Postdated grief 23/111
Σήμερα δεν ήταν και τόσο καλή η
μέρα. Όχι ότι συνέβη κάτι ιδιαίτερο αλλά γιατί ήρθε και με χτύπησε κάτι που
ονομάζεται μεταχρονολογημένη θλίψη. Κάποια
μέρα, κάποια ώρα, έρχεται έτσι απροειδοποίητα και δεν ξέρω χωρίς να ξέρω τι
φταίει, απλά θέλω να κλάψω. Η θλίψη άλλους τους χτυπά στο στομάχι, άλλους τους προκαλεί
πονοκέφαλο, εμένα όταν με πιάσει, πονάνε όλες οι κλειδώσεις στο σώμα μου, λες
και με έχουν χτυπήσει παντού. Χάνεται η
ενέργεια μου, η δυνατότητα συγκέντρωσης και φυσικά η όρεξη για δουλειά, ή για
οτιδήποτε άλλο. Είναι λες και αντί για
αίμα μέσα στις φλέβες να κυλά ένα μαύρο τοξικό υγρό που μεταφέρει αυτόν τον
πόνο παντού.
Χτες ήμουν καλά. Έκανα την
γυμναστική μου το πρωί, έκανα τις κούρσες το απόγευμα, πήρα την μικρή στο
μάθημα, ήρθα στο σπίτι, πήρα τα σκυλιά και πήγαμε για περίπου μια ώρα
περπάτημα, άκουγα μουσική στα headphones και τραγουδούσα. Κοιμήθηκα νωρίς. Δεν έκανα ατασθαλίες στη
διατροφή μου. Ήταν μια μέρα που βαθμολόγησα με καλή βαθμολογία τον εαυτό μου.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα στις έξι, έκανα τη γυμναστική μου, πήρα την μικρή
σχολείο, πήγα στην υπεραγορά, πήρα σταφύλι και γιαούρτι για να έχω στο γραφείο,
ήρθα δουλειά. Γύρω στις 9 με χτύπησε. Με ακινητοποίησε. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή.
Συσσωρευμένη κούραση,
συσσωρευμένη υπερπροσπάθεια να είμαι καλά, μετά από αλεπάλληλα γεγονότα που
συνέβαιναν και δεν είχα τον χρόνο και το περιθώριο να αντιδράσω γιατί έπρεπε να
διαχειριστώ εγώ τα γεγονότα. Είναι εκείνα που συμβαίνουν και την ώρα που
συμβαίνουν είσαι υπερβολικά ψύχραιμος, υπερβολικά θετικός, υπερβολικά
συγκροτημένος. Έτσι έπρεπε να είμαι και έτσι έγινα. Αλλά σήμερα ήθελα να κλάψω και δεν ήξερα το
γιατί. Γιατί τα έθαψα όλα μέσα μου σε
έναν κοινό τάφο και δεν ήξερα ποια ήταν νεκρά πραγματικά και ποια ακόμα όχι. Και
κάτι φωνάζει ακόμα μέσα μου και δεν ξέρω ποια φωνή είναι απ’ όλες. o θάνατος, η ασθένεια, το ασθενοφόρο έξω από το σπίτι του γείτονα, η παγωμένη μου στάση όταν όλα περνούν μπροστά μου και η ενσωματωμένη μου στωικότητα. Consiousness .. να ζεις με πλήρη συνειδητότητα.. πριν μιλάς να σκέφτεσαι, πριν πράττεις να σκέφτεσαι, το γιατί, να θυμώνεις τη σωστή στιγμή, με το σωστό άτομο, για τον σωστό λόγο ή ακόμα καλύτερα να μη θυμώνεις με κανένα, να μην κρατάς κακία σε κανένα, να μην συμπεριφέρεσαι άσχημα. Να δείχνεις κατανόηση, να αγαπάς! να έχεις υπομονή ! να έχεις επιμονή ! να είσαι ήρεμος !
Έκανα μεγάλο αγώνα για να παράξω μέσα μου τη θετικότητα. Την αυτοπεποίθηση, την πειθαρχία, την εγκράτεια, να παλέψω με τους εθισμούς μου για να μπορώ να λέω μπράβο στον εαυτό μου. Μπράβο που τα κατάφερες και σήμερα. Μπράβο που είσαι καλύτερη από χτες. Έπρεπε να παράξω πολλά πράγματα με την δύναμη της θέλησης με την δύναμη της σκέψης. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να παράξω με καμιά δύναμη είναι εκείνον, να με πάρει αγκαλιά, την ώρα που το έχω τόσο ανάγκη. Εκείνη η αγκαλιά είναι αναντικατάστατη. Δεν παραγγέλνεται, δεν εκμαιεύεται, δεν επιβάλλεται, δεν παζαρεύεται, δεν υποχρεώνεται. Υπήρχε και δεν υπάρχει και θα νιώσεις τη στέρηση κατά καιρούς μέχρι να υπάρξει ξανά. Και όχι δεν υπάρχει σύγκριση της όποιας αγκαλιάς με της άλλης ολοκληρωτικής αγκαλιάς. Ανάσα ! βυθός ! κατάδυση! Σήμερα θα πάω να δώσω αίμα, πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά και μου έχουν στείλει δύο φορές σήμερα ειδοποίηση στο κινητό ότι δεν υπάρχουν αποθέματα. Δεν ξέρω, αν είναι αμαρτία να είσαι λυπημένος χωρίς κάποιο προφανή λόγο, όταν κάποιοι συνάνθρωποι μας εκεί έξω περνάνε πολύ πιο δύσκολα και παλεύουν για τη ζωή τους. Σίγουρα δεν είμαστε μηχανές και δεν μπορούμε πάντα να είμαστε καλά και αν είμαστε κάποτε λυπημένοι για έναν όχι τόσο σοβαρό λόγο, δεν είναι γιατί δεν είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε, είναι απλά μια υπερβολίκή κούραση και κάτι τόσο ασήμαντο όσο η έλλειψη μιας αγκαλιάς.
Κοίτα, τα μωρά που πήραν δώρο μια αλατιέρα πιπεριέρα που αγκαλιάζονται και τις έχω στο τραπέζι !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου