η νέα μου φίλη ..

Αύγουστος 11

Σήμερα ξημέρωσε Σαββάτο με σκατά διάθεση ! Σόρρυ για την έκφραση φρεντ μου αλλά έτσι ένιωθα. Με το που άνοιξα τα μάτια εμετάνιωσα που ξύπνησα. Και να φανταστείς κοιμήθηκα και δεν ξέρω πόσες ώρες. Δίπλα μου η κόρη μου, δεκατριών χρονών, ένα μέτρο και ογδόντα, τυλιγμένη όπως πάντα στο αθασί της το κουίλτ, με τα πόδια της να εξέχουν από το κάτω μέρος. Κάθε φορά που βλέπω τα πόδια της κόρης μου, είναι σαν να βλέπω τα πόδια του πρώην μου, όπως ήταν εκείνος ξαπλωμένος κάποτε δίπλα μου, ένα και ενενήντα δύο, με τα πόδια του να εξέχουν από το κάτω μέρος του κρεβατιού, γιατί δεν τον χωρούσε ολόκληρο στο μήκος. Άφησε μου κληρονομιά μια κόρη με τα ίδια συστήματα και το ίδιο σχήμα ποδιών.

Πήγα κάτω, έφαγα πρόγευμα, δύο τοστ και καφέ, πέντε λεπτά όλα κι όλα και επέστρεψα πίσω στο δροσερό μου δωμάτιο. Το κλιματαστικό είχε σβήσει ενώ κοιμόμασταν, μάλλον μόνο του, αφού εκόντευε να κρεπάρει από τις πολλές ώρες και έψαψνα το ρεμότ, το οποίο βρισκόταν τελικά κάτω από την Κέιτ, με έπιασε ένας μικρός πανικός τι θα γίνει αν δεν το βρω, αλλά ευτυχώς εντοπίστηκε.

Ξανά ξάπλα, με νεύρα, νεύρα γιατί τα σάββατα και ειδικά του καλοκαιριού είναι σπαστικά.

Πήρα ανά χείρας το κινητό το οποίο δεν έχει πιά κόκκινα φωτάκια και μηνύματα και σκέφτηκα ότι αφού δεν λαμβάνω ας στείλω εγώ, για να πάρω, και γιατί ίσως και κάποιες άλλες φίλες να περιμένουν, είναι κάτι εκείνο που λέει, αν δεν με σιαιρετίσεις θα έρθω εγώ, έστειλα στις φίλες μου και της μιας μου φίλης η οποία ήταν στη Λάντα οικογενειακώς και μου είπε κόπιασε αλλά εμένα με έπιασε με μια μαλακία σκέψη ότι αφού εκείνη ήταν με τον άντρα της και κάτι άλλους κουμπάρους, εγώ η σίνγκλ δεν εκολλούσα, και βασικά τυχαίνει πολλές φορές να νιώθεις ότι θα ήθελες να πάεις κάπου αλλά δεν κολλάς . Θυμήθηκα το τραδούδι της Αλεξίου “γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους κι εγώ να μην έχω” και όταν μέχρι πριν λίγο καιρό είχες και τωρά δεν έχεις ε έτα ούλλα τζιαμέ, γιατί έρχεται σου σαν το καυτό πιπέρι που σου το τρίβει στα μούτρα η ζωή.. δεν ξέρω γιατί, μπορεί και να μην έχει και γιατί, αλλά φακκά μου στα νεύρα αυτή η αδικία.

Είπε μου και η άλλη μου φίλη να πάω θάλασσα αλλά ήδη ήμουν στην διάθεση που το μόνο που ήθελα ήταν να μεν υπάρχω. Ένας καλός τρόπος να μην υπάρχεις, ο πιο ανώδυνος ίσως, είναι να ξανακοιμηθείς, έτσι όταν περνώ περιόδους μεγάλου άγχους και υπαρξιακών το ρίχνω στον ύπνο. Κοιμάμαι όχι με το ζόρι, ούτε χάπια υπνωτικά πίνω ούτε τίποτε, απλά ο οργανισμός μου αρχίζει και υπολειτουργεί, και τραβά ύπνο, ίσως είναι μια αυτο προσταστία του εγκεφάλου μου όταν κοντεύει να κρούσει. Το παιδί μου σηκώθηκε και ντύθηκε και ήρθεν ο παπάς της και την πήρε και έτσι είχα το κρεβάτι ολόκληρο δικό μου και κοιμήθηκα και τα κατάφερα και βγήκα από τον λήθαργο αισίως κατά τις 3.

Σηκώθηκα την ώρα που ήρθε η Κ. πίσω σπίτι και αλλάξαμε βάρδιες, εγκατέλειψα εγώ το κρεβάτι το παρέαλαβε εκείνη. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο, άφησα το νερό να βρέξει και τα μαλλιά μου να δροσιστεί το κρανίο μου, αλλά ενέργεια να απλώσω το χέρι μου μέχρι το σαμπουάν δεν είχα, έτσι στέγνωσε το μαλλί μου και πίσσωσε σαν το φρουκάλι. Είμαι σίουρη ότι τα ντρετλοκς ανακαλυφτήκαν που κάτι τύπους που εβαρκούνταν να βάλουν σιαμπού στα μαλλιά τους και απλά αφήναν τα να πισσώσουν. Ενιγουει, μιας και εσηκώστηκα όπως τον Λάζαρο τον τετραήμερο ή τριήμερος (εν είμαι σίουρη) είπα να βγω και λίγο πιο έξω αλλά μου έδωσεν η αύρα και το καλύτερο που μπόρεσα να κάνω ήταν να πάω στο καφέ να ξανακλειστώ μέσα σε μεγαλύτερο χώρο με κλιματιστικό.

Μαζί μου και το βιβλίο που διαβάζω έχει λίγες μέρες τώρα, και καλά ότι προετοιμάζομαι και ερευνώ για θεατρικό. Τώρα να δούμε !! Την ώρα που έφευγα από το καφέ είχε μια κοπέλα, καθόταν μόνη της και είχε ένα απελπιστικό βλέμμα που μου εμαύρισε τη ψυχή. Και άτε εγώ είχα το βιβλίο , είχα τα μεγάλα συγγραφικά πλάνα μου και τα πλάνα μου να μην είχα κάτι άλλο θα έβρισκα να κάνω, σμιλί, κάτι τελοσπάντων αλλά όχι να κοιτάζω με απελπισία το κενό. Η μήπως είμαι εγώ που κοιτάζω τους άλλους, που κοιτάζουν και αναρωτιέμαι τι νιώθουν. Από μικρή το είχα αυτό, έβλεπα ένα παππούλη και με έπιανε το κλάμα γιατί ήταν ανήμπορος, έβλεπα κάτι άλλο, στενοχωριόμουν, πήγαμε στο φισιάτικο να φάμε, εγώ έβλεπα τον σερβιτόρο που ήταν μεγάλος σε ηλικία, και σκεφτόμουν καλά τούτος ο άνθρωπος τωρά εν η ηλικία του να λιώνει μέσα στην πυρά να παίρνει και να φέρνει παραγγελίες; μέχρι και του πεζινάρη έκαμα παράπονο για τον υπάλληλο του, τον Μ., να μεν τον κουράζει επειδή είναι μεγάλος σε ηλικία και ο πεζινάρης μου απάντησε ότι ο Μ. θέλει να πηγαίνει δουλειά για να γλυτώνει που τη μουρμούρα της γυναίκας του, ε άτε τωρα. 

Ξέρω με έμαθα με, πάντα έτσι ανησυχώ για γνωστούς και αγνώστους και ακόμα και για εκείνον που με πληγώνει, νιώθω λύπη εγώ, μήπως στενοχωριέται που με πλήγωσε... Έτσι φτανή είμαι. Οι ψυχολόγοι το λένε ενσυναίσθηση, να μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου. Αν μπορείς να το κάνεις γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος γιατί μιλάς καλά στον άνθρωπο που σε σερβίρει γιατί μπορούσε να είναι ο παπάς σου, μιλάς καλά στον πεζινάρη που μένει εκεί τις ώρες που η πεζίνα είναι κλειστή και περιμένει να βγάλει λίγα λευτά από τα ένα και δύο ευρώ τιπς. Μιλάς καλύτερα στον οποιονδήποτε άνθρωπο, σε οποιαδήποτε σου ανθρώπινη συναλλαγή, είσαι ταπεινός. Και θυμάσαι όταν σε βλάψει κάποιος, ότι και εσύ με τη σειρά σου, κάποτε, ίσως έβλαψες κάποιον. Και συγχωρείς.

Η θυμός και η οργή είναι βαρύ φορτίο ! Συγχωρώ και προχωρώ ! Ανάσα βαθιά να ανοίγουν τα πνευμόνια να υπάρχει χώρος για αγάπη.

Αυτές οι μέρες είναι μέρες αναμονής, τίποτε άλλο δεν μπορώ να τις ονομάσω. Αναμένεις να περάσουν και τις υπομένεις περιμένοντας να δροσίσει ο καιρός, να δροσίσει η ψυχή.. Το πιο σημαντικό πράγμα που μου συνέβη αυτές τις ημέρες, της κάψας και της περισυλλογής, ήταν ότι γνώρισα και έκανα μια νέα φίλη. Χάρηκα πολύ που τη συνάντησα και με επέλεξε και την επέλεξα, όπως συμπτωματικά και μη συμβαίνουν τα πάντα στη ζωή μας. Είπαμε πολλά και ενδιαφέροντα και κυρίως για τις αγκαλιές των είκοσι δευτερολέπτων και την αξία τους και κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά στο τέλος της συνάντησης μας. Ωραίες οι αγκαλιές των είκοσι δευτερολέπτων , ωραίες και οι όμορφες φιλίες !

Γι αυτό λέω πάντα τίποτα δεν είναι τυχαίο ! Γιατί πας σε μια συνάντηση , γνωρίζεις είκοσι άτομα και από εκείνα τα είκοσι επιλέγεις ένα και συναντιέσαι μετά κατ ιδίαν και πάνω στην κουβέντα το άτομο το ένα σου λέει ότι σε θυμάμαι πριν να είσαι με κάποιον κάπου και εγώ εκείνον τον θυμόμουν από κάπου και εσύ λες ναι και μαθαίνεις αυτά και αυτά και ..............χαμογελάς.... με τα παιχνίδια της μοίρας... η ίδια μοίρα σου έβαλε το κεφάλι πριν δυο βδομάδες κάτω από τη λαιμητόμο και σου έκοψε το κεφάλι..η ίδια μοίρα σου τα φέρνει με τέτοιο τρόπο που και με κομμένο το κεφάλι χαμογελάς ! Α ρε ζωή !!! Κάθε εμπόδιο για καλό ! Έτσι μάθαμε να λέμε !

 Ήθελα να ξέρω όμως ποιος είναι αυτός ο μαλάκας που μας βάζει κάθε φορά το εμπόδιο ! Όπως και να χει, τα εμπόδια θα τα πηδάμε, ή θα περνάμε από κάτω, το θέμα είναι να προχωρούμε !

το σημερινό μου κείμενο είναι αφιερωμένο στη νέα μου φίλη που είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και μια ηρωίδα της ζωής, ευχαριστώ την μοίρα που την έφερε στο δρόμο μου και ευελπιστώ σε μια όμορφη φιλία με πολλές ιαματικές αγκαλιές