6 Σεπτέμβρη 2020
Κυριακή, εξι το απόγευμα στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια.
Σκεφτόμουν να πάω σε καφέ να συνδιάσω φρέντο και γράψιμο αλλά τελικά βαρέθηκα, κάποια άλλη μέρα ίσως. Καλό είναι και το σαλόνι μου και έφτιαξα και ατμόσφαιρα με παλιά ιταλικά να παίζουν στο youtube και το λαπτοπ μου στο τραπέζι της τραπεζαρίας για να κάθομαι όμορφα και ίσια πάνω στην καρέκλα και να μην στραβώνω τη μέση μου πάνω στον καναπέ.
Θυμάσαι που σου είπα πριν μερικές ημέρες ότι, όταν πάρεις μια απόφαση για να κάμεις κάποιες αλλαγές στη ζωή σου, έρχεται εκείνος εκεί πάνω και σε τεστάρει. Σου, λέει, εδώ σε θέλω κάβουρα, εντάξει στην περίπτωση μου, εδώ σε θέλω σκορπιέ. Ωραία τα περί πνευματικότητας και στωικότητας και υπομονής, έλα πάρε μια να σε δούμε και στην πράξη. Μετά το επεισόδιο του περασμένου Σαββάτου με την μπαταρία του αυτοκινήτου ήρθε και το δεύτερο τεστάκι.
Πέμπτη μεσημέρι σχολάνω και ξεκινώ για την Ξυλοτυμβου για το καθιερωμένο εβδομαδιαίο ραντεβού στην αγαπημένη μου διατροφολόγο. Μόλις βγήκα από τον αυτοκινητόδρομο στην έξοδο για το χωριό έσβησε η μηχανή του αυτοκινήτου και σταμάτησαν να λειτουργούν τα φρένα. Τράβηξα χειρόφρενο και το οδήγησα με σβηστή τη μηχανή σε μια χωράφα δίπλα. Εκεί περίμενα λίγο και είδα ότι ξεκινά. Πήγα στη διατροφολόγο που ήταν δύο λεπτά απόσταση και έψαξα να δω αν έχει μηχανικό εκεί κοντά. Βρήκα έναν και το οδήγησα εκεί. Δυο λάμπες είχαν ανάψει. Εκείνος μου είπε ότι δεν μπορεί να το βάλει πάνω στο διαγνωστικό να δει τι έχει εκείνη τη στιγμή και να το πάρω και να πάω πίσω Λάρνακα, εκεί που έχω να το πάρω. Του λέω οκ. Ξεκινώ να πάω πίσω Λάρνκακα και βγαίνω και πάλι στον αυτοκινητόδρομο. Κάτι μέσα μου λέει ότι κάτι δεν κάνω σωστά, κινδυνεύω. Τηλεφωνώ στον δικό μου μηχανικού, του λέω τι συνέβη και εκείνος θυμωμένος μου λέει, σταμάτα αμέσως τώρα,εκεί που βρίσκεσαι και σβήσε την μηχανή, θα την κάψεις.
Σταματώ στον αυτοκινητόδρομο έξω από την Πύλα. Καλώ την ασφάλεια και στέλνουν πλατφόρμα να φορτώσει το αυτοκίνητο. Τηλεφωνώ στον bmf μου (Best male friend) και ξεκινά να έρθει να με πάρει. Περίπου μισή ώρα στους 46 με τον ήλιο απέναντι μου να καίει. Αν μου συνέβαινε παλιά σίγουρα θα ξεσπούσα σε κλάματα, μόνο και μόνο από την αναστάτωση και τα νεύρα μου. Θα σκεφτόμουν αρνητικά, μα γιατί συνέβη πάλι σε μένα αυτό, θα αναστατωνόμουν, θα απελπιζόμουν, θα με έπιανε ταχυπαλμία και ότι άλλο φανταστείς. Όχι σήμερα και όχι σε μένα τη Μαρίνα που είμαι σήμερα. Καταρχάς ένιωσα για πολύ λίγο την ενόχληση από το ξεβόλεμα του σταμάτα στην άκρη του δρόμου και περίμενε να έρθει η πλατφόρμα. Μετά όμως, είδα το προσωρινό ξεβόλεμα με άλλη οπτική. Ο μηχανικός μου ξέρει καλύτερα και πιθανόν με αυτό που μου είπε να απέτρεψε
μια πιθανή καταστροφή, όπως το να καταστρέψω εντελώς την μηχανή του αυτοκινήτου ή ακόμα χειρότερα να μου έσβηνε ξανά η μηχανή, αυτή τη φορά ενώ έτρεχα πάνω στον αυτοκινητόδρομο απενεργοποιούνταν τα φρένα και να έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Το ξεβόλεμα ήταν εκείνο που με έσωσε. Έλιωσα από τη ζέστη αλλά ήταν το λιγότερο που μπορούσα να πάθω. Απλά σηκώθηκα από τη θέση του οδηγού και πήγα και έκατσα στο πίσω κάθισμα που είχε σκιά.
Σε μισή ώρα ήρθε o Bmf με το νερό και λίγο πιο μετά ήρθε και η πλατφόρμα και φόρτωσε τον ασθενή. Ο bfm με πήρε στο σπίτι και έστειλα μηνυμα σε μια φίλη να περάσει να με πάρει το πρωί στη δουλειά. Κοιμήθηκα καλά. Κανένα άγχος. Απλά περίμενα να ξημερώσει η μέρα. Έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει πιο νωρίς για να προλάβω να κάνω τις ασκήσεις μου και τον διαλογισμό πριν έρθουν να με πάρουν στη δουλειά. Η υπέρβαση που έπρεπε να κάνω είναι να παραμείνω στο πρόγραμμα μου και να μην χρησιμοποιήσω την αναποδιά που μου συνέβη ως δικαιολογία για να μπω σε φάση αυτολύπησης και να μου δώσω απαλλαγή από το πρόγραμμα που έβαλα. Όχι !!!
ξύπνησα κανονικά, έκανα το διαλογισμό μου, έκανα τις ασκήσεις μου, και ήρθαν να με πάρουν στη δουλειά. Πριν φτάσω στο γραφείο, κάποιος μου είπε “να σκέφτεσαι το worst case senario” ότι θα χρειαστείς να αλλάξεις αυτοκίνητο. Άκουσα τις λέξεις, επέλεξα να μην απαντήσω πρώτον, γιατί ήταν μάχη χαμένη, απλά άφησα το να περάσει, να μπει από το ένα αυτί και να βγει από το άλλο, χωρίς να με επηρεάσει. Πήγα γραφείο. Για λίγα λεπτά σαν δηλητηριο οι λέξεις γέννησαν άλλες σκέψεις στο μυαλό μου, λες να χρειαστώ άλλο αυτοκίνητο και πού θα βρω τα λεφτά και θα πρέπει να κάνω άλλο δάνειο και είχα πεί ότι δεν θα κάνω άλλο δάνειο, και η τράπεζα δεν θα μου κάνει δάνειο και η μια σκέψη ενωνόταν με την άλλο, πλάνο Α και πλάνο Β μέχρι που είπα “σταμάτα”
Δεν θα κάνω τίποτα και δεν θα σκεφτώ τίποτα μέχρι να με πάρει τηλέφωνο ο μηχανικός να μου πει τι έγινε. Τελεία. Και δεν θα σκεφτώ το worst case senario. Θα σκεφτώ το best case senario. Θα το σκεφτώ και θα το κάνω πραγματικότητα.
Πήρα το ημερολόγιο μου. Βρήκα μια σελίδα άδεια και έγραψα την προσευχή μου. Την έγραψα και δεν την είπα απλά γιατί τα προφορικά φεύγουν αλλά τα γραπτά μένουν και τις λίγες φορές που ζητώ κάτι από τον Θεό γιατί δεν θέλω να τον ενοχλώ πάρα μόνο για σημαντικά, του στέλνω γράμμα. Του εγραψα Θεέ μου βοήθα με να μην έπαθε πολλή ζημιά το αυτοκίνητο και να μην χρειαστώ πολλά λεφτά για να το επιδιορθώσω γιατί δεν μπορώ να αντεπεξέλθω σε αυτό. Αμήν
Ημουν ήρεμη, δούλεψα κανονικά, έφαγα το πρόγευμα μου και τα σύκα μου και κάποια στιγμή το μεσημέρι μίλησα με τον μηχανικό που μου είπε ότι δεν φαινόταν να έπαθε κάποια σημαντική ζημιά το αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο μου το παρέλαβα Σαββατο μεσημέρι πλήρωσα 190 ευρώ για το καθάρισμα του ραδιατέρ του και αλλαγή πόμπας του νερού, γίναμε και εξπέρ στην μηχανική αυτοκινήτων και πραγματοποιήθηκε το best case senario αυτό που είχα σκεφτεί και αυτό για το οποίο είχα προσευχηθεί. Και ναι το αυτοκινητάκι μου έχει γεράσει και ναι κάποια στιγμή πρέπει να το αλλάξω αλλά δεν ήταν τώρα η στιγμή. Είμαι ευγνώμων που είμαι καλά και ευχαριστώ τον Θεό που πέρασε και αυτό όσο πιο ανώδυνα γινόταν.
Το μάθημα ήταν ότι μπόρεσα και πέρασα τη δοκιμασία με πίστη και υπομονή. Δεν έκλαψα δεν απελπίστηκα δεν με έπιασε άγχος, είχα την βοήθεια που χρειαζόμουν, είχα τους ανθρώπους που με βοήθησαν με τις μεταφορές μου δύο μέρες, είχα τον είχα την σοφία να μην προτρέχω να βρίσκω λύσεις πριν ξέρω ποιο ήταν ακριβώς το πρόβλημα, είχα την ωριμότητα να συνεχίσω το πρόγραμμα μου, να εκτελέσω την εργασία μου και να κάνω τις δουλειές μου μέχρι να επιλυθεί όλο αυτό και να αποφύγω την δείνη του μυαλού μου που θα μπορούσε να με ρίξει σε παλιά μοτίβα σκέψης. Επίσης το άλλο μάθημα ήταν ότι, όταν ανάβει κόκκινη λάμπα σταματάμε επιτόπου, όπου και αν βρισκόμαστε, σβήνουμε τη μηχανή και παίρνουμε τηλέφωνο τον δικό μας μηχανικό και ζητάμε συμβουλή. Και αν θέλεις να το συγκρίνουμε και με τη ζωή, είναι κάποιες δυνάμεις που θα μας ξεβολέψουν, από το δρόμο που με τόση άνεση τραβάμε, θα μας ξεβολέψουν και θα μας ακινητοποιήσουν για λίγο, απλά και μόνο για να μας γλυτώσουν από μια μεγάλη καταστροφή. Απλά τις κόκκινες λάμπες δεν τις βλέπουμε και νευριάζουμε με την καθυστέρηση ή με την παράκαμψη αλλά....περνάει ο καιρός, και λέμε την απόρριψη ευλογία και την παράκαμψη σωτηρία. Θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς μου της Ελένης. Ο Θεός κλείνει πόρτα και ανοίγει καμαρόπορτα.Θυμάμαι κάθε φορά που κλεινει μια πόρτα στα μούτρα μου ! ότι κάπου πιο κάτω θα ανοίξει μια καμαρόπορτα.
Τέλος καλά όλα καλά
μείνετε συντονισμένοι γιατί στο επόμενο επεισόδιο θα σας διηγηθώ την περιπέτεια της Παρασκευής και το πώς ξεκίνησε η βραδιά με ένα πολύ σημαντικό σεμινάριο πνευματικότητας και καταλήξαμε με την υποφαινόμενη στη θέση του συνοδηγού με το δεξί παπούτσι στο πόδι και το αριστερό παπούτσι έξω από το παράθυρο να το κρατώ από το κολανάκι και να κρέμμεται στο χέρι μου από τα φώτα του ταχυδρομείου μέχρι και τα Λιβάδια. Χμ why ??? θα σας πω μόνο αυτό this was not the best case senario
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου