρό που ήρθε η Άρτεμις ήρθε και μια μελαχρινή λεπτεπίλεπτη κοπελίτσα και αυτή σε άσχημη κατάσταση.
ΣΚΗΝΗ 4Η
Φωτίζεται και πάλι η μεριά της σκηνής όπου βρίσκονται οι κοπέλες που μιλούν, σηκώνεται η Μυρτώ, όμως τώρα δεν θα είναι μονόλογος, θα παραμένουν φωτισμένα και τα δύο μέρη της σκηνής και θα παρεμβαίνει στην ιστορία και η Σοφία – ενώ  όσο θα μιλά η Μυρτώ -  ο δικηγόρος και η Σοφία θα παραμένουν «παγωμένοι»
Μυρτώ	Με λένε..
Σοφία	Μάλλον αυτή τη φορά δε θα σας πω πώς την λένε, θα σας πω μόνο την ιστορία της.
Μυρτώ	Πριν δύο χρόνια γνώρισα τον άντρα μου.  Ερωτευτήκαμε αμέσως παράφορα. Τον πρώτο χρόνο βγαίναμε συχνά, τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομές ή για διήμερα σε ξενοδοχεία, άλλες φορές στο βουνό, άλλες στη θάλασσα. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε, λέγαμε αστεία και γελούσαμε, πηγαίναμε για χορό, βγαίναμε με φίλους, ήταν ένας υπέροχος χρόνος με τις καλύτερες προδιαγραφές για ένα πιθανό κοινό μέλλον. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Και πάλι, στις αρχές ήταν πολύ όμορφη η συμβίωση. Τις καθημερινές πηγαίναμε και οι δυο στις δουλειές μας και τα βράδια κάναμε μικρούς περιπάτους, τρώγαμε δείπνο, καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και συζητούσαμε κάνοντας όνειρα για τον μέλλον μας. Και τα Σαββατοκύριακα συνεχίζαμε με τις εκδρομές μας. Μετά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. (εδώ ο δικηγόρος αρχίζει να δείχνει σημάδια ότι νιώθει άβολα) Ένας φίλος του άντρα μου άρχισε να τον καλεί για να βγουν έξω για ποτό. Στην αρχή έβγαιναν Παρασκευή και Σάββατο. Μου έλεγε απλά «θα βγω για ένα ποτό» και εγώ δεν είχα κανένα λόγο να του πω να μην πάει. Σίγουρα οποιοσδήποτε άντρας ή γυναίκα θέλει να βγει και μόνος του, να δει λίγο τους φίλους του. Και έτσι άρχισε να βγαίνει. Την πρώτη φορά ήρθε πίσω στις δύο, την επόμενη φορά στις τρεις και μετά απλά ξημέρωνε. Άρχισε να έρχεται μεθυσμένος. Εγώ άρχισα να δυσανασχετώ με την κατάσταση, οπότε ένα βράδυ τον περίμενα θυμωμένη. Με το που ήρθε αρχίσαμε να λογομαχούμε, εγώ φώναζα ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί,  εκείνος  αντέδρασε λέγοντας μου «ποια είμαι εγώ που θα του πω τι θα κάνει στη ζωή του» και στο τέλος με χτύπησε. Ήταν η πρώτη φορά που με είχε χτυπήσει οποιοσδήποτε. Όχι όμως η τελευταία. Οι έξοδοι συνεχίστηκαν. Το μεθύσι το ίδιο. Οι λογομαχίες κάθε φορά που επέστρεφε το ίδιο. Με την ίδια κατάληξη. Εγώ να φωνάζω, να απειλώ, εκείνος να χτυπά. Μετά εγώ να κλαίω, εκείνος να κλαίει συντετριμμένος, να ζητά συγνώμη, να ορκίζεται ότι δεν θα το ξανακάνει, δε θα ξαναπιεί, δεν θα ξαναμεθύσει, δε θα με ξαναχτυπήσει. (εδώ ο δικηγόρος σηκώνεται και αρχίζει να βηματίζει αγχωμένος) Την επόμενη μέρα καθόταν με το ζόρι στο σπίτι, σαν σκυλί που το έχουνε δεμένο και θέλει να κόψει την αλυσίδα και να απελευθερωθεί. Και σπίτι να έμενε όταν έμενε, ήταν σαν να μην ανήκε εκεί. Δεν κάναμε πια περιπάτους μαζί, δεν καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ, δεν ήθελε πια να με αγγίξει. Την μεθεπόμενη μέρα έφτανε στα όρια του. Ντυνόταν, έβαζε τα καλύτερα του αρώματα και έφευγε. «Θα πάω έξω» έλεγε βγαίνοντας από την πόρτα. Και πήγαινε έξω. Και ερχόταν μεθυσμένος και πάλι. Και αν και πλέον είχα πάψει να περιμένω ξύπνια και να του κάνω παρατηρήσεις, το μεθύσι του προκαλούσε διαθέσεις για καυγά. Όποια ώρα κι αν ερχόταν από την έξοδο του, προχωρούσε κατευθείαν στο υπνοδωμάτιο, άναβε το φως, στεκόταν από πάνω μου και άρχιζε να φωνάζει για το ένα και για το άλλο και για ότι μπορούσε να φανταστεί το δηλητηριασμένο του μυαλό. Εγώ κρυβόμουν μέσα στα παπλώματα και έκλεινα τα αυτιά, σώπαινα, αλλά όσο δεν του απαντούσα αντί να ησυχάσει  περισσότερο οργιζόταν «Και ποια είσαι εσύ που δεν μου απαντάς, και ποια νομίζεις ότι είσαι που θα με αγνοείς, δε θα σου μιλώ και εσύ να με γράφεις» Και πλέον ήξερα τη συνέχεια, τραβούσε από πάνω μου το πάπλωμα, με άρπαζε από τα μαλλιά και με έριχνε στο πάτωμα και με άρχιζε στις κλωτσιές. Πλέον η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Κάθε μέρα πήγαινα στη δουλειά με μώλωπες, οι συνάδελφοι άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο σπίτι. Μια μέρα που ήταν νηφάλιος του είπα ότι θα τον εγκαταλείψω. Έπεσε στα πόδια μου και άρχισε να κλαίει. Υποσχέθηκε ότι θα κόψει τις εξόδους, θα κόψει το ποτό, αν έφευγα θα πέθαινε. Και δε βρήκα τη δύναμη να φύγω. Τον αγαπούσα ακόμα. Σκεφτόμουν όλα εκείνα τα όμορφα που ζήσαμε μαζί. Τα ταξίδια, τις εκδρομές, το γέλιο, τον έρωτα, τα όνειρα. Ησύχασε για λίγο καιρό, μέχρι που βεβαιώθηκε ότι δε θα έφευγα και τότε επανήλθε ο κακός του εαυτός. Ξανά από την αρχή τα ίδια.
Σοφία	Και για να είμαστε πιο σαφείς, τα ίδια σημαίνει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο δράσης ενός ανθρώπου που κακοποιεί, έξαρση της διάθεσης του, η οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση επιδεινωνόταν μετά από την κατανάλωση του αλκοόλ, ξέσπασμα πάνω στον σύντροφο με λεκτική και σωματική βία, μετά μετάνοια και τύψεις και τα λοιπά και τα λοιπά ..
(εδώ η Μυρτώ από την μια πλευρά της σκηνής και ο δικηγόρος από την άλλη κοιτάζουν ένας απέναντι από τον άλλο – μπορεί να υπάρχει ένας διαχωριστικό μεταξύ των δυο σκηνικών αλλά ο ένας θα στέκεται απέναντι από τον άλλο – κοιτάζοντας μέσα από ένα παράθυρο ή ένα καθρέφτη και μετά κάθεται στη θέση του)
Μυρτώ	Δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα από το να βλέπει τον άντρα που αγάπησε, τον άντρα που κάποια στιγμή την έκανε τόσο ευτυχισμένη, να έχει μετατραπεί σε ένα τέρας, κάποιον που δεν αναγνωρίζει πια. Και εγώ τον άντρα μου δεν τον αναγνώριζα πια, δεν υπήρχε ούτε ένα κομμάτι από αυτόν τον άνθρωπο που να ανήκει στον άντρα που αγάπησα! Και όλα αυτά εξαιτίας του αλκοόλ !!
Σοφία	Τι λες εσύ γι αυτό;
Βύρωνας	(ξαφνιασμένος) τι εννοείς;
Σοφία	Για το αλκοόλ !  Μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε τέρας;
	(o δικηγόρος δεν απαντά – κοιτά μόνο με ένοχο βλέμμα προς τα ποτά)
	Η κοπέλα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένη μύτη και σπασμένο χέρι όπου εγχειρίστηκε και κατόπιν την μετέφεραν  κοντά μας μέχρι να αναρρώσει. Βλέπεις, οι περισσότερες γυναίκες που κακοποιούνται διστάζουν να πάνε στα σπίτια των γονιών τους ή άλλα συγγενικά τους σπίτια όταν βρίσκονται σε τέτοια άθλια κατάσταση, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί δεν θέλουν να κάνουν τους δικούς τους να στενοχωρηθούν. Τουλάχιστον τώρα έχουν κάπου να πάνε, μπορούν να έρθουν σε μας, στο καταφύγιο.  Έστω και ανώνυμα αν χρειάζεται. Η κοπέλα αυτή όμως δεν είχε έρθει ανώνυμα. Είχε όνομα.
Βύρωνας	Πώς την έλεγαν;
Μυρτώ	Το όνομα μου είναι Μυρτώ. Μυρτώ Δημητριάδη
	(σβήνει το φως της σκηνής με τις κοπέλες)
	(ο δικηγόρος σβήνει  απότομα το μαγνητόφωνο)
Βύρωνας	Μυρτώ;
Σοφία	Ναι, Μυρτώ Δημητριάδη. Δημητριάδη δεν είναι και το δικό σου επίθετο;
Βύρωνας	Σε παρακαλώ να φύγεις τώρα αμέσως !
Σοφία	Μα γιατί; Δεν τελειώσαμε ακόμα. Δεν με άφησες να σου πω ολόκληρη την ιστορία για τον δεύτερο φόνο;
Βύρωνας	(τρομοκρατημένος) Ποιο δεύτερο φόνο;   Τρελάθηκες ;
Σοφία	(εξαγριωμένη) Ναι! Τρελάθηκα! Πόσα θέλει ο άνθρωπος δηλαδή για να τρελαθεί; Πόσες σπασμένες μύτες, πόσα πρησμένα μάτια, πόσα κορμιά χαρακωμένα; Και εσύ;
Βύρωνας	Εγώ τι;
Σοφία	Δηλώνεις λογικός ή τρελός; Όταν εσύ σκότωνες, το έκανες έχοντας σώας τας φρένας ή ήταν εν βρασμώ ψυχής; Ξέρεις, πάντα το είχα απορία αυτό. Πώς γίνεται όλοι εσείς, τα δειλά ανδράκια, όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο με τα ακριβά σας κοστούμια να είσαστε απόλυτα φυσιολογικοί, στις δουλειές σας άψογοι επαγγελματίες, υποδείγματα της κοινωνίας, πάντα με καλούς τρόπους και ευγενικοί και όταν γυρνάτε στο σπίτι να μετατρέπεστε σε τέρατα;
Βύρωνας	Εγώ, απλά, έβγαινα εκτός ελέγχου λόγω του ποτού. Δεν..
Σοφία	Συμφωνώ. Έχεις πρόβλημα με το ποτό. Γιατί όμως, επαναλαμβάνω, όλοι εσείς, που έχετε πρόβλημα με το ποτό, πρόβλημα με τα νεύρα σας, πρόβλημα με την μάνα σας, άγχος στη δουλειά, τυχαίνει να βγαίνετε εκτός εαυτού, πάντα με ένα συγκεκριμένο άτομο, να ξεσπάτε μόνο στη γυναίκα σας, να χτυπάτε μόνον όταν οι πόρτες και τα παράθυρα κλειστά, μόνο όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες; Αλήθεια με πόση χειρουργική ακρίβεια επιτυγχάνεται αυτή η επιλεκτική βία, πώς τα καταφέρνετε να αποκτηνώνεστε και ν’ αμολάτε το θυμό σας μόνον εκεί που σας παίρνει και ξέρετε ότι θα περάσει ατιμώρητος, ενώ ταυτόχρονα, σ’ όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες σας, διατηρείτε πλήρη διαύγεια και ηρεμία; Όταν λοιπόν, συστηματικά ασκείς ψυχολογική και σωματική βία στον σύντροφο σου και παρόλα αυτά δεν λαμβάνεις μέτρα για να γιατρευτείς, και, επιπλέον, δεν τον αφήνεις να φύγει, να ξεφύγει από εσένα, τότε μιλάμε για προσχεδιασμένο έγκλημα έτσι δεν είναι; Ένα modus operandi;
Βύρωνας	Σε παρακαλώ να φύγεις αμέσως από το γραφείο μου
	(ζαλίζεται - αρχίζει να φαίνεται η επίδραση του δηλητηρίου)
Σοφία	Θα φύγω μην ανησυχείς. Αφού πρώτα μου πεις που είναι η Μυρτώ.
Βύρωνας	Δεν ξέρω!
Σοφία	Ξέρεις! Η Μυρτώ γύρισε στο σπίτι σας πριν μια βδομάδα να πάρει τα ρούχα της και από τότε χάσαμε τα ίχνη της, την παίρνουμε τηλέφωνο και δεν απαντά. Τι της έκανες;
Βύρωνας	Τίποτα ! Μπορεί να βρίσκεται στους γονείς της, σε κάποια φίλη της.
Σοφία	Πουθενά δε βρίσκεται ρωτήσαμε παντού. Πες μου τι της έκανες;
Βύρωνας	Σκάσε!
σηκώνεται για να τη διώξει αλλά σωριάζεται ξανά στην καρέκλα ζαλισμένος
Σοφία	Πες μου που βρίσκεται, τη σκότωσες έτσι δεν είναι;
Βύρωνας	Την σκότωσα ναι, την σκότωσα ! Ήταν δική μου και δεν είχε δικαίωμα να με εγκαταλείψει.
Σοφία	(απελπισμένη) Πρόλαβες και την σκότωσες λοιπόν ! Δεν τα κατάφερα να τη σώσω ! Δεν τα κατάφερα ! (εξοργισμένη) Την ίδια μου την κόρη!
(σηκώνεται ξανά και προχωρά στο μπροστινό μέρος της σκηνής)
Βύρωνας	Κόρη σου;
Σοφία	Κόρη μου δεν ήταν; Ένα μωρό, είκοσι χρονών, η Μυρτώ, εικοσιπέντε η Άρτεμις, εικοσι-δύο η Ελένη, όλες τους παιδιά μου δεν είναι;
Βύρωνας	Δε θα μπορέσεις να αποδείξεις τίποτα.
Σοφία	Δεν ήρθα εδώ για να αποδείξω τίποτα απόβρασμα! ούτε για να σε δικάσω ! Στην προκειμένη περίπτωση θα είχα στείλει την αστυνομία
	(ζαλισμένος από το δηλητήριο γονατίζει στο πάτωμα)
Βύρωνας	Δεν ήθελα να την χτυπήσω, δεν ήθελα να την σκοτώσω!
Σοφία	Αυτό λέτε όλοι !
(ο δικηγόρος γέρνει στο πάτωμα νεκρός – η Σοφία περνά από δίπλα του και τον κλωτσά ελαφρά να βεβαιωθεί ότι έχει πεθάνει)
Μετά περπατά με αργά βήματα και κάθεται στη θέση του δικηγορικού γραφείου, ανοίγει την τσάντα της, φοράει ένα ζευγάρι γυαλιά, ανοίγει μια ατζέντα, ψάχνει, παίρνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό
Σοφία	Ναι, παρακαλώ καλημέρα σας. Ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού με τον οπτικό. Ναι είναι λίγο επείγον, βλέπετε έχουν σπάσει τα γυαλιά μου και χρειάζομαι επειγόντως ένα καινούριο ζευγάρι! (χιούμορ) Ε ναι, δε βλέπω χωρίς αυτά, έχουμε και μια ηλικία βλέπετε. Τι; Σήμερα απόγευμα, ναι, ναι μια χαρά, θα είμαι εκεί.
ΣΚΗΝΗ 5Η
(στη σκηνή του δωματίου του καταφυγίου. Η Σοφία μπαίνει μέσα και κάθεται στον καναπέ. Κατόπιν μπαίνει η Μαρία, βοηθός της)
Μαρία	Σοφία, έφυγε και η Αναστασία!
Σοφία	Ωραία! Άντε με το καλό. Έχουν πάει όλες σπίτι τους ;
Μαρία	Όλες, δεν είναι παράξενο πώς πέθαναν ο ένας μετά τον άλλο, ο οδοντίατρος, ο δικηγόρος , τώρα ο οπτικός.
Σοφία	Ναι, πολύ παράξενο.
Μαρία	Φαίνεται κάπου εκεί έξω υπάρχει ακόμα η θεία Δίκη.
Σοφία	Μάλλον. Συμπλήρωσες τα διαδικαστικά, οι φάκελοι τους εντάξει;
Μαρία	Όλα εντάξει. Εσύ πώς είσαι;
Σοφία	Λίγο κουρασμένη, κλείσε το φως, θα ξαπλώσω λίγο εδώ στον καναπέ να κοιμηθώ.
Μαρία	Ναι, ξεκουράσου !
( η Μαρία φεύγει χαμηλώνοντας το φως – η Σοφία αποκοιμιέται στον καναπέ και μια κοπέλα ανεβαίνει προς την σκηνή, έρχεται όμως από τις θέσεις των θεατών, πλησιάζει την Σοφία που κοιμάται και κάθεται δίπλα της- όλη αυτή η σκηνή είναι όνειρο της Σοφίας)
Αμαλία	(απαλά) Μαμά (της χαϊδεύει τα μαλλιά)
Σοφίας	(ανοίγει τα μάτια) Αμαλία;
Αμαλία	Ναι, εγώ είμαι μαμά.
(κάθεται στον καναπέ αγκαλιάζει την κόρη της και κλαίει)
Σοφία	Αγάπη μου!
Αμαλία	Μαμά, ήρθα να σου πω ότι είμαι καλά.
Σοφία	Ναι;
Αμαλία	Ναι μαμά, να μην ανησυχείς, εκεί που πάω, θα είμαι καλά.
(ακούγονται σειρήνες της αστυνομίας, η Αμαλία φεύγει από τη σκηνή – η Μαρία ανοίγει απότομα την πόρτα και το φως και η Σοφία ξυπνά αλαφιασμένη)
Μαρία	Σοφία ξύπνα!
Σοφία	Τι είναι Μαρία;
Μαρία	Μας έφεραν μια νέα κοπέλα μαζί με τα δυο παιδάκια της! Είναι χτυπημένα τα παιδιά και η κοπέλα δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση.
Σοφία	Έρχομαι Μαρία, κάλεσες το γιατρό;
Μαρία	Από τις πρώτες βοήθειες έρχονται, τους περιέθαλψαν εκεί, τώρα χρειάζονται κάπου να μείνουν.
Σοφία	Έρχομαι Μαρία, πήγαινε ετοίμασε το δωμάτιο αυτό που έχει τα τρία κρεβάτια και πηγαίνω εγώ να τους υποδεχτώ. Πώς λένε την κοπέλα;
Μαρία	Αμαλία !