Πλησιάζεις το πρόσωπο σού για να με φιλήσεις αλλα εγω γυρναω λίγο πιο δεξιά, φέρνω τη μύτη μου στο δέρμα σού και εισπνεω βαθιά.
Η μυρωδιά λένε , είναι της μνήμης αδελφή και εγω σε οσφραινομαι να σε θυμάμαι ..
Σαν πιστό σκυλί μπροστά στον αφέντη του , η μυρωδιά σου χαμηλώνει τους παλμούς μου και ησυχάζω.
Σπίτι μου , αγκαλια μου ιερή !
Μέταλλο και σκουριά τα χέρια σού και γλυκός ιδρώτας στα χείλη σού σαν ζώο λυσσασμένα σε οσφραινομαι
Με το μέταλλο της μυρωδιάς σού σφυρηλατω το κουράγιο μου ν αντέξω να φυγω και πάλι, να εκριζωθω, ν αντέξω να ζήσω ..
Ανάσα βαθιά , μέταλλο και σκουριά, σε κουβαλω μαζί μου
ΜΣ
/26/08/2016
/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου