Το πόσο αγαπάς τον εαυτό σου το αντιλαμβάνεσαι με το πόσο άνετα
νιώθεις μόνος σου Δηλαδή αν ο εαυτός σου, σου κάνει καλή παρέα. Για μένα, δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήμουν
μοναχοπαίδι, ήταν κάτι που μου φάνταζε απειλητικό, να είμαι μόνη μου. Θυμάμαι, ήμουν Δευτέρα ή Τρίτη τάξη
Λυκείου και περπατούσαμε με δύο
συμμαθήτριες μου την ώρα του διαλείμματος γύρω από το σχολείο και συζητούσαμε. Και
θυμάμαι που σχολίαζα το εξής. Οκ τελειώνουμε το σχολείο και μετά βρίσκουμε
δουλειά και μετά παντρευόμαστε και μετά κάνουμε παιδιά και μετά μεγαλώνουμε τα
παιδιά και μετά φεύγουν τα παιδιά και μετά;
Ρωτούσε η δεκαεφτάχρονη Μαρίνα η οποία τήρησε πιστά το σχέδιο. Βρήκε
δουλειά, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, μεγάλωσε και μεγαλώνει τα παιδιά και φτάνει
στο μετά; Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν κάποιο περαιτέρω ερώτημα, το ότι δουλεύουν
σε μια δουλειά και έχουν ένα σπίτι να καθαρίσουν και παιδιά να ταΐσουν και να τους
διαβάσουν και έναν σύντροφο να πουν δυο κουβέντες, αυτό τους υπεραρκεί και
νιώθουν πλήρεις. Και αυτό είναι μια χαρά.
Υπάρχει και κάποια άλλη στόφα ανθρώπων, που νιώθουν ότι υπάρχει, ή
τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει κάτι πέρα από αυτό και έχουν μια υποψία από
πολύ νωρίς ότι μάλλον δεν θα είναι μόνο
αυτό και ψάχνουν το κάτι άλλο, εκείνο που ονομάζεται βαθύτερο νόημα. Το βαθύτερο
νόημα λοιπόν, ακόμα και αν είσαι από αυτούς που το ψάχνουν για χρόνια, δεν το
βρίσκεις εύκολα. Έρχεται σε στάδια και διά του αποκλεισμού. Έρχεται όταν κάνεις
όλα εκείνα που η κοινωνία σου είπε ότι πρέπει να κάνεις και αφού τα κάνεις
καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτό. Και αρχίζεις, αν έχεις τα κότσια να το
πράξεις, να γκρεμίζεις ένα ένας τους μύθους σου.
Ο ηρωισμός δεν υφίσταται σαν πράξη στην ζωή του ανθρώπου του εικοστού
πρώτου αιώνα. Ο άνθρωπος είναι κατά βάσην ωφελιμιστής, επιλέγει εκείνο που θα
του αποφέρει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τον μικρότερο κόπο. Όταν πρόκειται δε
για μεγάλες αλλαγές, για να φτάσει σε σημείο να προχωρήσει σε κάποια αλλαγή
πρέπει να φτάσει στο σημείο δυσφορίας. Δηλαδή εκείνο που δεν αλλάζει να τον
ενοχλεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που να μην αντέχει άλλο η ψυχή του. Αλλιώς δεν
αλλάζει, δεν φεύγει, δεν ξεβολεύεται. Η φυσική του τάση είναι να προτιμά την
ρουτίνα του, εκείνο στο οποίο έχει συνηθίσει, είτε είναι τόπος, είτε είναι
επάγγελμα, είτε είναι ένας σύντροφος.
Θέλω να αλλάζω δουλειά, αλλά αν εκεί που πάω μετά είναι χειρότερα;
Δεν περνώ και πολύ καλά με τον άντρα μου αλλά αν τον χωρίσω θα βρω
κάποιον άλλο;
κλπ κλπ κλπ
και η διαφορά της δικής μας γενιάς από την γενιά των γονιών και των
παππούδων μας είναι ότι εκείνοι δεν είχαν και πολλές επιλογές ενώ τώρα εμείς
έχουμε. Έχουμε και το ξέρουμε. Αλλά επειδή είμαστε η πρώτη γενιά που έχει
επιλογή και είμαστε άμεσα απόγονοι εκείνων που δεν είχαν επιλογή, έχουμε τη
γνώση ότι έχουμε επιλογή αλλά όχι πάντα την δύναμη να πράξουμε τη δική μας επανάσταση.
Και όταν πράττεις ενάντια στη θέληση της ψυχής σου και καταπιέζεις τα
θέλω σου, έρχεται ένα άλλο καμπανάκι και χτυπά. Το σώμα σου αντιδρά. Καταβάθος μισείς τον εαυτό σου γιατί είναι
δειλός. Γιατί αν δεν ήταν δειλός θα πήγαινες αύριο στο γραφείο και θα βαρούσες
μια παραίτηση ή θα έλεγες στον φίλο σου ότι θέλεις να χωρίσετε. Και επειδή
είσαι δειλός εκδικείσαι τον εαυτό σου. Παθαίνεις
κατάθλιψη, καπνίζεις, πίνεις, απατάς τον μαλάκα που δεν έχεις το κουράγιο να
χωρίσεις, γιατί ποιος θα πληρώνει το στεγαστικό, με έναν άλλο, που και εκείνος
μαλάκας είναι στα μάτια σου, γιατί στο μυαλό σου είναι όλοι μαλάκες. κλπ κλπ
κλπ και διαστρεβλώνεται όλη η άποψη σου για τους ανθρώπους γύρω σου γιατί
κυριαρχεί μέσα σου ο φόβος. Ο φόβος, η δειλία σου να επαναστατήσεις.
Λοιπόν πρέπει να ξέρεις ότι η κάθε επανάσταση έχει το κόστος και το
τίμημα της. Δύο είναι τα δεδομένα. Το πρώτον
πρέπει να είσαι σε θέση να αφήσεις πίσω όλα όσα ήξερες μέχρι σήμερα. Και το
δεύτερο να ξέρεις ότι πάς για ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει τίποτα πλέον δεδομένο και χτίζεις ξανά από την
αρχή.
Το πρόβλημα είναι όταν πια κάνεις την επανάσταση και αφήσεις πίσω όλα
όσα αποφάσισες να αφήσεις. Όταν κάποια
στιγμή κάποια κατάσταση στη ζωή σου φτάσει στο απροχώρητο και αποφασίζεις ότι
θα εγκαταλείψεις και πριν το καταλάβεις ξαναμπαίνεις σε μια, ναι σωστά
μάντεψες, παρόμοια κατάσταση. Βγαίνεις από
μια φυλακή, κάνεις τρία βήματα, και πάεις και ξαναμπαίνεις σε μια άλλη φυλακή,
πανομοιότυπη με την προηγούμενη φυλακή, απλά είναι λίγο διαφορετικός στην όψη ο
δεσμοφύλακας. Γιατί; γιατί δεν άλλαξες
εσύ. Και όσο δεν αλλάζεις εσύ, πάντα θα
είσαι σε μια φυλακή στα μέτρα των φόβων σου.
Θα μπαίνεις σε σχέσεις που δεν σε αντιπροσωπεύουν, θα γαντζώνεσαι από
ανθρώπους που στην ουσία δεν αγάπησες γιατί ποτέ δεν γνώρισες, θα πνίγεις και
θα πνίγεσαι, θα διώχνεις εκείνους που θέλουν να σε αγαπήσουν γιατί δεν νιώθεις
ποτέ αρκετός και όλα αυτά γιατί δεν μπήκες ποτέ στη διαδικασία να γνωρίσεις και
να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
Τον εαυτό σου ή τον επιβραβεύεις ή τον τιμωρείς, ή τον χαιδεύεις ή τον
μαστιγώνεις. Ποτέ όμως δεν έκατσες να τα πείτε ίσα και ντόμπρα μεταξύ σας. Και αυτό για να γίνει πρέπει να αφήσεις τις εξαρτήσεις
σου, τους φίλους τσιρότα, τους εραστές παυσίπονα, την υπερβολική δουλειά, τους υψηλούς
στόχους, τα ISO και τις
προδιαγραφές, τις μαλακίες σου. Μαλάκα !
Πώς θα πειστείς ποτέ ότι ένας άνθρωπος σε αγαπά όταν εσύ κοιτάζεις τον εαυτό
σου στον καθρέφτη και τον απεχθάνεσαι; Όταν βλέπεις την ανεπάρκεια σου ,
τη δυστυχία σου.
Ναι συμβαίνει κάποτε. Να έρθει ένας άνθρωπος να σε αγαπήσει. Να σε
αγαπήσει γνήσια και με ειλικρίνεια και να θέλει να σου δώσει. Και τότε, επειδή
εσύ, δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου,
όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη βλέπεις κάτι λιγότερο από όμορφο και
τέλειο, δεν τον πιστεύεις. Κάνεις την
αλήθεια του ψέμα. Και διαστρεβλώνεις την
αγάπη του. για να λέει ότι αγαπάει εμένα ( που είμαι έτσι και έτσι και έτσι –
ότι σκατά ταμπέλες βάζεις στο μυαλό σου) μάλλον δεν έχει και πολύ καλά
κριτήρια, μάλλον είναι προβληματικός ο ίδιος και επιλέγει εμένα γιατί δε θεωρεί
ότι μπορεί να βρει κάτι καλύτερο. Άρα και ο ίδιος δεν έχει και πολύ υψηλά
στάνταρτς γιατί καταβάθος θα χει και εκείνος χαμηλή ιδέα για τον εαυτό του.
Αν δεν κατάλαβες την πιο πάνω πρόταση και σου έχει γαμήσει τον
εγκέφαλο ξαναδιάβασε την . Είναι εκείνα που σου λέει το ασυνείδητο σου όταν
κάποιος σου λέει ότι έχει αισθήματα για σένα και θέλει να δοκιμάσετε να έχετε
μια όμορφη εμπειρία ζωής μαζί και εσύ καταβάθος δεν πιστεύεις ότι αξίζεις. Και επειδή δεν το πιστεύεις, διώχνεις αυτόν
που θέλει να σε αγαπήσει, και αυτοεκπληρώνεις την προφητεία σου ότι θα μείνεις
μόνος σου. Εκείνο που φοβόσουν εξαρχής, εκείνο παράγεις κάθε φορά. Γιατί ότι φοβάσαι το προκαλείς.
Δε με ενδιαφέρουν οι λόγοι που δεν πιστεύεις ότι αξίζεις. Μπορεί να
είχες γονείς που δεν σου έδειχναν αγάπη, μπορεί να μπήκες σε σχέσεις που
ένιωσες απόρριψη, μπορεί να έχεις μια λανθασμένη άποψη για τον εαυτό σου και την
εικόνα σου, χίλια μπορεί. Δεν θέλω να
χάνω χρόνο στο να ψάχνω τα αίτια.
Προτιμώ να επενδύσω χρόνο στο να αλλάξω την εικόνα που έχω για τον
εαυτό μου. Να αγαπήσω τον εαυτό μου. Να σταματήσω να τιμωρώ τον εαυτό μου και
να βάζω πανοπλίες προστασίας. Ναι και το βάρος είναι μια πανοπλία προστασίας. Χρησιμοποιείς
το βάρος για να χεις δικαιολογία ότι δεν με προσεγγίζει το αντίθετο φύλο εξαιτίας του βάρους ή δεν είμαι αρκετά ελκυστικός
για να μπω σε σχέση, αλλά στην ουσία βρίσκεις μια καλή δικαιολογία για να μην
εκτεθείς σε μια διαπροσωπική σχέση όπου θα κριθείς για τον χαραχτήρα σου και
την ικανότητα σου να πάρεις και να δώσεις σε άλλα επίπεδα. Χτίζεις και
συντηρείς τείχη για να μην κινδυνεύει η αισθηματική σου ισορροπία, να μην
νιώσεις τίποτα, ποτέ.
Ο άλλος ή η άλλη μπορεί να διαπεράσει την πανοπλία. Να δει πιο μέσα,
πιο βαθιά, και να δει κάτι όμορφο πίσω από το τέρας που εσύ νομίζεις ότι εσύ.
Εκείνος όμως, δεν θα μπορέσει να σε πείσει ποτέ να δεις με τα μάτια τα δικά
του.
Αγαπάς τον εαυτό σου πώς; Πειθαρχώντας τον ! Επιβάλλοντας σκληρή αγάπη
!! όχι την αγάπη του μαλακού γονιού που δεν χαλάει του μωρού του τα χατήρια και
το αφήνει να τρώει όλη μέρα γλυκά και να κάνει ότι θέλει. Αυτοί είναι οι γονείς
που παράγουν μικρά κακομαθημένα τέρατα που ταλαιπωρούν και τους γονιούς τους και
τους πάντες γύρω τους. Όχι θα είσαι ο σκληρός γονιός που επιβάλλει πειθαρχία, κανόνες
και επιβραβεύει. Όταν ζεις τη μέρα σου,
νιώθοντας ότι στη διάρκεια της μέρας σου, έκανες ότι καλύτερο μπορούσες για το
σώμα σου, το πνεύμα σου και το συναίσθημα σου και δεν έβλαψες με οποιονδήποτε
τρόπο τον εαυτό σου, καλάν άτε, ούτε τους γύρω σου !
Δε σου λέω ότι είναι εύκολος ο δρόμος ούτε σύντομος. Και είμαστε ακόμα
στην αρχή.
Ημέρα 19η από 111 και μείον πέντε κιλά από τις αρχές του Αυγούστου. Το πρωί κάνω πάλη για να ξυπνήσω στις έξι, τον τύπο με τις θετικές σκέψεις τον ακούω δεν τον ακούω αλλά το στρέτσιγκ το κάμνω. Το ντους επίσης. Το μέικ απ στη δουλειά επίσης, υποσχέθηκα στον εαυτό μου δεν θα ξανάρθω γραφείο σαν το ανάποδο γαμώτο. Το περπάτημα προσπαθώ. Προσπαθώ και την περασμένη βδομάδα πέρασα δυο τρεις μέρες που ένιωσα ότι το έχανα, αρρώστησα, πονούσα, δεν ήμουν καλά, αλλά έκαμνα υπομονή να μου περάσει και να το ξαναβρώ. Και το ξαναβρίσκεις, μπορεί να σταματήσεις για λίγο να περπατάς να χρειάζεσαι να ξαποστάσεις λίγο αλλά μην βγαίνεις από το δρόμο σου.
Μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω χάσει τα πρώτα δέκα κιλά και για να το γιορτάσω αρχές του άλλου μήνα στα πλαίσια του 111 day challenge μου θα θέσω ακόμα ένα challenge στον εαυτό μου. Θα πάμε ένα ταξίδι, εγώ και ο εαυτός μου, το πρώτο μας ταξίδι μαζί, οι δύο μας, γιατί πρέπει επιτέλους να μάθουμε να συνυπάρχουμε και να περνάμε όμορφα μαζί, χωρίς να μας πανικοβάλλει ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος γύρω…είμαι σίγουρη θα τα καταφέρουμε !!
φωτό ψες στην βεραντούδα με κρασούδι και ρομαντικέ μουσσιεδέ που την υγρασία ατμόσφαιρα
Ετσι, σκληρή αγάπη.... χαίρομαι για τα μείον κιλά και τη δύναμή σου.... Φιλιάαα
ΑπάντησηΔιαγραφή