*Not this* By Elizabeth Gilbert

 Αγαπημένοι μου

Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποιο στάδιο στη ζωή μας ( εκτός κι αν είμαστε ένας από αυτούς που τα χουμε φτιάξει όλα τέλεια.. δηλαδή κανένας) θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι κάπως έχουμε φτάσει στο λάθος μέρος – ή τουλάχιστον σε κάποιο πολύ άσχημο μέρος.
Ίσως να πρέπει τότε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε μια λάθος δουλειά. Ή σε μια λάθος σχέση. Ή με τους λάθος ανθρώπους γύρω μας. Ζούμε σε λάθος γειτονιά. Έχουμε λάθος συμπεριφορά. Χρησιμοποιούμε λάθος ουσίες. Προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε σε πράγματα στα οποία πια δεν πιστεύουμε. Προσποιούμαστε ότι είμαστε κάπου που δεν προοριζόμασταν ποτέ να είμαστε.
Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης σπάνια είναι ευχάριστη. Αντίθετα συχνά είναι τρομακτική.
Αποκαλώ τη στιγμή αυτή. Όχι αυτό.
Γιατί μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που γνωρίζεις, σε μια τέτοια στιγμή.
Το μόνο που γνωρίζεις είναι: Όχι αυτό.
Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που μπορείς να γνωρίζεις.
Αυτό που ξέρεις είναι μια βαθιά δύναμη ζωής μέσα σου που λέει: ¨Όχι αυτό, και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Το σώμα σου λέει: Όχι αυτό
Η καρδιά σου λέει : Όχι αυτό
Η ψυχή σου λέει : Όχι αυτό
Αλλά το μυαλό δεν μπορεί να αποδεχτεί να πει « Όχι αυτό» γιατί αυτό θα δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το εξής: δεν διαθέτεις σχέδιο Β στα σκαριά. Αυτή είναι η μόνη ζωή που έχεις. Αυτή είναι η μόνη δουλειά που έχεις. Αυτός είναι ο μόνος σύντροφος που έχεις. Αυτό είναι το μόνο σπίτι που έχεις. Ο εγκέφαλος σου λέει «μπορεί να μην είναι θαυμάσιο, αλλά πρέπει να το ανεχτώ, γιατί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Δεν γνωρίζεις πως κατέληξες εκεί – στο ΟΧΙ ΑΥΤΟ – αλλά σίγουρα δεν ξέρεις πως στο διάολο να βγεις από εκεί.
Έτσι ο εγκέφαλος συνεχίζει να λέει: «Πρέπει να το ανεχτούμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που έχουμε.»
Όμως, χτυπώντας σαν σιωπηλό τύμπανο, το σώμα σου και η καρδιά σου και η ψυχή σου συνεχίζουν να λένε: ΌΧΙ ΑΥΤΟ…ΟΧΙ ΑΥΤΟ

Αγαπημένοι μου
Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποιο στάδιο στη ζωή μας ( εκτός κι αν είμαστε ένας από αυτούς που τα χουμε φτιάξει όλα τέλεια.. δηλαδή κανένας) θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια τρομακτική στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι κάπως έχουμε φτάσει στο λάθος μέρος – ή τουλάχιστον σε κάποιο πολύ άσχημο μέρος.
Ίσως να πρέπει τότε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε μια λάθος δουλειά. Ή σε μια λάθος σχέση. Ή με τους λάθος ανθρώπους γύρω μας. Ζούμε σε λάθος γειτονιά. Έχουμε λάθος συμπεριφορά. Χρησιμοποιούμε λάθος ουσίες. Προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε σε πράγματα στα οποία πια δεν πιστεύουμε. Προσποιούμαστε ότι είμαστε κάπου που δεν προοριζόμασταν ποτέ να είμαστε.
Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης σπάνια είναι ευχάριστη. Αντίθετα συχνά είναι τρομακτική.
Αποκαλώ τη στιγμή αυτή. Όχι αυτό.
Γιατί μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που γνωρίζεις, σε μια τέτοια στιγμή.
Το μόνο που γνωρίζεις είναι: Όχι αυτό.
Μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που μπορείς να γνωρίζεις.
Αυτό που ξέρεις είναι μια βαθιά δύναμη ζωής μέσα σου που λέει: ¨Όχι αυτό, και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Το σώμα σου λέει: Όχι αυτό
Η καρδιά σου λέει : Όχι αυτό
Η ψυχή σου λέει : Όχι αυτό
Αλλά το μυαλό δεν μπορεί να αποδεχτεί να πει « Όχι αυτό» γιατί αυτό θα δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το εξής: δεν διαθέτεις σχέδιο Β στα σκαριά. Αυτή είναι η μόνη ζωή που έχεις. Αυτή είναι η μόνη δουλειά που έχεις. Αυτός είναι ο μόνος σύντροφος που έχεις. Αυτό είναι το μόνο σπίτι που έχεις. Ο εγκέφαλος σου λέει «μπορεί να μην είναι θαυμάσιο, αλλά πρέπει να το ανεχτώ, γιατί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Δεν γνωρίζεις πως κατέληξες εκεί – στο ΟΧΙ ΑΥΤΟ – αλλά σίγουρα δεν ξέρεις πως στο διάολο να βγεις από εκεί.
Έτσι ο εγκέφαλος συνεχίζει να λέει: «Πρέπει να το ανεχτούμε, γιατί αυτό είναι το μόνο που έχουμε.»
Όμως, χτυπώντας σαν σιωπηλό τύμπανο, το σώμα σου και η καρδιά σου και η ψυχή σου συνεχίζουν να λένε: ΌΧΙ ΑΥΤΟ…ΟΧΙ ΑΥΤΟ

Σκέφτομαι τους φίλους που γενναία μπήκαν σε συναντήσεις Ανώνυμων Αλκοολικών για να διαλυθούν μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους και να πουν ΟΧΙ ΑΥΤΟ.
Σκέφτομαι τη φίλη που πήρε τα παιδιά της μακριά από το κατηχητικό, μια Κυριακή στην μέση της εκκλησίας επειδή δεν άντεχε άλλο την κριτική και τα ψεύτικα λόγια που δίδασκε η συγκεκριμένη εκκλησία. Ναι ήταν η κοινότητα της. Ναι ήταν η φυλή της. Ναι αλλά δεν άντεξε να βρίσκεται σε εκείνο το κτίριο πλέον, χωρίς να μην νοιώθει ότι θα εκραγεί. Δεν ήξερε που θα πήγαινε τώρα, πνευματικά ή κοινοτικά, αλλά είπε ΟΧΙ ΑΥΤΟ. και έφυγε.
Εκλογικεύοντας το, είναι τρέλα να εγκαταλείπεις μια τελείως καλή ζωή (ή τουλάχιστον μια οικεία ζωή) για να πηδήξεις στη συνέχεια σε ένα μυστήριο. Κανένας λογικός άνθρωπος δε θα σε συμβουλέψει να κάνεις τέτοιο άλμα. χωρίς σχέδιο Β να περιμένει. Υποτίθεται πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, επιφυλαχτικοί.
Και όμως…
Και όμως..
Εάν συνεχίζεις να αγνοείς τις φωνές μέσα σου που λένε ΟΧΙ ΑΥΤΟ, απλά επειδή δεν ξέρεις τι να κάνεις, στο τέλος θα καταλήξεις να είσαι δέσμιος του ΟΧΙ ΑΥΤΟ για πάντα.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις που θα πας για να παραδεχτείς ότι εκεί που στέκεσαι τώρα είναι λάθος.
Το γενναιότερο που μπορεί να πεις είναι αυτές οι δυο λέξεις.
Τι ακολουθεί;
Δεν ξέρω. Δεν ξέρεις. Κανένας δεν ξέρει. Μπορεί να είναι χειρότερα. Μπορεί να είναι καλύτερα.
Αλλά ότι και αν είναι … Δεν θα είναι ΑΥΤΟ
Συνεχίζουμε
(μετάφραση από το κείμενο της Elizabeth Gilbert)