30/111 * αγάπη εις εαυτόν * The challenge within the challenge *

 

30/111 * αγάπη εις εαυτόν * The challenge within the challenge *

18 09 2020 είχα ραντεβού στην γυναικολόγο για ΠΑΠ τεστ και εξέταση ρουτίνας. Της αναφέρω το ινομύωμα που εντόπισε πέρσι ο γιατρός . Της αναφέρω ότι έχω πάρα πολύ πόνο κατά την περίοδο, αυξημένη αιμορραγία και αύξηση της διάρκειας στις μέρες της περιόδου. Η  γιατρός διενεργεί το ΠΑΠ τεστ και μετά με εξετάζει με υπέρηχο. Εντοπίζει κάτι που ονομάζεται πολύποδας.  Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Μου λέει ότι χρειάζεται αφαίρεση.

Της λέω οκ να προχωρήσουμε με επέμβαση το συντομότερο. Μου δίνει ημερομηνία 30/9. Είναι τα γενέθλια της Κατερίνας μου. Της λέω να μου δώσει άλλη ημερομηνία. Προγραμματίζεται η επέμβαση για 16/10. Κρατώ τις λέξεις κλειδιά, ολική νάρκωση, μισή ώρα, νηστική, προεγχειριτικές αναλύσεις, τεστ για κορονοιό, σημειώνω τα στο μικρό μου κίτρινο βιβλιαράκι, δίπλα από τη λίστα με τα ψώνια,  να θυμάμαι.

 Στον δρόμο προς το σπίτι διερωτούμαι αν τούτος ο πολύποδας είναι κανένα μικροσκοπικό ζωούδιν που κυκλοφορεί, τρώει πίνει και διασκεδάζει μέσα στο ενδομήτριο. Σκέφτομαι τον να κυκλοφορεί τζει μέσα τζιαι ανατρισιάζω. Στο σπίτι στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο μου να τον αγκαζάρω να με πάρει 16/10 στην κλινική, πριν όλα τα άλλα,  λες και ήταν βία και προτεραιότητα, τακτοποιώ το πρακτικό μέρος. Να βρω κάποιον να με πάρει στην κλινική και να με φέρει γιατί θα είμαι ζαλισμένη από το υπνωτικό. Σκέφτομαι ηλιθιότητες όπως το τι θα φορώ, ότι πρέπει να πάω να κάμω πεντικιούρ την προηγούμενη ημέρα να μην είναι χάλια τα πόδια μου, αν θα αντέξω νηστική από τις 12 το προηγούμενη βράδυ, αν θα πεθάνω της δίψας, αν θα πάρω μαζί μου σερβιέτες, αν θα λαλώ μαλακίες την ώρα που θα ξυπνώ από το υπνωτικό και ότι άλλη βλακεία φανταστείς. Ο φρεντ μου με ρωτά με αν αγχώθηκα, προς το παρόν μόλις το έμαθα, δεν πρόλαβα να νιώσω οτιδήποτε.

Μπαίνω στο google να μάθω επιτέλους τι είναι τούτος ο κερατάς. Τελικά ευτυχώς δεν είναι ζωούδι που κυκλοφορεί, είναι κάτι που παράγει αυτόνομα ο οργανισμός αλλά χρειάζεται άμεση αφαίρεση. Καλά ρε ιατρική κοινότητα , γιατί το ονομάσατε πολύποδα να νομίζουμε ότι είναι ζωούδι να νεκατσιούμε; Ονομάστε το κάτι άλλο, σταφυλάκι, κνιζί, μανιταράκι,  ξέρω εγώ…. Διαβάζω και τις υπόλοιπες ορολογίες, καλοήθης όγκος, μία στις δέκα γυναίκες, 3% ποσοστό, βιοψία. Πρόσεξες ότι άμαν μπει στην πρόταση η λέξη βιοψία αλλάζει εντελώς η προοπτική σου, τίποτα άλλο δεν είναι τόσο σοβαρό πλέον, ούτε η μοναξιά, ούτε τα χρέη, ούτε σε νοιάζει τίποτε.  

Τις επόμενες ημέρες ξαναδιαβάζω αρκετές φορές τα άρθα του γκούκλι για τον πολύποδα μπας και έχει καμιά λέξη που μου ξέφυγε.  Έχω και εγώ τις φοβίες μου. Ο πόνος δεν με απασχολεί, ούτε θεωρώ ότι θα είναι κάτι επώδυνο. Εκείνο που με φοβίζει είναι η απώλεια του ελέγχου, η στιγμή που θα με κοιμίσουν. Τούτο με ενοχλεί.  Η απώλεια συνείδησης. Αλλά ενοχλεί με δεν με ενοχλεί, φοβίζει με δε με φοβίζει,  η οκκά είναι τετρακόσια. Είναι κάποιες εμπειρίες που θα περάσουμε μόνοι μας, και το περπάτημα μέσα στο σκοτεινό τούνελ της απώλειας συνείδησης είναι μια από αυτές. Δεν έχει θέλω ή δε θέλω.  Απλά πάω και το κάμνω.  

Δεν είμαι λυπημένη όχι. Βαθιά μέσα μου ένιωθα ότι κάτι ερχόταν, κάτι σημαντικό, ότι θα έπρεπε να περάσω κάτι. Το ότι ξεκίνησα την διατροφή τέλη Ιούλη δεν ήταν τυχαίο. Προετοίμασα το σώμα μου, απέβαλα τοξίνες και θα πάω να χειρουργηθώ με δέκα κιλά λιγότερα που αυτό σημαίνει λιγότερο κίνδυνο από το υπνωτικό και καλύτερη ανάρρωση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα αυτόνομα νοσήματα, το τι προκαλεί ο κάθε άνθρωπος στον οργανισμό του, με την χρόνια θλίψη, με τον θυμό, με την ανακυκλωμένη τοξικότητα του, όλα τα ανέκφραστα αισθήματα που κρατάει μέσα του για χρόνια. Τίποτα δεν ειναι τυχαίο. Το μηνύματα που σου στέλνει το σώμα σου εκείνα που σου δείχνει, η ώρα που η συσσωρευμένη τοξικότητα γίνεται ένα όγκος και  η απόφαση σου να αλλάξεις και να αφαιρέσεις οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σου αλλά δεν είναι σώμα σου, οτιδήποτε παρασιτεί και μπορεί να εξελιγκτεί σε ένα καρκίνωμα.  Το ότι έγιναν όλα όσα έγιναν, το ότι άλλαξα τρόπο σκέψης και ζωής τώρα και όχι πριν ή μετά δεν ήταν τυχαίο. Τη στιγμή που αποφασίζω να απαλλαχτώ από τον θυμό από την θλίψη, από την χαμηλή αυτοαξία, το σώμα μου με ενημερώνει ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο, αλλά υπάρχει ακόμα κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαχτώ και όλα θα πάνε καλά. 

Η πρόκληση που είχα βάλει στον εαυτό μου ήταν να είμαι πειθαρχημένη σε κάποιους κανόνες που έβαλα στον εαυτό μου για να καλυτερεύσει η υγεία μου και η ψυχολογία μου. Η νέα πρόκληση που μου βάζει η ζωή είναι να παραμείνω πειθαρχημένη κατά την διάρκεια της περιόδου μέχρι την επέμβαση , να παραμείνω δυνατή, θετική, να παραμείνω ήρεμη. Αποδεχτή η πρόκληση, θεέ μου σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να το βιώσω και αυτό να βγω νικήτρια και να νιώσω περισσότερη ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που μου δίνεται.

Τούτο το ταξίδι αλλάζει μορφή και πλαίσιο, μεταμορφώνεται από κάτι που ήταν απλά μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης, σε μια πιο βαθιά ιερή πνευματική εμπειρία που στρέφεται εντός ! ο γήινος μου εαυτός φοβάται αλλά ο ανώτερος μου εαυτός αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει και αποδέχεται την μέγιστη αλήθεια ότι 

                                    τίποτε δε συμβαίνει σε Εμένα αλλά όλα συμβαίνουν για εμένα