Νέα μέρα

Ξεκινώντας από το ψεσινό cookie που μου έστειλε η φίλη μου (όπως λέμε μπισκοτάκι της τύχης) ή αλλιώς το σημαντικό μήνυμα ζωής που σου έρχεται τυχαία και εσύ πρέπει να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα από αυτό

Το μήνυμα λοιπόν ήταν το εξής

let the morning light
rip through your nightmares

it is another day

                    - JH Hard

Ας το πάρω λοιπόν το μήνυμα και ας το βάλω σε χρήση

Ξημέρωσε άρα ήλθε το φως.. το φως όπως λέμε φως της ημέρας, ή φως της συνειδητοποίησης, ή φως όπως την ώρα που ανοίγουν τα μάτια σου και βγαίνεις από το σκοτάδι

το επόμενο που έχω να κάνω είναι να εντοπίσω τους εφιάλτες, ακριβώς για να ρίξω εκεί το φως

ποιοι είναι οι εφιάλτες σου κορίτσι μου;

θα έλεγα η μοναξιά αλλά τελικά διαπίστωσα ότι ενώ ήταν κάτι που με τρομοκρατούσε στο παρελθόν τον τελευταίο ένα - ενάμιση χρόνο είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι στην ιδέα και να ηρεμώ. Όχι ότι είχα αποφασίσει ότι "περνάω και μόνη μου καλά" όχι η ανάγκη μου κάποια στιγμή να έχω έναν άνθρωπο στη ζωή μου υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά η ανάγκη αυτή φαινόταν λιγότερο επιτακτική, σταμάτησε να περιστρέφεται το μυαλό μου γύρω από τη σκέψη αυτή και απλά ζούσα τη ζωή μου, την καθημερινότητα μου, την κάθε μέρα όπως ερχόταν.

Ξέρεις τούτα τα πράγματα, είναι διαδικασίες που συμβαίνουν με την πάροδο του χρόνου, συνηθίζεις ή σταματάς να χτυπιέσαι αφού καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να τα αλλάξεις και ένα από αυτά είναι και η εύρεση του σωστού συντρόφου.

Απλά με το που χωρίζεις βγαίνεις μετά μια πάροδο ετών που ήσουν κλεισμένος στον μικρόκοσμο σου σε μια ζούγκλα και έρχεσαι αντιμέτωπος με τα πράγματα και τις καταστάσεις που έχουν αλλάξει

θυμίζει λίγο μια λίμνη που φαίνεται ήρεμη και λες α τι ωραία ας μπω να κολυμπήσω και μόλις βάλεις το πόδι σου μέσα πετάγεται ένας κροκόδειλος να σου το φάει, τραβάς πίσω, τρομαγμένος και καταλαβαίνεις ότι άλλαξαν τα πράγματα, άλλαξαν πολύ.

Και επανερχόμαστε στους εφιάλτες .. για έναν άνθρωπο μόνο του.. στον εικοστό πρώτο αιώνα ο εφιάλτης λοιπόν ήταν και είναι η μοναξιά, παρόλο που άρχισες να τη συνηθίζεις, αλλά και εκείνα όλα που συνεπάγονται της μοναξιάς. Εκείνα όλα που πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση όπου δεν θα γίνεις έρμαιο της μοναξιάς σου και θα την ελέγχεις δε θα σε ελέγχει. Γιατί είσαι ένα πλάσμα ανθρώπινο και σε ηλικία που βρίσκονται όλα σε λειτουργία. Και η σεξουαλική σου ανάγκη και η ανάγκη σου να αγαπηθείς, η ανάγκη σου για μια αγκαλιά, για μια ανθρώπινη επικοινωνία, η ανάγκη σου (εφόσον είσαι γυναίκα) να έρθει ένας άντρας να σου πει δυο λόγια θαυμασμού, να σε φροντίσει, να σε βγάλει έξω, να έρθει να σταματήσει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι σου, να σε πάρει βόλτα, τούτα τα απλά, τα μικρά, τα τόσο σημαντικά.

Και πέρασες από την πειραματική περίοδο που έλεγε ότι μπορούσες να γνωρίσεις ανθρώπους μέσα από τα κοινωνικά δίχτυα κάτι badoo και άλλα sites και να βγεις 99,9999 % των ανθρώπων αυτών θέλουν απλά να πηδήξουν
το εμπέδωσες και είπες μακριά
και μετά ήρθε το facebook και η μεγάλη περίοδος που πέρασες εκεί μέσα
όλοι εκείνοι που μαζεύονται, σε προσεγγίζουν, σε φλερτάρουν, ο καθένας που ρίχνει το καλάμι του και οι φορές που εσύ τσιμπάς, αν και ξέρεις ότι στην ουσία θέλεις κάτι σοβαρό και μια σχέση σταθερή μπαίνεις στη διαδικασία και απαντάς γιατί και εσύ άνθρωπος είσαι και λες άντε μέχρι να ρθει αυτό που περιμένω ας φλερτάρω λίγο, ας χαριε-ντιστώ λίγο, ας παίξω λίγο, δεν κάνω κάτι κακό

και μετά γνωρίζεις κάποιον, καλώς ή κακώς μέσα από το facebook ο οποίος προφανώς είναι ένας "χρήστης" όπως ακριβώς και εσύ και ο οποίος θα φλερτάρει και λίγο, θα παίξει λίγο γιατί έχει ήδη μπει σε έναν χώρο μαζικής κατανάλωσης όπου όλα επιτρέπονται εφόσον δεν γίνονται αντιληπτά. η σχέση μου με τον άνθρωπο αυτό που γνώρισα μέσα από το facebook απέτυχε. Δεν ξέρω καν αν μπορούσε να ονομαστεί σχέση, αν πρόλαβε να δημιουργηθεί σχέση ή αν ήταν απλά κάποιες περισταστιακές συναντήσεις που εμείς τις βαφτίσαμε κάτι που δεν ήταν.

Όπως και να χει το πράγμα, και ενώ ο νους μου θα καταπιάνεται λίγο ακόμα καιρό με αυτό το θέμα, γιατί ο νους μου είναι άσος στο να σπαταλάει πολύτιμο χρόνο υπερ-αναλύοντας πράγματα που έχουν τελειώσει, τελοσπάντων, αυτό που κρατάω για το παρόν είναι το εξής . Αποφάσισα ότι δεν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο, οποιοδήποτε άνθρωπο, ο οποίος συμμετέχει σε αυτό το μαζικό όργιο που ονομάζεται facebook ή instagram, ο οποίος θα το έχει ως μέρος της ζωής του να κάθεται μια ώρα το πρωί και μια ώρα το βράδυ, μπροστά στην οθόνη του κινητού του ή του υπολογιστή του, βλέποντας τις αμέτρητες φωτογραφίες της μιας και της άλλης γνωστής και άγνωστης, ενώ την ίδια στιγμή θα τρίβει το οπτικό του πέος.  Ο κάθε "χρήστης" είναι εν δυνάμει και ηδονοβλεψίας και ο κάθε χρήστης που ανεβάζει φωτογραφίες του θέτει εαυτόν εις τα μάτια των άλλων με την συγκατάθεση του. Το έπραξα επί χρόνια και εγώ, και ήταν απόρροια μιας υπαρξιακής μοναξιάς, ήταν μια κραυγή που φώναζε, δες με είμαι εδώ, ήταν μια κραυγή που έχω αποσιωπήσει, γιατί κανένας δε θα σε δει και να σταθεί, απλά θα σε δει για δύο τρία δευτερόλεπτα και θα κάνει σκρολ για να δει την επόμενη.

Αποφάσισα να απέχω και ο άνθρωπος μου, όποτε και αν έρθει αυτός, να έχει την ίδια στάση ζωής.

Θα έλεγε κάποιος ότι ψάχνω ψύλλους τα άχυρα.. έστω.. παρά να είναι κάποιος που θα κάθεται δίπλα μου και θα κρατά το κινητό κοιτάζοντας τες πεντακόσιες ή χίλιες του φίλες καλύτερα ένα ψύλλο στα άχυρα..

το σύμπαν λέει όμως ότι για να ζητάς κάτι πρέπει να είναι κάτι που το αντιπροσωπεύεις

γι αυτό και εγώ σταμάτησα να είμαι "χρήστης" και ηδονοβλεψίας και ζω και πράττω εκτός

Καλημέρα..