Ξυπνάς την νύχτα και κάνεις εμετό μου λες, είναι από την πολλή κούραση, από τις πολλές σκοτούρες μου λες. Θα μπορούσε κάποιος να σου πει ότι είναι από τα πολλά ψέματα που ταίζεις τον εαυτό σου τόσα χρόνια σε σημείο που άρχισε ο οργανισμός σου να φλομώνει και δεν μπορεί να καταπιεί άλλα. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να σου το το πει αλλά προφανώς δε θα είμαι εγώ γιατί αν στο πω εγώ, θα γυρίσεις να κοιτάξεις με εκείνο το βλέμμα σου.. που δεν έχω κουράγιο πια να λυπάμαι.
Η Μ. μου παραπονιέται ότι έχει συνέχεια άγχος για το ένα και το άλλο και έφτασε στο σημείο να μην μπορεί πια να το διαχειρίζεται... μου είπε.. και εγώ της απάντησα "σήκωσε το χαλί και δες τι έχεις θάψει από κάτω.Τι σου φωνάζει ο εαυτός σου και αρνείσαι να ακούσεις;" Ο εαυτός πάντα ξέρει και αρχίζει στην αρχή το ψιθυρίζει αλλά εμείς δεν ακούμε, κατόπιν το φωνάζει και πάλι δεν ακούμε και στο τέλος χτυπάει κάτι τύμπανα που ονομάζονται κατάθλιψη ή νεύρα ή άγχος και εμείς ψάχνουμε τα δήθεν αίτια των ασθενειών μας, γιατί απλά δεν ακούμε...
Ναι, είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να μην δεχτούν την απλή αλήθεια ότι είναι δυστυχισμένοι. Θα αφοσιωθούν στη δουλειά και θα φορτωθούν αβάσταχτα ωράρια για να μείνουν όσο λιγότερο στο σπίτι. Θα γεμίσουν το πρόγραμμα τους με δραστηριότητες και θα γυρίζουν μέρα νύχτα ασταμάτητα γιατί αρρωστούν στην απλή ιδέα ότι θα μείνουν μια μέρα στο σπίτι. Θα πείσουν τον εαυτό τους ότι μένουν σε αυτή τη θέση θυσιαζόμενοι για κάποιους άλλους, κάποιον ανώτερο σκοπό.
Θα αρρωστήσουν τον εαυτό τους, θα τον εξαντλήσουν θα τον εξοντώσουν αλλά δε θα παραδεχτούν ποτέ την αλήθεια.
Τους βλέπω γύρω μου, είναι οι άνθρωποι που σιχαίνονται τις Κυριακές !
Όχι εκείνοι που μελαγχολούν τις Κυριακές. Εκείνοι που τις συχαίνονται.
Έχει διαφορά. Ναι, έχει διαφορά να κάθεσαι σε ένα τραπέζι και να μην έχει κάποιον απέναντι σου από το να κάθεσαι σε ένα τραπέζι, επειδή είναι Κυριακή και είσαι αναγκασμένος να ανεχτείς το ψέμα σου να σε κοιτάζει κατάμουτρα.
Τους βλέπω γύρω μου, τους αναγνωρίζω όπως αναγνωρίζεις τα σημάδια μιας αρρώστιας που έχεις περάσει. Κανένας όμως δεν μπορεί τους γιατρέψει όπως κανένας δεν μπορεί να ξυπνήσει κάποιον που προσποιείται ότι κοιμάται..
Η Μ. μου παραπονιέται ότι έχει συνέχεια άγχος για το ένα και το άλλο και έφτασε στο σημείο να μην μπορεί πια να το διαχειρίζεται... μου είπε.. και εγώ της απάντησα "σήκωσε το χαλί και δες τι έχεις θάψει από κάτω.Τι σου φωνάζει ο εαυτός σου και αρνείσαι να ακούσεις;" Ο εαυτός πάντα ξέρει και αρχίζει στην αρχή το ψιθυρίζει αλλά εμείς δεν ακούμε, κατόπιν το φωνάζει και πάλι δεν ακούμε και στο τέλος χτυπάει κάτι τύμπανα που ονομάζονται κατάθλιψη ή νεύρα ή άγχος και εμείς ψάχνουμε τα δήθεν αίτια των ασθενειών μας, γιατί απλά δεν ακούμε...
Ναι, είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να μην δεχτούν την απλή αλήθεια ότι είναι δυστυχισμένοι. Θα αφοσιωθούν στη δουλειά και θα φορτωθούν αβάσταχτα ωράρια για να μείνουν όσο λιγότερο στο σπίτι. Θα γεμίσουν το πρόγραμμα τους με δραστηριότητες και θα γυρίζουν μέρα νύχτα ασταμάτητα γιατί αρρωστούν στην απλή ιδέα ότι θα μείνουν μια μέρα στο σπίτι. Θα πείσουν τον εαυτό τους ότι μένουν σε αυτή τη θέση θυσιαζόμενοι για κάποιους άλλους, κάποιον ανώτερο σκοπό.
Θα αρρωστήσουν τον εαυτό τους, θα τον εξαντλήσουν θα τον εξοντώσουν αλλά δε θα παραδεχτούν ποτέ την αλήθεια.
Τους βλέπω γύρω μου, είναι οι άνθρωποι που σιχαίνονται τις Κυριακές !
Όχι εκείνοι που μελαγχολούν τις Κυριακές. Εκείνοι που τις συχαίνονται.
Έχει διαφορά. Ναι, έχει διαφορά να κάθεσαι σε ένα τραπέζι και να μην έχει κάποιον απέναντι σου από το να κάθεσαι σε ένα τραπέζι, επειδή είναι Κυριακή και είσαι αναγκασμένος να ανεχτείς το ψέμα σου να σε κοιτάζει κατάμουτρα.
Τους βλέπω γύρω μου, τους αναγνωρίζω όπως αναγνωρίζεις τα σημάδια μιας αρρώστιας που έχεις περάσει. Κανένας όμως δεν μπορεί τους γιατρέψει όπως κανένας δεν μπορεί να ξυπνήσει κάποιον που προσποιείται ότι κοιμάται..
Χτες Μαρία, έτσι όπως ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι με πλημμύρισε ένα συναίσθημα που είχα χρόνια να νιώσω. Ένα συναίσθημα ελευθερίας, γαλήνης, ηρεμίας, ένα ξαλάφρωμα όπως όταν φεύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Και τότε σκέφτηκα τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε κινούμενη άμμο και βυθίζονται σιγά σιγά και σε ξέρουν ότι σε λίγο θα πεθάνουν.
Τη στιγμή εκείνη οι άνθρωποι προσεύχονται για να βγούν από την κινούμενη άμμο ή από το βούρκο αν θες και παρακαλούν τον Θεό να τους τραβήξει έξω. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή λίγο τους ενδιαφέρει προς τα που θα πάνε όταν βγούν έξω, το μόνο που έχει σημασία είναι να βγουν..... αυτό, αυτό το συναίσθημα, μόλις βγαίνεις έξω και κλαίεις από ευγνωμοσύνη..
Δε σε νοιάζει ρε Μαρία αν θα πας πια δεξιά ή αριστερά και αν θα σε πάρει η ζωή από αυτόν τον δρόμο ή τον άλλο..
Ξέρεις, δεν έχει πια σημασία...απλά πήρες τη ζωή σου πίσω και αυτό έχει σημασία.
Τη στιγμή εκείνη οι άνθρωποι προσεύχονται για να βγούν από την κινούμενη άμμο ή από το βούρκο αν θες και παρακαλούν τον Θεό να τους τραβήξει έξω. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή λίγο τους ενδιαφέρει προς τα που θα πάνε όταν βγούν έξω, το μόνο που έχει σημασία είναι να βγουν..... αυτό, αυτό το συναίσθημα, μόλις βγαίνεις έξω και κλαίεις από ευγνωμοσύνη..
Δε σε νοιάζει ρε Μαρία αν θα πας πια δεξιά ή αριστερά και αν θα σε πάρει η ζωή από αυτόν τον δρόμο ή τον άλλο..
Ξέρεις, δεν έχει πια σημασία...απλά πήρες τη ζωή σου πίσω και αυτό έχει σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου